เจี้ยนกู่ เซียนกระบี่สยบหล้า - ตอนที่ 306 เหมือนถูกแช่แข็ง

ตอนที่ 306 เหมือนถูกแช่แข็ง

บนฟ้าเหนือแม่น้ำหลีเจียงเกิดฝนตกลงมา

ตอนแรกเป็นฝนปรอยๆ ไม่นานก็กลายเป็นฝนตกโหมกระหน่ำ

ใบไม้ผลิมีฝนเยอะ โดยเฉพาะบริเวณภูเขาแม่น้ำ ฟ้าจะเปลี่ยนสีบ่อย

บนผิวแม่น้ำหลีเจียงมีเศษน้ำแข็งลอยอยู่เล็กน้อย ไม่นานก็ละลาย เกิดเป็นคลื่นแม่น้ำกลางพายุฝน

หลิ่วสืออีแบกฉาวลู่ขึ้น ตอนนี้หญิงทะเลตะวันตกหมดสติไม่รู้เรื่อง จึงโยนนางไว้กลางท้องเรือ นักกระบี่หญิงเส้นผมดำสยาย ขณะหมดสติและสับสนอยู่นั้น นางได้ขดตัวไปตรงมุมโดยไม่รู้ตัว

หลิ่วสืออีใช้สองมือคลึงแก้ม ก่อนพูดอย่างเหนื่อยล้า “ข้าขอนอนสักเดี๋ยว”

หนิงอี้ที่ยืนบนคลื่นแม่น้ำข้างแม่นางชุดครามตอบอืมเบาๆ

หลังคนคลั่งกระบี่ได้คำตอบแล้วก็โดดขึ้นเรือเล็ก นั่งตรงหัวเรือช้าๆ พ่นลมหายใจยาว พลังสงบลงทีละนิด

เขาบาดเจ็บสาหัสเพราะจวนปฐพีที่นอกเมืองหลวง จนถึงตอนนี้บาดแผลก็ยังไม่หายดี

เรือเล็กเป็นเหมือนกับถั่ว พายุฝนถาโถม โคลงเคลงไปมา

บนผิวน้ำ หนุ่มสาวยืนกางร่มกระดาษมันสองคนมองไกลออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง

พายุฝนบนฟ้าไปรวมตัวกันที่สุดทางแม่น้ำไกลลิบ เหนือร่างเงาสวมชุดกันฝนนั้น

ที่นี่ไม่ใช่ทะเลทรายประตูหยก ไม่มีการผนึกแสงดาราของราชันปีศาจหลุดจากพันธนาการ

ดังนั้นทั้งแม่น้ำแห่งนี้ เศษน้ำแข็งที่เกิดจากพลังขอบเขตที่สิบของนักกระบี่ทะเลตะวันตกก่อนหน้านี้จึงแตกออกทั้งหมด

เศษน้ำแข็งขอบเขตที่สิบต้านการโจมตีเดียวไม่ได้ด้วยซ้ำ

บุรุษชุดกันฝนที่ยืนอยู่ไกลๆ ไม่พูดไม่จาก็ยกฝ่ามือขึ้นช้าๆ

เมื่อเขายกมือขึ้น แม่น้ำโดยรอบก็รวมขึ้นเหมือนตึกสูง จะปิดทางหนีของทั้งสองคน

หนิงอี้กางร่มกระดาษมัน ไม่มองแม่นางชุดครามข้างกาย แต่พูดกับนางด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“วางค่ายกล”

ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ

“ค่ายกลพิฆาตเซียนน้อย”

เอ่ยประโยคนี้จบ หนิงอี้ก็เดินหน้าไปช้าๆ

แม่น้ำหลีเจียงสอดคล้องกับก้าวของเขาอย่างน่าประหลาด

ความเป็นเทพในบ่อเทพไหลออกมาช้าๆ กระแสจิตของหนิงอี้วนเวียนรอบรูปปั้นหินของผู้อาวุโสเคียงกระบี่ ลองปลุกยอดนักกระบี่นิพพาน บรรพจารย์แห่งสำนักศึกษาถ้ำกวางขาวที่หลับใหลคนนี้

และโชคดีที่หน้าตาของรูปปั้นหินผู้อาวุโสเคียงกระบี่เหมือนจะมีเค้าลางคืนชีพขึ้นมาเล็กน้อย

เผยฝานในชุดครามที่ยืนอยู่ที่เดิมสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเงยหน้าขึ้นเพ่งมองฝนตกหนักบนฟ้า พริบตาเดียวก็ตกกระทบแก้ม นางยกนิ้วขึ้นมากดระหว่างคิ้ว สีแดงตรงจุดที่กดขยายออกอย่างฉับพลัน แสงสว่างลอยออกมาจากหน้าผากหลายสาย หยุดอยู่รอบๆ กลายเป็นยันต์หลายแผ่น

ข้างหลังเป็นตึกน้ำสูงเสียดฟ้า

ไม่มีทางหนีแล้ว

การจะสู้กับยอดผู้บำเพ็ญขอบเขตดาราชะตาอย่างซูชี…มีความเป็นไปได้เดียวคือวางค่ายกลพิฆาตเซียนน้อย!

หนิงอี้ครุ่นคิดอย่างสับสน เขาเก็บร่มเดินหน้า ปลายร่มลากบนผิวน้ำ ลากเป็นคลื่นกระเพื่อมสองสาย พลังกระบี่สั่งสมอยู่ในฝัก ไหลหลาก เดือดขึ้นทีละนิด ร้อนขึ้นเรื่อยๆ

เกิดสายฟ้าผ่าลงมาจากฟ้า ส่องสว่างในระยะสิบลี้รอบแม่น้ำหลีเจียง

ร่างเงาชุดกันฝนนั้นดำมืด

ในแขนเสื้อมือขวาของซูชี ฝ่ามือที่เหลือเพียงสามนิ้วมือกำหมัดช้าๆ

กระบี่ยาวสองข้างเอวกระทบดังแก๊งๆ ปราณกระบี่เดือดพล่านถูกเขากดลงไป

นักกระบี่ดาราชะตาแห่งตำหนักทะเลสาบกระบี่ที่ปกติฝึกร่างกายและบ่มเพาะปราณดียิ่งคนนี้เผยดวงตาเย็นชา จ้องเด็กหนุ่มชุดดำที่ลากกระบี่เดินมา แต่สายตากลับมองไปที่แม่นางชุดครามข้างหลัง

การจะสู้ข้ามพลังบำเพ็ญ นอกจากวิชาดาบกระบี่ดั้งเดิมแล้ว ก็มีเพียงวิชาแปลกของคนแปลก

เขาคือดาราชะตา ดาราชะตาที่เหนือกว่าคนปกติ

พลังบำเพ็ญสูงกว่าหนุ่มสาวสองคนนี้ไม่รู้เท่าไร แต่เมื่อเห็นยันต์สีเลือดที่ลอยอยู่รอบตัวแม่นางชุดครามแล้ว เขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่นิดๆ

นี่คงจะเป็นค่ายกลที่มีระดับสูงยิ่ง หรืออาจจะเป็นค่ายกลคุ้มกันที่เขาสู่ซานให้ไว้กับหนิงอี้และเด็กสาวนั่น

ยิ่งคิด ซูชีก็ยิ่งหน้าดำมืดลง

ที่ทะเลทรายประตูหยก ราชันปีศาจหลุดจากพันธนาการ ทำให้ในระยะสิบลี้กลายเป็นแดนผนึกแสงดารา เพราะเจียหลัวมีชื่อเสียงน่ากลัว เขาจึงถูกกดดันให้ต้องตัดสองนิ้วตัวเองเพื่อแลกกับชีวิต

จนรู้ตัวจึงไล่ตามมาอีกครั้ง ทะเลทรายประตูหยกเงียบสงบแล้ว ไอปีศาจหายไป

ตอนนั้นถึงได้เข้าใจ…

การคืนชีพของราชันปีศาจ ยอดปีศาจจิ้งจอกสวรรค์นั่นเป็นแค่เรื่องโกหก!

นิ้วขาดถูกกลบในทะเลทราย หาก็หาไม่เจอ

นิ้วขาดงอกไม่ได้อีก

เว้นแต่เขาจะไปถึงขอบเขตนิพพาน ก็จะหาภาชนะที่สอดคล้องกับร่างกายบางอย่างมาเป็นสื่อนำ ก็จะสร้างเลือดเนื้อใหม่ได้

แต่ขอบเขตนิพพานสำหรับเขาซูชี ได้แต่มองไม่อาจเอื้อม ทั้งต้าสุยมีอยู่เท่าไร ตำหนักทะเลสาบกระบี่ตลอดหลายปีมานี้เพิ่งจะปรากฏมาเท่าไร การจะเอาสองนิ้วขาดคืนมาก็เป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝัน!

และคนคนนั้นที่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพนี้ ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

หนิงอี้!

ยอดผู้บำเพ็ญดาราชะตาชุดกันฝนเคลื่อนไหวแล้ว

เขาไม่ได้พุ่งออกไปทันที แต่เดินไปช้าๆ เดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ เกล็ดเหล็กหนักบนชุดกันฝนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เร็วขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะก้าวของบุรุษ ลอยไปข้างหลังไม่หยุด สุดท้ายกลายเป็นทั้งชุดกันฝนตัวใหญ่ลอยออกไปแล้วตกลงในแม่น้ำอย่างแรง นักกระบี่ชุดขาวแห่งตำหนักทะเลสาบกระบี่พุ่งไปด้วยกำลังทั้งหมด ชุดขาวที่ไม่เปื้อนธุลีดินในตอนแรกขาดวิ่น ไม่มีกลิ่นอายของเซียนแม้แต่น้อย

ซูชีกดมือข้างหนึ่งลง ตรงนิ้วกลางกับนิ้วชี้ในแขนเสื้อขวาว่างเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นปัญหากับการกดกระบี่ไม้ตรงเอวด้านขวา กระบี่โบราณไม้ต้นท้อเก็บแสงสว่างข้างใน ประกายสายฟ้าเหมือนมีตัวนำ

หนิงอี้เดินลากกระบี่ เดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเปลี่ยนเป็นวิ่ง

ซูชีก็เช่นกัน

สองคนห่างกันเพียงห้าสิบจั้ง

สามสิบจั้ง

สิบจั้ง

ยอดผู้บำเพ็ญดาราชะตาแห่งตำหนักทะเลสาบกระบี่ชักกระบี่ไม้ต้นท้อออกมาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก แค่พลังตอนชักกระบี่ก็ระเบิดทั้งแม่น้ำได้

ละอองน้ำกระจายเต็มฟ้า

บนฟ้าเก้าชั้นเป็นประกายสายฟ้าสว่างไสว ก่อนจะผ่าลงมา!

ใบหน้าเฉยเมยของซูชีถูกประกายสายฟ้าย้อมเป็นสีขาวเงิน

เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับหนุ่มชุดดำที่ระเบิดม่านน้ำขึ้นไกลๆ

คนหนึ่งอยู่ข้างล่าง อีกคนอยู่ข้างบน

ซูชีอยู่ข้างล่าง หนิงอี้อยู่ข้างบน

สายน้ำกระจายเต็มฟ้า ถูกกระบี่ฟันจากบนลงล่าง!

คลื่นพลังโหมซัดสาดไม่มีสิ่งใดขวางได้

ถ้าจะบอกว่าเป็นกระบี่ สู้บอกว่าเป็นดาบกับไม้พลองดีกว่า

หรืออาจจะพูดได้ว่า…นี่คือการฟาด

การฟาดจากหนิงอี้ในชุดดำ

การฟาดที่ได้รับสืบทอดมาจากสวีจั้งแห่งเขาสู่ซานและไม่มีคนได้เรียนคนที่สามอีก

การฟาดจากบนฟ้า

“กระบี่ฟาด!”

ความเป็นเทพที่มีพายุสายฟ้าวนเวียนไหลไปบนคมกระบี่พินิจเหมันต์ ขยายชุดคลุมดำตัวโคร่งของหนิงอี้จนแตก ใบหน้าเด็กหนุ่มระยิบระยับเหมือนเทพลงมาจุติ ชูร่มกระดาษมันนั้นข้ามศีรษะ หันแกนร่มสีดำออก รับพลังสายฟ้ามหาศาลที่ตกลงมาจากฟ้าสูงหลายหมื่นจั้ง

กระบี่นี้มาพร้อมกับอานุภาพหมื่นชั่งที่ไม่อาจต้านทาน ย้อมทั้งแม่น้ำเป็นสีขาวเงิน

เผยฝานที่อยู่ไกลออกไปเม้มริมฝีปาก กำลังเร่งรีบวาดค่ายกล นางเงยหน้าขึ้น ต้องเอามือบังตา

ตรงกลางแม่น้ำ พลันเกิดแสงสว่างวาบ

มองตรงๆ ไม่ได้

หลิ่วสืออีที่นั่งบนเรือเล็กลืมตาขึ้นตามจิตใต้สำนึก ก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าขาวซีดก็ยังมีน้ำตาไหลลงมาช้าๆ สองสาย

พายุสายฟ้าระเบิดดังข้างหู

ทั้งโลกเป็นสีขาวเงิน

แม่น้ำหลีเจียงเดิมทีเป็นคลื่นเหมือนสันหลังมังกร แต่ตอนนี้เหมือนคลื่นขาดออกจากกัน

เงียบไปพริบตาเดียวก็ก่อคลื่นพลิกฟ้าดิน คนคลั่งกระบี่ชุดขาวที่นั่งตรงหัวเรือเปียกปอนไปทั้งตัว

เผยฝานที่ยืนบนผิวน้ำถูกคลื่นน้ำจมหายไป

……

ใบหน้าซูชีไม่มีสีเลือดเลย ขาวจนเหมือนหิมะเดือนสิบสอง

เขาก้มหน้าเพ่งมองมือขวาที่เลือดเนื้อแห้งเหี่ยวของตน หลังทะลวงดาราชะตา…เขาก็ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มานานมากแล้ว

ไม่เคยคิดเลย และไม่กล้าคิด…

ตนเป็นถึงยอดผู้บำเพ็ญที่จุดดวงดาราได้!

สู้กับผู้บำเพ็ญขอบเขตที่เจ็ดคนเดียว เหตุใดถึงอยู่ในสภาพน่าอนาถเช่นนี้

ชุดคลุมครึ่งหนึ่งกลายเป็นผุยผง เผยแขนแห้งแทบจะหนังติดกระดูก แสงดาราตรงแขนนั้นถูก ‘ใยฝน’ สูบไปจนหมด

กระบี่ไม้ต้นท้อที่ชักออกมาก่อนหน้านี้ยังถูกทำลายใต้คลื่นน้ำสายฟ้ารุนแรง

กดดันให้เขาต้องชัก ‘ใยฝน’

หากชักกระบี่ช้ากว่านี้หน่อย เกรงว่าตนคงต้องจ่ายไปมากกว่านี้

บนฟ้าสูงไกลลิบมีร่างสีดำตกลงแม่น้ำ

ซูชีหน้ามืดทะมึน เขาจ้องหนิงอี้ที่ลอยออกไป ในความคิดนึกถึงภาพสายฟ้าฟาดลงมาซ้ำไปมา

เขาเห็นเด็กหนุ่มชุดดำตกลงจากฟ้าสูงชัดเจน

ระยะใกล้เช่นนี้ เขาคิดว่าเขาสังหารอีกฝ่ายได้สบาย แต่ไม่นึกเลยว่าคมกระบี่สีขาวในมือหนิงอี้จะฟาดลงมาอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ กดดันให้ตนต้องตั้งรับ

นี่มันวิชากระบี่อะไรกัน

เขาเคยอ่านคัมภีร์กระบี่ของเขาสู่ซาน ท่องวิชากระบี่ของตำหนักทะเลสาบกระบี่ได้จนขึ้นใจ แต่ทุกเขาศักดิ์สิทธิ์ในใต้ฟ้าต้าสุย สี่สำนักศึกษาไปจนถึงราชวงศ์แซ่หลี่ ก็ไม่มีวิชากระบี่เช่นนี้เลย!

หนิงอี้ยังอยู่เพียงขอบเขตที่เจ็ด…หากอยู่ขอบเขตที่สิบ…

ซูชียิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว

กระบี่นี้ หากให้เด็กหนุ่มแซ่หนิงนั่นฟาดลงมาด้วยพลังขอบเขตที่สิบ เช่นนั้นจะทำลายร่องหุบเขายักษ์ระหว่างขอบเขตที่สิบกับดาราชะตาได้หรือไม่

เขาพ่นลมหายใจยาว

กระบี่นี้จะสังหารเหนือกว่าขอบเขตที่สิบได้หรือไม่ ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว…ที่สำคัญคือเขาเพิ่งรับกระบี่ไร้เหตุผลนี้ไป

และออกกระบี่ขอบเขตดาราชะตาของตน

พริบตาที่กระบี่ปะทะกัน ใยฝนฟันไปที่คมกระบี่พินิจเหมันต์ กระแทกหน้าอกหนิงอี้ทางอ้อม ปราณกระบี่ของซูชีฟันหัวไหล่และแขนขาหนิงอี้ในพริบตาที่สั้นมาก เป็นแผลเต็มไปหมด ทุกแผลลึกเห็นกระดูก

บาดแผลเช่นนี้ไม่มีทางที่ใครจะรอดไปได้

ซูชีกวาดสายตามองไปรอบๆ คนที่ยังมีชีวิตบนแม่น้ำหลีเจียงตอนนี้มีหลิ่วสืออีบนเรือเล็ก และแม่นางชุดครามไม่รู้นามบนผิวน้ำ รวมถึงศิษย์ของยอดผู้บำเพ็ญจากวิมานเทพทะเลตะวันตกคนนั้น…เขารู้ดีว่าจะให้ข่าวการสังหารหนิงอี้หลุดออกไปไม่ได้ เพราะพันกรแห่งเขาสู่ซานเป็นคนประเภทที่ถือหางพวกตัวเองที่สุดและยังแข็งแกร่งมาก

เขาไม่อยากถูกเขาสู่ซานไล่ล่าไปสุดหล้าฟ้าเขียว

ดังนั้นตอนนี้เขาจะให้ใครรอดไปไม่ได้ ทุกคนที่แม่น้ำหลีเจียงต้องตาย

……

บนฟ้าเหนือแม่น้ำหลีเจียง หนิงอี้ที่กระเด็นออกไปหมดสติไปแล้ว

มีเพียงมือขวาที่ยังกำพินิจเหมันต์ไว้แน่น

เลือดไหลออกมาจากในกระดูก

รอยแผลปราณกระบี่มากมายปริแตกจากข้างในพร้อมกัน

เขาตกลงมากลางหมอกเลือด กลายเป็นมนุษย์เลือดแล้ว

สติพร่าเลือนอย่างรวดเร็ว จวนจะหลับ

ก่อนตกลงน้ำดังโครม ละอองน้ำกระจาย

หญิงชุดครามโผเข้าไปทันที เสียงลนลานและร้อนใจของเด็กสาวดังอยู่ข้างหู

“พี่! พี่…”

เสียงตะโกนของเผยฝาน เสียงสายลมแม่น้ำ การไหลของเลือด

เสียงเหล่านี้เบาลงเร็วมาก

โลกของหนิงอี้เป็นสีขาว

เหมือนถูกแช่แข็ง

…………………………….