เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - ตอนที่ 314 ขาดพนักงานล้างห้องน้ำ

จางเช่นคิดดูแวบหนึ่ง มีคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่างเซี่ยจิ้งคนนี้อยู่ คิดจะเอาหัวใจของเศรษฐีหนุ่มกลับมาคงยากเย็นมาก แต่หากว่าเธอได้อยู่ทำงานในบริษัทของเฉินห้าว แบบนั้นก็จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันอยู่ สร้างโอกาสให้จับอาเสี่ยเงินหนาได้

ด้วยเหตุนี้จางเช่นจึงถามไปว่า “ตำแหน่งอะไร? ฉันทำได้!”

เซี่ยจิ้งจึงกล่าวว่า “บริษัทของเรายังขาดพนักงานล้างห้องน้ำอยู่ ทำความสะอาดโถส้วม ลอกท่อระบายน้ำจำพวกนี้ บุคลิกของเธอนี่ เหมาะสมกับตำแหน่งนั้นที่สุดแล้ว จะเงินจะได้เงินเดือนสองพันห้า ไม่ต่ำไปกว่ารายได้ขั้นต่ำที่ทางการกำหนด”

“อะไรนะ? เธอจะให้ฉันเป็นคนล้างห้องน้ำ เกินไปแล้วนะ!” จางเช่นเอ่ยด้วยความโกรธ

“ไล่แล้วก็ยังไม่ไป ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เกินไปแล้ว ถ้าขาดผู้ชายก็ไปหาเอาในเว็บไซต์จัดหาคู่สิ มาหาความมีตัวตนอะไรกับที่นี่ไม่ทราบ?”

ตอนนี้เซี่ยจิ้งก็ไม่เกรงใจแล้วเหมือนกัน ฉะกลับอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน

จางเช่นค่อนข้างร้อนรนแล้ว หันไปต้อนถาม “เฉินห้าว เอไม่มีเยื่อใยให้ฉันสักนิดเลยจริงๆ เหรอ?”

“ไม่มี” เฉินห้าวตอบกลับอย่างสงบนิ่ง “โปรดให้เกียรติตัวเองด้วย”

จางเช่นไม่พอใจยิ่งนัก อยากจะโผเข้าไปข้างกายของเฉินห้าว ผลคือถูกเซี่ยจิ้งสกัดไว้

“หลีกไป!”

จางเช่นเข้าไปผลักด้วยความโมโห ผลคือถูกเซี่ยจิ้งจับบิดหลัง ผลักกลับไป ล้มลงนั่งบนโซฟา

เซี่ยจิ้งเป็นสาวสวยที่ดูแลสุขภาพมานาน พละกำลังล้นเหลือหญิงนักในหมู่สตรี สั่งสอนจางเช่นคนเดียวได้ไม่คณามือเลย

“แล้วเธอจะเสียใจ!” จางเช่นเสียหน้ายิ่งนัก เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันทิ้งวาจาดุร้ายเอาไว้ประโยคหนึ่ง แล้วกระแทกประตูเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว

เซี่ยกลับไม่คิดจะปล่อยให้หล่อนได้อวดดี ไล่ตามออกมาตะโกนว่า “นี่ คุณป้า ขอบคุณนะคะที่ตอนนั้นมีเมตตาไม่แต่งงานกับท่านประธานของพวกเรา ลูกน้องอย่างพวกเราถึงได้มีโอกาส!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ร่างของจางเช่นก็ซวนเซเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าโมโห รีบก้าวเดิน แถมยังทำเอารองเท้าส้นสูงพลิกไปเล็กน้อยด้วย ทำให้เซี่ยจิ้งหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ

เซี่ยจิ้งกลับมาพร้อมรอยยิ้ม ถามอย่างภูมิใจ “ประธาน ฉันทำให้หล่อนโมโหจนหนีไปแล้ว จัดการเรื่องนี้ได้อย่างงดงาม!”

“งดงามมาก ทำงานดีมีรางวัล!”

หนนี้เฉินห้าวตกรางวัลให้เอจริงๆ ถามว่าเธออยากได้รางวัลอะไร จะเป็นเงินสดห้าหมื่นหยวน หรือว่ากระเป๋าแอร์เมสสักใบ หรือว่าจะเป็นเซ็ตเครื่องสำอางของดิออร์

“ของพวกนี้ฉันไม่อยากได้หรอก กฎตามเดิม คุณก็รู้นี่นา!”

เซี่ยจิ้งเลิกคิ้ว เขยิบเข้าไปอยู่เบื้องหน้าเฉินห้าวแล้วพริ้มตาลง เชิดคางขึ้นนิดๆ นี่คือการเป็นฝ่ายเชิญชวนให้จูบด้วยตัวเอง

เฉินห้าวพลันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คาดไม่ถึงว่าเธอยังคงต้องการรางวัลแบบนี้อยู่ เพียงแต่ยังดีที่สาวน้อยคนนี้ซื่อบื้อ เฉินห้าวจึงใช้สองนิ้วแนบติดกัน ปัดผ่านริมฝีปากแดงเรื่อของเธอเบาๆ ให้ ‘รางวัล’ ในครั้งนี้เสร็จสมบูรณ์

“ฮิฮิ”

เซี่ยจิ้งลืมตาขึ้น ค่อนข้างเขินอาย แต่ก็ค่อนข้างตื่นเต้น เธอเอ่ยอย่างพึงพอใจ “รับสมัครเสร็จแล้วใช่ไหม? พวกเราไปกันเถอะค่ะ เธอจะต้องไปเตรียมมื้อค่ำที่ร้านอีก”

“ได้ ฉันจะไปบอกหวังเฉียง เย็นนี้ให้ไปกินข้าวที่ร้าน” เฉินห้าวพยักหน้า

รอจนเซี่ยจิ้งไปแล้ว เฉินห้าวถึงยิ้มแล้วส่ายหัว ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าในสมองของแม่สาวน้อยเซี่ยจิ้งใส่อะไรไว้กันแน่ บางครั้งก็เจ้าเล่ห์เหมือนปีศาจ บางครั้งซื่อบื้ออย่างมีเสน่ห์ เป็นการผสมผสานที่ขัดแย้งกันเองในตัว

จากนั้นเฉินห้าวก็ต่อสายหาหวังเฉียง ให้เขาโทรเรียกพนักงานทุกคนที่ได้รับการคัดเลือกในวันนี้ เย็นนี้ให้ไปกินข้าวที่ร้านอาหารฝรั่งเศส นอกจากนี้เฉินห้าวยังแจ้งหวังเฉียงให้ทราบว่าเสี้ยงเป่ยที่ดูแลศูนย์การค้าหวนอวี่ คนเหล่านี้ล้วนอยู่ภายใต้การปกครองของหวังเฉียงแล้ว กินข้าวแล้วให้มาทำความรู้จักกันสักหน่อย

ยังมีแขกอีกคนหนึ่งก็คือจูหมิ่น เฉินห้าวโทรไปเชิญมาร่วมมื้อค่ำ เธอก็ตอบรับทันที

จากนั้น พวกเขาก็ทำการเช็กเอ้าท์แล้วจากไป เฉินห้าวขับรถพาเซี่ยจิ้งกลับไปส่งที่ร้านอาหาร

หลังเซี่ยจิ้งลงจากรถแล้ว เฉินห้าวเห็นว่ายังเหลือเวลาอยู่นาน จึงคิดจะไปที่คอนโดเฟ่ยชุ่ยสักรอบ ในห้องหนึ่งศูนย์หนึ่งยังเก็บเหล้าชั้นดีของเขาเอาไว้ไม่น้อยเลย วันนี้จะได้เอาออกมารับรองเหล่าพนักงานของตนได้พอดี อีกทั้งฉิงจื๋อเทาก็อาศัยอยู่ที่นั่นตลอด จะได้ไปเยี่ยมเหล่าพี่น้องด้วย

จะว่าไปแล้วก็แปลก เฉินห้าวดูแลเหล่ามิตรสหายของตัวเองอย่างดี ได้ยกคฤหาสน์เดี่ยวในหมู่คฤหาสน์จงหัวไว้ให้เขาอยู่อาศัยด้วย แต่ฉิงจื๋อเทาอาศัยอยู่ที่นั่นได้วันเดียว ก็รู้สึกว่าไม่ชินเลย วันต่อมาจึงย้ายกลับไปที่คอนโดเฟ่ยชุ่ย จากคำพูดของเขาคือ เขามีชะตาเหนื่อยยากลำเค็ญ อาศัยอยู่ในสถานที่หรูหราเกินไปไม่ได้

แน่นอน เฉินห้าวเดาว่ามูลเหตุอาจมาจากพื้นที่ของหมู่คฤหาสน์จงหัวกว้างใหญ่เกินไป รอบข้างมีผู้คนน้อยนิด เข้าออกล้วนต้องขับรถ พนักงานส่งอาหารล้วนไม่ยินยอมเข้าไปส่ง ดังนั้นจึงทำให้ฉิงจื๋อเทาอึดอัด สู้ไม่สะดวกใจเหมือนตอนที่อาศัยอยู่ในแหล่งชุมชนธรรมดา

เฉินห้าวก็แล้วแต่เขา ถึงอย่างไรเขาก็เป็นโปรแกรมเมอร์คนหนึ่ง มีที่อยู่สักแห่งก็ใช้ชีวิตได้แล้ว

เฉินห้าวมาถึงคอนโดของตัวเองแล้ว เมื่อผู้รักษาความปลอดภัยมองเห็นล้วนลุกขึ้นทำความเคารพ เขาเป็นเจ้าของคอนโดหมายเลขหนึ่ง ครอบครองห้องชุดเก้าสิบสองห้อง ใครก็ไม่กล้าละเลยทั้งนั้น

เฉินห้าวจอดรถ ไปหาฉิงจื๋อเทาที่ชั้นสองก่อน เขาก็ไม่เกรงใจเช่นกัน สแกนลายนิ้วมือเข้าประตูไป

คือระบบสแกนลายนิ้วมือที่เฉินห้าวให้คนมาติดตั้งไว้ในตอนหลัง ถ้าพกกุญแจพวงใหญ่ไปมาคงหนักเกินไป

พอเข้าประตูไป เฉินห้าวก็มองเห็นฉากที่ส่งผลกระทบต่อผู้คนอย่างยิ่ง ทำเอาเขานึกอยากจะล้างตาขึ้นมาทันที

เพียงเห็นว่าบนจอคอมพิวเตอร์ของฉิงจื๋อเทามีชายหญิงขนาดจิ๋วอยู่สามสี่คน กำลังกระทำเรื่องอนาจารกันอยู่ ส่วนฉิงจื๋อเทาก็ปลดเข็มขัดออก สายตาจดจ่ออยู่กับฉากที่เห็น มือยื่นไปยังกล่องกระดาษทิชชูบนโต๊ะตามสัญชาตญาณ

ฉิงจื๋อเทาสวมหูฟังอยู่ จึงไม่ได้ยินเสียงเฉินห้าวเข้ามา

เฉินห้าวคิดว่าจะต้องสั่งสอนพี่น้องของตนให้ดีๆ เสียหน่อย จึงตะโกนเสียงดังว่า “ตำรวจมาตรวจห้องแล้ว!”

“คุณตำรวจ ผมแค่รับชมเท่านั้น ไม่ได้เผยแพร่ ไม่ผิดกฎหมายนะ!”

ฉิงจื๋อเทาตกใจจนแทบจะพลัดตกจากเก้าอี้แล้ว รีบปิดคอมพิวเตอร์ร้องขอความเมตตา กลับพบว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็คือเฉินห้าว