เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 76 บทส่งท้าย (อาร์คที่สาม)

76 บทส่งท้าย (อาร์คที่สาม)

 

-มุมมอง คริสเตียน่า-

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ เป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ อย่างที่ดันนะ-ซามะพูดเลย!” (นีน่า)

 

หูของนีน่าสั่นขึ้นลง

 

“โอ้, นีน่า เธอไม่ดีใจที่ความจริงฟูจิวาระ-ซามะเป็นขุนนางเหรอ?” (คริส)

 

แม้แต่การคุยเล็กๆก็จะมีขวากน้ำถ้ามันเป็นเมื่อสมัยก่อน

 

“อ๊ะ! ขอโทษ, ดันนะ-ซามะ!” (นีน่า)

 

“ไม่ ไม่, ชั้นก็ภูมิใจไปกับเค้า-เดสุ โซพอมาคิดว่าเพื่อนชั้นจะถูกเลือกเป็นฮีโร่ มักกาเรนเป็นเมืองที่ฮีโร่อาศัย, แล้วมันจะเติบโตมากกว่านี้อีก, คริส-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)

 

“ใช่, นั่นถูกต้องที่สุด” (คริส)

 

ผลของชื่อฮีโร่นั้นใหญ่

 

โดยเฉพาะข่าวลือที่ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในความกังวล

 

ผู้คนถูกทำเป็นทาสโดยปีศาจ, ยุคที่มืดมิด

 

มันเป็นข่าวลือว่ายุคนี้ก็จะกลับมา

 

ในสาธารณะ, มันยังมีข่าวลือเกี่ยวกับคนนอกรีตที่ประหลาดที่ไม่อยู่ในศาสนาของเทพธิดา, และยาที่ชื่อกัญชาแพร่ระบาดไปอย่างกว้างขวาง

 

ทุกคนได้กลัว

 

เพราะนั่น, เมืองที่มีฮีโร่อยู่จะเป็นพื้นที่ที่มีราคาที่ทุกคนอยากมาอาศัย

 

นั่นเป็นรูปแบบของเมืองหลวงในหลายประเทศ

 

แล้ว, เมืองที่มีฮีโร่อยู่จะเป็นเมืองใหญ่ทั้งสิ้น

 

(มักกาเรนจะเป็นเมืองที่ฮีโร่อยู่…) (คริส)

 

“มันจะยุ่งแล้ว, คริส-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)

 

“ใช่, เธอพูดถูก” (คริส)

 

ฟูจิวาระ-ซามะ พูดเหมือนกับอ่านใจฉันได้

 

มักกาเรนน่าจะมีคนมีความสามารถมากมายมา

 

นี่มันเป็นโอกาศที่มักกาเรนจะโต!

 

“เธอดูเหมือนเธออยู่ในความสุขนะนั่น, คริส” (นีน่า)

 

“เธอก็จะยุ่ง, แข็งใจไว้นะ, โอเคมั้ย?” (คริส)

 

นีน่าและฉันหัวเราะ

 

“อ๊ะ! มาโกโตะกลับมาแล้ว” “ทากัตซูกิ-คุง, เป็นยังไงบ้าง?”

 

ฉันได้ยินเสียงของลูซี-ซังและซาซากิ-ซัง

 

มันดูเหมือนฮีโร่ที่พูดถึงจะกลับมาแล้ว

 

“ไม่มีอะไรเราแค่คุยเล่นกัน” (มาโกโตะ)

 

มากะซูกิ-ซามะ ผู้ที่เพิ่งเป็นฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศ, เกาแก้มของเขา

 

(แต่เขาไม่ได้ดูแข็งแกร่งนะ…) (คริส)

 

แต่เขาสู้กับมอนสเตอร์ต้องห้ามที่น่ากลัวถึงสองครั้งและชนะ

 

ผู้คนที่มาจากโลกคู่ขนานทั้งหมดนั้นน่าทึ่ง

 

“เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน?” (อายะ)

 

“อืม, เรื่องอย่าง ‘ชั้นจะทำงานหนักในฐานะฮีโร่ตั้งแต่ตอนนี้ไป’ แล้ว, เจ้าหญิงโซเฟีย ทำชาให้ชั้นกิน” (มาโกโตะ)

 

“หืม, ฟังดูปรกติ” (อายะ)

 

“ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

(เอ๋?) (คริส)

 

ได้ฟังสิ่งนี้, ชั้นแข็งทื่อ

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ! เจ้าหญิงโซเฟียเทน้ำชาด้วยตัวเธอเองเหรอ?!” (คริส)

 

“ช-ใช่, นั่นใช่แล้ว มันมีปัญหาเหรอนั่น?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ใช่ว่ามันหยาบคายที่ให้เจ้าหญิงทำอย่างนั้นเหรอ?” (ลูซี่)

 

“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นแบบนั้น…” (มาโกโตะ)

 

“ไม่, ไม่ใช่แบบนั้น, ลูซี่-ซัง นั่นไม่ใช่ที่ชั้นหมายความถึง…” (คริส)

 

แม้ว่าฉันดูรอบๆ ฉันเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะตกใจ

 

“คริส-โดโนะ?” “คริส, มีอะไร?”

 

ฟูจิวาระ-ซามะและนีน่าได้สงสัยว่าอะไรเกิดขึ้น

 

“ม-ไม่, มันไม่มีอะไร ชั้นแค่ตกใจนิดหน่อย…” (คริส)

 

ใช่, มันอาจจะเป็นแค่ฉันด่วนสรุปเกินไป

 

มันจะดีกว่าถ้าฉันไม่พูดอะไรวู่วาม

 

—ผู้หญิงของโรเซสชวนผู้ชายมาในห้องและบริการบางอย่างที่พวกเขาทำเอง

 

ความหมายของมันคือ ‘ชั้นอยากจะสนิทกับคุณมากขึ้นเป็นการส่วนตัว’

 

มันเป็นประเพณีเก่าของขุนนางผู้หญิงของโรเซส

 

มันได้เป็นประเพณีที่ถูกทิ้ง, และมันไม่มีใครใช้มันแล้วหลังๆ

 

แต่ฉันได้ถูกบอกโดยครูส่วนตัว ‘มันมีเวลาที่ผู้ชายเข้าใจผิด, ดังนั้นอย่าทำอะไรแบบนั้น, โอเคมั้ย’

 

เจ้าหญิงโซเฟียเป็นคนที่รับการเรียนสูงที่สุดและทั่วถึงที่สุดในประเทศ

 

มันไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้เรื่องนั้น

 

ในอีกคำพูดหนึ่ง เธอทำมัน{ทั้งๆที่รู้}

 

ให้กับฮีโร่ของโรเซส, ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ

 

เหงื่อเย็นไหลผ่านหลังฉันไป

 

(…ฉันต้องไม่หยาบคายต่อทากัตซูกิ-ซามะ) (คริส)

 

“เธอทำหน้าน่ากลัวนะนั่น, คริส มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?” (นีน่า)

 

“ไม่, มันไม่มีอะไร” (คริส)

 

นั่นใช่แล้ว, ไม่มีอะไร

 

ในทางตรงกันข้าม

 

(แต่เรื่องนี้มันมากเกินไปที่ชั้นจะเก็บไว้คนเดียว…) (คริส)

 

มาปรึกษาฟูจิวาระ-ซามะทันทีหลังจากนี่ดีกว่า

 

ด้วยกันกับนีน่า

 

ชั้นฝังมันลึกไว้ในใจ

 

นั่นฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศแห่งโรเซส, ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ…อาจเป็นคนที่เจ้าหญิงโซเฟียรัก

 

◇◇

 

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-

 

“ชั้นขอโทษ, ทักกิ-โดโน, แต่ชั้นต้องกลับไปมักกาเรนซักพักหนึ่ง” (ฟูจิวาระ)

 

“นายจะกลับมาในไม่กี่วัน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

เพราะการช่วยฟื้นฟูเมืองหลวง, ฟูจิ-ยังปล่อยงานมหาศาลในมักกาเรนไม่เสร็จ, ดังนั้นเขาจะกลับไปมักกาเรนตอนนี้

 

ลูซี, ซา-ซังและผมจะอยู่ในโฮรัน

 

โชคดี, เจ้าหญิงได้เตรียมที่อยู่ให้พวกเราพัก

 

ที่ทำผมสงสัยคือท่าทางของคริส-ซัง

 

จนถึงตอนนี้ มันรู้สึกเหมือนมีระยะห่างระหว่างเราเพราะเธอรู้จักผมแค่ว่าเป็นเพื่อนของฟูจิ-ยัง, แต่

 

“มากัตซูกิ-ซามะ, เมือนายกลับไปมักกาเรน, ชั้นจะเตรียมห้องทุกคุณภาพดีที่สุด และให้พ่อครัวเตรียมอาหารให้นาย, ดังนั้นถ้านายมีอะไรที่ต้องการ, แค่บอกชั้นนะ, โอเคมั้ย?!” (คริส)

 

“ม-ไม่, ชั้นโอเคกับอะไรธรรมดาๆ” (มาโกโตะ)

 

เธอเป็นห่วงผมมากขึ้นตอนนี้

 

ชื่อฮีโร่นั้นน่าประทับใจ

 

ผมต้องไม่ปล่อยให้มันเหลิงในหัวของผม…

 

◇◇

 

เช้าวันต่อมา

 

ผมอธิฐานรายวันต่อโนอาห์-ซามะ, และออกมาเพื่อฝึกตอนเช้า

 

สถานที่คือสวนของปราสาทโรเซสที่มีน้ำพุที่ใหญ่ที่สุด

 

(ไม่มี…สปิริตเลยซักนิด) (มาโกโตะ)

 

ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้ในปราสาทโรเซส

 

ผมปลด [โล่งจิต]

 

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมลองใช้เวทมนตร์สปิริตโดยไม่มีสกิลรักษาสภาพจิตใจ

 

หลังจากซักพักสปิริตจำนวนน้อยได้มารวมตัว, และ…

 

น้ำขนาดยักษ์ได้ถูกสร้าง

 

“ใช่, มันไม่ต่างเท่าไหร่…” (มาโกโตะ)

 

วิธีทำมันต่างไป?

 

หรือเป็นเพราะมันมีสปิริตน้อยในปราสาท?

 

หรือเป็นเพราะอิทธิพลของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์?

 

“ฮีโร่-โดโนะ?”

 

ผมได้ถูกพูดด้วย

 

เมื่อผมมองกลับไป, อัศวินผูคุ้มกันเก่ายืนอยู่ที่นั่น

 

ไม่, ไม่ใช่เก่าแล้ว, เขากลับไปเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน

 

“อ้า, สวัสดียามเช้า” (มาโกโตะ)

 

“นายฝึกตั้งแต่เช้าขนาดนี้เลยเหรอ?”

 

“นายก็ด้วย, ลาดตระเวนต้องลำบากแน่” (มาโกโตะ)

 

“ใช่, ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่มอนสเตอร์จะโผล่มา, ดังนั้นเรามีตารางการลาดตระเวณที่มีกะที่ครอบคลุม 24 ชั่วโมง”

 

โห

 

ผมควรจะช่วยเขาด้วยมั้ย?

 

ทั้งหมดนี่ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกจ้างจากประเทศแห่งน้ำด้วย

 

“ว่าแต่, ชั้นสามารถกลับไปเป็นอัศวินผู้คุ้มกันได้ ต้องขอบคุณนาย, ฮีโร่-โดโนะ! นายได้รับคำขอบคุณจากชั้น!”

 

“ไม่, นั่นเป็นตำแหน่งเดิมของนายยังไงซะ” (มาโกโตะ)

 

“ครอบครัวของชั้นเป็นครอบครัวที่ถือชื่อของโล่แห่งราชวงศ์โรเซสมาเป็นหลายชั่วอายุคน ต้องขอบคุณนาย, ชั้นได้เกียรติของชั้นกลับคืนมา!”

 

อุว้าาา…แล้วผมเอาตำแหน่งที่สำคัญนี้ไปจากเขา?

 

ความรู้สึกผิด…

 

แต่ตาแก่ไม่รู้สึกว่าผมกระอักกระอ่วนแค่ไหนและแค่หัวเราะมันออกมา

 

“ที่นี่เป็นสวนที่ฉุดลมหายใจไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ชั้นเห็น ไม่คิดอย่างนั้นเหมือนกันเหรอ?”

 

สวนยิ่งใหญ่ของปราสาทโรเซสมีดอกไม้บานตลอดปี

 

“ช-ใช่” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่สนใจดอกไม้เลยซักนิด ผมแต่มาดูว่ามันมีสปิริตหรือไม่

 

“พวกเราต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อคุ้มกันภาพแบบนี้”

 

ตาแก่พูดระหว่างที่จับดอกไม้และชื่นชมมัน

 

…มันไม่เข้ากับผู้ชายตัวใหญ่มาก, แต่ผมไม่ควรแหย่เขาที่นี่

 

ตาแก่เป็นพวกโรแมนติกอย่างคาดไม่ถึง

 

“เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ, ชั้นจะเป็นโล่ของฮีโร่-โดโนะของเรา

 

“ใช่, ชั้นจะหวังพึ่งนายนะ” (มาโกโตะ)

 

ทั้งหมดเพราะการป้องกันผมกระดาษ

 

สกิลของตาแก่ที่อนุญาตให้เขารับการโจมตีจากยักษ์แล้วยังสบายดี พึ่งพาได้มากๆ

 

“ว่าแต่, อะไรคือแผนการเดินทางทางเหนือที่เจ้าหญิงโซเฟียพูดถึงล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

นั่นเห็นได้ชัดว่าจะเป็นงานแรกหลังจากได้รับแต่งตั้งให้เป็นฮีโร่

 

“โออ้, เรื่องแผนนั่น! ฮีโร่-โดโนะ, รู้เรื่องที่เราเป็นฝั่งตะวันตกของทวีปและนั่นเป็นฝั่งเหนือของทวีป, ใช่มั้ย?”

 

“อืม, ปีศาจใช้ชีวิตอยู่ทางเหนือของทวีป, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผมจำได้ที่เรียนมาเกี่ยวกับมันในวิหารแห่งน้ำ

 

“ใช่ นายพลปีศาจทั้ง 9 ที่เคารพเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ฝั่งเหนือของทวีปได้ถูกปกครองโดย 3 คนที่รอดชีวิตทำหน้าที่เป็นเจ้าปีศาจ”

 

ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้น

 

มันยังถูกเรียกว่าทวีปปีศาจ

 

“เป็นไปได้มั้ยที่แผนเดินทางทางเหนือจะ…” (มาโกโตะ)

 

ผมรู้สึกว่าผมมีความคิดแล้วว่ามันเรื่องอะไร

 

“ก่อนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ, เราจะกำจัดเจ้าปีศาจในทางเหนือของทวีป นั่นคือแผนเดินทางทางเหนือ”

 

“โออ้…” (มาโกโตะ)

 

กำจัดเจ้าปีศาจ

 

ในที่สุดก็มีอีเว้นท์แบบนั้น

 

ในฐานะที่เป็นผู้เล่นอาร์พีจี มันมีเยอะให้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้, แต่ผมรู้สึกว่าความแข็งแกร่งปัจจุบันของผมจะไม่พอ

 

อย่างที่ผมคิด, ผมควรเชี่ยวชาญเวทมนตร์สปิริต

 

“นายไม่กลัวเหรอ, ฮีโร่-โดโนะ?”

 

“เอ๋? ใช่, ชั้นไม่รู้ว่าเจ้าปีศาตแข็งแกร่งขนาดไหน, แต่ดูเหมือนชั้นต้องฝึกเวทมนตร์เพิ่ม” (มาโกโตะ)

 

“นายยังดูเหมือนนายรอคอยมัน ช่างพึ่งพาได้”

 

ผมดูเหมือนอย่างนั้น หือห์

 

ฟังเหมือนผมเป็นคนอันตราย

 

“ยังไงซะ, ชั้นต้องกลับไปลาดตระเวนต่อแล้ว”

 

“ได้ ขอบคุณที่สอนชั้นหลายๆอย่าง” (มาโกโตะ)

 

ผมขอบคุณตาแก่ และกลับไปฝึกต่อ

 

หรือเหมือนกับ, ผมจะชอบเธอนายคุยกับชั้นในท่าทางที่คุ้นเคยกับชั้นมากกว่า

 

เหมือนเมื่อก่อน

 

(มาโกโตะ, นายไปได้สวยกับผู้คนในประเทศแห่งน้ำ, หือห์) (โนอาห์)

 

“โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

(ชั้นคุยกับเทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์แล้ว เธอบอกว่าเธอไม่ถือที่นายเป็นฮีโร่ มันไมมีนักสู้ที่แข็งแกร่งในประเทศแห่งน้ำ, ดังนั้นเธอดีใจ, รู้มั้ย?) (โนอาห์)

 

“เข้าใจแล้ว… งั้นท่านก็คุยกับเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้?” (มาโกโตะ)

 

ไม่ใช่ว่าพวกท่านสาบานว่าเป็นศัตรูกันเหรอ?

 

(มีสงครามเมื่อนานมาแล้วไม่ได้หมายความว่าเราจะคุยกันภายหลังไม่ได้, ใช่มั้ย?) (โนอาห์)

 

“ยังไงซะ, นั่นก็จริง…” (มาโกโตะ)

 

ถ้าคุณคุยกับศัตรูไม่ได้หลังจากสงคราม, อเมริกาคงจะคุยกับใครไม่ได้เลย

 

ในดินแดนสวรรค์ดูเหมือนมันจะเป็นเวลานานแล้วด้วย

 

(มันเป็นแบบนั้น แต่นายไม่สามารถได้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำนะ ดังนั้นอย่าคาดหวังกับนั่น, โอเคมั้ย?) (โนอาห์)

 

“ผมไม่ขอมากเกินไปหรอก ผมโอเคกับแค่การปกป้องจากพระเจ้าของท่าน, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

(เด็กดี, เด็กดี พยายามเข้า~) (โนอาห์)

 

ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะอีกต่อไป

 

“ฮ่าาห์…” (มาโกโตะ)

 

โอ้ ยังไงซะ, มาพยายามฝึกกันเถอะ

 

ทั้งหมดนี่มีการต่อสู้กับเจ้าปีศาจเห็นว่ารออยู่

 

…ฮีโร่, หือห์

 

อะไรจะเกิดขึ้น, ผมสงสัย

 

—{ฟุฟุ}

 

หืม?

 

ผมเหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะ

 

ผมหูแว่วเหรอ?

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน