เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 51 โยโกยามะ ซากิ ไม่เชื่อใจเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

51 โยโกยามะ ซากิ ไม่เชื่อใจเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

 

-มุมมอง โยโกยามะ ซากิ-

 

“ซากุไร-คุง, อยากให้ชั้นช่วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

มันเป็นหลังจากซักพักที่ฉันสังเกตเห็นว่านักเวทย์ที่ดู-อ่อนแอที่อยู่ด้วยกันกับอายะจัง คือเพื่อนร่วมชั้นของเรา ทากัตซูกิ-คุง

 

ฉัน -โยโกยามะ ซากิ- มีสกิล: อัศวินศักดิ์สิทธิ์

 

ฉันใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์, และด้วยตัวฉันที่หุ้มไปด้วยออร่าแห่งแสง, ฉันไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อยโดยมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ

 

ด้วยพลังนั่น, ฉันมีบทบาทที่สำคัญในฐานะผู้ช่วยของอัศวินแห่งแสง

 

แล้ว, สกิลอื่นของฉัน:[วิสัยทัศน์ มานา]

 

ฉันสามารถมองเห็นขุมพลังงานในโลกนี้ที่เรียกว่ามานา

 

ต้องขอบคุณสิ่งนั้น, เราสามารถก้าวข้าวอันตรายมากมาย

 

มอนสเตอร์ที่แสร้งเป็นอ่อนแอ, มือสังหารที่แสร้งเป็นประชาชน

 

แม้ว่าพวกเขาจะซ่อนรูปลักษณ์, พวกเขาซ่อนมานาไม่ได้

 

ในตาของฉัน…ทากัตซูกิ-คุงนั้น {อ่อนแอ}

 

ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นสักนิดตั้งแต่เวลาที่ฉันเห็นเขาที่วิหาร

 

มานาของเขาต่ำกว่าประชาชนทั่วไป

 

มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาละเว้นการฝึกฝนด้วย

 

แม้ในโรงเรียน, เขาเล่นเกมอยู่ตลอดแทนที่จะศึกษา

 

แม้ว่าเรียวสุเกะจะพบกับความลำบากมากมายเพราะเขาจบที่ได้พลังอันยิ่งใหญ่มา

 

อะไรที่คนนี้, ผู้ซึ่งไม่เคยทำงานหนักซักนิดและเล่นไปรอบๆ, จะช่วยเราในเรื่องอะไรอะไรได้?!

 

ฉันพูดสิ่งนี่กับเขาด้วยความเดือดดาลเล็กน้อย

 

“ทากัตซูกิ-คุง, มันไม่มีอะไรที่นายช่วยเร—” (โยโกยามะ)

 

“นายมีแผนดีๆมั้ย?” (ซากุไร)

 

เรียวซูเกะพูดตัดมาและถามทากัตซูกิ-คุง

 

เอ๋?

 

นายจะเพิ่งเค้าเหรอ?

 

“นิดหน่อย แต่ชั้นจะไม่รู้จนกว่าจะได้ลองนะ” (มาโกโตะ)

 

“พวกเราไม่มีการเคลื่อนไหวไหนที่เราทำได้แล้ว โปรดช่วยเราด้วย” (ซากุไร)

 

เออ๋…? ฉันมันใจว่ามันจะไม่มีประโยชน์

 

อ้า, แต่บางทีเขาอาจจะถามนักเวทย์ผมแดงที่เป็นพวกของทากัตซูกิ-คุง

 

มานาของเธอเหลือล้น

 

มันถึงระดับที่ว่าคุณไม่สามารถเจอในนักเวทย์ราชวงศ์

 

“งั้น, รอนี่นะ, ลูซี่, นีน่า-ซัง ซา-ซัง, นายนำพวกเราไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว” (อายะ)

 

ดูเหมือนมีแต่อายะ-จังที่จะมากับเรา

 

การคาดคะเนของฉันผิด

 

“นายจะโอเคมั้ย, ท่าน-ทากัตซูกิ?” (นีน่า)

 

“ระวังตัวด้วยล่ะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

 

พวกเขาสองคนดูเป็นห่วง

 

แน่นอนพวกเขาต้องห่วง

 

ทั้งหมดเพราะเขาอ่อนแอไง

 

“ชั้นจะไม่ประมาท” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงพูดสิ่งนี้อย่างเบาใจ

 

เขาไม่เข้าใจความน่ากลัวของศัตรู

 

เมื่อนายเห็นมังกรต้องห้าม, นายจะหล่นไปด้วยก้นเลย

 

คนที่จะไปที่นั่นคือ เรียวซูเกะ, อายะ-จัง, ทากัตซูกิ-คุง, และ ฉัน

 

แต่ก่อนอื่น, ทากัตซูกิ-คุงและอายะ-จังใช้เวทมนตร์บินได้มั้ย

 

◇◇

 

ทากัตซูกิ-คุ่งไม่ได้ใช้เวทมนตร์บิน

 

แทนที่จะเป็นแบบนั้น, เขาใช้เวทมนตร์ประหลาดที่ทำให้เขาเคลื่อนไหวบนน้ำได้

 

แม้ว่าเวทมนตร์บินคืออะไรที่นักเวทย์ระดับกลางจะใช้ได้

 

“ว้าาห์, มันเร็วกว่างูทะเล” (อายะ)

 

อายะ-จังมีความสนุก

 

มันดูน่าสนุก

 

◇◇

 

“มันคือที่นี่เหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่, จากตรงนี้ไปคือชั้นล่าง พวกเค้าบอกชั้นว่าอย่าลงไปเด็ดขาด” (อายะ)

 

อายะ-จังและทากัตซูกิ-คุง คุยกัน

 

เธอดูคุ้นเคยกับดันเจี้ยน

 

เธอเป็นนักผจญภัยเหรอ?

 

พวกเราตอนนี้ยืนอยู่บนเกาะเล็กๆที่มุมของทะเลสาบใต้ดิน

 

จากเกาะเล็กข้างหน้านิดหน่อย, ในใต้ทะเลสาบ, ฉันสามารถเห็นถ้ำใต้น้ำขนาดยักษ์

 

ชั้นกลางนั้นเปล่งแสงด้วยหินน้ำ, และมันสร้างภาพที่งดงาม, แต่ตัวถ้ำนั้นมืดสนิท

 

“มันมีมังกรต้องห้ามอยู่อีกฝั่งของถ้ำใต้น้ำนี้ แต่สมาชิกคณะอัศวินสู้ใต้น้ำได้ไม่ดี…” (ซากุไร)

 

เรียวซุเกะพูดด้วยความเสียใจ

 

แต่ทุกคนทำดีที่สุดแล้ว -สำหรับกลุ่มที่ส่วนใหญ่จัดมาจากผู้สมัครใหม่

 

คนที่ผิดคือฝ่ายเจ้าชายที่ได้มาขวางทางสนับสนุนเรา, และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ช่วยสักนิด

 

ขอบคุณสิ่งนั้น, เราจบอยู่ที่การพึ่งนักเวทย์ฝึกหัดอย่างทากัตซูกิ-คุง…

 

“งั้น, นายคิดว่านายทำอะไรได้งั้นเหรอ?” (ซากุไร)

 

เรียวซูเกะ, แม่ว่าเธอจะมีความหวัง, แต่ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไปได้

 

“ถ้ามังกรต้องห้ามไม่อยู่ใต้น้ำ, แต่ถูกพาออกมา, มันจะสู้ง่ายกว่ามั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“นายทำแบบนั้นได้เหรอ?! ถ้ามันเป็นข้างนอกในดันเจี้ยน, ชั้นสามารถดันสกิลฮีโร่แห่งแสงไปสุดความสามารถได้ ถ้ามันมีแสงของพระอาทิตย์, ชั้นชนะได้แน่” (ซากุไร)

 

“ได้ งั้น, ชั้นจะลากศัตรูออกมาจากน้ำ” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงพูดสิ่งนี้เหมือนมันไม่มีอะไร

 

(มันไม่มีทางที่เค้าจะทำอย่างนั้น…) (โยโกยามะ)

 

“รอแปปนึง ชั้นจะคุยกับสปิริต มันดูเหมือนพวกเค้าจะอยู่บริเวณนี้เยอะมากๆ” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-คุง, นายมองเห็นสปิริตเหรอ? นั่นน่าทึ่ง” (ซากุไร)

 

เห็นสปิริต?

 

แม้ว่าฉันที่มีวิสัยทัศน์มานาจะมองไม่เห็นมัน?

 

พูดอะไรออกมาเลอะเทอะ!

 

แต่เรียวซูเกะที่ใจง่ายดูเหมือนจะเชื่อเขานะ

 

แต่อย่างแรก, ฉันไม่เคยเห็นผู้ใช้สปิริตเลยแม้จะในอาณาจักไฮแลนด์

 

“เฮฮ้ย, สปิริต-ซัง สบายดีมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

นั่นอะไรน่ะ?

 

นายจะบอกว่าอะไรแบบนั้นจะทำให้สปิริตช่วยเราเหรอ?

 

“ใช่, ศัตรูมันค่อนข้างยากน่ะ, เห็นมั้ย… ใช่, พวกเรามีปัญหาแล้ว” (มาโกโตะ)

 

(พวกเราต่างหากที่มีปัญหา) (โยโกยามะ)

 

“ขอบคุณครับ, คุณช่วยได้เยอะมากเลย” (มาโกโตะ)

 

(ฮ่าาห์, การคุยที่ไร้จุดหมายนี่จะยาวแค่ไหนนะ…) (โยโกยามะ)

 

“งั้น, ผมจะพึ่งคุณนะ” (มาโกโตะ)

 

หลังจากที่ทากัตซูกิคุงพูดอย่างนั้น…

 

{—โลกได้เอียง}

 

นั่นคือภาพลวงตาที่ฉันเห็น

 

“?!”

 

ทั้งลาเบรินทอสสั่นสะเทือน

 

แม้ว่านั่นมันไม่มีทางเป็นไปได้

 

ฉันหายใจไม่ออก

 

เดี๋ยว? เกิดอะไรขึ้น?

 

“ซากิ-จัง, มีอะไรเหรอ?” (อายะ)

 

อายะ-จังถามฉัน, แต่ฉันได้ตกใจ

 

วิสัยทัศน์ของฉันเป็นขาวโพลน, และฉันมองไม่เห็นอะไรเลย

 

ทันทีที่ฉันสังเกตว่าทั้งหมดนั่นคือมานา, กระดูกสันหลังของฉันถูกแช่แข็ง

 

(นี่มันอะไร?! ทุกอย่างคือมานา? นี่มันแย่แล้ว, มันไม่ได้ถูกควบคุมเลยซักนิด! มันอาละวาดอยู่!) (โยโกยามะ)

 

“…ช่างท่วมท้น นี่คือพลังของสปิริตเหรอ?” (ซากุไร)

 

เรียวซูเกะต้องรู้สึกถึงมานาที่บ้าคลั่งนี้แน่!

 

เราต้องหยุดนี่โดยเร็ว

 

“ใช่, มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นให้สปิริตมามากขนาดนี้” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุง ยังมีมาน่าที่อ่อนแอ

 

เขาอยู่ตรงกลางของมานาที่เหมือน-ใต้ฝุ่น

 

เขาอาจจะเป็นนักเวทย์ที่ไม่ได้เรื่อง, แต่มันไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้สึกถูกถาโถมโดยมานามากขนาดนี้, แต่กระนั้น…!

 

(มีแค่มานารอบๆทากัตซูกิคุงที่สงบลง…?) (โยโกยามะ)

 

มันเหมือนตาของพายุทอร์นาโด

 

เหมือนจะพูดว่าเขาเป็นศูนย์กลางของโลก

 

“มา, ชั้นจะใช้เวทมนตร์ละนะ มันควบคุมยาก, ดังนั้นถอยไป” (มาโกโตะ)

 

เขาพูดอะไรน่ะ

 

มันไม่มีทางที่มนุษย์จะควบคุมมานานี้ได้

 

“ซากิ, มาปล่อยนี่ให้ทากัตซูกิ-คุงเถอะ” (ซากุไร)

 

ตาของเรียวซูเกะมาจากความคาดหวังและความเชื่อใจ

 

ทำไม?!

 

เขาไม่แสดงตานั้นให้ใครที่ไหนมาก่อน

 

“แล้วชั้นล่ะ?” (อายะ)

 

“หืมม, อยู่ใกล้ซากุไร-คุงด้วย, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“เออ๋, ชั้นอยากเห็นเวทมนตร์ของทากัตซูกิ-คุงใกล้-ใกล้อ่ะ” (อายะ)

 

เธอพูดอะไรน่ะ?!

 

ออกห่างจากเขา, อายะ-จัง

 

เรา 3 คนถอยออกมา, และมองดูเขา

 

“งั้น, ผมพึ่งคุณแล้วนะ, สปิริต-ซัง [เวทมนตร์น้ำ: ยามาตะ โนะ โอโรชิ]*” (มาโกโตะ)

*TLN มังกร/งู 8หัว 8หางของญี่ปุ่น

 

—{ในทันใดนั้น, มอนสเตอร์ได้กำเนิด}

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน