เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 361 จดหมายเชิญ – ตอน 4
มันเป็นวันที่ผู้ศรัทธาศูนย์เล่มที่ 12 จะออกวางขายเมื่อ 25/4/2024!
ไอราซามะน่ารักมากในรูป!! ซื้อมันด้วยนะครับ?!!
ข้อมูลอยู่นี่ครับ:
——
“อ๋อ ถ้างั้นนี่คือทวีปปีศาจ” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังพูดเบาๆด้วยความสนใจ
“ครั้งแรกที่มาที่นี่เหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“ใช่เลย ฉันขอลูซี่ซังกับอายะซังให้พามาแล้ว แต่พวกเธอปฏิเสธน่ะสิ” (ฟูิเรีย)
“แน่ๆสิ เพราะเธอเป็นราชินีของลาโฟรเอจ เธอจำเป็นต้องมีเหตุผลที่มาดินแดนเจ้าปีศาจ” (โมโมะ)
ฟูเรียซังทำปากจู๋แล้วโมโมะถอนหายใจ
“แต่ตอนนี้เธออยู่นี่แล้วแหละ” (มาโกโตะ)
“…ถูก” (โมโมะ)
“อืม หลังๆทวีปปีศาจมันสงบสุขออก” (มาโกโตะ)
“จริงเหรอ อัศวินของฉัน?” (ฟูเรีย)
“มอนสเตอร์ทวีปปีศาจเพิ่มจำนวนขึ้นนะมาโกโตะซามะ” (โมโมะ)
ขอโทษที่พี่พูดโดยไม่มีไม่มีหลักการ
ณ ทันใดนั้น
*………ซุ่ซุ่……ซุ่ซุ่……ซุ่ซุ่……*
ก้อนหินใหญ่หน้าเราขยับ
ก้อนหินเปลี่ยนร่างเป็นมังกรขนาดยักษ์ชัดๆ
มังกรหินโบราณ
“คย๊า!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังกอดผม
“…มังกรนั้นมัน…” (มาโกโตะ)
“…น่าจะแหละ” (โมโฒะ)
โมโมะกับผมมองหน้ากัน
มังกรหินโบราณเปิดปากที่กลืนช้างได้ทั้งตัว
“…มีธุระอะไรที่นี่ เจ้ามนุษย์ที่อ่อนแอ…? นี่คือแดนดินที่ปกครองโดยปีศาจ เจ้าควรไป…ทันที…… หืม? นั่นนายเปล่าซุก้ะ มาโกโตะซามะกับโมโมะจัง?”
“นานแล้วนะ เรามาเล่น” (มาโกโตะ)
“อย่ามาลืมหน้าเราสิ” (โมโมะ)
ผมยกมือและมังกรหินโบราณร้อง ‘ว้าาา!’ ขณะมันเล็กลงและกลายเป็นผู้ชายสูง 3 เมตร
“ฉันขอโทษ ราชามังกรมาโกโตะซามะ, โมโมะจัง เธอตัวเล็กนิดเดียวอ่ะฉันไม่เห็นเลย”
“แต่ฉันไม่ใช่ราชามังกรสักหน่อย” (มาโกโตะ)
เพระผมได้ข้อพิสูจน์ราชามังกรจากการต่อสู้กับราชามังกรโบราณมาก่อน ผมถูกเรียกว่าราชามังกรซามะหรือเจ้าปีศาจซามะโดยมังกร
ผมเพียงแค่ได้สิทธิ์ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเคยไปรับเป็นสักหน่อย…
“มุ~! ฉันไม่ได้ตัวเล็ก!” (โมโมะ)
โมโมะฝึกกับมังกรสีขาวซังตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อนเธอเลยมีคนรู้จักเป็นมังกรเยอะ
ฟูเรียซังเป็นคนที่ตามเหตุการณ์ไม่ทัน
“………”
เธอสับสนไปมองเราไป
มันดูเหมือนมังกรหินโบราณคุงเห็นฟูเรียซัง เขาเห็นหน้าเธอและเปิดตากว้าง
“แม่มดแห่งภัยพิบัติ นีเวียซามะ?! ยังมีชีวิตอยู่เหรอ?!”
“เอ๋?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เธอเป็นราชินีฟูเรียของประเทศจันทรา” (มาโกโตะ)
ผมแก้ความเข้าใจผิด
“โออ้… แต่เธอคล้ายกันเลย ถึงจุดที่ว่าเธอเป็นคนเกิดใหม่ได้เลยนะ”
“เจ้าตัวที่ถูกบอกอย่างนั้นอ่ะ เธอไม่ชอบนะ” (มาโกโตะ)
“ขออภัยที่ผมหยาบคาย ผมตกใจมากกับภาพเก่าๆ”
นีเวียซังถูกเรียกว่าต้นกำเนิดความชั่วร้ายทั้งหมดในโลกมนุษย์ แต่เธอเป็นที่ชื่นชอบกันในหมู่ปีศาจ
เพราะเธอเป็นผู้ปกครองที่สงบสุขล่ะ
ระหว่างตรงข้ามกันขั้วโลก มีคนที่ไม่เป็นที่ชื่นชอบสักนิดเลยในหมู่คนมีอิทธิพลเมื่อ 1,000 ปีก่อน อัศวินดำและเจ้าปีศาจ เคน
เหตุผลนั้นไม่ต้องพูดถึงว่าเพราะเขาถูกกล่อมแบบบังคับให้กลายเป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะ
ช่างน่าเศร้า
“มังกรขาวเมลซังอยู่เปล่า?” (มาโกโตะ)
“เธออยู่ เดี๋ยวผมจะนำทางไป [เทเลพอร์ต]”
เราโดนแสงกลืนพร้อมกับมังกรหินโบราณคุง
◇◇
หมูบ้านลับของมังกรโบราณ
มันตั้งอยู่อย่างลับๆในเทือกเขาสูงของทวีปเหนือ อย่างน้อยมันควรเป็นอย่างนั้น
“มีคนมากขึ้นนี่”
มีอาคารใหญ่เรียงกันสำหรับหมู่บ้านลับ
เห็นว่าพวกเขาใหญ่ยักษ์ในร่างมังกรโบราณ พวกเขาเลยใช้ร่างมนุษย์ แต่มันดูเหืมอนหมู่บ้านของยักษ์สูง 3 เมตร
“ใช่ซุเนะ สัญญาสันติถูกตั้งระหว่างทวีปเหนือและทวีปตะวันออก เราเลยพาคนที่มีรังในถิ่นมนุษย์ยากมาที่นี่ มังกรขาวเน่ซังอยู่ในบ้านนั้นลึกเข้าไปข้างใน เธอจะมีความสุขที่นายกับโมโมะจังมา สนุกกับที่นี่ด้วยนะ ราชินีซามะ ผมขอตัว”
มังกรหินโบราณคุงบอกลาและจากไป
ดูเหมือนเขาอยู่ระหว่างทำงานเป็นยาม
ผมคิดว่าเราทำบางอย่างไม่ดี แต่…เขาพูดว่าเขาหลับไปเพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยในรอบ 50 วัน มันเลยเป็นโอกาสเปลี่ยนจังหวะชีวิตที่ดี
สำนึกเรื่องเวลาของมังกรโบราณไม่ธรรมดาเหมือนเคยเลย
พูดถึง คนที่ดูเวลาได้แปลกที่สุดคือเหล่าเทพธิดา และมังกรโบราณมากันเป็นที่สอง
โนอาห์ซามะพูดมาก่อนว่าเธอจะงีบหลับสั้นๆ 10 ปีเมื่อเธอถูกผนึกเหมือนมันเป็นอะไรธรรมดาที่สุด
ผมตะลึงเมื่อได้ยิน
ฟูเรียซัง, โมโมะ, และผมเดินผ่านหมู่บ้านมังกรโบราณลับ
“อ๊ะ มาโกโตะซามะ เฮ้ยา~”
“เจ้าปีศาจซามะ มันนานแล้วนะ!”
“อันดีนน่ากลัวไม่อยู่ด้วยเหรอวันนี้ อ๊ะ ไม่ต้องเรียกเธอนะ”
“ราชามังกรซามะ ฉันกลายเป็นผู้ศรัทธาโนอาห์ซามะด้วยล่ะ”
ผมถูกมังกรโบราณหน้าคุ้นพูดด้วย
มันเพราะชื่อทากัตซูกิ มาโกโตะนั้นมังกรโบราณรู้จักหมด
“เฮ้ อัศวินของฉัน” (ฟูเรีย)
“มีอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“นี่ถิ่นเจ้าปีศาจถูกมั้ย?” (ฟูเรีย)
“ใช่แล้ว กลัวเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันไม่น่ากลัวน่ะสิ! มันรู้สึกเหมือนหมูบ้านธรรมดาและนั่นมัน…” (ฟูเรีย)
“แปลกใช่ป่ะละ? แม้ว่ามันครึ่งปีแล้วตั้งแต่ฉันมาที่นี่ครั้งสุดท้าย” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะซามะ ครึ่งปีมันเหมือนแค่ครึ่งอาทิตย์สำหรับพวกมังกรแหละ” (โมโมะ)
“…ก็ใช่” (มาโกโตะ)
ครึ่งปีมันไม่ได้นานสักนิดสำหรับพวกเขา
“…เข้าใจล่ะ” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังสับสนนิดหน่อยแต่เหมือนประทับใจ
เรามาถึงหน้าบ้านใหญ่ที่อยู่ส่วนลึกที่สุดในหมู่บ้านระหว่างเราคุยเล่นกัน
อาคารหินขนาดยักษ์ต้องถูกสร้างด้วยเวทมนตร์แต่นอน
คนเรียกมันได้ว่า ‘ปราสาท’
เห็นว่ามนุษย์เรียกนี่ว่าปราสาทเจ้าปีศาจเงา
มันเป็นปราสาทในหมู่บ้านมังกรโบราณ ดังนั้นเห็นว่าไม่มีคนที่สามารถมาถึงมันได้ในอดีต
บ้านเมลซัง
ไม่มีนายประตู
ทุกคนในหมู่บ้านนี้ต้องเป็นญาติเมลซัง
ตั้งแต่แรกมีแค่มังกรโบราณอยู่หยิบมือเดียวที่เก่งกว่าเมลซัง
“ขอโทษที่รบกวน~” (มาโกโตะ)
เราผ่านรั้วและเข้าบ้าน
ประตูใหญ่ข้างหน้าไม่ได้ล็อกไว้
เพราะมันคือน้ำหนักที่มนุษย์จะเปิดไม่ได้
“………กุ!”
ผมเปิดประตูขนาดยักษ์สำหรับให้มังกรใช้
ผมจะไม่สามารถเคลื่อนไหวเจ้านี่ได้สักมิลลิเมตรถ้ามันเป็นตอนที่ผมเป็นมนุษย์
แต่ตอนนี้ผมเป็นเทพเจ้าแม้ว่าเหมือนเป็นเทพเจ้าที่ก้าวเข้าแค่หน้าประตู
ผมเปิดประตูหนักสำหรับมังกร
*ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่…*
เสียงประตูหนักๆดังขึ้น
“ฮ่าาา… ฮ่าาา… ฮ่าาา…”
น-นั่นเหนื่อยมาก
มันไม่ง่ายเลยแม้แต่น้อย
“เป็นอะไรมั้ย มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)
“เธอเปิดด้วยเวทมนตร์ได้นี่” (ฟูเรีย)
โมโมะและฟูเรียบอกผม
“ฉันปรับใช้แบบละเอียดไม่ได้ ฉันเลยน่าจะแค่ระเบิดประตูทิ้งถ้าฉันใช้เวทมนตร์อ่ะดิ” (มาโกโตะ)
“จริง” (โมโมะ)
“ลำบากจังนะ” (ฟูเรีย)
เราคุยแบบนั้นระหว่างเข้าบ้าน
มีทางเดินตรงอยู่ข้างใน
โถงใหญ่และบัลลังก์อยู่ที่นั่นเมื่อเราเดินสักพัก
“มาโกโตะซามะ ถ้าอย่างนั้นในที่สุดท่านก็จะนั่งบัลลังก์!”
ผู้หญิงในชุดแม่บ้านผ่านมา
แต่เธอสูงมากกว่า 2 เมตร
เธอต้องเป็นเพียงมังกรที่อยู่ในร่างมนุษย์
“ฉันจะไม่นั่งหรอกน่า ฉันได้ยินว่ามังกรสีขาวซังอยู่” (มาโกโตะ)
“มังกรขาวเน่ซามะอยู่สวนด้านหลัง ให้ฉันนำไปมั้ย?”
“ไม่เป็นไร เรารู้ที่” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณเธอและมุ่งไปที่ประตูหลังบ้าน
หลังบ้านมีสวนและทะเลสาบเล็กๆตรงกลางจากน้ำพุ
มันดูเหมือนน้ำพุมีมานาอยู่เยอะ ดินที่ดูดซึมมานามีดอกไม้บานในสวนทั้งปี
กุหลาบ, ลาเวนเดอร์, เดซี่, ดอกไม้ทะเล, ดอกแพนซี่, ดอกเทียน, เยอบีร่า, แกลดิโอลัส, คาลิบราโคว์, ไซคลาเมน…และอื่นๆ
มีดอกไม้ที่ผมเคยเห็นมาก่อน และมีดอกไม้เยอะที่ผมไม่รู้จักเลย มันโดนลมพัดไหวๆอยู่
“สวนสวยอะไรขนาดนี้เนี่ย…. ไม่มีอะไรสวยเท่านี้แม้แต่ในปราสาทจันทราเลย” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังมองทั่วด้วยสีหน้าหลงใหล
“มาสเตอร์ มังกรขาวละเอียดดีจัง เธอดูแลจัดการทั้งสวนด้วยตัวเอง” (โมโมะ)
“เอ๋? ถ้าฉันจำไม่ผิดมังกรขาวซามะเป็นตัวแทนเจ้าปีศาจถูกมั้ย…? เธอทำบางอย่างแบบนั้นเหรอ?” (ฟูเรีย)
ฟูเรียเสียงดังตกใจ
“เธอพูดว่าปลูกดอกไม้เป็นงานอดิเรกเธอ” (โมโมะ)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (ฟูเรีย)
พูดถึง เมลซังนอนอยู่บนเตียงดอกไม้ในลาเบรินทอสเมื่อเราเจอเธอครั้งแรกด้วย
เธอต้องชอบพวกมันแน่
ถ้าอย่างนั้น มังกรขาวซังอยู่ไหนล่ะนี่?
ผมมองรอบๆและ…
“และฉันก็สงสัยว่าเป็นใครทำไมมันเสียงดังจัง งั้นมันเป็นเธอผู้ใช้ภูติคุง”
ผมได้ยินเสียงจากที่ที่เปลญวนอยู่
คนสวยผมขาวตาแดงที่ผอมเพรียวและตัวสูงเด่นชัดอยู่
มันดูเหมือนเธองีบหลับมา
“มันนานแล้วนะ เมลซัง” (มาโกโตะ)
“หืม? แต่เราเพิ่งเจอกันเมื่่อครึ่งปีก่อนนี่” (เมล)
“…ใช่” (มาโกโตะ)
ไม่ดีแล้ว ผมไม่เข้าใจเกี่ยวกับการรับรู้เวลาของมังกร
ช่างมันเถอะ
ในทำธุระให้เสร็จก่อน
“เมลซัง ฉันจะเอานี่ให้” (มาโกโตะ)
ผมมอบจดหมายเชิญให้เธอ
เธอรับมันด้วยสีหน้าสงสัย
“นี่อะไร…? ไหนดูซิ… เชิญไปร่วมงานแต่งเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำโรเซส โซเฟีย เออร์ โรเซสและผู้กล้าในตำนานทากัตซูกิ มาโกโตะ…? มันไม่เป็นไรที่ฉันจะเข้าไปร่วมในฐานะมังกรโบราณเหรอ?” (เมล)
“แน่นอนสิ ฉันเจอปัญหาเพราะฉันไม่รู้จักคนมาก ฉันต้องให้เธอมาให้ได้เมลซัง” (มาโกโตะ)
“ฉันจะเข้าร่วมอย่างยินดีถ้าอย่างนั้น มังกรโบราณที่สู้กับไบฟรอนเมื่อ 1,000 ปีก่อนอยากเจอเธอด้วย ผู้ใช้ภูติคุง ให้ฉันชวนคนนั้นด้วยมั้ย?” (เมล)
“เยี่ยมไปเลย มันจะเพิ่มจำนวนได้ดี” (มาโกโตะ)
เธอตกลงพร้อมไป
(มาโกโตะคุง คิดว่าการแต่งกับโซเฟียจังเป็นเกมหรือไง?) (เออร์)
(หาตัวเลขให้เท่าหมายเลขที่กำหนดเป็นเกมสำหรับมาโกโตะล่ะนะ) (โนอาห์)
(…ไม่จริงๆ) (มาโกโตะ)
ผมเมินที่เทพธิดาตอบโต้
“เย้ หนูอยู่ด้วยกันกับมาสเตอร์ได้หลังจากนานโข” (โมโมะ)
โมโมะดีใจกับคำตอบของเมลซัง
“งั้นเธอก็ชวนแม้แต่มังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนานซามะ…” (ฟูเรีย)
นี่ทำให้ฟูเรียซังประทับใจมาก
สวนสวยๆ
พวกเรารวมกันหลังเวลาผ่านไปเนิ่นนาน
ผมลืมสิ่งที่สำคัญหลังจากมาถึงที่นี่
“ฟู่…แต่นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันร่วมงานแต่งผู้ใช้ภูติแล้วนี่นะ เราฉลองใหญ่ไม่ได้เมื่อ 1,000 ปีก่อน แต่มันดูเหมือนเราจะสามารถเฮฮาได้ครั้งนี้” (เมล)
เมลพูดพร้อมนึกย้อนความหลัง
โมโมะก็ร่วมครั้งนั้นด้วย
นั่นทำไมเธอไม่รู้สึกขัดใจ
ปัญหาคือ…
“เอ๋……? อัศวินของฉัน… อะไรเกี่ยวกับครั้งที่สอง?” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังทำหน้าตาสับสน
เธอไม่รู้ว่าผมแต่งงานกับแอนนาซังเมื่อ 1,000 ปีก่อน
เมลซังทำหน้า ‘อุ้ย’
โมโมะทำหน้า ‘อ้าา’
ผมใช้ [โล่งจิต] เพื่อให้ใจเย็น แต่ในใจผมกุมขมับแล้ว
“ไม่ใช่สวนนี้ออกจะสวยเหรอเจ้าหญิงครับ?” (มาโกโตะ)
“ฉันไม่ให้เนียนย่ะ อัศวินของฉัน!” (ฟูเรีย)
ผมใช้วิชาหลอกล่อล้มเหลว
ผมบอกทุกอย่างกับฟูเรียัง
■ตอบความคิดเห็น:
>นี่คือบางอย่างที่เข้ามาในใจฉัน แต่ถ้ามาโกโตะใช้เทเลพอร์ตสไตล์เก่าเพื่อเคลื่อนที่ไปหาเป้าหมายโดยพึ่งพาความสัมพันธ์ เขาจะเทเลพอร์ตไปหาใครในเมืองดันเจี้ยน
-มาโกโตะและซูมิเระ (นางเอกจากพลังโจมตีศูนย์) เพื่อนร่วมห้องของเขา
ซูมิเระคือเพื่อนของซาซัง
>ร่อเล่ม 12 เลยล่ะ! ใครจะอยู่บนหน้าปกถ้าไม่ใช่ไอราซามะ ฉันว่าเป็นเจ้าหญิงโซเฟียแบบนั้นเปล่า?
-มันคือไอราซามะครับ
ผมชอบภาพครั้งนี้
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ขอโทษที่ให้รอหลังจากวางขายเล่ม 11!
เล่ม 12 ตอนนี้ออกแล้ว
ที่นี่เรามีชุดใหม่ของลูซี่และซาซัง น่ารักใช่มั้ยล่ะครับ?!
พวกอันธพาลจะสร้างปัญหาให้ปาร์ตี้ที่ชุดยั่วยวนขนาดนี้ แต่พวกเธอทั้งสองคนเก่งสุดๆ พวกเธอเลยเตะก้นพวกนั้นกระเด็น
ภาพครั้งนี้เป็นตอนที่กลับมาจากเมื่อ 1,000 ปีก่อนถึงปัจจุบัน ดังนั้นมีตัวละครหลายตัวที่ไม่ได้ปรากฏตัวนานแล้ว
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu