เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 360 ประเทศจันทรา

“เอ๋ มันไม่ใช่เพราะเธอมาหาฉันเหรอ?” (ฟูเรีย)

“อาา ใช่แหละ…เธอพูดไปประมาณนั้นได้” (มาโกโตะ)

โมโม่และผมถูกนำมาห้องราชินีประเทศจันทรา ห้องของฟูเรียซัง

นี่คือสิ่งแรกที่เธอพูดหลังจากผมอธิบายสถานการณ์

“นั่นใช่แล้ว ราชินีของประเทศจันทรา มาโกโตะซามะเทเลพอร์ตมั่วจนเรามานี่” (โมโมะ)

“แต่…เธอคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศตะวันใช่มั้ย? บรรยากาศเปลี่ยนไปเยอะน่าดูนะ” (ฟูเรีย)

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เกษียณแล้ว เธอเป็นพลเมืองอยู่ตอนนี้” (มาโกโตะ)

“อ-อย่างนั้นเหรอ…” (ฟูเรีย)

มันดูเหมือนเธอสับสนเพราะโมโมะที่มีผมดำและเสื้อผ้าปรกติ

ผมมีความสุขกับชาที่พวกเขาให้มา

ชาอร่อย

“อัศวินของฉัน ผ่อนคลายไปมั้ย?” (ฟูเรีย)

เธอจิ้มหัวผม

จริงที่บุกราชินียุ่งๆมันหยาบคายที่ไม่ได้นัดและไม่มีธุระ

“ถ้าอย่างนั้น เราไปแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ผมกระดกชาให้หมดและยืนจากโซฟา

“เอ๋? จ-จะไปแล้วเหรอ?!” (ฟูเรีย)

“ขอโทษที่รบกวน ครั้งหน้าฉันจะติดต่อมาก่อน อืมถ้าอย่างนั้น โมโม่จับมือพี่ พี่จะใช้เทเลพอร์ตเพื่อไปทวีปเหนือ…” (มาโกโตะ)

“ครั้งนี้อย่ามั่วอีกล่ะมาโกโตะซามะ” (โมโม่)

“ด-เดี๋ยวสิ! ไม่เห็นต้องไปเลยเดี๋ยวนี้นี่นา!” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังจับแขนผมแน่น

“ฉันไม่รบกวนเหรอไง?” (มาโกโตะ)

“เธอไม่ได้รกวนแม้แต่นิดเดียว! อยู่ที่นี่ตลอดไปนะ! แล้วก็ เหตุผลที่ทำไมเธอไปทั่วคือ…” (ฟูเรีย)

“เป้าหมายครั้งนี้ก็เพื่อให้จดหมายเชิญกับผู้คนน่ะ” (มาโกโตะ)

ผมหยิบจดหมายเชิญไปงานแต่งจากเสื้อโค้ทของผมและเอาให้ฟูเรียซังดู

“อาา นั่น…” (ฟูเรีย)

ฟูเรียไม่ได้ทำสีหน้าดีใจ

“ฉันได้ยินว่าเธอได้แล้วเจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“ใช่ฉันได้แล้ว” (ฟูเรีย)

ชื่อฟูเรียซังอยู่ในรายการคนที่ถูกชวนแล้ว

นั่นทำไมไม่มีเหตุผลที่มาประเทศจันทรา

เทเลพอร์ตด้วยภูติเวลาไม่นิ่ง

พูดถึง เจ้าหญิงดูไม่มีแแรง

“เจ้าหญิง? เป็นอะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)

“อ-อะไร?! หน้าเธอใกล้เกินไปแล้ว!” (ฟูเรีย)

ผมยื่นหน้าไปมองหน้าเธอแล้วเธอดุสวนมา

ไปเลยหลังเพิ่งมานั้นจะหยาบ ดังนั้นโมโม่แและผมตัดสินใจค้างคืนในประเทศจันทรา

◇◇

“ฟุ่ว้าาา…”

ผมยืดตัวบนเตียงใหญ่ที่ห้องรับแขกปราสาทประเทศจันทรา

โมโม่นอนเตียงใกล้ๆ

มันดูเหมือนมีความเหนื่อยเยอะที่สู้กับผู้รุกรานจากจันทราดำ เธอหลับทันทีเมื่อขึ้นเตียง

ตอนนี้มาเล็งที่ทวีปเหนือครั้งนี้ให้แน่ๆ

*…ก๊อกก๊อก*

ใครไม่รู้เคาะประตู

“เข้ามาสิ” (มาโกโตะ)

ประตูเปิดก่อนผมพูดจบ

“โล่งจัง เธอยังอยู่ อัศวินของฉัน”

คนที่พูดและเข้ามาคือฟูเรียซัง

เธอไม่ได้ใส่ชุดราชินีเมื่อวาน แต่เป็นชุดชิ้นเดียวเหมือนวันเก่าๆ

“อรุณสวัสดิ์เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“สวัสดีตอนเช้าอัศวินของฉัน เธอจะไปทวีปเหนือวันนี้ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

“นั่นที่เจตนาไว้น่ะ” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปด้วย” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมไม่เข้าใจที่เธอพูดและถามไป

“อะไร? จะพูดว่าฉันอยู่ด้วยไม่ได้เหรอไง?” (ฟูเรีย)

“ไม่ใช่…มันจะดีเหรอ? เธอเป็นราชินีไม่ใช่เหรอเจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

นั่นประโยคแปลกๆแต่มันจริงที่ฟูเรียซังเป็ุคนใหญ่ประเทศจันทราที่สุด

“ฉันขอโทษมาโกโตะซามะ ได้โปรดให้ฟูเรียซามะติดไปด้วยถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่”

คนที่เข้าห้องมาบางเวลาเป็นผู้นำของประเทศศจันทราและผู้ช่วยคนสนิท ชื่อฮาเวลคุง

“พาเธอไปกับฉันไม่เป็นไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“แน่นอน! ราชินีไร้งานจะตาย” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังพองหน้าอกอย่างภูมิใจ

{มันชัดเจนว่าไม่ใช่แแบบนั้น แต่หลังๆท่านงานท่วม ผมเลยอยากให้ท่านได้หายใจหายคอบ้าง…} (ฮาเวล)

{อ๋อ เข้าใจแล้ว} (มาโกโตะ)

ฮาเวลกคุงกระซิบใส่หูผมและผมพยักหน้าเบาๆ

ถ้าเป็นอย่างนั้น ให้เธอมาเดินทางสั้นๆกับเรา

“ฟุ่ว้าาา…หนวกหูจัง” (โมโม่)

โมโม่ตื่น

ผมอธิบายสถานการณ์ให้โมโม่ผู้งัววเงียและเธอตอบแบบสับสนมากว่า ‘มันช่วยไม่ได้น้า’ แต่ไม่คัดค้าน

ดูเหมือนโมโม่เห็นใจเธอเพราะเป็นบางคนที่ทำงานนานๆในประเทศตะวัน

“ถ้าอย่างนั้นไปล่ะ!” (ฟูเรีย)

“ฉันจะดูแลเจ้าหญิงสักพักนะ” (มาโกโตะ)

ฟูเรียซังเตรียมตัวเดินทางง่ายๆเสร็จ และออกเดินทางพร้อมผมและโมโม่ที่พวกเราถูกส่งโดยคนของประเทศจันทราในห้องเข้าเฝ้า

“มาโกโตะซามะ เทเลพอร์ตไปทวีปเหนือได้แล้ว” (โมโม่)

“รู้แล้วรู้แล้ว” (มาโกโตะ)

โมโมะบ่นผมและผมใช้เวทมนตร์

แสงหุ้มเรา

◇◇

เมื่อแสงหายไป เราอยู่ในเมืองเสียงดัง

“เรามีของดีจากดันเจี้ยน”

“เราลดลราคาอาวุธเวทมนตร์ทั้งหมด 10%”

“เฮ้ย เธอได้ยินป่าว เห็นว่ามีรังกิ้งก่ามณีในชั้นที่ 45 น่ะ?!”

“เฮ้ย?! ไปนั่นเลยเหอะ!” 

“ไม่มีใครชนะหัวหน้าชั้นที่ 70 ได้เร็วๆเลยเหรอ?”

“นายก็จัดการดิ”

“ราชินีผึ้งมีสมุนเยอะเกินอ่ะ ทำอะไรไม่ได้สักอย่างถ้าไม่มีเวทมนตร์ทำลายกว้างๆ”

ผมได้ยินคนคุยกัน

“เฮ้อัศวินของฉัน นี่คือทวีปเหนือ?” (ฟูเรีย)

“ไม่อ่ะ…ฉันว่านี่ไม่ใช่” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเทเลพอร์ตมั่วอีกแล้ว

แต่ผมผ่านเมืองทวีปตะวันออกส่วนใหญ่แล้ว และรู้สึกว่าที่นี่ต่างจากเมืองพวกนั้นทั้งหมด

“เฮ้โมโม่ น้องรู้มั้ยว่านี่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

ผมถามและ…

“มาโกโตะซามะ ฟูริ ได้โปรดมองข้างหลัง” (โมโม่)

โมโมะชี้ที่หนึ่ง

พูดถึง เธอพูดชื่อราชินีต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ เธอใช้ชื่อเล่นฟูริ

ฟูเรียและผมมองข้างหลังตามเธอบอก

“โออ้…” (มาโกโตะ)

“ว้าว…” (ฟูเรีย)

เราเห็นหอคอยใหญ่สุดๆ หอคอยที่แทงท้องฟ้า

มันกว้างจนแทบเลยสายตาที่มองเห็นของผม

วิหารทะเลลึกใหญ่มากกว่า แต่ที่นี่สูงมากกว่าเยอะมาก

หอคอยแทงเมฆ และผมไม่รู้ว่ามันสูงเท่าไร

มันไปถึงอวกาศไหม?

อย่างน้อยมันไม่ได้ดูเหมือนสิ่งก่อสร้างที่มนุษย์มีปัญญาสร้าง

“โมโมะ ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)

“หอคอยยอดสูงสุด ชื่อบาเบล หนึ่งในดันเจี้ยนสุดท้าย” (โมโมะ)

“เอ๋?! ถ้าอย่านั้น นี่ก็ทวีปใต้น่ะสิ?” (ฟูเรีย)

เหมือนที่ฟูเรียซังพูด

หอคอยยักษ์คือหนึ่งในดันเจี้ยนสุดท้าย คือหอคอยยอดสูงสุดบาเบลที่พื้นฐานแล้วตั้งอยู่กลางทวีปใต้เลย

ผมเทเลพอร์ตมั่วอีกแล้ว

“…”

โมโม่หรี่ตามองผม

ช่วยไม่ได้ ต้องขอให้โมโม่เทเลพอร์ตครั้งหน้าแล้ว…คือที่ผมคิดแและ…

“โอ แล้วฉันก็คิดว่านักเวทย์ไม่น่าเชื่อบุกเข้ามาในเมือง ถ้าอย่างนั้นเป็นเธอ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่คุง”

ใครไม่รู้พูดกับเราหน้าผมเลย ไม่มีใครอยู่เลยหน้าผมเมื่อกี้

เขาหุ่นดีตัวสูง

ผมบอกได้ถึงตำแหน่งเขาเพราะผ้าคลุมแดงเข้มและเสื้อผ้าดูแพงที่ลงลายทอง

ที่สุดคือ มานาที่หุ้มร่างเขาสูงเท่าโมโม่และโรซาลีซัง ผมเลยบอกได้ว่าเขาไม่ธรรมดา

“นานแล้วนะ…หรือไม่ใช่ ราชาอูเธเอร์” (โมโม่)

““?!””

ผมไม่ได้ตกใจคนเดียวกับที่โมโม่พูด ฟูเรียซังก็สีหน้าตกใจด้วย

นครรัฐเมืองดันเจี้ยนที่โตมารอบหอคอยยอดสูงสุด คนที่ปกครองคือราชาอูเธอร์ เมอร์คิวเรียส เพนดราก้อน

ชื่อเขาไกลไปในโลกว่าเป็นนักผจญภัยที่โดดเด่น แล้วก็เป็นผู้เขียน [มหากาพ 5 ทวีป] ที่ผมชอบอ่าน

—นั่นที่ผมเพิ่งรู้ไม่นาน

ผมไม่คิดว่าคนเขียนหนังสือที่เก่าเป็นศตวรรษยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งกว่านั้น เขาดูหนุ่ม

เขาเป็นเจ้าตัวจริงๆเลย? ไม่ใช่ทายาทสืบทอดหรือบางอย่างหรือ?

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่คุง…ไม่ เกษียณแล้วใช่มั้ย? และคนที่อยู่กับเธอคือ… ประเทศจันทรา…ฟุมุ ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขา…โฮฮฮ่!! คุณเป็นคนที่อยู่ในข่าวลือว่าพิชิตวิหารทะเลลึกนี่!” (อูเธอร์)

“ด-เดี๋ยว!” (มาโกโตะ)

เขาพูดบางอย่างรู้มากเกินไปในเสียงดัง

ดวงดีที่ไม่ได้ดูเหมือนมีใครได้ยินเมื่อครู่เพราะเสียงดังของเมือง

“นี่น่าสนใจ ฉันอยากได้ยินรายละเอียดถ้าคุณมีเวลาหลังจากนี้” (อูเธอร์)

ราชาเป็นมิตรมาก -มากกว่าราชวงศ์ของทวีปตะวันออก

“ฉันขอโทษ ราชาอูเธอร์ แต่จริงๆแล้วเราจะไปทวีปเหนือและพลาดมาเมืองดันเจี้ยน เรามีธุระดังนั้นให้เรื่องนั้นไว้โอกาสหน้า” (โมโม่)

โมโม่อธิบายสถานการณ์

ถึงพูด มันเป็นบางอย่างที่ไม่มีใครเชื่อในทวีปลอยฟ้า

ผมคิดว่าเขาน่าจะสงสัยเรา แต่…

“เทเลพอร์ต์ที่ไกลผิดทวีปเหรอ? นั่นเป็นไปไม่ได้ด้วยสูตรเวทมนตร์ปัจจุบัน… ถ้าเป็นอย่างนั้น เวทมนตร์เก่าแก่ เทเลพอร์ตที่ใช้ภูตเวลา” (อูเธอร์)

เขาเชื่อเราง่ายๆ

หรือคนทั่วไปจะไม่รู้จักภูติเวลา…

“คุณรู้เกี่ยวกับภูติเวลา?” (มาโกโตะ)

“แน่นอน สาวกเทพธิดาโดโนะ เมื่อพูดถึง คุณเป็นผู้ใช้ภูติ แต่แม้ว่าสาวกโดโนะก็เชี่ยวชาญภูติเวลาไม่ได้” (อูเธอร์)

“มุ นั่นไม่จริง! ใช่มั้ยอัศวินของฉัน?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังคัดค้านแต่…

“มันน่าอายแต่เหมือนที่เขาพูดแหละ” (มาโกโตะ)

ผมคัดค้านไม่ได้เลย

“มันยากที่จะสื่อสารด้วยคำพูดกับภูติเวลา…หรือ ภูติทั้งหมด ดังนั้นเมื่อคุณขอบางอย่าว มันจะดีกว่าที่ขอโดยให้เขาเห็นของจริง ยกตัวอย่างเช่น เมื่อคุณอยากไปทวีปเหนือคุณเอาหินเล็กๆหรือบางอย่างจากทวีปเหนือออกมาและบอกพวกเขาว่าคุณอยากไปที่นั่น และโอกาสสำเร็จควรเพิ่มขึ้น” (อูเธอร์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

คำพูดราชาอูเธอมีเหตุผล

ผมใช้ภูติน้ำผู้ยิ่งใหญ่เดีย ผู้ผมรู้จักมานาน (มากกว่า 1,000 ปี) และผมจังหวะเดียวกันเป็นมาตรฐาน แต่คำพูดอย่างเดียวน่าจะไม่พอสำหรับภูติที่ผมไม่เชี่ยวชาญ

ผมหยิบ ‘บางอย่าง’ จากกระเป๋า

“ผมจะลองใช้นี่เพื่อไปทวีปเหนือ ขอบคุณคุณมากครับราชาอูเธอร์” (มาโกโตะ)

“…สาวกโดโนะ ถ้าประเมินไม่พลาดตรงนี้ อะไรที่คุณกำลังถือตอนนี้เป็น ‘เขี้ยวราชามังกรในตำนาน’ จากเจ้าปีศาจผู้แกร่งสุดของโลกนี้…”​(อูเธอร์)

“ถูกต้องราชาอูเธอร์ มาโกโตะซามะมีอะไรแบบนั้นอยู่ในกระเป๋า เขาบ้าไปแล้ววเนาะ?” (โมโม่)

“หืมม มันดูเหมือนบุคคลที่พิชิตดันเจี้ยนสุดท้ายหัวกุกกรู้ ฉันอยากคุยกับคุณมากว่านี้จริงๆ” (อูเธอร์)

“เฮ้อัศวินของฉัน ไม่ใช่คนนี้ด่าเธออยู่หรือไงเนี่ย?” (ฟูเรีย)

“ม-มันน่าจะคิดไปเองแหละ” (มาโกโตะ)

ผมเมินการตอบฟูเรียซัง

ผมแปลกปานนั้นหรือ?

นี่เมื่อผมจำได้

“ราชาอูเธอร์ เอานี่มั้ยถ้าไม่เป็นไร?” (มาโกโตะ)

ผมเอาจดดหมายเชิญไปงานแต่งออกมาและให้ราชาอูเธอร์

“““…”””

ราชาอูเธอร์, โมโมะ, และฟูเรียซังจ้องผมเงียบๆ

อ-เอ๋? ผมทำอะไรผิดหรือ?

“ราชาอูเธอร์ คุณปฏิเสธมาโกโตะซามะได้ ส่วนพี่ก็เรียนสามัญสำนึกได้แล้ว” (โมโมะ)

“อัศวินของฉัน ที่ไหนที่จะได้เจอคนโง่ที่ชวนราชาของประเทศไปงานแต่งวันแรกที่รู้จักเขา…?” (ฟูเรีย)

“แต่เขาพูดว่าเขาอยากพูดกับฉันอีกอ้ะ…” (มาโกโตะ)

ผมลนและพยายามอธิบายว่าทำทำไมและ…

“หืมม ผมจะอยากเข้าแต่…” (อูเธอร์)

““เอ๋?!””

โมโมะและฟูเรียซังเสียงดังตกใจ

เห็นหรือเปล่า ไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นอะไรหรือ?

“จริงๆแล้ว เมืองดันเจี้ยนตอนนี้กำลังเปลี่ยนหลายอย่าง ผมเลยออกจากที่นี่ไม่ได้ ฉันขอโทษแต่ฉันจะต้องปฏิเสธคำเชิญครั้งนี้” (อูเธอร์)

เขาพูดและคืนจดหมายเชิญด้วยความเสียใจ

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะมาเมืองดันเจี้ยนอีกครั้งเวลาอื่น” (มาโกโตะ)

ผมพูดและเขาทำให้บางอย่างปรากฏที่ฝ่ามือราชาอูเธอร์

มันเป็นจดหมายฉบับหนึ่ง

“คุณมาเจอผมตอนไหนก็ได้ด้วยจดหมายอ้างอิง ดังนั้นใช้มัน ถ้าอย่างนั้น ผมจะกลับไปทำงานแล้ว ขอบคุณที่คุยกันได้ประโยชน์มาก” (อูเธอร์)

เขาพูดและหายไปด้วยเทเลพอร์ตแบบท่าไม่มีเสียเปล่า

มันเป็นเวลาเท่ากับศูนย์ระหว่างวงกลมเวทมนตร์ขึ้นมาและร่ายใช้งานเวทมนตร์

นั่นเป็นเทเลพอร์ตที่ทำอะไรเสียเปล่าน้อยที่สุดที่ผมเคยเห็นจนถึงตอนนี้

“เขาเป็นมิตรสุดจนมันเชื่อยากว่าเขาเป็นราชา” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังยังตะลึงอยู่

ผมก็คล้ายกัน

“เขาพูดว่าเขาเป็นราชาแค่ชื่อ งานหลักเขาเป็นนักค้นคว้าวิจัยเวทมนตร์และนักเดินทาง ที่สำคัญกว่านั้น มาโกโตะซามะ ไปทวีปเหนือได้แล้วแหละ” (โมโมะ)

“พ-พี่รู้” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้ากับคำโมโมะ

มือขวาผมมีเขี้ยวราชามังกรโบราน -ของพิสูจน์ของราชามังกร

ผมควรไปทวีปเหนือด้วยนี่ได้

(ภูติซัง…ได้โปรดครับ) (มาโกโตะ)

ผมใช้เทเลพอร์ต

โมโม่และฟูเรียซังจับแขนผม

นี่เป็นครั้งที่สองของวันนี้ที่แสงหุ้มเรา

◇◇

มานาหนาแน่นในอากาศ

ไม่เพียงแค่นั้นมีพิษจางๆปน และหินขรุขระกว้างไกล

ผมเห็นทิวทัศน์นี้มาก่อน

มันที่ที่ผมมาก่อนหน้าด้วยเทเลพอร์ตกับลูซี่

“เฮ้อัศวินของฉัน นี่คือ…?” (ฟูเรีย)

“นานแล้วไม่ใช่เหรอ มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)

“เจ้าหญิง เรามาถึงทวีปเหนือแล้ว” (มาโกโตะ)

เรามาถึงทวีปเหนือ ทวีปปีศาจ ที่เจ้าปีศาจปกครอง

■ตอบความคิดเห็น

> “เป็นไปได้ไหมว่าเธอเป็นภรรยาของจักรพรรดิแห่งไฟซามะ?”

> “เราหย่าแล้วดังนั้นอดีตภรรยา”

>คืออะไรที่ถูกเขียน แต่จักรพรรดิแห่งไฟเป็นพ่อของลูซี่เหรอ?

-ไม่รู้สิครับ~

>โออ้ ในที่สุดก็ใช้ผลึกเวทมนตร์ของตอนนั้น

>ฉันกำลังคิดตลอดเวลาเกี่ยวกับมันว่าเเมื่อไหร่จะใช้ แต่มันดูเหมือนมันเชื่อมกับเรื่องที่แยกมาโกโตะและกลุ่มเขา

-มีหลายคนพูดถึงมัน ดังนั้นมันเป็นบางอย่างที่ผมอยากเขียนถึงให้เสร็จ

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu