เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 357 แม่มดแดงฉานและปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่

357 แม่มดแดงฉานและปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่

“กรรรร”

“ช่าาาา!”

แม่ของลูซี่และผู้กล้าในตำนานแห่งสปริงล็อก แม่มดแดงฉาน โรซาลีซัง

พลังต่อสู้ผู้แข็งแกร่งที่สุดแห่งไฮแลนด์สหายของผู้กอบกู้อาเบล ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ โมโมะ

ระดับหนึ่งและสองของนักเวทย์ผู้กล้าแกร่งที่สุดแห่งทวีปตะวันออกกำลังข่มขู่กันและกัน

แต่มันรู้สึกเหมือนแมวสู้กันมากกว่า

“ข-ขออภัยนะ…ทั้งสองคน…ได้โปรดใจเย็นความโกรธลงนิดได้ไหม…ขอโทษนะ มาโกโตะซามะ! ได้โปรดหยุดพวกเธอจะได้มั้ย?!”

หัวหน้าซังของคนปีกสวรรค์มาที่นี่ในความตื่นตกใจ

แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าสองคนนี้สนิทกันดีที่เธอสู้กัน

“ทำไมแม่อยู่ที่นี่ โรซาลีซัง?” (มาโกโตะ)

ผมคุยกับโรซาลีซังก่อนตอนนี้

“หืม? แฟนของลูซี่คุง เห็นไหม ฉันเป็นเอลฟ์ ถูกมะ? เมื่อพูดถึงเอลฟ์มีความรู้สึกที่ว่า พวกเธออยู่ในบ้านต้นไม้ ถูกมะ? บ้านต้นไม้ของเอลฟ์ผู้มีเกียรติอย่างฉันควรจะอยู่บนต้นไม้อันดับหนึ่งของโลก ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? และดังนั้นเอง ฉันมีบ้านพักบนต้นไม้โลก ดังนั้น ฉันมาที่นี่บางครั้งบางคราว และมาอยู่สบายๆ แล้วก็ ฉันเป็นเพื่อนกับหัวหน้าหญิง ดังนั้นฉันช่วยในการปราบมอนสเตอร์ มันเป็นซักพักแล้ว มันตั้งแต่เราสู้กับเจ้าอสูรช่ะมะ? ทำมันกับลูซี่มั้ย? อ้อใช่ แล้วก็ ‘ทำมัน’ ที่ว่าฉันหมายถึงการทำลูกน่ะ ฉันอยากเห็นลูกลูซี่แล้วล่ะ~ เธอน่ะโตช้า ฉันเลยกังวล” (โรซาลี)

โรซาลีหยุดสู้กับโมโมะทันทีแล้วเริ่มพูดยาว

เธอตามทันยากมาก

แล้วก็ มันเป็นลูกสาวแม่ ดังนั้นเธอมีความต้องการสูงด้วย

โรซาลีซังโอบแขนเธอรอบคอผมระหว่างเธอกำลังพูด

พื้นที่ส่วนตัวของแม่ใกล้เกินไปแล้วครับ

ทุกส่วนในร่างกายแม่โดนผมแล้วเนี่ย

“ถอยไปจากมาโกโตะซามะนะ ยัยเอลฟ์หื่น!” (โมโมะ)

โมโมะปรากฏกลางอากาศด้วยเทเลพอร์ตและพยายามจะเตะหัวโรซาลีซัง

“อ่อนไป!” (โรซาลี)

โรซาลีซังหลบด้วยเทเลพอร์ต

ทำไมพวกเธอสองเก่งกับเทเลพอร์ตมากเลย?

“มีอะไร ยัยสีขาว? แฟนคุงคือสามีในอนาคตของลูกสาวฉัน ดังนั้นมันควรไม่เป็นไรที่จะจับๆอิงๆพิงกับเขา ถูกมะ~?” (โรซาลี)

ผมไม่คิดว่ามันไม่เป็นไร

“ไม่มีทางที่มันจะไม่เป็นไร แล้วก็ ฉันน่ะเป็นแฟนของมาโกโตะซามะ! ถอยไปไกลๆจากผู้ชายของฉันนะยะ!” (โมโมะ)

”…เอ๋? เอออออออออออ?!!!!!” (โรซาลี)

โรซาลีซังเปิดปากเธอกว้างถึงระดับอันน่าประทับใจจากการประกาศของโมโมะ

“แฟนคุง นั่นจริงมั้ย?! เธอจะโยนลูซี่ทิ้งแล้วเรอะ?! เธอทำมันเสร็จ แล้วเธอก็ทิ้งอย่างงั้นเหรอ?!! นั่นมันแย่จนน่ากลัวเลยนะ! ศัตรูของเหล่าผู้หญิง!” (โรซาลี)

“ไม่พูดอะไรแปลกๆตอนนี้ได้มั้ย?!” (มาโกโตะ)

คำพูดเหล่านั้นมันกล่าวหากันผิดๆ

ไม่สิ มันจริงที่ว่าผมมีคนรักเยอะ ดังนั้นผมอาจเป็นศัตรูของเหล่าผู้หญิงจริงๆ…

“เธอก็ไปทั่วกับผู้ชายด้วยแหละหล่อน” (โมโมะ)

โมโมะจ้อง ณ โรซาลีซังเขม็งพร้อมด้วยกอดอก

อาา พูดถึงแล้ว มันเป็นอย่างนั้นจริง

โรซาลีซังและโมโมะเถียงกันระหว่างหลังจากนั้นด้วย และ…

“อืม โรซาลีซัง? เกี่ยวกับเรื่องนั้น…”

“อ้าา เรื่องนั้นเกี่ยวกับการกำจัดสัตว์อสูรแปลกๆที่มารวมกันบนต้นไม้โลก ใช่ป่าว? ได้ๆ~ เข้าใจ~ เข้าใจ~☆” (โรซาลี)

หัวหน้าหญิงแทรกแซงการสนทนาของเรา

นั่นต้องเป็นหัวเรื่องจริงๆแน่

มันกวนใจผมนิดหน่อย

“โรซาลีซัง ที่ว่าสัตว์อสูรแปลกๆ พูดถึงนกแปลกๆเหล่านั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมจำนกแปลกๆที่โจมตีตอนเรามาตามทางได้

“ใช่ ใช่ เห็นว่าพวกมันปัญหาเยอะเพราะมอนสเตอร์จากจันทราดำมา~ พวกมันทำรังในต้นไม้โลก ดังนั้นฉันมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อเผามันซะ” (โรซาลี)

“โรซาลีซัง เวทมนตร์ไฟมันไม่ด๊ายไม่ได้! แม่แต่ต้นไม้โลกก็จะไหม้!!”

หัวหน้าหญิงรีบโบกไม้โบกมือเธออย่างรีบ

“มันควรจะไม่เป็นไรถ้ามันแค่นี้ดเดียว” (โรซาลี)

“ทำไม่ได้นะ การเผาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มันจะเป็นการกระทำผิดกฎหมาย!”

หัวหน้าหญิงซังยุ่งมากเลยหน้าเธอไปจากซีดสู่แดง

เธอต้องลำบากแน่

“เฮ้ โมโมะ” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาา เข้าใจละ” (โมโมะ)

ผมพูดกับโมโมะและเธอเข้าใจผมทันที

“แล้วถ้าเราช่วยกับการปราบมอนสเตอร์จันทราดำล่ะดีมั้ย?” (มาโกโตะ)

“แม้แต่ต้นไม้โลกก็อาจเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านถ้าเราปล่อยมันให้ยัยเอลฟ์นั่นตรงนั้น” (โมโมะ)

“พูดอะไรนะยะหล่อน?!!” (โรซาลี)

เอาน่า โมโมะ อย่าไปยั่วโรซาลีซัง

“จริงๆเหรอ?! มันจะดีมากเลยถ้าเธอสองผู้สู้กับเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ด้วยกันกับฮีโร่แห่งแสงซามะช่วยด้วย!”

หัวหน้าหญิงซังขอบคุณเราอย่างยิ่งใหญ่

และดังนั้นเอง เราถูกนำไปโดยคนปีกสวรรค์สู่ต้นไม้โลกที่เห็นว่ามอนสเตอร์ได้ทำรัง

◇◇

“นี่คือรังมอนสเตอร์…”

“นี่…รังจริงๆเรอะ?”

“ไม่ใช่ว่านี่เหมือนปราสาทมากกว่าเหรอ?”

ที่ซึ่งเราได้ถูกทำมาคือพื้นที่แปลกๆที่ต่างโลกอยู่บนต้นไม้โลกอันเขียวขจี

มีหมอกควันแดงเข้มเป็นลางร้ายรอบมัน และมีอาคารใหญ่สีดำตรง ณ ตรงกลางของมัน

ไม่ มันเรียกว่าอาคารได้หรือ?

ผมบอกไม่ได้ว่ามันสร้างจากอะไร มันดูเหมืนสร้างมาจากพืชพันธุ์แต่ก็เหมือนอัญมณีเหมือนกัน

มันปล่อยแสงดำและน่ากลัว และทรงมันเหมือนปิรามิดที่บิดเบี้ยว

มันไม่ได้ดูเหมือนมีทางออกเมื่อมองผ่านๆ แต่มีค้างคาวยักษ์ผู้มาคู่กับขาลีบยาวที่ถูกเรียกว่านกชานเติร์กเข้ามาและออกจากที่นั่น

มันดูเหมือนทางเข้าเปิดแค่เฉพาะเมื่อมอนสเตอร์ผ่านเท่านั้น

“เราควรเผามันซะสำหรับตอนนี้มั้ย?” (โรซาลี)

“โรซาลีซามะ นิดนึงนะแต่เวทมนตร์ไฟมัน…!”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อ—“ (มาโกโตะ)

“ตอนนี้ ได้โปรดรอก่อน ทั้งสองคน” (โมโมะ)

โมโมะหยุดทั้งผมและโรซาลีซัง

“อะไร เธอพูดว่าเธอจะทำนี่เหรอ?” (โรซาลี)

โรซาลีซังคำรามเบา ณ ทุกสิ่งเล็กๆน้อยๆที่โมโมะพูด

“ฉันได้เรียนรู้เวทมนตร์ที่จะทำงานได้ดีที่นี่เพิ่งไม่นานมีนี้เอง แค่มองจากไกลๆปู้น นั่นแหละ ยัยแดงฉาน” (โมโมะ)

“กกกี๊! เอาให้ดูเลยนะถ้าเธอมั่นใจมากโขปานนั้นถ้าอย่างนั้น!” (โรซาลี)

โมโมะตอบด้วยท่าทางสงบ

เมื่อเห็นโมโมะปฏิบัติกับโรซาลีซังเหมือนเด็กๆมันรู้สึกสดชื่น

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้…” (โมโมะ)

โมโมะมุ่งหน้าไปที่รังดำด้วยเท้าเขย่งหยองๆสนุกสนาน

“XXXXXXXX (ภูติจัง) XXXXXXXXXXX (ภูติลมจัง)” (โมโมะ)

ลมพัด

นุ่มนวล

ลมอันอ่อนโยน

แต่การที่ผมสามารถเห็นประกายเขียวระยิบระยับต้องเป็นเพราะมานาลม

อากาศสั่นชัดและใบไม้และกิ่งไม้ของต้นไม้โลกกำลังสั่น

มานาลมยิ่งมากขึ้นมารวมกัน

(ภูติลมมากจังเลย…) (มาโกโตะ)

สถานที่นี่เติมเต็มไปด้วยภูติลมเมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว

ผู้ใช้ภูติลมไม่เลือกสถานที่

พวกเขาเรียกมันจากที่ไหนก็ได้

“เดี่ยว เดี๋ยว เดี๋ยว! เอ๋? ทำไมเธอใช้เวทมนตร์ภูติได้?!” (โรซาลี)

โรซาลีซังจ้องค่อนข้างตกใจที่นี่ด้วย เสียงเธอแตกเมื่อกี้

“หืมมม ตกใจเหรอไง? ฉันก็โตขึ้นนะ รู้มั้ย” (โมโมะ)

โมโมะพูด ยิ้มภูมิใจ

“ไม่ไม่ไม่ไม่! นี่ไม่เกี่ยวกับการเติบโต! เธอใช้เวทมนตร์ภูติไม่ได้เพราะร่างกายเธอ! …หืม? อะ? เป็นไปได้มั้ยว่า ร่างกายเธอ…” (โรซาลีซัง)

ดวงตาของโรซาลีซังกลายเป็นหรี่

“เฮ้แฟนคุง เธอรู้มั้ยว่ายัยสีขาวเปลี่ยนเป็นมนุษย์? เป็นไปได้มั้ยว่าเธอใช้วิถีวิชาต้องห้าม…?” (โรซาลี)

เธอถามผมในน้ำเสียงจริงจัง

ดูเหมือนเธอสังเกตว่าโมโมะได้กลับมาจากการเป็นอันเดด

“ผมไปนรกผ่านอบิสและขอพลูโตซามะเพื่อทำมัน” (มาโกโตะ)

“……หืมม?” (โรซาลี)

ผมตอบอย่างจริงใจและโรซาลีซังทำหน้าตามีคำถาม

“เอ่อ…นั่นหมายความว่าอะไร? นั่นเป็นประโยคเปรียบเปรยเหรอ?” (โรซาลี)

“ไม่ เทพธิดาแห่งน้ำ เออร์1ซามะนำทางเรา และโนอาห์ซามะเขียนจดหมายให้เรา…” (มาโกโตะ)

ผมพูดนี่และโรซาลีซังทำสีหน้าซับซ้อน

“ฉัน…ใช้เวทมนตร์โชคชะตาได้ เตือนโกหก แต่…ความจริงคือมันไม่ไปถึงเลยสักนิดนั่นต้องหมายถึงแฟนคุงกำลังพูดวามจริง ถูกมั้ย? แต่ฉันคิดได้อย่างเดียวว่ามันเป็นคำโกหก” (โรซาลี)

“เพราะทั้งหมดมันจริง” (มาโกโตะ)

“……เข้าใจแล้ว ลูซี่ไปจับชายไม่น่าเชื่อมาสิเนี่ย” (โรซาลี)

โรซาละซังกอดอกและพูด ‘มมมมุ’

เธอยอมรับ?

ภูติลมรวมกันต่อไป ระหว่างผมคุยกับโรซาลีซัง

มานาเพียงพอต้องได้รวมกันแล้ว โมโมะพูดในภาษาภูติ:

“XXXXXXXXX (เจ้าสีดำนั่น) XXXXXXXXX (เป่ามันไปไกลๆเล้ย☆)

โมโมะพูดอย่างซุกซนนิดๆและ…

*ฟู้ม!!*

เสียงดังถูกสร้างขึ้น

และจากนั้น รังมอนสเตอร์ซึ่งเหมือนปราสาทยักษ์ยกลอย…

““โอออ~!””

“…ไม่เลว” (โรซาลี)

หัวหน้าหญิงและผมปล่อยเสียงชื่นชมอย่างจริงจัง

โรซาลีซังดูเหมือนอารมณ์เสียนิดหน่อย

มันจริงว่าภัยกับต้นไม้โลกจะน้อยถ้าเธอขนทั้งรังไป

รังยักษ์ลอยในท้องฟ้าอย่างช้าๆ

“มาย้ายมันไปไกลๆจากต้นไม้โลกสำหรับตอนี้” (โมโมะ)

“ใช่” (มาโกโตะ)

ผมเห็นด้วยกับความคิดเห็นของโมโมะ

““““กกกกกกกกกกกี๊!!!””””

นกชานเติร์กสักเกตว่าบางอย่างแปลกที่นี่และมาหาเรา

“พ-พวกมอนสเตอร์มัน!!”

หัวหน้าหญิงซังกลายเป็นลนลาน

ปล่อยรังให้โมโมะ ผมควรเป็นคนที่เก็บกวาดทาง

“……เวทมนตร์ขอบเขตสวรรค์: [โลกน้ำแข็ง]”  (มาโกโตะ)

ผมใช้เวทมนตร์ที่ใช้งานในบริเวณที่กำหนดเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของนกชานเติร์กเพื่อไม่เข้าไปขวางทางเวทมนตร์ภูติของโมโมะ

“…ก๊า…!!”

“…กี๊…กี๊…”

มอนสเตอร์สัมผัสโลกน้ำแข็งและหล่นไป

“เวทมนตร์ระดับนักบุญ: [ปกครองด้วยอัคคี]” (โรซาลี)

ไฟสีขาวปรากฏรอบโรซาลีซังและกลายเป็นรูปทรงนางฟ้า

“กิ่ย๊าาาาาาาาาาาาา!!!”

นกชานเติร์กที่หนีเวทย์ผมถูกเผาไหม้โดยเวทมนตร์ของนางฟ้าผู้โรซาลีซังปล่อยออกมา

“ฮ่าาา…”

หัวห้าหญิงเปิดปากกว้างในเหตุการณ์น่ากลัวทั้งหมด

หน้าเธอสวย ดังนั้นมันดูน่าสนุก

มอนสเตอร์หยุดเข้าหาหลังจากยิงมันร่วงด้วยเวทมนตร์แห่งเวลา

รังมอนสเตอร์ค่อยๆไปไกลๆจากต้นไม้โลก และไปต่อสูงขึ้นและสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า และในท้ายที่สุดก็ไปเหนือเมฆ

“ไม่ใช่มันควรไม่เป็นไรที่ทำมันตอนนี้เหรอ?” (โรซาลี)

“ใช่” (โมโมะ)

มันเหมือนที่โรซาลีซังพูด

ภัยจะไม่มาถึงต้นไม้โลกแม้ว่าเราทำลายรังมอนสเตอร์ด้วยเวทมนตร์ใหญ่

“ถ้าอย่างนั้น เอาล่ะนะ! เฮ้ ภูติไฟ รวม~☆” โรซาลี”

โรซาลีซังยกทั้งสองมือ

*…ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่…ซุ่ซุ่…*

“คิ่ย้าฮ่าฮ่า!”

“ฮิยู้~! มันคือคุณนายเอลฟ์!”

“เล่นกันเถอะ~!!”

“มันคือเทศกาล!”

“สู้!”

ภูติไฟแสดงตัวขึ้นอย่างไม่จบไม่สิ้น

ภูติลมของโมโมะก็ค่อนข้างขนาดใหญ่ แต่นั่นแหละแม่มดแดงฉานล่ะ

เธอถูกรักโดยภูติไฟ

“หืมม มันมีช่องห่างที่เราใช้เหล่าภูติกันมานานเท่าไหร่” (โมโมะ)

“มันดูเหมือนโรซาลีซังและภูติไฟนั้นเข้ากันได้ด้วย” (มาโกโตะ)

“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)

“ภูติไฟดูเหมือนชอบคนแบบดุดันๆ” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้น พวกเขาเหมือนการคู่กันในสวรรค์” (โมโมะ)

“โอ้ เวทมนตร์จะเสร็จเร็วๆนี้” (มาโกโตะ)

มีลูกบอลไฟมหาศาลอยู่บนแขนแม่มดแดงฉานที่เปิดกว้าง ซึ่งอธิบายไม่ได้ด้วยคำว่าใหญ่

มันใหญ่กว่าปราสาทโรเซส

มันเหมือนตะวันเล็กๆ

มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเวทมนตร์นี้

“โมโมะ รู้จักเวทมนตร์นั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“หนูรู้ มันเป็นเวทมนตร์ที่ราคาของประสิทธิภาพมันแย่สุดๆเรียกกว่าระเบิดสุริยะ มันเป็นเวทมนตร์กลยุทธ์ที่พูดกันว่าหญ้าจะไม่โตเป็นไปเป็นปีๆในที่ซึ่งถูกเวทมนตร์ลงมาโดน ดังนั้นในหลักการมันเป็นเวทมนตร์ต้องห้าม… ช่างเป็นเวทมนตร์ที่ไม่น่าเชื่อที่เธอใช้ ยัยเอลฟ์รักการทำลายล้างนั่น… ฮ่าาา…” (โมโมะ)

โมโมะถอนหายใจ

“เอาล่ะนะ~☆” (โรซาลี)

โรซาลีซังพยายามใช้งานเวทมนตร์ที่ไม่ควรถูกใช้ในดินแดนมนุษย์ด้วยหน้าตาที่ตื่นเต้น

—ณ เวลานั้น…

“การโดนนั่นเข้าไปจะมีปัญหานิดหน่อยนะ”

ทอร์นาโดดำโดนเวทมนตร์ของโรซาลีซังตรงๆทันทีเมื่อเสียงใจเย็นดังขึ้น

ลูกบอลไฟยักษ์กลายเป็นควบคุมไม่ได้

“เวมทมนตร์ขอบเขตสวรรค์: [โลกน้ำแข็ง]!!” (มาโกโตะ)

ผมรีบใช้เวทมนตร์เพื่อคงสภาพมันไว้

“[หยุดเวทมนตร์]!” โรซาลีซัง

และโรซาลีซังหยุดเวทมนตร์และพยายามจะแก้มันในเวลาเดียวกัน

“นั่นเกือบไปแล้ว ขอบคุณนะ แฟนคุง” (โรซาลี)

“อย่ากังวล หยุดเวทมนตร์ของแม่ทำทันเวลา… ที่สำคัญกว่านั้น…” (มาโกโตะ)

“ดูเหมือนนั่นหัวหน้าของมอนสเตอร์” (โมโมะ)

โรซาลีซัง, โมโมะ, และผมมองดูชายผู้ใส่ผ้าคลุมดำเหมือนคุโรโกะ2นั่น ที่ปรากฏขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงระหว่างรังมอนสเตอร์เหมือนจะปกป้องมัน

(ไม่แทนที่จะเรียกว่าชุดคลุม มันเหมือนกับเสื้อผ้านักบวชชินโตมากกว่าหรือ…?) (มาโกโตะ)

“นายเป็นใคร?” (โรซาลี)

โรซาลีซังถามให้เรา

ผมคิดอย่างแน่ใจว่าเขาจะมองข้ามเธอ แต่เขาตอบมาอย่างคาดไม่ถึง

อ๊ะขอโทษที่เสียมารยาท ผมเป็นนักบวชจากเกาะแห่งฝัน ซึ่งเป็นหนึ่งในที่ซึ่งพวกคุณเรียกว่าจันทราดำ ยินดีที่ได้รู้จัก”

เขาคำนับอย่างสง่างาม

มันดั่งเขาไม่ได้พยายามฆ่าเราด้วยการโจมตีไม่ทันตั้งตัวเมื่อกี้นี้

ทำไมนายมาทำรังเหมือนแบบนี้ในต้นไม้โลก?” (มาโกโตะ)

ผมสงสัยในพริบตามาว่าผมควรแนะนำตัวเองด้วยไหม แต่ถ้าให้เริ่มพูดเขาก็ไม่ได้บอกชื่อตัวเองด้วย

ผมลองถามวัตถุประสงค์เขา

“แน่นอนว่ามันเพราะเทพเจ้าอิบลีสผู้มีปัญหาหายไปแล้ว ดังนั้นผมเลยคิดเกี่ยวกับการรุกรานดาวเคราะห์นี้ มันแค่เป็นเวลาพอดีเมื่อเทพเจ้ามารตื่นขึ้นมาและดินแดนสวรรค์อยู่ในความวุ่นวาย

“อุว้า…” (โมโมะ)

โมโมะทำสีหน้าไม่พอใจ

ผมมีหน้าตาคล้ายกัน

นักบวชเรียกตัวเขาเองว่าผู้รุกรานด้วยรอยยิ้ม

เขายิ้ม แต่ไม่มีแสดงของชีวิตในดวงตาเขา

มันแค่น่ากลัวตะหงิดอย่างเรียบง่าย

และ…

“…”

มันหายากที่แม่มดแดงฉานซามะไม่พุ่งเข้าไป

เหตุผลนั้นเรียบง่าย

(คนนี้…แข็งแกร่ง) (มาโกโตะ)

เขาเรียกตัวเขาเองว่านักบวช กระนั้นกายเขาแพร่พิษกายออกมาซึ่งทำให้มานาเป็นมลพิษ

เขานั้นห่อหุ้มอยู่ในพิษกายแข็งแกร่งเพียงพอที่จะทำให้อากาศเป็นโคลนจากแค่การยืนอยู่ตรงนั้น

มันเทียบไม่ได้กับมอนสเตอร์นกที่เรากำจัด

แรงกดดันนี้…

(บนระดับเจ้าอสูร) (โนอาห์)

โนอาห์ซามะดังขึ้นในใจของผม

(แต่ผมชอบที่เจ้าอสูรไม่ปรากฏตัวมาอย่างเฉยๆอย่างนี้มากกว่า) (มาโกโตะ)

(เจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่อิบลิสคุงคือคนที่ดูแลเรื่องบุกรุกดาวเคราะห์นี้มาเป็นมากกว่า 1,000 ปีแล้วตอนนี้ แต่เขาถูกกำจัด ดังนั้น เขาต้องมาเพื่อวุ่นวายกับอะไรๆตอนนี้) (โนอาห์)

นั่นน่าปวดหัวนะ

ช่วยไม่ได้

มาใช้เวทมนตร์ภูตระดับพระเจ้าที่นี่เพื่อสรุปนี่อย่างเร็วเถอะ……

(อ๊ะ มันจะดีกว่าที่จะไม่ทำอย่างนั้น) (โนอาห์)

(เอ๋? ผมทำไม่ได้เหรอ?) (มาโกโตะ)

(เธออยู่ในดินแดนมนุษย์ไม่ใช่นรก ดังนั้น…ฉันไม่รู้ว่านายหยุดผู้รุกรานจากดาวเคราะห์อื่นในฐานะพระเจ้าได้มั้น มาโกโตะ คนรอบข้างจะคิดว่าดาวดวงนี้อ่อนแอจนหยุดการรุกรานไม่ได้ด้วยแค่พลเมืองของดินแดนมนุษย์ เมื่อนั่นเกิดขึ้น ผู้รุกรานยิ่งมากขึ้นอาจพามากัน) (โนอาห์)

นั่นน่ามีปัญหา

“มาโกโตะซามะ? มีปัญหาอะไร?” (โมโมะ)

โมโมะต้องได้สังเกตว่าผมกำลังคิดเกี่ยวกับบางอย่าง เธอถามนี่กับผม

“จากโนอาห์ซามะ มันไม่ดีที่ฉันสู้ในฐานะเทพเจ้า” (มาโกโตะ)

“หืมม ถ้าอย่างนั้นหนูจะกำจัดเขาแทน ได้โปรดมาแทนหนูในการขนรังด้วยเวทมนตร์ภูติลม” (โมโมะ)

โมโมะพูดนี่และหยุดเวทมนตร์ลม

“โว่นั่น” (มาโกโตะ)

ผมรีบไปแทนที่เธอ

“ด-เดี๋ยวก่อน มีแผนจะสู้คนเดียวเรอะ?!” (โรซาลี)

แม่มดแดงฉานซามะผู้มีสีหน้าเกร็งมาตลอดเวลาตะโกนใส่โมโมะ)

“นั่นคือเจตนาของฉัน” (โมโมะ)

“…ชนะได้มั้ย?” (โรซาลี)

โรซาลีซังระวัง ณ ตอนนี้

อสูร -มันคืออสูรไหม?- ที่เรียกตัวเขาเองว่านักบวชแห่งจันทราดำ

ชายแปลกนี้ยังคงมองเราด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่ไร้แสง

“มันควรพอทำได้ไม่ทางใดก็ทางนึงล่ะ เขาดูเหมือนอ่อนแอกว่าเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ ถูกมั้ยล่ะ…XXXXXX (ภูติจัง)?” (โมโมะ)

โมโมะพูดนี่และภูตรอบๆทั้งหมดกลายเป็นเสียงดัง

มานาลมหมุนวนรอบโมโมะ

วงกลมเวทมนตร์สีทองจำนวนหนึ่งแยกจากนั้นแล้วลอยรอบโมโมะ

ตัดสินจากการสร้างเวทมนตร์ มันดูเหมือนเป็นเวทมนตร์พื้นที่ซึ่งโมโมะเชี่ยวชาญ

โมโมะไม่ได้ใช้เวทมนตร์ภูตที่เธอไม่คุ้นเคย แต่เวทมนตร์ที่เธอขัดเกลามาเป็น 1,000 ปี

“ฉันปล่อยให้เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นที่ดูเท่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ… [แต่งองค์ด้วยภูติไฟ]!” (โรซาลี)

แม่มดแดงหุ้มตัวเธอเองในมานาของภูติไฟและผมเธอเปลี่ยนเป็นแดงสด

“ตอนนี้ มาเตะก้นเขาเถอะ ยัยสีขาว!” (โรซาลี)

“อย่ามาถ่วงฉันละกัน ยัยแดงฉาน” (โมโมะ)

โรซาลีซังยิ้มอย่างดุดันพร้อมด้วยยิงฟันแสดงออกมา และโมโมะแสดงความกล้าในรอยยิ้มเล็กน้อยตรงกันข้าม

นักเวทย์ผู้แข็งแกร่งที่สุดในทวีปทิศตะวันออก ปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่

ผู้กล้าในตานานแห่งประเทศแห่งไม้ โรซาลี เจ วอล์คเกอร์

อีกฝั่งหนึ่ง ผู้รุกรานจากจันทราดำ

การต่อสู้ซึ่งเลยขึ้นไกลเหนือท้องฟ้าเริ่มต้นขึ้น

■ตอบความคิดเห็น:

>โรซาลีซังแค่เพิ่งออกมาตรงเวลาพอดีเมื่อเธอเป็นหัวเรื่องในพลังโจมตีศูนย์!

>ผมสงสัยว่าจริงๆแล้วเธอแข็งแกร่งขนาดนั้นมั้ยเมื่อผมอ่านผู้ศรัทธาศูนย์ แต่มันสนุกที่มันถูกทำให้ชัดเจนอย่างช้าๆว่าพลังเธอเยอะจนน่าขันขนาดไหนในพลังโจมตีศูนย์

-โมโมะและโรซาลีซังแสดงพลังของพวกเธอไม่ได้ในเรื่องหลัก ดังนั้นผมอยากเพิ่มเวลาออกฉายของพวกเธอในหลังจบเรื่องราวครับ

มาโกโตะก็แข็งแกร่งในหลังจบเรื่องราวด้วย ดังนั้นมันสนุกที่สามารถนำศัตรูผู้แข็งแกร่งออกมาโดยไม่ต้องยั้งมือ

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง 25 คือวันที่มังงะเล่ม 7 ถูกวางขาย

ในเล่มนี้ ในที่สุดเจ้าหญิงโซเฟียก็…!

วายุ: [1] มีการเปลี่ยนจาก Eir (เออร์) สู่ Eri (เอริ) ยังไม่มีข้อมูลมากกว่านี้ว่าพิมพ์ผิดหรือมีการเปลี่ยนจริง และ Eri นั้นก็ฝืนอ่านว่าเออร์ได้เหมือนกัน ภาษาไทยเลยยังคงเป็นเออร์ก่อน ต้องดูต่อไปเรื่อยๆก่อนครับ

[2] kuroko หรือ คุโรโกะ คนจัดองค์ประกอบในโรงละครเวทีดั้งเดิมของญี่ปุ่นผู้แต่งดำทั้งหมด 

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: Facebook:  https://bit.ly/3SwePL9 / X: @wayutl