เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 356 จดหมายเชิญ – ส่วนที่ 2

356 จดหมายเชิญ – ส่วนที่ 2

18 – 23 นาที

◇มุมมอง โมโมะ◇

ภาพที่หนูเห็นไม่ชัดเจน

มันชัดเจนขึ้นอย่างช้าๆ

มาโกโตะซามะกับหนูมุ่งหน้าไปหาอาจารย์มังกรขาวในทวีปเหนือด้วยเทเลพอร์ต

(…นั่นที่มันควรจะเป็น แต่…) (โมโมะ)

“หืม?”

หนูได้ยินเสียงลนลานของมาโกโตะซามะด้วย

หนูมองดูไปรอบๆ

ทุ่งหญ้าเขียวขจีสด

มีผลไม้สีแดงกับส้มห้อยอยู่บนต้นไม้อันถูกเห็นได้ว่าเรียงไกลไปอีก

กังหันกำลังหมุนอยู่ที่นี่ที่นั่นในทุ่งหญ้ากว้าง

ลมแรง

รอบข้างมืดลงในพริบตา นั่นเพราะเมฆผ่านเหนือหัวเรา

หนูก็รู้สึกดั่งอากาศเบาบาง

(เมฆ…ไม่ท้องฟ้าเป็นสี {ทอง} …) (โมโมะ)

ทิวทัศน์นี้ไม่มีตัวตนอยู่ในทวีปทิศเหนือ-ทวีปอสูร- เท่าที่หนูรู้

“เฮ้ โมโมะ ทวีปอสูรมีต้นไม้ใหญ่อย่างนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ต้นไม้…? เดี๋ยว เอ่?!” (โมโฒะ)

หนูมองกลับไป ณ ที่มาโกโตะซามะชี้นี่ออกมาแล้วตกอกตกใจ

ต้นไม้ใหญ่ยิ่งกว่าสิบเท่าของปราสาทไฮแลนด์

ยอดต้นไม้ถูกซ่อนอยู่ในหมู่เมฆ

คุณเจอต้นไม้แบบนี้ต้นเดียวได้ในทั้งโลกนี้

“นั่นต้นไม้แห่งโลก มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)

หนูบอกนี่กับมาโกโตะซามะ และเขาทำหน้าตะลึงนิ่ง

“ต้นไม้แห่งโลก…ในทวีปอสูรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“พี่พูดอะไรไร้สาระน่ะ? ต้นไม้แห่งโลกนั้นชัดเจนว่าอยู่ในทวีปลอยฟ้า” (โมโมะ)

ทะเลกลายซึ่งเป็นแกนกลางของทวีปทิศหลักทั้ง 4

ทวีปลอยฟ้าลอยอยู่เหนือมัน

ต้นไม่แห่งโลกมีตัวตนอยู่ในเวลาตำนานปรัมปราสูงเด่นเหนือทวีปลอยฟ้า

“หืมม? ทำไมเราอยู่ในทวีปลอยฟ้าล่ะ?” (มาโกโตะ)

“เอ่อ มาโกโตะซามะ พี่ใช้เทเลพอร์ยังไง?” (โมโมะ)

หนูถามมาโกโตะซามะ ผู้กำลังเอียงหัว

สูตรเวทมนตร์เทเลพอร์ตซับซ้อน

วันจะผ่านไปถ้าคุณร่ายทุกครั้ง ดังนั้นผู้ใช้จะต้องมีวงกลมเวทมนตร์เรียบง่ายเตรียมมาก่อนหน้าหรือใช้อุปกรณ์เวทมนนตร์อันพิเศษเฉพาะสำหรับใช้เทเลพอร์ต

เมื่อคุณไปตำแหน่งซึ่งกำหนดไว้: คุณคิดถึงแผนที่ในใจ เข้าใจ ‘พื้นที่ปัจจุบัน’ ‘พื้นที่ซึ่งคุณอยากไป’ ‘ระยะทาง’ อย่างแม่นยำ จากนั้นใช้เวทมนตร์

ดวงดาวนั้นกลม ดังนั้นถ้าคุณเดินทางเป็นเส้นตรง คุณจะถูกโยนเข้าไปสูงในท้องฟ้า ดังนั้นคุณต้องปรับตำแหน่งคุณกับพื้น

ในกรณีที่คุณเดินทางระยะไกลสุดขีด คุณต้องพิจารณาการหมุนของดวงดาวด้วย…

มีหลายอย่างที่คุณต้องเอามาคิด

แล้วมันก็ใช้มานาจำนวนมากจนบ้าบอด้วย

นั่นทำไมไม่มีผู้ใช้เทเลพอร์ตมาก

“มาดูกัน… เมื่อพี่ใช้เทเลพอร์ต พี่จะบอกภูติเวลา ‘ได้โปรดส่งผมไปตรงนั้น’…” (มาโกโตะ)

“………..ฮ๋าา?” (โมโมะ)

หนูตอบโต้กับที่มาโกโตะซามะพูด

ชายคนนี้พูดอะไรกัน?

“แล้วก็ พี่ตามเส้นด้ายแห่งโชคชะตาแล้วคิดถึงคนที่พี่อยากเจอ” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวก่อน!” (โมโมะ)

หนูรีบหยุดความไร้สาระอันมาโกโตะซามะกำลังพูด

“แล้วเกี่ยวกับสูตรสำหรับเทเลพอร์ตล่ะ? พี่ไม่ได้กำหนดพิกัดเหรอ?” (โมโมะ)

“ไม่ใช่นั่นเรื่องยุ่งยากเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นเป็นที่มันทำงานยังไงต่างหากเล่า!” (โมโมะ)

“วิธีที่พี่ถูกสอนมันง่ายกว่าอ่ะ” (มาโกโตะ)

“วิธีใช้ภูติเวลากับเส้นด้ายแห่งโชคชะตาน่ะเหรอ…?” (โมโมะ)

“ช่าย” (มาโกโตะ)

นี่แปลก

อย่างน้อยหนูก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับวิธีนี้ในเวทมนตร์ยุคใหม่

มีวิธีเลียนแบบน้อย

“มีอะไรเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)

“อืม… ใครสอนเทเลพอร์ตพี่ มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)

มาโกโตะซามะบอกหนูอย่างเฉยๆเมื่อหนูถาม

“เทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอราซามะ” (มาโกโตะ)

“อุว้าา…”

ความลึกลับถูกแก้แล้ว

ไม่ต้องสงสัยว่าหนูไม่เคยได้ยินมาก่อน

มันเป็นวิธีของเทพธิดา

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ให้หนูเริ่มตรงไหนล่ะเนี่ย…” (โมโมะ)

หนูถอนหายใจ

มนุษย์รับมือภูติเวลาไม่ได้ถ้าให้เริ่มพูด

นั่นทำไมแน่นอนเลยว่าวิธีนี้จะมีแค่มาโกโตะซามะสามารถใช้ได้

แต่หนูไม่เชื่อเลยว่าเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะสอนมาโกโตะซามะเป็นการส่วนตัว ผู้เป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าเก่าแก่

แต่หนูได้ยินว่าเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์กับเทพเจ้าเก่าแก่มีความสัมพันธ์ไม่ค่อยถูกกัน

มาโกโตะซามะสนิทกับพวกท่านหรือ?

จริงจัง ว่าคนนี้สนิทได้กับทุกคนเลย

“ทวีปลอยฟ้าสวยอ่ะ~ พี่่อยากเห็นต้นไม้โลกใกล้กว่านี้” (มาโกโตะ)

หนูเห็นมาโกโตะซามะเดินไประหว่างหนูกำลังคิด

“เดี๋ยว เดี๋ยว มาโกโตะซามะ! เรากำลังจะไปทวีปอสูรเพื่อเจออาจารย์มังกรขาว ถูกมั้ย?! พี่กำลังจะไปไหน?!” (โมโมะ)

“มาเที่ยวชมข้างทางนิดนึง โมโมะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋ แต่เราไม่ได้ผ่านสถานี ดังนั้นมันจะดีกว่าที่ไม่อยู่ที่นี่นาน…” (โมโมะ)

แค่ขณะหนูพูดนี่…

“พวกนาย!”

“หยุด!!”

“นายเป็นใคร?! นายไม่ได้มาจากประเทศนี้ ใช่มั้ย?!”

“แสดงบัตรผ่านเข้ามา!”

เราถูกล้อมโดยผู้คนติดอาวุธพร้อมเกราะกับหอก

ต้องเป็นทหารของประเทศนี้

*…พั่บ!* *…พั่บ!* *…พั่บ!*

เสียงของลมสะท้อนออก

นี่มาจากปีกใหญ่บนหลังทหาร

“โมโมะ…คนเหล่านี้…” (มาโกโตะ)

“คนปีกสววรรค์ เหมือนกับแอนนาซัง” (โมโมะ)

มีคนปีกสวรรค์ใช้ชีวิตอยู่บนทวีปลอยฟ้า

เผ่าพันธุ์ที่มีแค่ผู้หญิงสวย

หนูเคยได้ยินว่ามันไม่หายากสำหรับคนลักพาตัวและพ่อค้าทาสผิดกฎหายปรากฏตัว

นั่นทำไม่มีทหารใกล้ที่อยู่ของคนปีกสวรรค์ลาดตระเวนอยู่ในบริเวณ

“บัตรเข้าอยู่ไหน?!”

ผู้หญิงดูเหมืออนกัปตันทหารถามในน้ำเสียงเข้มงวด

(ถ้าอย่างนั้นตอนนี้…เราควรทำยังไง?) (โมโมะ)

มันง่ายกว่าที่จะเปิดเผยตำแหน่งที่นี่ แต่หนูเกษียณจากตำแหน่งปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ในประเทศแห่งแสงแล้ว

หนูไม่ยากดึงชื่อเสียงในอดีตเรามามากแล้วบังคับตัวเราเข้าไป

หนูชำเลืองหน้าของมาโกโตะซามะและหน้าพี่เขาไร้กังวล

พี่เขาอาจคิดบางอย่างได้

หนูคิดเกี่ยวกับการปล่อยให้เขาเหมือนหนูทำเมื่อ 1,000 ปีก่อน

“เรามาที่นี่กับเทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ?!” (โมโมะ)

ทำไมพี่ซื่อๆบื้อๆอย่างนี้เล่า?!

“อะไร?! ถ้าอย่างนั้นนายเข้าดินแดนนี้อย่างผิดกฎหมาย! นายถูกจับแล้ว!!

—เราถูกจับโดทหาร

◇◇

“อืม มาโกโตะซามะ เราควรทำยังไง…เกี่ยวกับนี่?” (โมโมะ)

“หืมม นี่มีปัญหานะ” (มาโกโตะ)

มาโกโตะและหนูถูกมัดด้วยเชือกขณะเราถูกติดตามคุ้มกัน

เห็นว่าพวกเธอจะนำเราไปสู่ผู้นำของคนปีกสวรรค์แบบนี้

ผู้นำเห็นว่าเป็นหนึ่งผู้ตัดสินอาชญากร

หืมม ไม่มีระบบความยุติธรรมมันไม่มีอะไรนอกจากกังวล

(แต่ฉันหนีได้ง่ายๆผ่านเวทมนตร์นะ…) (โมโมะ)

ทหารที่นี่ไม่รู้จากหน้าหนูในฐานะอดีตปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่และผู้กล้าในตำนานของประเทศแห่งน้ำ มาโกโตะซามะ

นั่นทำไมมันไม่เป็นไรที่จะวิ่งหนี แต่…

หนูชำเลืองมองมาโกโตะซามะ

มาโกโตะซามะก็กำลังดูมาทางนี้แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ

(โอ้ยังไงซะ มาปล่อยให้เขาเถอะ) (โมโมะ)

หนูอยู่ในตำแห่งที่คนอื่นพึ่งพาหนูตลอดเมื่อเวลาหนูอยู่ในไฮแลนด์

แต่ตอนนี้หนูอยู่ในกลุ่มลุยสองคนกับมาโกโตะซามะ

หนูจะพึ่งพามาโกโตะซามะเหมือนที่หนูทำเมื่อ 1,000 ปีก่อน

ณ ทันใดนั้น…

“———-!!!!”

หนูได้ยินเสียไม่น่าพึงพอใจเหมือนแก้วโดนกรีด

และจากนั้นเงาดำเข้าหาเรา

มอนสเตอร์ค้างคาวยักษ์กับแขนขาบางๆยาวๆ

พวกมันหลายตัวกำลังเข้าหาเรา

“มอนสเตอร์!!”

“พวกนกชานเติร์ก!!”

“อีกแล้วเหรอ?!”

“เข้าขบวนแถว! อย่าโดนกรงเล็บของมัน!! เธอจะถูกสาป!”

ทหารยกหอกกระสับกระส่าย

มอนสเตอร์บินวนรอบเราดั่งเล็งเหยื่อ

“กี้กี้กี้กี้กี้กี้กี้กี้กี้กี้กี้กี้!!!”

มอนสเตอร์สีดำขึ้้นเสียงอันไม่น่าพึงพอใจแล้ววนรอบอยู่กับที่

มันใช้ทุกอย่างของหนูที่จะตามความเร็วพวกมันด้วยดวงตา มันแม้แต่ล้อเล่นกับคนปีกสวรรค์ผู้เชี่ยวชาญในการบิน

“บัดซบเอ้ย!”

“มันเร็วเกินไปมาก!”

“มีใครใช้เวทมนตร์ได้มั้ย?!”

“ไม่ได้ผลเลย! เราโจมตีพวกมันไม่ได้!”

(ฉันควรช่วยที่นี่มั้ย…?) (โมโมะ)

หนูลังเลที่นี่และ…

—*ซซซซู่*

อากาศรอบเราเปลี่ยน

มันไม่ได้ใช้นานกว่าหนูจะสังเกตมันเพราะอากาศเย็น

“ฉันแค่ต้องแช่ค้างคาวรอบๆใช่มั้ย ราชาของฉัน?”

“นั่นใช่แล้ว เดีย” (มาโกโตะ)

“““““?!?!?!?!?!?!”””””

ทหารคนปีกสวรรค์ที่จับเราเปลี่ยนเป็นความตกอกตกใจเต็มที่สู่ภูติน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่ปรากฎกระทันหัน

มอนสเตอร์ดำทำเหมือนๆกันแล้วเริ่มสร้างระยะแทน

“ฟุฟุฟุ…ฉันจะไม่ปล่อยไปหรอกนะ” (เดีย)

ภูติน้ำผู้ยิ่งใหญ่ดียทำท่ากวาดด้วยมือขวา

ปีกมอนสเตอร์ดำแช่แข็งในทันทีแล้วพวกมันตกสู่พื้น

*แกร๊ก!*

ปีกมอนสเตอร์หัก

“ตอนนี้!!! กำจัดพวกมัน!”

“””《ค่ะ!!!》”””

มอนสเตอร์ที่ร่วงหล่นถูกแทงทีละตัวตามๆกันด้วยคำสั่งของกัปตัน

มอนสเตอร์ส่งเสียงแหลมแสบแก้วหูขณะพวกมันพินาศ

ภูติน้ำผู้ยิ่งใหญ่พูด ‘ฮึ่ม’ แล้วทำสีหน้าอวดตัวเองพร้อมกอดอก

“ขอบคุณนะ เดีย” (มาโกโตะ)

“มากเท่านี้ไม่มีอะไรหรอก ได้โปรดเรียกฉันง่ายๆมากกว่านี้ ราชาของฉัน” (เดีย)

“เดีย ไปหลังจากเสร็จธุระแล้ว” (โมโมะ)

“ฮ๋าา?! อะไรของเธอกุ้ง?! เธอไปโดนจับเรื่องอะไรล่ะ?!” (เดีย)

“เราหนีจากนี่เมื่อไร่ก็ได้ รู้ไหมเดีย” (โมโมะ)

“ถ้าอย่างนั้น เอาราชาฉันออกจากที่นี่ทันทีได้แล้ว กุ้ง” (เดี)

“เรามีสถานการณ์ของเราด้วย!” (โมโมะ)

“มันไม่สำคัญสำหรับภูติน้ำผู้ยิ่งใหญ่!” (เดีย)

“ข-ขอโทษนะ…”

กัปตันของทหารพูดกับเราระหว่างเรากำลังถกเถียงกัน

“ข-ขอบคุณาสำหรับก่อนหน้า มอนสเตอร์เหล่านี้ถูกเรียกวาค้างคาวชานเติร์กที่ปรากฏตัวบ่อยในทวีปลอยฟ้าหลังๆและ…เรามีปัญหากับนี่…ไม่มีมอนสเตอร์แบบนี้มาก่อนเลย…”

“แน่นอนว่านั่นหายาก พวกเหล่านี้มันเป็นมอนสเตอร์จันทรา มอนสเตอร์ผู้มาจากนอกโลกนี้” (โมโมะ)

“”มอนสเตอร์จันทราเหรอ?””

มันดูเหมือนมาโกโตะซามะและเดียไม่รู้และถามนี่

“เฮ้ โมโมะ ทีู่ดถึงจันทรา เธอหมายถึงดวงจันทร์ซึ่งส่องสว่างตอนกลางคืน ถูกมั้ย?” (มาโกโตะ)

หนูส่ายหัวไปข้างๆกับคำถามของมาโกโตะซามะ

มันจริงทีว่าพี่เห็นดวงจันทร์จากตรงนี้ แต่จริงแล้วมีอีกเยอะ ดวงจันทร์แดงพิเศษที่พูดกันว่าแค่ปรากฏมาในเวลาพิเศษ; ดวงจันทร์สีฟ้าที่พูดว่าทำให้จิตใจผู้เห็นมันหลงไป และคนสติดีมองไม่เห็น; และมีดวงจันทร์ดำที่บอกไม่ได้ว่าที่ไหนในดินแแดนมนุษย์ที่มันอยู่มอนสเตอร์เหล่านี้ต้องมาจากดวงจันทร์ดำ” (โมโมะ)

“เข้าใจแล้ว~” (มาโกโตะ)

มาโกโตะซามะเฝ้าสังเกตมอนสเตอร์ตายด้วยความสนใจสูง

“ฉันขอโทษที่พูดอย่างนี้หลังจากนายช่วยเรา แต่เป็นไปได้มั้ยว่าขอให้นายมากหาผู้นำของเรา?”

ทหารถามอย่างประหม่า

มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับท่าทางดุดันๆก่อนหน้า

“มันไม่เป็นไร เพราะทั้งหมดพวกนั้นเป็นกฎหมายของพวกเธอแหละนะ” (มาโกโตะ)

มาโกโตะซามะพยักหน้าง่ายๆกับนี่

เดียไม่พอใจเล็กน้อยจากนี่

“ฉันไม่เห็นด้วย ที่ราชาของฉันและกุ้งถูกปฏิบัติในท่าทางอย่างนี้” (เดีย)

ดูเหมือนเธอไม่ชอบที่หนูกับมาโกโตะซามะถูกมัดด้วยเชือก

“มันไม่เป็นไร ฉันจะเรียกเธออีกครั้ง กลับไปสู่ดินแดนภูติสำหรับตอนนี้นะ” (มาโกโตะ)

“…รับทราบ ราชาของฉัน เจอกัน กุ้ง” (เดีย)

เดียเปลี่ยนสู่หมอกแล้วหายไป

“…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…”

“…ฉันคิด…ว่าฉันจะหยุดหายใจแล้วนั่น”

ทหารหลายคนล้มอยู่กับที่

ดูเหมือนพวกเธอถูกโจมตีโดยมานาของภูติน้ำผู้ยิ่งใหญ่

“ถ-ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดมาทางนี้”

มีแค่กัปตันผู้ไม่แสดงพฤติกรรมไม่น่าชม แต่เธอยังค่อนข้างกลัวหนูกับมาโกโตะซามะ

หลังจากนั้น เรามาถึงหมู่บ้านของคนปีกสวรรค์โดยไม่มีปัญหามาก

มันเป็นเพียงหมู่บ้านที่ใหญ่กว่าหมู่บ้านธรรมดานิดหน่อย และชาวบ้านดูเหมือนแค่ประมาณพัน

มีบ้านใหญ่อยู่ตรงกลาง มันดูเหมือนนั่นคือบ้านผู้นำ และหนึ่งทหารมุ่งหน้าไปเรียกเธอที่นั่น

ผู้หญิงปีกสวรรค์แก่อออกมาจากบ้านไม่นานหลังจากนั้น

เธอมอบความประทับใจว่าเธอเป็นคนดี

มาโกโตะซามะกับหนูสบตากันแล้วดูโล่งใจ

หนูได้ยินการสนทนาของทหารกับผู้หญิงผู้น่าจะเป็นผู้นำผู้กำลังเดินมาทางนี้

“เข้ามาผิดกฎหมายเรอะ หือ… ถ้าพวกเขาเป็นพวกลักพาตัว เราจะประหารเขาตามกฎหมาย; ถ้านั่นไม่ใช่ เราแค่ให้พวกเขาหล่นไปจากทวีปลอยฟ้าได้”

เธอดูใจดี แต่อะไรซึ่งเธอกำลังพูดไม่แสดงความปรานีเลยสักนิด

มาโกโตะซามะและหนูมองกันอีกครั้ง

หืมม โทษตายจะมีปัญหา

แต่เราไม่ใช่พวกลักพาตัว

“เกี่ยวกับนั่น… พวกเขาสามารถหยุดพวกค้างคาวชานเติร์กในพริบตา พวกเขาค่อนข้างเป็นผู้เชี่ยวชาญผู้แข็งแกร่ง”

“นักผจญภัยระดับสูงเหรอถ้าอย่างนั้น?”

“นั่น…เรายังไม่ได้ทำการสอบสวนอย่างละเอียด เราไม่รู้มากเกี่ยวกับทวีปข้างนอก ชื่อของผู้รุกรานคือชายหนุ่มชื่อทากัตซูกิ มาโกโตะ และสาวชื่อโมโมะ รู้จักพวกเขาไหม?”

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ… ฉันเคยได้ยินชื่อนั้น ถ้าฉันจำไม่ผิด มันคือผู้กล้าในตำนานในทวีปตะวันออกผู้สู้ด้วยกันกับผู้กล้าแห่งแสงซามาะเพื่อกำจัดเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่”

“อะไรกัน…?! ถ้าอย่างนั้น เราหยาบคายกับคนเช่นนั้น…!”

“ไม่หรอก มันน่าจะไม่ใช่เขา ควรมีการแจ้งเตือนจากประเทศ เขาน่าจะเรียกตัวเองโดยชื่อผู้กล้าในตำนาน”

(แต่จริงแล้วมันเขานะ…) (โมโมะ)

หนนูตอบโต้ในใจ

มาโกโตะซามะก็ทำหน้าซับซ้อนข้างหนู

“มาโกโตะซามะ ผู้กล้าในตำนานของประเทศไม่ควรเข้าประเทศผิดกฎหมายเพื่อแค่สนุกๆ รู้ไหม?” (โมโมะ)

หนูกระซิบบอกเขา

มาโกโตะซามะก็ตอบในเสียงเบา

“…เฮ้ โมโมะ” (มาโกโตะ)

มีอะไร?” (โมโมะ)

“โซเฟียจะโกรธพี่มั้ยเนี่ย?” (มาโกโตะ)

“หนูว่ามันจะไม่เป็นไรถ้าพี่บอกสถานการณ์” (โมโมะ)

แต่พี่เขาคิดด้วยหน้าตาจริงจังจริงๆแล้วกังวลว่าอาจโดนดุจากคู่หมั้น

หนูรู้สึกว่าเขาจะเป็นชายขาหลังในอนาคต

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ แสดงตัวออกมาผู้รุกราน”

ผู้นำปรากฏหน้าเราระหว่างมาโกโตะซามะกับหนูกำลังคุยเล่นกัน

ผู้นำเฝ้าสังเกตน้ามาโกโตะอย่างตั้งใจก่อน

“ฟุม…นายคือทากัตซูกิ มาโกโตะ หือ บอกวัตถุประสงค์ที่มาประเทศนี้มา”

“ฉันใช้เทเลพอร์ตเมื่อมุ่งหน้าไปที่ทวีปอสูร แต่ล้มเหลวแล้วจบที่การมาที่ทวีปลอยฟ้า

หน้าของผู้นำเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมกับคำพูดนั้น

“หยุดโกหกนั่นเลยนะ! เทเลพอร์ตผิดพลาดไม่ควรส่งไปผิดทวีป!”

(ใช่เลย…) (โมโมะ)

นั่นคือข้อสรุปปรกติ

ระยะมันต่างกันอย่างสิ้นเชิงถ้าให้เริ่มพูด แล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะบังเอิญระเห็จมาทวีปลอยฟ้าที่อยู่กลางอากาศตลอด

“แต่มันจริงที่—” (มาโกโตะ)

“แม้แต่คุยธรรมดายังไม่ได้เลย ยังไงซะถ้าอย่างนั้น ฉันจะถามพวกพ้องนายอีกคน

ผู้นำพูดออกแล้วยืนอยู่หน้าหนู

นั่นเมื่อหนูสังเกต

หืม

เป็นไปได้มั้ยว่าคนนี้คือ…

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เธอพูดมาว่าชื่อเธอคือโมโมะ อะไรคือ…วัตถุ…ประสงค์…ที่มา…สู่ทวี…อีป…”

ผู้นำผู้กำลังคุยกับหนูด้วยสายตาตั้งใจคมๆอยู่ดีๆก็คุยอย่างถูกต้องไม่ได้

ดวงตาเธอเปิดกว้างแล้วเธอสั่นชัดอย่างหนัก

“ผู้นำ!”

“มีอะไร?!”

“ไอ้คนชั่วช้า! เป็นไปได้มั้ยว่าพวกเธอโจมตีผู้นำ?!”

ทหารที่กำลังล้อมเราเริ่มรวมกัน

“น-นั่น…ไม่ใช่”

“ผู้นำ เราควรฟันพวกเขาดับไหม?!”

“ก-แก้เชือก!!! ด่วนเลย”

อันสุดท้ายเป็นการตะโกน

“ผู้นำ?”

“แค่ฟัง!! ทำให้มันด่วน!!””

“ค-ค่ะ…”

ทหารไม่ได้ดูเหมือนเห็นด้วยกับนี่ แต่เชือกอันผู้มาโกโตะซามะกับหนูถูกแก้

“ฮ่าาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาา…ฮ่าาา…”

ผู้นำดื่มน้ำ

ในท้ายที่สุดลมหายใจเธอก็สงบลงแล้วเธอพูดกับเราอีกครั้ง

“คนปีกสวรรค์คือเผ่าผู้มีความจำดี และดังนั้นเอง หนูไม่คิดว่ามีความผิดพลาด แต่ฉหนูจะถามเผื่อไว้… ท่านคือปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ซามะของประเทศแห่งแสง ใช่ไหม?”

เธอค้นพบตัวตนหนู

“นั่นถูกแล้ว” (โมโมะ)

ไม่มีเหตุลจริงที่ต้องโกหก หนูจึงพยักหน้า

หน้าตาของทหารผู้ผูกหนูเปลี่ยนเป็นซีด

“ถ้าอย่างนั้นคนข้างท่านคือ…”

“ผู้กล้าในตำนานของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)

“ฮฮฮฮี้!”

ครั้งนี้มันเป็นหน้าตาของทหารผู้หยาบคายกับมาโกโตะเปลี่ยนเป็นซีด

“อืม…พูดถึงแล้ว มีวัตถุประสงค์อะไรที่มาที่นี่? น-แน่นอน ถ้ามันเป็นบางอย่างซึ่งบอกไม่ได้ หนูจะไม่ขุดคุ้ยเกี่ยวกับมัน!!”

“มันเป็นอย่างที่มาโกโตะซามะเพิ่งพูด เราเพียงแค่มาที่นี่เพราะความผิดพลาดของเทเลพอร์ตของเขา มาเร็ว ขอโทษเลย มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)

“ขอโทษ” (มาโกโตะ)

“อ-อย่าถือ! หนูเข้าใจแล้ว! หนูจะไม่ถามไกลกว่านี้ออีก!!”

มันไม่ได้ดูเหมือนเธอเชื่อเรา

อย่างน้อยหนูก็รู้ว่าทำไมผู้นำคนปีกสวรรค์กลัวที่นี่

ตอนนี้ประเทศแห่งแสงผู้มีผู้กล้าแห่งแสงที่กำจัดเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ตอนนี้คือประเทศหลักของโลกนี้

มากกว่านั้นราชินีประเทศแห่งแสง สตรีศักดิ์สิทธิ์โนเอลนั้นโด่งดังในฐานะการเกิดใหม่ของสหายผู้กอบกู้ สตรีศักดิ์สิทธิ์แอนนา

มันรู้กันอย่างกว้างขวางในปัจจุบันว่าแอนนาซังคือคนปีกสวรรค์

หนูเคยได้ยินว่ามีทูตเยอะจากประเทศแห่งแสงถูกส่งไปที่ทวีปลอยฟ้าหลังๆ

เธอน่าจะไม่อยากกระตุ้นความโมโหของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่สีขาวผู้เป็นอาจารรย์ของราชินีโนเอล ผู้ถือธงสันติภาพเผ่าพันธุ์

บางทีเธอเพียงแค่กลัวหนูในฐานะอำนาจแข็งแกร่งที่สุดในไฮแลนด์

มันอาจเป็นทั้งสองอย่าง

“มาโกโตะซามะ อยู่นานกว่านี้จะสร้างปัญหาให้พวกเขา”

“…ใช่ ฉันทำอะไรแย่ที่นี่” (มาโกโตะ)

มาโกโตะซามะดูเหมือนขอโทษขอโพยสู่คนปีกสวรรค์ผู้กลัว

ทำไมเราอยู่ที่นี่นานมากถ้าให้เริ่มพูด

เราวิ่งหนีไปตอนไหนก็ได้

“เราไม่มีธุระที่นี่อีกแล้ว ถ้าอย่างนั้น”

“ไม่ แต่พี่ถูกนำมาที่นี่โดยเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ดังนั้นพี่สมควรเจอบางคนผู้มีความสัมพันธ์รู้จักกับพี่” (มาโกโตะ)

มาโกโตะซามะพึมพำบางอย่างซึ่งกวนใจหนู

“ถ้าอย่างนั้นนั่นทำไมพี่ยังอยู่นี่” (โมโมะ)

“แต่ไม่ได้ดูเหมือนมีหน้าคุ้นเคยใดๆเลย” (มาโกโตะ)

“นี่เป็นครั้งแรกที่มาทวีปลอยฟ้าถ้าให้เริ่มมพูด ถูกมั้ย?” (โมโมะ)

“พี่มาที่นี่ 1,000 ปีก่อน” (มาโกโตะ)

“ไม่มีใครเหลือแล้ว” (โมโมะ)

“มีเหตุผล” (มาโกโตะ)

มาโกโตะและหนูกำลังคุยเล่น

“หนูขอโทษนะ เราจะ—” (โมโมะ)

มันเป็นเมื่อตอนนั้นเอง…

“เอ๋?! ฉันคิดว่าฉันรู้สึกถึงมานาอันคุ้นเคย แต่มันแฟนของลูซี่เหรอ?!!”

เสียงดังคุ้นเคยดันมาทางเรา

วงกลมเวทมนตร์ปรากฏหน้าเราแล้วหนึ่งเอลฟ์เทเลพอร์ตมาที่นั่น

“อุว้า” (โมโมะ)

เสียงหนูเล็ดออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เก่ะ”

และเธอทำด้วย

“ทำไมเจ้าขาวอยู่นี่เล่า?!”

“ทำไมเจ้าแดงมาอยู่ที่นี่เล่า??!” (โมโมะ)

เธอตะโกน แต่หนูก็ตะโกนด้วย

“โรซาลีซัง?” (มาโกโตะ)

หนูได้ยินเสียงของมาโกโตะซามะ

โรซาลี เจ วอล์คเกอร์

หนึ่งผู้ปรากฎในหมู่บ้านคนปีกสวรรค์คือหลานของจอห์นนี่ซังและผู้กล้าในตำนานของสปริงล็อกด้วยเหตุผลบางอย่าง

แล้วก็เป็นนักเวทย์เอลฟ์ผู้วิ่งใส่หนูเหมือนคู่แข่งไม่ว่าตอนไหนก็ตาม

——–

※ผู้แต่ง: ผมจะกลับสู่ตอนละเดือน

ตอนหนึ่งทุกสองเดือนนั้นนานเกินไป

มันจะไม่สม่ำเสมอขึ้นอยู่กับผมยุ่งกับเรื่องตีพิมพ์มากแค่ไหน

■ตอบความคิดเห็น:

>ขอบคุณสำหรับตอน! 2 เดือนนั้นนาน

-ครับ นานเกินไป

ผมจะกลับสู่ 1 เดือน

>อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับจูบกับโมโมะจัง!

-มันอาจได้รับการเตือน ‘อ่อนไหวเกินไป’ ถ้าผมลงรายละเอียด ดังนั้นผมจะปล่อยให้เป็นจินตนาการของท่าน

เพราะทั้งหมดรูปลักษณ์โมโมะจังคือเด็กน้อย

<วายุ: ท่านเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์เปลี่ยนเป็นวันที่ 1 ทุกเดือนนะครับ>

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl