เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 343 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิงโซเฟีย

343 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิงโซเฟีย

“……”

“………โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายว่าอะไรเกิดขึ้น จนถึงตอนนี้ กับเจ้าหญิงโซเฟีย

เราอยู่ในห้องส่วนตัว ของเจ้าหญิงโซเฟีย

เรานั่นข้างกันบนเตียง ที่ผมเพิ่งนอนไปเมื่อกี้นี้

แต่เธอน่าจะได้ยินรายงาน จากลูซี่และซาซังแล้วนะ…

ผมจบที่การต้องอธิบายสถานการณ์ ในรายละเอียดจากปากของผมเองด้วย

อะไรที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านที่ห่างไกล และการพบกันใหม่อีกครั้ง กับมังกรโบราณ ที่ผมพบเจอเมื่อ 1,000 ปีก่อน…แต่แทนที่จะเป็นเรื่องน้น เธอ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ถามรายละเอียดผม เกี่ยวกับ {เหตุการณ์อื่น}

“…”

“เออ่อ โซเฟียซัง?” (มาโกโตะ)

และจากนั้น หลังจากผมเสร็จการอธิบาย เจ้าหญิงโซเฟีย คงอยู่เงียบๆ ตลอดเวลา

มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธ อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือน เธออยากจะพูดบางอย่าง แต่ไม่พูด

เจ้าหญิงโซเฟีย มองดูมาทางผม

เมื่อตาเราสบกัน เธอเลี่ยงสายตา

(ชั้นควรจะรอ จนกว่าเธอจะพูดบางอย่างเหรอ…?) (มาโกโตะ)

แค่เมื่อผมคิด เกี่ยวกับการฝึกเวทมนตร์ของผม และกำลังจะใช้งาน เวทมนตร์น้ำ…

“ชั้นประทับใจที่นายทำอย่างอื่นได้ ในสถานการณ์แบบนี้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย หยิกแก้มผม

“ในที่สุดเธอก็พูดแล้ว” (มาโกโตะ)

“เพราะนายมันทื่อ” (โซเฟีย)

“ทื่อ?” (มาโกโตะ)

ผมเอียงหัว และเจ้าหญิงโซเฟีย ถอนหายใจอย่างหนัก

“ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

“ครับ?” (มาโกโตะ)

“นายมีประสบการณ์ กับผู้หญิงแล้ว ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

“…ใช่…” (มาโกโตะ)

ทำไม ผมถูกถาม?

“ถ้าเป็นแบบนั้น…!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียสไลด์ตัวเข้ามาหาผม

“…ทำไม นายไม่ทำอะไรเลย?” (โซเฟีย)

“……เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมชะงักไป กับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมเพียงแค่จำได้ ว่ามันไม่โอเค ที่จะทำบางอย่างแบบนั้น กับผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงาน จากราชวงศ์โรเซส ที่บูชาเทพเจ้าแห่งน้ำ

และที่สุดของทั้งหมด เจ้าหญิงโซเฟีย เป็นออราเคิลแห่งน้ำ

มันไม่มีทาง ที่การไปกันตามอารมณ์ จะถูกยกโทษให้ได้

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…ไมม่ใช่ว่ามันจะดีกว่า หลังจากแต่งงานแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมถาม อย่างลังเล

“ชั้นรู้! แต่ชั้นเปลี่ยนใจ หลังจากได้ยินเกี่ยวกับมัน จากลูซี่ซังและอายะซัง!!” (โซเฟีย)

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย มุ่ยหน้า

…มันดูเหมือนผมเป็นไอเวรสุดทื่อ

“โซเฟีย” (มาโกโตะ)

ผมดึงเธอที่ไหล่

“คะ…” (โซเฟีย)

เธอเอียงอิงผมอย่างเชื่อฟัง

ช้าๆ ผมนอนเจ้าหญิงโซเฟียบนเตียง และแปรงผมยาว ที่สวยงามของเธอ

ผมคิด ‘มันสวยงาม’ แต่ ผมรู้สึกว่าการพยายามอย่างหนักไปพูดอะอย่างนั้น จะน่าเบื่อ ดังนั้น ผมไม่พูดอะไร และจูบเธอ

และแค่เมื่อผม วางมือ ไว้ที่กระดุมเม็ดแรก ของชุดเธอ…

“โซเฟียเน่ซามะ มาโกโตะนี่ซามีตื่นรึยะ—

บางคนเข้ามา หลังจากเคาะเบาๆ

ชายหล่อเหลา ที่มองผิดพลาด เป็นผู้หญิงที่สวยงามได้ เมื่อมองผ่านๆ

คนเดียวเท่านั้น ที่จะเรียกเจ้าหญิงโซเฟีง เน่ซามะ…เจ้าชาย เลนเนิร์ด

ปรกติแล้ว เจ้าชายเลนเนิร์ดจะแสดงรอยยิ้ม ที่เหมือนนางฟ้า แต่เมื่อเห็นพี่สาว ถูกผลักลงสู่เตียง เขาแข็งไป พร้อมด้วยรอยยิ้มเกร็งๆ

ความเงียบงัน ที่เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง ปกครองห้อง

“…”

เจ้าหญิงโซเฟีย มีหน้าที่ไร้สีหน้าเหมือนเดิม เป็นไปได้มากที่สุด ว่าเธอในสกิลเลือดเย็น

เธอถูกผลักลงโดยผม พร้อมด้วยสีหน้าที่สงบ

ผมไม่รู้ ว่าสภาพข้างในของเธอ เป็นยังไง

“…”

ผมใจเย็นจริงๆ หลังจากรีบใช้โล่งจิต ที่ 100%

…ผมกลัวจริงๆ ถึงเมื่อตอนที่ผม แก้สกิล

ผมควรจะพูดบางอย่างที่นี่ แต่คำพูด ไม่ออกมา จากปากผม

“…”

เจ้าชายเลนเนิร์ด เหงื่อไหลเป็นน้ำ

ใช่ แน่นอนว่า คุณจะจบลงทีเป็นแบบน้น หลงจากที่ได้เป็นพยาน ฉากส่วนตัว ของคนในครอบครัว

เขาควรจะเรียนรู้สกิสงบใจแล้ว แต่มันดูเหมือน เขายังไม่ได้เชี่ยวชาญมัน

“ลีโอ กลับมาในเวลาอื่น” (โซเฟีย)

“……?! ขออภัย เน่ซามะ!!!” (ลีโอ)

*ปึ้ง!!*

ประตูปิด ระหว่างที่ทำเสียงดังนั้น

และจากนั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้า ของบางคน วิ่งไป

ผมรู้สึกแย่ กับเจ้าชายเลนเนิร์ด…

ไม่ ผมต้องให้ความสนใจ เจ้าหญิงโซเฟียหน้าผมมากกว่า

“โซเฟียซัง?” (มาโกโตะ)

“~~~~~~~~/////////////” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย ปิดบังหน้าที่แดงฉาน และดิ้นขาขาเธอ

มันดูเหมือน เธอแก้สกิลเลือดเย็น

“เราควรจะ…ต่อกันมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีทางที่เราจะทำได้!!!” (โซเฟีย)

เธอโกรธผม

(…นายงี่เง่าเหรอไง มาโกะคุง? นายต้องล็อคประตูก่อนสิ) (เออร์)

เออร์ซามะดุผม

หรือเหมือนกับ ท่านดูอยู่จริงๆ

เจ้าหญิงโซเฟีย ยืนขึ้นอย่างช้าๆ

เธอจัดผมที่กระเซิงของเธอ และชุด หน้ากระจกเต็มตัว

“ชั้นจะกลับไปหน้าที่ที่เป็นทางการ นายจะอยู่ในวังหลวงซักพัก ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

“……อืม ใช่ ชั้นจะอยู่” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะเตรียมห้องไว้ให้นายอยู่ มาทานอาหารเย็นด้วยกันนะ” (โซเฟีย)

พูดคำนี้ เเจ้าหญิงโซเฟียออกจากห้องไป พร้อมด้วยแก้มที่แดงเล็กน้อย

และดังนั้น ผมถูกทิ้งไว้คนเดียวตอนนี้

(อาาา แม้ว่า มันเป็นบรรยากาศดี) (เออร์)

เทพธิดาแห่งน้ำ บ่น

(เฮ้ เออร์ ไม่ใช่ว่าโซเฟียจัง ใจร้อนเกินไปที่นี่เหรอ? เธอเป็นคู่หมั้นของเค้า ดังนั้น เธอควรจะแค่ทำตัวมีเกียรติที่นี่สิ) (โนอาห์)

(นั่นไม่ได้หรอก โนอาห์ มีผู้หญิงมากมาย ที่มีเป้าหมายเป็นมาโกะคุง ดังนั้น เธอต้องให้คนรอบๆรู้ ว่าเค้าเป็นของใคร) (เออร์)

(แต่มาโกโตะเป็นของชั้นนะ?) (โนอาห์)

(ชั้นรู้) (เออร์)

ผมได้ยินเสียงคุยกัน ของโนอาห์ซามะและเออร์ซามะ

หรือเหมือนกับ มันดูเหมือนโนอาห์ซามะ ก็มองอยู่ด้วย

“…มันน่าอายนะครับ ได้โปรดอย่าแอบดูสิ” (มาโกโตะ)

(ไม่มีความจำเป็นต้องอายหรอกน่า มาโกะคุง) (เออร์)

(ชั้นป่าวดูจริงๆนะ) (โนอาห์)

ไม่เลย ท่านน่ะดูแน่นอนเลย โนอาห์ซามะ

ผมพยายามที่จะพูดมันเป็นอย่างน้อย แต่ผมมั่นใจ ว่ามันไร้จุดหมาย

ผมมีเวลาว่างแล้วตอนนี้ ผมเลยตัดสินใจ ที่จะเดินไปรอบๆ ปราสาทโรเซส

สงสังจังว่าลูซี่และซาซังอยู่ที่ไหน

ผมตระเวนไปตัวห้องโถงของปราสาท

ผมผ่านอัศวิน ที่ทำการตรวจวัง และเมด

มันไม่เหมือนว่าผมจำหน้าทุกคนได้ แต่ผมมาที่ปราสาทโรเซสบ่อยครั้ง ดังนั้นมี่หลายหน้าที่คุ้นเคย

มันดูเหมือน พวกเขารู้ชื่อและหน้าของผม พวกเขาทั้งหมดจึงส่งรอยยิ้มมาให้ผม

ผู้คนของระเทศแห่งน้ำส่วนใหญ่ มองผมดี ในฐานะคู่หมั้น ของเจ้าหญิงโซเฟีย

พูดอย่างนั้น มันไม่เหมือนว่าเราสนิทกันพอ ที่จะมาคุยสบายกันได้

(หน้าที่คุ้น…) (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมคิดอย่างน้น สปิริตน้ำ ดึงเสื้อผ้าของผม

หืม? ผมสงสัยว่ามันอะไร และเดินไปที่นั่น

ผมมาถึงลานด้านหน้า ของปราสาทโรเซส

มีดอกไม้ ที่มีสีสันสดใส อยู่ในการเบ่งบานเต็มที่ และมีน้ำพุอยู่ตรงกลาง เรียกสายรุ้งมา

มีม้านั่งในสวน และผมเห็นบางคน นั่งอยู่ตรงนั้น

หน้าที่คุ้นเคย

หรือเหมือนกับ บางคนที่ผมเห็น เมื่อไม่นานมานี้

ผมตัดสินใจที่จะคุยกับเขา ด้วยหน้าที่อึดอัดเล็กน้อย

มันจะดีกว่า ที่จะรับมือกับอะไรแบบนี้ เร็วขี้น แทนที่จะเป็นภายหลัง

“เจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)

“ม-มาโกโตะนี่ซามะ?!” (ลีโอ)

เลนเนิร์ด ผู้ที่ผมเจอ แค่ก่อนหน้านี้เอง สะดุ้ง และหันหน้ามาทางนี้

มันดูเหมือนเขาจำบางอย่างได้ หน้าของเขา เปลี่ยนเป็นแดงสด

“ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!” (ลีโอ)

“เพราะทั้งหมด เราไม่ได้ทำอะไรน่ะ” (มาโกโตะ)

แต่มันเกือบไปแล้วจริงๆนะ

“ว่าแต่ น้องมาเพื่อหาตัวพี่ ใช่ม้ย?” (มาโกโตะ)

ผมเปลี่ยนหัวเรื่อง อย่างซึ่งๆหน้า

“เอ๋ ครับ ใช่ พี่ไม่ได้มาที่ปราสาทโรเซสบ่อย ดังนั้นแน่นอนเลยว่า ผมจะไปเจอพี่” (ลีโอ)

เขาพูดบางอย่างที่น่ารัก

“แล้วก็…!” (ลีโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ด เอียงหัวมาหาผม

“ได้โปรดไปหาโซเฟียเน่ซามะบ่อยกว่านี้! พี่หมั้นกันนะ!” (ลีโอ)

“ด-ได้…” (มาโกโตะ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดพร้อมด้วยหน้าของเขา ที่ดูใกล้ๆ มันเหมือนแค่สาว

“เมื่อพี่เชี่ยวชาญเทเลพอร์ด พี่มาที่นี่ได้บ่อยกว่านี้” (มาโกโตะ)

“…พี่เคยพูดอย่างนั้นมาก่อน” (ลีโอ)

เขามอบการจ้องที่ว่างเปล่า มาให้ผม

ไม่ มันจริงนะ!

มันยากกว่าที่ผมคิดเยอะ

ผมประทับใจ ที่ลูซี่และโมโมะใช้เทเลพอร์ตซ้ำแล้วซ้ำอีก อย่างเมินเฉยได้

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะรอ พูดถึงแล้ว มาโกโตะนี่ซามะ พี่มาที่ลานด้านหน้า เพื่อทำอะไรเหรอ?” (ลีโอ)

“พีว่างน่ะ พีสัญญาว่าจะกินอาหารค่ำกับเจ้าหญิงโซเฟีย แต่พี่ว่างจนถึงตอนนี้” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้น หน้าของเจ้าชายเลนเนิร์ดส่องสว่าง

“ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่เป็นคู่ฝึกดาบกับผมได้มั้ย?! ผมจะมุ่งหน้าไปในการเดินทงปราบปรามสัตว์ปีศาจ ไม่นานนี้ แต่ผมไม่มั่นใจ ในการใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์เลย…” (ลีโอ)

“เข้าใจแล้ว… สัตว์ปีศาจเหรอ น้องจะไปที่ไหนล่ะ?” (มาโกโตะ)

“มันเป็นคำร้องขอความช่วยเหลือ จากชาติศักดิ์สิทธิ์คาลเดีย ในทวีปทิศใต้… นักสู้ของประเทศของพวกเขาเอง ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ พวกเขาจึงอยากจะขอความช่วยเหลือ จากเหล่าฮีโร่ของทวีปทิศตะวันตก” (ลีโอ)

“ทวีปทิศใต้…” (มาโกโตะ)

ผมไม่คุ้นเคยกับที่นั่น

อะไรที่ผมจำได้ คือมีหอคอยสุดยอด บาเบล ซึ่งเป็นดันเจี้ยนสุดท้าย เหมือนกับวิหารทะเลลึก

“ให้พี่ไปช่วยด้วยกัน ในการปราบปรามสัตว์ปีศาจนั่นมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไรที่นี่ แต่…

“พ-พี่ต้องไม่ทำนะ! นี่เป็นบททดสอบ ที่ถูกมอบให้ผม โดยเทพธิดาแห่งน้ำซามะ!” (ลีโอ)

เขาส่ายหัวของเขา ไปข้างๆอย่างหนัก

หืม? เขาปฏิเสธ?

(นายต้องไม่นะ~ นี่เป็นบททดสองของลีโอจัง เพราะลีโอจัง ยังไม่ได้ความสำเร็จใหญ่ ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และการปราบลอร์ดปีศาจ การทำเรื่องนี้ ด้วยความพยายามของเค้าเอง จะมีความหมาย!) (เออร์)

เทพธิดาแห่งน้ำก็หยุดผม

“เข้าใจแล้ว งั้น พี่จะอธิฐานให้โชคดีนะ” (มาโกโตะ)

“ครับ! และดังนั้น ได้โปรดช่วยในการฝึกดาบของผมด้วย!” (ลีโอ)

“……แต่พี่ยังเป็นผู้เริ่มต้นนะ” (มาโกโตะ)

หลังจากที่ได้เป็นพระเจ้า ตอนนี้ผม อย่างน้อยมีกำลัง ที่จะแกว่งดาบ แต่ผม มีทักษะเท่ากับศูนย์ในเรื่องดาบ

มันดูเหมมือนเจ้าชายเลนเนิร์ด ก็สังเกตเรื่องนี้ ไม่นานหลังจากนั้น

“ง-งั้น ผมจะใช้ดาบ ดังนั้นมาโกโตะนี่ซามะ พี่ใช่เวทมนตร์นะ…” (ลีโอ)

“นั่นไม่เป็นไรถ้าอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

และดังนั้น มันจบที่การค่อนข้างจะเป็นฝึกต่อสู้

เขาไม่มั่นใจ แต่เมื่อเขาเริ่มเหวี่ยงดาบศักดิ์สิทธิ์ วิชาดาบของเขาโดดเดี่น

หรือเหมือนกับ มีสถานการณ์ที่ค่อนข้างจะอันตรายอยู่ แต่เพราะตาทิพย์ของผมที่มันใช้งานด้วยตัวมันเอง และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ปกป้องผมด้วยเจตนาของตัวเอง ผหลบและป้องกันการโจมตี ของเจ้าชายเลนเนิร์ดได้

ขอบคุณเรื่องนั้น ผมรู้สึกว่ามันเป็การฝึกที่ค่อนข้างจะมีค่าจนตีราคาไม่ได้

◇◇

“ฮ่าาาา…นั่นมันกดประสาทอยู่นะ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมเสร็จการกินอาหารค่ำ ในปราสาทโรเซส ผมมาหายใจอยู่ในห้องแขก ที่เตรียมไว้สำหรับผม

“ฟุฟุ ขออภัย พ่อคุยเยอะเลยวันนี้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย หัวเราะคิกคัก

อาหารค่ำ ที่เจ้าหญิงโซเฟียชวนผมไป ทางเทคนิคแล้วเป็นอาหารค่ำในครอบครัว พูดอีกอย่าง ราชาและราชินีของโรเซส อยู่ที่นั่นด้วย

ผมลนลาน เพราะผมไม่รู้มาก เกี่ยวกับเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหาร ขณะที่ผมทานอาหารค่ำกับพวกเขา

อาหารอร่อยอย่างมาก แต่ผมผ่อนคลายไม่ได้เลย

(พวกเค้าพูดว่า มันโอเค ที่ไม่ต้องถือมารยาท มาโกะคุง นาบควรจะแค่สบายๆนะ) (เออร์)

(ใช่ ใช่ นายมี่จุดยืนที่สูงกว่า ในฐานะฮีโร่ในตำนานที่ช่วยโลก ดังนั้นแค่ทำตัวสูงๆและทรงพลัง) (โนอาห์)

เออร์ซามะและโนอาห์ซามะ พูดคำนี้ แต่ผมไม่ใช่คนแบบนั้น

พูดถึงแล้ว ลูซี่และซาซัง ก็ชวนผมไปกินอาหารค่ำ แต่

“หืมม ชั้นจะไปที่บาร์โปรดในเมืองหลวง!” (ลูซี่)

“ชั้นด้วย! ที่เดิม ใช่ป่าว?!” (อายะ)

“ไปกันเถอะ อายะ” (ลูซี่)

“โอเค~ ลูจัง” (อายะ)

ทั้งสองหายไป ในเมืองกลางคืน

…นั่นไมยุติธรรมเลย

“พ่อก็ประหม่าด้วยนะ รู้มั้ย” (โซเฟีย)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ เค้ากังวลตั้งแต่เช้า เกี่ยกับจะหาวัน สำหรับพิธี” (โซเฟีย)

“แต่ชั้นไม่ถือว่าวันไหนก็ได้นะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นบอกเค้าอย่างนั้น แต่…มันดูเหมือน เค้าอยากได้ยินมันตรงๆ จากนาย” (โซเฟีย)

ต้องมีกฎหลายอย่างแน่ เมื่อคุณเป็นราชวงศ์

ต้องลำบากสำหรับพวกเขา

พูดถึงแล้ว มันถูกตัดสินนใจ ว่าเจ้าหญิงโซเฟียและผมจะแต่งกัน บนวันที่มีเทศกาล ที่เรียกว่าเทศกาลน้ำศักดิ์สิทธิ์ เกิดขึ้น

เห็นว่ามันเป็นวันค้นพบ ประเทศแห่งน้ำ

มันเป็นการฉลอง 7 วัน ที่จะแสดงความซาบซึ้งให้กับเทพเจ้าแห่งน้ำ เออร์ซามะ สำหรับสันติสุข และความเจริญรุ่งเรื่องในชาติ

แต่ปรกติแล้ว เออร์ซามาจะโยนงานทั้งหมดของท่านให้นางฟ้า และเล่นในวิหารทะเลลึก กับโนอาห์ซามะนะ…

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“พูดถึงแล้ว ไม่หิวน้ำเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย ที่ตามผมตลอดทงมาถึงห้องแขก หลังจากอาหารค่ เทเครื่องดื่มให ้ผม

“ขอบคุณมะ—”

แค่เมื่อผมกำลังจะพูดอย่างนี้ และรับแก้วมา

[คุณจะดื่มน้ำผลไม้ ที่แอบใส่ {ยากระตุ้นทางเพศ.}?]

ใช่

ไม่

ตัวเลือกลอยอยู่ ตรงหน้าของผม

ผมหยุดสนิทอยู่กับที่ และจ้องเจ้าหญิงโซเฟีย

“ม-มีบางอย่างเหรอ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียลนลานอย่างเห็นได้ชัด

—เวทมนตร์แห่งโชคชะตา: [เร่งจิต]

ผมใช้เวทมนตณ์เพื่อเร่งความเร็ว ความคิดของผม

ผู้ก่อเหตุ ที่ใส่ยากระตุ้นทางเพศ ใส่เครื่องดื่มของผม เป็นไปได้มากที่สุด ว่าเป็นเจ้าหญิงโซเฟีย

เธอเป็นคน ที่เทเครื่อวดื่มมาที่แก้วของผม

เธอไปได้บางอย่าง เหมือนยากระตุ้นทางเพศได้ยังไง? -คืออะไรที่ผมคิด แต่เธอเป็นราชวงศ์ ดังนั้นเธอหาได้ ไม่ทางใดกทางหนึ่ง

ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้าเธอสั่งมันมาจากฟูจิยัง

งั้นตอนนี้ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุด

ทำไมมียากระต้นทางเพศ อยู่ในแก้วที่ผมกำลังจะดื่ม…?

(มาโกะคุง…เป็นไปได้มั้ยว่า นายไม่รู้เหตุผล?) (เออร์)

เทพธิดาแห่งน้ำ พูดกับผม

หรือเหมือนกับ ทำไมท่านพูดกับผม ดั่งว่ามันปรกติล่ะ? ผมใช้เร่งจิตที่นี่นะ

(เพราะชั้นเป็นเทพธิดา มาโกะคุง เห็นใจถึงความรู้สึกของโซเฟียนะ) (เออร์)

(ผมรู้ครับ…หรือเหมือนกับ ไม่ใช่ท่านคุยกับผมมากไปเหรอ เออร์ซามะ?! ผมเป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะนะ รู้มั้ยครับ?!) (มาโกโตะ)

(เพราะโนอาห์อารมณ์ไม่ดี) (เออร์)

ท่านอยู่ในอารมณ์ไม่ดี หือ…

“ฮีโระมาโกโตะ…?” (โซเฟียป

เจ้าาหญิงโซเฟีย มองดูผม ไม่สบายใจ

ผมตั้งความมุ่งมั่นตั้งใจให้ตัวผมเอง และ {กระดก} น้ำในแก้ว {ลงไปทั้งหมด}

“ท-ทีเดียวเลยเหรอ?!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเปิดตากว้าง รู้ว่าผม คอไม่แข็งกับเหล้า

ผมรู้สึกหัวเบา น่าจะเพราะผมเมา แต่ผไม่ถือมัน และใช้โล่งจิต

“โซเฟีย” (มาโกโตะ)

ผมเรียกชื่อเธอออกไป อย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ค-คะ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียที่หน้าแดง ดูน่ารักสุดขีด

มันเป็นผล จากยากระตุ้นทางเพศเหรอ?

แต่เจ้าหญิงโซเฟียนั้นสวยงาม ดังนั้นเรื่องนี้ อาจจะแค่ เป็นบางอย่างที่ปรกติ

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมจูบเธอ

และจากนั้น แค่เมื่อผมวางมือไปที่ชุดของเธอ และกำลังจะถอดมันอกไป ผมจำไปถึง อะไรที่เกิดขึ้นเมืองเช้านี้

ผมมองดูประตู มันไม่ได้ล็อค

นั่นไม่ดีเลย

(เวทย์น้ำ: [แช่แข็งตลอดกาล]) (มาโกโตะ)

ผมแช่แข็งทั้งประตู

ด้วยแบบนี้ มันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะเข้าประตูมา

ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะไม่แช่แข็งคืนเดียว แต่เป็นหลายปี ดังนันผมควรจะแก้เวทย์ภายหลัง

“มาโกโตะ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย มองดูผม ด้วยสายตาที่ร้อนรุ่ม

หัวของผมมึน ที่ความน่ารักของเธอ อีกครั่ง

ผมผลักเจ้าหญิงโซเฟีย ลงบนเตียง

—ไม่มีใคร รบกวนในคืนนั้น

——–

■ตอบความคิดเห็น:

>ครึ่งตอนเป็นไอราซามะ ปลอมตัวมาเป็นตอนของโนอาห์ซามะ

→ คู่ไอราซามะและมาโกโตะ ทำให้การสร้างเรื่องราวนั้นง่ายขึ้น ผมเลยจบที่การทำมันครั้บ…

■ข้อความของผู้แต่ง:

ในที่สุด เจ้าหญิงโซเฟียก็ปรากฏอยู่ในเวอร์ชั่นมังงะ!!

■คำขอที่สำคัญ

ผู้อ่านที่คิดว่า ‘มันน่าสนใจ!’ หรือ ‘ฉันอยากอ่านอีก!’ ได้โปรดสนับสุนผู้แต่ง โดยมอบเรตติ้ง ★★★★★ ให้พวกเขา

https://ncode.syosetu.com/n1217et/348/

■อัพเดทครั้งต่อไป: 25 กันยายน

■อย่างอื่น:

ผมอ่านความคิดเห็นทั้งหมด แต่ผมขอโทษ ที่ผมไม่มีเวลาตอบพวกมันทั้งหมด

ถ้าคุณอยากรู้สถานะของอัพเดท และการสปอยนานๆครั้ง ผมทำมันบนทวิตเตอร์

ถ้าท่านสนใจ ได้โปรดติดตามผมนะครับ

บัญชีของโอซากิ

Tweets by Isle_Osaki

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย