เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 341 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านที่อยู่ห่างไกล (ส่วนที่ 2)

341 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านที่อยู่ห่างไกล (ส่วนที่ 2)

*จิ๊บ จิ๊บ*

ผมตื่นขึ้นกับเสียงนกร้อง

“…ฟฟฟี้”

ผมได้ยินเสียงบางคนหลับจากข้างผม

มันเป็นลูซี่ห่ออยู่ในผ้าห่ม

บางทีเพราะลูซี่ {ไม่ได้ใส่อะไรเลย} ผมเห็นรูปทรงของเรือนร่างของเธอได้ จากบนผ้าห่ม

“……!”

ความทรงจำเมื่อคือ กลับมาวิ่งอยู่ในใจของผม

(เมื่อคืน กับลูซี่และซาซัง…) (มาโกโตะ)

ผมไอ จากการจำอย่างนั้นได้

“อ้า! งั้นนายก็ตื่นแล้ว ทากัตซูกิคุง สวัสดีตอนเช้า~” (อายะ)

ซาซังพูดกับผม ระหว่างที่ผมอยู่ในความคิด

“ส-สวัสดีตอนเช้า ซาซัง เธอตื่นขึ้นเร—” (มาโกโตะ)

เธอตื่นขึ้นเร็วนะ คือที่ผมกำลังจะพูด แต่ผมสำลักคำพูดของผม

“มีอะไรเหรอ ทากัตซูกิคุง?” (อายะ)

ซาซังยิ้มในชุดผ้ากันเปื้อนของเอ

แต่บางอย่าง ต่างจากปรกติไป

มันดั่ง เธอ {ไม่ได้ใส่อะไรเลย} นอกจากผ้ากันเปื้อน…

เธอต้องสังเกตสายตาผมแน่

ซาซังยิ้ม เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มยุแหย่

“มีอะไร ทากัตซูกิคุ ผู้ที่ {เข้มข้นขนาดนั้น} เมื่อคืน~?” (อายะ)

“เอ๋…?” (มาโกโตะ)

“ถ้าอยางนั้น นายเป็นหมาป่าบนเตียงนะนี่ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)

“ช-ชั้นเป็นเหรอ?” (มาโกโตะ)

พูดจากใจ ผมไม่ได้ใจเย็นจริงๆในเวลานั้น ผมเลยจำมันไม่ได้มาก

ซาซังหัวเราะด้วย ‘ฟุฟุฟุ~’ และไม่ตอบ

“ฟุว้าาา…” (ลูซี่)

ลูซี่ตื่นขึ้นจากเสียงของเรา

“…สวัสดีตอนเช้า มาโกโตะ… อายะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ดูเหมือนจะยังงัวเงียอยู่ที่นี่

ลูซี่ได้ ‘ฮื้งงงง’ และยืดตัว…ระหว่างที่ชัดเจนว่าเปลือย

ผมรีบมองไปทางอื่น

“เห้อ ลูจัง เธอน่ะ อ่อนแอตอนเช้าเหมือนเคยเลยนะ มาเร็วไปอาบน้ำ!” (อายะ)

ซาซังผลักลูซี่เข้าไปในห้องน้ำ

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงของน้ำดัง

“…อายะ เข้าไปข้างในด้วยกัน~ ล้างตัวชั้นทีสิ~” (ลูซี่)

“เฮ้! ลูจัง ชั้นอาบน้ำแล้วนะ!” (อายะ)

“แค่อาบอีกทีน่า มาเร็ว ถอดมันออก ถอดมันออก” (ลูซี่)

“เฮ้ อย่าแก้ผ้าชั้นสิ~! อย่าจับที่แปลกๆนะ” (อายะ)

ผมได้ยินเสียงที่มีชีวิตชีวา ของลูซี่และซาซัง

ผมจัดโต๊ะที่ซาซังปล่อยไว้เสร็จครึ่งทาง พร้อมด้วยเสียง วี้ดว้ายกระตู้วู้ เป็นเสียงเพลงฉากหลัง

ผมควรจะทำความสะอาดร่างกายผม และเสื้อผ้าด้วย

—เวทมนตร์น้ำ: [ล้าง]

ผมสร้างน้ำที่เป็นควัน และล้างฝุ่นออกจากร่างกายของผม และเสื้อผ้า

มันรักษาเวลาที่จะต้องเข้าห้องน้ำ และมันเป็นเวทมนตร์ที่ดี ที่อนุญาตให้ผมมีสมาธิในการฝึก แต่มันไม่เป็นที่นิยมกับสาวๆเลย

มันไม่ได้ถูกเห็นว่าดี โดยลูซี่และซาซัง และแม้แต่โมโมะเมื่อ 1,000 ปีก่อน

จอห์นนี่ซังชมมัน พูดว่า ‘มันเป็นเวทมนตร์ที่สะดวก’

“ฟฟฟฟู่ ขอโทษที่ทำให้รอ มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุง นายช่วยเตรียมเหรอ?! ขอบคุณนะ!” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง กลับมาจากห้องอาบน้ำ พร้อมกับตัวพวกเธอที่ปล่อยควัน

“ได้เวลากินแล้ว~” (ลูซี่)

“นายก็กินด้วยสิ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง นั่งดั่งจะแซนวิชผม

และจากนั้นพวกเธอสองคน เริ่มกินอาหารเช้า

แต่ผมไม่ขยับ

“…อืม…ลูซี่ ซาซัง?” (มาโกโตะ)

“มีอะไรเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ไม่ค่อยอยากเหรอ?” (อายะ)

พวกเธอทั้งสอง ส่งสายตากังวลมาที่ผม แต่นั่นไม่ใช่หรอก

“{ไม่มีเสื้อผ้าเหรอ}?” (มาโกโตะ)

ลูซี่และซาซัง ออกมาจากห้องน้ำ พร้อมด้วยแค่ผ้าขนหนูเท่านั้นที่ห่อรอบร่างกาย

“”?””

ทั้งสองมองดูผม ที่แข็งไป ในความสงสัย

ไม่ ทำไมพวกเธอดูเป็นแบบนั้นกันอย่างเมินเฉยล่ะ?!

(ไม่ ทำไมนายนั่นแหละ ที่ไม่โอเคกับมัน มาโกะคุง? นายไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้วนะ)

เสียงที่งงงัน ดังอยู่ในหัวของผม

เสียงนี้…

(เออร์ซามะ?) (มาโกโตะ)

(นาย {สนุก} เมือคืนนี่ ใช่มั้ย?☆) (เออร์)

ท่านพูดบางอย่างที่อุกอาจ

(ท-ท่านดูอยู่เหรอครับ?!) (มาโกโตะ)

(ชั้นไม่ได้ดูเพราะชั้นอยากทำนะ ชั้นต้องทำเพราะมันเป็นคำสั่ง ของอัลเธน่าเนซามะ อาา ชั้นง่วงมากเลยล่ะ) (เออร์)

(ได้โปรดอย่าดูสิครับ!) (มาโกโตะ)

นั่นมันละเมิดความเป็นส่วนตัวนะครับ!

(อ่ะฮ่าฮ่า~ ที่สำคัญกว่านั้น นายขึ้นเตียงกับสองสาวในคืนเดียว กระนั้นนายยังไร้เดียงสาจัง นายน่ารักมากนะ มาโกะคุ☆) (เออร์)

(ไม่ใช่นั่นไม่เป็นไรเหรอครับ?! ที่สำคัญกว่านั้น หยุดแอบดูได้แล้วน่าครับ!) (มาโกโตะ)

ผมบ่นกับเออร์ซามะ

(อาา ชั้นยังมีงานที่ต้องทำอีก ยุ่งมากเลย~ บางคนมาช่วยชั้นหน่อยไม่ได้เหรอ~?) (เออร์)

สือสารผ่านจิตใจของเออร์ซามะ ถูกตัดไปด้วยคำพูดสุดท้ายเหล่านั้นของท่าน

อึก…ถ้าอย่างนั้น อะไรที่เกิดชึ้นเมื่อวานถูกเห็นแล้ว หือ

“มาโกโตะ เฮ้~ นายฟังอยู่มั้ย?” (ลูซี่)

“นายพูดกับใคร ทากัตซูกิคุง?” (อายะ)

ทั้งสองสังเกตว่าผมคุยกับเออร์ซามะ

แต่ผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีที่นี่นะ

“ไม่ มันไม่มีอะไร กินกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมกินสลัด แฮม ไข่ และขนมปังแผ่นปิ้งด้วยอุปกรณ์ทำอาหารเวทมนตร์

พวกมันเป็นความสุขทั้งหมดเลย

ผมกินเสร็จในการเต้นหัวใจเดียว และสร้างความชุ่มฉ่ำให้คอ ด้วยนมเย็นๆ

‘ฟฟฟฟู่’ -ผมถอนหายใจ

“งั้นตอนนี้ สำหรับวันนี้…อืม ลูซี่? ซาซัง?” (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต พวกเธอทั้งสองคนจับแขนผมแน่น และไม่ปล่อยไป

“เฮ้ มาโกโตะ งานเริ่มคืนนี้ ใช่มั้ย??” (ลูซี่)

“ยังมีเวลาเหลือ ใช่มั้ย ทากัตซูกิคุง?” (อายะ)

“เอ่อออ…และอะไรเหรอ ถ้ามันมีเวลา…?” (มาโกโตะ)

ไม่มีคำตอบ

อีกครั้งที่ผมลูกผลักลงโดยลูซี่และซาซัง ที่ตามีประกายอยู่ข้างในมัน

ริมฝีปากของผมถูกขโมยไป โดยพวกเธอสองคน แค่แบบนั้น

มันเป็นการต่อจากเมื่อคืน

(เออร์ซามะ อาจจะดูเราอยู่อีกแล้ว…) (มาโกโตะ)

ผมไม่สบายใจเกี่ยวกับมัน แต่ไม่นาน ผมก็หยุดใส่ใจ

ซาซังและลูซี่ น่ารักเกินไปแล้ว

…มันไม่เป็นไร ที่จะนำกันไปสู่ชีวิตที่หมกมุ่นเหรอ?

◇เย็นวันนั้น◇

*ด่อน! ด่อน! ด่อน!*

~♪ ~♪ ~♪

*ฝูงคนพูดคุย*

ผมได้ยินเสียงเทศกาลของหมู่บ้าน จากไกลๆ

พวกเขาทั้งหมดตื่นเต้น และพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะสนุกกัน

ผมตรวจดูสภาพของหมูบ้าน ด้วยมองไกล จากเกาะเล็กที่ทะเลสาบชิเม

“มาโกโตะ อยากเข้าร่วมมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่ถาม

“ชั่นจะไม่หรอก เรามีงานต้องทำ” (มาโกโตะ)

ผมตอบด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

ผมสนใจในเทศกาล แต่คนนอกอย่างเราเข้าร่วม จะแค่ทำให้เราเด่น

ที่สุดของทั้งหมด ผมได้ {อยู่เป็นเพื่อนกัน} กับลูซี่และซาซัง ตั้งแต่เมื่อคืนและเช้านี้ ดังนั้นผมง่วงอย่างย่ำแย่

ผมยังต้องนอน แม้ว่าเมื่อผมเป็นพระเจา้แล้ว หือ

“แต่เทศกาลจะดำเนินไปไม่กี่วัน ใช่มั้ย? ไม่ใช่เครื่องสังเวย จะถูกนำออกมาวันสุดท้ายเหรอ?” (อายะ)

“ยังไงซะ ปรกติแล้วจะเป็นอย่างนั้น แต่เรามาเพื่อให้พวกเค้าถูกตรวจดู ดังนั้นชั้นไม่คิดว่า พวกเค้าจะเปิดเผยเกี่ยวกับมันมาก

“ถ้าอย่างนั้น เราต้องคอยเฝ้าดู” (อายะ)

ซาซังและลูซี่ คุยกันดั่งชินกับเรื่องนี้แล้ว

สองคนนี้ ผู้ท่มีประสบการณ์เหลือเฟือ ในฐานะนักผจญภัยพึ่งพาได้มากๆ

การผจญภัยเมื่อ 1,000 ปีก่อนก็ค่อนข้างลำบากด้วย แต่แทนที่จะเรียกว่ามันเป็นการผจญภัย มันเหมือนกับการรอดชีวตกับลอร์ดปีศาจมากกว่า

เราเฝ้าดูต่อไปเป็นกะ และสังเกตสภาพของหมูบ้านจากเต็นท์ของเรา

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในซักพักนั้น และค่ำคืนผ่านไป

และเมื่อเวลาที่วันกำลังจะเปลี่ยน

“มีการเคลื่อนไหว!” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งเสียงที่คมออกมา

เทศกาลหมูบ้าน ค่อนข้างที่จะเงียบแล้วตอนนี้

มันเป็นเมื่อเวลาที่การป้องกันของเราลดลงนิดหน่อย

“…เรือเล็กมุ่งหน้าลึกเข้าไปในทะเลสาบชิเม มีผู้ใหญ่ 3 คน และเด็ก 1 คน ขี่เรือ และเด็กน่าจะเป็นเครื่องสังเวย” (อายะ)

ซาซังที่ตาคม แม้ว่าจะตอนกลางคืน บอกเรื่องนี้กับเรา

“เราควรทำอะไรดี หยุดพวกเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ชั้นว่าพวกเค้าจะแค่ดิ้นอ้างออกมาจากมัน” (ลูซี่)

“ถ้าอย่างนั้น เราควรจะจับพวกเค้าคาหนังคาเขา” (มาโกโตะ)

“ใช่!” (ลูซี่)

“งั้น ไปกันเถอะ!” (อายะ)

เรา 3 พยักหน้า และเริ่มเคลื่อนไหว

—[ซ่อน]

ลูซี่ ซาซัง และผม เดิน {บนผิว} ของทะเลสาบ ระหว่างที่ใช้สกิลซ่อนระดับพระเจ้า

เดินบนผิวของน้ำ นั้นง่าย ด้วยเวทมนตร์น้ำ

เรือมาถึงหนึ่งในเกาะเล็กที่ใหญ่กว่า รอบทะเลสาบชิเม

มีป่าเล็กๆที่ตรงกลางเกาะ

พวกเขาลงจากเรือ และหายเข้าไปในป่า

ภาพที่เราเห็นได้ ถูกบดบัง และเราบอกไม่ได้ว่าอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว

〈เราทำยังไงดี? ถ้ามอนสเตอร์ที่เรียกว่าเทพเจ้าน้ำซามะ อยู่ในป่านั่น…〉 (มาโกโตะ)

〈มันไม่เป็นไร มาโกโตะ ไม่มีการมีอยู่ของมอนสเตอร์ บนเกาะเล็กๆนั่น〉 (ลูซี่)

〈แต่ชั้นกังวลเกี่ยวกับเด็กนะ เข้าหาอย่างช้าๆเถอะ〉 (อายะ)

ลูซี่และผม พยักหน้ากับที่ซาซังพูด

เราเข้าหาเกาะเล็ก ระหว่างที่เลี้ยวไกลๆ จากเรือที่พวกเขาใช้

〈อ้า ดูสิ! พวกเค้าออกมา〉 (ลูซี่)

〈เด็กที่อยู่กับพวกเค้า ไมอยู่อีกแล้วอ่ะ!〉 (อายะ)

〈พวกเค้าทิ้งเด็กไว้ เป็นเครื่องสังเวยเหรอ…?〉 (มาโกโตะ)

มันโชคร้าย ที่ข่าวลือดูเหมือนจะเป็นความจริง

การสังเวยคนนั้นขัดต่อกฎหมาย ของประเทศแห่งน้ำ

แต่เราไม่ใช่ตำรวจ ดังนั้นเราจับตัวพวกชาวบ้านไม่ได้

นั่นเป็นหน้าที่ของเทมพลาร์

ผู้ใหญ่ 3 คนบนเรือ ไปไกลขึ้น และไกลขึ้น จากเกาะเล็กๆ

ในเวลาเดียวกันกับที่พวกเขาทำ เราขึ้นเกาะเล็กๆ ระหว่างที่ยังใช้ซ่อนอยู่

เกาะเล็ก ที่ประมาณ 100 เมตร ในวงรัศมี มีต้นไม้โตอยู่หนา ที่ตรงกลาง

เราเข้าลึกเข้าไป ระหว่างที่ดันไป

มีแท่นบูชาเล็กๆ ที่ตรงกลางของป่า

มีคบเพลิงหนึ่งอัน ที่ตะเกียงของสวน และที่นั่น มีเด็กถูกมัดด้วยเชือก อยู่ข้างมัน

มันดูเหมือนเขาหมดสติ

“นี่แย่แล้ว!” (อายะ)

“ช่วยเค้าออกมากันเถอะ!” (ลูซี่)

ลูซี่และซาซัง กระโดดออกไปเร็วกว่าผม

‘ช่า!’ -ซาซังตะโกน ขณะที่เธอตัดเชือกด้วยมือมีด

ลูซี่ให้เด็กกินยารักษา

“……ฮื้น”

เด็กตื่นขึ้น

“ฮฮฮฮฮิ้!!”

เด็กกรีดร้อง ทันทีที่เขาเห็นพวกเรา

“มันไม่เป็นไรนะ! เราเป็นพวกเดียวกับน้อง” (ลูซี่)

“เรามาที่นี่ เพื่อช่วยหนู บนคำร้องของเจ้าหญิงโซเฟีย” (อายะ)

“โซเฟียซามะ…?”

ตอนแรกเด็กกลัว แต่หลังจากที่มองดูหน้าลูซี่และซาซัง เข้าทำหน้าตามีคำถาม

และจากนั้น เขามองดูผม

“เรามาที่นี่ หลังจากที่เรา ได้ยินว่าหมู่บ้านนี้ มีขนบธรรมเนียมการสังเวยมนุษย์ เราทำให้ความปลอดภัยของน้องเป็นที่มั่นใจได้ นั่นทำไม ได้โปรดบอกเราได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“……โอเค”

เมื่อผมถามเขาแบบนี้ เด็กเริ่มพูด ด้วยหน้าตาที่น่ากลัว

◇◇

จากเด็ก:

-ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าเขาเป็นเครื่องสังเวย

-พ่อแม่ของเขาตาย เนื่องจากโรคระบาด และจบที่การอยู่ที่บ้าน ของคนที่มีอิทธิพล ในหมูบ้าน

-เห็นว่าพวกเขา สังเวยเด็กที่ไม่มีญาติ เหมือนเขา ให้กับเทพเจ้าน้ำซามะ ทุกๆช่วงไม่กี่ปี

-มันเป็นความจริง ที่ว่ามีศาสนาของเทพเจ้าน้ำซามะในหมูบ้าน แต่หลักๆแล้ว มันเพื่อที่จะลดปากท้องที่ต้องหาอาหารมาให้

“เข้าใจแล้ว… ขอบคุณที่บอกเรานะ ช่วงเป็นเรื่องราวที่เจ็บปวด” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณเด็ก และหยุดเขา จากการพูดอะไรที่มากไปกว่านี้

มันโชคร้าย แต่มันดูเหมือนขนบธรรมเนียม ของการสังเวยมนุษย์ ยังคงอยู่

มากกว่านั้น มอนสเตอร์ ที่ถูกเชิดชูว่าเป็นเทพเจ้าน้ำซามะ นั้นมีตัวตน และแน่นอนว่ามันปกป้องหมู่บ้าน

เมื่อมอนสเตอร์โจมตีหมู่บ้านในอดีต มีกรณีที่เทพเจ้าน้ำซามะ กำจัดพวกมัน

และตัวตนของเทพเจ้าน้ำซามะนั้น เห็นว่า…เป็นมังกรโบราณ

มังกรโบราณ ที่มีเกล็ดสีน้ำที่สวยงาม

“มังกรโบราณ หือ….” (มาโกโตะ)

หนึ่งในประเภทมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุด ในทวีปทิศตะวันตก

หมู่บ้านที่ห่างไกล น่าจะไม่สามารถจะทำอะไรได้กับมัน

“มาโกโตะ เราควรทำอะไรดีจากตอนนี้ไป?” (ลูซี่)

“มันจะดีกว่า ที่จะให้เด็กคนนี้ อพยพไปอยู่ที่ไหนที่ปลอดภัยก่อน…” (มาโกโตะ)

“ต้องไม่ทำนะ! ถ้าผมไปแล้ว เทพเจ้าน้ำซามะจะไม่ปรากฏ! และจากนั้นคนที่จะเป็นเครื่องสังเวยคนต่อไปจะถูกพามาที่นี่… แม้ว่าผม จะถูกช่วย เด็กคนต่อไปจะ…”

ช่างเป็นเด็กที่มีเมตตา

แม้ว่าเขาจะได้ถูกเลือกเป็นเครื่องสังเวย เขากังวล เกี่ยวกับเด็กคนอื่น

“เข้าใจแล้ว งั้น มารอเทพเจ้าน้ำซามะที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมพูดอย่างนั้น ทันใดนั้นเอง รอบข้างได้มืดขึ้น

ผมสังเกตทันทีหลังจากนั้น มันเพราะ สิ่งมีชีวิตยักษ์ ได้อยู่ใกล้ๆ บดบังแสง จากดวงดาว

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุง!” (อายะ)

—เวทมนตร์โชคชะตา: [เร่งจิต]

ผมใช้งานเวทมนตร์ ทันนทีที่ลูซี่และซาซัง ส่งเสียงเร่งออกมา

ผมส่งสายตาขึ้นไป มังกรโบราณตัวหนึ่ง พร้อมด้วยเกล็ดสีน้ำที่สวยงาม มองลงมาหาเรา ที่เวลาใดเวลาหนึ่ง

ถ้ามันสามารถมาใกล้ขนาดนี้ โดยที่ผม ลูซี่หรือซาซัง ไม่ได้สังเกต มันหมายถึงมันต้องใช้เวทมนตร์ระดับสูง

แล้วก็ ตัดสินจากเรื่องราวของเด็ก เกี่ยวกับที่มันเรียกร้องเครื่องสังเวย เพื่อเป็นราคาสำหรับการช่วยพวกเขา มันต้องมีความเฉลียวฉลาด

มันไม่เหมือนว่า มันข่มขู่ชาวบ้าน

มันแสดงออกมา ว่ามันปกป้องหมู่บ้านได้ และสร้างขนบธรรมเนียม ของการสังเวยมนุษย์

ผมคิดว่ามันค่อนข้างจะเหลี่ยมจัด

มันใช้ประมาณ 0.1 วินาที เพื่อคิดทั้งหมดนั้น

ผมควรจะสามารถเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และโจมตีมันด้วยการโจมตีล่วงหน้า ด้วยเวทมนตร์น้ำใหญ่

แต่ผมลังเลเกี่ยวกับการทำมัน

เสียงเตือนของตรวจจับ ไม่ได้ดัง จากมังกรโบราณมาซักพวกแล้วตอนนี้

พูดอีกอย่าง ไม่มีเจตนาฆ่า

(ชั้นควรจะพยายามพูดกับมันเหรอ?) (มาโกโตะ)

มันยังเป็นเทพเจ้าผู้ปกป้องในรูปแบบหนึ่ง ที่ปกป้องหมู่บ้าน เพื่อแลกเปลี่ยนกับเครื่องสังเวย

ผมต่อต้านการปราบปราม โดยไม่ได้ถามคำถามนิดหน่อย

ผมแก้เร่งจิต

มังกรโบราณไม่โจมตี เหมือนที่ผมคิด

“เดี๋ยว ลูซี่ ซาซัง” (มาโกโตะ)

ผมหยุดทั้งสอง ผู้ที่กำลังจะโจมตีมังกรโบราณ

“…เอ๋?” (ลูซี่)

“แต่…” (อายะ)

ผมหยุดสองสาวที่สับสนด้วยมือ และเข้าหามังกรโบราณ

งั้นตอนนี้ ผมควรพูดอะไรดีล่ะ? -คือที่ผมคิดอยู่ แต่…

“เอ๋? ไม่ใช่นั้นมาโกโตะซัง ซุ ก้ะ?!! มันเป็นซักพักแล้วนะซุ!!”

เสียงที่สบายๆ ออกมาจากมังกรโบราณที่งดงาม

◇◇

“…ถ้าอย่างนั้น มังกรโบราณนี้ คือคนรู้จักของนายเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุง~ แนะนำเราสิ~” (อายะ)

“ผมเป็นมังกรโบราณอายุน้อย ลูกิช ตั้งแต่วันที่ผมถูกแช่แข็งในลาเบรินทอสเมื่อ 1,000 ปีก่อน โดยมาโกโตะซัง ผมไม่สามารถจะต่อต้านมาโกโตะซังได้ซุ” (ลูกิช)

“”……””

มันเป็นน้ำเสียงสบายๆ ที่ทำให้ลูซี่และซาซัง ลนลาน

พูดถึงแล้ว เด็กนั้นหมดสติ หลังจากที่ได้เห็นมังกรโบราณ

ซาซังจับเขาก่อนที่เขาจะล้ม และดูแลเขา

ผมดึงความทรงจำของผม จากเมื่อ 1,000 ปีก่อน

ถ้าผมจำไม่ผิด เขานั้นคือ…

“ชั้นจำได้แล้วตอนนี้ ถ้าชั้นจำไม่ผิด นายคือมังกรโบราณ ที่อยู่ชั้นที่ลึกเข้าไปในลาเบรินทอส เมื่อครั้งแรก ที่ชั้นไปกับแอนนาซังและโมโมะ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้วซุ!! พี่จำได้แล้วเหรอตอนนี้?! ผมซ่อนในเงาของทุกคน เมื่อเวลานั้น แต่ผมถูกแช่แข็งด้วยกันกับทุกคน โดยอันไดน์ของมาโกโตะซัง” (ลูกิช)

‘ฮ่าฮ่าฮ่า’ -ลูกิชหัวเราะ ดั่งรำลึกความหลังเกี่ยวกับมัน

ผมรู้สึกในแบบเดียวกัน แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาตีสนิทกัน

เพราะทั้งหมด มีการคุยที่สำคัญที่นี่

“ลูกิชคุง ชั้นได้มาที่นี่ ด้วยคำร้องของเจ้าหญิงของโรเซส เพื่อที่จะสืบสวน ว่ายังมีขนบธรรมเนียมสังเวยมนุษย์ ถูกทำอยู่ที่นี่หรือไม่ มันไม่ต้องสงสัยเลย ว่านายรับเครื่องสังเวยจากหมู่บ้านใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมถามในน้ำเสียงที่จริงจัง

“”……””

ลูซี่และซาซัง ฟังอยู่ในความเงียบ

งั้นตอนนี้ คำตอบของเขาคืออะไร?

เขาอาจจำเป็นคนรู้จักที่รำลึกความหลังของผม แต่ถ้าเขากินพลเมือง ของประเทศแห่งน้ำเป็นเครื่องสังเวย ผมหัวเราะมันทิ้งไปไม่ได้…

“นั่นใช่แล้วซุ โยะ!! มันค่อนข้างจะ {แน่น} ซุ โยะ ได้โปรดมา” (ลูกิช)

เขาไม่ได้สังเกตน้ำเสียงที่จริงจังของผม น้ำเสียงของมังกรโบราณนั้นเหมือนเดิม

“ปัญหา?” (มาโกโตะ)

“หมู่บ้านรอบๆที่นี่ มอบเครื่องสังเวยให้ผม ที่เวลาที่เป็นช่วงๆ แต่ผมจะทำอะไรล่ะ แม้ว่าผมจะได้พวกนั้นมา? นั่นทำไม ผมพยายามจะคืนพวกเค้าให้หมู่บ้าน แต่พวกเด็กๆของหมู่บ้าน จะพูดว่าพวกเค้าไม่อยากกลับไป เพราะไม่มีที่ให้พวกเค้าอยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว มันช่วยไม่ได้ ผมเลยดูแลพวกเค้า จนกว่าพวกเค้าจะโตและเลี้ยงดูจนโต และเป็นอิสระได้ แต่มันค่อนข้างจะลำบากนะ พี่เห็นมั้ย… ยังไงซะ เด็กๆที่ผมดูแลในเวลานั้น จะมาทักทายผมและแสดงให้ดู ว่าพวกเค้ากลายเป็นโดดเด่นแค่ไหน ดังนั้นในนั้นมันมีความสนุกอยู่ แต่…ผมควรทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีละ ซุกะ เนะ?” (ลูกิช)

“””……เอ๋?”””

คำพูดของมังกรโบราณ ไม่เพียงแค่ทำให้ผมปล่อยเสียงออกมาในความตกใจแต่ก็ยังทั้งของลูซี่และซาซังด้วย

“นาย…ดูแลเด็กๆ ที่ถูกเซ่นเป็นเครื่องสังเวยเหรอ?” (มาโกโตะ)

ทำไม?

“มันชัดเจน ซุ โยะ ไม่ใช่พี่และมังกรแม่ซามะ เมื่อ 1,000 ปีก่อนพูดเหรอ ซุ ก้ะ? พี่พูดว่า จากตอนนี้ไป มังกรโบราณและมนุษย์ จะสนิทกันในทวีปทิศตะวันตก” (ลูกิช)

“ช-ใช…จริง ชั้นพูดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

มังกรแม่ คือเมลซัง

เธอเป็นลอร์ดของลาเบรินทอส ณ ตอนนั้น

“มังกรโบราณน่ะ ถือความภาคภูมิใจ ในการเก็บรักษาสัญญาหลังจากทั้งหมด! ผมสาบานบนเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะ ว่าผมไม่ได้โจมตีมนุษย์ ซังครั้งเลยใน 1,000 ปี ซุ โยะ!” (ลูกิช)

ลูกิชคุงพองอกของเขาออกมา

ลูซี่ ซาซัง และผม มองหน้ากัน

〈มาโกโตะ ที่มังกรโบราณพูดนี่ความจริงมั้ยน่ะ?〉 (ลูซี่)

〈มันจริง ที่ว่าเราได้สัญญานั่น เมื่อ 1,000 ปีก่อน ไม่ว่าพวกเค้าจะเก็บรักษามันนหรือไม่…〉 (มาโกโตะ)

〈ถ้างัน เราแค่ให้เค้าไปเจอกับเด็กๆ ที่เค้าดูแลอยู่ไม่ได้เหรอ?〉 (อายะ)

〈ใช่ ซาซัง ทำอย่างนั้นกันเถอะ〉 (มาโกโตะ)

“ลูกิชคุง ให้เราไปเจอกับมนุษย์ ที่นายได้คอยดูแลได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“โอเคครับ ซุ โยะ อยากจะขึ้นมามั้ย?” (ลูกิช)

เราตัดสินใจที่จะรับข้อเสนอของมังกรโบราณ และขี่บนหลังของเขา

◇◇

“เราอยู่ที่นี่แล้ว ซุ” (ลูกิช)

ลูกิชคุงนำเรา เข้าไปที่อยู่ของเขา

โดยพื้นฐานแล้วในกลางทะเลสาบชิเม เกาะใหญ่ ถูกซ่อนโดยเวทมนตร์บาเรีย

ผู้อยู่อาศัยมากมาย ยืนอยู่ที่นั่น บนเกาะ

ลูกิชคุงแปลงร่างเป็นมนุษย์ หลังจากที่ให้เราลง

ชายหนุ่มตัวสูง ผู้ที่ดูเหมือนนายแบบ

เขาสูงมากกว่า 2 เมตร

มันดูเหมือนมังกรโบราณ จบที่การตัวสูง เมื่อพวกเขาแปลงร่างเป็นมนุษย์ รวมถึงมังกรขาวซัง

“เทพเจ้าน้ำซามะ”

“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ”

ผู้คนออกมา จากที่อยู่อาศัย ททีละคน ตามๆกัน

จากที่ผมเห็นได้ มันเป็นกลุ่มเด็กอายุน้อยๆ พร้อมด้วยบางคน ที่อยู่ในช่วงเลขสิบ

“พวกเค้าเป็นใครครับ?”

“เครื่องสังเวยใหม่เหรอ?”

“เสื้อผ้าพวกเค้าดูดีจัง แม้ว่าพวกเค้าจะเป็นเครื่องสังเวย”

“จากวันนี้เป็นต้นไป พวกนายจะเป็นครอบครัวของเทพเจ้าน้ำซามะแล้วนะ!”

“””……”””

เราตกอยู่ในความเงียบงัน กับคำพูดของพวกเขา

ใช่ ไม่มีความจำเป็นต้องแม้แต่ถามเลย

ลูกิชคุง ได้ดูแลเด็กๆขอองประเทศแห่งน้ำ ที่ถูกเซ่นมาเป็นเครื่องสังเวย

แม้อย่างนั้น มีเยอะจัง!!

ดูเหมือนมันไม่ใช่แค่หมู่บ้านที่เราไป เขาก็ได้รับเครื่องสังเวย มาจากหมู่บ้านอื่นด้วย

ความมืดมิดของประเทศแห่งน้ำ แสดงออกมาอยู่ที่นี่

“ขอบคุณนะ ลูกิชคุง สำหรับการที่เก็บรักษาสัญญากับชั้น…ไม่ สำหรับการที่นาย ทำแม้แต่อะไรที่มากกว่านั้น” (มาโกโตะ)

“พี่พูดอะไรกันน่ะ ซุ ก้ะ พี่เป็นฮีโร่ในตำนาน ที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ซุ โยะ! สิ่งที่ผมทำน่ะ แม้แต่เทียบกัน ยังไม่ได้เลยพี่” (ลูกิช)

ลูกิชคุง ทำการหัวเราะแบบเต็มอกเต็มใจ

พูดถึงแล้ว เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่เขาพูดถึง พูดถึงคนที่เมื่อ 1,000 ปีก่อน

ขณะที่สำหรับคนในปัจจุบัน ดูเหมือนเขาไม่ค่อยจะรู้ถึงมัน

“เราควรทำยังไงดีล่ะ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ไม่ใช่มันจะดีกว่า ที่จะปรึกษากับโซฟีจังเหรอ?” (อายะ)

“ใช่ เธอพูดถูก” (มาโกโตะ)

ผมมองรอบๆ ที่มังกรโบราณ และที่เด็กๆ

ลูกิช ถูกรักโดยเด็กๆ

และพวกเขา ไม่น่าจะอยากกลับไปที่หมู่บ้าน ที่เซ่นพวกเขา มาเป็นเครื่องสังเวย

(การสืบสวนจบลงแล้ว แต่มันดูเหมือนมันจะใช้เวลา สำหรับเรื่องนี้ที่จะถูกแก้ไข…) (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกแย่ กับความลำบากยากเข็ญของ ที่เข้าหญิงโซเฟียต้องผ่านทีหลัง

◇◇

“มาโกโตะ อายะ และชั้น จะกลับไปที่เมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ เราจะอธิบายสถานการณ์กับโซเฟียในเวลานั้น และยืนยันว่าจะทำอะไรต่อไป” (ลูซี่)

“เด็กคนนี้พูดว่า เธอจะมากับเรา เพื่อทำหน้าที่เป็นพยาน” (อายะ)

“ห-หนูจะอยูในความดูแลของพี่นะคะ!”

คนที่จับมือกับซาซัง เป็นเด็กที่โตที่สุด ในกลุ่มผู้อยู่อาศัยของมังกรโบราณ

เธอได้ถูกเซ่นเป็นเครื่องสังเวยก่อนหน้านี้ และได้อาศัยอยู่ที่นี่ ตั้งแต่เวลานั้นเป็นต้นมา

“และดังนั้น เพราะชั้นเทเลพอร์ต พร้อมกับคนมากเกินไปไม่ได้ ชั้นพาไปได้ 2 คน นายรอที่นี่ได้มั้ย มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ชั้นไม่ถือที่จะอยู่ที่นี่ด้วย ลูจัง” (อายะ)

“ถ้าชั้นทำ เธอจะไปลงมือกับมาโกโตะ ดังนั้นไม่จ้ะ” (ลูซี่)

“งกอ้ะ ไม่ใช่มันไม่เป็นไรเหรอ?” (อายะ)

“ชั้นจะไม่ยกโทษให้ที่แซงหน้า ไปกันเถอะ!” (ลูซี่)

“เอ๋ ไปแล้วเหรอ?! ทากัตซูกิ เราจะปะ—” (อายะ)

พวกเธอทั้ง 3 คน หายไป

ดูเหมือนพวกเธอเทเลพอร์ต

ผมถูกปล่อยไว้ที่นี่

จู่ๆผมก็รู้สึกง่วงตอนนี้ ที่ผมอยู่คนเดียว

“ชั้นพักที่ไหนได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมถามเจ้าของที่อยู่อาศัย ลูกิชคุง

“แน่นอน ซุ โยะ! ห้องของที่อยู่ ที่ไม่มีป้ายชื่อเป็นห้องว่าง พี่ใช้พวกมันได้ตามสบายเลยนะ ซุ” (ลูกิช)

“ขอบคุณนะ” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณเขา และเข้าบ้าน

เมื่อผมไปที่ชั้น 2 มีห้องว่างอยู่จำนวนหนึ่ง

มีเตียงธรรมดาในห้อง และผมนอนที่นั่น

ผมถูกโจมตีโดยความง่วงงุน ทันทีที่ผมปิดตา

◇◇

ช่วงเวลาต่อมา ผมเข้าสู้ดินแดนแห่งความฝัน

(ชั้นหลับเร็วมาก!!) (มาโกโตะ)

ผมตกใจโดยความเร็วของการหลับของผม แต่ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว ผมแทบไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน

และจากนั้น ผมสังเกตโลก แห่งความฝัน

ดูเหมือนนี่ ไม่ใช่ฝันปรกติทั่วไปของคุณ

เมื่อผมมองดูไปรอบๆ มีภาพให้เห็นต่อหนาผม ดั่งผมได้เข้าไปในเทพนิยาย พรมสีชมพู ที่มีตุ๊กตามากมาย ที่ทำงานอย่างยุ่งๆอยู่

แต่จริงๆแล้ว มันเป็นบริษัทมืด ที่เปิด 24/7

ผมคุ้นเคยกับที่นี่ทั้งหมดเกินไป

—พื้นที่ขอบเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอราซามะ

“โอ้? ทากัตซูกิ มาโกโตะเหรอ?” (ไอรา)

ไอราซามะ ที่ขีดเขียนด้วยปากการขอองท่าน ที่โต๊ะออฟฟิศของท่าน มองดูผม

“ต้องการอะไรจากผมเหรอครับ ไอราซามะ?” (มาโกโตะ)

“ต้องการอะไรจากนายเหรอ นายถาม…?” (ไอรา)

ท่านถอนหายใจอย่างหนัก ดั่งท่านงงงัน โดยคำถามของผม

หืม?

ผมนัดกับไอราซามะเหรอ?

“ไม่ ไม่ใช่ชั้น แต่ {หัวหน้าพระเจ้า} ของนาย” (ไอรา)

“แล้วโนอาห์ซามะล่ะครับ?” (มาโกโตะ)

ผมไปทักทายท่าน เมื่อประมาณ 1 อาทิตย์ก่อน

ผมได้ยินมาว่า ท่านปรกติแล้วอยู่กับเทพธิดาแห่งน้ำ หลังจากผนึกนั้นถูกทำลาย

ผมเอียงหัว และไอราซามะ พูดต่อไป

“เธอดูเหมือนจะอยู่ใน {อารมณ์ไม่ดี}” (ไอรา)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

โนอาห์ซามะเป็นคนเข้าใจยาก แต่หายากที่ท่านจะแสดงอารมณ์ที่ไม่ดี มาข้างหน้า

แต่ท่านอาจจะพยายามให้ดูดี ต่อหน้าผู้ศรัทธาของท่านนะ

“ฟังนะ ไปโผล่หน้าให้โนอาห์เห็นได้แล้ว โอเค๊? มันเป็นคำสั่งสวรรค์” (ไอรา)

“เออ๋ แต่ตอนนี้ผมดูแล—” (มาโกโตะ)

“ไปทันที! นายเป็นพระเจ้า และระดับต่ำที่สุด!” (ไอรา)

“ทรราช!!” (มาโกโตะ)

ผมพยายาม แต่มันไร้ความหมาย

ผมต่อต้านไอราซามะไม่ได้ เนื่องด้วยลำดับชนชั้น ของพระเจ้า

แต่ไอราซามะเป็นท่านเดียว ที่ใช้พลังผิดๆซึ่งๆหน้ากับผมนะ

และดังนั้น คำสั่งสวรรค์ต่อไปของผม คือโนอาห์ซามะ ผู้ที่อยู่ในอารมณ์ไม่ดี

■คำขอที่สำคัญ:

ถ้าท่านพบว่าเรื่องนี้นั้นสนุก หรืออยากจะอ่านต่อไป เรทมันที่ใต้หน้า และสนับสนุนผู้แต่งด้วย ★★★★★!

■อัพโหลดต่อไป: 25 กรกฎาคม

■ตอบความคิดเห็น:

>อ้าาาา! ความบริสุทธิ์ของมาโกโตะ…หัวเราะออกมาดังๆ (lol)

→ มีหลายความคิดเห็นอื่น เกี่ยวกับความบริสุทธิ์ของมาโกโตะ

ผมต้องทำให้เขาเป็น ‘ผู้ชาย’ ได้แล้ว ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ครับ

■ข้อความจากผู้แต่ง:

ผมคิดเกี่ยวกับการทำให้หลังจบเรื่องราว เป็นเรื่องที่จบในตอน ที่จะสรุปในตอนเดียว แต่เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมจบที่การทำพวกมัน ดั่งว่าพวกมันเป็นตอนต่อกัน

ตอนจะถูกอัพโหลดช้า แต่ได้โปรด รอคอยตอนต่อไปนะครับ

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook