เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 340 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านที่อยู่ห่างไกล (ส่วนที่ 1)

340 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านที่อยู่ห่างไกล (ส่วนที่ 1)

25 พฤษภาคม 2033 คือวันที่มังงะเล่ม 4 จะวางขายครับ!**

ลูซี่และซาซัง น่ารักมากในภาพ

ถ้าท่านได้เห็นตามร้านหนังสือ ได้โปรดซื้อมันด้วยนะครับ

——

“สืบสวนขนบธรรมเนียมเก่าแก่ ของหมู่บ้านที่ห่างไกล?”

ผมท่องรายละเอียด ของเควสนักผจญภัยที่ถูกส่งคำร้องมาให้ผม เมื่อซักครู่นี้

ตอนนี้ ผมอยู่ในห้องของปราสาทที่โรเซส

ห้องของเจ้าหญิงโซเฟีย

คนที่อยู่ที่นั่น มีผม ลูซี่ และซาซัง

แล้วก็ยังมีเจ้าของห้อง เจ้าหญิงโซเฟีย

“ใช่ นั่นถูกแล้ว ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียนั่งข้างผม และจับมือผมอย่างแน่น

“นี่อะไรกันที่ว่าขนบธรรมเนียมโบราณน่ะ ถ้าพูดให้ชัด โซฟีจัง?” (อายะ)

ซาซังเคี้ยวคุ้กกี้

เจ้าหญิงโซเฟีย หันหน้าหาซาซังและตอบ

“อายะซัง มีข่าวลือ ว่าหมู่บ้านนั้นยังมีขนบธรรมเนียม {สังเวย} น่ะ” (โซเฟีย)

“สังเวย~? อุว้าาา ป่าเถื่อนจริงๆ” (ลูซี่)

ลูซี่ตอบ ระหว่างที่แผ่แขนแผ่ขาอยู่บนโซฟา

ไม่ใช่พวกเธอ ผ่อนคลายกันมากเกินไปต่อหน้าเจ้าหญิงเหรอเนี่ย?

คือที่ผมคิด แต่มันดูเหมือนซาซังและลูซี่ ได้อยู่ที่นี่มาซักพัก ในห้องของเจ้าหญิงโซเฟีย เมื่อเวลา ที่ผมกลับไปที่อดีต

แน่นอน ว่าเป็นคู่หูนักผจญภัยที่แข็งแกร่งที่สุด เขี้ยวสีแดง

ลูซี่และซาซัง ได้สร้างความสำเร็จมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่นั้นเป็นการปรามมอนสเตอร์ และพวกเธอได้ถูกอนุญาตให้ไม่ต้องสงวนท่าทางกับเจ้าหญิง

(…แต่ยังไงซะ ความเป็นจริงคือพวกเธอเป็นเพื่อนกันน่ะนะ) (มาโกโตะ)

และดังนั้น ลูซี่และซาซัง ผ่อนคลายกันที่ห้องเจ้าหญิงโซเฟีย ดั่งว่าพวกเธออยู่กันที่บ้าน

ดูเหมือนผมเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ประหม่าที่นี่ จากการได้รับเควสหลวง

“มีอะไรเหรอ ฮีโร่มาโกโตะ? ทำไมนายทำหน้าแปลกๆแบบนั้น?” (โซเฟีย)

และเจ้าหญิงโซเฟีย ได้ซบอิงผมเป็นกาวมาซักพักแล้วตอนนี้

“ไม่ ไม่มีอะไร นี่เป็นคำร้องตรงมาจากเจ้าหญิงโซเฟีย ชั้นจะตั้งใจทำงาน โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ เจ้าหญิงโซเฟีย ดูขอโทษขอโพย

“ฮีโร่มาโกโตะ…ปรกติแล้ว นี่ไม่ใช่บางอย่าง ที่เราจะมายื่นคำร้องกับนาย ในฐานะฮีโร่ในตำนาน…” (โซเฟีย)

“มันไม่เป็นไรหรอก โซเฟีย มาโกโตะไม่มีออะไรทำหลังจากทั้งหมด” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่ ถ้าเธอไม่ยื่นคำร้องอะไรเลยให้เค้านะ เค้าจะหายแว้บไปที่ไหนก็ไม่รู้ รู้มะ โซฟีจัง?” (อายะ)

ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟีย พบว่ามันเจ็บปวด ที่จะยื่นคำร้องมาให้ผม

อย่างไรก็ตาม เหมือนที่ลูซี่และซาซังบอกเลย ไม่จำเป็นต้องสงวนท่าทีหรอก

ผมไม่มีอะไรทำ

“มันเหมือนที่ทั้งสองว่าแหละ ชั้นไม่มีแผนอะไรเลย ดังนั้นมันโอเค ถ้าอย่างนั้น ชั้นแค่ต้องไปหยุดขนบธรรมเนียมสังเวย ใช่มั้ย โซเฟีย” (มาโกโตะ)

“ไม่ เราจะสั่งเรื่องนั้น ในฐานะราชวงศ์ของโรเซส ดังนั้นมันไม่เป็นไร คำร้องครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพียงไปสืบสวนอย่างเดียวเท่านั้น ยังไงก็ตาม เหตุผลที่เราทำคำร้องนี้จากคนทั้งหมด นั้นเพราะปัญหา ก็คือหนึ่งในคนที่พวกเค้าทำการสังเวยให้…” (โซเฟีย)

“อืม ถ้าชั้นจำไม่ มันคือเทพเจ้าน้ำซามะของทะเลสาบชิเม ใช่มั้ย?” (อายะ)

พูดถึงแล้ว ทะเลสาบชิเม เป็นทะเลสาบยักษ์ ที่อยู่ตรงกลางของประเทศแห่งน้ำ โรเซส

ขนาดนั้นเท่ากับ ⅕ ของประเทศแห่งน้ำ

“ถ้ามันเกี่ยวกับเทพเจ้าน้ำซามะ ชั้นรู้ถึงมันอย่างดีเลย มันเป็นเรื่องราว ที่โด่งดังในหมู่ผู้คนของประเทศแห่งไม้ มันเป็นมอนสเตอร์ ที่ใช้ชีวิตอยู่มาเป็นเวลานานในทะเลสาบชิเม และเรียกมันว่า {ลอร์ด} ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่ มีเรื่องที่มันได้โจมตีหมูบ้านรอบข้าง มาเป็นศตวรรษ และเรียกร้องเครื่องสังเวย” (โซเฟีย)

“มันมีตัวตนอยู่จริงๆเหรอ?” (ลูซี่)

“ไม่มีใครรู้…มันแค่ กฎหมายปัจจุบัน นั่นคือไปรายงานกับเทมพลาร์ในพื้นที่ตรงที่พวกเขาอยู่ ถ้าจริงๆแล้วมอนสเตอร์ได้ปรากฏ การเซ่นเครื่องสังเวย มันผิดกฎหมาย” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

“หมายถึงว่า ถ้ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง เหมือนเทพเจ้าน้ำซามะ ได้ปรากฏขั้นมา เทมพลาร์ของประเทศแห่งน้ำ จะถูกกำจัด ใช่มั้ย โซฟีจัง?” (อายะ)

เฮ้ย อายะ นั่นอาจจะจริงนะแต่มีมีไหวพริบเกี่ยวกับมันนิดนะ

“อายะซัง~ นั่นจริงแหละ แต่วิธีพูดแบบนั้นมัน!” (โซเฟีย)

“ว้าาา ขอโทษ ขอโทษ ได้โปรดอย่าโกรธกันน โซฟีจัง!” (อายะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย จ้องซาซัง

“ปล่อยมันให้เราได้เลย! ใช่ป่าว มาโกโตะ?!” (ลูซี่)

“ใช่แล้ว ลูซี่” (มาโกโตะ)

ผมเข้าใจรายละเอียดของคำร้องแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะหวังพึ่งพวกนายนะ!” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียยิ้ม และดันเรือนร่างของเธอใส่ผมมากขึ้นเข้าไปอีก

เธอดูเหมือนจะใกล้กว่าปรกติ วันนี้

อืม…มันนั่นเหรอ?

นี่คือแรงกดดันเงียบๆของเธอ ที่ไม่แสดงออกมานานแล้ว

บางที่ผมควรทำบางอย่าง เหมือนการกอดที่นี่

“งั้น ชั้นจะไปแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ผมห่อแขนรอบเจ้าหญิงโซเฟีย และกอดเธอ เบาๆ

“…จะไปแล้วเหรอ?” (โซเฟีย)

จากนั้นเธอกอดผมกลับมา ด้วยกำลังสองเท่าตัว

“ใช่” (มาโกโตะ)

“แต่ชั้นเป็นคนที่ให้คำร้อง ดังนั้นมันช่วยไม่ได้นะ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดคำนี้ ขณะที่เธอปิดตาของเธอ และขยับหน้าของเธอ มาสู่ผม

(…เอ๋? ตอนนี้เลยเหรอ?) (มาโกโตะ)

ผมถูกจุมพิตโดยเจ้าหญิงโซเฟีย ระหว่างที่ผมยังสับสน

เธอเด็ดขาดมาก!

ผมตกใจมาก จนผมปล่อยไป แต่มันจะแปลก ที่จะไม่ทำอะไรเลย ดังนั้น อีกครั้งที่ผมกอดเจ้าหญิงโซเฟีย

และจากนั้น เราจูบกันต่อ

ผมรอซักพักหนึ่ง แต่ เจ้าหญิงโซเฟียไม่ได้แสดงสัญญานใดๆ ที่จะแยกจากผมไป

“ฮื้นน…มาโกโตะ…” (โซเฟีย)

(น-นานมาก…) (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย ไม่แสดงสัญญานว่าจะตีจากริมฝีปากไป

ถ้านี่คือที่เธอแสดงความรักให้กับผม ผมรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ

ผมก็รักเจ้าหญิงโซเฟียด้วย ดังนั้น ผมอยากจะตอบ ความรู้สึกเหล่านั้นของเธอ

“………”

“………”

ถ้าแค่ {ลูซี่และซาซัง} ไม่ได้มองหรี่ตามาทางนี้

พวกเธอแค่มองเพียงอย่างเดียวเท่านั้น โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

(ทำไมทั้งสองเงียบล่ะ?!) (มาโกโตะ)

ลูซี่และซาซัง จ้องมองมาทางนี้ เหมือนแมว

อืม…นั่นน่ากลัวนะ รู้ป่าว

ในท้ายที่สุดแล้ว การจูบของเจ้าหญิงโซเฟียยาวนานไปมากกว่า 3 นาที

และจากนั้น หลังจากตีจากกัน เธอจัดเสื้อผ้าที่กระเซิงของผม

“ตอนนี้ งั้น เดินทางปลอดภัยนะ มาโกโตะ” (โซเฟีย)

“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเวียนหัว จากการจูบที่ยาวนาน ของเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมยืนจากโซฟา และมุ่งหน้าไปที่ทางออก

“ไปกันเถอะ ลูซี่ ซาซัง” (มาโกโตะ)

“…โอเค~” (อายะ)

“…ในที่สุด” (ลูซี่)

เสียงของทั้งสองค่อนข้างที่จะเบา

แค่เมื่อที่ผมจะออกจากห้อง

“ลูซี่ซัง อายะซัง ชั้นปล่อยฮีโร่มาโกโะ ไว้ใน {มือ} ของเธอนะ โอเค๊?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างนั้น

เอ๋? เธอจะพูดถึงมันตอนนี้เหรอ -คือที่ผมคิด แต่การตอบสนองของลูซี่และซาซัง นั้นปรกติ

“ชั้นรู้ {ปล่อย} มาโกโตะให้เราเลย โซเฟีย” (ลูซี่)

“เราจะ {ดูแล} ทากัตซูกิคุงเอง โซฟีจัง” (อายะ)

“อื้ม ชั้นไม่ต้องกังวลแล้ว กับเธอสองคน” (โซเฟีย)

“…?” (มาโกโตะ)

พวกเธอไม่ได้พูดอะไรแปลกกันที่นี่ แต่… ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังของผม ด้วยเหตุผลแปลกๆบางอย่าง

มันจะดี ถ้าผมเห็นอนาคตที่นี่ แตะผมไม่เห็นสปิริตเวลาวันนี้

(แต่มันค่อยเป็นลางสังหรณ์ไม่ดีจริงๆนะ…) (มาโกโตะ)

มันกวนใจผมนิดหน่อย

แต่ยังไงซะ ไม่มีจุดประสงค์ที่จะคิดเกี่ยวกับมัน

มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่เราได้ผจญภัย

มาเข้าไปในเกียร์เถอะ

◇◇

—เรามาถึงหมู่บ้านที่ห่างไกล ที่มุมของโรเซส

จำนวนประชากร ประมาณ 1,000

มันเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่รอบๆการเกษตรและการหาปลา

เราเดินทางโดยใช้เทเลพอร์ตของลูซี่

ผมอยากจะเชี่ยวชาญเทเลพอร์ตด้วยเหมือนกัน

ผมทำได้แค่ทุกหนึ่งใน 5 ครั้ง

บ้านแรกที่เราเข้าไป คือบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

เมื่อเราเข้ามาที่หมู่บ้าน ชาวบ้านเจอคนนอกทันที และคะยั้นคะยอให้เราไปทักทายหัวหน้าหมู่บ้าน

นั่นเป็นแผนเราตั้งแต่แรกเริ่ม ดังนั้นเราไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น

บ้านทั้งหมดในหมู่บ้านห่างไกลนั้นกระทัดรัด แต่อาคารที่ดีกว่าเมื่อเปรียบเทียบกัน คือบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

เมื่อเราเข้าบ้าน ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน นำเราไปที่ห้องรับแขก

“นี่คือ…แน่นอน ว่ามันเป็นผนึกของราชวงศ์โรเซส ถ้าอย่างนั้น นั่นหมายถึง พวกท่านเป็นตัวแทนพิเศษของตระกูลราชวงศ์โรเซสเหรอ?”

หัวหน้าหมู่บ้านเป็นชายชราตัวเตี้ย ที่อายุมากกว่า 70

มันชัดเจนต่อสายตาว่าเขามองมาทางนี้ ด้วยความสับสน

นักผจญภัยหนุ่มสาว บอกว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของตะกูลราชวงศ์ ดังน้้น เขาน่าจะสงสัยในตัวเรา

พูดถึงแล้ว ตัวอักษรมีเวทมนตร์ร่ายอยู่บนมัน เพื่อพิสูจน์ ว่ามันมาจากราชวงศ์โรเซสจริง

และดังนั้น จุดยืนของเรา สามารถพิสูจน์ได้ทันที

“หืมม…หมู่บ้านนี้ยังมีประเพณีสังเวย…? เอกสารที่ถูกเขียนโดยตรง โดยเจ้าหญิงโซเฟียซามะ หือ…”

หัวหน้าหมู่บ้านพึมพำคำนี้ ระหว่างที่แปรงหนวด

ผมอ่านที่เขาคิด จากสีหน้านั้นของเขาไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้น ความจริงที่นี่คืออะไร?” (มาโกโตะ)

ผมถามเขาตรงๆ

“แน่นอน เราไม่ประเพณีที่ป่าเถื่อน เหมือนการสังเวยผู้คน ได้โปรดสื่อสารคำนี้ ให้กับเจ้าหญิงโซเฟียซามะด้วย” 

หัวหน้าหมู่บ้านนตอบ พร้อมด้วยรอยยิ้ม แปะอยู่บนในหน้า

(หืมม นี่แบบไหนกัน…?) (มาโกโตะ)

สัญชาตญาณของผม บอกผมว่านี่มันค่อนข้างจะโกหก

ผมได้เป็นพระเจ้า ต้องขอบคุณโนอาห์ซามะ แต่ผมยังไม่มีพลังที่จะอ่านใจ

บางทีผมควรจะให้ฟูจิยังช่วย

“งั้น เราจะอยู่ที่นี่ซักพัก” (ลูซี่)

“ใช่~ จะมีเทศกาลฉลองเทพเจ้าน้ำซามะ ใช่มั้ย หัวหน้าหมู่บ้านซัง?” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง เข้าสู่การสนทนา กับหัวหน้าหมู่บ้าน

“หืมม…แต่นี่คือเทศกาลศักดิ์สิทธิ์ สำหรับการเก็บเกี่ยวที่ดี ดังนั้นการจะมีคนนอกมันนิดหน่อยที่ว่า… แล้วก็เราไม่มีโรงแรมใดๆเลย ที่จะรองรับแขกจากข้างนอก ในหมู่บ้านนี้…”

น้ำเสียงของหัวหน้าหมู่บ้านเปลี่ยนเป็นขมขื่น ซึ่งๆหน้า

ดูเหมือนเขาไม่อยากจะให้เราอยู่ที่นี่

“เราจะไม่สร้างปัญหาให้หมู่บ้าน เราจะตั้งแคมป์กัน บริเวณทะเลสาบชิเม” (ลูซี่)

“ต-แต่…บางเวลามอนสเตอร์นั้นปรากฏมาในตอนกลางคืน ในทะเลสาบชิเม จากทที่ผมเห็นได้ พวกคุณทั้งหมดเป็นนักผจญภัยหนุ่มสาว ไม่ใช่มันจะปลอดภัยกว่า ที่จะอยู่ในโรงแรม ในหมู่บ้านเพื่อนบ้านเหรอ…?”

“มันไม่เป็นไร~ เรานักผจญภัยแรงค์โอริฮัลคุม” (อายะ)

ซาซังแสดงสร้อยคอ ที่ส่องแสงกระจ่างใสสีทอง ให้กับหัวหน้าหมู่บ้าน ที่ดูเหมือนจะอยู่ในความไม่ยอมรับ

สร้อยคอ มีตราสลักอยู่ ในรูปของมังกรศักดิ์สิทธิ์

ข้อพิสูจน์ว่าเป็นนักผจญภัยแรงค์โอริฮัลคุม

…อืม มังกรศักดิ์สิทธิ์เมลซัง ใช่มั้ย?

เธอได้เปลี่ยนเป็นตรา แต่เจ้าตัวเอง รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ม้้ย?

“น-นั่น…! เพราะพวกท่านเป็นนักผจญภัย แรงค์โอริฮัลคุม จากประเทศแห่งน้ำ มันต้องหมายถึง…พวกท่าน คือเขี้ยวสีแดงเหรอ?!”

“นั่นใช่แล้ว” (ลูซี่)

ลูซี่ พองอกของเธอออกมา

ตาของหัวหน้าหมู่บ้าน เปิดกว้างในความช็อค

เขามองดูลูซี่และซาซัง และจากนั้นกลืนน้ำลายเสียงดัง

“ร-รับทราบ ไม่มีอะไรในหมู่บ้านนี้ ได้โปรดมีความสุขกับการอยู่ที่นี่

ในท้ายที่สุด เขาได้มอบการอนุญาตให้อยู่ ดั่งเขายอมแพ้

(ความกังวลของเจ้าหญิงโซเฟีย อาจจะตรงเผงเลยที่นี่) (มาโกโตะ)

ตัดสินจากวิธีที่หัวหน้าหมู่บ้านทำตัว เขาดูเหมือนจะซ่อนบางอย่างอยู่

และดังนั้น เราจะอยู่ที่นี่กับซักพัก เพื่อท่จะสืบสวนเรื่องนี้

◇◇ 

“ประมาณที่นี่ ชั้นเดาว่า” (ลูซี่)

“ใช่~” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง ตัดสินใจว่าเราจะตั้งแคมป์กันที่ไหน ดั่งว่าพวกเธอชินกับสิ่งนี้

พูดถึงแล้ว เราจะไม่ใกล้กับหมู่บ้าน แต่อยู่บนเกาะเล็กๆ ของทะเลสาบชิเม

“ทำไมที่แบบนี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมถามพวกเธอ

“มาโกโตะ นายจะทำอะไร ถ้าเราแคมป์ใกล้กับหมู่บ้าน และพวกเค้ามาโยนไฟใส่เราล่ะ?” (ลูซี่)

“ใช่ มันเกิดขึ้นนานๆครั้งด้วย ใช่มะ ลูจัง?” (อายะ)

“……เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมช็อคกับเรื่องนี้ แต่มันน่าจะเป็นไปได้ สำหรับหมู่บ้านที่อยู่แยกตัวออกมาแบบนี้

ผมไม่คิดถึงความเป็นไปได้นั้นเลยซักนิด

ประสบการณ์การผจญภัยของพวกเธอ ได้กลายเป็นเหลื่อเชื่อ เมื่อตอนไหนก็ไม่รู้

ถ้าพวกเขาจะเซ่นเครื่องสังเวย ให้กับมอนสเตอร์ที่เรียกว่าเทพเจ้าน้ำซามะ พวกเขาควรจะทำมัน ใกล้กับทะเลสาบชิเม ดังนั้น ที่นี่ เป็นที่ที่ถูกต้อง ที่ไว้คอยสอดส่องด้วย

เราตั้งเต็นที่ที่ซ่อนโดยต้นไม้

มากกว่านั้น ถ้าคุณเทมานาใส่เข้าไป เห็นว่าคุณใช้งานเวทมนตร์ซ่อนได้ด้วย

เมื่อลูซี่ เทมานาใส่มั้น เต็นท์เปลี่ยนเป็นใสเหมือนอากาศ

คุณจะคิด ว่าไม่มีอะไรอยู่ที่นี่ จนกว่าคุณจะเข้ามาค่อนข้างใกล้

ด้วยเต็นท์นี้ ควรจะไม่ต้องกังวล ที่จะโดนโจมตีโดยมอนสเตอร์

เราเข้าเต็นท์

และจากนั้น ผมช็อค

“มันกว้างจัง! นี่เป็นเต็นท์เวทมนตร์ล่าสุดเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันต่างนิดหน่อยน่ะ” (ลูซี่)

“เพื่อพูดให้แม่นยำกว่า มันเป็นกระท่อมเวทมนตร์เล็ก เราซื้อนี่มาไม่นาน สำหรับการผจญภัยนี้~” (อายะ)

“เอ๋? ไม่ใช่มันแพงเหรอถ้างั้น?” (มาโกโตะ)

รางวัลของเควสนี้ ไม่ได้สูงขนาดนั้น

จริงๆแล้วมันเป็นคำขอส่วนตัว ของเจ้าหญิงโซเฟีย ดังนั้น นี่มันใกล้กับงานอาสา

“ยังไงเราก็มีเงินเหลือพออยู่แล้ว หรือเหมือนกับ โซเฟียเสียใจ ที่นายไม่ใช่ททุนที่เตรียมไว้ ให้สำหรับฮีโร่ในตำนานรู้มั้ย?” (ลูซี่)

“ใช่ ใช่ ชั้นได้ใช้เต็นท์สำหรับสองคน ด้วยกันกับลูจัง มาจนถึงตอนนี้ แต่เต็นท์นั้น มันเริ่มเก่าแล้ว” (อายะ)

“ถ้ามาโกโตะจะอยู่ด้วยกันกับเรา มันจะดีกว่า ที่จะให้มันกว้าง ดังนั้น เราซื้อของใหม่แกะกล่องเลย” (ลูซี่)

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ ลูซี่ ซาซัง” (มาโกโตะ)

“มันไม่เป็นไร มันไม่เป็นไร อ่ะนี่ วางสัมภาระไว้แถวนี้” (ลูซี่)

“ชั้นจะเตรียมอาหารค่ำ โอเค๊~?” (อายะ)

ลูซี่จัดสัมภาะ ด้วยมือที่มีทักษะ

ซาซังทำอาหารในครัว ที่ตั้งอยู่ในกระท่อมเวทมนตร์

และตอนนี้ ผมไม่มีอะไรจะทำ

(มาทำการสืบสวน วัตถุประสงค์ครั้งนี้กันเถอะ) (มาโกโตะ)

ผมถามสปิริตน้ำ เพื่อที่จะให้พวกเขาตรวจดู ว่ามีความปรกติ ในทะเลสาบชิเมมั้ย

แต่พวกเขาไม่ได้เจออะไร ที่คุ้มค่าต่อการสังเกต

เทศกาลเพื่อเก็บเกี่ยวของหมู่บ้าน จะเริ่มในพรุ่งนี้ ดังนั้น ถ้าเราะทำการสืบสวน เราควรจะทำ จากพรุ่งนี้ต่อไป

ระหว่างที่ผมทำอย่างนั้น ซาซังทำอาหารเสร็จ

เห็นว่าเธอนำวัตถุดิบ มาจากเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ

“นี่ เอาเลยจ้า~☆” (อายะ)

เนื้อย่างหนา และปลาทอด

บาแก็ตหวานๆ ที่มีชีสและเนยเยอะแยะทาอยู่

ซุปที่มีผักและเห็ดอยู่เป็นตันๆ

มีจานที่ดูอร่อยจานอื่น เรียงรายกันอยู่ด้วย

“อร่อยมาก!” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่เธอจะเปิดร้านอาหารได้เหรอ ด้วยทักษะของเธอน่ะ อายะ? มันอร่อยมากๆเลย” (ลูซี่)

“เอ่ะเฮะเฮะ~ จานที่สองก็ได้นะ” (อายะ)

ช่วงเวลาอาหารค่ำ ร่าเริงมาก

เรามีปาร์ตี้ดื่ม ถึงระดับที่เราจะไม่เมากันเกินไป

รอบข้างมืดมิด ในเวลาที่เราทำอย่างนั้นอยู่

และ เราตัดสินใจที่จะไปนอนกันสำหรับวันนี้

“ชั้นจะไปอาบน้ำ โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่หายไปในห้องอาบน้ำ

นั่นใช่แล้ว มันมีแ้แต่ห้องน้ำ ในกระท่อมเวทมนตร์ เห็นว่าน้ำร้อนถูกสร้างด้วยเวทมนตร์

ผมได้ยินเสียงของน้ำไหล

*ซ่า*

เสียงของการสาดน้ำด้วยเหมือนกัน

มันอาจจะกว้าง แต่ข้างในกระท่อม มันมีห้องเดียวเท่านั้น

เสียงอาบน้ำของลูซี่ นั้นค่อนข้างทำให้ผมประหม่า

มาฝึกเวทมนตร์น้ำกันเถอะ…คือที่ผมคิดอยู่ แต่ทันใดนั้น ผมรู้สึกได้ถึงน้ำหนัก อยู่บนกายของผม

ซาซังได้พิงผม

“เฮ้ เฮ้ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)

“มีอะไรเหรอ ซาซัง?” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่ที่นี่ ทำให้นายนึกไปถึงวันของมัธยมต้นเหรอ?” (อายะ)

“จ-จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ซาซังได้นอนหัวอยู่บนตักของผมและน้ำหลังมาฝากกายไว้กับผม หรือแนบชิดกับผมมาซักพักแล้ว

เธอเหมือนแมว

มันจริงที่ว่าซาซัง จะนอนบนเตียง ขี้เกียจไปทั่วอยู่ในห้องของผม

แต่แน่นอน ว่าไม่มีไวลาไหน ที่เธอจะติดกับผมเป็นกาว แบบนี้

“ฟุฟุฟุ~♪” (อายะ)

ซาซังอยู่ในอารมณ์ดี

เธอทำอาหารมากมายวันนี้ ผมเลยฝึกเวทมนตร์น้ำอย่างประหม่า ระหว่างที่ซาซังยังซบอิงกับผม

หลังจากซักพัก…

เสียงของประตูเปิด ดังขึ้น

“อายะ ห้องน้ำว่างแล้วตอนนี้” (ลูซี่)

ลูซี่กลับมา

ผมมองกลับไป คาดหวังว่า เธอจะพูดอะไร เกี่ยวกับที่ซาซังซบอิงแนบชิดผม…และ กลืนลมหายใจ

“…”

“มีออะไร มาโกโตะ? ทำหน้าแปลกๆแบบนั้น” (ลูซี่)

“อืม…ลูซี่ ชุดนั้น…” (มาโกโตะ)

“นี่นรัก ใช่มั้ย? ชั้นซื้อมันที่เมืองหลวง” (ลูซี่)

ลูซี่หมุนอยู่กับที่

ลูซี่ ไม่ได้อยู่ในชุดนักเวทย์เหมือนเคยๆ

เธอใส่เสื้อกล้าม ทที่จะเปิดหน้าท้อง และกางเกงขาสั้นจิ๋ว ซึ่งเป็นชุดใส่อยู่บ้านที่สุดสบายๆ

เธอใส่เสื้อผ้า ที่เปิดเผยเหนือหนัง เยอะกว่าแม้แต่ตอนปรกติ

มันไม่ใช่ชุดทีลามกมากๆ กระนั้น หัวใจของผมเต้นระรัว

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะไปอาบน้ำต่อ

ซาซังหายไปในห้องน้ำ ด้วยก้าวเท้าที่เบาๆ

เสียงน้ำไหล ได้ยินมาได้

“~♪”

ผมสามารถได้ยินเสียงฮัมเพลงของซาซัง ด้วยกัน กับเสียงน้ำ

ผมใจเย็นไม่ได้เลย

โล่งจิต โล่งจิต…

ระหว่างที่ผม พยายามจะสงบหัวใจของผม…

“เฮ้ มาโกโตะ” (ลูซี่)

ลูซี่ กอดผม จากข้างหลัง

ผมไม่รู้ว่า มันเพราะเธออาบน้ำมามั้ย หรือเพราะอุณหภูมิของเธอนั้น ร้อนตั้งแต่แรกเริ่มอยู่แล้ว แต่เธอนั้น ร้อน

และผมรู้สึก ถึงความรู้สึกที่นุ่ม บนหลังของผมได้

“ม-มีอะไรเหรอ ลูซี่?” (มาโกโตะ)

คอของผมแห้งผาก ผมเลยดื่มน้ำแก้วหนึ่งใกล้ๆ

“เห็นมั้ย ชั้นได้คุยกับอายะบ่อย หลังๆ” (ลูซี่)

“เกี่ยวกับอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ลูซี่ กระซิบใส่หูของผม

“เกี่ยวกับที่เรา ต้องการลูกของนาย” (ลูซี่)

“?!”

ผมเกือบจะพ่นน้ำในปากผมออกมา

“ล-ลูซี่?!” (มาโกโตะ)

“คะ?” (ลูซี่)

เมือผมมองกลับไป ลูซี่ยิ้ม เหมือนเธอ อย่างที่เคยเป็น

“หืม? มีอะไรเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

นั่น เมื่อกี้นี้…ไม่ได้ฟังดูเหมือนเรื่องตลก

ผมบอกได้ แม้ว่าจะไม่ต้องใช้อ่านใจ

เธอจริงจังที่นี่

แต่เธอไม่ได้ดำเนินการสนทนาต่อไปหลังจากนั้น และเราคุยกันปรกติ

อย่างไรก็ตาม เรื่องนั้นทำให้ผมประหม่าแทน

“เสร็จแล้วจ้า~” (อายะ)

“ยินดีต้อนรับกลับมา อายะ” (ลูซี่)

ซาซังกลับมาจาการอาบน้ำ

ทีเชิ้ตรัดรูปสีเหลือง และกางเกงรัดทรงสีดำ

ชุดที่วัยรุ่นๆ ที่ปรกติแล้ว คุณจะไม่เห็นจากเธอ เหมือนกับลูซี่

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็นเธอในแบบนี้ แต่มันน่ารักจริงๆ

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มันมีการเปิดเผยเนื้อหนังมาก เท่ากับลูซี่

มันไม่ได้ลามกมากๆ แต่มันไม่ใช่รูปลักษณ์ ที่คุณจะใส่ไปข้างนอก เป็นชุดอยู่บ้าน อย่างแน่แท้

ทำไมพวกเธออยู่ในชุดนั้นกันวันนี้…?

ระหว่างที่ผมลังเลว่าจะถามหรือไม่…

“ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น ไปนอนกันเถอะ” (ลูซี่)

“ใช่ ลูจัง” (อายะ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ลูซี่ดีดนิ้วของเธอ

เมื่อเธอทำ แสงในกระท่อมเวทมนตร์ปิดไปกระทันหัน

ตาขอผมลนลานกับสิ่งนี้ วินาทีหนึ่งจากความมืด แต่มันไม่ได้มืดสนิท มันมีแสงอ่อนๆ ที่ยังหลงเหลืออยู่

แสงสีม่วงอ่อน ส่องแสงอยู่นกระท่อม

ตาของผม คุ้นชินกับมัน อย่างช้าๆ

ที่ช่วงเวลานั้น บางคน กอดผม

“…มาโกโตะ”

มันคือลูซี่

ก่อนผมจะตอบ ที่เธอเรียกชื่อของผมได้…{ริมฝีปากของผม ถูกขโมยไป}

เธอกอดผมแน่น แบบนั้นเลย

ผมขยับไม่ได้…

“อ้าา ลูจังแซงหน้าไปอีกแล้ว” (อายะ)

ผมได้ยินเสีงของซาซัง 

“พุ่ฮ่า” (มาโกโตะ)

ไม่นาน หลังจากลูซี่จูบผม ไปมากกว่า 10 วินาที…

“…ทากัตซูกิคุง” (อายะ)

ซาซัง {ผนึก} ริมฝีปากของผม ไม่น้อยไปจากวินาทีหนึ่ง หลังจากนั้น

เธอกอดผม แน่นกว่าแม้แต่ลูซี่

“อายะ เมื่อเธอเสร็จแล้ว มันเป็น {ตาชั้น}” (ลูซี่)

(เอ๋…?) (มาโกโตะ)

ลูซี่ซังพูดอะไรกัน?

แต่คำพูดนั้น จริงแท้

ทันทีที่ซาซัง แยกจากริมฝีปากของผม อีกครั้ง ที่ลูซี่จูบผม

จากนั้น ซาซัง

พวกเธอสลับกัน อีกครั้ง และอีกครั้ง…

ม-ไม่ใช่นี่แย่แล้วเหรอ?

ทำบางอย่างแบบนี้ กลางคำร้องของเจ้าหญิงโซเฟีย…

(มันไม่เป็นไร มาโกะคุง)

(เออร์ซามะ?!) (มาโกโตะ)

เสียงที่สะท้อนอยู่ในหัวของผม มาจากเททพธิดาแห่งน้ำ

(โซเฟียจัง เห็นด้วยที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับ ลูซี่จังและอายะจัง เธอพูดว่า ‘ชั้นปล่อยฮีโร่มาโกโตะไว้ในมือของเธอนะ’ ก่อนแยกจากกัน ใช่มั้ยล่ะ?) (เออร์)

(………เอ๋?) (มาโกโตะ)

ไม่ แน่นอนว่าเธอทำ แต่…แต่ ทำไมกันล่ะ?!!

(ไม่ใช่มันชัดเจนเหรอ? นายมีแผน ที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงโซเฟีย ระหว่างที่ยังบริสุทธิ์อยู่เหรอไงกัน มาโกะคุง?) (เออร์)

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างงงงัน ของเออร์ซามะ

เอ๋?

บริสุทธิ์ แต่งไม่ได้เหรอ?

มีกฎแบบนั้นด้วย?

(ไม่มีกฎสำหรับเรื่งนั้น แต่…ชั้นไม่เคยได้ยิน ว่าผู้ชายที่ไร้กประสบการณ์กับผู้หญิง แต่งงานกับขุนนางผู้หญิง หรือราชวงศ์เลย) (เออร์)

‘ชั้นไม่เคยได้ยิน’ จากเทพธิดาแห่งน้ำ โดยพื้นฐานแล้วนั้นพูดว่า ‘พวกเค้าไม่มีตัวตนอยู่’

ข-เข้าใจแล้ว…

(ดังนั้น ไต่บันไดแห่งความเป็นผู้ใหญ่นะ โอเค๊ มาโกะคุง☆?) (เออร์)

และตอนนี้ มีลูซี่และซาซัง มองมาทางนี้พร้อมด้วยสายตาที่เร่าร้อน

“มาโกโตะ…” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุง…” (อายะ)

ผมไม่ได้สังเกตุ ว่าทั้งสองได้ผลักผมลง

แล้วก็ ไม่มี…เหตุผล ที่จะต่อต้าน เหตุการณ์นี้

—กลางคืนนั้น ยาวนาน

 สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu