เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 338 โลกที่สงบสุข

338 โลกที่สงบสุข

“ถ้าอย่างนั้น นายจะมุ่งหน้าไปที่ทวีปทิศเหนือตอนนี้? นายเป็นคนที่ไม่อยู่ในที่เดียวเลยจริงๆนะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูด งงงัน

เราอยู่ในห้องของปราสาทแห่งราชวงศ ที่เมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ โรเซส

ห้องของเจ้าหญิงโซเฟีย

พูดถึงแล้ว มันได้ใกล้กับ 1 อาทิตย์ ดั้งแต่ที่เราได้กำจัดแมดมดแห่งภัยพิบัติ

ดูเหมือนโรเซส สามารถที่จะกลับไปที่การทำงาน ในรูปแบบปรกติได้เกือบจะสมบูรณ์แล้ว

“เฮ้ มาโกโตะ มันไม่เป็นไรจริงๆเหรอ ที่เราจะไม่ไปกับนายน่ะ?” (ลูซี่)

“ใช่ มีปีศาจอยู่เยอะในทวีปทิศเหนือ ใช่มั้ย? มันไม่อันตรายเหรอ?” (อายะ)

“มันโอเค ชั้นเพียงแค่ไปเจอกับราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)

แล้วก็ ผมจะต้องการให้เขา คืนสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเคน กลับมมาให้ผมด้วย

เจ้าเวรนั่น…เขาไม่กลับมาเพือคืนมันจริงๆ!

“ไม่ใช่นั่นน่ะลอร์ดปีศาจเหรอ…?” (ลูซี่)

“ไม่ใช่ว่าเค้านั้นนั่นแหละ ที่อันตรายที่สุดเลยเหรอ?” (อายะ)

ลูซี่และซาซังขึ้กังวล แต่นั่นมันในอดีต

แอสทารอธ เป็นสหายของผม ที่ได้สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับผม

“นายเป็นคนเดียวที่พูดแบบนั้น เกี่ยวกับลอร์ดปีศาจ ที่แข็งแกร่งที่สุดได้” (โซเฟีย)

แก้วชา วางอยู่ข้างหน้าผม

ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟีย เทมันให้ผม

ผมดื่มชานั้นอย่างช้าๆ

ช่าย อร่อย

ในทีนั้นเอง หัวผมถูกลูบ

เจ้าหญิงโซเฟีย สัมผัสผมของผม

“โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“…นี่ คือข้อพิสูจน์ ว่านายได้เป็นเทพรับใช้ ของโนอาห์ซามะเหรอ?” (โซเฟีย)

“น-นั้่นใช่แล้ว มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย เรียกโนอาห์ซามะด้วยซามะ นั้นรู้สึกดั่งว่าซามะนั้น ถูกเดิมเข้าไปเป็นมารยาท

แต่ผมคิดว่านั่นน่ะแค่จินตนาการของผมนะ

“มาโกโตะดูดีกว่ากับผมดำ~” (ลูซี่)

“ใช่มะ? มันเท่หว่าก่อนหน้านี้ คิดยังไง โซเฟียจัง?” (อายะ)

ลูซี่เคี้ยวคุกกี้ และซาซังโยนเค้กทั้งชิ้นเข้าปากของเธอ

“หืมมม…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเล่นกับผมของผมต่อไป

อืม นั่นจั๊กจี๋ รู้มั้ย

“ผมสีดำและตาสีดำ เหมาะกับฮีโร่มาโกโตะมากกว่า” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนหลังลูซี่และซาซัง เจ้าหญิงโซเฟียก็ไม่ชอบผมสีเงินของผมด้วย

ทำอะไรดี…

ผมควรจะย้อมเป็นสีดำดีมั้ย?

แต่นี่คือสิ่งที่ไว้รำลึก ว่าได้เป็นเทพรับใช้ของโนอาห์ซามะ…

หลังจากคิดเกี่ยวกับมันซักพัก ผมตัดสินใจ ที่จะรับความเห็นจากหลายๆคน

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะไปแล้วตอนนี้ ขอบคุณสำหรับชานะ มันอร่อย” (มาโกโตะ)

ผมพูดคำนั้นและยืนขึ้น

“เข้าใจแล้ว แต่พรุ่งนี้เป็น {งานแต่ง} นะ รู้มั้ย ได้โปรดอย่าลืมเรื่องนั้นล่ะ” (โซเฟีย)

“ชั้นรู้ เจอกันนะ” (มาโกโตะ)

หลังจากที่ผมตอบเจ้าหญิงโซเฟีย ผมพูดกับสปิริตเวลา

— ปาฏิหาริย์โชคชะตา: [โดยสารระยะห่าง]

นี่เป็นการเทเลพอร์ตระยะห่าง ที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะสอนผม

ภาพข้างหน้าผมเปลี่ยนไป

และจากนั้น ผมกระโดดออก

◇◇

“หืมม…ชั้นยังไม่ชินกับเทเลพอร์ตเลย…” (มาโกโตะ)

หลังจากนั้น ผมกระโดดไปสู่กลางมหาสมุทร ของทวีปลอยฟ้า และต่างจากจำแหน่งเป้าหมายของผมโดยสิ้นเชิง

มันใช้เวลาผมไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง ที่จะไปถึงทวีปทิศเหนือ

“ด้วยนี่ มันจะเร็วกว่า ที่จะสร้างเครื่องบิน” (มาโกโตะ)

“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริตคุง ถ้านายจะมา บอกเราก่อนสิ”

คนที่บนคือมังกรขาว เมลซัง

พูดถึงแล้ว ผมมาที่อยู่ของราชามังกรคนเดียว และผมถูกล้อมโดยมังกรมากมาย

ระหว่างที่ผมสงสัยว่าจะทำยังไงดี ผมเอา ‘ข้อพิสูจน์ของราชามังกร ให้พวกเขาดู ที่ราชามังกรโบราณ ได้มอบไว้กับผมมาก่อน และพวกเขาทั้งหมด คุกเข่า

ผมถามมังกรใกล้ๆ ‘ราชามังกรโบราณ อยู่ที่นี่มั้ย?’ และพวกเขาตอบว่า ‘ผมไม่รู้! แต่ผมได้ยินมาว่า เค้าไปทั่วโดยอย่างไร้จุดหมายนะ…!’ ดูเหมอนพวกเขาไม่รู้ ว่าเขาอยู่ไหน

เมื่อผมมีปัญหา มังกรขาวซัง ถามว่า ‘เอะอะโวยวายอะไรกันนี่?’

ตอนนี้ผมถูกนำทาง ไปที่ซ่อนของราชามังกรโบราณที่เกษียณแล้ว

“นายเอาชนะพ่อของชั้นได้ และแม้แต่ทำให้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สิ้นฤทธิ์ ตอนนี้นายเป็น {ผู้ปกครองของทวีปทิศเหนือ} รู้มั้ย ผู้ใช้สปิริตคุง มันจะมีปัญหา ถ้านายไม่มาที่นี่บ่อยๆ” (เมล)

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

อะไรที่เมลซังเพิ่งพูดแล้วนะ

“นายทำหน้าตาประหลาดอะไรกัน ผู้ใช้สปิริตคุง?” (เมล)

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่นั่นมันแปลกเหรอ?!” (มาโกโตะ)

“ไม่มีอะไรแปลกเกี่ยวกับมัน ตอนนี้ มีแค่ลอร์ดปีศาจคนเดียว ในทวีปทิศเหนือ อะไรที่ผู้ใช้สปิริตคุง ที่เอาชนะเค้าจะเป็นไปได้ นอกจากผู้ปกครอง?” (เมล)

“…ชั้นปฏิเสธได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นายทำได้ แต่…มอนสเตอร์กับปีศาจ จะอาละวาดกันตามใจ โดยไม่มีใครบริหารจัดการพวกเค้านะ รู้มั้ย?” (เมล)

“…”

โอเค ผมจะให้ราชามังกรโบราณ ทำเรื่องนั้น

เพราะยังไง เขาก็ได้ทำเรื่องนั้นมาตลอด จนถึงตอนนี้

“เราใกล้แล้ว ที่ซ่อนของพ่อชั้น ถูกเห็นได้แล้วตอนนี้” (เมล)

มันเป็นอาคาร ที่อยู่ที่ยอดเขา ของภูเขาที่สูงที่สุดของทวีปทิศเหนือ

แม้ว่าจะเรียกว่าที่ซ่อน มันไม่ได้ซ่อนอยู่

ผมลงจากมังกรขาวซัง และเข้าหาอาคา

ผมได้ยินคนคุยกัน

“…มันเป็นตอนนั้น เมื่อเลวีอาธาน และกองทัพของนางฟ้ามากกว่าล้าน พุ่งมาสู่เรา…!!”

นั่นเสียงของราชามังกรโบราณเหรอ?

เขาฟังดูค่อนข้างจะตื่นเต้นนะนั่น

“อีกแล้วเหรอ…พ่อ?” (เมล)

มังกรขาวซังถอนหายใจ

“เมลซัง?” (มาโกโตะ)

“มันเป็นแบบนี้ตลอดเวลา ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เค้าต้องค่อนข้างมีความสุข ที่สามารถได้สู้กับสัตว์สวรรค์” (เมล)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

โดยพื้นฐานแล้ว ดั่งผมลากเขา เข้ามาในสถานการณ์ของผม แต่มันดูเหมือนราชามังกรโบราณ พบว่าศึกสัตว์สวรรค์เมื่อวันก่อน นั้นสนุก

…แต่เราตายไปครั้งนึงนะ

“พ่อ ผู้ใช้สปิริตคุงมา!” (เมล)

มังกรขาวซัง ส่งเสียงของเธอ

มันเป็นราชามังกรโบราณ กับลูกน้องเหรอ?

พวกเขาทั้งหมดหันมาทางนี้ ในเวลาเดียวกัน

พูดถึงแล้ว บางทีมันเป็นเพราะร่างมังกร มันจะใช้พื้นที่มากเกินไป พวกเขาทั้งหมด อยู่ในร่างเหมือนมนุษย์

“โออ้ ไม่ใช่นั่นเพื่อนของชั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ?! ดีใจที่นายได้มานะ!” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณ เข้าหาผมด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่โต

เฮ้ แบบตัวละครของนายพังทลายลงไปแล้วนะ

“ชั้นมาเพื่อให้นายคืนสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเคน” (มาโกโตะ)

“…….”

ราชามังกรโบราณทำหน้าตาที่จริงจัง พริบตาหนึ่งกับคำพูดของผม

“แอสทารอธ?” (มาโกโตะ)

“……อุมุ” (แอสทารอธ)

“ไม่ ชั้นไม่ได้ขอ ‘อุมุ'” (มาโกโตะ)

“…ใช่ แน่นอนว่าชั้นจะคืนมัน” (แอสทารอธ)

“ใช่ ตอนนี้เลย” (มาโกโตะ)

“…มันต้องเป็นตอนนี้เหรอ?” (แอสทารอธ)

“แน่นอนมันต้องตอนนี้!” มาโกโตะ)

ผมขึ้นเสียงกับราชามังกรโบราณ์ ผู้ที่นานกว่าจะง้างปากที่นี่ และ…

— “ไม่ใช่มันจะไม่เป็นไร ที่ะให้เค้ายืมมันประมาณร้อยปีเหรอ?”

เสียงที่งดงาม ดังออกมาจากข้างบน

“โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

“โอ้ เททพธิดาแห่งความงามและอิสระ ที่พูดกับว่ากลับมาแล้วงั้นเหรอ?! สมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านได้สร้างมานั้น ช่างมหัศจรรย์!” (แอสทารอธ)

แอสทารอธเยินยอโนอาห์ซามะ

“พูดถึงแล้ว พ่อของชั้นได้บูชาเทพธิดาโนอาห์ รู้มั้ย” (เมล)

“เอ๋?!” (มาโกโตะ)

ผมตกใจกับคำพูดของมังกรขาวซัง

ลอร์ดปีศาจ เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะเหรอ?!

นั่นมันไม่เป็นไรจริงๆเหรอ??

จากอะไรที่มังกรขาวซังได้บอกผม เทพเจ้ามังกร ที่มังกรโบราณได้บูชากัน ถูกกำจัดโดยเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ และเทพเจ้ามาร พวกเขาจึงไม่ได้อยู่ในดาวเคราะห์นี้แล้ว ดัังนั้น พวกเขามีอิสระ ที่จะเลือกศาสนาของพวกเขาเอง

พูดถึงแล้ว มังกรโบราณ เห็นว่าไม่ชอบเทพเจ้ามารกัน

“…เข้าใจแล้ว โนอาหก์ซามะพูดอย่างนั้น ชั้นเลยจะให้นาย ยืมสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเคนไปซักพัก” (มาโกโตะ)

“โอ้ ชั้นขอขอบคุณนายนะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ!” (แอสทารอธ)

“ชี้ความขอบคุณไปที่โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)

“ผมขอขอบคุณท่าน โนอาห์ซามะ!” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณ ตะโกนอย่างมีความสุข ไปสู่ฟากฟ้า

โนอาห์ซามะ ยังอยู่ในวิหารทะเลลึก ดังนั้น ท่านไม่ได้อยู่ในดินแดนสวรรค์นะ รู้ป่าว แอสทารอธ

‘ฮ่าาา~’ มังกรขาซัง ถอนหายใจ

ผมเห็นอกเห็นใจเธอนะ

ราชามังกรโบนาณ ที่อยู่ตรงไหนก็น่าประหลาดใจ เมื่อผมเจอเขา 1,000 ปีก่อน…ตอนนี้ ได้กลายเป็นชายแก่ ที่ชอบคุยเกี่ยวกับมหากาพย์ทั้งหลายของเขา

ผมได้เห็นประเภทอย่านั้นมาเป็นภูเขา ในสมาคมนักผจญภัย

(อ้าา เพราะชั้นมีโอกาสแล้วที่นี่ ผมควรจะถาม) (มาโกโตะ)

“เมลซัง เมลซัง” (มาโกโตะ)

“มีอะไร ผู้ใช้สปิริตคุง?” (เมมล)

“คิดยังไงเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของชั้น? เธอคิดว่าผมสีเงินกับตาสีฟ้า เหมาะกับชั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้ เธอเอียงหัวในความสงสัย

“ทำไม นายถึงถามเรื่องนั้นล่ะ?” (เมล)

“มันไม่เป็นที่นิยมเลย ในหมู่สหายของชั้นน่ะ ดังนั้น ชั้นมารับความคิดเห็นจากคนอื่นๆ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดแบบนี้ เมลซังขมวดคิ้วเล็กน้อย

“สหายของนายไร้ซึ่งความกลัวเลยนะ ผู้ใช้สปิริตคุง ขณะที่สำหรับชั้น ชั้นจะพบว่ามันน่ากลัวเกินไป ที่จะบ่นกับรูปลักษณ์นายในฐานะพระเจ้า นายดูดุจพระเจ้าสำหรับชั้น” (เมล)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนเธอเลี่ยงกับคำถามที่นี่

“ตั้งแต่ทีแรก เพราะนายเป็นพระเจ้า นายไม่ต้องถามไปทุกๆครั้งหรอก แค่อ่านจิตใจ” (เมล)

“ชั้นยังทำเรื่องนั้นไม่ได้ เพราะทั้งหมด ชั้นได้เป็นพระเจ้ามาไม่กี่วันเองน่ะ” (มาโกโตะ)

ไมเพียงแค่นั้น ความเชี่ยวชาญเทเลพอร์ตของผม ต่ำกว่าของลูซี่อีก

ผมเป็นพระเจ้าจริงๆเหรอ?

“งั้น ชั้นจะไปแล้วนะตอนนี้ ชั้นจะไปเจอกับโมโมะในประเทศแห่งแสง อยากจะมากับชั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“…นาย ผู้ที่สมควรจะเป็นผู้ปกครองของทวีปทิศเหนือ ไม่อยู่ และพ่อของชั้นเกษียณแล้ว ดังน้้น ชั้นทำหน้าที่เป็นตัวแทนลอร์ดปีศาจ มันยุ่งมาก จนมันเวียนหัวเลยนะ รู้มั้ย? ถ้านายช่วยชั้น โดยการสร้างคณะใหม่ ชั้นจะไปเจอกับลูกศิษย์ชั้นได้” (เมล)

มังกรขาวซังที่ตัวสูง จ้องผม

เวรล่ะ นั่นมันเป็นกับระเบิด

“มาคุยเกี่ยบกับเรื่องนั้นทีหลังเถอะ” (มาโกโตะ)

“ใช่…ชั้นจะอยากคุงอย่างยาวนานดีๆ เมื่อสิ่งต่างๆสงบลงแล้ว” (เมล)

เมลซังส้รางรอบยิ้มที่เบี้ยวๆ

ผมไม่รู้มากเกี่ยวกับทวีปทิศเหนือ ดังนั้น มันจะดีที่สุด ที่จะปล่อยสิ่งต่างๆ ไว้ให้มังกรขาวซัง ที่อยู่ที่นี่มานานแล้ว

ผมประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน และขอโทษโพย

และจากนั้น ผมพูดกับสปิริตเวลา

“ชั้นจะมาอยู่เล่นใหม่อีกนะ” (มาโกโตะ)

“ใช่ ได้โปรดทำอย่างนั้น” (เมล)

เสียงของเมลซัง เริ่มห่างออกไป

ผมเคลื่อนที่ไปยังประเทศแห่งแสง

◇◇

“มาโกโตะซามะ พี่ไม่มาเพื่อเจอหนูเลยซักนิด

เมื่อผมไปที่อาพักอาศัยของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ โมโมะ รออยู่ที่นั้น พองแก้มในความโกรธเคือง

“ขอโทษ ขอโทษ พี่ยุ่งจริงๆน่ะ” (มาโกโตะ)

“มันโอเค ยังไงหนูก็ไร้ประโยชน์์อยู่ดี” (โมโมะ)

“นั่นไม่จริงเลยนะ” (มาโกโตะ)

ผมมอบการลูบหัวให้โมโมะ ที่โกรธเคืองอยู่ที่นี่

โมโมะ เก่งกว่าผมในการเทเลพอร์ต ดังนั้นน้องเค้ามาเจอผมถ้าน้องเค้าอยากเจอได้ แต่มันดูเหมือน น้องเค้ารอผม เพื่อที่น้องเค้าจะไม่ไปบุกรุก กับอะไรทั้งนั้น

แล้วก็ ควรจะมีการทำความสะอาดกัน สำหรับคำสาปของแม่มดแห่งภัยพิบิต

ประเทศแห่งแสง เป็นชาติที่โดนทำอันตรายไปมากที่สุด

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ต้องมีหลายสิ่งให้ต้องทำ

มีความเหนื่อยล้า ที่มองเห็นได้อยู่ในน้องเค้า

“เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว เมื่องหลวงของประเทศแห่งแสง ได้กลับไปเป็นแบบที่มันเคยเป็นมาก่อนแล้ว ปราสาทไฮแลนด์สีดำสนิท ก็กลับไปที่มันเป็นก่อนหน้านี้แล้วด้วย” (มาโกโตะ)

“ด้วยแม่มดแห่งภัยพิบิตที่หายไปแล้ว คำสาปสีเทาก็หายไปอย่างสะอาด หลังจากทั้งหมด” (โมโมะ)

คำสาปของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ผมจินตนาการไปว่า มันจะเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ ที่จะแก้คำสาป ที่ปกคลุมไปทั้งโลก แต่มันหายไปได้ง่ายๆกว่าที่ผมคิด

(ไม่… เป็นไปได้มากที่สุด ว่านีเวียซังทำมันให้เป็นอย่างนั้น…) (มาโกโตะ)

แค่ก่อนที่เธอจะถูกฟันสิ้นไป โดยซากุไรคุง เธอแสงสีหน้าที่สดใส

มันดูเหมือนหน้าตา ของบางคน ที่ได้ทำเต็มที่ที่เธอทำได้แล้ว และไม่มีความเสียใจหลงเหลืออยู่

ฟูเรียซังก็ได้บอกผก่อนหน้านี้ ว่าความแข็งแกร่งของคำสาป มันจะแข็งแกร่งเท่าความเสียใจ ของผู้ร่าย

ถ้าเป็นอย่างนั้น แม่มดแห่งภัยพิบัติ ต้องได้มีความเสียใจอยู่น้อยในเวลานั้น

(ชั้นซาบซึ้งกับซากุไรคุง…) (มาโกโตะ)

ชายเจ้าเสน่ห์นั่น

เขาแม้แต่ถูกชอบ โดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?

พูดถึงแล้ว ผมไม่ได้เจอเขาเลย ตั้งแต่ตอนนั้นมา

ผมอยากจะคุยกับเขา แต่ เป็นไปได้มากที่สุด ว่าเขาจะยุ่งมากๆกับราชินีโนเอล และอะไรอย่างอื่น

ผมหวัง ว่าผมจะคุงกับเขาได้นิดหน่อย ในพิธีพรุ่งนี้

“มาโกโตะซามะ…”

แขนเสื้อผมถูกดึง ระหว่างที่ผมอยู่ในห้วงลึกของความคิด

เมื่อผมมองดูที่นั่น โมโมะ มองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา และเต็มไปด้วยปรารถนา

ถ้าพูดให้แม่นยำกว่า มองที่คอของผม

“อ้าา ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ดื่มมากได้เท่าที่หนูต้องการเลยนะ” (มาโกโตะ)

“เย้~♪” (โมโมะ)

โมโมะกระโดด และกอดผม

และจากนั้น เขี้ยวเล็กๆของเธอ แทงคอของผม และ…

“อา…” (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต โมโมะดื่มเลือดผมไปแล้ว

(มันโอเคที่โมโมะจะดื่มเลือดชัน ตอนนี้ที่ชั้นได้เป็นพระเจ้าแล้วเหรอ…?) (มาโกโตะ)

แม้ว่าผมไม่สบายใจเกี่ยวกับมัน โมโมะไม่ได้ดูเหมือนจะแสดงปัญหาอะไร

ในทางตรงกันข้าม แก้มของน้องเค้าแดง และน้องเค้าดื่มเลือดผม ดั่งพบว่ามันอร่อย

— “มันไม่เป็นไร เพราะทั้งหมดมันไม่มีธาตุศักดิ์สิทธิ์กับเทพรับใช้ของชั้น โมโมะจังจะไม่พินาศไป แม้ว่าเมื่อเธอได้ดื่มเลือดของนาย” (โนอาห์)

เสียงของโนอาห์ซามะดัง

นั่นโล่งใจ

โมโมะยกหัวของน้องเค้าขึ้น ที่ช่วงเวลานั้น

“ท-เทพมาร โนอาห์เหรอ?!” (โมโมะ)

“เฮ้ย โมโมะ” (มาโกโตะ)

อย่าหยาบคายสิ

ท่านเป็นเทพธิดาองค์ที่ 8 ของโบสถ์เทพธิดานะ

แต่ท่านเป็นหมายเลยหนึ่งสำหรับผมนะ

— “หรือเหมือนกับ โมโมะจัง เธอดื่มเลือดของเทพรับใช้ของชั้น มาโกโตะ ดังนั้นความเป็นพระเจ้านิดหน่อยได้เข้าไปในเธอ ทางเทคนิคแล้วเธอเป็นเทพรับใช้ห่างไกลกับชั้นแล้วตอนนี้” (โนอาห์)

“ห-หนูเหรอ!” (โมโมะ)

“โมโมะเป็นเทพรับใช้ท่านแล้วเหรอครับตอนนี้ โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

โมโมะและผมตกใจกับเรื่องนี้

— “ชั่วคราวน่ะ เธอจะไม่ขึ้นไปเป็นพระเจ้าเหมือนนาย มาโกโตะ ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องกังวล” (โนอาห์)

— “หรือเหมือนกับ นายได้เป็นพระเจ้าตอนนี้ มาโกะคุง ดังนั้นนายไม่ควรไปมอบเลือดให้คนของดินแดนมนุษย์แบบไม่ค๊งไม่คิด…” (เออร์์)

ผมได้ยินเสียงของเทพธิดาแห่งน้ำ ด้วยกันกับเสียงของโนอาห์ซามะ

ครั้งนี้เป็นคำแนะนำ

เออร์ซามะ ได้เข้มงวดกับผมหลังๆ

— “ตอนนี้นายเป็นพระเจ้า บางคนจากฝ่ายของเรา!นายไม่ควรจะไปคิด ว่าเทพธิดาจะไปนำทางนายตลอดเวลา!” (เออร์)

“ค-ครับ” (มาโกโตะ)

และยังไงซะ พื้นฐานแล้วมันเป็นอย่างนั้น

เออร์ซามะที่เหมือนแม่ ที่เอาอกเอาใจผม ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

ช่างน่าเสียใจ

— “ไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นไรเหรอ? มันแค่นิดหน่อยเอง มาโกโตะ ทำตามใจอยากเลย” (โนอาห์)

ในทางกลับกัน โนอาห์ซามะ ได้อ่อนโยนขึ้นกับผมอย่างมากมาย

“นั่นค่อนข้างที่จะน่ากลัวนะ… เทพธิดามองดูการเคลื่อนไหวของพี่ทุกก้าวเดินเหรอ” (โมโมะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ พูดดั่งจะสงสารผม

สำหรับผม นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่มันดูเหมือนผู้คนรอบๆ พบว่ามันลำบาก เมื่่อตอนนี้เสียงพวกท่านได้ยินได้

“หนูจะชินกับมันในไม่นาน” (มาโกโตะ)

“หนูคิดว่านั่นมันแค่ที่พี่แปลก ฮิโระซามะ…” (โมโมะ)

ไม่มีคว.ฦามเข้าอกเข้าใจอยู่เลย

ซักพักหลังจากนั้น ผมให้โมโมะดื่มเลือดของผม และเราคุยกันอย่างไม่จบไม่สิ้น

โมโมะ ดูเหมือนจะอยากไปเจอมังกรขาววซัง ดังนั้น ผมสัญญากับเธอไว้ว่า ในท้ายที่สุด เราจะไปเจอกัน; พวกเราทั้งสามคน

“ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น พี่จะไปแล้วนะตอนนี้ หนูจะไปที่งานแต่งพรุ่งนี้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้ โมโมะพูดออกมาตรงๆว่า

“แต่หนูไม่ไปนะ?” (โมโมะ)

เธอตอบมัน ดั่งมันชัดเจน

สาวคนนี้นี่…

ตำแหน่งของน้องเค้า ในฐานะคนที่มีอิทธิพลสูงสุดในประเทศไฮแลนด์ นั้นมีอำนาจ

“พี่จะมาอยู่เล่น ถ้าพี่มีเวลานะ” (มาโกโตะ)

“หนูจะรอนะคะ♪” (โมโมะ)

น้องเค้าตอบ ด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่

จากนั้น แค่เมื่อผม กำลังจะเรียกสปิริตเวลาเพื่อที่จะเคลื่อนที่…

ผมจำได้ ถึงบางอย่าง ที่ผมต้องถาม

“เฮ้ โมโมะ หนูคิดยังไงกับผมสีเงินและตาสีฟ้าของพี่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“หืมม…” (โมโมะ)

โมโมะ มองขึ้นมาเล็กน้อย และวางนิ้วของน้องเค้าไว้ทที่ริมฝีปาก

น้องเค้าดูดั่งว่าจะมีปัญหากับมัน แต่ไม่นานนัก เธอก็ย้อนสายตากลับมาหาผม

“มันไม่เหมาะกับพี่เลย!” (โมโมะ)

เธอพูดมันอย่างแน่วแน่

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ลูซี่ ซาซัง เจ้าหญิงโซเฟีย และโมโมะ…

การประเมินของคนเหล่านี้ ที่ใกล้ชิดกับผม นั้นไม่ดี

ผมเคลื่อนที่ไปที่ต่อไป ระหว่างที่รู้สึก เสียกำลังใจเกี่ยวกับมัน

◇◇

“มาโกโตะคุง?! เอ๋?! รูปลักษณ์นั่น…หือห์? ไม่ใช่นายอยู่ที่เมืองหลวง ของประเทศแห่งน้ำ โฮรันเหรอ…?”

คนที่ตกใจ หลังจากที่เห็นผม คือแมรี่ซัง

พนักงานต้อนรับ ของสมาคมนักผจญภัยในประเทศแห่งน้ำ ผู้ที่ช่วยผมมาอย่างยิ่งใหญ่…แต่นั่น เป็นเรื่องของอดีตแล้วตอนนี้ และปัจจุบันนี้ เธอเป็นรองผู้หัวหน้าสมาคม

“ชั้นมาเจอเธอด้วยเทเลพอร์ตน่ะ ยุ่งอยู่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“อืม ถ้าชั้นต้องพูดว่าชั้นยุ่งมั้ย มันไปถึงจุดที่ว่า ชั้นจะยืมความช่วยเหลือมากจากใครก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไง ชั้นจะไปชงชาให้พร้อม ดังนั้นให้ชั้นนำทางนาย ไปที่ห้องรับแขกนะ โอเคมั้ย?!” (แมรี่)

“แค่ถ้าเธอไม่ว่าง ชั้นกลับมาเวลาอื่นก็ได้นะ…” (มาโกโตะ)

“พี่ให้ชายที่หมั้นหมายกับพระนาง เจ้าหญิงโซเฟีย กลับมาเวลาอื่นไม่ได้หรอกนะ!” (แมรี่)

เธอโกรธ

มือของผม ถูกดึงไปโดยแมรี่ซัง และไปที่ห้องรับแขก

“ถ้าอย่างนั้น อะไรพานายมาที่นี่ล่ะวันนี้ ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ?” (แมรี่)

แมรี่ซังนั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้าผม และถามผมด้วยสายตาที่จริงตจัง

“เอ๋? ชั้นแค่มาเจอเธอนะ แมรี่ซัง” (มาโกโตะ)

“…หือห์?” (แมรี่)

แมรี่ซังแข็งไป ไม่เข้าใจ ว่าผมพูดอะไร

“ตอนนี้ ที่ชั้นได้พิชิตวิหารทะเลลึกแล้ว ชั้นได้พลังมาใหม่ โนอาห์ซามะแบ่งความเป็นพระเจ้าของท่านกับชั้น ต้องขอบคุณเรื่องนั้น ชั้นใช้เทเลพอร์ต โดยไม่ต้องกังวลอะไรได้ ชั้นเลยไปหาคนมากมายน่ะ……หืม? แมรี่ซัง?” (มาโกโตะ)

ผมกำลังอธิบายสถานการณ์ ให้กับแมรี่ซัง เธอเดินห้อยหัวลง และสั่น

เธอเดินมา ข้างผม และนั่งข้างผม

“มาโกโตะคุง~?” (แมรี่)

เธอเฮดล็อคผมจากด้านข้าง

หัวของผม จมอยู่ในหน้าอกที่นุ่มนิ่ม ของแมรี่ซัง

“แมรี่ซัง! นั่นทำไมชั้นพูดว่าชั้นกลับมาเวลาอื่นได้!” (มาโกโตะ)

“เด็กคนนี้!! จริงๆเลยนะ~!!” (แมรี่)

แมรี่ซังจับหัวของผม แรงขึ้นอีก

…การแลกเปลี่ยนเช่นนี้ รำลึกความหลัง

ในท้ายที่สุด แมรี่ซังไม่ปล่อยผมไป ประมาณ 10 นาที

หลังจากนั้น ผมคุยกับแมรี่ซังเกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้น จนถึงตอนนี้ และสิ่งอื่นๆหลายอย่างเลย

เธอดูจะสงสัยไม่ค่อยเชื่อ ว่ามากเท่าไหร่ ที่มันเป็นความจริง

ยังไงซะ แม้ว่าผมพูดเกี่ยวกับเรื่องราว ของเลวีอาธาน มันฟังดูเหมือนคำโกหกจริง แม้ว่ามันออกมาจากปากผม

สิ่งต่างๆอย่าง การที่พระจันทร์ร่วงลงมาและสัตว์สวรรค์หยุดมัน

…*ก๊อก ก๊อก*

บางคนเคาะประตู

แมรี่ซังพูด ‘ชั้นสงสัยจังว่านี่ใคร? แค่หัวหน้าสมาคม ตอนนี้ไม่อยู่นะ…’ ขณะที่เธอเปิดประตู

“ทักกิโดโนะ! ชั้นได้ยินมาว่านายอยู่ที่นี่!”

“ทากัตซูกิซามะ มันเป็นซักพักแล้วนะ”

มันคือสามีและภรรยา ฟูจิยังและนีน่าซัง

“ตัวแทนลอร์ดศักดินาซามะ?!” (แมรี่)

แมรี่ซัง มีดวงตาที่เปิดกว้าง

ฟูจิยัง เป็นสามีของลอร์ดศักดินา ของประเทศแห่งน้ำ คริสติน่าด้วย

นั่นทำไม พนักงานสมาคม ได้นำทางเขา มาตลอดทางถึงที่นี่

“ฟูจิยัง! ชั้นคิดอยู่ว่าจะหานาย ในงานพิธีพรุ่งนี้” (มาโกโตะ)

ผมวิ่งไปหาเขา และตีไหล่เพื่อนที่ซี้ที่สุดของผม

“ชั้นได้กลับมาทันเวลา ในประเทศแห่งน้ำน่ะ เห็นมั้ย ชั้นได้ยินมาว่า ทักกิโดโนะ ปรากฏตัวที่สมาคมนักผจญภัย ชั้นเลยวิ่งมาตลอดทางถึงที่นี่เดสุโซ” (ฟูจิ)

“แต่มันยังไม่ทันถึงชั่วโมงนึงเลยนะ ตั้งแต่ชั้นมาที่นี่น่ะ…” (มาโกโตะ)

การรวบรวมข้อมูลของฟูจิยัง มันเป็นอีกระดับนึงเต็มๆไปเลย

คนคนนี้น่ากลัว

“เมื่อพูดนั่นแล้ว ชั้นแทบจะจำนายไม่ได้เลย! ผมสีเงินและตาสีฟ้า นายดูเป็นพระเจ้าขนาดนั้น ตั้งแต่ได้เป็นเทพรับใช้ ของเทพธิดาซามะเหรอ?!” (ฟูจิ)

“มันไม่ดูแปลกเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นายน่ะเอ่อล้นไปด้วยความสง่างามเลยล่ะ! มันแม้แต่ทำให้ชั้น อิจฉาเลยเดสุโซ!” (ฟูจิ)

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนมันถูกให้คะแนนสูง สำหรับฟูจิยัง

พูดถึงแล้ว นีน่าซังและแมรี่ซังก็พูดว่า ‘มันดูเท่’ และ ‘มาโกโตะคุงกลายเป็นแฟนซี~’ ไม่ใช่การตอบสนองที่แย่

หืมม มันแบ่งกันแล้วตอนนี้

เราคุยกันซักพัก และแมรี่ซัง กลับไปทำงานสมาคมของเธอ

ขณะที่สำหรับฟูจิยังและนีน่าซัง พวกเขากลับไป พูดว่า พวกเขามีการเตรียมการต้องทำ สำหรับพิธีพรุ่งนี้ในประเทศแห่งแสง

หลังจากนั้น ผมไปแสดงตัวในที่อยู่ของคนรู้จักของผม ในประเทศแห่งไม้และประเทศแห่งไฟ

เทเลพอร์ตมีประโยชน์จริงๆ

แล้วก็ เพราะผมเป็นพระเจ้า ผมมานาไม่หมด

ผมสามารถที่จะเจอ คนรู้จักได้มากมาย

สิ่งที่โชคร้าย คือผมไปเจอกับโรซาลีซังไม่ได้

แม้ว่าผมอยากจะขอบคุณพี่เค้า พี่เป็นเหยื่อล่อ…

จากลูซี่: ‘เมื่อแม่เค้าหายไป นายจะไม่เจอแม่หรอก’

ผมถูกบอกมาอย่างเดียวกัน ที่หมู่บ้านเอลฟ์ ในประเทศแห่งไม้

โรซาลีซัง…เป็นคนแห่งอิสระจริงๆ!

(งั้นตอนนี้ สำหรับคนสุดท้าย…) (มาโกโตะ)

ผมได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจะไปที่ไหน

ผมเรียกสปิริตเวลา

ปราสาทแห่งราชวงศ์

ปราสาทที่สวยงาม ที่ตั้งขึ้นมา ยังไม่ถึงหนึ่งปี

ต่างจากปราสาทโรเซส ที่มันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น หรือปราสาทไฮแลนด์ ที่ผมได้ไปมาหลายครั้งหลายคราแล้วตอนนี้ ผมไม่เข้าใจ โครงสร้างของอาคาร

(…ชั้นหลงอ่ะ) (มาโกโตะ)

เวร

ผมเข้ามาในปราสาทกระทันหัน โดยใช้เทเลพอร์ต ดังนั้นผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน

ผมถูกบอกโดย ‘เจ้าของปราสาท’ ว่ามันไม่เป็นไรที่ผมจะไปจะมาตามสบาย ดังนั้น ไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น แต่…

ระหว่างที่ผมเดินไปทั่ว เสียงของฝีเท้าบางคน เข้าหาผม ด้วยความเร็วที่น่าตกตะลึงดังก้อง

ก่อนที่ผมจะหันไปที่ทิศทางนั้น…

“ไปเดินมั่วที่ไหนกัน เจ้าอัศวินงี่เง่า?!!!”

ผมถูกถีบ โดยกระโดดถีบ จากพระนาง ฟูเรีย

◇◇

เมื่อแม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้ถูกกำจัดไป ฟูเรียซัง ตกอยู่ห้วงแห่งความหลับลึกชั่วคราว เนื่องจากวิญญาณของเธอได้ผสานกัน

“{ชั้นจะไม่ยกโทษให้นาย ถ้านายไม่อยู่ที่นั่น ข้างชั้นเมื่อตอนที่ชั้นตื่น…อัศวิน…ของชั้น…}”

ผมทำอย่างที่ฟูเรียซังพูด และรอเธอตื่นข้างเธอ อยู่ตลอดเวลา

— “ฟูเรียจังจะตื่นขึ้นมาในวันที่ 3” (ไอรา)

ไอราซามะบอกผมอย่างนั้น

พูดถึงแล้ว เธอตื่นขึ้นมาในวันที่ 4

“แต่ชั้นอยู่ข้างเธออย่างถูกต้อง เมื่อเธอตื่นขึ้นมานะ” (มาโกโตะ)

“แม้อย่างนั้น มันนไม่ได้จำเป็นต้องหายไปทันทีหลังจากนั้นนี่!” (ฟูเรีย)

“ชั้นอยากจะไปทักทายผู้คน ที่ได้ช่วยเรามาน่ะ” (มาโกโตะ)

“……ยังไงซะ ชั้นเข้าใจเรื่องนั้น” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังเบะปาก ดังพูดว่า ‘ชั้นเข้าใจว่านายพูดว่าอะไร แต่ชั้นไม่เห็นด้วยกับมัน’

พูดถึงแล้ว ตอนนี้ ผมอยู่ในห้องส่วนตัวของฟูเรียซัง

ข้างนอกมืดแล้ว

“ค้างคืนที่นี่นะวันนี้” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังสั่งผม

ผมไม่คิดว่าผมจะปฏิเสธได้ที่นี่

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“โอเค! กินอาหารค่ำรึยัง? นายยัง ใช่มั้ย? ชั้นจะให้มันถูกเตรียม” (ฟูเรีย)

“อ้าา พูดถึงแล้ว ชั้นยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า” (มาโกโตะ)

สิ่งที่ผมย่อยวันนี้ คือชาของเจ้าหญิงโซเฟีย และชาที่สมาคม

“นายจะเป็นลมไปนะ” (ฟูเรีย)

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น ชั้นไม่รู้ว่าเพราะชั้นได้มาเป็นพระเจ้ามั้ย แต่ชั้นไม่หิวเลย” (มาโกโตะ)

“…จริงๆเหรอ?” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังมองดูผม ดั่งมองบางอย่างที่แปลกประหลาด

— “ไม่มีทางที่พระเจ้า จะรู้สึกถึงอะไรที่ไม่สะดวก อย่างความหิว” (โนอาห์)

— “นายแม้แต่ตื่นได้ตลอดเวลา แล้วก็ยังโอเคอยู่ มาโกะคุง” (เออร์)

— “อ้าา แต่มันเป็นไปได้ ที่จะจงใจทำให้ตัวเองรู้สึกหิวนะ เพื่อที่จะรับรู้ควารู้สึกถึงความอร่อย!” (โนอาห์)

— “ชั้นคิดว่านั่นมันยังยากไปหน่อย สำหรับมาโกะคุง ที่เพิ่งได้เป็นพระเจ้าในไม่นานมานี้” (เออร์)

เสียงเดิมของโนอาห์ซามะและเออร์ซามะ ดังมาจากข้างบน

พวกท่านแค่พูดอะไรที่พวกท่านอยากพูด และเสียงของพวกท่านไม่ได้ยินมาได้อีกแล้ว

ฟูเรียซังกระซิบหาผม ด้วยน้ำเสียงดั่งเธอกลัวเสียงเหล่านั้น

“มันเป็นแบบนั้นตลอดเหรอ?” (ฟูเรีย)

“นั่นใช่แล้ว” (มาโกโตะ)

“น-นายต้องลำบากแน่ อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

เธอบอกผมอย่างเดียวกันกับโมโมะ

แต่มันไม่ลำบากกับผมเลยนะ

หลังจากนั้น ผมกินอาหารค่ำกับฟูเรียซัง และถูกนำไปที่ห้องสำหรับแขก โดยเมดซังของปราสาทแห่งความมืด

มันเป็นห้องสำหรับแขก เหมือนโรงแรมชั้นสูง

ผมนั่งที่โซฟาใหญ่ในห้อง และพัก

(นั่นเหนื่อยนะ…) (มาโกโตะ)

ผมอาจจะผลักดันมากไปหน่อย ที่ไปหลายประเทศรอบๆ ทั่วทั้งทวีปในวันเดียว

ผมอาจจะเป็นพระเจ้า แต่อะไรที่เหนื่อย ก็ยังเหนื่อยอยู่ดี

ผมอยากจะนอนไปแบบนั้น แต่บางคนเคาะประตูห้องของผมม

ผมตอบด้วย ‘ครับ?’ และฟูเรียซัง ที่เพิ่งอยู่กับผมไม่นานเมื่อกี้นี้เอง พูดวา ‘ขออภัยที่รบกวน’ และเข้ามา

อะไรที่เธอใส่ ไม่ใช่ชุดราชินี แต่เป็นชุดนอนบางๆ พร้อมด้วยคาร์ดิแกนอยู่ข้างบน

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับเธอระหว่างที่หัวใจของผม เต้นข้ามจังหวะ

“เฮ้ นาย จะอยู่ด้วยกันกับชั้น จนถึงเช้า ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

เธอนั่งข้างผม และซบอิงผม

น-นี่คือ…

สำหรับช่วงเวลาตรงนั้น ผมคิด ว่าเทพธิดาจะโยนคำพูดบางอย่างเข้ามา แต่มันยังเงียบอยู่

“อัศวินของชั้น…ในที่สุด เราก็อยู่กันตามลำพัง…” (ฟูเรีย)

“เจ้าหญิง…” (มาโกโตะ)

ฟูเรียซัง ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น พร้อมด้วยแก้มที่แดง

ในฐานะผู้ชาย ผมควรจะกอดเธออย่างอ่อนโยน และรับความรู้สึกเหล่านั้นของเธอ

แต่สปิริตเวลา บินไปรอบๆผม เตือนผมอย่างเสียงดัง…เกี่ยวกับอนาคต อีกหนึ่งวินาทีให้หลัง

นั่นใช่แล้ว ผมเห็นอนาคตได้

“อ๊ะ มันคือมาโกโตะ”

“ชั้นว่าแล้วว่าเค้าอยู่ที่นี่”

“มันไม่เป็นไรที่จะมาบุกรุก ดึกดื่นขนาดนี้ตอนกลางคืนเหรอ…?

ลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟียเข้ามาข้างใน ด้วยเทเลพอร์ต

“……????”

ฟูเรียซังแข็งอยู่กับที่ แค่เมื่อตอนที่เธอพยายาม จะผลักผมลง

“ทำไมทุกคนอยู่ที่นี่ล่ะ?” (ฟูเรีย)

“คนสนิทใกล้ชิดของฟูเรียซัง บอกเราด้วยสื่อสารทางจิตใจ: ‘ราชินีของเรา แอบย่องเข้าห้องตอนกลางคืนหาชายทที่หมั้นกับเจ้าหญิง ของประเทศที่เป็นมิตรกับเรา ประเทศแห่งน้ำ ผมอยากจะให้ท่านหยุดเธอก่อน ที่มันจะเปลี่ยนเป็นปัญหาของชาติ'” (อายะ)

“และดัังนั้น เรามาด้วยเทเลพอร์ต” (ลูซี่)

“ข-เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

ซาซังและลูซี่ ตอบโดยไม่มีปัญหาอะไรมาก

ฟูเรียซังเปลี่ยนเป็นแดงฉาน และจากนั้นเปลี่ยนเป็นซีดขาว ไม่นานหลังจากนั้น

“อ-อืม…เจ้าหญิงโซเฟีย นี่คือ…ไม่ใช่อะไรแบบนั้นนะ…” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซัง พยายามจะพูดบางอย่างอย่างประหม่า

“ชั้นไม่ได้ถือมันมาก…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย พูดในเสียงเบาๆ

“”””เอ๋?””””

ทุกคน หันหน้าหาเจ้าหญิงโซเฟีย

“มันธรรมชาติ สำหรับฮีโร่ในตำนาน ที่จะมีภรรยาหลายคน และชั้นมั่นใจ ว่ามาโกโตะ จะรักเราเท่าๆกัน ไม่ว่าจะภรรยากี่คน ที่เค้ามี” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียยิ้ม พร้อมด้วยแรงกดดัน ที่จะไม่อนุญาตคำว่าไม่เป็นคำตอบ

“ไม่ใช่นั่นถูกแล้วเหรอ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟีย พูดว่าเธอไม่ถือ แต่…นั่นไม่ใช่

ผมรับมันผิวเผินไม่ได้

มาหยุดถูกลากไป โดยการไหลตามน้ำมากเกินไปเถอะ ผมสาบานคำนั้น

พูดุึงแล้ว ลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟีย จะอยู่ในปราสาทแห่งความมืดด้วย

ห้องสำหรับแขก ได้ถูกเตรียมสำหรับทุกคน และแค่เมื่อทุกคน กำลังจะออกจากห้องของผม

“ใช่ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“มีอะไร? ถ้านายจะแอบย่องเข้าห้อง ห้องของชั้น เป็นห้องที่อยู่ชั้นบนสุดของปราสาท” (ฟูเรีย)

“””…”””

แต่ลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟีย มองมาทางนี้อยู่นะ

“คิดยังไงเกี่ยกับผมสีเงินและตาสีฟ้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมลองถาม คำถามที่ผมถามทุกคนมา

ฟูเรียซัง ตอบโดยไม่ลังเล

“ชั้นชอบหน้าตาก่อนหน้านี้!” (ฟูเรีย)

เธอพูดมันอย่างแน่วแน่

ลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟีย พยักหน้า

…ถ้าอย่างนั้น ฟูเรียซังด้วย

บางที ผมควรจะย้อมมันดำจริงๆมั้ย?

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook