เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 322 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายดันเจี้ยนสุดท้าย

322 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายดันเจี้ยนสุดท้าย

ผมมุ่งหน้าเข้าไปในทะเลสีเทาอย่างช้าๆ

ผมใช้ [หายใจใต้น้ำ] ดังนั้นไม่มีปัญหา แม้ว่าจะในน้ำ

ปลาแถบทิศใต้ว่ายกันอย่างสบายๆ แต่พวกมั้นไม่ได้ระบายเป็นภาพที่สวยงาม ในทะเลสีเทา

ผมเห็นทะเลทางใต้ที่สวยงาม เมื่อผมมาที่นี่กับเคน เมื่อ 1,000 ปีก่อน แต่ผมไม่รู้สึกว่าเหมือนกันที่นี่

(วิหารทะเลลึกคือ…ทางนี้ ชั้นเดาว่า?) (มาโกโตะ)

ผมออกจากชายหาดของหมู่เกาะเฮอบัง และผมเข้าไปในทะเลลึกเข้าไปลึกเข้าไปอย่างช้าๆ

มันเป็นแนวปะการังที่ใหญ่และมหัศจรรย์ศัซักพักหนึ่ง แต่จากที่นั่น มีที่ ที่มันจะลึกลงไปในทีเดียว

(ที่นี่…) (มาโกโตะ)

ทางลงกระทันหัน ดั่งมันเป็นเหว

ทะเลลึก มืดและมองเห็นยาก

ผมดำลึกลงไปลึกลงไป

แสงอาทิตย์ที่อ่อนแออยู่แล้ว ริบหรี่ลงมากขึ้นไปอีก และรอบข้าง เปลี่ยนเป็นดำสนิท

“[มองกลางคืน]” (มาโกโตะ)

ผมมองไปทั่วทะเลที่มืดมีด

ปลาสีสันสดใสที่ว่ายกันไปทั่วตอนนี้หายไปหมดแล้ว และแทนที่มัน มีเงาของสิ่งมีชีวิตใหญ่ที่นั่นที่นี่

มีบางตัวที่มุ่งหน้ามาทางนี้

…พวกนั้นมันมอนสเตอร์กินเนื้อเหรอ?

พวกกมันอาจจะเล็งเอาผมเป็นเหยื่อ

แต่จู่ๆ ตัวที่ใหญ่ของมันก็สั่น และเปลี่ยนทาง

เกิดอะไรขึ้น? ผมสงสัย และสังเกตทันทีหลังจากนั้น

“ราชาของเรา ทำไมนายเหม่อลอย?”

เดียปรากฏอยู่ที่หลังผม

ดูเหมือนมอนสเตอร์กลัวมานาของเดีย

“ชั้นนึกถึงเวลา ที่ชั้นพยายามมาเคลียร์วิหารทะเลลึกกับเคนน่ะ” (มาโกโตะ)

“เค้าไม่ใช่ชายที่มีทักษะในการใช้สปิริต แต่….มันน่าเศร้าที่เค้าจากไปแล้ว หือห์” (เดีย)

เดียทำหน้าที่เศร้า เหมือนผม

แต่ไม่นานก็ทำสีหน้าจริงจัง

“ราชาของเรา! นายจะมุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึกแล้วตอนนี้ ใช่มั้ย? นายต้องไม่ลดการป้องกันนะ!” (เดีย)

“ชั้นไม่ทำหรอก ชั้นยังไปไม่ถึงแม้แต่ทางเข้าของดันเจี้ยนเลย” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาา นั่นก็จริง อ้า มอนสเตอร์มามากขึ้นอีกแล้ว” (เดีย)

“โอ้ มังกรทะเล มั้ง? แน่นอนว่ามันมาที่นี่” (มาโกโตะ)

“มันค่อนข้างเป็นตัวใหญ่นะ แม้ว่ามันเห็นชั้น สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ มันไม่แสดงความเกรงกลัวเลย” (เดีย)

“มันหายากในบริเวณนี้นะ” (มาโกโตะ)

มังกรทะเลตัวใหญ่ เข้าหาเราต่อ แม้ว่าจะระหว่างที่เราคุยกับแบบนั้นอยู่

มันเปิดปากกว้าง และพยายามจะกินผมทั้งตัว

“เวทมนตร์น้ำ: [กระแสน้ำ]” (มาโกโตะ)

ผมปรับน้ำรอบผมให้อยู่กับที่ และสร้างบาเรียน้ำหลอกรอบผม

เขี้ยวที่คมของมังกรทะเล เด้งออกไปจากบาเรีย

มังกรทะเลเข้าหาผมด้วยกรงเล็บที่คมกริบ และเหวี่ยงหางยาวๆของมันต่อ แต่ไมมีซักอย่างที่มาถึงผม

ผมมองดูมังกรทะเล พยามจะโจมตีผมต่ออย่างสิ้นหวัง ด้วยสีหน้าครึ่งๆกลางๆ

“อืม~ ชั้นจะจัดการมันนะ โอเคมั้ย?” (เดีย)

เดียต้องพบว่ามันน่ารำคาญ ที่ผมเล่นไปทั่วกับมัน และเธอเริ่มรวมมานา

*ครืน ครืน ครืน*

ทะเลสะท้อนเสียงมานากลับมา และสั่นด้วย

*กึก!*

มังกรทะเลเปิดตากว้าง และจากไปด้วยความเร็วที่โดดเด่น

มอนสเตอร์ที่ว่ายอยู่ใกล้ๆ กระจัดกระจายกันออกไป

…ผมและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ จบที่การอยู่กันตามลำพัง ในทะเลที่กว้างใหญ่นี้

มันเป็นทะเลลึกและเงียบงัน ถ้าให้เริ่มพูด

อย่างช้าๆ เรามุ่งหน้าผ่านสีดำสนิท

เราไปต่อ โดยไม่พูดอะไร ซักพัก

“อืม ชั้นทำอะไรไม่ดีเหรอ นั่น?” (เดีย)

“ไม่ มันโอเค ยังไงมันก็จะวุ่นวายในอีกซักพักนึงอยู่ดี” (มาโกโตะ)

ผมตอบเดียด้วยการหัวเราะคิกคัก

แต่หน้าเธอก็ยังแสดงความกังวล

“…ตอนนี้ ราชาของเราขาดพลังงาน” (เดีย)

“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

หัวใจของผมสงบ ต้องขอบคุณโล่งจิต

แต่ผมสงสัย ว่าผมรู้สึกยังไงอยู่

นี่ ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ผมมุ่งหน้าไปวิหารทะเลลึก

ผมได้ท้าทายมันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เมื่อ 1,000 ปีก่อน

แน่นอนว่าผมตื่นเต้นมากว่าเมื่อตอนนั้น

เคนว่ายน้ำไม่เก่ง ดังนั้นเขาจะลนไปทั่ว ทุกครั้งที่มอนสเตอร์ออกมา

เดียจะล้อเขาเมื่อนั่นเกิดขึ้นทุกครั้ง ขณะที่เรามุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก

ผมคิดเกี่ยวกับการชวนลูซี่และซาซัง เมื่อผมกลับมาที่ปัจจุบัน

ผมอยากจะชวนเจ้าชายเลนเนิร์ดด้วย แต่ผมมั่นใจ ว่าเจ้าหญิงโซเฟียจะต่อต้านมัน

ขณะที่สำหรับฟูเรียซัง…ผมรู้สึกว่าเธอจะพูดว่า ‘ชั้นจะโดดแดดเผา ชั้นนเลยไม่อยากไปที่ภูมิภาคทางใต้’

ผมแน่ใจว่าโมโมะจะมาแน่นอน

ถ้ามันหลังจากปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ผมชวนซากุไรคุงได้ด้วย

ต่างจากเมื่อ 1,000 ปีก่อน อุปกรณ์เวทมนตร์พัฒนาไปมากแล้วตอนนี้ ดังนั้นมาสั่งอุปกรณ์ผจญภัยล่าสุด จากฟูจิยังเถอะ

…คือสิ่งที่ผมคิด

ตอนนี้ มันเป็นแค่ฝันที่อยู่ไกลๆ

โลกนี้ เกือบจะถูกควบควมโดยเสน่ห์ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ทวีปทิศตะวันตก ได้ตกอยู่ในมือของเธอแล้ว

ทำไม่อะไรๆมันออกมาเป็นแบบนี้?

การกระทำของผม มันถูกต้องในเวลานั้นมั้ย

เกียในหัวผมหมุน แต่มันไม่ลงตัวที่ไหนเลย

ถ้าผมได้ทำนี่ทำนั่นในเวลานั้นไป…คือความคิด ที่คงอยู่ในหัวของผม

ถ้าผมได้สังเกต ว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้ครองฟูเรียซังไปแล้ว

แต่อะไรล่ะที่ผมจะแม้แต่สามารถทำได้ ถ้ามันเป็นอย่างนั้น…?

ความคิดผมจบที่การเปลี่ยนไปเป็นซักโลกสีดำที่มืดมิด เมื่ออยู่ข้างในทะเลที่มืดมน

“ราชาของเรา…อีกไม่นานเราจะไปถึงทะเลลึกแล้ว” (เดีย)

“ใช่ แผลลึกมันมาให้เห็นแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมมองลงไปที่เดียพูด

เส้นแสงขนาดยักษ์ แทงเข้าไปในทะเลลึกที่มืดมิด

มันดูเหมือนเส้นยาวๆ บางๆ ซึ่งจริงๆแล้ว เป็นรอยแยก ที่ตัดเข้าไปในทะเลลึก

ถูกเรียกว่าแผลลึก

มันเป็นทางเข้าของวิหารทะเลลึก

ผมใช้มองกลางคืนอยู่ แต่ผมถอนมัน

มีแสงเล็ดออกมาจากทะเลลึก แม้ว่ามันควรจะดำสนิท

…*ต่น*

ผมก้าวเข้าไปในทะเลลึก

ผมยืนที่ข้างกำแพงสูงของทะเลลึก

แสงจากมานา ส่องสว่างภายใต้ผม

โลกใต้น้ำข้างล่างที่นี่

มานาที่เข้มข้น เอ่อล้นใต้เท้าของผม

เหวยักษ์ ที่ดั่งมันตัดเปิดเข้าไปในทะเลลึก

มันพูดกันว่า แผลนี้ถูกสร้าง จากสงครามดินแดนสวรรค์ในอดีต แต่ความจริงนั้นไม่ชัดเจน

ผมปล่อยให้ตัวผมจมเข้าไปในหลุมยักษ์

กำแพงของแผลลึก มีคริสตัลเวทมนตร์ที่ส่องสว่างอยู่ข้างในมัน

คริสตัลเวทมนตร์ขนาดกำมือ มีความหนาแน่นที่สูง และมีค่ามากมาย

ถ้าคุณเอามันไปจำนวนหนึ่ง และขายพวกมัน มันจะได้หลายล้านจี

แต่ไม่มีนักผจญภัยมาก ผู้ที่จะมาที่นี่

เหตุผลคือ…

“ราชาของเรา มังกรทะเลมองมาทางนี้” (เดีย)

“พวกมันดูเหมือนจะระวังเธอนะ เดีย” (มาโกโตะ)

มีตาเป็นเต็มตัน มองดูเรา เหมือนรำคาญ

พวกมันทั้งหมดเป็นมังกรทะเล

ชั้นแรกของแผลลึก

รังของมังกรทะเลของทะเลลึก

ถ้าคุณมาขุดคริสตัลเวทมนตร์ที่มีค่าเป็นล้าน คุณจะถูกล้อมโดยมังกรในพริบตา

นี่คือหนึ่งในเหตุผล ว่าทำไม พวกเขาพูดกันว่า วิหารทะเลลึก มันไม่คุ้มกับปัญหา

“มันดูเหมือนเราเป็นอุปสรรค ดังนั้นแค่ไปเถอะ” (มาโกโตะ)

“มันดีนะที่มังกรมีความฉลาดสูง” (เดีย)

มังกรที่ฉลาด ไม่ทำการต่อสู้ที่ไร้จุดหมาย

ไม่มีมังกรทะเล ที่พยายามจะหาเรื่องสู้กับสปิริตน้ำผู้้ยิ่งใหญ่

ผลของมัน คือเราสามารถที่จะผ่านมาได้อย่างสงบสุข แต่ผมจบที่ตึงๆ เพราะมีมังกรอยู่รอบๆเป็นตัน

เมื่อเราผ่านรังมังกร ชั้นแรกของแผลลึก…ส่วนใหญ่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่

แลกเปลี่ยนกับเรื่องนั้น มานาในน้ำหนาขึ้น และคริสตัลเวทมนตร์ที่กำแพง เต็มไปด้วยสีสัน และน่าหลงไหล

มันพูดกันว่า ทางไปวิหารทะเลลึก ไม่มีอะไรมากที่มีค่าพอ แต่ผมคิดว่าชั้นกลาง มันคุ้มค่าแก่การมอง

คุณเห็นมอนสเตอร์ที่ก้าวข้ามขนาดร้อยเมตร เหมือนงูทะเลจากไกลๆ

แน่นอนว่พวกมันเป็นผู้ปกครองของที่นี่ ที่ใช้ชีวิตมาอยู่หลายพันปี

ผมได้แอบมองนิดหน่ย 1,000 ปีก่ออน

ผมรู้สึกถึงสายตาช่วงเวลาหนึ่ง และมองไปรอบๆ

มีกลุ่มของนางเงือก มองดูเราจากไกลๆ

มันหายากที่จะเห็นนางเงือกที่เชื่องๆ ในที่ที่อันตรายแบบนี้

พวกเธอโบกมือ ด้วยรอยยิ้มที่สดใส

ผมโบกมือกลับไป

“ราชาของเรา ไซเรนพกนั้น พยายามจะเสน่ห์ใส่นาย” (เดีย)

“งั้นพวกเธอก็ไม่ใช่นางเงือก…” (มาโกโตะ)

เดียจ้องพวกเธอ และไซเรนจากไป

ชั้นกลาง มีมอนสเตอร์มากมายที่มีนิสัยใจคอที่ชัดเจน

แต่ไม่มีมอนสเตอร์ที่พยายามจะกวนผม และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ

เรามุ่งหน้าไปส่วนที่ลึกที่สุดของทะเล

“ราชาของเรา…เรากำลังจะไปถึงชั้นล่างแล้ว” (เดีย)

“ถิ่นของ {พวกนั้น} ถ้าอย่างนั้น…ระวังกันเถอะ” (มาโกโตะ)

เดียและผมพยักหน้าเบาๆ

เรามองใต้เท้าเรา

พื้นสีเทา แพร่ออกไปที่นี่

ครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ ผมเข้าใจผิด ว่านี่เป็นก้นแผลลึก

เมื่อผมมองอย่างตั้งใจมากขึ้น พื้นไม่ได้เรียบ แต่มันนุ่มและอ่อน

ยนนั้น มันดิ้นและส่าย มันจะกระตุกเป็นบางครัง

—{มอนสเตอร์ทะเล คราเคน}

แค่ขนาดร่างกายมันอย่างเดียว มันก็มากกว่าร้อยเมตร

ถ้ามันแยกขาของมัน มันจะใหญ่มากกว่านั้นหลายเท่า

มอนสเตอร์ ที่เป็นมอนสเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดที่ผมรู้จักในโลกนี้

มีพวกมันอยู่ที่นี้ {เยอะเป็นตัน}

รังของมอนสเตอร์ทะเล ที่น่ากลัวที่สุด

นั่นคือชั้นล่างของแผลลึก

ผมหลบพวกมัน ระหว่างทีลงลึกต่อไป

คราเคนมีความฉลาดน้อย แม้ว่าร่างกายของมันจะใหญ่โต

มันโจมตีทุกอย่างที่เข้าหามัน

มากกว่านั้น ถ้าคุณสู้กับมันซักตัว มันจะดึงดูดตัวอื่น

“เราจะผ่านไปในทีเดียว เดีย!” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ราชาของเรา!” (เดีย)

ผมให้สปิริตน้ำผู้ยิ้งใหญ่ควบคุมการไหลของน้ำ

ตัวที่ใหญ่ของคราเคน ไม่สามารถที่จะต้านมันได้ และถูกล้างไป

แต่มันมีพวกมันอยู่มากมาย

มีอยู่หลายสิบ และนั่น แค่ตัวที่ผมมเห็นได้

จริงๆแล้วผมไม่ได้แม้แต่จะนับพวกมัน

มันเป็นความลึกลับ ว่ามอนสเตอร์ที่มโหฬาร ที่มมีขนาดหลายร้อยเมตร ยังคงจำนวนเหล่านี้ได้อย่างไร

แต่หลังจากท้าทายวิหารทะเลลึกนับครั้งไม่ถ้วย เมื่อ 1,000 ปีก่อน ผมเข้าใจนิเวศวิทยาของพวกมัน

“คราเคนซึมซับมานาจากน้ำทะเลโดยตรง ใช่มั้ย…?” (มาโกโตะ)

“ใช่ เป็นไปได้สูงที่สุด มันจะเป็นไม่ได้สำหรับจำนวนเหล่านี่ ที่จะรอดชีวิตถ้าเป็นอย่างอื่น” (เดีย)

จะไม่มีอาหารเพียงพอ

แต่แผลลึกมีมานาที่เข้มข้นอย่างไม่น่าเชื่อเอ่อล้นอยู่ในมัน

ถึงจุดที่ว่าหินข้างในรูของกำแพง กลายเป็นคริสตัลเวทมนตร์ที่เข้มข้น เมื่อโดนมานาทะเล

ดูเหมือนคราเคนซึมซับมานาไปเป็นพลังงานโดยตรง

*บ่วนนนนนนน!*

เสียงนั้นถูกสร้างขึ้น และขาของคราเคนเข้าหาเราอีกครั้งหนึ่ง

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่หยุดสิ่งนั้น

จำนวนของคราเคนลดน้อยลง ยิ่งเราลงไปลึกมากขึ้น

ชั้นล่างเป็นถิ่นของพวกมัน แต่มันดูเหมือนพวกมันไม่อยากไปลึกลงไปเกินไป

ผมรู้เหตุผลว่าทำไม

“คราเคนเป็น {อาหาร} ของสัตว์สวรรค์ เลวีอาธาน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“สัตว์สวรรค์ใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องกินอะไร แต่มันต้องเบื่อ ที่อยู่ในทะเลลึกตลอดเวลา การกินมอนสเตอร์กลายเป็นงานอดิเรกของมัน ค่อนข้างจะเป็นสิ่งแปลกที่พบว่าสนุก” (เดีย)

ผมคุยกับเดีย ขณะที่เราผ่านรังของคราเคน

ในท้ายที่สุด ไม่มีคราเคนไล่ตามเรา

—ชั้นที่ลึกที่สุดของแผลลึก

มันเหมือนโลกแห่งภาพลวงตา

พื้นผิวทั้งหมดของกำแพง เป็นประกายระยิบระยับ

มันได้ถูกเปิดเผยโดยมานาที่เข้มข้น ในช่วงเวลาที่ยืดยาวไป จนทั้งกำแพงกลายเป็นคริสตัลเวทมนตร์

ถ้าคุณนำทั้งหมดนี้กลับไป คุณจะสามารถอยู่ในความหรูหรา 7 ชั่วอายุคน

แต่ไม่มีความหมายที่จะนำมันกลับไปนะ

“ไม่ว่าจะมาที่นี่กี่ครั้ง…ที่นี่มันเป็นนรกของทะเลมานาเลย…” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับตัวเอง

ผมได้ผจญภัยไปหลายที่แล้ว ตั้งแต่ที่มาที่โลกนี้ แต่ที่นี่ ต่างจากที่อื่นใดๆทั้งสิ้น

มานาเอ่อล้นใต้เท้าของผม

แถวใหญ่ของเหล่ามอนสเตอร์ ถูกดึงดูดโดยมานานี้ และทำที่นี่ให้เป็นที่อาศัย

มังกรทะเลสร้างรัง และมอนสเตอร์ทะเลมากมายก็ถูกดึงเข้ามาด้วย

สำหรับคราเคน นี่เป็นสิ่งที่รักษาชีวิตมัน

มานาที่ไม่มีจบสิ้น

การสำรวจวิหารทะเลลึก ไม่ได้ก้าวหน้าเลยซักนิด ในหมู่นักผจญภัย

เพราะเรื่องนั้น มันเป็นความลึกลับใหญ่ ว่าสภาพแวดล้อม มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงตั้งแต่ทีแรก

นั่นทำไม ผมไม่รู้ จนกว่าเดียจะบอกผม

“นี่คือ…{มานาของโนอาห์ซามะ} ใช่มั้ย เดีย?” (มาโกโตะ)

ผมถามอีกครั้ง

“ใช่ เพื่อพูดให้เฉพาะเจาะจง มันเล็ดออกมา {นิดหน่อย} เพราะเธอถูกผนึกในวิหารทะเลลึก… เป็นพลังของเทพธิดา” (เดีย)

“นั่นบ้าไปแล้ว…” (มาโกโตะ)

แม้ว่ามานานิดเดียวที่เล็ดออกมา มันเปลี่ยนระบบนิเวศของทั้งบริเวณ

ดังเจี้ยนสุดท้าย ตลอดทางไปถึงแผลลึก

โนอาห์ซามะอยู่ที่นั่น

แค่ด้วยความจริงนั้นอย่างเดียว ดันเจี้ยนสุดท้าย ถูกสร้าง

“ราชาของเรา เรากำลังจะเข้าอาณาเขตนั้นแล้ว ชั้นไปใกล้กว่านี้ไม่ได้…” (เดีย)

“ชั้นรู้ ชั้นแค่จะตรวจดูสิ่งต่างๆสำหรับวันนี้ เธอรอที่นี่ เดีย” (มาโกโตะ)

“ระวังตัวด้วย” (เดีย)

มันอาจจะแคบ แต่แผลลึกที่ลึกลงไปหลายร้อยเมตร ได้มาถึงจุดจบแล้ว และพื้นที่เปิดขนาดยักษ์เปิดขึ้นที่นั่น

บาเรียระดับพระเจ้าที่ปฏิเสธสปิริตทุกอย่าง

เพราะเรื่องนั้น ผม ในฐานะผู้ใช้สปิริต แบกอุปสรรคที่หนักหน่วง

ไม่เพียงแค่ผมยืมพลังของสปิริตไม่ได้ แต่มีสัตว์สรรค์อยู่ข้างหน้า

ตราบไดที่ผมไม่ฝ่ามันไป ไม่มีทางที่จะไปถึงวิหารทะเลลึก

ผมมองพื้นที่ของทะเลลึกที่กว้างใหญ่

มันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยซักนิด ตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อน)

ที่ก้นวงกลมยักษ์ มีพื้นที่ที่แบน

มันไกลทำจะเห็นจากที่นี่ แต่มันน่าจะเปลี่ยนเป็นคริสตัลเวทมนตร์จากการโดนมานาในทะเลลึก

และมีเทือกเขาหนึ่งเทือกเขาวิ่งผ่านที่นี่

เทือบเขาใหญ่ที่สร้างการโค้งที่อ่อนโยน

เทือกเขานั้น อยู่ที่ตำแหน่งที่สูงที่สุด

(…[มองไกล]) (มาโกโตะ)

ผมสัตเกตเทือกเขา

มี {วิหาร} ที่นั่น

“วิหารทะเลลึก…” (มาโกโตะ)

มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ผมเห็นมัน

ผมตื่นเต้นเมื่อผมเห็นมันเป็นครั้งแรก เมื่อ 1,000 ปีก่อน

และจากนั้น ผมตกอยู่ในความสิ้นหวังหลังจากนั้น

*ซุซุซุ*

{เทือกเขาเคลื่อนไหว}

ดูเหมือนมันได้สังเกตผมแล้ว ผม ผู้บุกรุก

สุดปลายของเทือกเขา ยกขึ้นมาอย่างช้าๆ

(สัตว์สวรรค์ เลวีอาธาน…) (มาโกโตะ)

มันใหญ่มาก มันยากสำหรับผม ที่จะรับรู้ว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต

ผมได้ยินเกี่ยวกับเจ้านี่ จากโนอาห์ซามะมาก่อน

◇◇

“เลวีอาธานใหญ่แค่ไหนครับ?” (มาโกโตะ

“หืมม นายจะไม่เข้าใจถ้าใช้มาตรวัดของโลกนี้ ดังนั้นถ้าให้ชั้นใส่มันเป็นคำพูดของโลกก่อน มันจะเป็นครึ่งหนึ่งของขนาดฮอนชูจากญี่ปุ่น เข้าใจมั้ย?” (โนอาห์)

“ไม่ค่อยอ่ะครับ…” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามฟูจิยังหลังจากนั้น เขาพูดว่าระยะของฮอนชูคือ 1,500 กม.

ดังนั้นครึ่งของนั่น คือ 750 กม.

นั่น…เป็นการวัดขนาดที่ใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตเหรอ?

◇◇

(มันมองชั้นอยู่…) (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกอย่างนั้น

เลวิอาธานไม่ได้เปิดตาของมัน

แต่มันมองมาที่ผมอย่างแน่นอน

ผมเข้าใกล้มากกว่านี้ไม่ได้

{คำสั่งสวรรค์} ถูกมอบให้เลวีอาธาน ที่จะกวาดล้างคน ที่เข้าใกล้วิหารทะเลลึก

ถ้าผมอยากจะเจอโนอาห์ซามะที่ถูกผนึก เราต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับสัตว์สวรรค์ -เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดยักษ์ที่เหนือกว่าปรกติจนทำให้ผมเวียนหัว

(มันได้เวลาผมกลับแล้ว…) (มาโกโตะ)

มันเกือบจะเวลาที่ผมตกลงกันกับราชินีโนเอลแล้ว

ผมสามารถที่จะยืนยัน ความยากที่ไร้สาระของวิหารทะเลลึก

หัวใจผมเบาขึ้น

◇◇

“ฟฟฟฟู่…” (มาโกโตะ)

ผมออกจะทะเลและหายใจ

ผมให้เดียไป

ทำให้เสื้อผ้าแห่งด้วยเวทมนตร์น้ำ

ผมเดินอย่างช้าๆ ที่ชายหาดทราย และมุ่งหน้าไปที่อยู่ของราชีนีโนเอล

มันถึงเวลาที่พระอาทิตย์จมลงไปพอดี ดังนั้นผมทำมันให้เป็นเวลานัด

เมื่อผมมาถึงหน้าที่ออยู่ คนที่ดูเหมือนนายประตูนำทางผม

ผมถูกนำไปที่ห้องใหญ่ข้างในที่อยู่ ที่ดูเหมือนห้องประชุม

“ชั้นได้รออยู่เลย มาโกโตะซามะ” (โนเอล)

ที่ตรงกลาง ราชินีโนเอล และคนอื่นหลายสิบคนนั่งกันอยู่

ดูเหมือนพวกกเขารอผม

“ขอโทษที่มาสาย” (มาโกโตะ)

“ไม่ นายกลับมาก่อนเย็น นังนั้นมันโอเค” (โนเอล)

ราชินีโนเอลยิ้ม

เธออาจจะได้ความสงบของเธอกลับคืนมานิดหน่อยแล้ว

แต่สีหน้าของคนรอบข้างราชินีโนเอล มืดมน

พวกเขาน่าจะได้ยิน สถานการณ์ปัจจุบัน ในทวีปททิศตะวันตก

ความจริงที่ว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติควบคุมมัน

“ยังไงซะถ้าอย่างนั้น มาปรึกษาเกี่ยวกับแผนข้างหน้าเถอะ” (โนเอล)

คำพูดของราชินีโนเอลเปิดการประชุมนี้ แขวนไปด้วยบรรยากาศที่หนักอึ้ง

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook