เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 311 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ด่วนพิเศษ

311 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ด่วนพิเศษ

—การโจมตีของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สู่ไฮแลนด์

หลังจากที่ลนลานเล็กน้อยกับคำพูดของเกรา-ซัง ผมสังเกต

“ไอรา-ซามะ!” (มาโกโตะ)

ผมขึ้นเสียง

ตาทิพย์ของท่านล่ะ?!

ไม่ใช่ท่านควรจะรู้เหรอ?!

แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา จากสวรรค์

(เธอน่าจะยุ่งน่ะ ชั้นว่าเธอน่าจะออกคำส่งอีโร่ในไฮแลนด์ผ่านออราเคิล) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะตอบแทน

(ยะโฮ~ มาโกะ-คุง☆ ยินดีด้วยต่อชัยชนะกับราชามังกรโบราณ…คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่สิ่งต่างๆมันมีปัญหานะ ไม่ใช่เหรอ?)

คนที่ผู้อย่างร่าเริง แต่มีความเสียใจผสม มันคือเออร์-ซามะ

“แค่อะไรเกิดขึ้นบนโลกนี้กันครับ…?” (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมกำลังจะถามรายละเอียด…

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! นายควรจะพักร่างกายนายก่อน! เราจะไปร่วมกลุ่มกันกับประเทศแห่งแสงทีหลัง” (เกราลท์)

เมื่อพูดอย่างนี้ การสื่อสารเวทมนตร์ของเกรา-ซังถูกตัด

เขาน่าจะไปที่ประเทศแห่งแสง เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

“มาโกโตะ…ฟูริและเจ้าหญิงโซเฟียจะโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“ฟูจิวาระ-คุงและนีน่า-ซัง ก็อยู่ในประเทศแห่งแสงด้วย ใช่มั้ย?” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง ถามอย่างไม่สายใจ

แต่นอนการตอบของผมอย่างชัดเจนว่าคือ…

“มากลับไปที่ประเทศแห่งแสงทันทีเถอะ! ลูซี่ ซา-ซัง ทำได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ถ้าเรากังวล แค่ต้องยืนยันด้วยตาของเราเอง

“ช-ชั้นโอเคกับเรื่องนั้นนะ แต่…” (ลูซี่)

“ร่างกายของนายโอเคเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

ผมคิดว่าพวกเธอจะตอบทันทีเหมือนปรกติ แต่ทั้งสองคน ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะชอบความคิดนั้น

(…มาโกโตะ นายเข้าใจมันมั้ย? นายหมดสติ แค่ไม่กี่นาทีก่อน รู้มั้ย) (โนอาห์)

(มาโกะ-คุง ดูแลรักษาร่างกายตัวเองมากกว่านี้หน่อย) (เออร์)

เทพธิดาทั้งสองท่านดุผม

ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึงมัน แน่นอนว่าผมสลบไป

แต่…

“ถ้าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่โผล่มา เราต้องรีบไป” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาา…เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

“นั่นเหมือนนายเลยนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซัง หัวเราะอย่างขมขื่น

ได้เลย งั้นออกเดินทางกันเถอะ คือที่ผมคิด เมื่อ…

“เฮ้ย เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง เราเจอกันอีกครั้งหลังจาก 1,000 ปี และนายจะไปแล้วเหรอ?”

คนสวยผมขาวตัวผอมเพรียวสูงๆ

มังกรขาว เมล-ซัง

ด้วยนั่น ในที่สุดผมก็สงสัยเกี่ยวกับว่าผมอยู่ที่ไหน

“มังกรขาว-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ ว่าแต่ ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)

“ชั้นสร้างห้องสำหรับมนุษย์ ในที่อยู่ของมังกรโบราณ แต่มันแค่เรียบๆที่ทำจากเวทมนตร์นะ” (เมล)

“เฮฮฮ๋…” (มาโกโตะ)

แม้อย่างนั้น มีเฟอร์นิเจอร์และภาพวาดอยู่ในห้อง

มันไม่ได้ดูเหมือนเป็นที่อยู่อาศัยที่เรียบง่าย

ข้างในมัน จะค่อนข้างราคาแพง ในโรงแรมชั้นสูง

“เมล-ซัง เรื่องด่วนมาน่ะ ดังนั้นเราจะไปก่อนซักพัก เราจะกลับมาอีกครั้ง โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่นแปลกนะ แต่ชั้นได้ยินมาว่า พวกนายพูดบางอย่าง อย่างการมุ่งหน้าไปที่การต่อสู้สุดท้าย กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นะ” (เมล)

“มาคุยกันยาวๆอย่างผ่อนคลาย หลังจากกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เถอะ” (มาโกโตะ)

“เค้าว่างั้น พ่อ” (เมล)

“…ข-เข้าใจแล้ว”

“””?!”””

คนที่ปรากฏจากข้างหลังมังกรขาว คือชายที่สูงมากกว่า 2 เมตร

ผมเคยเห็นเขามาก่อน

มันเป็นเวอร์ชันมนุษย์ ของราชามังกรโบราณแอสทารอธ ผู้ที่ผมเจอเมื่อ 1,000 ปีก่อน

นี่ควรจะเป็นครั้งแรก ที่ลูซี่และซา-ซังเห็นเขา แต่พวกเธอต้องเห็นแล้ว ว่าเขาเป็นใคร พวกเธอตั้งท่าต่อสู้ทันที

“ผู้ใช้สปิริต นายจะไปเจอบุคคลนั้นเหรอ?” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณ ขมวดคิ้ว และมองลงมาที่นี่

“นายจะบอกว่า นายไม่อนุญาตเหรอ?” (มาโกโตะ)

ราชามังกรโบราณ ส่ายหัวของเขาไปข้างๆ

“ชั้นแพ้นาย ดังนั้น ชั้นไม่มีสิทธิ์จะไปหยุดนาย แต่ชั้นทรยศบุคคลนั้นและเป็นพวกของนายไม่ได้…แต่ชั้นมอบชีวิตของชั้นให้นายได้นะ” (แอสทารอธ)

“โชคร้าย ชั้นรีบอยู่ที่นี่ ดังนั้นมาคุยกันครั้งหน้านะ” (มาโกโตะ)

ผมอยากจะให้คุณเว้นผมไว้ จากการคุยเกี่ยวกับการฆ่าคุณ ต่อหน้าลุกสาวคุณ

มาปัดมันไป และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเถอะ

“เดี๋ยว อย่างน้อยให้ชั้นได้มอบข้อพิสูจน์ถึงชัยชนะ ที่นายมีต่อชั้น” (แอสทารอธ)

เมื่อพูดอย่างนี้ ราชามังกรโบราณ มอบบางอย่างให้ผม

มันดูเหมือนกระดูกกตรงเกลียว และส่องแสงสีรุ้ง

“นี่อะไร?” (มาโกโตะ)

“เขี้ยวของชั้น ถ้านายแสดงนี่ มังกรในดินแดมนุษย์จะเคารพนาย…ถ้ามันไม่ใช่เพื่อวัตถุประสงค์ที่เป็นภัยต่อบุคคลนั้นน่ะนะ” (แอสทารอธ)

“…ชั้นรู้สึกเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์กับชั้นเลย” (มาโกโตะ)

ผมกำลังจะไปสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จริงๆที่นี่

แม้ว่านายจะมอบไอเท็ม ที่ผมใช้ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…

(มาโกโตะ~ อย่าพูดอย่างนั้น นายได้ทำเขี้ยวของราชามังกรโบราณหักนะ หลังจากทั้งหมด) (โนอาห์)

(นั่นใช่แล้ว มาโกะ-คุง เขี้ยวนั้นเป็นข้อพิสูจน์ของราชามังกรโบราณ ดังนั้นไม่ใช่แค่มังกร มอนสเตอร์เกือบทั้งหมดจะวิ่งหนี ไม่ก็เคารพนาย แค่จากการแสดงสิ่งนั้น รู้มั้ย?) (เออร์)

ข-เข้าใจแล้ว

ด้วยการพูดเสริมของสองเทพธิดา ผมได้เรียนรู้ว่าผมได้อุปกรณ์เวทมนตร์ที่อุกอาจมา

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นรับมันอย่างซาบซึ้ง” (มาโกโตะ)

“…อย่างนั้นเหรอ” (แอสทารอธ)

บางทีเพราะการตอบสนองของผมมันเรียบๆเกินไป ราชามังกรโบราณเหมือนจะสลดใจโดยมัน

ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น

“พ่อ หนูจะขนผู้ใช้สปิริต-คุง ไปที่ที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่” (เมล)

“…หืม แต่…” (แอสทารอธ)

“หนูไม่ใช่ลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แล้วก็ หนูได้ต่อต้านเค้าไปแล้ว เมื่อ 1,000 ปีก่อน ดังนั้นมันสายเกินไปแล้วสำหรับเรื่องนั้น” (เมล)

“พ่อหวังว่าลูกจะไม่ไปปลุกความเดือดดาลของบุคคลนั้นนะ…” (แอสทารอธ)

สีหน้าของราชามังกรโบราณ คือสีหน้าของพ่อที่กังวลเกี่ยวกับลูกสาว

“โอเค ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมมองดูหน้าของลูซี่ ซา-ซัง และมังกรขาว-ซัง

“ทางนี้” (เมล)

เราตามมังกรขาว-ซัง และเดินข้างในที่อยู่ของมังกรโบราณ

ข้างในมันเหมือนดันเจี้ยนที่ซับซ้อน ผมไม่คิดว่าผมจะไปถึงทางออกได้ โดยไม่มีคนนำทาง

สิ่งที่กวนใจผม คือราชามังกรโบราณ ตามมาด้วย

เป็นไปได้มั้ยว่าเขาจะไปส่งเรา?

เมื่อเรามาถึงทางออก มันเป็นดินแดนรกร้างที่กว้างขวางมาก

ดูเหมือนทิวทัศน์จะหายไปนิดหน่อย เพราะการต่อสู้ของผมกับราชามังกรโบราณ

มันกระอักกระอ่วนนิดหน่อย

ลูซี่ ซา-ซัง และผม ขึ้นไปบนหลังของมังกรขาว-ซัง ที่กลับไปสู่รูปมังกรของเธอ

“ระวังตัวด้วยครับ เฮเลเมอร์ค-ซามะ!”

“เดินทางปลอดภัยนะ!”

“ราชามังกร-ซามะออกเดินทาง…”

“ผู้ใช้สปิริตที่น่ากลัวในที่สุดก็จะไปแล้ว หือห์”

เมื่อเราออกไปข้างนอก มงกรโบราณออกมาทีละคนตามๆกันจากที่อยู่ และพูดบางอย่าง

ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว ที่นี่ สมควรจะเป็นที่ที่ถูกพิจารณาว่าอันตรายที่สุด รังมังกรโบราณ

เราถูกล้อมจากทุกทางโดยมังกรโบราณ และสายตาของพวกเขาเน้นมาที่เรา ซึ่งทำให้หลังผมเย็น

แต่ผมไม่รู้สึกถึงความไม่เป็นมิตร จากมังกรโบราณคนไหนเลย

มันต้องเป็นเพราะผมเอาชนะราชามังกรโบราณจริงๆ

พวกเขาทั้งหมดมองมาทางนี้ โดยที่ลดหัว

มังกรขาว-ซังเตะพื้น และขึ้นสู่ท้องฟ้า

การถูกส่งโดยมังกรโบราณเป็นพันตัว ค่อนข้างเป็นภาพอย่างหนึ่งเลย

◇◇

“ขอโทษ มาโกโตะ เพราะชั้นไม่ได้อยู่ในสภาพดีที่สุด…” (ลูซี่)

“มันช่วยไม่ได้ เพราะทั้งหมดเธอได้ดูการต่อสู้ ของพ่อและผู้ใช้สปิริต-คุงจากใกล้ๆ คนปรกติ จะไม่สามารถที่จะทนได้ แม้แต่คลื่นกระแทกของเวทมนตร์” (เมล)

ตอนนี้เราอยู่ในท้องฟ้าบนหลังของมังกรขาว-ซัง

ปรกติแล้ว นี่จะเป็นเวลาเมื่อไพ่เทเลพอร์ตของลูซี่จะเล่น แต่มันไม่ได้ทำงานอย่างถูกต้อง

เราพักนิดหน่อย และรอเธอให้ฟื้น

“แล้วเธอล่ะ ซา-ซัง? เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ชั้นโอเค” (อายะ)

บนฝั่งกายภาพ ซา-ซังไม่น้อยไปกว่าทุกคน และกระฉับกระเฉงวันนี้ด้วยเช่นกัน

“ประเทศแห่งแสง…โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“ซากุไร-คุงอยู่ที่นั่น และฮีโร่คนอื่นๆก็อยู่นั่นด้วย ดังนั้นชั้นมั่นใจว่าจะเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

ผมตอบลูซี่

แต่ยังมีความไม่สบายใจ

“แต่ทำไมที่เวลานี้ล่ะ?” (อายะ)

“ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?” (เมล)

คนที่ตอบคำพึมพำของซา-ซัง คือมังกรขาว-ซัง

“เธอรู้เหรอ เมล-ซัง?” (มาโกโตะ)

แต่จังหวะเวลานั้น แม้แต่เทพธิดาแห่งโชคชะตา ยังไม่รู้ล่วงหน้าเลย

“ไม่ใช่มันชัดเจนเหรอ? เค้ามีเป้าหมาย ที่ช่วยเวลาที่ {ผู้ใช้สปิริต-คุง ไม่ได้อยู่ในประเทศแห่งแสง} ใช่มั้ย?” (เมล)

มังกรขาว-ซังพูดเหมือนมันไม่มีอะไรเลย

“มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ กลัวมาโกโตะเหรอ?” (ลูซี่)

“ว้าว ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

“ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” (มาโกโตะ)

ผมรีบปฏิเสธ

ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น

“ชั้นสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น คนที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และแม่มดแห่งภัยพิบัติเมื่อ 1,000 ปีก่อน คือฮีโร่แห่งแสงแอนนา แต่ชั้นไม่คิดว่า เราจะเอาชนะได้ ถ้าไม่มีผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

“ว่าแล้ว!” (ลูซี่)

“เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิ-คุงพูดถึงตัวเองด้อยกว่าที่เป็น เมื่อไหร่ก็ตามที่เค้าพูด!” (อายะ)

“อะไร นายไม่ได้บอกสหายนายอย่างถูกต้องเหรอ? ช่วยไม่ได้ ชั้นจะบอกเธออย่างแม่นยำว่าอะไรเกินขึ้น ยังไงมันจะใช้เวลานิดหน่อยก่อนเราไปถึงอยู่ดี” (เมล)

เธอพูดอย่างนั้น แต่เรื่องราวของ 1,000 ปีก่อนของมังกรขาว-ซังค่อนข้างที่จะ {พูดเกินจริง}

“…และดังนั้น บางอย่างแบบนั้นเกิดขึ้น” (เมล)

“ไม่นั่นมันพูดเกินจริง” (มาโกโตะ)

“โว่ว มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“เท่มาก ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

พวกเธอไม่ฟังสิ่งที่ผมพูด

ในท้ายที่สุด มันเปลี่ยนเป็น ‘มันอย่างที่มังกรขาว-ซังพูด’

มันเป็นเวลา ที่ไม่มีความตึงเครียด

แต่สิ่งที่รออยู่หลังจากนี้ คือการเผชิญหน้า กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ของ 1,000 ปีก่อน ที่ปกครองโลกในอดีต

แม้ว่าพวกเธอจะคุยกันอย่างร่าเริง ความตึงเครียดเล็กน้อยไม่หายไป

จากที่อยู่ของมังกรโบราณ ที่อยู่ในทวีปปีศาจ ถึงเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง กลางทวีปตะวันตก

ไม่ว่าวิธีขนด้วยมังกรบินมันจะเร็วแค่ไหน มันเป็นระยะที่ใช้เต็มๆ สองวัน

เราสามารถที่จะมาถึงที่นั่นได้ในไม่กี่ชั่วโมง ด้วยการบินที่รวดเร็วของมังกรขาว-ซัง และเทเลพอร์ตของลูซี่ ที่ฟื้นมาเล็กน้อย

 ◇◇

เมืองหลวงไฮแลนด์ ซิมโฟเนีย

เมืองขนาดยักษ์ ที่แพร่ไปเป็นวงกลม ที่มีปราสาทไฮแลนด์ที่สูงสง่า สูงเป็นหอคอยอยู่ตรงกลาง

อาคาารนับไม่ถ้วนแน่นในพื้นที่ และมันเป็นมหานครที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง แต่สภาพของมัน ต่างไปจากปรกติ

ไม่นานเราก็สังเกต ว่าอะไรมันอยู่ในที่ที่ไม่ชอบมาพากลที่นี่

“น-นั่นอะไน่ะ?!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง! เกาะมันร่วง?!” (อายะ)

เสียงร้องของลูซี่และซา-ซัง มาถึงหูของผม

พื้นสีเทาที่รู้สึกเหมือนเป็นลางร้าย ที่สร้งจากวัตถุดิบที่แปลกประหลาด ที่ไม่ใช่ดินหรือหิน

ที่มันตกลงสู่เมืองหลวงซิมโฟเนีย ดั่งจะเฉี่ยวมัน

แน่นอนว่า ผมเคยเห็นมันมาก่อน

“ลูซี่ ซา-ซัง นั่นเป็นปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเดน แต่ดั้งเดิมแล้วมันเป็นปราสาทลอยฟ้านะ…” (มาโกโตะ)

“นี่มันแปลก มันเป็นไปได้ ว่าแผนมันคือทำให้มันตกลงไปที่เมืองหลวงมนุษย์ และทำลายมัน แต่…มันไม่มีจุดหมายในเรื่องนั้นเลย” (เมล)

มันอย่างที่มังกรขาว-ซังพูด

จากที่ผมเห็นได้ ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ได้สร้างความเสียหายมากกับซิมโฟเนีย

“เราควรทำยังไงดี ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)

“มามุ่งหน้าไปที่ปราสาไฮแลนด์เถอะ” (มาโกโตะ)

ราชินีโนเอลและซากุไร-คุง ควรจะอยู่ที่นั่น

แล้วก็ เป้าหมายของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ คือชีวิตของฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุง

“เข้าใจแล้ว ผู้ใช้สปิริต-คุง มุ่งหน้าไปที่ปราสาทเถอะ” (เมล)

เรามุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์ ระหว่างที่ยังขี่อยู่บนหลังของมังกรขาว-ซัง

แต่ทันทีที่เธอกำลังจะข้ามเนินหินของซิมโฟเนีย จู่ๆ เธอก็หยุด

“อะ?!”

“คย้า!”

“เมล-ซัง?” (มาโกโตะ)

ผมตกมาข้างหน้ากับเพราะเหตุนี้

“บาเรียที่กันมอนสเตอร์ นี่เป็นระดับเสมือนพระเจ้า ชั้นไปไกลกว่านี้ไม่ได้ ในฐานะมังกรโบราณ… เข้าใจแล้ว นี่เป็นที่ลดความเสียหายของปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ หือห์” (เมล)

ผมได้ยินสียงที่เจ็บปวด ของมังกรขาว-ซัง

เมื่อผมมองใกล้ๆ มันมีบางอย่างเหมือนฟิล์มบางๆของแสง ที่ปกคลุมทั้งเมืองหลวง

“เฮ้ มาโกโตะ ไม่ใช่ว่านี่เป็นบาเรีย ที่สร้างโดยพลังของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของราชินีโนเอลเหรอ?” (ลูซี่)

“ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน เกรา-ซังดูเหมือนจะพูดบางอย่างแบบนั้น” (มาโกโตะ)

ว่าพวกเขาจะเตรียมบาเรียให้พร้อม ในการเตรียมตัวสำหรับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

ถ้ามันสำเร็จ เห็นว่ามันปกคลุมไปทั้งทวีปทิศตะวันตก แต่พวกมันน่าจปกคลุมทั้งเมืองหลวงก่อนเป็นมาตรการฉุกเฉิน

“ถ้ามันเป็นบาเรียขับไล่มอนเตอร์ ชั้นน่าจะเข้าไปไม่ได้… แต่ชั้นไม่รู้สึกเจ็บนะ…” (อายะ)

ซา-ซังทำหน้าตามีคำถาม

“พวกเค้าน่าจะ…วางเงื่อนไข…สำหรับข้อยกเว้นใดๆ… ชั้น…ทนมันไม่ไหวอีกแล้ว…” (เมล)

มังกรขาว-ซัง ลงสู่พื้นอย่าช้าๆ

“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่… ไม่มีปัญหาตราบใดที่ชั้นออกไปจากที่นี่ ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะช่วยอะไรได้อีก” (เมล)

มังกรขาว-วัง หน้าบิดเบี้ยวในความเจ็บปวด

“ขอบคุณ ชั้นจะไปเจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“…นายพูดนั่นอย่างเมินเฉยเหมือนเคย อย่าตายล่ะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

มังกรขาว-ซังยิ้มเบี้ยวๆ และเธอออกไปห่างจากเมืองหลวงอย่างช้าๆ

ผมโบกมือของผม และมุ่งหน้าไปที่ประตูรั้ว

ประตูรั้วเปิดออก

แล้วก็ยังไม่มีคนอยู่ที่ถนนหลัก ที่จะมีผู้คนอยู่ตลอดด้วย

มันเป็นภาพที่ไม่ปรกติ

แต่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มา

นั่นไม่มีทางที่จะเป็นสถานการณ์ปรกติ

ลูซี่ ซา-ซัง และผม เดินหน้าผ่านถนนอย่างระวัง สู่ปราสาทไฮแลนด์

มีร้านข้างทางเรียงรายอยู่มากมายในถนนหลัก

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเลย

“เงียบมาก…” (ลูซี่)

“แต่ชั้นรู้สึกถึงการอยู่ที่นี่ ของอะไรบางอย่าง” (อายะ)

“ไปข้างหน้าอย่างระวังเถอะ” (มาโกโตะ)

เราเดินหน้าด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ ระหว่างที่คุย

หลังจากที่ดินซักพัก

“ช่าาาาาาาาาาา!!”

งูใหญ่ ที่ขนาเท่ามังกร โจมตีเรา

(มอนสเตอร์?! ขางในบาเรียเหรอ?!”) (มาโกโตะ)

ก่อนที่ผมจะสกัดกั้นมันได้ แสงสีแดงทิ่มแทงท้องฟ้า

“เวทย์ไฟ: [สายฟ้าสีชาด]!”

เวทมนตร์ที่ลูซี่ยิง ลบหัวของงู

ที่เหลืออยู่ คือร่างกายที่กระตุกของงูที่ถูกตัดหัว

“อุอ้า…แหยงอ่ะ!” (อายะ)

ซา-ซังขมวดคิ้ว กับตัวของงู

ไม่ พูดให้แม่นยำกว่านัน ที่ตารอบทั้งตัว ที่เคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย

“มอนสเตอร์ต้องห้าม…” (มาโกโตะ)

มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ที่อีเดน

มอนสเตอร์ที่ถูกมอบพลัง โดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และไม่สามารถจะทนมันได้

หลังจากนั้น เราถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ต้องห้ามเต็มตันๆ แต่พวกมันทั้งหมด ถูกกำจัดโดยลูซี่และซา-ซัง

และขณะที่เรากำจัดมอนสเตอร์ เงาของผู้คนเริ่มออกมา

ดูเหมือนพวกเขาซ่อน เพราะมอนสเตอร์ต้องห้าม อยู่ไปทั่วเมืองหลวง

ขณะที่เราเข้าหาปราสาท มีกายของคนเริ่มโผล่ออกมา

พวกเขาเป็นเทมพลาร์ ที่สู้มอนเตอร์ที่นั่นที่นี่

มอนสเตอร์ต้องห้ามไม่ได้อ่อแอเลย ไม่ว่าจะพูดยังไง

แต่อาจต้องขอบคณบาเรีย มันถูกสังหารทีละตัวตามๆกันโดยเทมพลาร์

ผมกังวลว่าบางที ซิมโฟเนียได้ถูกยึดครองโดยลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แต่มันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นอย่างนั้น

ถ้าผมอธิบายมัน มันดูเหมือนการล่าเศษที่เหลือ

(แต่ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ไหนล่ะ?) (มาโกโตะ)

อีเดนได้ตกลงสู่เมืองหลวง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ตัวเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เองได้อยู่ที่นี่

(แค่อะไรบนโลกนี้…?) (มาโกโตะ)

ดั่งจะตอบคำถามนั้น เทมพลาร์วิ่งมาทางนี้ ระหว่างที่จะโกนอย่างดัง

พวกเขาตะโกนบางอย่างอยู่

ดั่งพยายามจะให้พลเมืองรู้เรื่องนี้

ผมเน้นหูกับคำพูดเหล่านั้น

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกฆ่าโดยฮีโร่แห่งแสง-ซามะ!!!”

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook