เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 3 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกจากวิหาร

3 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกจากวิหาร

 

“มาโกโตะ-คุง, ระวังตัวด้วยนะ, โอเค๊?”

 

คนเดียวที่มาส่งผมคือป้าแก่ๆ ที่เป็นครูชั้นประถมของเรา

 

“ด้วยเวทมนตร์ของเธอ, เธอเอาชนะได้แต่มอนสเตอร์เล็กๆ”

 

ป้าบอกผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง

 

ผลของการฝึกหนึ่งปีคือการเป็นเมจฝึกหัด

 

ไม่ใช่แค่ไม่ได้เป็นตามเป้าว่าจะเป็นนักดาบเวทย์, ผมไม่ได้เป็นแม้แต่นักเวทย์ทีดี

 

“มันโอเค ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น, ผมจะวิ่งหนีด้วยสกิลโจรของผม” (มาโกโตะ)

 

“ถูกต้อง, เธอต้องไม่สู้”

 

นักเวทฝึกหัดเดินทางคนเดียวนั้นหายาก

 

เห็นได้ชัดว่า เพราะธรรมดาจะถูกฆ่าโดยทันที

 

พวกเขาบอกผมอย่างจริงจังว่าผมควรจะเข้าปาร์ตี้ที่ไหนซักที่, แต่ผมปฏิเสธ

 

การพูดกับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องเหนื่อย แล้วผมจะโดนเยาะเย้ยอย่างแน่นอน

 

นั่นทำไม, ผมถึงโอเคที่จะไปคนเดียว

 

“จริงๆ แล้วผมหางานที่วิหารนี้ก็ได้”

 

มีคนบอกสิ่งนี้ผมหลายครั้ง

 

“ถ้าผมทำอย่างนั้น, เก้าปีที่เหลือของชีวิตจะผ่านไปโดยไม่ทันกระพริบตา ผมต้องหาทางสร้างผลงานให้พระเจ้า” (มาโกโตะ)

 

“มันเป็นโลกที่โหดร้าย”

 

“ถ้างั้น, ผมไปละนะ” (มาโกโตะ)

 

เธอเป็นครูที่ดี

 

ผมเป็นนักเรียนที่ไม่ดี, แต่เธอยังดูแลผมจนช่วงสุดท้ายโดยไม่ทิ้ง

 

ระหว่างที่ออกจากวิหาร, ผมมองไปข้างหลัง ครูยังมองผมอยู่

 

ผมโบกมือกว้างๆ, หลังจากนั้น, หันหลังอีกครั้ง

 

ผมจะอยู่คนเดียวต่อจากนี้

 

ผมจะทำให้ดีที่สุด

 

◇◇

 

มันเป็นการเดินทางที่สงบสุขชั่วเวลาหนึ่ง

 

นกร้องเป็นบางทีและเสียของป่าทำให้ผมผ่อนคลาย

 

ลำธารที่ไหลอยู่ข้างถนนหลักนั้นออกมาจากทะเลสาป ของ สปิริตฟอเรสต์ ที่ทอดยาวไปทางด้านหลังของ วอเทอร์เท็มเพิล

 

น้ำมีการปกป้องจากสปิริต

 

ต้องขอบคุณสิ่งนั้น, มันมีผลทำให้มอนสเตอร์เข้ามาใกล้ลำธารได้ยาก

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการอยู่ใกล้ลำธารจึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างปลอดภัย, และมันยังมีถนนและบ้านคนอยู่ด้วยเพราะเหตุนี้

 

นั่นรวมถึงเมืองที่ใกล้วอเทอร์เท็มเพิล, มักกาเรน

 

นั่นคือจุดหมายแรกของผม

 

เพื่อนของผม ฟูจิ-ยัง ควรจะอยู่ที่นั่น

 

ผมสงสัยว่าเขาสบายดีมั้ย

 

ผมเดินสบายๆขณะที่ย้อนคิดถึงอดีต

 

ผมมี ตรวจจับ และ ซ่อน เปิดใช้งานอยู่ตลอดเวลาแม้เวลาเดิน

 

เพื่อไม่ให้เจอมอนสเตอร์และไม่ถูกพวกมันสังเกตเห็นมากที่สุด

 

ผมตรวจรอบๆได้ในรัศมี ร้อยเมตร

 

แต่อย่างไรก็ตาม, นักปราชญ์, คาวาโมโตะ-ซัง, สามารถตรวจได้ในรัศมีห้ากิโลเมตร เพิ่มขึ้นอีกห้าสิบเท่า

 

ไม่แฟร์เลย, ใช่มั้ย?

 

อย่างน้อยที่สุด, ตรวจจับของผมสามารถเจอมอนสเตอร์ที่ซ่อนอยู่ในป่าที่วิ่งอยู่ข้างถนนหลัก

 

ผมเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์ในตอนแรกเพราะเป็นการเดินทางครั้งแรกของผม, แต่ผมเห็นป่า, ถนนหลัก, และลำธารไม่หยุด, ทำให้ผมเบื่อกับทิวทัศน์แล้ว

 

“งั้นเรามาฝึกดีกว่า” (มาโกโตะ)

 

มาทำการฝึกธาตุน้ำแบบที่ทำทุกวันที่วิหาร

ทำจิตให้โล่ง, และเพิ่มมานา

 

“[วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล], [วอเทอร์ บอล]” (มาโกโตะ)

 

ผมสร้างบอลน้ำเจ็ดลูกจากลำธาร

 

ขนาดเท่าลูกวอลเลย์บอล

 

ธรรมดาแล้ว, ด้วยมานาที่น้อย, ผมจะสร้างไม่ได้ถึงเจ็ดลูก

 

แต่ถ้ามันเป็นการควบคุมน้ำใกล้ๆ, มันแทบจะไม่มีความต้องการมานา

 

มีเพียงแค่ความต้องการความเชี่ยวชาญเวทมนตร์เท่านั้น

 

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพราะคุณสามารถควบคุมมันโดยใช้มานาของสภาพแวดล้อม

 

ยิ่งฝึกเวทมนตร์, ความเชี่ยวชาญยิ่งสูงขึ้น

 

อย่างไรก็ตาม, มันดูเหมือนความแข็งแกร่งของสกิลก็เปลี่ยนไปกับความเชี่ยวชาญ

 

โดยเพิ่มความเชี่ยวชาญ, คุณจะควบคุมความเร็วการสร้างและบังคับได้ดีขึ้น

 

มันไม่มีเสีย ในการเพิ่มความเชี่ยวชาญมากที่สุดเท่าที่ทำได้

 

ผมได้ฝึกมาหนึ่งปีอย่างมุ่งมั่นและไม่หยุดหย่อน

 

ครูเห็นชอบกับผมบอกผมว่าถ้าแค่ความเชี่ยวชาญธาตุน้ำ, มันจะมากกว่าเกรดสูง

 

{มันเป็นเคียงแค่พลังอยู่ในระดับประถม}

 

“แต่นั่นอันตรายสุดขีด…หืม?” (มาโกโตะ)

 

มีสัญญานจากการตรวจจับ

 

มันอยู่ห่างจากถนนสายหลักเล็กน้อย, อยู่ในป่า

 

“คนกับมอนสเตอร์…?” (มาโกโตะ)

 

ดูเหมือนว่ามอนสเตอร์จะโจมตีคน

 

ผมรักษาการซ่อนแล้วเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆ

 

เกวียนถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าก็อบลิน

 

กอบลินสี่ตัวกำลังล้อมคนที่ดูเหมือนพ่อค้าที่สู้กลับด้วยดาบของเขา

 

เข้าโดนล้อม

 

หืม, ผมควรจะช่วยเขามั้ย?

 

ถ้านี่เป็นเกม, ผมคงจะไปช่วยโดยไม่คิด

 

สู้กับก็อบลินเป็นศึกที่ชนะแน่นอน

 

“ถ้าผมเป็นฮีโร่, แบบนั้น…” (มาโกโตะ)

 

น่าเศร้าที่ต้องพูดว่านี่คืออิเซไกเอาตัวรอด

 

คุณจะไม่เกิดใหม่ถ้าคุณตาย มันไม่มีคุณสมบัตินั้นในโลกคู่ขนานนี้

 

มันไม่เหมือนว่าคุณจะกลับมาพร้อมการโดนเอาเงินไปครึ่งนึง

 

ความตายคือที่สิ้นสุด

 

และผมยังเป็นนักเวทฝึกหัดที่เอาชนะไม่ได้แม้มอนสเตอร์ตัวเดียว

 

“ลำบากแหะ…อาจารย์บอกให้วิ่งหนีด้วย” (มาโกโตะ)

 

แต่…มีคนโดนมอนสเตอร์โจมตีอยู่ข้างหน้า

 

ถ้าผมทิ้งเขา, มันจะมาตามหลอกหลอนในฝันผมแน่ๆ

 

แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าพลาดตายขึ้นมา

 

ทำยังไงดี…

 

ณ เวลานั้น, หน้าต่างเกมส์ก็ได้ปรากฏขึ้น

 

{ไม่ช่วยเขา}←

{ช่วยเขา}

 

“โอ้?” (มาโกโตะ)

 

นี่อะไรน่ะ?

 

เพิ่งครั้งแรก

 

มันคือผลของผู้เล่นอาร์พีจี?

 

เฮ้ย เฮ้ย สกิลนี้มันอะไรกัน?

 

ผมเกาแก้มตัวเอง

 

{ค่อนข้างมีสไตล์ในการผลิตนะ}

 

เลือก ‘ไม่ช่วยเขา’ ที่นี่คงจะถูกถอดสิทธิการเป็นผู้ชาย

 

“ช่วยไม่ได้แหะ ลุยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

ผมเลือก ‘ช่วยเขา’

 

ผมเข้าใกล้ก็อบลินและเพิ่มมานาของผม

 

ผมปรับการเล็งไม่ให้โดนพ่อค้า

 

[เวทย์น้ำ: ไอซ์ แอร์โรว์]!

 

ผมเปลี่ยนลูกบอลน้ำที่ผมใช้ฝึกจนถึงตอนนี้เป็นธนูน้ำแข็งและยิงมันสู่ก็อบลิน

 

โดนหมด

 

แต่…

 

…อย่างที่คิดไว้, ยังเอาชนะมันไม่ได้

 

ก็อบลินเลือดไหลอย่างหนัก, แต่ยังไม่หมดสติ

 

มันอยู่ไกล

 

แต่มันน่าจะสร้างความเสียหายได้บ้าง

 

“เฮ้ย, คุณโอเคป่าว?” (มาโกโตะ)

 

ผมพูดกับคนที่โดนโจมตีที่ดูเหมือนพ่อค้า

 

“ช-ช่วยชั้นด้วย!”

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

ธรรมดาผมเปิดโล่งจิตรักษาไว้ที่ 50% , แต่ผมเพิ่มไปสูงสุดนั่นคือ 99%

 

ด้วยสกิลนี้ความตื่นเต้นและความกลัวก็จางไป

 

ผมสามารถตั้งสมาธิไปที่การกำจัดศัตรู

 

ก็อบลินที่ใกล้ที่สุดได้เข้ามา

 

มีแค่หนึ่งในสี่ตัวที่ขนาดใหญ่กว่าหนึ่งเท่า

 

ต้องเป็นหัวหน้าก็อบลินแน่

 

ที่เหลือสามตัวยังคงล้อมพ่อค้า

 

หัวหน้าก็อบลินถือมีสีดำทึบขึ้นสนิม

 

ผมไม่อยากสู้ระยะประชิด

 

ผมเพิ่มมานาจนหัวหน้าก็อบลินเข้ามาในระยะโจมตี

 

[เวทย์น้ำ: ไอซ์ นีดเดิล]!

 

“กย้า!”

 

เวทมนตร์น้ำแข็งที่ผมยิงทำก็อบลินตาบอด

 

เข็มน้ำแข็งขนาดเท่าตะปูยิงไปสู่ตาของศัตรู

 

มันเป็นเวทย์กระโหลก, แต่มันได้ผมกับสิ่งมีชีวิตที่อาศัยดวงตา

 

ผมห่วงว่ามันจะเหวี่ยงอาวุธสะเปะสะปะ, แต่มันปล่อยมีดจากมือแล้วเอามือปิดตา

 

โอเค๊!

 

โดยไม่ทิ้งโอกาศนี้, ผมหยิบมีดที่หัวหน้าก็อบลินปล่อย

 

ผมแทงมีดไปที่อกก็อบลิน, และ…

 

[เวทย์น้ำ: คูลลิ่ง]

 

เวทมนตร์ชั้นประผมที่ทำของเหลวให้เย็นและแข็งตัว

 

ผ่านมีด, ผมโจมตีเลือดของคู่ต่อสู้

 

ร่างของก็อบลินกระตุก, และล้มด้วยเสียงตึง

 

ท่าสังหารที่ผมคิดมาอย่างดีที่สุดด้วยมานาอันน้อยนิดของผม

 

ในระหว่างสู้, ผมเปิดใช้งาน มุมมอง 360° ของสกิลผู้เล่นอาร์พีจีตลอด

 

อีกสามตัวกำลังมองมาทางนี้

 

มันเป็นไปตามแผนถึงตอนนี้

 

แต่ตอนนี้มานาผมเกลี้ยงแล้ว

 

ผมมานาน้อยนิดจริงๆ

 

สองในสามของก็อบลินที่เหลือขยับเข้ามาใกล้

 

ผมจะพาพวกมันไปที่ลำธารแบบนี้

 

ผมสู้ไม่ได้ถ้าไม่มีน้ำ

 

ผมปปรับระยะระหว่างก็อบลินกับผมตอนเดินถอยหลัง

 

มันยังมีก็อบลินเหลืออยู่ตรงพ่อค้าอีกตัว, แต่เค้าน่าจะไม่เป็นไรถ้าแค่นั้น

 

ก็อบลินสองตัวพุ่งเข้ามาหาผม

 

[หลบหลีก]

 

ผมใช้งานสกิลโจร

 

โดยไม่เปิดระยะมาก, ผมนำมันไปที่ลำธาร

 

โอเค โอเค, ถ้าเป็นที่นี่, ผมใช้น้ำแค่ไหนก็ได้

 

ก็อบลินอีกสองตัวได้ใกล้เข้ามา

 

[เวทย์น้ำ: เซอร์เฟส วอร์ค]

 

ผมค่อยๆ…ยืนบนน้ำ

 

นี่เป็นผลของเวทมนตร์

 

แต่ความลึกของน้ำประมานเอวของผู้ใหญ่

 

ก็อบลินเข้ามาที่ลำธารและพยายามจะโจมตีผม

 

เสร็จล่ะ!

 

[เวทย์น้ำ: วอเทอร์เคอเร็น]

 

ผมใช้เวทมนตร์น้ำห่อรอบก็อบลิน

 

ตัวและหน้าของก็อบลินถูกล้อมด้วยน้ำ

 

พวกมันจับคอและ ‘อึก อึก’ พร้อมแสดงความเจ็บปวด

 

พวกมันน่าจะหายใจไม่ได้

 

จมน้ำไปแบบนั้น

 

ผ่านไปห้านาที, ก็อบลินได้ตายลง

 

“ฟู่, รอดมาได้แหะ” (มาโกโตะ)

 

ผมรีบกลับไปหาพ่อค้า

 

◇◇

 

พ่อค้ากำลังตื่นตระหนก

 

กลุ่มก็อบลินดุร้ายขึ้นเพราะความหิวโจมตีผมกระทันหัน

 

ถ้าเป็นก็อบลินตัวเดียว, ผมมั่นใจว่าผมจัดการได้

 

แต่มันค่อยๆ ล้อมผมและไม่ปล่อยผมหนี

 

พวกมันรอผมสูญเสียความทรหด

 

ม้านั้นได้ตื่นกลัวและใช้การไม่ได้

 

“กุห์!”

 

ความเจ็บปวดแล่นไปที่ขาขวาผม

 

หัวหน้าก็อบลินได้ความสนใจจากผมไปและจังหวะที่ผมละสายตาย, ก็อบลินได้โยนหินเข้าใส่

 

แต่ความแม่นยำและความเร็วนั้นผิดปรกติมาก

 

มันมีสกิลโจมตีระยะไกลเรอะ?!

 

มอนสเตอร์พิเศษ?!

 

ผมได้ยินว่ามันมีช่วงเวลาที่มอนสเตอร์หายากเกิดมาพร้อมสกิล

 

ผมยืนต่อไปไม่ไหวเพราะเจ็บขา, และจบลงด้วยการคุกเข่าหนึ่งข้าง

 

“กย้า” “กย้า” “กย้า” “กย้า”

 

ก็อบลินที่ล้อมผมดูเหมือนจะกำลังจะหัวเราะ

 

นี่ไม่ดีเอาซะเลย

 

แม้ว่ามันจะได้ขาเหยื่อไปหนึ่งข้าง, แต่มันไม่โจมตีในทันที

 

มันรอให้เหยื่ออ่อนแอลงอย่างใจเย็น

 

ที่มุมของความคิด, ความกลัวว่าอาจจะตายวันนี้ได้คืบคลานเข้ามา

 

คอผมแห้ง, และมือที่ถือดาบก็ชื้น

 

“กย้า” “กย้า” “กย้า”

 

โดยไม่สูญเสียการตีวงล้อม การตะโกนที่น่ารำคาญมากวนสมาธิผม

 

นี่มันไม่ดีเลย, ทำยังไงดี?

 

ณ เวลาที่คิดว่ามาไกลที่สุดแค่นี้, ลูกศรน้ำแข็งก็ได้ปักก็อบลิน

 

“เอ๋?”

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

“เฮฮ้ย”

 

คนเรอะ? นักผจญภัยเรอะ?!

 

“ช-ช่วยผมด้วย!”

 

ผมวิงวอนขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง

 

คนที่ปรากฏตัวคือเด็กผู้ชาย

 

แต่งเครื่องแต่งกายแบบเบาๆ, และไม่ได้ถืออาวุธอะไร

 

เค้าจะไหวมั้ย?

 

พูดตรงๆ, เขาดูอ่อนแอ

 

ผมไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าก็อบลินแม้ตัวเดียวได้มั้ย

 

แต่เขามาช่วยผมโดยไม่ทิ้งแม้ว่าผมจะถูกก็อบลินล้อม

 

ไม่ว่าเขาจะอ่อนแอแค่ไหน, เราต้องร่วมมือกัน

 

ผมกำดาบให้แน่นขึ้น, และตอนนี้พยายามยืนขึ้นด้วยขาที่ปวดร้าว

 

“กย้า!”

 

หัวหน้าก็อบลินปิดตาอย่างฉับพลันและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

 

“เอ๋?”

 

เด็กผู้ชายทำอะไรซักอย่าง?

 

แต่มันไม่มีการร่ายมนตร์, และไม่มีสัญญานว่าเค้าใช้อุปกรณ์เวทมนตร์

 

ด้วยการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหล, เด็กผู้ชายประชิดตัวกอบสินและแทงเขาด้วยมีด

 

แทงเบาๆ อย่างนั้นมันจัดการมอนสเตอร์ไม่ได้หรอก!

 

แต่ผมคิดผิด

 

ก็อบลินกระตุก, ตัวงออย่างสาหัส, และล้มลงไปทั้งแบบนั้น

 

น-นั่นมันเทคนิคอะไรน่ะ?

 

ก็อบลินที่ล้อมผมอยู่คงเห็นมนุษย์ที่ปรากฏเป็นภัยคุกคาม, พวกมันโจมตีนักผจญภัย

 

เด็กผู้ชายเคลื่อนที่และดึงก็อบลินไปที่ลำธาร

 

ตัวที่มีปัญหาที่สุดที่มีสกิลโจมตีระยะไกลได้หนีไปหลังจากเห็นหัวหน้าพ่ายแพ้

 

ผมได้ยินเสีย ‘ซู่ ซู่’ เสียงน้ำทีเชี่ยวกราดและเสียงร้องของก็อบลิน

 

เค้าโอเคไหม?

 

ผมเป็นห่วงแต่เพราะความเจ็บที่ขา, ผมขยับไปไหนไม่ได้

 

ผ่านไปซักพัก, เด็กผู้ชายกลับมา

 

ไม่มีแม้แต่แผล

 

เค้าเป็นนักสู้ที่ทักษะยอดเยี่ยมอย่างน่าเหลือเชื่อ

 

ผมไม่ควรจะตัดสินจากภายนอก

 

“นายโอเคมั้ย?”

 

“ช-ใช่, นายช่วยชั้นไว้”

 

เค้าทำจริงๆ

 

หลุดจากสถานการณ์อันตื่นเต้น, ผมร่วงไปกับพื้นและหมดแรง

 

◇◇

 

“ขอบคุณมาก! นายเป็นผู้ช่วยให้รอดของผม!”

 

พ่อค้าหนุ่มที่ผมช่วยขอบคุณผมอย่างมาก

 

“นี่อาจไม่มาก, แต่ขอบคุณนะ”

 

“อืม, 100,000G? นี่ไม่มากไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าปรกติต้องเท่าไหร่

 

“ชั้นอยากให้นายเดินทางไปกับชั้น”

 

“เข้าใจแล้ว, เป็นคนคุ้มกัน” (มาโกโตะ)

 

ผมพูดว่า ‘ถ้าอย่างนั้น…’ และตอบตกลง

 

เส้นทางนี้ปรกติแล้วหายากที่จะมีมอนสเตอร์มาโผล่ตั้งแต่ทีแรก

 

มันไม่น่าจะมีปัญหา

 

บนเส้นทาง, พ่อค้ามือใหม่ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเขา

 

เอ๊ะ ระหว่างนั้น, ฟูจิ-ยังก็น่าจะเป็นพ่อค้ามือใหม่เหมือนกัน

 

ต้องลำบากแน่ๆ

 

“น่าจะได้เวลาเตรียมตัวตั้งแค้มป์แล้ว”

 

พ่อค้าเสนอมาก่อนจะมืด

 

มันมีพื้นที่พอให้ตั้งแค้มป์ที่นั่นที่นี่ตามถนนที่เราเดินทาง

 

เห็นได้ชัดว่าขุนนางศักดินาจัดการเรื่องนี้เพื่อให้นักผจญภัยและพ่อค้าได้พัก

 

“ขอโทษสำหรับมื้ออาหารเรียบง่าย”

 

หลังจากพูดแบบนี้, พ่อค้าหยิบสตูว์ที่แช่แข็งไว้ด้วยเวทมนตร์

 

พูดอีกอย่าง, อาหารแช่แข็ง

 

อุ่นบนกองไฟ, และหลังจากร้อนมาก,กินด้วยกันกับขนมปังแข็งๆ กินข้าวนอกบ้านนี่มันอร่อยจริงๆ

 

“ถ้างั้น, ผมจะไปตรวจดูรอบๆ” (มาโกโตะ)

 

ผมวางถุงนอนที่ยืมมาไว้กับพื้น, แล้วบอกเขาแบบนี้

 

“ขอโทษด้วยนะ ถ้าขาชั้นไม่เจ็บ, ชั้นจะไปด้วย”

 

“ผมเป็นคนคุ้มครองคุณนะเพราะอย่านั้น วางใจได้” (มาโกโตะ)

 

พูดแบบนี้เสร็จ, ผมก็จากเกวียนมา

 

ดูเหมือนว่าพ่อต้าจะนอนที่เกวียน

 

ถัดจากที่ตั้งแค้มออกไป, ผมตรวจว่ามันมีมอนสเตอร์มั้ยโดยใช้ [ตรวจจับ]

 

และหลังจากนั้น, ผมปิด[โล่งจิด]ที่ผมใช้งานตลอด

 

“ฮ่าาาห์…”

 

ผมถอนหายใจครั้งใหญ่

 

มือผมเปียกไปด้วยเหงื่อ, และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น

 

มาคิดว่าจะเจอมอนสเตอร์ก่อนที่จะเดินทางไปถึงเมืองแรก

 

ผมมอกดูโซลบุคและเห็นผลงานเพิ่มขึ้น

 

อายุขัยผมยาวขึ้นนิดหน่อย?

 

ประมาณสามวัน

 

“นั่นโล่งใจแหะ…ชั้นทำไปยังไงเนี่ย” (มาโกโตะ)

 

ขาของผมสั่น

 

“ชั้นวางแผนว่าจะฆ่ามอนสเตอร์ที่อ่อนแอกว่านี้เป็นตัวแรก” (มาโกโตะ)

 

เช่นกระต่ายมีเขาหรือหนูยักษ์

 

ได้กลุ่มก็อบลินมาเป็นขู่ต่อสู้แรกอย่างคาดไม่ถึง

 

“แต่ชั้นชนะ” (มาโกโตะ)

 

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าและผมมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยด้วยดาวด้วยมือที่กำแน่น

 

“ชั้นทำได้” (มาโกโตะ)

 

ผมกำหมัดแน่นเล็กน้อย

 

พนักงานของวอเทอร์เท็มเพิลผิดหวังกับสกิลที่อ่อนแอของผม, ผมถูกเพื่อนร่วมชั้นสงสาร, ถูกเด็กน้อยๆปลอบประโลม, และแม้แต่ครูที่เป็นมิตรก็เป็นห่วงผมจนถึงที่สุด

 

บอกผมว่าผมจะไม่รอดจากโลกนี้

 

“มันจะไม่เป็นไร, มันจะไม่เป็นไร” (มาโกโตะ)

 

ชั้นทำได้

 

[โล่งจิต], [ผู้เล่นอาร์พีจี], และ [เวทมนตร์น้ำ: ประถม]

 

ด้วยสามสกิลนี้, ชั้นจะรอดจากโลกนี้

 

บ้าเถอะที่ชั้นจะตายในอีกเก้าปี

 

“ระหว่างที่คิดอยู่, อาวุธที่ก็อบลินถือ, ชั้นจะทำยังไงกะมัน?” (มาโกโตะ)

 

มีดที่ขึ้นสนิมและรุ่งริ่งของก็อบลิน

 

มันดูเหมือนจะมีค่าไม่มาก

 

มันคงดูน่าสมเพชถ้าใช้มันเป็นอาวุธ

 

“มาเก็บไว้เป็นที่ระลึกสำหรับชัยชนะครั้งแรกของชั้นเถอะ บางทีมันอาจจะใช้ได้ถ้าขัดสนิมออก” (มาโกโตะ)

 

ผมตัดสินใจเอาผ้าห่อไว้และพกติดตัวไป

 

กลับไปนอนดีกว่า

 

วันแรกที่ผมออกจากวิหารมาได้จบลง

 

ผมนอนไม่หลับไปซักพักเพราะตื่นเต้น

 

◇◇

 

เมื่อผมได้สติ, ผมอยู่ในที่กว้างขวางที่ไม่มีอะไรเลย

 

ความฝันเรอะ?

 

มันประหลาด ผมไม่ได้วางแผนจะหลับลึกขนาดว่าฝันนะ

 

ที่นี่ที่ไหน?

 

ผมรู้สึกว่าผมเห็นฉากแบบนี้ในเกมส์ของผมเกมหนึ่ง

 

ระหว่างที่คิดแบบนั้น, หลังผมก็รู้สึกเย็นยะเยือก

 

ผมรู้สึกถึงการปรากฏตัวของสิ่งที่อยู่เหนือโลกนี้

 

เมื่อผมมองกลับไป, ผมเห็นมัน

 

“ฮัลโหล, มาโกโตะ ชั้นรอที่จะได้พบเธออยู่นะ”

 

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นงดงามอย่างเหลือเชื่อโดยไม่มีใครที่จะลืมได้เมื่อเห็นเธอครั้งแรก

 

“ธ-เธอเป็นใคร?” (มาโกโตะ)

 

เสียงของผมสั่น

 

นั่นเพราะความสวยงามเหนือโลกมนุษย์ของเธอ

 

สาวน้อยได้ยิ้ม

 

“เทพธิดา”

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน