เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 257 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก

257 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก

“เราไปถูกทางมั้ย?”

“ใช่ ไม่ต้องสงสัยเลย” (มาโกโตะ)

ลอร์ดปีศาจเคนมองผมด้วยตาแห่งความสงสัยที่ข้างผม

เหตุผลที่ผมรู้ถึงสีหน้าของเขานั้นเพราะเขาถอดหมวกเกราะออก

เมื่อผมบอกเขาว่ามันยากที่จะคุยแบบนั้น เขาถอดมันออก

ตอนนี้เขาโชว์หน้าที่หล่อเหลาของเขา

ลอร์ดปีศาจนี้ดูดีอย่างจริงจังเลย

ถ้าเขาทำให้มันเรียบร้อยหน่อยเขาจะดูเหมือนโฮสต์หรือโมเดลเลย

ตอนนี้เราขี่มังกรของลอร์ดปีศาจเคน -มังกรต้องห้าม

เหมือนที่เคยเห็น มันมีตามากมายและปากมากมาย ซึ่งค่อนข้างเป็นรูปลักษณ์ที่น่าขยะแขยง แต่…เมื่อผมมองมันดีๆ ผมจะไม่พูดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะชอบมัน

(นายล้อเล่นใช่มั้ย? ตาของนายเน่าแล้วเหรอ?) (ไอรา)

ไอรา-ซามะ ปากของท่านนั่นแหละเน่า

ไม่ใช่ว่ามันมีหน้าตาที่แปลกใหม่และเสน่ห์กับมันหรือ?

(ไม่เลยซักนิด~) (ไอรา)

แต่ยังไงซะ ผมก็คิดว่ามันดันตัวเองเกินไปที่พูดอย่างนั้นนะ

จากนั้น ไอรา-ซามะบอกผมว่า ‘ระวังลอร์ดปีศาจเคนนะ’ และตัดการสื่อสาร

พูดถึงแล้ว เกี่ยวกับเมล-ซัง ผมให้วันมันต่างกัน 1 วันในกำหนดการเมื่อเธอควรมาส่งผมและวันที่ผมเจอกับเคน

มันเพื่อที่ว่าพวกเธอจะไม่ไปเจอกันแม้จะโดยความผิดพลาด

หลังจากที่รอ 1 วัน ผมสามาระที่จะเจอเคนอย่างปลอดภัย

ตอนนี้เรามุ่งหน้าไปที่ที่เรียกว่าหมู่เกาะ ฮาบาอิน ที่อยู่ข้างนอกทวีปตะวันตกและใกล้กับวิหารทะเลลึก

ผมมีตำแหน่งอยู่ในใจ โดยต้องขอบคุณสกิลแผนที่

ในการเตรียมการที่วันหนึ่งผมต้องไปที่วิหารทะเลลึกได้เป็นผลดีกับผม

“ราชาของเรา…ได้โปรดระวังตัว” (เดีย)

เดียอยู่ที่หลังผมเอาใจใส่การเคลื่อนไหวของลอร์ดปีศาจเคน

แต่ผมไม่คิดว่ามันมีความจำเป็นต้องกังวลขนาดนั้นนะ

“เราเกือบจะไปถึงเกาะแล้ว มาตัดสินใจว่าจะตั้งแคมป์ที่ไหนก่อนเถอะ!” (มาโกโตะ)

“โอเค…” (เคน)

คำตอบของเคนเบาๆตรงกันข้ามกับผมที่ตื่นเต้น

“มีอะไรเหรอ เคนฮาร์ต?” (มาโกโตะ)

“นาย ใช้ชื่อนั้นอย่างไร้กังวลเลย—! …โอเค โนอาห์-ซามะบอกชั้นว่ามันโอเคที่จะเชื่อคำพูดขงนาย…ชั้นจะเคารพคำพูดของโนอาห์-ซามะ…” (เน)

ดูเหมือนโนอาห์-ซามะจะเห็นด้วย เรื่องที่เราสองคนจะไปที่วิหารทะเลลึก

และมันดูเหมือนท่านได้เห็นชัดว่าผมเป็นใคร

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ จาก 1,000 ปีในอนาคตเหรอ…?” (เคน)

“ใช่” (มาโกโตะ)

“นายพูดว่าการเปลี่ยนศาสนาคนอื่นของชั้นเพื่อโนอาห์-ซามะนั้นไร้จุดหมายเหรอ…?” (เคน)

“…ยังไงซะ ใช่” (มาโกโตะ)

หรือเหมือนกับ นั่นไม่ใช่การเปลี่ยนศาสนา แต่เป็นแค่การข่มขู่มากกว่า

ไม่ว่าอย่างไร โนอาห์-ซามะเพิ่มจำนวนผู้ศรัทธาไม่ได้ เพราะระเบียบของดินแดนสวรรค์

โนอาห์-ซามะในอนาคต ถูกมองด้วยการดูถูก ว่าเป็นเทพมาร

มันดูเหมือนนั่นเป็นข้อมูลที่น่าตกใจสำหรับลอร์ดปีศาจเคน

“ยังไงซะ ไม่ใช่ว่านั้นโอเคแล้วเหรอ? ถ้าเราช่วยโนอาห์-ซามะ เราจะเสมอกัน” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…” (เคน)

ผมพูดอย่างร่าเริงกับเคน ที่มีสีหน้าที่มืดมน และคุยเกี่ยวกับโนอาห์-ซามะ จนเราไปถึงตำแหน่งในเป้าหมาย

◇◇

หมู่เกาะฮาบาอิน

1,000 ปีในอนาคต มันเป็นรีสอร์ตของขุนนางและราชวงศ์ของหลายประเทศ

แต่ในยุคปัจจุบันมันไม่มีคนอยู่อาศัย

มีมอนสเตอร์อยู่ แต่มันไม่มีจำนวนมาก

เราเตรียมฐานในตำแหน่งที่มองเห็นที่อื่นได้ดี

“ตอนนี้ ไปทีวิหารทะเลลึกกันเถอะ!” (มาโกโตะ)

“ตอนนี้เหรอ?!” (เคน)

เคนตกใจเมื่อผมเสนอให้ออกเดินทาง

เพราะทั้งหมดผมจะกังวลเกี่ยวกับโมโมะและฮีโร่อาเบล ถ้าเราปล่อยพวกเขาไว้นานเกินไป

ผมไม่อยากจะเสียเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ต-แต่ ไม่ใช่มันกระทันหันไปเหรอ?” (เคน)

เคนเป็นคนที่พาเรามาที่นี่โดยใช้มังกร

เขาเหนื่อยหรือ?

“ยังไงซะถ้างั้น ชั้นจะไปดูที่นั่นด้วยตัวเองก่อนละกัน” (มาโกโตะ)

“นายพูดว่า คนเดียว เรอะ?!” (เคน)

“ชั้นจะกลับมา” (มาโกโตะ)

“ไม่…ชั้นจะไปด้วย” (เคน)

ในท้ายที่สุดเขาจะมาด้วย

เราให้มังกรของเคนปกป้องฐาน และเรากระโดดเข้าไปในทะเล

หมูเกาะฮาบาอินมีภูมิอากาศเขตร้อนที่อบอุ่น

ข้างในทะเลเต็มไปด้วยแนวปะการังที่อุดดมสมบูรณ์ และปลามีสีสัน ว่ายอยู่อย่างสงบ

ช่างสงบสุข

เคนและผมว่ายไปข้างใต้น้ำ และมุ่งหน้าไปที่ที่วิหารทะเลลึกอยู่

จากนั้นผมมองข้างผม มันมมีบางอย่างที่กวนใจผม

“ไม่ใช่ว่ามันยากที่จะว่ายในนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมคุยกับเคนที่ใส่ชุดเกราะเต็มตัวแม้ว่าจะอยู่ใต้น้ำ

การสนทนาถูกส่งไปผ่านเวทมนตร์น้ำ แต่ไม่มีการตอบกลับมา

“……”

“ฮัลโหล?” (มาโกโตะ)

ปากของเคนกระพือ แต่ผมไม่ได้ยินเขา

มันช่วยไม่ได้ ผมเลยจับมือของเคน

ผมร่ายเวทมนตร์สนทนาบนเคนด้วย

“ได้ยินชั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่… ชั้นตกใจที่นายคุยใต้น้ำได้” (เคน)

“เราจะไปท้าาทายวิหารทะเลลึก ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันจำเป็นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ต้องพูดถึงว่ายน้ำและหายใจใต้น้ำ นี่เป็นครั้งแรกของชั้นที่ได้รู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ที่อนุญาตให้คุยใต้น้ำ” (เคน)

“เข้าใจแล้ว พูดถึงแล้ว ไม่ใช่ว่ามันไม่ค่อยสะดวกเหรอที่ใส่เกราะอยู่น่ะ?” (มาโกโตะ)

“มันไม่ใช่ความกังวลที่จำเป็น นี่คือสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่มอบให้ชั้นโดยโนอาห์-ซามะ ไม่ว่ามันจะเป็นที่ไหน มันไม่เคยไม่สะดวก” (เคน)

“เขาใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ สมบัติศักดิ์สิทธ์คือดาบและโล่ที่แข็งแกร่งที่สุดองลอร์ดปีศาจเคน ดังนั้นถ้าเขาถอดมันออก มันจะทำให้ความแข็งแกร่งของเขา ลดลงไปครึ่งหนึ่ง

แต่มีจุดหนึ่งให้กังวล

“ชั้นจะเพิ่มความเร็ว” (มาโกโตะ)

ความเร็วการว่ายของเคนมันช้า

ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากไปไปถึงทางเข้าของวิหารทะเลลึก แผลทะเลลึกในวันนี้

ผมจับแคนของเคน และเร่งความเร็วทันทีด้วย [มังกรน้ำ]

“ฮ-เฮ้ย!” (เคน)

“อย่ากัดลิ้นล่ะ” (มาโกโตะ)

“อะ?!” (เคน)

ผมรู้สึกได้ว่าปลาที่ว่ายอยู่ใกล้ๆว่ายมาหาเราทีเดียว แต่เราทิ้งสิ่งมีชีวิตที่รายล้อมอยู่ในทันทีต่อมา

◇◇

“ฮ-เฮ้ย…ความเร็วเมื่อกี้นี้มันอะไรกัน…? บางคนสามารถเดินหน้าได้เร็วกว่าเวทมนตร์บินใต้น้ำ?” (เคน)

น้ำเสียงของลอร์ดปีศาจอ่อนแอ

“นั่นน่าสมเพช หวั่นไหวโดยเรื่องแค่นั้น” (เดีย)

เดียทึ่ง

หืมม จากใจเลยผมไม่คิดว่าเขาจะเหนื่อยด้วยอะไรที่มากแค่นี้

ส่วนที่ยากจะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้……

“โทษที ชั้นจะให้มันช้าลงครั้งหน้า” (มาโกโตะ)

“ด-ได้…ไดโปรดทำอย่างนั้น” (เคน)

เขาเป็นสหายคนเดียวในฐานะของผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ ผมเลยทำตัวใจดีมากกว่าเดีย

หรือผมพูดอย่างนั้น แต่เราแค่ดำลงไปในทะเลลึกนะ

เราดำลงไปในความลึกที่มืดมิดของทะเลอย่างช้าๆ

อุณหภูมิของน้ำต่ำลง ผมเลยปรับมันด้วยเวทมนตร์น้ำ เพื่อที่มันจะไม่ตัวเราเย็นขึ้น

มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับที่นี้ที่มันจะกลายเป็น โลกที่มืดมิดอย่างสมบูรณ์ ที่แสง ของพระอาทิตย์มาไม่ถึง

ผมใช้ [มองกลางคืน] และ [ตรวจจับ] เพื่อคอยระวังรอบข้าง

น้ำรอบๆนี้เต็มไปด้วยมานา และมีมอนสเตอร์ทะเลอยู่มากมาย

“ราชาของเรา ได้โปรดระวังข้างหน้า” (เดีย)

“นั่น…วาฬ? ตัวมันใหญ่ประมาณเรือเลย” (มาโกโโตะ)

“และนั่นมีฉลามยักษ์โบราณ เมก้าโลดอน เช็คเราอยู่” (เดีย)

“มันควรจะโอเคที่ระยะนี้ แต่มาคอยระวังตัวเผื่อไว้” (มาโกโตะ)

“นายเห็นมันได้เหรอ?” (เคน)

คนส่งเสียงอย่างกระสับกระสายเมื่อได้ยินเราคุยกัน

“นายมองไม่เห็นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ถ้าชั้นมีหมวกเกราะ…ชั้นจะสามารถทำได้” (เคน)

เคนพูดอย่างกระอักกระอ่วน

ดูเเหมือนเขาจะใช้มองกลางคืนไม่ได้

“โปรดใส่หมวกเกราะ” (มาโกโตะ)

“ได้ เข้าใจแล้ว” (เคน)

ลอร์ดปีศาจเคนพึ่งพาอุปกรณ์ของเขามากกว่าที่ผมคิด

“หลังจากนั้น เคนได้ส่งเสียงพูดว่า ‘อะ มอนสเตอร์ในทะเลลึกขนาดยักษ์ขนาดนี้?!’ หรือ ‘ไม่ใช่ว่านั่นอันตรายเหรอ?! แต่เมื่อผมพูดว่า ‘มอนสเตอร์ทั้งหมดระวังเดีย และไม่เข้าหาเรา’ เขาเงียบลง

และในแบบนี้ เรามาถึงทะเลลึก

แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่จุดหมายของเรา

นี่เป็นจุดเริ่ม

“งั้นตอนนี้ วิหารทะเลลึกแค่อยู่ข้างหน้านี้เอง” (มาโกโตะ)

ผมชี้ไปที่เหวที่ก้นทะเลลึก

ความกว้างของมันประมาณหลายร้อยเมตร และมันยาวสิบกิโล

มันพูดกันว่า นั่นเป็นร่อยของดาวเคราะห์ที่มีแผลจากสงครามดินแดนสวรรค์ในอดีต

ถูกเรียกว่าแผลทะเลลึกด้วยเช่นกัน

จากที่นี่ไป มันเป็นอีกโลกหนึ่ง

พลังของดาวเคราะห์ที่เรียกว่าการเต้นของดาวเอ้อล้นอยู่ที่นี่ และมอนสเตอร์ที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ เป็นอีกดินแดนหนึ่งไปเลย

วิหารทะเลลึกอยู่ที่ส่วนที่ลึกที่สุดของมัน

“งั้นตอนนี้ มาลองชิมลางนิดนึง เคน” (มาโกโตะ)

“ด-เดี๋ยวก่อน! นายพูดว่าเราจะแค่มาดูแผลทะเลลึก!!” (เคน)

“ใช่ ดังนั้นโผล่หัวไปนิดนึง” (มาโกโตะ)

“มันไม่ใช่ที่เราตกลงกันไว้” (เคน)

“เราไม่ได้ถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์เลยซักครั้งนะ” (มาโกโตะ)

“ช-ใช่…นั่นจริง แต่…” (เคน)

“งั้นไปกันเถอะ! เดีย คอยดูรอบข้างด้วยได้โปรด” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ปล่อยมันให้ชั้น ราชาของเรา” (เดีย)

เดียที่ตอบคำพูดผมโดยไม่ลังเล พึ่งพาได้จริงๆ

มอนสเตอร์รอบๆที่นี่ระวังมานาของเดียและไม่เข้าหา

เราลงไปที่รอยแยกทะเลลึกใหญ่อย่างช้าๆ

(เราถูกมองอยู่,,,) (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกได้ถึงมอนสเตอร์ทะเลหลายร้อยเฝ้าดูผู้บุกรุก

ตัดสินจากตรวจจับ พวกมันคือมังกรทะเล

พูดอีกอย่าง {รังของมังกรทะเล}

ถ้าผมไม่ได้เจอครอบครัวของมังกรขาว-ซังในลาเบรินทอส ผมอาจจะประหม่ามากกว่านี้ แต่ผมบอกได้ว่ามังกรแข็งแกร่งแค่ไหน

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…มีมอนสเตอร์เยอะเลย…” (เคน)

ลอร์ดปีศาจเคนจับแขนของผม

“เพราะทั้งหมดมันเป็นรังของมังกรไง” (มาโกโตะ)

“นายพูดว่ารังของมังกรเหรอ?! งั้นเราต้องโจมตีก่อน!” (เคน)

“ตราบใดที่พวกมันไม่มาหาเรา ไม่มีความจำเป็นต้องสู้ด้วยกำลัง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“แต่ไม่ใช่ว่ามันจะสายเกินไปเหรอถ้างั้นน่ะ?!” (เคน)

“ชั้นไม่คิดว่ามันเป็นสถานการณ์ที่อันตรายขนาดนั้นนะ” (มาโกโตะ)

ตรวจจับของผมไม่ดังเลยซักนิด

เดียหาวอยู่ข้างผม

“นายเป็นลอร์ดปีศาจนะ ดังนั้นทำตัวสง่างามมากกว่านี้ได้มั้ย?” (เดีย)

มันหายากที่เห็นเดียคุยกับเคน

“แต่มอนสเตอร์ที่ยู่ที่นี่ ไม่มีความเกี่ยวข้องกับกองทัพลอร์ดปีศาจ พวกมันไม่รับรู้ว่าชั้นเป็นลอร์ดปีศาจ

“แม้อย่างนั้น ตราบใดที่นายมีเกราะกับดาบนั่น ไม่มีอะไรต้องกลัวกับมอนสเตอร์ ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างนี้ แต่ไม่มีการตอบกลับมาจาากเคน

เป็นไปได้มั้ยว่า…เขากลัว?

ขนะที่เราดำลงไปลึกลง…มันสว่างขึ้น แม้ว่ามันจะเป็นทะเลลึก

นั่นไม่ใช่แสงของพระอาทิตย์

คริสตัลเวทมนตร์ที่ฝังอยู่ในพื้นผิวของกำแพงส่องแสงอยู่

แสงของมานา

มันเป็นแสงอ่อนๆตอนแรก แต่จำนวนมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

คลิสตัลเวทมนตร์ส่องสว่างเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ความเข้มของมาในได้น้ำก็เพิ่มขึ้นตามสัดส่วนของสิ่งนี้ด้วย

นี่มันแน่นอนว่า มันรู้สึกเหมือนต่างโลก

“มันสวยงาม” (มาโกโตะ)

“ใช่ ราชาของเรา สำหรับเรา สปิริต ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยที่ดี” (เดีย)

จริง มีสปิริตน้ำมากมาย

มานาของเดียก็ทวีคูณขึ้นมากขึ้นไปอีกที่นี่

ด้วยการที่สิ่งต่างๆเป็นไปอย่างนี้ โอกาสที่มอนสเตอร์จะโจมตีเรานั้นต่ำ

เดียวและผมมีความสุขไปกับทิวทัศน์ของทะเลลึก

“เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ…เราจะไปไกลแค่ไหน? ไม่ใช่ว่านี่มันไกลมากพอแล้วสำหรับวันนี้เหรอ?” (เคน)

ดูเหมือนมันจะไม่สนุกสำหรับลอร์ดปีศาจเคน

แม้ว่ามันจะเป็นภาพที่มหัศจรรย์ขนาดนี้

แต่ มาหยุดไปไกลกว่านี้กันเถอะ

“มันได้เวลากลับแล้ว” (มาโกโตะ)

“ใช่ กลับเถอะ” (เคน)

“เออ๋~ แต่ชั้นอยากจะอยู่ที่นี่นานกว่านี้หน่อยนะ” (เดีย)

เดียไม่พอใจกับเรื่องนี้แต่นี่เป็นวันแรก ดังนั้นผมจะพูดว่ามันเป็นไปได้อย่างยอดเยี่ยม

เราตัดสินใจะกลับไปที่ฐาน

 ◇◇

เรากลับไปที่ฐานปรุงปลา ที่เราจับได้เมื่อเรากลับ

ผมให้เคนสร้างไฟ

“พรุ่งนี้ เราจะกระโดดเข้าไปสู่การสำรวจของจริง ดังนั้นมาพักเร็ววันนี้เถอะ” (มาโกโตะ)

“…นายดูเหมือนจะสนุกอยู่นะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (เคน)

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่… นี่เป็นครั้งแรกของชั้นที่ทำอะไรบางอย่างอย่างการผจญภัย แต่ชั้นไม่คาดว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้” (เคน)

หลังจากที่พูดอย่างนั้น ลอร์ดปีศาจเคนนอนตะแคงพร้อมกับ {ชุดเกราะของเขายังใส่อยู่}   

“เฮ้ เคนฮาร์ต ไม่ว่าจะดูมันยังไง ไม่ใช่แบบนั้นมันโหดร้ายกับตัวนายเกินไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ เคนจ้องผม

“นายคิดเกี่ยวกับการโจมตีชั้นตอนที่ชั้นหลับ เมื่อชั้นไร้การป้องกัน หึ้ห์! ชั้นจะไมมอบสมบัติศักดิสิทธิ์ของโนอาห์-ซามะให้ใครทั้งนั้น!” (เคน)

“ไม่ ที่ชั้นหมายถึงไม่ใช่อย่างนั้น… เราจะไปที่วิหารทะเลลึกของแผลทะเลลึกพรุ่งนี้ ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะพักผ่อนให้ดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เหรอ ถ้านายจะนอนก่อน ชั้นจะเป็นคนเฝ้าระวัง ฝันดี” (มาโกโตะ)

พูดคำนี้เสร็จ ผมเริ่มฝึกเวทมนตร์น้ำ

“นาย…จะไม่นอน?” (เคน)

“ชั้นจะนอนทีหลัง” (มาโกโตะ)

ผมตอบขณะที่ผมสร้างผีเสื้อน้ำ

มันเป็นฐานใกล้กับทะเล มันเลยมีสปิริตอยู่มากมาย

มันอาจจะเป็นเพราะวิหารทะเลลึกอยู่ใกล้ๆด้วย

ผมมองขึ้นไปข้างบน

ดวงดาวบนท้องฟ้านั้นงดงาม

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (เคน)

หลังจากที่ผมฝึกไปซักพัก ชื่อของผมถูกเรียก

“มีะไรเหรอเคนฮาร์ต?” (มาโกโตะ)

“…ไม่ ไม่มีอะไร… เจอกันพรุ่งนี้” (เคน)

“ใช่ มาสำรวจลึกกว่านี้พรุ่งนี้กันเถอะ” (มาโกโตะ)

“…”

ไม่มีการตอบกลับจากคำพูดของผม และผมได้ยินเสียงหายใจที่มันคงไม่นานหลังจากนั้น

นี่จะเป็นก้าวแรกในการผจญภัยไปเคลียร์วิหารทะเลลึกของผม ผมเลยนอนไม่ได้

ในท้ายที่สุด ผมสามารถนอนได้ประมาณตอนพระอาทิตย์ขึ้น

และในแบบนี้ วันแรกของการผจญภัยไปที่ดันเจี้ยนสุดท้ายของเราจบลง

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord