เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 250 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกจากประเทศแห่งความมืด

250 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกจากประเทศแห่งความมืด

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์แอสเครอัส

วิหารแห่งแสงที่อยู่บนยอด

ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับมันมาก่อน

มันเป็นหนึ่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดา ของประเทศแห่งแสงแห่งไฮแลนด์

โป้ปคนแรกนั่นก็คือหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา หลังจากโลกสงบสุข มันพูดกันว่าเธออธิษฐานที่นั่นกับเทพธิดา เพื่อให้สันติสุขดำเนินต่อไปอีกพันปี

ถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าหญิงโนเอลได้ทำการฝึกที่นั่น และสามารถจะเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น

(…แต่ในประวัติศาสตร์ดั้งเดิม มันไม่ใช่ที่ที่เราจะไปในเวลานี้) (มาโกโตะ)

มันไม่ได้เขียนอยู่ในหนังสือภาพตำนานของฮีโร่อาเบล และมันต่างจากเรื่องราวที่ผมได้ยินมาในวิหารแห่งน้ำ

พูดอีกอย่าง นี่เป็นเรื่องราวดั้งเดิมของเทพธิดาแห่งโชคชะตา

…นี่มันจะโอเคมั้ย?

ผมไม่สบายใจนิดหน่อย แต่เมื่อผมมองดูสหายของผม…

“เข้าใจแล้ว ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะ!” (อาเบล)

“ถ้านั่นเป็นการนำทางของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ…” (เมล)

“ภูเขาศักดิ์สิทธิ์…ฟังดูเหมือนที่ที่น่าทึ่ง ใช่มั้ย มาสเตอร์?!” (โมโมะ)

ตาของทั้งสามคนเป็นประกาย

ทุกคนมีไฟ ดังนั้นผมเดาว่ามันโอเค

“เพิ่มความแข็งแกร่งอย่างน้อย {ครึ่งปี} โดยเฉพาะฮีโร่-คุงและปราชญ์-จัง พวกนายจะแข็งแกร่งมากกว่านี้อีก” (ไอรา)

“ครึ่งปีเหรอ?!” (มาโกโตะ)

มากขนาดนั้น?!

ไอรา-ซามะมองมาทางนี้ เมื่อผมส่งเสียงที่ตกใจ

“นายรีบเกินไป โมโมะ-จังที่นั่นเพิ่งจะได้เป็นปราชญ์ รู้มั้ย? ฝึกเธออย่างถูกต้อง” (ไอรา)

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ถูกบอกอย่างนี้โดยไอรา-ซามะ ผมต้องเห็นด้วย

มันจริงที่ว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยังขาดการฝึก

มันมีหลายอย่างที่เธอควรจะเรียนรู้

“โมโมะ อยากจะขัดเกลาเวทมนตร์ด้วยกันกับพี่ซักพักมั้ย?” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว!” (โมโมะ)

ดูเหมือนโมโมะจะไม่บ่น

“อาเบล-ซัง มังกรขาว-ซัง แผนเปลี่ยนไป นั่นโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะทำตามที่นายต้องการ มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)

“ครึ่งปีไม่ได้เป็นการ ‘รอ’” (เมล)

ดูเหมือนสองคนไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น

ที่เหลือคือ…ติดต่อกับจอห์นนี่-ซัง

เพราะทั้งหมดเราได้สัญญาจะเจอกับเขาหนึ่งเดือนหลังจากนี้

งั้นตอนนี้ แผนต่อไปถูกตัดสินแล้ว ดังนั้นเกี่ยวกับเรื่องที่กวนใจผมมาซักพักแล้ว…

“ผมตรวจดูอุปกรณ์เวทมนตร์และอาวุธเวทมนตร์ที่อยู่ที่นี่ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้ เอาเลยแล้วเอาอะไรก็ได้ที่นายต้องการ” (ไอรา)

โอเค

มาเลือกกันเถอะ!

ยังมีอุปกรณ์เวทมนตร์มากมายเรียงกันอยู่ที่นี่

เมื่อผมได้ตรวจพวกมันดูด้วยตาที่เป็นประกาย…ออราเคิลแห่งโชคชะตา -ที่มีไอรา-ซามะอยู่ข้างใน- เข้าหาผม

“แล้วนี้ล่ะ? ผ้าคลุมสีน้ำเงิน” (ไอรา)

“ผ้าคลุม หือห์… ผมรู้สึกว่ามันจะขัดการเคลื่อนไหว ดังนั้นผมไม่ค่อยชอบมัน…” (มาโกโตะ)

“มา อย่าพูดอย่างนั้นแล้วลองมัน” (ไอรา)

ไอรา-ซามะห่อมือของเธอรอบตัวผมและใส่ผ้าคลุมกับผม

ผมไม่รู้สึกถึงน้ำหนักเลยซักนิด?

ไม่เพียงแค่นั้น ตัวของผมรู้สึกเบาขึ้น

“น-นี่คือ…?” (มาโกโตะ)

“มันมีเวทมนตร์แรงโนมถ่วงอยู่กับมัน นายบินบนท้องฟ้าได้ถึงจุดหนึ่ง และมันมีการปกป้องจากประเจ้าที่จะปัดป้องเวทมนตร์ระยะไกล และสิ่งต่างๆอย่างลูกธนู แล้วก็ มันทำให้ตัวเบาขึ้น ลดความเหนื่อยล้าของการเดินทางไกล ค่อนข้างดี ใช่มั้ย?” (ไอรา)

“มันน่าประทับใจ” (มาโกโตะ)

มันมีทุกอย่างเลย

สิ่งที่อยู่ที่นี่ที่ถูกรวบรวมมาโดยไอรา-ซามะ ดังนั้นมันอาจจะเป็นความคิดที่ดีที่จะให้ท่านสอนผมเกี่ยวกับมัน

“มีอะไรอย่างอื่นแนะนำมั้ย?” (มาโกโตะ)

“หืมม แล้วต่างหูนี้ละ? ไม่ใช่ว่ามันเหมาะกับนายเหรอ?” (ไอรา)

“ไม่ใช่ว่ามันออกผู้หญิงๆนิดหน่อยเหรอ? แต่มันน่ารักนะ” (มาโกโตะ)

“ใช่มั้ย? ชั้นออกแบบมัน มันมีผลในการลดการใช้มานา” (ไอรา)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

“นี่ชั้นจะใส่มันกับนาย” (ไอรา)

“ผมใส่เองได้” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่ผมคุยกันอย่างนั้นอยู่ ผมรู้สึกถึงสายตามาบนผม

“อืม…ไม่ใช่ว่าระยะห่างระหว่างออราเคิล-ซามะและมาสเตอร์สนิทกันเกินไปเหรอ?” (โมโมะ)

“ผู้ใช้สปิริต-คุง นายรู้จักกับออราเคิล-ซามะเหรอ?” (เมล)

ได้ยินผมคุยกับไอรา-ซามะ โมโมะมองด้วยสายตาสงสัย และมังกรขาว-ซังถามด้วยความสนใจที่ลึกซึ้ง

“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น!” (ไอรา)

“นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกของเรา!” (มาโกโตะ)

ไอรา-ซามะและผมรีบส่ายหัวไปข้างๆ

“จริงเหรอ…มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

แม้แต่ฮีโร่อาเบล ก็ส่งสายตาที่สงสัยมาใส่ผม

ภายในบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนนี้ ผมเลือกอุปกรณ์เวทมนตร์จำนวนหนึ่งที่แนะนำโดยไอรา-ซามะ

◇◇

“ขอบคุณที่ท่านช่วย” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณมากๆค่ะ” (โมโมะ)

“ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะ ขอบคุณมากๆ” (เมล)

“ได้โปรดขอบคุณไอรา-ซามะให้ผมด้วย ออราเคิล-ซามะ” (อาเบล)

เราออกจากที่ซ่อนของไอรา-ซามะ

ไอรา-ซามะมาส่งเราและพูดอย่า ‘หนึ่งอย่างสุดท้าย’

“เกี่ยวกับการรวมตัวของราชินีแห่งความมืดที่มีทุกเช้าในเมืองหลวงลาโฟรเอจ…ถ้านายไปที่นั่น นายจะโดนเสน่ห์ อย่าไปเข้าร่วมมัน โอเคมั้ย?” (ไอรา)

ไอรา-ซามะทำตาที่จริงจัง

ได้ยินอย่างนี้ เรามองหน้ากัน

“มาโกโตะ-ซัง ถ้าชั้นจำไม่ผิด นั่น…” (อาเบล)

“เรื่องนั้นเกี่ยวกับการรวมกันหน้าปราสาทในตอนเช้าที่เจ้าของโรงแรมบอกเราเกี่ยวกับมัน” (มาโกโตะ)

ผมจำการสนทนาที่ผมมีตอนกลางวันได้

เห็นว่ามีการพูดของราชินีทุกเช้าในเมืองหลวง

“งั้นนั่นเป็นวิธิที่เธอเสน่ห์ใส่ทุกคน หือห์…” (เมล)

“เอ๋? ส-เสน่ห์ พี่พูด? พี่พูดเรื่องอะไร มาสเตอร์มังกรขาว?!” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง มีอะไรกัน…?” (อาเบล)

เมล-ซังพึมพำดั่งประทับใจ และโมโมะและฮีโร่อาเบลได้ดูไม่สบายใจ

เมล-ซังและผมอธิบายมันว่าชาวบ้านของเมืองหลวงได้โดนเสน่ห์

“…ทำไมทำอะไรบางอย่างแบบนั้น?” (โมโมะ)

“ชั้นไม่สังเกตเลย…” (อาเบล)

ทั้งสองคนซีดไปกับเรื่องนี้

“แล้วก็ ราชินีรู้ถึงคนใหม่ที่เข้ามาในเมืองทั้งหมด ดังนั้นถ้าพวกเค้าไม่เข้าร่วมในการรวมตัว เธอจะรู้เกี่ยวกับมัน อย่าอยู่นานเกินไปและออกไปทันทีที่นายทำได้ เราก็มีแผนที่จะออกไปไม่นานขณะที่เราหาโอกาส” (ไอรา)

“…งั้นพวกเค้าก็รู้เกี่ยวกับเรา?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเย็นวาบไปที่สันหลังผม

“ชั้นไม่คิดว่าพวกเค้าจะรู้ไปไกลว่านายทั้งหมดเป็นใคร แต่…อย่างน้อยพวกเค้ารู้ว่านายไม่โดนเสน่ห์ ชาวบ้านที่นี่ทั้งหมดเป็นมิตร ใช่มั้ย? นั่นเพราะพวกเค้าพยายามจะรู้ข้อมูลนายโดยการคุยกับคนนอกในท่าทางที่เป็นมิตร” (ไอรา)

“““……”””

ทุกคนเงียบ

มันเป็นการเฝ้าระวังอีกระดับไปเลย

เราขอบคุณไอรา-ซามะและมุ่งหน้าไปที่ที่พักของเรา

มันเป็นกลางคืนแล้วเมื่อถึงเวลาที่เราออกจากที่ซ่อนของไอรา-ซามะ

แสงของเมืองเกือบจะหายไปทั้งหมด และมีไม่กี่คนที่ออกมา

แต่ผมรู้สึกว่าเราถูกมองจากบางที่

เมื่อเรากลับไปที่โรงแรม ไฟยังสว่างอยู่

“ยินดีต้อนรับกลับมา ใช้เวลานะนั่น

เจ้าของโรงแรมยิ้มให้เรา

“ใช่ ขอโทษที่มาช้า” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่ นี่เป็นครั้งแรกของนายในคอร์เน็ต มันช่วยไม่ได้ที่นายจะมีความสุขและลืมเวลา แค่นั่น…ชั้นไม่คิดว่าจะมีร้านไหนที่ทำงานจนดึกขนาดนี้ นายไปอยู่ที่ไหนกันมา?”

เจ้าของโรงแรมถามเราด้วยรอยยิ้ม

“…อืม…” (มาโกโตะ)

การสนทนากับไอรา-ซามะขึ้นมาในใจของผม

พูดอะไรที่ทำให้ถูกสงสัยไม่ได้

ในทันทีนั้น เมล-ซังได้เข้ามาในการสนทนา

“เด็กที่นี่เหนื่อยและหลับไป เราจะพัก” (เมล)

“อาา…ใช่ หนูหลับ” (โมโมะ)

โมโมะพูดในน้ำเสียงเด็ก

“เข้าใจแล้ว เธอต้องเหนื่อยกันวันนี้ ได้โปรดใช้เวลาและพัก แต่…มีการพูดของราชินีพรุ่งนี้เช้า ดังนั้นชั้นจะเรียกนายตอนนั้น โอเคมั้ย?”

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมตอบรอยยิ้มที่มีตลอดของเจ้าของโรงแรมด้วยรอยยิ้มที่กระอักกระอ่วน

เรามุ่งหน้าไปที่ห้อง ระหว่างที่รู้สึกถึงสายตาของเจ้าของโรงแรมที่หลังเรา

เมื่อเรากลับไปที่ห้องในชั้นสอง ผมถอนหายใจอย่างหนัก

“มาออกจากที่นี่ก่อนพรุ่งนี้เช้าเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมบอกทุกคน

หลังจากที่ได้ยินที่ไอรา-ซามะพูด คำพูดที่อ่อนโยนของเจ้าของโรงแรมน่ากลัว

“ใช่ การไปอยู่ในการรวมตัวจะแย่ มาทำอย่างที่ออราเคิล-ซามะพูดกันเถอะ” (เมล)

มังกรขาว-ซังพยักหน้ากับคำพูดของผม

“…ทำไมทำบางอย่างแบบนี้? แม้ว่ามันเพื่อทำให้คนเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ใช่ว่าการใช้เสน่ห์มันทำเกินไปเหรอ?” (อาเบล)

อาเบลพูดคำถามออกมา

“ยังไงซะ นั่นคือการรักษาสันติสุขของเมือง…แต่ชั้นไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องทำไกลขนาดนั้นด้วยนะ” (เมล)

น้ำเสียงของมังกรขาว-ซังหนัก

“…หนูกลัว” (โมโมะ)

“มันโอเค” (มาโกโตะ)

โมโมะสั่นในความกลัว ผมเลยลูบหัวของเธอ

“เจ้าของโรงแรมตื่นในเวลานี้ ดังนั้นมาออกก่อนกลางคืนจบกันเถอะ ชั้นคิดว่าออกไปผ่านประตูเมืองอันตราย ดังนั้น ให้ราขี่หลังได้มั้ย เมล-ซัง?” (มาโกโตะ)

“อุมุ ถ้าเป็นแบบนั้น พลาซ่าที่อยู่กลางถนนหลักที่เราผ่านในตอนกลางวันควรจะใช้งานได้ ในที่นั้น แม้ว่าชั้นจะกลับไปรูปมังกร ไม่ควรจะมีปัญหา” (เมล)

นั่นใกล้กับที่ที่เมล-ซังและผมกินเนื้อเสียบไม้

มันจริงที่ว่ามีที่พอที่นั่น

เรามีแผนแล้วถ้างั้น

เราหลับเป็นกะ และออกจากโรงแรมอย่างเงียบๆก่อนตะวันขึ้น

เราจ่ายค่าที่พักก่อน

เจ้าของโรงแรมไม่อยู่

เราเดินอย่างช้าๆในเมืองที่มืดมิด

ควรจะมีเวลานิดหน่อยก่อนเช้า

ไม่มีคน

มันไม่ใช่เวลานานที่เราจะมาถึงที่พลาซ่า

งั้นตอนนี้ มาออกจากที่นี่เถอะ โดยมีเมล-ซังกลับไปสู่รูปมังกร

ในทันทีนั้น…

“โอ้ชั้น นักเดินทาง…นายจะไปแล้วเหรอ?”

เสียงที่งดงาม

ได้ยินเสียงนั้น ผมรู้สึกว่าหัวใจผมสั่นไหว

ผมดีที่ที่เสียงมา เร็วกว่าที่ใจผมจะคิดทัน

มีผู้หญิงหนึ่งคนยืนอยู่ที่นั่น

ผมดำยาวและตาสีม่วงเข้ม

คนสวยที่เชื่อยากว่ามาจากโลกนี้ใส่ชุดสีดำ

ตัวนั้นทำให้ผมนึกถึงบางคนที่ผมรู้จักวินาทีหนึ่ง

และมีอัศวินชุดเกราะสีดำหลายร้อยอยู่ที่หลังของเธอ

ผมบอกได้ว่าเธอมีจุดยืนที่สูง

แต่ยังไงซะ ผมบอกได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร โดยไม่ต้องมีสิ่งเหล่านั้น

“เธอเป็นใครกัน?” (มาโกโตะ)

แม้อย่างนั้น ผมจงใจถามเพื่ออีก 3 คน

ผมคาดว่าเธอจะไม่ตอบ แต่เธอพูดออกมาอย่างง่ายๆ

“ชั้นเป็นคนที่ปกครองลาโฟรเอจ ชื่อของชั้นคือนีเวีย ยินดีที่ได้รู้จัก”

เธอแนะนำตัวเธอเองด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม

ราชินีของประเทศแห่งความมืดลาโฟรเอจ นีเวีย -รู้จักกันในนาม แม่มดแห่งภัยพิบัติ- ได้แสดงตัวออกมา

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord