เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 230 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คือผู้ใช้สปิริต

230 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คือผู้ใช้สปิริต

 

“โมโมะ ในการขอโทษที่มาช้าในการช่วยหนู ชั้นจะแก้แค้นให้เธอ” (มาโกโตะ)

 

ผมพูดกับโมโมะ

 

“เอ๋?” (โมโมะ)

 

เธอส่งเสียงของเธอ และแก้มเธอย้อมเป็นสีชมพู

 

ผมเท่เกินไปหรือ?

 

“…ชั้นได้ยินมันผิดมั้ยเนี่ย? ชั้นคิดว่าชั้นได้ยินบางอย่างไร้สาระโง่ๆมาจากปศุสัตว์” (บาลาม)

 

บาลามขมวดคิ้วในความไม่พอใจ

 

ดูเหมือนเขาได้ยินผม

 

“อาเบล-ซัง ชั้นปล่อยโมโมะให้นายได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผมฝากโมโมะไว้กับฮีโร่อาเบล

 

“ได้โปรดเดี๋ยว มาโกโตะ-ซัง!” (อาเบล)

 

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

 

ทั้งสองคนยังลนอยู่ แต่ผมหันไปเผชิญหน้ากับปีศาจบาลามที่ตีไม่เข้า

 

“ฆ่าทุกคนยกเว้นฮีโร่” (บาลาม)

 

บาลามมอบคำสั่งห้วนๆ

 

“““ครับท่าน!”””

 

“““กุโออออออออออ้!!”””

 

ปีศาจและมอนสเตอร์กระโดดเข้าใส่เราในเวลาเดียวกัน

 

“คุห์!” (อาเบล)

 

“ฮฮฮฮฮิ้!” (โมโมะ)

 

ฮีโร่อาเบลปกป้องโมโมะที่กรีดร้อง

 

ผมเรียกกับรอบข้าง

 

“XXXXXXXX (สปิริต-ซัง ได้โปรดทำมัน)” (มาโกโตะ)

 

(((((จ้า!)))))

 

ผมร้องขอสปิริตน้ำในภาษาสปิริต

 

ก่อนที่ฝูงของมอนสเตอร์จะขยี้เรา…

 

“[โลกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

มอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆแข็งในน้ำแข็ง

 

แต่ยังมีศัตรูหลายตัว

 

ผมได้ยินบาลามพูดว่า ‘โฮฮฮ่…’ ประทับใจ

 

“《ตาย!!》”

 

ปีศาจที่ถือเคียวยักษ์สีดำสนิทกระโดดใส่เรา

 

“นั่น…?!” (โมโมะ)

 

“ผู้บัญชาการแวมไพร์!” (อาเบล)

 

ผมได้ยินโมโมะและฮีโร่อาเบล

 

มันเป็นปีศาจที่มีชื่อเสียง?

 

“XXXXXXX (อันไดน์ ได้โปรดครับ)” (มาโกโตะ)

 

(ค่ะ ถ้ามันเป็นคำร้องขอของราชาของเรา)

 

มันดูเหมือนจะเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง ผมเลยขออันไดน์

 

…’ราชาของเรา’ นั่นมันอะไรกัน?

 

ผมควรจะยืนยันเรื่องนั้นภายหลัง

 

“เวทย์น้ำ: [บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

ผมใช่มานาของอันไดน์เพื่อใช้เวทมนตร์น้ำระดับนักบุญ

 

“กุว้าาาาาา!”

 

ที่ว่าผู้บัญชาการแวมไพร์แข็งไปกับบาเรียและทั้งหมด

 

มันเป็นมิติเดียวมาซักพักแล้ว…

 

ยังไงซะ นั่นโอเค

 

เพราะทั้งหมด แช่แข็งพวกเขาเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุด

 

“โจมตีมันทั้งหมดทีเดียว” (บาลาม)

 

บาลามสั่งลูกน้องของเขาด้วยน้ำเสียงที่โมโหเล็กน้อย

 

มอนสเตอร์และปีศาจพุ่งเข้ามาเหมือนซึนามิ

 

ผมยืมมานาจากสปิริตน้ำและอันไดน์เพื่อสู้พวกเขากลับ

 

มานาของสปิริตไม่มีขีดจำกัด

 

แต่ผมเสียการควบคุมในอดีต และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโกรธผมนะ…

 

มันต้องขอบคุณความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ 999 หรือ?

 

ผมใช้เวทมนตร์ได้อย่างง่ายๆ

 

ผมชำเลืองมองฮีโร่อาเบลและโมโมะ

 

ทั้งสองคนอ้าปากค้าง

 

เมื่อตาผมสบกับโมโมะ เธอพูด ‘นั่นเหลือเชื่อ มาโกโตะ-ซามะ!’ ด้วยตาที่เป็นประกาย

 

หน้าตาของเธอคือของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลย ดังนั้นมันรู้สึกแปลก…

 

“ไอ้เวร! แกไปมองที่ไหน?!”

 

“[โลกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

ปีศาจที่ตื่นเต้นกระโดดใส่ผม ดังนั้นผมแช่แข็งเขา

 

ยังมีศัตรูเหลืออีกเยอะ

 

มาทำเรื่องนี้โดยไม่ลดการป้องกันลงกันเถอะ

 

◇มุมมอง คนสนิทลอร์ดปีศาจคนหนึ่ง◇

 

ข้าถูกขนานนามว่า ปีศาจที่ตีไม่เข้า บาลาม และข้าได้รับใช้ไบฟรอน-ซามะมา 500 ปี

 

ข้าได้จบชีวิตคนโง่ๆนับไม่ถ้วน ที่มีเป้าหมายมาที่ลอร์ดปีศาจ-ซามะ

 

ครั้งนี้มันเป็นการประหารฮีโร่ที่เซเตคจับมา

 

พวกการ์กอยโง่ๆจบที่การปล่อยให้ฮีโร่จำนวนหนึ่งหนีไป แต่มีหนึ่งคนที่กลับมาอย่างโจ่งแจ้ง

 

‘ฆ่าฮีโร่แห่งแสงให้แน่นอน’

 

นั่นเป็นคำสั่งของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

มันเป็นมากกว่า 1,000 ปีที่โลกนี้ได้สงบสุขมาสำหรับปีศาจ

 

ถ้าที่เรียกกันว่าฮีโร่แห่งแสงเป็นศัตรูที่มีค่าพอ ข้าอยากจะไขว้ดาบกับเขา

 

แต่ข้าไม่มีความคาดหวัง

 

มีแค่ไม่กี่คนที่เป็นภัยกับลอร์ดปีศาจ-ซามะ

 

ข้ายังไม่ได้เจอนักสู้ดีๆมาเลยใน 100 ปีนี้

 

จนมาถึงวันนี้

 

ลูกน้องของข้าถูกแช่แข็งไปทีละคน ทีละคน

 

“น่าสนใจ…” (บาลาม)

 

คู่ต่อสู้ที่มีสันหลัง

 

คนที่ทำตัวหยาบคาย ใกล้กับที่ที่ไบฟรอน-ซามะอยู่

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับฮีโร่สายฟ้าที่สั่น เขาทำตัวสงบอย่างสมบูรณ์

 

“ชั้นคือปีศาจที่ตีไม่เข้า บาลาม! คนสนิทที่หนึ่งของลอร์ดปีศาจ ไบฟรอน-ซามะ!” (บาลาม)

 

ข้าชักดาบเวทมนตร์ที่เอวของข้า

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าแนะนำตัวข้ากับมนุษย์

 

มนุษย์ชำเลืองมองข้า แต่ไม่ตอบ

 

“แนะนำตัวแก!” (บาลาม)

 

ข้าตะโกน แต่ไม่มีการตอบ

 

ข้าผิดหวัง

 

ในท้ายที่สุด มันแค่มนุษย์ชั้นต่ำ

 

พอมาคิดว่ามันทำไม่ได้แม้แต่การแนะนำตัวในฐานะนักรบ

 

งั้น ข้าจะฟันมันตายด้วยการวาดดาบครั้งเดียว

 

“ดาบที่ผ่านไม่ได้: [ตัดแห่งความมืด]” (บาลาม)

 

คลื่นดาบสีดำยักษ์ได้ถูกปล่อยจากดาบเวทมนตร์ของข้า

 

“XXXXXXXX”

 

นักเวทย์นั่นพูดคำที่ข้าไม่คุ้นเคย และบาเรียยักษ์กันคลื่นดาบ

 

โลกน้ำแข็ง หือห์

 

มันน่าประทับใจ แต่มันไม่เหมือนว่าเขามีมานาไม่จำกัด

 

เมื่อมันมานาหมด มันจะจบ

 

ข้าใช้ดาบเวทมนตร์เพื่อโจมตีอย่างต่อเนื่อง

 

ตอนนี้ มันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว?

 

◇◇

 

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…” (บาลาม)

 

การฟัน การแทง เวทมนตร์ของข้า ทุกอย่างถูกกันโดยเวทมนตร์ของเขา

 

เมื่อเวลาที่ข้ารู้ตัว ลูกน้องข้าถูกกวาดล้าง

 

เขาใช้เวทมนตร์ไปกี่ครั้งกันนี่?

 

ทำไมมานาของเขาไม่หมด?

 

มันไม่มีเหตุผล

 

เขาไม่ {ขยับแม้แต่ก้าวเดียว} จากตำแหน่งของเขา

 

เขายิงเวทมนตร์ต่อไปด้วยหน้าที่เย็นชา

 

“XXXXXXXX? XXX…”

 

เขาได้พูดในภาษาที่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนในทางที่ไม่มีใครอยู่

 

…ไม่ นั่นคือภาษาสปิริตที่เคน-ซามะจะใช้นานๆครั้งหรือ…?

 

เขาเป็นผู้ใช้สปิริต?

 

แต่แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น

 

เขามองมาทางนี้ด้วยตาที่ข้าอ่านไม่ได้…

 

เขาเดินมาหาข้าอย่างช้าๆ

 

“ม-มา!” (บาลาม)

 

ข้าตั้งท่ายืนด้วยดาบเวทมนตร์ที่ถูกส่งต่อมาเป็นชั่วอายุคน และเทมานาทั้งหมดใส่มัน

 

“อุโออออออออออออออ้!!” (บาลาม)

 

เทคนิคไม้ตายของข้าที่ลดอายุขัยเมื่อใช้

 

ข้าใส่ทั้งหมดลงไปในการโจมตีนี้ ผ่านดาบเวทมนตร์ของข้า

 

การฟัน 99 ครั้ง ที่ฟันศัตรูใดๆก็ตามเป็นชิ้นเล็กๆโจมตีเขา

 

แต่…

 

“[บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

 

เทคนิคไม้ตายของข้าถูกกันโดยบาเรียน้ำแข็งที่ไร้หัวใจ

 

ใบมีดของข้าหยุด โดยยังไม่ไปถึงเขาเลย

 

“คุห์!” (บาลาม)

 

ข้าหล่นไปบนเข่าหลังจากที่ปล่อยเทคนิคที่แข็งแกร่งที่สุด

 

พื้นถูกแช่แข็ง

 

คลื่นเย็นๆได้คืบคลานขึ้นมาอย่างช้าๆ

 

และเขาเข้าหาข้า

 

ทำไมนักเวทย์ปิดระยะ…?

 

แต่นี่เป็นโอกาสของข้า

 

ท-ที่พึ่งสุดท้ายของของข้า…

 

มันเป็นเทคนิคเล่ห์กล ที่ไม่เหมือนนักรบ…

 

“อย่า มาโกโตะ-ซัง! ตาของบาลามเป็นตาเวทย์แห่งความกลัว! ถ้านายมองตาเขา นายขยับไม่ได้จากความกลัว!”

 

ฮีโร่สายฟ้าตะโกน แต่มันสายเกินไปแล้ว

 

“นี่เป็นจุดจบ!!” (บาลาม)

 

ข้าใช้งานตาเวทมนตร์แห่งความกลัว และมองตาเขา

 

เขาหยุดเคลื่อนไหว…หรือเขาสมควรจะหยุด

 

{นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกกลัว หลังจากข้าสบตากับตาของศัตรู}

 

“อาาา…อาา…”

 

ข้าพูดไม่ออก

 

เขาไม่ตอบโต้ข้าเลยมาซักพักแล้ว ไม่ว่าข้าจะเรียกเขาขนาดไหน

 

ข้าเข้าใจแล้วตอนนี้

 

ปศุสัตว์ ที่ไม่รู้แม้แต่การแนะนำตัว

 

นั่นคือที่ข้าดูถูกเขา

 

แต่ในท้ายที่สุด เขาเป็นแค่คนป่าเถื่อน และไม่ใช่นักรบ

 

แต่นั่นไม่ใช่

 

ตาของเขา…ตาที่เขาใช้มองข้า…คือตานั้นที่บางคนมองดู {มดคลานอยู่ที่พื้น}

 

หรือยุงที่บินใกล้ๆหู

 

คนที่ข้ารับรู้ว่าเป็นศัตรูของข้าได้มองดูข้าดั่งว่าข้าเป็นแค่ก้อนหินข้างทาง

 

เขาไม่มีความสนใจในตัวข้าเลย

 

เขา…ไม่คิดว่าข้าเป็นศัตรูของเขา

 

ข้าขยับไม่ได้

 

ตัวของข้าแข็งจากเวทมนตร์น้ำ

 

แต่ตัวข้าที่ได้ถูกมอบเลือดของไบฟรอน-ซามะเป็นผู้ไม่ตาย

 

ไม่มีใครฆ่าข้าได้…คือที่ข้าคิด

 

และแม้อย่างนั้น ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน

 

{ข้าจะถูกฆ่า}

 

ความกลัวที่สิ้นหวังโจมตีข้า

 

ชายคนนั้นชักมีดจากเอวของเขาและยกมันสูง

 

“เทพธิดาแห่งน้ำเออร์-ซามะ…ผมขอถวายมันให้ท่าน” (มาโกโตะ)

 

เทพธิดาแห่งน้ำเออร์!

 

งั้นเขาก็เป็นฮีโร่น้ำ หือห์!

 

แต่ฮีโร่น้ำควรจะถูกฆ่าโดยเคน-ซามะไปแล้ว…

 

ฮีโร่ใหม่เกิดหรือ?

 

ไม่ว่าจะดูมันอย่างไร นั่นมันเร็วเกินไปมาก!

 

ไม่ ตั้งแต่ทีแรก ฮีโร่น้ำเป็นฮีโร่ที่อ่อนแอที่สุดที่ถูกฆ่าก่อนตลอด

 

เขาควรจะเป็นฮีโร่น้ำ แต่…

 

แค่…นายคืออะไรบนโลกนี้กัน?

 

หัวข้าอยู่ในความวุ่นวาย แต่ข้าขยับตัวข้าไม่ได้

 

มีดเล็กๆแทงตัวข้า

 

ในทันทีต่อมา แสงเล็กๆล้อมรอบบริเวณนี้

 

(คุคุ…คุคุ…คุคุ…คุคุ…)

 

(คย้า! คย้า!)

 

อะ?!

 

พวกมันปรากฏตัวตรงหน้าข้า…เด็กน้อยที่มีปีกเล็กๆ

 

คนรับใช้ของสวรรค์ ที่ยิ้มอย่างน่าเกลียดโดยมีฟันเห็นได้ชัด -นางฟ้า

 

พวกมันเริ่ม {กิน} ตัวข้า

 

“《อออออออออออออออ้าาาาาาาา!!!》” (บาลาม)

 

ข้ากรีดร้อง

 

ขาถูกกินทั้งเป็น

 

ความเจ็บปวด ความกลัว และที่สุดของทั้งหมด สัญชาติญานข้าเข้าใจว่าตัววิญญานถูกกินอยู่

 

นี่มันเป็นไปไม่ได้

 

แม้ว่าข้าได้รับกายที่ไม่ตายจากเลือดของลอร์ดปีศาจ-ซามะ ถ้าวิญญานข้าถูกกิน ข้าฟื้นคืนชีพไม่ได้

 

“โมโมะ อาเบล-ซัง {ชั้นเสร็จแล้ว}”

 

เขาหันไปแล้วกลับไปหาสหายของเขา

 

“…ด-เดี๋ยว! …นายเป็นใครบนโลกนี้กัน?!” (บาลาม)

 

ไม่มีการตอบ

 

แต่เขามองกลับมา

 

และจากนั้น เขามองข้าดั่งอยู่ในความสงสัย

 

“นายยังคุยได้เหรอ?”

 

เขาพึมพำเหมือนจะสมเพชข้า

 

อาา…

 

เขาไม่ใช่ฮีโร่

 

ฮีโร่ที่ข้าเผชิญหน้ามาก่อนจนถึงตอนนี้ มีความขุ่นเคืองที่ถูกต้อง มีความเกลียดเพราะการกดขี่มนุษย์ มีการแก้แค้นให้คนรักที่ถูกฆ่า; พวกเขาทั้งหมดจะมีอารมณ์ที่แข็งแกร่ง

 

แต่เขาต่างออกไป

 

ความรู้สึกของความถูกต้อง เกลียด แก้แคน; เขาไม่มีสิ่งเหล่านั้นเลย

 

มันดั่งเขาอยู่ใน ‘งาน’

 

เขาฆ่าปีศาจดั่งเป็นการหายใจ

 

เทพเจ้าแห่งความตาย

 

เทพเจ้าแห่งความตายสำหรับปีศาจ

 

ได้โปรดระวังตัว ไบฟรอน-ซามะ

 

เทพเจ้าที่น่ารังเกียจของสวรรค์ส่งนักฆ่ามา

 

ได้โปรดยกโทษให้ผมที่พินาศที่นี่

 

—{ข้าถูกกินโดยเวทมนตร์ของมนุษย์ที่ข้าดูถูกว่าเป็นปศุสัตว์…และตาย}

 

 

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 375/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord