เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 198 สหายของลูซี่ไม่ยอมแค่พักรักษาตัว

198 สหายของลูซี่ไม่ยอมแค่พักรักษาตัว

 

◇มุุมมอง ลูซี่◇

 

“ทากัตซูกิ-คุง อยากกินแอปเปิ้ลมั้ย?” (อายะ)

 

“เธอปอกมันแล้ว” (มาโกโตะ)

 

“นี่ ‘อ้าาม’” (อายะ)

 

“อ้าาม” (มาโกโตะ)

 

“อร่อยมั้ย?” (อายะ)

 

“อร่อย” (มาโกโตะ)

 

“เอ่ะเฮะเฮะ กินเยอะๆนะ โอเคมั้ย?” (อายะ)

 

อายะป้อนแอปเปิ้ลให้มาโกโตะที่นอนอยู่ที่เตียงของโรงพยาบาล

 

นั่นดี

 

หนูอิจฉา แต่หนูปอกผลไม้มีทักษะแบบเธอไม่ได้

 

“เฮ้ นักเวทย์-ซัง เราต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน?” (ฟูริ)

 

“น๊าาา น๊าาา”

 

คนที่นั่งอย่างสง่างามบนโซฟาของห้องของโรงพยาบาล และเกาคางของแมวดำคือฟูริ

 

“มันจนกว่าพิธีมอบเหรียญจะเสร็จ ใช่มั้ย? ไม่ใช่ว่ามันประมาณ 1 อาทิตย์เหรอ?” (ลูซี่)

 

หนูก็ไม่รู้เจาะจงด้วยเหมือนกัน หนูเลยมอบคำตอบที่คลุมเครือ

 

พวกเราอยู่ในห้องของโรงพยาบาลแห่งชาติที่เมืองหลวงของไฮแลนด์

 

เหตุผลก็เพราะผู้นำของเรา มาโกโตะ ป่วย…ซึ่งเป็นฉากหน้า แต่ความเป็นจริงคือมาโกโตะไม่อยากเข้าร่วมในพิธีมอบรางวัลของสงครามก่อนหน้า และพยายามจะกลับไปที่โรเซส เขาเลยถูกจับโดยเจ้าหญิงโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟีย

 

พวกเขาบังคับ(นิดหน่อย)ให้มาโกโตะพักรักษาตัวภายใต้โรคที่ชื่อล้าเวทมนตร์

 

มันจริงที่ว่าตัวของเขารวบรวมความล้าเนื่องจากใช้เวทมนตร์มากเกินไป

 

และดังนั้น มาโกโตะตอนนี้พักอยู่

 

นั่นคือที่มันสมควรจะเป็น แต่…

 

“ไม่มีอิสระที่นี่เลยเหรอไง?!” (มาโกโตะ)

 

พูดสิ่งนี้ มาโกโตะพยายามจะหนี แต่อายะและหนูได้จับเขามาแล้วมากกว่า 10 นาที

 

หมอก็บอกเขาด้วยว่ามันจะดีที่สุดที่จะพักผ่อนดีๆ เห้อ

 

อายะและหนูกังวลเกี่ยวกับนายจริงจัง รู้มั้ย!

 

“อย่าวิ่งหนีอีกนะ โอเคมั้ย ทากัตซูกิ-คุง? ชั้นจะไล่ตามนายไปไม่ว่านายจะไปที่ไหน” (อายะ)

 

“แม้ว่านายจะใช้ซ่อน หูของชั้นจะไม่พลาดนาย โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

 

“…คนมีพลังเกินไป คนมีพลังเกินไปอยู่ทุกที่เลย” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะสลดใจ

 

แต่มันช่วยไม่ได้

 

ลอดร์ปีศาจซากันได้ถูกกำจัดโดยมือของฮีโร่แห่งแสง-ซามะ

 

การประกาศที่ทำให้ทั้งทวีปส่งเสียงเชียร์

 

ตำแหน่งของประเทศแห่งแสงในพันฒมิตรหกประเทศโตขึ้นและไม่สั่นคลอนมากกว่าเดิม

 

แต่ปัญหาเด้งขึ้นมาที่นี่นะ

 

ฮีโร่แห่งแสง-ซามะสามารถจะกำจัดลอร์ดปีศาจต้องขอบคุณฮีโร่ของโรเซส ทากัตซูกิมาโกโตะ

 

บนนั้น ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะบอกว่า ‘เราจะไม่สามารถกำจัดลอร์ดปีศาจได้โดยไม่มีเค้า’

 

มาโกโตะเล่นในตำแหน่งที่เป็นจุดเปลี่ยนในการกำจัดลอร์ดปีศาจไบฟรอน ที่บ้านเกิดของหนูในสปริงล็อกด้วย

 

ไม่มีพยานในเวลานั้น ดังนั้นความสำเร็จของเขาไม่ชัดเจน

 

ผลของมัน มันจบที่มันเป็นความสำเร็จของหม่าม๊าของหนู -แม่มดสีแดง- และฮีโร่ลมไม้ แม็กซิมิเลียน-ซัง

 

คนที่ปากเสียจะพูดบางอย่างเช่น ‘ไบฟรอนยังไงก็ใกล้กับความตายอยู่แล้ว ฮีโร่ของโรเซสเป็นเพียงคนที่โชคดีโดยบังเอิญที่อยู่ที่นั่น’

 

แต่ครั้งนี้ ความสำเร็จสงสัยไม่ได้เลย

 

คนต่างโลกอย่างทากัตซุกิ มาโกโตะ ถูกฮีโร่แห่งแสง-ซามะพึ่งพา และถูกรับรู้โดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

มันสรุปที่ฮีโร่แห่งแสงจะแต่งงานกับราชวงศ์ของไฮแลนด์

 

ถ้าเป็นแบบนั้น พวกเขาจะเข้าใกล้ฮีโร่ที่มีความสำเร็จมากเป็นอันดับสอง

 

 

หรือไม่ก็แต่งงานกับเขา และให้เขาเป็นอุบายกับตระกูล

 

หนูได้ยินมาว่าไฮแลนด์…ไม่ ขุนนางของทั้งทวีปมีเป้าหมายมาที่มาโกโตะ

 

สำหรับตอนนี้ พวกเขาวางแผนที่จะให้เขาพักรักษาตัวจนกว่าพิธีมอบเหรียญจะเสร็จ

 

ขุนนางน่าจะไม่กวนใจเขาในเวลานั้น

 

-วันต่อมา

 

“เจ้าหญิงโซเฟีย! เธอควรจะประกาศอย่างยิ่งใหญ่เรื่องการหมั้นของมาโกโตะ-ซามะที่พิธีมอบเหรียญ!” (คริส)

 

“อืม…คริส ชั้นควรทำเหรอ?” (โซเฟีย)

 

“เธอควรอย่างแน่นอน! เราได้ยืนยันแล้วว่ามีมากกว่า 10 ขุนนางที่พยายามจะติดต่อด้วยทักกิ-โดโนะ และนั่นแค่ผิวเผินนะ-เดสุ โซ!” (ฟูจิ)

 

มันเป็นการสนทนาที่ฟูจิ-ยังและคริส-ซังที่มาด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟียเพื่อเยี่ยมเยียนมี

 

“แต่…บางอย่างแบบนั้นชั้นตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้…” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียมองอย่างเห็นอกเห็นใจมาทางหนูและอายะ

 

คู่หมั้นของมาโกโตะ งั้นเหรอ…?

 

มาโกโตะไม่มีบรรยากาศแบบนั้นเลยซักนิด

 

“ชั้นโอเคกับนั่น ตราบใดที่ชั้นอยู่ด้วยกันกับทากัตซูกิ-คุงได้” (อายะ)

 

น้ำเสียงของอายะเบาๆ

 

แต่หนูรู้

 

เธอมาที่โลกนี้เหมือนกับมาโกโตะ ดังนั้นเธอไม่มีครอบครัวที่นี่

 

นั่นทำไมเงื่อนไขแน่นอนที่สุดของอายะคือ ‘อยู่ด้วยกันกับทากัตซูกิ-คุง’

 

ความหมายของเรื่องนั้นหนัก

 

ในอดีต เธอจะพูดบางอย่างเช่น ‘ถ้าชั้นไม่เห็นทากัตซูกิ-คุงอีกแล้ว ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะทำอะไรดี’ ด้วยหน้าตรงไปตรงมา

 

อายะในบางครั้งพูดอะไรบางอย่างที่น่ากลัว

 

“…แล้วลูซี่-ซังล่ะ?” (โซเฟีย)

 

“ชั้นก็ไม่ถือมันจริงๆด้วย” (ลูซี่)

 

หนูบอกเธอเป็นนัยๆว่า ‘มันโอเค’

 

แทนที่จะให้มาโกโตะถูกนำไปโดยไฮแลนด์ที่ต้อนรับเอลฟ์อย่างเย็นชา มันจะดีกว่ามากที่ให้เขาอยู่ในประเทศแห่งน้ำที่ไม่มีการเลือกปฏิบัติกับเผ่าพันธุ์

 

ความรู้สึกของหนูจริงๆคือหนูอยากให้เขาเป็นของหนูคนเดียว แต่ชายคนนั้นเป็นที่นิยม -ถึงจุดที่น่ารำคาญ

 

“อย่ากังวลเกี่ยวกับชั้น ชั้นไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลยซักนิด” (ฟูเรีย)

 

ฟูริตอบก่อนที่เธอจะถูกถามอีก

 

…มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอจริงๆเหรอ?

 

มันกวนใจหนู แต่หนูคนไม่เหยียบอะไรบางอย่างที่เหมือนหางสิงโต

 

และในท้ายที่สุด ตาของทุกคนมุ่งไปที่มาโกโตะ

 

มาโกโตะทำหน้า ‘หืม?’ ขณะที่เขาหยุดใช้เวทมนตร์น้ำและมองมาทางนี้

 

ชายคนนี้…

 

เขารู้ว่าเราพูดกันเรื่องอะไรอยู่มั้ยเนี่ย?

 

“มาโกโตะ นายฟังอยู่มั้ย?” (ลูซี่)

 

หนูตกใจกับท่าทางของเขา ที่รู้สึกเหมือนกับมันเป็นธุระคนอื่น หนูเลยเตือนเขา

 

“น-แน่นอนชั้นฟังอยู่!” (มาโกโตะ)

 

เขาไม่ได้ฟังแน่นอน

 

ในทันทีนั้น เจ้าหญิงโซเฟียเข้าไปใกล้มาโกโตะ จับมือทั้งสองของเขา และพูดสิ่งนี้ระหว่างที่อยู่ในตำแหน่งที่เหมือนเธอกอดเขา

 

“ฮีโร่มาโกโตะ…ได้โปรด…รับชั้นไปได้มั้ย?” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียถามอย่างน่ารักด้วยแก้มที่ย้อมเป็นสีแดงและตาที่แฉะ

 

รอเดี๋ยว ไม่ใช่ว่านี่มันขอแต่งงานเหรอ?!

 

ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้เนี่ยนะ?!

 

หรือเหมือนกับ ทำไมตอนนี้มากกว่า?

 

หนูตกใจที่นี่ และอายะเปิดปากของเธอกว้าง

 

“อ-โอเค…ด้วยความยินดิ” (มาโกโตะ)

 

อ๊ะ มาโกโตะนั่น

 

ถูกซะไปโดยการไหล

 

เขาอ่อนแอกับการพลักดันจริงๆ

 

เขาเห็นด้วยทันทีเมื่อถูกเข้าหาอย่างก้าวร้าว!

 

แม้ว่าเขายังไม่ได้พูดสิ่งนั้นกับหนูอย่างชัดเจนเลย!

 

บางทีหนูควรจะเข้าหาเขาอย่างก้าวร้าวด้วย เมื่อหนูเจอจังหวะเวลา คือสิ่งที่หนูทคิดในเวลานั้น

 

-ไม่กี่วันหลังจากนั้น

 

“โอเค ทากัตซูกิ-คุง ม้วนเสื้อขึ้น ชั้นจะเช็ดเหงื่อ” (อายะ)

 

“โอเค” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะถูกแก้ผ้าโดยอายะนั่นอีกแล้ววันนี้

 

เขามีกล้ามเนื้อนิดหน่อยหลังๆมานี่

 

แม้ว่าเขาจะผอมกว่าหนูเมื่อเราพบกันครั้งแรก

 

“ว้าา ทากัตซูกิ-คุง นายตัวหนากว่าเวลานั้นในมัธยมต้นอีก” (อายะ)

 

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ๆ เหมือนตรงนี้…” (อายะ)

 

“นั่นจั๊กจี้ ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

 

อายะจับตัวของมาโกโตะที่นั่นที่นี่

 

มันไม่แฟร์เลย

 

หนูก็อยากทำแบบนั้นด้วย

 

หนูคุยกับฟูริเพื่อเบนความสนใจ

 

“ฟูริ อยากออกไปที่ไหนซักที่มั้ย?” (ลูซี่)

 

“ชั้นไม่มีคนรู้จักในประเทศแห่งแสง ชั้นเลยจะอยู่ที่นี่” (ฟูเรีย)

 

“แล้วที่ของฮีโร่แห่งแสง-ซามะล่ะ?” (ลูซี่)

 

ฟูริ ‘สนิท’ กันกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะ

 

แต่ความหมายของมันเหมาะสมนิดหน่อยนะ

 

มันไม่เหมือนหนูและอายะที่เป็นเพื่อน แต่เธอควรจะใกล้ชิดกับเขา

 

“ไม่มีทางที่ชั้นจะไปเจอกับเค้าได้ เพราะทั้งหมดผู้หญิงคนนั้นต้องอยู่ใกล้เค้า” (ฟูเรีย)

 

“เจ้าหญิงโนเอล?” (ลูซี่)

 

“นั่นใช่แล้ว ผู้หญิงน่ารำคาญที่ขังชั้น” (ฟูเรีย)

 

“ข-เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

 

ดูเหมือนเจ้าหญิงโนเอลกับเธอยังไม่ถูกกันอยู่

 

แต่หนูไม่ได้รู้สึกว่าเธอเป็นคนไม่ดีนะ

 

ระหว่างที่เราคุยเรื่องนั้นอยู่ ฮีโร่แห่งแสง-ซามะที่เราพูดถึงได้เข้ามาที่ห้องโรงพยาบาล

 

‘พูดถึงก็มาเลย’ อะไรแบบนั้นเหรอ?

 

“ทากัตซูกิ-คุง! ชั้นได้ยินมาว่านายพักรักษาตัว นายโอเคมั้ย?!” (ซากุไร)

 

“โอ้ ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

 

การมาถึงของฮีโร่แห่งแสงซากุไร เรียวซูเกะ-ซามะที่อยู่ในเวลานั้นที่ลอร์ดปีศาจซากันถูกกำจัด

 

คนต่างโลกเหมือนมาโกโตะและเป็นเพื่อนวัยเด็กของเขาด้วย

 

เขาเป็นเพื่อนที่ดีกับมาโกโตะจริงๆ

 

“ทากัตซูกิ-คุง ชั้นมาเพื่อเยี่ยมนาย” (ซากิ)

 

“เป็นวันที่ดี มาโกโตะ-ซามะ” (โนเอล)

 

และข้างหลังของเขาคืออัศวินหญิงที่เรียกว่าโยโกยามะ ซากิ และเจ้าหญิงโนเอล

 

“ซากุไร-คุง ได้โปรดช่วยชั้น” (มาโกโตะ)

 

ทันทีที่เขาเห็นหน้าของฮีโร่แห่งแสง-ซามะ เขาพูดอะไรแปลกๆ

 

“ช่วยนายเหอร?! บอกชั้น! ชั้นจะทำทุกอย่างในพลังของชั้นเพื่อช่วยนาย!” (ซากุไร)

 

“หืม? นายพูดว่านายจะ ‘ทำทุกอย่าง’ เมื่อกี้นี้ใช่มั้ย ไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะยิ้ม

 

อาา หน้านั้นคือหน้าที่เขาทำเวลาเขากำลังจะพูดบางอย่างโง่ๆ

 

“ชั้นอยากจะข้ามพิธีรับเหรียญและกลับไปที่มักกาเรน หรือเหมือนกับ ชั้นอยากจะไปผผจญภัยมากกว่า” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?” (ซากุไร)

 

“ชั้นเบื่อกับการอยู่แต่ในโรงพยาบาลแล้ว!” (มาโกโตะ)

 

“อ-อืม…ใช่…” (ซากุไร)

 

ฮีโร่แห่งแสงได้ททำสีหน้าสี่มีปัญหากับที่มาโกโตะพูด

 

หลังจากที่คิดเกี่ยวกับมัน มันดูเหมือนเขาเรียกร้องความช่วยเหลือจากเจ้าหญิงโนเอล

 

เจ้าหญิงโนเอลทำ X ด้วยแขนของเธอ

 

“ทากัตซูกิ-คุง ชั้นขอโทษ แต่…” (ซากุไร)

 

“อึกก…” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะทำหน้าที่คับแค้นใจ และเขานอนกลับไปที่เตียงของเขา

 

มีสองเหตุผลที่เขาทำไมถึงบูดบึ้ง

 

หนึ่งเพราะเขาได้เบื่อกับการอยู่แต่ข้างในห้องโรงพยาบาลหลายวัน

 

สองเพราะเขาได้พูดว่า ‘ลอร์ดปีศาจแข็งแกร่งจริงๆ! ชั้นควรจะฝึกมากกว่านี้!’ และดูแผนที่ด้วยตาที่เปียกและสงสัยว่าจะไปดันเจี้ยนไหนต่อ

 

“ลูซี่ ซา-ซัง เจ้าหญิง ไปที่นี่กันต่อเถอะ!” (มาโกโตะ)

 

“หืม? ที่ไหน? …เอ๋ เออ๋?! นายพูดจริงจังเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

 

“แน่นอนว่าชั้นจริงจัง จริงจัง!” (มาโกโตะ)

 

ที่ที่มาโกโตะชี้อยู่ในทะเลกลาง ทะเลลึก

 

“อัศวินของชั้น ที่นั้นผู้คนเรียกว่าดันเจี้ยนสุดท้าย นายรู้มั้ย?” (ฟูเรีย)

 

ฟูริทำหน้าที่ตกใจด้วย

 

ดันเจีี้ยนที่ยากที่สุด ที่ถูกพูดว่ามันได้สร้างโดยพระเจ้า

 

การทดสอบสุดท้ายของพระเจ้า

 

ไม่มีใครที่ไปถึงจุดจบของมัน

 

มันไม่ใช่ดันเจี้ยน ที่ไปท้าทายเบาๆได้

 

“ทากัตซูกิ-คุง ที่นั่นคือที่ไหน?” (อายะ)

 

“มันใกล้กับเกาะที่เรียกว่าหมู่เกาะสวรรค์ในทะเลกลาง มันดูเหมือนเราไปที่นั่นโดยเรือบินของฟูจิ-ยังได้” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว~” (อายะ)

 

อุว้า มันมุ่งหน้าไปทิศทางที่เราจะไป

 

ปรกติแล้วอายะไม่ต่อต้านสิ่งที่มาโกโตะต้องการ

 

ฟูริก็ทำหน้า ‘ช่วยไม่ได้’

 

มาโกโตะได้เตรียมการสำหรับไปทริป และขออุปกรณ์หลายอย่างจากฟูจิ-ยังเพื่อการนั้น

 

และจากนั้น มันเข้าไปในหูของโซเฟียผ่านคริส-ซัง

 

“เดี๋ยว! ได้โปรดเว้นให้ชั้นเรี่องที่จะให้ฮีโร่สองคนไปที่ดันเจี้ยนสุดท้ายเมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่กำลังจะฟื้นคืนชีพ!” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียรีบมาที่นี่แล้วหยุดแผนของมาโกโตะ

 

ยังไงซะ แน่นอนว่าเธอจะทำ

 

จำนวนของคนที่ได้กลับมาจากดันเจี้ยนสุดท้ายนั้นต่ำอย่างสุดซึ้ง

 

เนื่องด้วยเจ้านายของฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศ การที่มาโกโตะจะท้าทายวิหารทะเลลึกถูกปฏิเสธ

 

แล้วก็ ตอนนี้มาโกโตะบูดบึ้งอยู่

 

“อัศวินของชั้นไม่มีกำลังใจ เรียวซูเกะ ช่วยเค้าที” (ฟูเรีย)

 

ฟูริเล่นกับแมวดำจนถึงเมื่อกี้นี้ แต่เธอมีปฏิสัมพันธ์กับมาโกโตะและฮีโร่แห่งแสง-ซามะ

 

“มันเป็นซักพักแล้วนะ ฟูเรีย” (ซากุไร)

 

“ใช่ นายดูดี ที่สำคัญกว่านั้น อัศวินของชั้นช่วยชีวิตนาย ใช่มั้ย? ไม่ใช่ว่าฮีโร่แห่งแสงที่กำจัดลอร์ดปีศาจสามารถจะทำอะไรได้เหรอ?” (ฟูเรีย)

 

เธอนั่งที่เตียงของมาโกโตะและพูดอย่างนี้ขณะที่เธอจับเสื้อของฮีโร่แห่งแสง-ซามะ

 

“ไม่…หน้าที่ของชั้นคือกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ที่สำคัญนั้นอยู่ข้างหน้า ชั้นทำตามใจชั้นไม่ได้” (ซากุไร)

 

“ถ้ามันเป็นนาย มันควรจะโอเค” (ฟูเรีย)

 

ฟูริปัดมือฮีโร่แห่งแสง-ซามะและยิ้มอย่างมีเสน่ห์

 

…หนูถามฟูริมาก่อน แต่มันดูเหมือนเธอทำอะไรพวกนี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

ทำไมแต่ล่ะท่าทางธรรมชาติของเธอล่อลวงจัง?

 

แม้แต่อายะและหนูก็หัวใจเต้นข้ามจังหวะกับการมองข้างของฟูริ

 

คนเดียวที่ไม่ตอบสนองคือมาโกโตะ

 

อาา เจ้าหญิงโนเอลไม่พอใจอยู่ข้างหลัง

 

“เจ้าหญิง อย่าสร้างปัญหาให้ซากุไร-คุงมากด้วยขอเรียกร้องที่เห็นแก่ตัว” (มาโกโตะ)

 

“มันควรจะโอเค ถ้ามันเป็นเรียวซูกิ เฮ้ เราบินไปอย่างเร็วถึงดันเจี้ยนสุดท้ายด้วยมังกรขาวของนายไม่ได้เหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“หืมมม…นั่น…” (ซากุไร)

 

“มันโอเค ให้เรายืมลับๆ…โอเคมั้ย?” (ฟูเรีย)

 

หน้าของฟูริใกล้ๆกับฮีโร่แห่งแสง

 

หนูสงสัยว่ามาโกโตะทำหน้าแบบไหน…เดี๋ยว เขาชำเลืองมองไปๆกลับๆกับเจ้าหญิงโนเอล

 

หนูถูกดึงโดนสิ่งนี้และมองไปทางนั้นด้วย อา…เธอค่อนข้างโกรธ

 

“ออราเคิลแห่งความมืดฟูเรีย หยุดมันได้แล้ว” (โนเอล)

 

เจ้าหญิงโนเอลเข้ามาระหว่างพวกเขา

 

“ทำไมล่ะ? ตอนนี้ชั้นพูดอยู่กับเรียวซูเกะนะ อย่ามาขวาง” (ฟูเรีย)

 

“ปล่อยมือนั้นก่อน” (โนเอล)

 

เจ้าหญิงโนเอลปัดมือของฟูริด้วยกำลัง

 

“นั่นเจ็บนะ เธอทำอะไรน่ะ?” (ฟูเรีย)

 

“เธอใกล้ชิดเกินไปแล้ว เรียวซูเกะเป็นคู่หมั้นของชั้น!” (โนเอล)

 

“นักดาบศักดิ์สิทธิ์-ซังนั่นก็อยู่ที่นั่นด้วย ใช่มั้ย? สาวคนนั้นไม่รู้สึกกวนใจกับเรื่องนี้เลย รู้มั้ย? ไม่ใช่ว่ามันมีแค่เธอที่รู้สึกไม่ปลอดภัยเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“เธอ…!” (โนเอล)

 

เดี๋ยว เดี๋ยว เธอพูดแบบนั้นกับคนต่อไปในบัลลังก์ของประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปนะ รู้มั้ย?!

 

‘มาโกโตะ เราต้องหยุดนั่น!’ คือที่ผมคิดและผมมองไปทางนั้นและ…

 

“ทากัตซูกิ-คุง นายรู้สึกยังไง?” (ซากิ)

 

“ชั้นกำลังจะตายจากความเบื่อ” (มาโกโตะ)

 

“ซากิ-จัง ทากัตซูกิ-คุงพยายามจะหนีจากโรงพยายาบาลโอกาสแรกที่เค้ามีเลย” (อายะ)

 

“นั่นไม่ดีนะ นายต้องอยู่บนเตียง” (ซากิ)

 

“ใช่มั้ย ซากิ-จัง?” (อายะ)

 

“ใช่” (ซากิ)

 

เขาหนี

 

เขาคุยกับกลุ่มคนต่างโลก

 

ฮีโร่แห่งแสง-ซามะได้มองนั่นอย่างอิจฉา

 

เขาดูเหมือนเขาอยากจะเข้ากลุ่มนั้น

 

ในท้ายที่สุด เราเสร็จการสนทนาที่เป็นขวากหนามของฟูริและเจ้าหญิงโนเอล

 

ฟูริไร้ความกลัว

 

-ไม่กี่วันต่อจากนั้นได้ผ่านไป

 

เจ้าหญิงโซเฟียมาเพื่อตรวจมาโกโตะทุกวัน

 

เขาถูกรักจริงๆ

 

มันอาจจะเพื่อทำให้มั่นใจว่าเขาไม่หนี หรือคอยดูเขานะ

 

หลังจากนั้น มีนายพลทาริสก้าและแม็กซิมิเลี่ยนเซ็นไปเยี่ยมเยียนเขา

 

เกราลท์วาเลนไทน์ด้วย

 

มาโกโตะน่าทึ่งจริงๆ

 

พวกเขาทั้งหมดเป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างเหลือเชื่อในทวีปนี้นะ รู้มั้ย?

 

แต่มาโกโตะได้ประท้วง บอกว่าเขาอยากจะออกไปจากที่นี่ทันที และทุกคนได้ทำสีหน้ามีปัญหา

 

จำนวนคนที่มาเยี่ยมซาลงหลังๆ

 

มาโกโตะจะตายจากความไม่พอใจที่พักรักษาตัวนานไป

 

เขาปล่อยให้อายะดูแลเขาอย่างที่เธอหวัง

 

“ทากัตซูกิ-คุง หิวน้ำมั้ย?” (อายะ)

 

“หืมม ปรกตินะ” (มาโกโตะ)

 

“โอเค~ งั้นชั้นจะเอาน้ำผลไม้มา โอเคมั้ย?” (อายะ)

 

อายะไปที่ตู้เย็น

 

พูดถึงแล้ว ตู้เย็นเป็นบางอย่างที่มาโกโตะสร้างด้วยเวทมนตร์สปิริต

 

เวทมนตร์สปิริตมีประโยชน์จริงๆ

 

บางทีหนูควรจะเรียนมันด้วย

 

“ทากัตซูกิ-คุง อ้าปาก~” (อายะ)

 

“หืมม ทีหลัง” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะได้ฝึกอย่างอิดโรยกับเวทมนตร์น้ำของเขาบนเตียง

 

ดูเหมือนเขามีสมาธิกับเวทมนตร์ของเขา

 

“เห้อ ขี้เกียจแค่ไหนกัน ทากัตซูกิ-คุง งั้นชั้นจะเอาให้นาย {ปากต่อปาก} โอเคมั้ย?” (อายะ)

 

“หืมม โอเค” (มาโกโตะ)

 

…หืม?

 

หนูคิดว่าหนูได้ยินบางอย่างที่แปลกที่นี่?

 

ปากต่อปาก?

 

ไม่ไม่ หนูได้ยินมันผิด ใช่มั้ย?

 

“*กรึบ* งั้นเอาล่ะนะ” (อายะ)

 

““เอ๋?””

 

มาโกโตะและหนูไม่ได้ตั้งใจฟังการสนทนา ดังนั้นเสียงที่ตกใจของเราซ้อนกัน

 

อายะมีผลไม้ในปาก และเข้าหาปากของมาโกโตะ…

 

“เดี๋ยวก่อน อายะ!” (ลูซี่)

 

หนูรีบหยุดเธอ

 

เธอทำอะไรที่โรงพยาบาลน่ะ

 

หนูจับหัวของอายะอย่างแน่น

 

“*กรึบ*” (อายะ)

 

หนูได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของเธอที่กลืนน้ำผลไม้

 

เธอจะทำมันแน่นอนถ้าหนูไม่หยุดเธอ ไม่ใช่เหรอ อายะ?!

 

“อารย้า ชั้นโดนหยุด” (อายะ)

 

“เธอทำอะไร ชั้นสงสัย?” (ลูซี่)

 

*โกะโกะโกะโกะโกะ*

 

หนูมองลงไปที่อายะที่กอดอก

 

แต่อายะจ้องหนูโดยไม่หวั่นไหว

 

“ใครกันที่แอบเข้ามาในห้องโรงพยาบาลตอนกลางคืนและพยายามจะ ‘จูบจังหวะเดียวกัน’ กับทากัตซูกิ-คุง พูดว่ามันสำหรับการฝึก~?” (อายะ)

 

“เก่ะห์” (ลูซี่)

 

ทำไมอายะรู้เรื่องนั้น?!

 

หนูหันกลับไปที่ฟูริที่เล่นกับแมวดำ

 

“อ๊ะ ชั้นบอกเธอน่ะ” (ฟูเรีย)

 

“กุห์!…ชั้นบอกให้เธอเก็บมันเป็นความลับไง” (ลูซี่)

 

“ทำไม่ได้ นั่นจะไม่แฟร์” (ฟูเรีย)

 

คืนก่อน หนูแอบเข้ามาที่เตียงของมาโกโตะ และฟูริที่เห็นอนาคตหยุดหนู

 

ไม่ใช่เธอพูดว่าเธอไม่เห็นรายละเอียดของอนาคตเหรอ?!

 

“ลู-จัง~?” (อายะ)

 

“อุกุกุ” (ลูซี่)

 

จุดยืนของเราทำการเปลี่ยนทันที

 

“มันเป็นแค่การฝึกเวทมนตร์! มาโกโตะไม่ได้ไม่ชอบมัน!” (ลูซี่)

 

“เพราะทั้งหมดชั้นหลับอยู่” (มาโกโตะ)

 

“งั้น {นี่} ก็เป็นแค่การดูแลเค้า ใช่มั้ย?!” (อายะ)

 

“มันอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ไม่! ตั้งแตทีแรก เธอติดกับมาโกโตะมากจนมันไม่แฟร์!” (ลูซี่)

 

“ไม่ใช่ว่ามันโอเคที่จะทำบางอย่างเล็กๆเหมือนปากต่อปากเหรอ?!” (อายะ)

 

“นั่นไม่ใช่การดูแล!” (ลูซี่)

 

“เฮ้ พวกเธอสองคนเสียงดัง” (ฟูเรีย)

 

ในที่สุดฟูริก็มาหยุดการทะเลาะกันของเรา

 

“มันก็เสียงดังวันนี้ด้วยเช่นกัน” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียเข้ามาที่ห้องโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู

 

เธอเป็นสมาชิกของห้องนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว

 

“เจ้าหญิงโซเฟีย!” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะกระโดดขึ้นไปและเข้าไปใกล้เจ้าหญิงโซเฟีย

 

“เอ๋?! ว-ว่า มีอะไร?” (โซเฟีย)

 

“ชั้นมีคำขอ!” (มาโกโตะ)

 

ดูเหมือนความเครียดจากการที่พักรักษาตัวหลายวันได้ทำให้มาโกโตะคิดอะไรบางอย่างแปลกๆ {อีกแล้ว}

 

 

 

กลับมาแล้วครับ

ขอบคูณสำหรับเงิน 100 บาท

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 280/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord