เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 196 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายลอร์ดปีศาจ

196 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายลอร์ดปีศาจ

 

“มากำจัดลอร์ดปีศาจกันเถอะ”

 

เสียงที่พึ่งพาได้นั้นทำให้ผมผ่อนคลาย

 

ผมหันไปอีกครั้งและมองหน้าของนักเวทย์ที่โดดเด่น

 

และจากนั้น ผมสังเกต

 

ผมจบที่การสังเกต

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ…ไม่ใช่เธอดูเหนื่อยๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะซีดอยู่ตลอดเพราะเธอเป็นแวมไพร์ แต่สีหน้าของเธอต้อนนี้โทรมกว่านั้น…

 

สีหน้าของเธอแข็ง น่าจะเนื่องมาจากสภาพของเธอ

 

“ใช่ เพราะทั้งหมดชั้นกดดันตัวเองค่อนข้างมากเพื่อมาที่นี่…ผู้ใช้สปิริต-คุง ขอโทษ แต่ชั้นขอเหมือนเดิม”

 

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

 

ผมเปิดคอเสื้อและเสนอคอของผม

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ‘อั้ม’ ทันที และเสียงกลืนได้ถูกทำ

 

…ไม่ใช่เธอแรงกว่าปรกติเหรอ?

 

ผมอาจจะเลือดจาง

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?! ไม่ใช่ว่าท่านดูดเยอะไปเหรอ?!” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงตะโกนลนลาน

 

“ปุ่ฮ่า! ฮยยยู้ รสชาติของเลือดหลังจากเดินทางไกลดีที่สุดเลย”

 

“…ไม่ใช่เธอทำกับผมเหมือนเป็นเครื่องดื่มหลังออกกำลังกายเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“อาา ชั้นกลับมามีชีวิต กลับมามีชีวิต”

 

แต่เธอเป็นอันเดดนะ?

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ได้โปรดกินเลือดของผมด้วย” (ซากุไร)

 

“อืม ชั้นซาบซึ้งกับข้อเสนอ แต่…”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมีปัญหาว่าจะพูดอะไรกับข้อเสนอของซากุไร-คุง

 

อะไร ผมเป็นแค่คนเดียวที่โดนดูดเลือดที่นี่เหรอ

 

ดื่มเลือดของซากุไร-คุงด้วย คือที่ผมคิด แต่จากนั้นผมจำได้

 

มันเป็นเพราะนั่นเหรอ?

 

เรื่องนั้นที่ว่าเลือดรสชาติไม่ดียกเว้นว่าจะเป็นคนบริสุทธิ์

 

“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเรื่องนั้นนะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

ผมมอบความคิดเห็นจากใจ

 

“แต่นายรู้มั้ย…ชั้นลองมันทีนึง และมันแย่อย่างไม่น่าเชื่อ ชั้นไม่ได้กินอะไรแบบนั้นตั้งแต่จอห์นนี่เลยนะ รู้มั้ย…?

 

“…มากขนาดนั้น?” (มาโกโตะ)

 

สีหน้าของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามาได้จริงจังมากจนผมเลิกตามประเด็นนั้นไป

 

แล้วก็ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคุยเล่นกัน

 

เราสร้างระยะด้วยเทเลพอร์ต แต่มันดูเหมือนลอร์ดปีศาจได้สังเกตเราแล้วตอนนี้

 

และเขาก็สังเกตความจริงที่ว่าปราชญ์ผู้ยิงใหญ่-ซามะอยู่กับเรา

 

“ฮีโร่แห่งแสง-คุง นายสู้ได้มั้ย?”

 

“…ผมคิดว่ามันจะลำบาก มันต้องใช้กำลังทั้งหมดเพื่อหยุดการโจมตีจากราชาสัตว์” (ซากุไร)

 

“…เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ปล่อยมันให้ชั้นตั้งแต่ตอนนี้ไป พวกนายสองคนวิ่งหนีไป”

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

“อะไร? เราจะไม่สู้ด้วยกันเหรอ?

 

จากซากุไร-คุง ทุกคนได้ให้ความร่วมมือกันเพื่อกำจัดราชาสัตว์คนก่อน

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเราควรจะทำอย่างเดียวกันครั้งนี้ด้วยเหรอ?

 

แต่มันคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

เธออาจจะเคลียร์แบบโซโล่ได้

 

[{คุณจะทิ้งปราชญ์ผู้ยิงใหญ่และวิ่งหนีจากที่นี่?}]

 

ใช่

 

ไม่

 

ผู้เล่นอาร์พีจีถูกใช้งาน

 

ตัวเลือกลอยอยู่

 

‘ทิ้งปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ’…นั่นเป็นประโยคที่แปลก

 

มันกวนใจผม

 

“รับทราบ ทากัตซูกิ-คุง เราจะเป็นภาระที่นี่ ดังนั้นเคลื่อนย้ายออกจากที่นี่กันเถอะ” (ซากุไร)

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

ผมเมินซากุไร-คุงและถามเธอ

 

“อะไร?”

 

“เอาชนะลอร์ดปีศาจคนเดียวได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“…ชั้นไม่ได้อ่านแอขนาดที่จะให้พวกนายกังวลเกี่ยวกับชั้นนะ”

 

ผมรู้สึกถึงอารมณ์สบายๆจากเธอได้จากคำพูดของเธอ

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะปรกติแล้วจะไม่สู้ตอนกลางคืนเนื่องจากเธอเป็นแวมไพร์

 

มากกว่านั้น เธอได้กลับไปกลับมาระหว่างคาเมลอนและไฮแลนด์

 

เธอต้องค่อนข้างเหนื่อย

 

มันต้องค่อนข้างหนักกับเธอ

 

“ทากัตซูกิ-คุง…?” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงดูไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าผมไม่วิ่งหนี

 

“มันโอเค แค่ไป! เราเสียฮีโร่แห่งแสงที่นี่ไม่ได้ คนเดียวที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้คือฮีโร่แห่งแสง”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดอย่างโกรธเคือง

 

(เธอกดดันตัวเธอเองที่นี่จริงๆ) (มาโกโตะ)

 

บางทีเธอพยายามจะเสียสละตัวเธอเอง?

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะช่วยผมไว้มาก

 

ในลาเบรินทอส ในประเทศแห่งแสง และอย่างอื่นหลายๆอย่างด้วย

 

คืนความดีด้วยความดี

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ผมมีความคิด” (มาโกโตะ)

 

“อะไร?

 

“ทากัตซูกิ-คุง?” (ซากุไร)

 

“ถ้าทำอย่างนี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

ผมบอกสองแผนที่ผมเพิ่งคิดมาตอนนี้

 

◇◇

 

“…มันประมาณอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

 

“โฮฮฮ่ นั่นน่าสนใจ!”

 

“มันจริงว่าด้วยวิธีนั้น…” (ซากุไร)

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและซากุไร-คุงแสดงความสนใจในที่ผมอธิบาย

 

“《กกกุโโโโโโโโอ้อออ!!》”

 

ในทันทีนั้น เสียงคำรามของลอร์ดปีศาจทำให้อากาศสั่น และมันสะท้อนอยู่ในที่นี้

 

ความกระหายเลือดของลอร์ดปีศาจเพิ่มขึ้น

 

“โว้ว เค้าดูเหมือนจะระวังเรา แต่หลังจากที่ไม่มีสัญญานว่าจะทำอะไรซักอย่าง เค้าต้องหมดความอดทน”

 

ตาของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคมขึ้น

 

“ผมจะซื้อเวลา ชั้นปล่อยมันให้นายนะ ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

 

“ชั้นจะปกป้องผู้ใช้สปิริต-คุง”

 

“ซากุไร-คุง! ชั้นจะเตรียมการเสร็จใน 5 นาที ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจะส่งสัญญาน” (มาโกโตะ)

 

พวกเรายืนยันหน้าที่ของเรา

 

“《กกกกกุโอออออออ้!!》”

 

เมื่อลอร์ดปีศาจเปิดปากของเขา ไฟสีดำพ่นออกมา

 

มันเป็นไฟของเครื่องพ่นไฟมโหฬาร เข้าหาเรา

 

ในทันทีนั้น ภาพเบลอ

 

ที่เปลี่ยนเนื่องจากเทเลพอร์ตของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

แต่การโจมตีของลอร์ดปีศาจไม่หยุด

 

เพราะซากุไร-คุงอยู่ที่นั่น

 

เป้าหมายของลอร์ดปีศาจคือฮีโร่แห่งแสง

 

ซากุไร-คุงวางชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อซื้อเวลา

 

นั่นทำไมผมต้องเตรียมการเร็วที่สุดเท่าที่ผมทำได้

 

[โล่งจิต] 100%

 

และจากนั้น…

 

[แขนสปิริต]

 

ผมยกแขนขวาขึ้นบนท้องฟ้า

 

ระหว่างที่ทำมันอยู่ ผมให้สปิริตน้ำในทั้งบริเวณนี้ช่วยด้วย

 

จำนวนของมานาที่เพียงพอจะทำลายแม้แต่อุกกาบาตที่โจมตีเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ ได้รวมกัน

 

“แน่นอนว่าเค้าสังเกต หือห์”

 

เหมือนอย่างที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด ลอร์ดปีศาจหยุดโจมตีซากุไร-คุง

 

เขาคิดซักพัก และจากนั้นยิงไฟสีดำมาทางนี้ด้วย

 

“ช่างเป็นการโจมตีครึ่งๆกลางๆ”

 

ทันทีที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะร่ายอะไรบางอย่าง กำแพงเหมือนกระจกปรากฏอยู่ตรงหน้าเรา

 

ทันทีที่ไฟสีดำโดนกำแพง ไฟสีดำ {เด้งกลับ}

 

(ชนิดของบาเรียที่สูงที่สุด บาเรียสะท้อน!) (มาโกโตะ)

 

คืนเวทมนตร์ไปแบบนั้นเลย มันเป็นเวทมนตร์บาเรียที่ยากที่สุด

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะใช้มันอย่างสมบูรณ์แบบเหมือนมันไม่มีอะไรเลย

 

“ชั้นขาดมานาไปตอนนี้น่ะ เห็นมั้ย ชั้นใช้ได้แค่เวทมนตร์ใช้ยากๆแบบนี้”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพึมพำสิ่งนี้ในความไม่พอใจ

 

แต่บาเรียสะท้อนควรจะเป็นเวทมนตร์ระดับนักบุญนะ

 

ซากันโจมตีซากุไร-คุงต่อ

 

ดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและผมถูกทิ้งไว้สำหรับทีหลัง

 

“มาขวางทางเค้านิดนึงกันเถอะ”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดสิ่งนี้และยิงเวทมนตร์ระดับกษัตริย์ ฟีนิกซ์

 

ลอร์ดปีศาจหลบมันดั่งพบว่ามันน่ารำคาญ

 

ซากุไร-คุงสามาระทนการโจมตีได้อย่างไรก็ไม่รู้

 

“กุกุ…ลอร์ดปีศาจควรจะเน้นการเล็งไปที่ฮีโร่แห่งแสงแล้ว เค้าสับสนว่าเค้าควรจะโจมตีใคร”

 

ผมได้ยินเสียงที่สนุกของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

เธอพูดนี่ แต่การโจมตีของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้ทำความเสียหายถึงตาย เธอยิงเวทมนตร์ที่มันทำเป็นความเสียหายได้อย่างต่อเนื่อง

 

ไม่ต้องสงสัยว่ามันน่ารำคาญกับลอร์ดปีศาจ

 

“มันยังไม่เสร็จเหรอ ผู้ใช้สปิริต-คุง?”

 

“…ต้องการประมาณ…อีก 3 นาที ผมคิดว่า” (มาโกโตะ)

 

ผมรวมมานาต่อไป

 

ซากุไร-คุงมีสมาธิกับการล่อการโจมตีของลอร์ดปีศาจ

 

ผมไม่คิดว่าเขาจะแพ้แบบนั้น

 

การกินกันไม่ลงดำเนินไปซักพัก และ…การเตรียมการของผมเสร็จสิ้น

 

โอเค!

 

ผมควรจะทำมันได้ด้วยมานานี้!

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!” (มาโกโตะ)

 

“ในที่สุด!”

 

ผมเรียกปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ และเธอตอบด้วยความสุขผสมอยู่ในเสียงของเธอ

 

ผมใช้งานเวทมนตร์

 

“เวทย์น้ำ: [{สร้างน้ำ}]” (มาโกโตะ)

 

ที่ผมทำหลังจากรวมมานาจำนวนมหาศาล ไม่ได้ทำแม้แต่การใช้เวทมนตร์ระดับประถม มันเพื่อสร้างน้ำ

 

ผมเพียงแต่สร้างน้ำด้วยมานา

 

สูงขึ้นไปเหนือท้องฟ้า สูงกว่าเมฆสีดำ

 

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ! ได้โปรดทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเมฆ!” (มาโกโตะ)

 

“ผมเรียก ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ และคะยั้นคะยอให้เธอทำขั้นตอนต่อไป

 

“เปิด”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะขึ้นเสียงของเธอ และมีช่องเปิดอยู่ในเมฆสีดำสนิท

 

ช่องเปิดอาจจะเล็กกว่าเมื่อผมทำมัน

 

“จึ ชั้นไม่เก่งกับการใช้กำลังบังคับแบบนี้”

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ แต่นี่ก็เพียงพอแล้ว

 

แสงส่องลงมาจากช่องเปิดเล็กๆในเมฆ

 

แต่ไม่ใช่แสงที่เล็กน้อยเหมือนก่อนหน้านี้

 

มันเป็นการรวมแสงของแสงทั้งหมดใน {20กม.}

 

“ชั้นตกใจที่นายสร้างอะไรบางอย่างแบบนั้นได้ ผู้ใช้สปิริต-คุง”

 

“……”

 

เสียงที่ทึ่งของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมาถึงหูผม แต่ผมตอบไม่ได้ เพราะผมควบคุมแขนสปิริตและเวทมนตร์

 

แต่แม้ว่าผมก็เห็นได้จากช่องเปิดของเมฆ

 

เลนส์น้ำขนาดยักษ์ประมาณ 10กม ในรัสมี ที่ผมสร้างด้วยเวทมนตร์น้ำ

 

◇มุมมองซากุไร เรียวซูเกะ◇

 

{สร้างเลนส์ด้วยเวทมนตร์น้ำเพื่อรวมแสง}

 

นั่นเป็นแผนของทากัตซูกิ-คุง

 

มีวิธีแบบนั้นเหรอ?!

 

แต่มันน่าจะไม่ใช่วิธีที่เป็นที่รู้จักกันทั่วในโ,กนี้นะ

 

ข้อพิสูจน์สิ่งนั้น ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะผู้รู้ทุกอย่างได้พยังหน้าดั่งประทัพใจ

 

“ชั้นเห็นด้วย ไปกันเถอะ ผู้ใชสปิริต-คุง”

 

“ได้โปรดทำอย่างนั้น ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและผมเห็นด้วยกับแผนของทากัตซูกิ-คุง

 

“ได้เลย~” (มาโกโตะ)

 

ทากัตซูกิ-คุงได้ไฟลุก และเขายกแขนสีฟ้าขึ้นสู้ท้องฟ้า

 

หน้าของเขาเหมือนเวลาที่เขากำลังจะแกล้งคน

 

หลังจากนั้น ผมพยายามทนการโจมตีของลอร์ดปีศาจ และทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อ

 

มันคล้ายกันกับเมื่อเวลาก่อนที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมา

 

แต่มันต่างออกไป

 

มันเป็นจุดยืนป้องกัน ที่มีแผนที่ชัดเจนอยู่ข้างหลังมัน

 

ผู้นำของแผนนี้คือทากัตซูกิ-คุง

 

งั้นไม่ต้องสงสัย

 

หลังจากซักพัก ทุกอย่างตรงหน้าผมเปลี่ยนเป็นสีขาวบริสุทธิ์

 

และจากนั้น ผมสังเกตว่าจริงๆแล้วมันเป็นแสงของดวงอาทิตย์

 

มันอยู่ที่นี่!

 

ตัวของผมอาบอยู่ในแสงที่รวมกันของหลายกิโลเมตร

 

และจากนั้น แสงเปลี่ยนเป็นออร่าโดยสกิลฮีโร่แห่งแสง

 

ฮีโร่แห่งเสง; สกิลที่ผู้กอบกู้อาเบลใช้งาน

 

ลอร์ดปีศาจเหวี่ยงมือขนาดยักษ์ของเขา

 

พลังของมันขยี้ปราสาทไฮแลนด์ได้ในทีเดียว

 

พลังขนาดนั้นได้เหวี่ยงมาที่ผม

 

ไม่กี่ช่วงเวลาก่อน ผมทำได้แค่หลบ

 

แต่…

 

“[โล่แสง]” (ซากุไร)

 

ผมยกแขนขวาขึ้นตรงหน้าผม และโล่มโหฬารปรากฏระหว่างผมและลอร์ดปีศาจ

 

การโจมตีของลอร์ดปีศาจถูกกันอย่างง่ายๆ

 

“《กกกกกกกู่โโโโโอ้ออ!!》”

 

ลอร์ดปีศาจคำรามและปล่อยการโจมตีต่อไปของเขา

 

ไฟสีดำอาละวาดพุ่งเข้ามา

 

แต่มันทั้งหมดไม่มาถึงผม

 

แสงก็ส่องมาบนผมต่อในเวลานั้นด้วย

 

มานาและออร่าได้กลับมาที่ตัวผม

 

ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่ทากัตซูกิ-คุงสร้างให้ผมเสียเปล่า

 

(…ตัวชั้นร้อน) (ซากุไร)

 

มันดั่งผมเผาใหม้

 

ผมชำเลืองมองขึ้นไป

 

เลนส์น้ำขนาดยักษ์ที่รัศมีมากกว่า 10กม ที่ทากัตซูกิ-คุงสร้างได้รวมแสงของพระอาทิตย์มาที่นี่

 

ในทันใดนั้น แสงบิดเบี้ยว

 

จากทากัตซูกิ-คุง เขาทำได้ปรามาณ 1 นาที

 

เราน่าจะถึงเวลาจำกัดแล้ว

 

แต่นี่เพียงพอแล้ว

 

ผมได้รวมแสงมากพอที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจ

 

ผมร่างเวทมนตร์ที่ผมถูกสอนในโบสถ์เทพธิดา ที่เห็นว่าถูกใช้โดยผู้กอบกู้อาเบล

 

“{เทวดาขับร้อง}

{นำทางพระเจ้าที่ล้ำค่า}

{เติมเต็มโลกและสวรรค์ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง}

{มาฉลองวันนี้ที่มงคลเถิด}

{ขอความรุ่งโรจน์แด่เทพธิดาที่สถิตอยู่สูง ณ สรวงสวรรค์}”

 

“[{ดาบแห่งแสง เซราฟ, อูรีเอล}]” (ซากุไร)

 

ดาบที่ผมถือเปลี่ยนเป็นดาบที่ห่อหุ่มไปด้วยไฟสีขาว

 

สัตว์สิงโตยักษ์ ที่ขนสีเงิน

 

ผมรู้สึกเหมือนซากันสั่นที่นั่น

 

ลอร์ดปีศาจคำรามอีกครั้ง

 

เขากระโจนมาทางผม

 

“[{ดาบแห่งการลงทันฑ์: แฟลช}]” (ซากุไร)

 

ผมเหวี่ยงดาบของผมเงียบๆ

 

โค้งที่วาดโดยดาบดูช้า

 

ด้วยความเร็วอย่างนี้ มันจะถูกหลบโดยลอร์ดปีศาจ

 

ความคิดผิดๆแบบนั้นข้ามผ่านใจผม

 

มันหยุด

 

ลม

 

การไหลของเมฆ

 

เสียง

 

ลอร์ดปีศาจที่มุ่งหน้ามาทางผมหยุดอยู่กับที่

 

ผมเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เคลื่อนไหวในโลกที่ถูกแช่แข็งนี้

 

และดาบที่ผมเหวี่ยงช้าๆ ยิงคลื่นแสง และมันไปถึงลอร์ดปีศาจ

 

ในทันทีต่อมา เสาแสงมโหฬารได้ขึ้นมาและเปลี่ยนเป็นกางเขน

 

เสียงกรีดร้องของลอร์ดปีศาจดังพอที่จะทำให้พื้นสั่นสะท้อนบริเวณนี้

 

 

 

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord