เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 186 สงครามมนุษย์ ปีศาจ 4

186 สงครามมนุษย์ ปีศาจ 4

 

“ทักกิ-โดโนะ!”

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ!”

 

เมื่อผมได้ฝึกระหว่างที่มองไปที่ทะเล บางคนได้เรียกผม

 

มีเพียงคนเดียวที่เรียกผมแบบนั้น

 

ผมไม่ต้องมองกลับไปก็บอกเจ้าของของเสียงนั้นได้

 

มันคือฟูจิ-ยัง และนีน่า-ซัง

 

“เฮ้ยา นั่น ฟูจิ-ยัง นีน่า-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

 

ผมโบกมือเบาๆและทักทายพวกเขา

 

ฟูจิ-ยังวิ่งมาที่ผมอยู่โดยมีนีน่า-ซังอยูุ่ข้างเขา

 

“โอ้ นายอยู่คนเดียวเหรอ? ซาซากิ-โดโนะ ลูซี่-โดโนะ และฟูริ-โดโนะอยู่ไหนล่ะ?” (ฟูจิ)

 

“…อ้า ใช่ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)

 

ผมจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ได้

 

◇◇

 

ลูซี่และฟูเรีย-ซังรู้ว่าซา-ซังและผมอยู่ด้วยกันเมื่อคืน

 

ผมก็ถูกเปิดโปงว่าจูบด้วย

 

ลูซี่ได้ยินคำนั้นแล้วพูดว่า: ‘งั้นมันโอเคสำหรับชั้นที่จะทำอย่างเดียวกัน ใช่มั้ย?’ และแสดงรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

 

‘นั่น…’ แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรได้

 

‘ช่วยไม่ได้ แต่อย่าทำเลยนั่นไปล่ะ โอเคมั้ย?’ ซา-ซังเป็นคนที่ตอบ

 

หืม? แล้วคำตอบของผมล่ะ?

 

“มันน่าอายที่จะให้คนอื่นเห็น ดังนั้นไปที่นั่นกันเถอะ” (ลูซี่)

 

ดูเหมือนไม่มีความจำเป็นต้องพูดอะไร

 

ผมได้ถูกพาไปอีกฝั่งของที่กั้นเต็นท์กับลูซี่ และถูกทำให้นอนลงบนผ้านวม

 

จากนั้นลูซี่ขี่ผม

 

“ด-ได้โปรดอ่อนโยน” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ ชั้นต้องสอนกายของชายร้ายคนนี้ที่แอบลงมือกับอายะ☆” (ลูซี่)

 

รอยยิ้มที่ซาดิสม์เล็กน้อยของลูซี่ ทำให้ผมนึกถึงแม่ของเธอ โรซาลี-ซัง พวกเธอเป็นแม่ลูกกันจริงๆ

 

ระหว่างที่ผมคิดเรื่องนี้ กระดุมเสื้อผมถูกแกะในทันที

 

ระหว่างที่ผมเหม่อลองมองลูซี่จากข้างล่าง เธอถอดเสื้อโค้ทของเธอออกอย่างร่าเริง

 

“เธอจะแก้ผ้าด้วยเหรอ ลูซี่?” (มาโกโตะ)

 

“เพราะทั้งหมดมันร้อนอ่ะ” (ลูซี่)

 

แต่เธอชอบออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัว และเธอมีนิสัยแก้ผ้าระหว่างหลับ ผมเลยไม่ลนกับที่เธอแค่ถอดเสื้อออกชิ้นหนึ่งหรือสองชิ้นนะ…

 

“มันค่อนข้างน่ารำคาญที่นายใจเย็นที่นี่ โอเค ถอดนี่ออกด้วย” (ลูซี่)

 

“เฮ้ย! ไม่จำเป็นต้องถอดท่อนล่าาง!” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? มันไม่เหมือนว่านายเสียอะไรนี่” (ลูซี่)

 

“ม๊ายย!” (มาโกโตะ)

 

ชัดเจนว่าผมต่อต้านลูซี่ที่พยายามจะถอดกางเกงและกางเกงในของผม

 

แต่ลูซี่แข็งแรงกว่า ดังนั้นการต่อต้านมันไม่มีประโยชน์

 

พวกเราเล่นไปตัวซักพัก และ…

 

“ลู-จัง ชั้นได้ยินเสียงของเสื้อผ้า…เดี๋ยว อ๊าาาา!!” (อายะ)

 

“เฮ้ อายะ อย่ากวน” (ลูซี่)

 

“ไม่! ถ้าเธอจะไปไกลขนาดนั้น ชั้นจะเข้าร่วมด้วย!” (อายะ)

 

“เออ๋ แต่เธอเป็นคนที่พยายามจะชิงความเด่นไปก่อน อายะ” (ลูซี่))

 

“ออออุ แต่ แต่ แต่! ชั้นจะเข้าร่วม!” (อายะ)

 

“เฮ้ย เฮ้ย เธอสองคน…” (มาโกโตะ)

 

แม้แต่ซา-ซังก็เข้ามาด้วย ผมเลยกำลังจะหยุดเรื่องนี้เพราะมันเหนือการควบคุมไปแล้ว

 

“พวกเธอเสียงดังมาก! ทำไมพวกเธอพยายามจะเริ่มระหว่างที่เราอยู่ในเต็นท์เดียวกัน?!” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังมีหน้าที่แดงสด และเธอเตะที่กั้นเปิด

 

“นักรบ-ซัง นักเวทย์-ซัง คุกเข่า! เธอไม่มีความอับอายเลยเหรอไง?! ชั้นจะต้องสั่งสอนพวกเธอสองคน!” (ฟูเรีย)

 

“เออ๋ แต่…” (ลูซี่)

 

“เงียบ!” (ฟูเรีย)

 

“ฟู-จังน่ากลัว…” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังคุกเข่าลงอย่างเชื่อฟังกับการระเบิดของฟูเรีย-ซัง

 

ผมถูกทิ้งไว้ที่นั่นทั้งเปลือยๆ

 

“อืม…แล้วชั้นล่ะ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

“นายไปฝึกคนเดียวเลย!” (ฟูเรีย)

 

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

 

ได้ถูกบอกสิ่งนี้ ผมจากเต้นมาด้วยกำลังใจที่ต่ำ

 

◇◇

 

—นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“น-นั่นต้องลำบากแน่…” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังต้องรู้สถานการณ์คร่าวๆด้วยความสามารถอ่านใจ และทำรอยยิ้มที่เบี้ยวๆ

 

“ดันนะ-ซามะ ชั้นจะไปทักทายคนอื่น” (นีน่า)

 

“ได้ ชั้นปล่อยมันให้เธอนะ-เดสุ โซ นีน่า-โดโนะ” (ฟูจิ)

 

นีน่า-ซังกระโดดไปที่เต็นท์

 

เท้าเธอเบาเหมือนเคย

 

“ว่าแต่ ฟูจิ-ยัง ทำไมนายอยู่ที่นี่ล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

มีความต้องการพ่อค้ามากในสงคราม

 

ผมเข้าใจได้ว่านี่เป็นเวลาหากำไร แต่นี่คือภูมิภาคห่างไกล ไกลจากสนามรบ

 

ไม่ใช่ว่ามีที่อื่นที่จะนำเงินมาให้เยอะกว่าเหรอ?

 

“นายพูดสิ่งที่ค่อนข้างเศร้าที่นี่นะ ชั้นวิ่งมาที่นี่เพราะชั้นกังวลเกี่ยวกับเพื่อนของชั้นนะ รู้ป่าว? แล้วก็ ชั้นคิดว่าสิ่งนี้จะมีประโยชน์กับนาย ดังนั้นรับมัน” (ฟูจิ)

 

พูดคำนี่ เขามอบสิ่งที่ดูเหมือนกล่องอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ดูฟุ่มเฟือยให้ผม

 

“นี่อะไร?” (มาโกโตะ)

 

“เปิดดูสิ ชั้นอยากจะเตรียมมากกว่านี้อีก แตะชั้นพร้อมได้แค่ 10 อัน” (ฟูจิ)

 

ผม ‘มาดูกัน’ และเปิดกล่องไม้

 

ในทันทีนั้น ผมรู้สึกถึงมานาที่เข้มข้นออกมาจากกล่องไม้

 

มีขวดแก้ว 10 ขวดอยู่ในกล่องไม้ และข้างในขวดนั้นมีน้ำที่เรืองแสงจางๆ

 

ในฐานะนักเวทย์ ผมบอกได้ว่าที่เป้นอีกระดับจากไอเท็มเวทมนตร์ที่คุณเห็นทั่วไป

 

มันหายากที่ผมจะเห็นของจริง แต่…

 

“ฟูจิ-ยัง เป็นไปได้มั้ยว่านี่…” (มาโกโตะ)

 

“ฟุฟุฟุ ยารักษาที่ดีที่สุด อีลิกเซอร์-เดสุ โว เพราะทั้งหมดนี่คือสงคราม อย่างน้อยก็ต้องเตรียมการขนาดนี้

 

“อีลิกเซอร์ 10 ขวด?! แต่พวกนี้แต่ละขวดสมควรจะมากกว่า 1,000,000 นะ…” (มาโกโตะ)

 

“เศร้าใจที่จะพูด สงครามได้เริ่มแล้ว ดังนั้นราคาขึ้น ตอนนี้พวกมัน 1,200,000 จี มันค่อนข้างได้มายาก ดังนั้นใช้มันอย่างประหยัดด้วย-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

 

“…ด-ได้ แน่นอน” (มาโกโตะ)

 

รู้ว่าข้างในของกล่องไม้มีค่ามากกว่า 10,000,000 จี มือของผมสั่น

 

ผมปิดกล่องไม้อย่างช้าๆ

 

“อืม ฟูจิ-ยัง เท่าไหร่…?” (มาโกโตะ)

 

“นายคือฮีโร่ ไม่ใช่เหรอ ทักกิ-โดโนะ? ชั้นจะเก็บค่าอุปกรณ์กับบัญชีของราชวงศ์โรเซส…คืออะไรที่ชั้นอยากพูด แต่นี่เป็นของขวัญจากลา ชั้นไม่มีความสามารถต่อสู้ นี่เลยเป็นทั้งหมดที่ชั้นทำได้” (ฟูจิ)

 

“ขอบคุณ ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)

 

“อย่าถือ อย่าถือ” (ฟูจิ)

 

รอยยิ้มของเพื่อนผมที่เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแมนมาก

 

“นายจะทำอะไรที่นี่?” (มาโกโตะ)

 

“หลังจาก 1 คืน ชั้นคิดว่าจะไปที่ที่ซากุไร-โดโนะอยู่และมอบอะไรบางอย่าง-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

 

“แต่นั่นเป็นสนามรบหลักนะ นายจะโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นได้ยินว่ามันยังอีกไม่กี่วัน ก่อนจะเป็นการต่อสู้ตัดสิน” (ฟูจิ)

 

“ใช่ จากออราเคิลแห่งโชคชะตา มันควรจะเป็นอีกไม่กี่วันก่อนการโจมตีของลอร์ดปีศาจ” (มาโกโตะ)

 

ผมตกใจที่ฟูจิ-ยังรู้

 

“งั้นตอนนี้ กินข้าวกัน ชั้นหวังว่าอารมณ์ของเจ้าหญิงจะดีขึ้นนะ…” (มาโกโตะ)

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ชั้นได้เอาข้าวจากประเทศอื่นมาเยอะเลย ดังนั้นอารมณ์ดีขึ้นด้วยนั่นเถอะ” (ฟูจิ)

 

ช่างเป็นเพื่อนที่พึงพาได้

 

เรากลับไปที่เต็นท์หลังจากพูดเรื่องเบาๆ

 

มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ที่ผมกินด้วยกันกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

 

หัวเรื่องแน่นอนมันเกี่ยวกับซากุไร-คุงที่กำลังจะสู้กับซากัน

 

อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนแม้แต่ฟูจิ-ยัง ก็ไม่สามารถได้ข้อมูลจากทวีปปีศาจ ดังนั้นไม่มีใครรู้พลังที่แน่นอนของลอร์ดปีศาจและรูปร่างหน้าตาของเขา

 

เห็นว่ามันใหญ่เท่าภูเขา

 

แค่เค้าเป็นคนแบบไหน?

 

มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่เรากลับมาเจอกันกับเพื่อนของเรา แต่อารมณ์มันแย่นิดหน่อยเพราะสงคราม

 

พูดถึงแล้ว ลูซี่ ซา-ซัง และผม ได้อีลิกเซอร์คนละ 2 ขวด

 

ที่เหลือจะอยู่ในมือของฟูเรีย-ซัง

 

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง รีบออกไปที่ที่ต่อไป

 

◇◇

 

“โอ้ชั้น ถ้ามันไม่ใช่อัศวินของชั้นที่ได้ลงมือที่กิเลสหนาของเค้ากับสมาชิกปาร์ตี้ของเค้าหลังๆ”

 

ผมฝึกอยู่คนเดียวที่ข้างทะเลเหมือนเมื่อวาน และฟูเรีย-ซังโผล่ขึ้นมา

 

“นั่นมันนอกเหนือเอื้อมมือของชั้น ชั้นไม่มีทางเลือก” (มาโกโตะ)

 

ผมพยายามจะอธิบายตัวเองตอนนี้

 

ผมไม่เห็นลูซี่และซา-ซังรอบๆ

 

เพราะทั้งหมดเราฉลองมากมายกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังเมื่อวาน

 

พวกเธอสองคนต้องนอนด้วยกันแน่

 

“นายพูดอย่างนั้น แต่หน้าตาของนายมันไม่ซื่อสัตย์” (ฟูเรีย)

 

“…นั่นไม่จริง…ชั้นคิดว่านะ” (มาโกโตะ)

 

โล่งจิต-ซัง นั่นไม่จริง ใช่มั้ย?

 

“ในท้ายที่สุดนายจะลงมือกับชั้นด้วยมั้ย?” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังล้อเล่นด้วยรอยยิ้ม

 

เฮ้ย เฮ้ย ไม่ว่าผมจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่ว่าผมไม่เลือกขนาดนั้น

 

“มันโอเค การที่นั่นจะเกิดขึ้นมันไม่มีวัน” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมบอกสิ่งนี้อย่างชัดเจนด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของฟูเรีย-ซังหายไป

 

“หืมม อย่างนั้นเหรอ” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังเล่นกับผมของเธอ และเธอดูเหมือนไม่สนุก

 

คำตอบของผมไม่ผิด ใช่มั้ย?

 

““…””

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเราสองคนจบที่ความเงียบงัน

 

ผมควรจะโยนหัวเรื่องเข้าไปมั้ย?

 

หืมม แต่ผมควรจะคุยเรื่องอะไรดีล่ะ?

 

ผมควรจะพูดว่า ‘วันนี้เธอก็ดูสวยด้วยเหมือนกัน’?

 

แต่ครั้งที่แล้วเธอพูดว่า ‘มันไม่มีความใส่ใจอยู่ในมัน!’ และอารมณ์เสียใส่ผม…

 

“ฟูเรีย-ซามะ!”

 

ในทันทีนั้น ชายคนหนึ่งปรากฏตัว

 

ผิวสีน้ำตาล ตาสีแดง และผมสีเงิน ชายที่หล่อ

 

ถ้าผมจำไม่ผิด เขาเป็นกึ่งปีศาจที่เป็นเพื่อนวัยเด็กของฟูเรีย-ซัง

 

ชื่อเขาคืออะไรแล้วนะ?

 

“ถ้ามันไม่ใช่ฮาเวล มีอะไรเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“เด็กๆและคนแก่กึ่งปีศาจได้ถูกอพยพจากฝั่งชายฝั่งที่ใกล้ที่สุดกับสนามรบแล้ว แต่ยังไงก็ตาม มันไปจนถึงไกลที่สุดที่อุโมงค์ได้ดินไปได้ พวกเราเลยพาพวกเค้าไปไกลๆมากไม่ได้…” (ฮาเวล)

 

“…อย่างนั้นเหรอ ช่วยไม่ได้ถ้าอย่างนั้น” (ฟูเรีย)

 

ดูเหมือนฮาเวล-ซังได้ทำการรายงานทั่วไปกับฟูเรีย-ซัง

 

ช่างอุทิศตน

 

นั่นคือความพิเศษที่ออราเคิลแห่งความมืดต้องเป็น

 

“เฮ้ย อัศวินผู้คุ้มกันของฟูเรีย-ซามะ” (ฮาเวล)

 

“หืม?” (มาโกโตะ)

 

ผม?

 

“อย่าให้ศัตรูแม้แต่ตัวเดียวแตะต้องฟูเรีย-ซามะ! ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายถ้าเธอบาดเจ็บแม้แต่ครั้งเดียว!” (ฮาเวล)

 

“อ้าา ได้ ชั้นจะทำเต็มที่” (มาโกโตะ)

 

“นายต้องทำ!” (ฮาเวล)

 

ช่างข่มขู่

 

“เฮ้อ แค่ปล่อยมันไว้ตรงนั้น ฮาเวล…หืม?” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังตำหนิชายคนนั้น แต่มันดูเหมือนเธอสังเกตอะไรบางอย่างและมองไปที่ทะเล

 

“เดี๋ยว อัศวินของชั้น ดู!” (ฟูเรีย)

 

เสียงที่คมของฟูเรีย-ซังสะท้อน

 

คลื่นของทะเลนั้นสงบ และมีเมฆขาวจำนวนหนึ่งผ่านไปผ่านมา

 

ผมเห็นฝูงของนกนางนวลไกลๆ

 

มันเป็นภาพที่สงบสุข

 

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

ผมกำลังจะพูดว่า ‘ไม่มีอะไรซักหน่อย’ แต่อีกคนได้ขึ้นเสียง

 

“นั่น…! ไวเวิร์รและกริฟฟอน!” (ฮาเวล)

 

ชายกึ่งปีศาจตะโกน

 

ดูเหมือนสเปคพื้นฐานของกึ่งปีศาจสูงกว่าคนทั่วไป

 

ผมไม่เห็นด้วยตาของผม

 

[มองไกล]

 

เมื่อผมมองไกลโดยใช้สกิล สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นฝูงของนกนางนวล จริงๆแล้วเป็นมอนสเตอร์บินได้

 

และพวกมันมุ่งหน้ามาทางนี้ด้วยความเร็วสูง

 

กองทัพลอร์ดปีศาจ!

 

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

 

“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

 

“ลูซี่ ซา-ซัง! มอนสเตอร์มุ่งหน้ามาทางนี้!” (มาโกโตะ)

 

พวกเธอทั้งสองคนปรากฏตัวในแบบที่กระวนกระวาย

 

ดูเหมือนพวกเธอได้สังเกตมอนสเตอร์แล้ว

 

“มันดูเหมือนพวกนั้นเป็นลูกน้องของราชาสัตว์ซากัน พวกมันทำมันให้ดูเหมือนว่าจะมาจากทะเล และมาจากท้องฟ้า!” (ลูซี่)

 

“จากคนเฝ้าระวัง มอนสเตอร์บินได้เห็นว่ามีอาวุธเวทมนตร์บางอย่างสำหรับทิ้งระเบิด ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกมันจะโจมตีเราอย่างไม่เลือก และบริเวณทั้งหมดนี้จะระเบิด!” (อายะ)

 

คำพูดของลูซี่ และซาซัง ทำให้ฟูเรีย-ซังและชายกึ่งปีศาจเปลี่ยนสีหน้าของพวกเธอ

 

“พูดว่าอะไรนะ…?!” (ฟูเรีย)

 

“ท่านต้องไม่นะ ฟูเรีย-ซามะ! ได้โปรดวิ่งหนีเดี๋ยวนี้!” (ฮาเวล)

 

“เจ้าหญิง มันเหมือนที่คนนั้นพูด ได้โปรดลี้ภัย” (มาโกโตะ)

 

“ไม่มีความจำเป็น! ที่นี่เป็นที่ที่ชั้นโตมา! ทำไมชั้นต้องหางจุกตูดแล้วหนี?!” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังได้ทำแกร่งขณะที่เธอมองมอนสเตอร์ในท้องฟ้าและประเทศของเธอ

 

แม้ว่าเธอจะลี้ภัย ถ้ามันเปลี่ยนเป็นการโจมตีที่ไม่เลือกปฏิบัติ มีความเป็นไปได้สูง ที่ผู้คนของลาโฟรเอจจะตกเป็นเหยื่อด้วย

 

เธอต้องกังวลเกี่ยวกับมัน

 

“เฮ้ อัศวินของชั้น นายเรียกสปิริตผู้ยิ่งใหญ่เหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้วเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังยื่นมือออกมาดั่งจะพูดว่า ‘ทำเป็นจังหวะเดียวกันกันเถอะ’

 

“ชั้นสงสัย…มันจะเป็นอย่างนึงถ้าพวกมันเป็นมอนสเตอร์ทะเล แต่กับมอนสเตอร์ที่บินอยู่ มันอาจจะยาก” (มาโกโตะ)

 

ผมบอกสิ่งที่ผมคิดกับเธอ

 

ผมเป็นคนที่รู้มากที่สุดเกี่ยวกับจุดอ่อนของเวทมนตร์น้ำ

 

ครั้งสุดท้าย มันเป็นเพราะมอนสเตอร์อยู่ในทะเลเวทมนตร์เลยได้ผล

 

มันน่าจะไม่มีผลที่นี่

 

“ชั้นสู้ได้แค่ในระยะประชิด…” (อายะ)

 

ซา-ซังเสียใจ

 

“มันโอเค อายะ! ชั้นจะยิงพวกมันลงมาด้วยเวทย์ไฟ!” (ลูซี่)

 

ลูซี่ตั้งท่ายืนด้วยไม่เท้า

 

ศัตรูมีเป็นพัน มีเป้ามากไปสำหรับอุกกาบาต

 

“ลูซี่ มานี้” (มาโกโตะ)

 

“โอเค แต่มีอะไรเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

 

“ไม่ใช่มันจะดีกว่าที่จะไปร่วมกับอัศวินแห่งแสงเหรอ ทากัตซูกิ-คุง…?” (อายะ)

 

ซา-ซังมองมาทางนี้อย่างไม่สบายใจ

 

“ไม่ นั่นจะสายเกินไป มายิงมันลงก่อนมันจะมาถึงพื้นดินเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?” (ลูซี่)

 

ผมจับไหล่ของลูซี่และใช้ทำจังหวะเดียวกัน

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 30 บาท

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord