เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 138 คืนก่อนการต่อสู้ที่เด็ดขาดในประเทศแห่งไม้

138 คืนก่อนการต่อสู้ที่เด็ดขาดในประเทศแห่งไม้

 

“…ชั้นดีใจที่ชั้นกำจัดมันได้” (มาโกโตะ)

 

ผมถอนหายใจในความโล่งใจ

 

คนสนิทของราชาอมตะ, ปีศาจสูง, ชูริ

 

ในเวลาเมื่อเราถูกโจมตีกระทันหัน, ผมได้สงสัยว่าจะทำอะไร

 

เธอดูเหมือนจะอ่อนแอกว่าเวลานั้นเมื่อเธอสู้แม่ของลูซี่, ดังนั้นเราทำได้ อย่างไรก็ไม่รู้

 

นี่ต้องเป็นกรรมดีจากการกระทำรายวันของผม

 

“เจ้าหญิง, เรากำจัดมัน” (มาโกโตะ)

 

ขอบคุณการทำจังหวะเดียวกันกับฟูเรีย-ซัง, ผมทำสำเร็จในการเรียกอันไดน์-ซัง

 

ผมต้องขอบคุณเธอ

 

ที่ผมเห็นเมื่อผมหันกลับไปคือ…

 

“ฮฮฮิ้ห์!” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังผู้ที่กลัวอย่างมาก

 

(เอ๋? อะ?) (มาโกโตะ)

 

ทำไม?

 

“อ-อ-อ…อัศวินของชั้น! นายเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์, ไม่ใช่เหรอ?! นายเป็นสาวกของเทพเจ้าเก่าแก่นั้นโกหก! นายโกหกชั้น!” (ฟูเรีย)

 

“หึ้ห์?” (มาโกโตะ)

 

จู่ๆก็อะไรของเธอน่ะ?

 

ผมซื่อสัตย์กับโนอาห์-ซามะนะ

 

(อ้าา, แต่ [เทคนิคเสียสละ: บูชา] ที่ชั้นทำ คือเทคนิคที่ถูกสอนโดย เทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะ, เธอเลยต้องเข้าใจผิดแน่) (มาโกโตะ)

 

“เจ้าหญิง, เมื่อกี้นี้มันคือ—” (มาโกโตะ)

 

“นายเป็นเหมือนกันกับอัศวินแห่งแสงของไฮแลนด์! นายมีแผนจะหลอกลวงชั้น แล้วทำอะไรแย่ๆกับชั้น, ใช่มั้ย?! แค่เหมือนปีศาจนั่นเมื่อกี้นี้! แค่เหมือนปีศาจนั่นเมื่อกี้นี้เลย!” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังตื่นตกใจ

 

“ชั้นจะไม่ทำ” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมพยายามจะเข้าใกล้เธอระหว่างที่หัวเราะคิกคัก…

 

“ถอยไปไกลๆ! ไอเวรบริสุทธิ์! นายต้องมีเป้าหมายที่ร่างกายชั้น, ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)

 

“เฮ้ย!” (มาโกโตะ)

 

ช่างเป็นอะไรที่พูดนั่น

 

แล้วก็, ทำไม่เธอรู้ว่าผมยังบริสุทธิ์?!

 

ลูซี่?! กับซา-ซังเหรอ?!

 

(…ชั้นรู้สึกว่าซักคนในสองคนนั้นจะพูดมัน…) (มาโกโตะ)

 

ฟังดูเหมือนมันเป็นบางอย่างที่พวกเขาจะพูดออกมาอย่างง่ายดาย ในฐานะของหัวข้อการสนทนาในการรวมตัวของสาว

 

“เจ้าหญิง, ใจเย็น ใจเย็นก่อนนะ” (มาโกโตะ)

 

ผมขยับมือขึ้นและลงเพื่อส่งสัญญานให้เธอใจเย็น

 

ฟูเรีย-ซังได้กลับมาเป็นปรกติอย่างช้าๆ

 

“…”

 

เธอจ้องตรงมาที่ผม

 

เหมือนแมวหลง

 

“เออ, โอเค ฮึ่ม! ทำได้ดีมาก, อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

 

อา, ฟูเรีย-ซังคนเดิม

 

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

 

“แล้วก็, เกี่ยวกับเวทมนตร์เมื่อกี้นี้…” (ฟูเรีย)

 

“อ๊ะะ, เกี่ยวกับนั่น…” (มาโกโตะ)

 

ผมกำลังจะบอกเธอเกี่ยวกับที่เออร์-ซามะปรับแต่งมีดของผม เมื่อ…

 

“เฮ้ เฮ้, แฟนของลูซี่-ซัง, นายทำอะไรน่ะ? นอกใจเหรอ?”

 

“อุว้า!” “ว้าย!”

 

พวกเราได้ถูกพูดด้วยจากข้างหลังเรากระทันหัน

 

โรซาลี-ซังปรากฏตัว

 

เทเลพอร์ต

 

“ชั้นรู้สึกถึงพิษแปลกๆ เมื่อกี้นี้, แต่มันหายไปไม่นานหลังจากนั้น พวกนายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย?” (โรซาลี)

 

“อืม, จริงๆแล้ว, ชูริยังมีชีวิตอยู่” (มาโกโตะ)

 

“หืม?! จริงเหรอ? เธอไปไหนแล้วล่ะ?!” (โรซาลี)

 

“ผมกำจัดเธอ” (มาโกโตะ)

 

“นายทำเหรอ…?” (โรซาลี)

 

ตาของโรซาลี-ซัง เปลี่ยนไปเป็นการมองบางคนที่ประหลาด

 

“ใช่…” (มาโกโตะ)

 

เธอมองอย่างตั้งใจมาที่ผม

 

เหมือนกับเธออยู่ตรงหน้าเหยื่อ ผมู้สึกเหมือนกับว่าผมถูกจ้องโดยนกนักล่า

 

มือของโรซาลี-ซังจับแก้มของผม

 

มันร้อนนิดหน่อย?

 

“ช่างเป็นเด็กที่ลึกลับ… ลูซี่ค่อนข้างตั้งใจกับนาย, ดังนั้นชั้นจึงสนใจ, แต่…” (โรซาลี)

 

หูของผมดังอย่างหนวกหู

 

นี่คือ…สปิริตได้ส่งเสียง?

 

“ปีศาจสูงนั้น…นายกำจัดมันยังไง?” (โรซาลี)

 

ตาของโรซาลี-ซังส่องแสงสีแดง

 

ผมสีบลอนด์ของเธอได้เปลี่ยนเป็นสีส้มอย่างช้าๆ

 

ในเวลาเดียวกัน, กลิ่นของแอลกอฮอล์มาถึงจมูกผม

 

เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเมา?

 

“พลังของเทพธิดาแห่งน้ำ” (มาโกโตะ)

 

“นายแสดงพลังนั้นให้ชั้นดูหน่อยได้มั้ย?” (โรซาลี)

 

เธอถามผมอย่างตื่นเต้น

 

โดย ‘เอาให้ชั้นดู’ เธอหมายถึงเทคนิคเสียสละเหรอ?

 

“น-นายต้องไม่ทำนะ, อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังรีบก้าวเข้ามาเพื่อหยุดเรา

 

มันเค ยังไงผมก็ใช้มันไม่ได้อยู่แล้ว

 

“น่าเสียใจที่ต้องพูด, เทคนิคที่ผมใช้กำจัดปีศาจ ใช้ทันทีหลังจากนั้นไม่ได้” (มาโกโตะ)

 

“อ้า, อย่างนั้นเหรอ แย่จัง~” (โรซาลี)

 

ตาของเธอกลับมาที่สีฟ้า, และผมเธอเป็นสีบลอนด์อย่างช้าๆ

 

หลังจากนั้น, เธอถอนตาไปจากผมแล้วหันเข้าหาฟูเรีย-ซัง

 

“เฮ้, เธอ…ก็น่าสนใจด้วย, ออราเคิลแห่งความมืด-ซัง” (โรซาลี)

 

“?!”

 

ฟูเรีย-ซังป้องกันตัวเอง

 

“อืม, โรซาลี-ซัง, เกี่ยวกับเจ้าหญิง…!” (มาโกโตะ)

 

“มันโอเค ออราเคิลแห่งความมืดคนปัจจุบันไม่ได้อยู่ฝั่งปีศาจ, แต่อยู่ฝั่งมนุษย์, ใช่มั้ย?” (โรซาลี)

 

“ม-มันชัดเจนอยู่แล้ว!” (ฟูเรีย)

 

น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของฟูเรีย-ซังทำให้โรซาลี-ซังยิ้ม

 

“ฟุฟุ, เพื่อนของลูซี่ทั้งหมดนั้นน่าสนใจ เพื่อนสนิทลาเมียของเธอก็ดูเหมือนจะมีพลังแปลกๆด้วย” (โรซาลี)

 

โออ้…เธอรู้ทุกอย่างเลย

 

โรซาลี-ซังมีประเมินด้วยเหรอ?

 

“อ๊ะะ, แต่ชั้นพลาดที่จะจัดการปีศาจก่อนหน้านี้, หึ้ห์~ ชั้นเริ่มสนิมขึ้นแล้วสิ” (โรซาลี)

 

แม่ของลูซี่ยืดตัว

 

“ใช้! เฮ้, นาย, นายชอบใครมากที่สุดเป็นคนที่สอง ในหมู่พวกพ้องผู้หญิงของนาย? แน่นอนว่า, หมายเลขหนึ่งคือลูซี่, ใช่มั้ย?” (โรซาลี)

 

“เอ๋? อืม…” (มาโกโตะ)

 

หัวข้อเปลี่ยนกระทันหัน

 

“ออราเคิลแห่งความมืด-ซังที่สวยอย่างเหลือเชื่อตรงนั้นเหรอ? หรือบางทีคือลาเมียอายะ-จัง? หรือบางทีเป็นสาวที่ชุดเกราะสีทอง? หรือเด็กเล็กผมสีฟ้า?” (โรซาลี)

 

โรซาลี-ซัง…คนสุดท้ายเป็นผู้ชายครับ

 

“อ้า, แต่พอมาคิดว่าลูซี่จะพาแฟนกลับมา ในเวลาสั้นๆที่ชั้นไม่ได้เจอเธอ, เธอโตขึ้นมาก เฮ้, เอาลูกของลูซี่ให้ชั้นดูเร็วๆหน่อยนะ, โอเค๊?” (โรซาลี)

 

“…”

 

การสนทนาได้กระโดดไปที่นี่ที่นั่นซักพักแล้วตอนนี้

 

(อาา, คนเมา) (มาโกโตะ)

 

เธอทำเหมือนกันกับแมรี่-ซัง

 

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, ผมสงสัยว่าแมรี่-ซังทำอะไรอยู่

 

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

 

“เจอกัน~” (โรซาลี)

 

เธอต้องเสร็จสิ่งที่เธออยากพูดแล้ว, เธอยกมือขึ้นมือหนึ่ง, และในเวลาเดียวกันนั้น, เสียงร้อนฉ่าได้ถูกสร้าง, และวงกลมเวทมนตร์ได้ปรากฏรอบโรซาลี-ซัง

 

ในทันทีต่อมา, เธอหายไป

 

“…เทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)

 

“เธอไปแล้ว…” (ฟูเรีย)

 

พูดสิ่งที่เธอพูด, เสร็จแล้วก็หายไป

 

“เรากลับกันดีมั้ย, เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

“ได้…” (ฟูเรีย)

 

เรากลับไปที่บ้านของหัวหน้า

 

โรซาลี-ซังไม่อยู่ที่นั่น

 

◇◇

 

ผมบอกหัวหน้า-ซังและแมกซิมิเลียน-ซัง, ที่อยู่ที่นั่นด้วย, เกี่ยวกับชูริ

 

พูดถึงแล้ว, เจ้าชายเลนเนิร์ดได้หลับอยู่

 

เขา 9 ขวบ, เขาเลยไปนอนเร็ว

 

“…เข้าใจแล้ว ปีศาจระดับสูงนั่นยังไม่ถูกกำจัด” (โวลท์)

 

“มันยอดเยี่ยมที่ได้เห็นนายกลับมาอย่างปลอดภัย, มาโกโตะ-โดโนะ” (แมก)

 

สองคนที่สีหน้าน่ากลัว

 

“ผมแค่สามารถกำจัดเธอได้เพราะเธอได้อ่อนแอลงโดยเวทมนตร์ของโรซาลี-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“มาโกโตะ, ชั้นควรจะอยู่กับนาย” (ลูซี่)

 

“ใช่, ชั้นดีใจที่นายโอเค, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังทำสีหน้ากังวล

 

ผมขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น

 

“แต่แม้แต่เวทมนตร์นักบุญของโรซาลี-ซามะ ก็ไม่สามารถกำจัดปีศาจนั่นได้…มันฟังดูเหมือนนี่จะเป็นการต่อสู้ที่ลำบาก”

 

คนที่นำชามาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ คือออราเคิลแห่งไม้, ฟลอน่า-ซัง

 

“ฟลอน่า-ซัง, เทพธิดาแห่งไม้, เฟรย่า-ซามะ, พูดอะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ไม่มีความคิดเห็นจากศูนย์กลางของประเทศแห่งไม้เหรอ?

 

“นั่น…ชั้นไม่สามารถได้ยินอะไรจากท่านเลย…เฟรย่า-ซามะ คือเทพธิดาที่ไม่ทำนายบ่อยๆ ถ้าให้เริ่มพูด” (ฟลอน่า)

 

หืม, งั้นก็ไม่ดี, หือห์

 

“เจเน็ต-ซัง, เธอสามารถขอกำลังสนับสนุนจากประเทศแห่งแสงได้รึยัง?” (มาโกโตะ)

 

ถ้าถามพระเจ้าไม่ได้ผล, อย่างต่อไปที่พึ่งควรจะเป็นประเทศเพื่อนบ้าน

 

“ชั้นได้เรียกร้องไป, แต่…บางอย่าเห็นได้ชัดว่าขัดขวางการเดินทัพของพวกเค้า, การมาถึงของพวกเค้าได้ช้าลงไป” (เจเน็ต)

 

เสียงของเจเน็ต-ซังได้แข็ง

 

“ขัดขวางการเดินทัพของพวกเค้า?” (มาโกโตะ)

 

มีคนที่จะต่อต้านประเทศแห่งแสงเหรอ?

 

“คนที่เข้ามาขวางคือโบสถ์งู” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังพูดขณะที่เธอเคี้ยวแอปเปิ้ลเหมือนกับเธอเบื่อ

 

“ทำไมเธอรู้เรื่องนั้นล่ะ, ฟูริ?” (ลูซี่)

 

“ด้วยเวทมนตร์โชคชะตา ชั้นค่อนข้างบอกได้” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังตอบคำถามของลูซี่

 

โอ้, มันบอกเรื่องนั้นได้ด้วย?

 

เวทมนตร์โชคชะตาสะดวกจริงๆ

 

“ฟู-จัง, เราต้องบอกเรื่องนี้กับเจเน็ต-ซังอย่างรวดเร็ว” (อายะ)

 

“ไม่…ไม่ไม่เหมือนว่ามีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับมัน แม้ว่าเราจะบอกเธอ โบสถ์งูได้ใช้มาตรการทำลายล้างสู่ไฮแลนด์ มันปรกติสำหรับพวกเค้า” (ฟูเรีย)

 

“…อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)

 

ช่างเป็นพวกปัญหาเยอะจริง

 

“งั้น, คนที่เราจะพึ่งพาคือแม่ของลูซี่, ชั้นคิดว่า พลังที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศแห่งไม้” (มาโกโตะ)

 

แต่ผมไม่เห็นเธอที่ไหนเลยนะ

 

“หม่าม๊า… เธอดื่มมากไปเมื่อกี้นี้และพูดว่าเธอจะไปเดินบนพระจันทร์” (ลูซี่)

 

“ไม่ใช่มองดูพระจันทร์, แต่ไปที่พระจันทร์?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่, เธอทำมันบ่อยๆด้วยเทเลพอร์ตน่ะ, รู้มั้ย?” (ลูซี่)

 

“…โอ้” (มาโกโตะ)

 

เธอไปได้ง่ายๆ?

 

งั้นนั่นคือแม่มดสีแดง-ซัง

 

“แม่จะโอเคมั้ยเล่า? ครั้งล่าสุดที่เธอบอกว่าจะไปเดิน, เธอกลับมา 1 ปีหลังจากนั้นนะ…”

 

“““เอ๋?”””

 

ทุกคนยกเว้นครอบครัวของลูซี่หันไปหาที่พี่สาวของลูซี่อยู่

 

“…ย-ยังไงซะ, มันควรจะโอเคครั้งนี้ โรซาลีควรจะเข้าใจ” (โวลท์)

 

เหงื่อได้ออกมาจากหน้าผากของหัวหน้า-ซัง

 

“““……”””

 

ทุกคนได้ตกอยู่ในความเงียบ

 

เอ๋, บรรยากาศนี้มันอะไร?

 

ไม่มีมีจุดหมายที่จะกังวลเกี่ยวกับมัน, ดังนั้นเราตัดสินไปจะไปนอนโดยเร็วและฟื้นฟูพลังงานของเรา, ดังนั้นเราจบการประชุม

 

ผมนอนที่เตียงของห้องรับแขกที่หัวหน้าเตรียมไว้ให้ผม

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดได้นอนอยู่ที่เตียงข้างๆ

 

ผมดูใบหน้าที่หลับของเขา

 

(เค้าดูเหมือนสาวน่ารักจริงๆ…) (มาโกโตะ)

 

ช่วยไม่ได้ที่โรซาลี-ซังจะดูเค้าผิดเป็นเด็กสาว

 

“น๊าา น๊าา”

 

“โอ้, แกอยู่นี่เอง” (มาโกโตะ)

 

แมวดำที่วิ่งหนีไปทันที โผล่ขึ้นมาจากเตียง

 

ผมมองขึ้นไปที่เพดานหญ้าระหว่างที่หางฟูๆของแมวสัมผัสกับแก้มผม

 

มีตะเกียงเล็กๆแขวนอยู่ตรงนั้น

 

{เราจะมุ่งหน้าไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจพรุ่งนี้}

 

เรายังไม่มีภาพเต็มๆของศัตรูที่รอเราอยู่

 

(นอนเถอะ…) (มาโกโตะ)

 

ผมปิดตาของผม

 

◇◇

 

ผมมีความฝัน

 

บางทีมันแสดงขึ้นมาหลังจากเรียนรู้ถึงความพร่ามัวในหัวใจของผม?

 

แต่มันต่างไปจากปรกติ

 

“โนอาห์-ซามะ…? ท่านทำอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

 

พื้นที่ของเทพธิดา

 

เขตศักดิ์สิทธิ์ที่ไปอย่างไม่จบไม้สิ้น

 

คนที่อยู่ที่นั่นคือเทพธิดาโนอาห์-ซามะ ที่ภาคภูมิใจกับตัวเธอเอง ที่เป็นคนสวยหมายเลขหนึ่งในดินแดนสวรรค์

 

เธออยู่ที่นั่น, แต่…ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เธอยืนอยู่ที่นั่น {พร้อมมีแส้อยู่ในมือ}

 

คนที่อยู่ข้างเธอคือ…

 

“อ-อืม…ภาพลักษ์แบบนั้นมันอะไรกัน…?

 

เทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะได้ถูกมัดลายกระดองเต่าและห้อยอยู่กลางอากาศ

 

(หึ้ห์?) (มาโกโตะ)

 

นี่มันอะไร?

 

“เฮ้นั่น, มาโกะ-คุง☆” เออร์)

 

เออร์-ซามะยิ้มอย่างร่าเริง

 

ไม่, ผมแม้แต่หาคำตอบโต้ที่ถูกต้องก็ไม่ได้ จากทั้งหมดที่เกิดอยู่นั่น!

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord