เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 133 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เผชิญหน้ากับคนสนิทของลอร์ดปีศาจ

133 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เผชิญหน้ากับคนสนิทของลอร์ดปีศาจ

 

[{คุณจะวิ่งหนีจากคนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน’ เซเตค?}]

 

ใช่ ←

 

ไม่

 

(วิ่งหนี!) (มาโกโตะ)

 

มันไม่ได้ใช้แม้แต่ 1 วินาทีเพื่อตัดสินใจ

 

นี่เป็นคู่ต่อสู้ที่เราต้องไม่สู้ด้วย

 

แม้แต่ผู้เล่นอาร์พีจี-ซังได้ถามผม ‘{คุณจะวิ่งหนีมั้ย?}’!

 

“ยังไงซะ ถ้างัน, ผมจำได้ว่าผมมีธุระที่ยังทำไม่เสร็จ, ชั้นเลยจะต้องลาก่อนล่ะนะ” (มาโกโตะ)

 

ผมได้แสดงความใจเย็น และยกมือขวาของผม และบอกลา

 

“โอ้, อย่างนั้นเหรอ, มนุษย์? ชั้นอยากจะคุยกับนายอีกหน่อย นั่นช่างน่าอาย”

 

เขาไม่ได้ดูเหมือนเสียใจจริงๆ, แต่เขาไม่ได้พยายามจะหยุดผม

 

นั่นโล่งใจ

 

ผมดึงมือของเจ้าชายเลนเนิร์ดและตบไหล่ของเจเน็ต-ซัง

 

พวกเขาสองคนยืนสั่นอยู่ที่นั่น

 

หืมม…มันจะดีกว่าที่จะดึงพวกเขามั้ย?

 

เกราะของเจเน็ต-ซังดูหนัก, ดังนั้นผมไม่คิดว่าผมจะสามารถขยับเธอด้วยตัวผมเอง

 

“{อ่ะวู้วววววววนน}”

 

ในทันทีนั้น, เงาใหญ่ได้ผ่านเราและโจมตีแวมไพร์

 

(ราชาหมาป่าเวทมนตร์ของป่าที่ยิ่งใหญ่?) (มาโกโตะ)

 

บอสของหมาป่าป่า

 

ดูเหมือนมันมาที่นี่เพื่อแก้แค้นหลังจากฝูงของมันได้ถูกฆ่าหมด

 

มันเป็นโอกาสของเราที่จะวิ่งหนี

 

“โออ้, ช่างเป็นหมาทีกระฉับกระเฉง”

 

แม้ว่าแวมไพร์จะได้ถูกกัดคอ, เขาหัวเราะเหมือนกับสนุกอยู่

 

และจากนั้น, มันจับคอของหมาป่าเวทมนตร์, แล้วแค่แบบนั้นเลย, มันกัดเส้นเลือดใหญ่

 

หมาป่าเวทมนตร์อาเจียนเลือดจำนวนมากออกมา, และเลือดได้เป็นฝนออกมาจากคอของมัน

 

มันดิ้นขาของมันพยายามจะหนี, แต่มันได้ถูกจับไว้โดยแขนของแวมไพร์, แล้วแบบนั้นเลย, มันเสียชีวิตของมันในแขนของเขา

 

*อึก…อึก…อึก*

 

ทำเสียงที่เยือกเย็นที่ทำให้ขนผมตั้ง

 

แวมไพร์ได้ดื่มเลือดของหมาป่าเวทมนตร์ต่อ เหมือนมันเป็นเครื่องดื่มชูกำลัง

 

(งั้นวิธีกินจากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมันก็สง่างาม, หือห์…) (มาโกโตะ)

 

ถ้าเธอกินมันแบบนั้น, ผมคงจะถูกเปลี่ยนเป็นมัมมี่ทันที

 

มันทำให้ผมนึกถึงเวลาในประเทศแห่งแสง

 

แวมไพร์ดูเหมือนมีสมาธิกับอาหารของเขา, ผมเลยอยากจะรีบวิ่งหนีอย่างเร็ว, แต่…

 

“ฟฟฟฟู่, เลือดมีชีวิตคือทางของมันจริงๆ แต่หลังๆ, มอนสเตอร์ตายทันที เจ้าหมาน้อยนี้ก็ด้วย ชั้นคิดว่ามันจะอยู่ได้นานอีกนิดหน่อย”

 

ศพของหมาป่าเวทมนตร์ที่แห้งได้กลิ้งไปบนพื้น

 

(เค้าดื่มเสร็จแล้ว…) (มาโกโตะ)

 

เหตุการณ์ได้ใช้เวลาน้อยกว่านาที

 

แวมไพร์เอาหน้าของเขาออกมาจากศพของหมาป่าเวทมนตร์, และตัวของเขาได้เลอะสีแดงอย่างสมบูรณ์

 

เบ้าตาของเขายังว่างเปล่าเหมือนเคย, แต่มันรู้สึกเหมือนผิวของมันได้เด็กลง

 

มันได้ฟื้นฟูพลังกลับคืน?

 

ในทันทีนั้น, แวมไพร์เซเตคได้ส่งเสียงทางจมูกแล้ว ‘ฮึ่ม ฮึ่ม’

 

“โอ้? ชั้นไม่มีตา, แต่ชั้นรู้สึกได้ว่าพวกเธอมีเลือดบริสุทธิ์”

 

“…เลือดบริสุทธิ์, หือห์” (มาโกโตะ)

 

นี่มีสองความหมาย

 

หนึ่งคือคุณไม่มีเลือดปีศาจ

 

นั่นคือที่ลูซี่บอกผมเมื่อนานมาแล้ว

 

เต่เซเตคคือแวมไพร์

 

อีกความหมายหนึ่งคือ…

 

ในภาษาแวมไพร์, มันหมายถึงคุณไม่มีประสบการณ์ทางเพศกับเอกเพศหนึ่ง

 

(หมายถึง, คนบริสุทธิ์) (มาโกโตะ)

 

ได้โปรดอย่าเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวต่อหน้าคนอื่นได้มั้ย?!

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นเด็ก, ดังนั้นนั่นธรรมชาติ, แต่มันดูเหมือนเจเน็ต-ซังก็ด้วย ผมชำเลืองมองหน้าตาเธอ, แต่เธอมีหน้าที่ขาวซีด และนี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาหยอกกัน

 

“อ้าา, มันนานเท่าไหร่แล้วตั้งแต่ชั้นได้ดื่มเลือดมนุษย์! มันต้องค่อนข้างเป็นอาหารอันโอชะ!”

 

เขาอ้าแขนของเขา, และในทันทีนั้นปากของเขาได้บิดเบี้ยว

 

สิ่งทีดูเหมือนรอยแตกรอบตัวของเขาทั้งหมดได้เปิดและแสดง{พวกมันคือปาก}ขณะที่พวกมันหัวเราะ

 

(ปากในทั้งตัวเขาเหรอ?!) (มาโกโตะ)

 

นั่นดูน่าขยะแขยง!

 

มันทำให้ผมนึกถึงมังกรต้องห้ามที่ผมเห็นในลาเบรินทอส

 

‘ก่ะก่ะก่ะก่ะก่ะ’ ปากที่มากกว่าร้อยในทั้งตัวเขาได้หัวเราะ

 

การหัวเราะมากมายได้ซ้อนทับกันและสร้างเสียงเพลงที่ไม่ไพเราะ

 

ได้ยินอัลโลโฟนต้องสาปนั้น, ผม…

 

(มาจากไปอย่างเงียบๆเถอะ…ชั้นถึงขีดจำกัดแล้ว) (มาโกโตะ)

 

คิดสิ่งนี้, ผมได้ดึงเจ้าชายเลนเนิร์และเจเน็ต-ซังอย่างแรง, แต่…

 

“อุว้าาาา!!” (เลโอ)

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดพุ่งเข้าไปหาแวมไพร์?!

 

“เจ้าชายเลนเนิร์ด!” “เจ้าชาย!”

 

เจเน็ต-ซังและผมรีบไล่ตามเขา

 

“[ดาบพายุหิมะ]!” (เลโอ)

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดได้รีบเข้าไปหาแวมไพร์ด้วยเวทมนตร์ดาบ

 

“โอย๊า, มนุษย์, มาด้วยตัวเองเพื่อเป็นอาหารชั้นเหรอ?”

 

ดาบเวทมนตร์ของเจ้าชายเลนเนิร์ดได้ถูกหยุดด้วย 2 นิ้ว

 

ผมเห็นเขี้ยวที่คมได้จากแวมไพร์ส่องแสงสีแดงด้วยเลือด

 

(นี่มันแย่แล้ว! แม้ว่าเจ้าหญิงโซเฟียบอกชั้นว่าให้ดูแลเค้า!) (มาโกโตะ)

 

ผมต้องปกป้องเจ้าชายเลนเนิร์ด

 

เจเน็ต-ซังได้เคลื่อนที่เร็วกว่าผม

 

“[หอกสายฟ้า]!” (เจเน็จ)

 

เจเน็ต-ซัง ปกคลุมทั้งตัวเธอด้วยออร่าและทะยานใส่ด้วยความเร็วชั่วพริบตา

 

เร็ว!

 

เขาไม่ควรจะสามารถตอบสนองได้ด้วยจังหวะเวลานี้!

 

“นั่นจั๊กจี้ มันคล้ายกันเทคนิคของฮีโร่สายฟ้าของ 1,000 ปีก่อน เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือญาติทางสายเลือดกับฮีโร่?”

 

แวมไพร์หยุดหอกด้วยอีกมือแล้วเขาพูดอย่างสบายๆ

 

เฮ้ย เฮ้ย, เอาจริงอ่ะ?

 

“ฟุฟุ, งั้น, มันเป็นตาชั้นแล้ว, ใช่มั้ย?”

 

(มาโกโตะ! ปิดหูของนาย!) (โนอาห์)

 

ในทันทีนั้นผมได้ยินโนอาห์-ซามะ…

 

ผมได้รีบปิดหูของผมระหว่างที่มีความรู้สึกที่ไม่ดี

 

“————!!!”

 

มันไม่มาถึงหูผม, แต่ผมบอกได้ว่าปากของทั้งตัวของแวมไพร์ส่งเสียงร้อง

 

ผมรู้สึกถึงแรงกระแทกได้โดนผมถึงใต้ท้องผม

 

นกในป่าได้บินหนีไปทั้งหมดทีเดียว

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดและเจเน็ต-ซังสลบไป?!

 

จากที่ผมเห็น, มันไม่เหมือนว่าพวกเขาเสียมานาไปหรือได้ตาย, แต่…

 

(เหี้ยเอ้ย!) (มาโกโตะ)

 

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ได้โปรด, ฟัง!

 

(มาโกโตะ, เอามีดของนายออกมา!) (โนอา)

 

ผมเคารพคำพูดของโนอาห์-ซามะ แล้วนำมีดผมออกมา, และใส่มานาของสปิริตเข้าไป

 

*คลิ้ง คลิ้ง คลิ้ง*

 

เสียงเหมือนระฆังได้สะท้อน

 

ผมได้ตั้งท่าด้วยมีด ที่มันเป็นดาบเวทมนตร์ชั่วคราวผ่านมานาของสปิริต

 

ตรหน้าผมคือคนสนิทของลอร์ดปีศาจที่เอาชนะฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, และน้องสาวของฮีโร่สายฟ้า, เจเน็ต-ซัง, โดยไม่ยากเลยซักนิด

 

มากกว่านั้น, ตัดสินจากการสนทนาของเซเตค…

 

(เขาได้สู้กับฮีโร่สายฟ้าและ…ผู้กอบกู้อาเบล 1,000 ปีก่อน?) (มาโกโตะ)

 

เหงื่อเย็นวิ่งผ่านหลังผม

 

เวทมนตร์สปิริตกำจัดมอนสเตอร์อ่อนมากมายในเวลาเดียวกันได้, แต่มันไม่เหมาะสมกับการสู้ 1ต่อ1

 

ผมได้เลี่ยงหนึ่งต่อหนึ่งและมุ่งเน้นไปที่การโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว

 

ผมควรทำยังไงดี…?

 

ผมตั้งโล่งจิตไปที่การใช้งานสูงสุด, และเตรียมพร้อมตัวผมด้วยมานา

 

แต่แวมไพร์ไม่ได้ทำอะไรเลย

 

มันไม่ได้เพียงแต่ยืนเฉยๆที่นั่น

 

“…นั่นมานาของสปิริต, แรงกดดันจากดาบสังหารเทพเจ้านั่น…เป็นไปได้มั้ยว่า…”

 

แต่น้ำเสียงของแวมไพร์จนถึงตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นความตกใจ

 

แต่เขาไม่มีตา, ดังนั้นมันจากที่จะดูสีหน้าเขานะ

 

“ชั้นต้องแนะนำตัวชั้นเองก่อน, เซเตค สาวกของเทพเจ้าแห่งนรก, ไทฟอน-ซามะ และลูกนอ้องในเก้าอี้ที่ต่ำที่สุดของผู้ปกครองผู้ยิ่งใหญ่, อิบลีส-ซามะ” (เซเตค) <เปลี่ยนจากเอเวลิสเป็นอิบลีส>

 

แวมไพร์เซเตคลดหัวของเขาอย่างเคารพ

 

“…”

 

มันสร้างปัญหาให้ผมว่าจะตอบสนองยังไง

 

อ่ะไรกับการเปลี่ยนท่าทางกระทันหันนั่นล่ะ?

 

“ได้โปรดให้ชั้นได้ยินชื่อของเทพเจ้าที่นายติดตามได้มั้ย?” (เซเตค)

 

แวมไพร์ถาม

 

ผมมีความเฉลียวว่าอะไรได้เกิดขึ้นแล้วพูด…

 

“เทพธิดาโนอาห์-ซามะ…” (มาโกโตะ)

 

หลังจากตอบ, การเปลี่ยนท่าทางของเซเตคได้รุนแรง

 

“โออ้! ช่างเป็นการพบปะที่โชคดี! สาวก-ซามะที่ได้ช่วยชั้นหลายครั้งเมื่อ 1,000 ปีก่อน! ไม่ใช่ว่านายเป็นสหายเหรอ?!” (เซเตค)

 

“…อ-อืม…” (มาโกโตะ)

 

นี่อะไร

 

(มาโกโตะ, ตามน้ำไป ถ้านายพยายามจะสู้กับเขาตอนนี้, นายไม่มีโอกาสจะชนะเลย) (โนอาห์)

 

(อ-โอเค…) (มาโกโตะ)

 

“นายเป็นคนรู้จักของสาวกของโนอาห์-ซามะเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“แน่นอนซี่! แชมเปียน-ซามะที่ ฆ่าพวกนั้นที่เรียกตัวเองว่าฮีโร่ ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่น่าโมโหที่สุดเมื่อ 1,000 ปีก่อน! อาา, แค่นึกถึงร่างที่กล้าหาญนั้นทำให้วิญญานของชั้นสั่นคลอน!” (เซเตค)

 

บรรพบุรุษผมได้รับการชมที่สูงที่นี่นะ

 

ในตาของปีศาจ, เขาต้องมีภาพอย่างนั้น

 

“นายมาร่วมกับเราและอาร์คบิชอปกึ่งปีศาจ ในการเตรียมการพิธีกรรมที่จะให้ลอร์ดปีศาจไบฟรอน-ซามะฟื้นคืนชีพเป็นไง? นายอยากจะมากับเรามั้ย?” (เซเตค)

 

(โว่ห์!) (มาโกโตะ)

 

ระเบิด!

 

ลอร์ดปีศาจจะฟื้นคืนชีพจริงๆ

 

“อืม, ว่าแต่, เป็นไปได้มัยว่าชื่อของอาร์คบิชอปกึ่งปีศาจคือไอแซค-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

“นั่นใช่แล้ว! สหาย! ดังนั้นนายก็เป็นคนรู้จักจริงๆ!” (เซเตค)

 

“ยังไงซะ, ใช่, นิดหน่อยน่ะ” (มาโกโตะ)

 

แต่ในฐานะศัตรูนะ…

 

แต่มันเป็นเขาจริงๆ, หือห์

 

“1,000 ปีก่อน, กึ่งปีศาจมีจุดยืนที่อ่อนแอ, แต่ครั้งนี้พวกเขาปลุกชั้นจากการหลับไหลที่ยาวนาน, แล้วได้ทำงานอย่างดี” (เซเตค)

 

เซเตค-ซังได้บอกข้อมูลผมมากมายอย่างมีความสุข

 

แวมไพร์คนนี้ปากหลวมจัง

 

“ว่าแต่, นายจะชุบชีวิตไบฟรอน…-ซามะไงไงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

นี่เป็นส่วนที่สำคัญที่สุด

 

ผมต้องหยุดมันไม่ว่าจะทำอย่างไร

 

“ฟุฟุฟุ, ชั้นอยากจะบอกนาย, แต่ชั้นไม่รู้รายระเอียดของมัน นายควรจะคุยเกี่ยวกับมันกับอาร์คบิชอปไอแซค-โดโนะ” (เซเตค)

 

“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

 

คุห์, ข้อมูลสำคัญได้ถูกเก็บเป็นความลับอย่างถูกต้อง

 

“ว่าแต่, มันโอเคสำหรับชั้นที่จะพาสองคนที่สลบนั่นกลับ, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผทชี้ไปที่เจ้าชายเลนเนิร์ดและเจเน็ต-ซัง

 

ผมบอกได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนยังหายใจอยู่

 

มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขาได้บาดเจ็บหนัก…ด้วยการมองผิวเผิน, น่ะนะ

 

“ฟุมุ, ชั้นได้กลิ่นการปกป้องจากพระเจ้าที่น่ารำคาญของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์จากสองคนนี้, แต่…โอ้? ชั้นรู้สึกถึงการปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์จากมีดของนายด้วย นี่มันหมายความว่าอะไร?” (เซเตค)

 

เก่ะห์, ผมได้ถูกสงสัย?

 

“ทุกอย่างเป็นการนำทางของโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

สำหรับตอนนี้, ผมดันความผิดไปให้โนอาห์-ซามะก่อน

 

(เฮ้, มาโกโตะ!) (โนอาห์)

 

“เข้าใจแล้ว, เข้าใจแล้ว! เธอต้องมีแผนที่ลึกซื้ง!” (เซเตค)

 

เขารับนั่น

 

เขาได้เป็นแวมไพร์ซื่อสัตย์ที่ตรงไปตรงมา

 

ถ้าเป็นไปได้, ผมอยากจะถามเขาหลายอย่าง, แต่คุยกับเขานานเกินไปมันแบกความอันตรายไว้อยู่

 

ผมควรจะทำนี่ให้เสร็จก่อนมันจะอันตราย

 

“อย่างสุดท้าย…ลอร์ดปีศาจ-ซามะจะฟื้นคืนชีพเมื่อไหร่?” (มาโกโตะ)

 

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด, พระจันทร์เต็มดวงครั้งต่อไปจะเป็นเมื่อพีธีกรรมฟื้นคืนชีพได้ถูกเริ่ม, จากอาร์คบิชอป-โดโนะ” (เซเตค)

 

พระจันทร์เต็มดวง…นั่นจะเป็นใน 4-5 วัน

 

ถ้าเราได้ประชุม 1 อาทิตย์หลังจากนั้นเหมือนที่วางแผนไว้, ลอร์ดปีศาจจะฟื้นคืนชีพไปแล้ว

 

นั่นมันใกล้

 

“ยังไงซะ งั้น, ชั้นจะล่าต่อเพื่อฟื้นฟูกำลังของชั้น ขอให้เทพเจ้าเก่าแก่จงคุ้มครองนาย” (เซเตค)

 

“ใช่…ขอบคุณที่บอกผมหลายอย่าง” (มาโกโตะ)

 

เซเตคเปลี่ยนเป็นหมอกและหายไป

 

(…ท่านช่วยผมน่ะนั่น, โนอาห์-ซามะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ) (มาโกโตะ)

 

(นั่นมันอันตราย) (โนอาห์)

 

เจอกับคนสนิทของลอร์ดปีศาจออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ได้โปรดเว้นให้ผมเถอะเรื่องนั้น

 

อ้า, ใช่

 

นี่ไม่ใช่เวลาจะมาโล่งใจ!

 

“เจ้าชายเลนเนิร์ด! เจเน็ต-ซัง!” (มาโกโตะ)

 

ผมวิ่งไปที่สองคนแล้วเขย่าพวกเขา

 

ผมได้เทยารักษาไปที่พวกเขา แม้ผมไม่รู้ว่ามันจะมีผลใดๆมั้ย

 

“อออุ…มาโกโตะ-นี่ซัง?” (เลโอ)

 

“ชั้นยังมีชีวิตอยู่…?” (เจเน็ต)

 

สองคนลุกขึ้น

 

นั่นโล่งใจ พวกเขาโอเค

 

“?! ปีศาจก่อนหน้านี้อยู่ไหนแล้ว?! เป็นไปได้มั้ยว่านายกำจัดมัน?!” (เจเน็ต)

 

เจเน็ต-ซังจับผม

 

ผมได้ตรวจดีแล้วว่าเซเตคไปอย่างสมบูรณ์

 

“มันเป็นคู่ต่อสู้ที่อยู่คนละระดับกับชั้น ชั้นสามารถให้เขาจากไปได้ยังไงก็ไม่รู้” (มาโกโตะ)

 

ไม่มีทางที่ผมจะอธิบายกับพวกเขาว่าเขาได้เพื่อนซี้เพื่อนซี้กับผมเพราะสาวกคนก่อน

 

ผมได้พูดบางอย่างสุ่มๆเช่น ‘มันเป็นการปกป้องจากพระเจ้าของเออร์-ซามะ’

 

ยังไงซะ, นั่นไม่ใช่ข้อมูลสำคัญ

 

เมื่อผมอธิบายสู่พวกเขาสองคนเกี่ยวกับส่วนที่สำคัญที่สุด, การฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจ, สีหน้าของพวกเขาได้เปลี่ยนไป

 

“ปีศาจนั่นคือ…คนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน, เซเตค…?” (เจเน็ต)

 

“ในพระจันทร์เต็มดวงครั้งต่อไป, ลอร์ดปีศาจจะฟื้นคืนชีพ…? ม-ไม่มีทางน่า…” (เลโอ)

 

ใช่, หลายอย่างมันดำเนินไปและมันโดนเราหนักจริงๆ, ใช่มั้ยล่ะ?

 

“ทำไมนายใจเย็นจังล่ะ, ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (เจเน็ต)

 

เจเน็ต-ซังได้มองดูผมเหมือนมองดูสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด

 

“ชั้นไม่ได้ใจเย็น ชั้นประหม่าอย่างสุดยอดตลอดเวลาจนแวมไพร์ได้จากไป” (มาโกโตะ)

 

“…มันไม่ได้ดูเหมือนอย่างนั้นเลยซักนิด” (เจเน็ต)

 

เธอถอนหายใจ

 

“กลับที่หมู่บ้านเอลฟ์ก่อนเถอะ! เราต้องบอกประเทศแห่งไม้ทั้งประเทศเกี่ยวกับเรื่องนี้” (เลโอ)

 

“ใช่, เจ้าชายเลนเนิร์ด ไม่ใช่แค่ประเทศแห่งไม้, เรายังต้องส่งต่อข้อมูลนี้ไปที่ประเทศอื่นด้วยในทันที ถ้าเป็นไปได้, ชั้นอยากจะร้องขอความช่วยเหลือจากโอนี่-ซามะ…หรือฮีโร่คนอื่นๆ เราจะสามารถทำมันได้ทันภายใน 4 วันที่เหลือนี้มั้ย?” (เจเน็ต)

 

“พวกเราต้องรีบแล้วถ้างั้น” (มาโกโตะ)

 

สองคนพยักหน้ากับคำพูดผม

 

หลังจากนั้น, เราได้กลับไปที่หมู่บ้านคานันโดยไม่ได้พัก

 

◇◇

 

หลังจากกลับมาที่หมู่บ้าน

 

เราให้ผู้รักษาตรวจเจ้าชายเลนเนิร์ดและเจเน็ต-ซัง, แต่ไม่มีความผิดปรกติในตัวของพวกเขา

 

การประชุมด่วนสองครั้งติดกันได้ถูกจัดอยู่ตอนนี้

 

“นั่นใช่แล้ว! ได้โปรดรวมผู้คนทั้งหมดในหมู่บ้านที่สู้ได้! ฮีโร่นั้นแน่นอน, และนักสู้ตัวแทนของแต่ละหมู่บ้าน!” (โวลท์)

 

ผมได้ยินเสียงของตาของลูซี่ได้

 

ประเทศแห่งไม้ได้สร้างพันธมิตรด่วนและได้ถูกเรียก

 

การต่อสู้จะมีใน 3 วัน

 

วันก่อนลอร์ดปีศาจจะฟื้นคืนชีพ

 

จะมีกี่คนที่มารวมกัน?

 

เจเน็ต-ซังก็ใช้เวทมนตร์สื่อสารเพื่อติดต่อไฮแลนด์

 

มันดูเหมือนเธอพยายามจะทำเพื่อให้ฮีโร่ที่อยู่ใกล้มาเพื่อสนับสนุนเรา

 

“มาโกโตะ…นายเจอผู้บริหารของลอร์ดปีศาจ? นายโอเคมั้ย?” (ลูซี่)

 

ลูซี่ถามผมอย่างกังวล

 

“ชั้นจะบอกรายละเอียดเธอทีหลัง ชั้นไม่มีปัญหา” (มาโกโตะ)

 

ซา-ซังและฟูเรีย-ซังก็กังวลด้วย

 

(ส่วนที่ยากจะเป็นจากนี้ไป…) (มาโกโตะ)

 

การฟื้นคืนชีพของลอร์ดปีศาจ

 

ไม่ต้องสงสัยว่ามันจะมีผลกับประเทศเพื่อนบ้านโรเซส

 

นี้ต้องเป็นคำทำนายที่เออร์-ซามะหมายถึง

 

และดังนั้น, เราได้เตรียมการสำหรับศึกตัดสิน 3 วันจากนี้

 

◇◇

 

“มันน่าโมโห…ที่ไม่มีอะไรจะทำนอกจากรอ” (เจเน็ต)

 

เจเน็ต-ซังได้เหวี่ยงหอกของเธอ

 

ดูเหมือนที่เธอไม่สามารถยกนิ้วกับคนสนิทของลอร์ดปีศาจได้ได้ทำเธอเจ็บ

 

“ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย…เพราะชั้นมันขาดไป…ชั้นทำให้ทุกคนอยู่ในอันตราย” (เจเน็ต)

 

“คนสนิทของลอร์ดปีศาจปรากฏตัวกระทันหัน มันปรกติที่จะตกใจ

 

หรือเหมือนกับ, นั่นมันโกงมากกว่า

 

“ว่าแต่, มาโกโตะ-นี่ซัง, ทำไมพี่ใส่เสื้อที่รุ่งริ่งอย่างนั้นล่ะ?” (เลโอ)

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดถามผม

 

มันจริงที่ว่าเสื้อผ้าที่ผมใส่ตอนนี้ไม่ใช่ชุดเดินทางปรกติ, แต่เป็นเสื้อผ้าที่เหมือนอันเดดพวกนั้น

 

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, เตรียมการเสร็จแล้ว” (อายะ)

 

“โอ้, ซา-ซัง เจ้าใจแล้ว งั้น, ออกเดินทางกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

ซา-ซังที่มาพร้อมเสื้อที่ขาดรุ่งริ่งเหมือนกันได้ปรากฏ

 

“นายจะไปที่ไหน, ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (เจเน็ต)

 

“มาโกโตะ-นี่ซัง, ไปที่ป่าที่ยิ่งใหญ่อันตรายนะ” (เลโอ)

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดและแม้แต่เจเน็ต-ซังได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่, เธอได้หยุดเหวี่ยงหอกของเธอ

 

“ซา-ซังและชั้นใช้สกิลเปลี่ยนรูปได้, เราเลยจะเปลี่ยนเป็นอันเดดและสำรวจป่าปีศาจ” (มาโกโตะ)

 

““หือห์?””

 

ในตาของผม, ผมได้ทำพื้นฐานของอาร์พีจี, ซึ่งก็คือรูปแบบการเล่นรวบรวมข้อมูล, แต่สองคนอ้าปากกว้างในความตกใจ

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord