เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 122 วิกฤติของมักกาเรน (1)

122 วิกฤติของมักกาเรน (1)

 

“ถึงนักผจญภัยทุกคนในมักกาเรน! มารวมตัวกันที่ประตูรั้วทิศตะวันตกทันที! ฝูงของมอนสเตอร์ได้ปรากฏขึ้นมา! ระดับความอันตรายเป็นกำหนดภัยพิบัติเมือง ขอย้ำ…”

 

สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียเปลี่ยนเพราะการประกาศนั้น

 

“โซเฟีย, ชั้นไปไปที่ประตูรั้วทิศตะวันตก!” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นจะไปที่โบสถ์และสั่งการกับนักบวช” (โซเฟีย)

 

“ชั้นพึ่งเธอเรื่องฟูเรียได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว ได้โปรดระวังตัว, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

 

ผมได้พูดกันสั้นๆกับเจ้าหญิงโซเฟียแล้วรีบออกจากห้อง

 

“เจ้าหญิง, ได้โปรดทำอะไรร่วมกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย!” (มาโกโตะ)

 

“…เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซัง, ที่อยู่ที่ทางเดิน, มีหน้าเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างชั่วครู่หนึ่ง, แต่เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

“มาโกโตะ, ไปกันเถอะ!” “เราไปกับ, ทากัตซูกิ-คุง!”

 

ลูซี่และซา-ซังได้เจอกันและเรามุ่งหน้าไปที่ประตูรั้วทิศตะวันตก

 

การประกาศฉุกเฉินของสมาคมนักผจญภัยดำเนินต่อไปเมื่อเราอยู่ระหว่างทางไป

 

กำหนดภัยพิบัติ: เมือง

 

ถ้าเราอยู่ระดับลึกในลาเบรินทอส มันจะเป็นอย่างหนึ่ง, แต่ในมักกาเรนที่แม้แต่กริฟฟอนยังหายาก, นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเล็ก

 

ชาวบ้านของมักกาเรนมีบรรยากาศที่เปลี่ยนไปกับพวกเขา, และพวกเขาไม่สามารถซ่อนความไม่สบายใจได้

 

ผู้คนได้ปิดตัวอยู่ในบ้านพวกเขา, ผู้คนมุ่งหน้าไปที่โบสถ์; มีการตอบสนองที่หลากหลาย

 

พวกเราวิ่งผ่านผู้คนแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูรั้วทิศตะวันตก

 

“นายอยู่ที่นี่แล้ว, มาโกโตะ!”

 

“ลูคัส-ซัง!” (มาโกโตะ)

 

นั่นโล่งใจ!

 

นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์อันดับหนึ่งของมักกาเรนอยู่ที่นี่วันนี้

 

แล้วยังมีนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์พวกนี้: ผู้ฟาดฟันโอเกอร์, วลาด;หอก, คลาร์ก; นักฆ่ายักษ์, เอียน; จอมดื่มหนัก, จัสติน

 

“โอเค, เราชนะแล้ว” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-คุง, นั่นปักธงนะ” (อายะ)

 

ใช่, ซา-ซัง มาไม่ทำอย่างนั้นเถอะ

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ, ฝูงมอนสเตอร์ครั้งนี้ไม่เหมือนจากครั้งที่แล้ว!” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังมาด้วยสีหน้าที่ทุกข์พร้อมหูกระต่ายที่ชูขึ้น

 

“มีมอนสเตอร์กี่ตัว, นีน่า-ซัง?” (มาโกโตะ)

 

มันมี 500 ครั้งที่แล้ว

 

ถ้ามันมากกว่านั้น, 1,000 หรือ 2,000 อาจจะ?

 

“ม-มอนสเตอร์หมื่นตัว” (นีน่า)

 

“…หึ้ห์?” (มาโกโตะ)

 

“ม-ไม่มีทางน่า…” (ลูซี่)

 

เสียงที่ตะลึงลองผมและเสียงที่สิ้นหวังของลูซี่สะท้อนไป

 

ซา-ซังได้ดูกลัว

 

สีหน้าของนักผจญภัยที่รวมที่นี่นั้นก็เหมือนกัน

 

นักผจญภัยหนุ่มสาวได้ซีดและไม่สามารถรักษาความใจเย็นของพวกเขาได้

 

10,000? มันอาจจะมีความผิดพลาด, ใช่มั้ย?

 

มันมากกว่าแม้แต่เมืองรอบนี้

 

“ยังไงซะ, ไม่จำเป็นต้องมองโลกในแง่ร้ายมาก, มาโกโตะ” (ลูคัส)

 

ลูคัสซังขยี้ผมของผม

 

“ลูคัส-ซัง! เรามีคนอยู่เท่าไหร่ถ้าเรารวมนักผจญภัยและทหารทั้งหมด?” (มาโกโตะ)

 

“ประมาณ 300” (ลูคัส)

 

“เอออ๋…” (มาโกโตะ)

 

มันเป็นอีเว้นท์ที่เป็นไปไม่ได้

 

นี่มันอีเว้นท์บังคับแพ้

 

“นี่อาจจะเป็นครั้งแรกสำหรับพวกหนุ่มสาว ความแตกตื่นของสัตว์ประหลาดไม่สามารถจัดการได้โดยวิธีการปรกติ เฮ้ยย, คนที่ใช้เวทมนตร์ดินได้, สร้างกำแพงเพื่อให้ประตูรั้วไม่ถูกทำลาย แต่มีช่องเปิดไว้เพื่อให้คนไปมาได้” (ลูคัส)

 

“““ครับ”””

 

นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ได้ออกคำสั่งกับคนหนุ่มสาว

 

“มาโกโตะ, ชั้นออกคำสั่งที่นี่นะ, นั่นมันโอเคกับนายมั้ย?” (ลูคัส)

 

“แน่นอน ผมปล่อยไว้ให้นายนะ” (มาโกโตะ)

 

นักผจญภัยหนุ่มสาวได้แค่อยู่ที่นี่ประหม่า -รวมถึงผมด้วย

 

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยมันให้ผู้มีประสบการณ์สูง

 

“โอเค, คนที่ยังใหม่กับฝูงมอนสเตอร์แตกตื่น, ฟังทางนี้! นี่รวมถึงทุกคนที่ไม่ใช่นักผจญภัย, ด้วย!” (ลูคัส)

 

ลูคัส-ซัง รวมผู้คนด้วยเสียงตะโกนที่ดัง

 

นักผจญภัยหนุ่มสาวและทหารของเมือง, และแม้แต่เทมพลาร์ได้รวมกัน

 

ผมสามารถเห็นยีนและเอมิลี่อยู่ในกลุ่มนั้น, แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคุยกัน

 

พวกเราทุกคนมีสีหน้าที่ตึงเครียด

 

“ฟังดีๆนะ! ที่สำคัญเกี่ยวกับการสู้กับฝูงมอนสเตอร์แตกตื่น คือเราอยู่ได้นานแค่ไหน โชคดีที่, เขื่อนหินของมักกาเรนนั่นค่อนข้างทนทาน เราจะเสริ่มมันไปมากกว่านั้นด้วยเวทย์ดิน คนที่โจมตีระยะไกลได้ด้วยเวทมนตร์หรือธนู, ยืนระวังอยู่ข้างบนเขื่อนหิน” (ลูคัส)

 

ลูซี่ได้ทำตามนั้นและขึ้นไปที่กำแพง

 

อ้า, ผมก็เป็นนักเวทย์ด้วย

 

“เฮ้ยย, มาโกโตะ, นายกำจัดศัตรูด้วยเวทย์นายได้มั้ย?” (ลูคัส)

 

“ลูคัส-ซัง? ผมได้โจมตีระยะไกลจากการใช้เวทย์สปิริต” (มาโกโตะ)

 

“โฮ่ห์, เข้าใจแล้ว งั้น, ชั้นหวังพึ่งนายนะ” (ลูคัส)

 

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, แล้วชั้นล่ะ?” (อายะ)

 

ใช่, มีแค่ซาซังที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

 

นั่นมีปัญหา

 

“อายะ-จังน้อย, เธอป้องกันประตูรั้ว มันจะดีที่สุดถ้าเธอไม่ต้องทำอะไร, แต่ถ้าประตูรั้วได้ถูกทำลาย, พวกเรานักสู้ระยะใกล้ จะเป็นแนวป้องกันสุดท้าย” (ลูคัส)

 

“ใช่ แต่ชั้นกังวลเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุง, ดังนั้นชั้นอยู่ข้างเค้าได้มั้ย?” (อายะ)

 

“หืมม…มันจะแปลกถ้าไม่มีใครปกป้องฮีโร่มาโกโตะ โอเค! ดูเหมือนมันจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าให้เธอทำ, อายะ-จังน้อย!” (ลูคัส)

 

ลูคัส-ซังไม่เคยเห็นซา-ซังสู้, แต่กระนั้น, มันดูเหมือนเขาไม่สงสัยความแข็งแกร่งของเธอ

 

สถานการณ์แบบนี้ที่คนเก่งรู้จักคนเก่ง?

 

แม่ง, นั่นความรู้สึกอิจฉา

 

“มาโกโตะ, อายะ-จังน้อย, เราจะขึ้นไปบนกำแพง ชั้นจะมอบคำสั่งให้ทั้งหมด” (ลูคัส)

 

พวกเราตามลูคัส-ซัง

 

เขื่อนหินนั้นสูงหลายเมตร, และมีส่วนของข้างบนที่ให้คนเดินได้

 

นักเวทย์ได้เริ่มร่ายเวทมนตร์แล้ว

 

เวทมนตร์ของลูซี่ใช้เวลาด้วย, ดังนั้นผมหวังให้มันทันเวลา

 

ผมชำเลืองมองลูคัส-ซังผู้ที่จ้องไปทางข้างนอกกำแพง

 

“มันน่าประทับใจที่นายยังใจเย็นได้นะ, ลูคัส-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“อย่าล่อเล่นน่า ฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นกำหนดภัยพิบัตินั้นหายาก พูดจากใจ, ถ้าเราไม่ได้อยู่ในมักกาเรน, มันจะทำเมืองล่มสลาย” (ลูคัส)

 

มันเป็นครั้งแรกอย่างแน่นอนที่ผมเห็นสีหน้าที่ซีเรียสขนาดนี้

 

“ลูคัส, พบมอนสเตอร์ครับ!”

 

นักสอดแนมที่ใช้เวทย์ลอยตัวได้ได้กลับมา

 

ไม่นานหลังจากนั้น, ฝูงของมอนสเตอร์มากกว่า 10,000 ตัวได้มาให้เห็น

 

ถ้าให้พูดให้ชัดเจน, แค่ส่วนหนึ่งของมัน

 

เราไม่เห็นมอนสเตอร์ทั้งหมดเพราะพวกมันถูกปกคลุมไปด้วยเงาของป่าที่ยิ่งใหญ่

 

ฝูงก็อบลิน, ฝูงโคโบลด์, ฝูงออร์ค, ฝูงโอเกอร์, ฝูงยักษ์, มีมอนสเตอร์ 1,000 ปีอยู่มั้ย?

 

“นักเวทย์, พวกนายพร้อมรึยัง?!” (ลูคัส)

 

ดูเหมือนการร่ายของนักเวทย์ที่เรียงกันอยู่บนกำแพงกำลังจะเสร็จแล้ว

 

คนที่ได้รวมรวมความสนใจมากที่สุดคือ…

 

“ลูซี่, เธอใช้เวทย์กษัตริย์ได้จริงๆ…” (มาโกโตะ)

 

“ว้าว, ลู-จัง” (อายะ)

 

เธอได้ยกไม้เท้าของตาทวดของเธอ, ฮีโร่ในตำนาน จอห์นนี่ วอล์กเกอร์

 

ผมและตาของเธอได้ส่องสวางดั่งมันตอบสนองจากมานาของเธอ

 

มานาที่รวมอยู่ที่ไม่เท้าเธอได้สร้างการหมุนวนของไฟเหมือนทอร์นาโด ขณะที่มันขึ้นไป

 

{เวทมนตร์ไฟกษัตริย์: ฟีนิกซ์}

 

นกไฟยักษ์ได้ปรากฏของมาจากไม่เท้าของลูซี่

 

มันได้เพิ่มขนาดอย่างช้าๆ, แม้ว่ามันไม่มั่นคงเล็กน้อย

 

“เวทย์กษัตริย์ของลูซี่, หือห์ นั่นลูกสาวของแม่มดสีแดงสำหรับนายล่ะ” (ลูคัส)

 

ผมได้ยินคำพึมพำของลูคัส-ซัง

 

ผมควรจะเตรียมตัวผมด้วย

 

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

 

ผมยกมีดของโนอาห์-ซามะและเรียกสปิริตน้ำ

 

มีดที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกับสปิริตได้ส่องแสงสีน้ำเงิน

 

ในเวลาเดียวกัน, มานาที่ถูกบีบอัดได้เริ่มเต้นเป็นจังหวะเหมือนกับมันมีความร้อนของตัวเอง

 

ผมสะสมมานา เข้าไปในมีดของโนอาห์-ซามะ

 

จากซากุไร-คุง, มานาได้อยู่ในระดับของเวทมนตร์กษัตริย์

 

(มันแพ้มานาของลูซี่มั้ย…?) (มาโกโตะ)

 

ผมชำเลืองมองฟินิกซ์ไฟ ที่มันได้ใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

 

ผมรู้สึกจริงๆ มาลูซี่มีมานาไม่จำกัด

 

การร่ายของนักเวทย์ได้จบ

 

ฝูงของมอนสเตอร์ที่ตอนนี้ได้อยู่ประมาณระยะ 50 เมตร

 

“ยิง!” (ลูคัส)

 

จากสัญญานของลูคัส-ซัง, เวทมนตร์ทั้งหลายได้ถูกยิงออกไปทั้งหมดในทีเดียว

 

{เวทมนตร์ดาบ: [กงเล็บมังกรน้ำ]!}

 

ผมปล่อยมานาทั้งหมดในมีดของโนอาห์-ซามะ และปล่อยมันไปเป็นใบมีดยักษ์

 

มันโจมตีฝูงของมอนสเตอร์พร้อมกับฟินิกซ์ไฟของลูซี่

 

*《บู้ม!》*

 

วิสัยทัศน์ของผมได้ถูกปิดบังอย่างสิ้นเชิงจากระเบิดที่สะท้อนอยู่ตรงหน้าผม

 

เสียงดุจสายฟ้าฟาด ที่มันทำให้ผมสงสัยว่าแก้วหูผมจะแตกมั้ย

 

พื้นได้สั่นอย่างใหญ่หลวง

 

นี่มันคือสงคราม?

 

มันคือสงคราม

 

หลังจากฝุ่นควันได้กระจายหายไป, มีศพหลายร้อยจากมอนสเตอร์

 

ถูกเผา, ถูกขยี้, ถูกฟัน: ในฐานะการโจมตีครั้งแรก, มันไม่แย่เลย

 

แต่…

 

“เราไม่ได้กำจัดมันทั้งหมด…” (ลูคัส)

 

น้ำเสียงของลูคัสนั้นขมขื่น

 

มอนสเตอร์ได้ย่ำลงไปที่ศพได้ปรากฏตัวทันทีหลังจากนั้น

 

“รอบต่อไป! ให้ความสำคัญกับมอนสเตอร์บินได้!” (ลูคัส)

 

ผมสามารถเห็นไวเวิร์นกับกริฟฟอนที่นี่ที่นั่น

 

นักเวทได้กำจัดพวกนั้น

 

“[ฝนอุกกาบาต]!”

 

“[พายุไฟ]!”

 

“[สายฟ้าฟาด]!”

 

“[หินขยี้]!”

 

“[กงเล็บมังกรน้ำ]!”

 

นักเวทย์ได้ยิงเวทมนตร์ของพวกเค้าต่อทีละคนทีละคน

 

ศพของมอนสเตอร์หลายร้อยได้ถูกสร้างอีกครั้ง

 

แม้อย่างนั้น, จังหวะของพวกมันไม่ลดลงเลย

 

มอนสเตอร์พวกนี้มันอะไรกัน?!

 

เกิดไม่สิ้นสุดเหรอ?!

 

“ลูคัส…บางอย่างมันแปลก”

 

“ใช่, พวกมันควรจะลดความเร็วลงแล้วตอนนี้…” (ลูคัส)

 

“นี่มันแย่แล้ว… นักเวทย์ที่มานาหมดได้เริ่มมีแล้ว”

 

“ฟื้นฟูมานาของพวกนายด้วยไอเท็มฟื้นฟูมานา! สมาคมจะคืนเงินพวกนายทีหลัง!”

 

ผู้มีประสบการณ์ได้ออกคำสั่งนักผจญภัยหนุ่มสาวที่ได้ลังเลในการใช้ไอเท็มฟื้นฟูเวทมนตร์

 

ในกรณีผม…ไอเท็มฟื้นฟูมานานั้นไม่จำเป็น, แต่…หลังจากใช้เวทมนตร์สปิริตหลายครั้ง, พลังของมันได้ลดลงมากขึ้นและมากขึ้น

 

(ความผิดส่วนใหญ่มันน่าจะมาจากสนามรบนี้…) (มาโกโตะ)

 

สปิริตน้ำชอบความสงบสุขมากกว่า

 

ไม่มีทางที่พวกเขาจะชอบที่แบบนี้ ที่เลือดและฝุ่นได้มีอยู่ทั่ว

 

นักเวทย์ที่ยิงเวทมนตร์…มีแค่ลูซี่ที่ยังเหลืออยู่, หือห์

 

นักเวทย์คนอื่นได้มานาหมดแล้ว

 

“พวกเราสามารถกำจัดไปได้ประมาณ 2,000 ด้วยเวทมนตร์…”

 

“ปรกติแล้ว, นั่นมันจะเพียงพอแล้ว, แต่…”

 

มีประมาณ 8,000 เหลืออยู่ตอนนี้

 

ป่าที่ใกล้กับมักกาเรนได้ถูกเป่ากระจุยเนื่องจากการยิงเวทมนตร์รอบแรก

 

มอนสเตอร์ออกมาจากป่าที่ยิ่งใหญ่ที่เราสามารถเห็นได้จากไกลๆ

 

มอนสเตอร์ได้ปรกฏจากที่นั่น ดั่งมันได้ผุดออกมา

 

(หืม? นี่มันแปลก) (มาโกโตะ)

 

สัญชาติญานผมบอกผมบางอย่าง

 

“ทากัตซูกิ-คุง! ไวเวิร์นนั้นที่นายเพิ่งตัดปีกมัน!” (อายะ)

 

ตามเสียงของซา-ซัง, บางคนได้ตะโกน

 

“ยักษ์นั่นควรจะถูกกำจัดด้วยเวทย์ของชั้นนะ!”

 

“โอเกอร์นั่นด้วย! เวทย์ของชั้นควรจะโดนมันเต็มๆ!”

 

“มอนสเตอร์ได้ลุกกลับขึ้นมา…?”

 

“ไม่มีทางน่า…”

 

ทันทีที่ผมได้ยินผู้คนตะโกนสิ่งนั้น…

 

“《กุ่โออออออออออ้!!》”

 

เสียงร้องที่สั่นไปถึงภายในของผม และทำให้อากาศและมานาสั่นไหวได้สะท้อนมา

 

บางอย่างได้ปรากฏมาข้างบนของป่าที่ยิ่งใหญ่

 

มันไกลจากที่นี่มากเกินไป

 

ผมใช้ [มองไกล]

 

ที่ผมเห็นคือ…

 

(มังกรที่มีเกล็ดสีดำ…?) (มาโกโตะ)

 

มานารอบๆมังกรดำได้สั่นไหวดุจภาพลวงตาเนื่องจากความหนาแน่นของมานา

 

“มังกรโบราณ! ไอนั่นมันรักษาแผลของมอนสเตอร์!”

 

“ไร้สาระหน่า! พวกเราอยู่ในโรเซส! ไม่มีทางที่มันจะมีมังกรโบราณ!”

 

“ลูคัส! นายสู้กับมังกรโบราณมาก่อน, ใช่มั้ย? นั่นมันมังกรโบราณจริงๆเหรอ?”

 

นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ได้ส่งเสียงในความตื่นตกใจ

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพวกเขาลนมาก

 

“ชั้นได้สู้กับมังกรโบราณเมื่อชั้นอยู่ที่หัวใจของลาเบรินทอส แต่มันเป็นมังกรดินโบราณนะ…นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นตัวที่บิน” (ลูคัส)

 

“ไม่ต้องสงสัยว่ามันคือมังกรโบราณสิถ้างั้น…?”

 

“น่าจะเป็นอย่างนั้น…” (ลูคัส)

 

“เหี้ยเอ้ย, ฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นครั้งนี้เป็นความผิดมันเหรอ?”

 

“ชั้นไม่รู้ แต่ตราบใดที่พวกเราไม่กำจัดเจ้านั่น, การต่อสู้จะไม่จบ…” (ลูคัส)

 

“นายต้องล้อเล่นน่า…มังกรโบราณจำเป็นต้องมีนักผจญภัยระดับโอริคัลคุม…”

 

ความลำบากได้แพร่กระจายภายในหมู่นักผจญภัย

 

นักเวทย์ส่วนใหญ่ได้มานาหมดแล้ว

 

“[ฝนอุกกาบาต]!”

 

ใครตะรู้ว่าลูซี่ยิงเวทมนตร์ไปเท่าไหร่แล้ว

 

เธอได้หอบและแสงความเหนื่อยที่มองเห็นได้

 

เธอได้ทำงานหนักเกินไปด้วยตัวของเธอเอง!

 

“ลูซี่, พักหน่อย! ทุกคนได้ฟื้นฟูมานาของพวกเค้าด้วยไอเท็มฟื้นฟูนะ!” (มาโกโตะ)

 

“…ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…ชั้นโอเค, มาโกโตะ ชั้นยังมีมานาอยู่” (ลูซี่)

 

ผมชำเลืองมองไปข้างนอกกำแพง และมอนสเตอร์ได้มาสู่เราโดยไม่มีอาการเปลี่ยนแปลง

 

แต่ในทางปฏิบัติแล้วมันไม่มีการโจมตีจากนักเวทย์แล้วตอนนี้

 

สีหน้าของลูคัส-ซังได้เริ่มกลัวเป็นวินาที

 

มันเป็นแค่เรื่องของเวลาก่อนพวกมันจะมาถึงที่ประตูรั้ว…

 

ในทันทีนั้น…กริฟฟอนตัวหนึ่งได้กระโจนไปที่ลูซี่จากท้องฟ้า

 

เหี้ย!

 

“ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)

 

“แก! แกพยายามจะทำอะไรกับลู-จัง?!” (อายะ)

 

ซาซังได้ส่งกริฟฟอนบินไปด้วยค้อนของพระเจ้าดุร้าย

 

มันเกือบเป็นเวลาเดียวกันที่กงเล็บของกริฟฟอนได้กำลังจะโดนลูซี่

 

“กย้า!” (ลูซี่)

 

ลูซี่ {ร่วงตกจากเขื่อนหิน}

 

[คุณจะกระโดดไปช่ว—

 

ใช่ ←

 

“ลูซี่!” (มาโกโตะ)

 

บางอย่างได้เด้งขึ้นมาในมุมของผมชั่วครู่, แต่ผมเมินนั่นและกระโดดลงไปจากเขื่อนหิน

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord