เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 110 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปสู่ประเทศแห่งน้ำ

110 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปสู่ประเทศแห่งน้ำ

 

ที่ฟ้าของซิมโฟเนีย, ในเรือบิน

 

“ฟูเรีย…เธอจะไปที่โรเซสเหรอ?”

 

“มันดีกว่าที่เราจะไม่เจอกันอีก…เรียวซูเกะ” (ฟูเรีย)

 

“อย่าพูดอย่างนั้น…” (ซากุไร)

 

“ลืมชั้นซะ” (ฟูเรีย)

 

“ไม่” (ซากุไร)

 

“แต่…” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นจะไปเจอเธอ” (ซากุไร)

 

“…เจ้างี่เง่า” (ฟูเรีย)

 

ซากุไร-คุงและฟูเรีย-ซังได้มีดราม่าตอนเช้าที่หัวเรือ

 

ลูซี่, ซา-ซัง, และผมได้ดูมันนจากที่ไกลออกมาเล็กน้อย

 

“เฮ้ เฮ้, เจ้าหญิง-ซามะที่นายปกป้องได้พูดบอกเลิกกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะน่ะ?” (ลูซี่)

 

“ชั้นคิดว่ามันเป็นความสัมพันธ์ระยะไกลนะ” (มาโกโตะ)

 

“อย่างนั้นเหรอ” (ลูซี่)

 

“ซากุไร-คุงได้เป็นที่นิยมตลอดเลย, หึ้ห์~” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังได้ดูมันเหมือนกับทึ่งอยู่

 

พูดถึงแล้ว, เจ้าหญิงโซเฟียบอกว่าเธอยังมีเรื่องที่ต้องทำและยังคงอยู่ในเมืองหลวง

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดด้วย

 

“ทักกิ-โดโนะ, ชั้นอยากจะเริ่มเดินทางแล้ว…” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังมาด้วยสีหน้าที่มีปัญหา

 

ด้านข้าง, มีคู่รักงี่เง่าของฮีโร่แห่งแสงและออราเคิลแห่งความมืด

 

“เฮ้ย, ซากุไร-คุง! มันดูเหมือนมันได้เวลาเราออกเดินทางแล้ว” (มาโกโตะ)

 

““?!””

 

สองคนแยกกันอย่างตกใจ

 

หือห์? พวกเขาใช้เวลาขนาดนั้นที่จะสังเกต?

 

“ทากัตซูกิ-คุง! ขอโทษที่ช่วยชั้นมากเลย ชั้นหวังพึ่งนายเรื่องฟูเรียนะ” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงมาด้วยสีหน้าเขินอาย

 

“มันโอเค เราจะอยู่ในมักกาเรน, นายเลยมาหาบ้างบางครั้งบางคราวสิ” (มาโกโตะ)

 

ผมยังเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฟูเรีย-ซัง, ดังนั้นเราจะอยู่ด้วยกัน

 

ออราเคิลแห่งความมืดไม่สามารถอยู่ในไฮแลนด์, ดังนั้นมันจบที่เธอได้มาอยู่ในประเทศแห่งน้ำ

 

“ลาก่อน, ซากุไร-โดโนะ” (ฟูจิ)

 

“ลาก่อน, ฟูจิวาระ-คุง” (ซากุไร)

 

ซากุไรคุงยิ้มอย่างสดใส มันเป็นเขาเหมือนเคย

 

ในเวลานั้น ผมจำที่เจ้าหญิงโนเอลบอกผม

 

“ซากุไร-คุง, อย่าดันตัวเองหนักไป, โอเคมั้ย? เมื่อนายมาที่มักกาเรน ชั้นจะพานายไปร้านอาหารที่อร่อย (ฟูจิยังจะพาไป) แล้วก็, เรามีบ่อน้ำพุร้อน, นายเลยผ่อนคลายได้” (มาโกโตะ)

 

ทั้งหมดเพราะมันดูเหมือนเขาไม่มีโอกาสจะนอน ที่ถูกทำแบบผู้กอบกู้

 

มันดีที่เขาขยัน, แต่มันมีขีดจำกัดกับมันด้วย

 

“ได้…ขอบคุณ” (ซากุไร)

 

ซากุไรคุงพูดด้วยเสียงที่เหนื่อยเล็กน้อย

 

เขาโอเคจริงๆเหรอ…?

 

◇◇

 

ซิมโฟเนียได้ห่างออกไป

 

แม้ว่าเราได้ห่างออกมา, ปราสาทไฮแลนด์ขนาดยักษ์ยังแสดงตัวตนของมัน

 

“ปราสาทมันโคตรใหญ่อย่างจริงจัง” (มาโกโตะ)

 

ผมมองมันอย่างประทับใจและ…

 

“มันเป็นปราสาทที่น่ารำคาญจริงๆ” (ฟูเรีย)

 

คนที่มาข้างผมคือฟูเรีย-ซังที่ตอนนี้ออกมาจากความงุนงงของเธอ

 

ดูเหมือนเธอเกลียดปราสาทไฮแลนด์

 

หรือบางทีเธออาจจะเกลียดไฮแลนด์เอง

 

“ตอนนี้เธออยู่ห่างจากซากุไร-คุง เหงามั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ง-เงียบน่า ชั้นจะไม่เจอเค้าอีก! แล้วก็, มักกาเรนเป็นที่แบบไหนที่เราจะไป?” (ฟูเรีย)

 

“อืม, มันเป็นที่ชนบทปรกติ…” (มาโกโตะ)

 

ผมจะอธิบายมันอย่างไรล่ะเนี่ย, คือที่ผมคิดเมื่อ…

 

“มาโกโตะ!” “ทากัตซูกิ-คุง!”

 

ลูซี่และซา-ซังส่งเสียงที่ตื่นเต้น

 

ในเวลาเดียวกันที่พวกเขาพูดสิ่งนี้, เงาใหญ่ได้ผ่านบนหัวเรา

 

เงาที่มีปีกขนาดยักษ์

 

(นั่นอะไร? ไวเวิร์นเหรอ?) (มาโกโตะ)

 

*ชู่*

 

บางอย่างลงมาสู่เรือบิน

 

ผมสีบลอนด์ส่องสว่างและเกราะสีทอง

ตาสีน้ำเงินและสายตาที่คม

 

“เฮ้ย, ฮีโร่ของโรเซส, ทำไมนายรีบกลับมาก?”

 

ฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์

 

ไวเวิร์นที่น่าชื่นชมบินไปรอบๆข้างบนเรือบิน

 

“เราเสร็จงานเราที่นี่แล้ว, เราเพียงแต่จะกลับบ้าน” (มาโกโตะ)

 

เกราลท์-ซังคิ้วขมวด

 

“วิ่งหนีไปกับชัยชนะ, หึห์…เฮ้ย, เราจะสู้กันใหม่ที่การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ชั้นจะชนะครั้งหน้า!” (เกราลท์)

 

“……”

 

เออออ๋~

 

คนนี้เจตนาจะสู้ใหม่แน่นอนเลย

 

พววก

 

ผมเลี่ยงมันได้ไม่ว่ายังไงมั้ย?

 

“ถ้าเป็น, คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจมากที่สุดในการเดินทางทางเหนือเป็นคนที่ชนะล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

“…หือห์?” (เกราลท์)

 

เขามองผมด้วยหน้าที่เหลือเชื่อ

 

แต่มันดูเหมือนว่าเขาคิดบางอย่าง, เขาดูเหมือนจะเชื่อ

 

“เข้าใจแล้ว นั่นโอเคกับชั้น” (เกราลท์)

 

พูดสิ่งนี้, เขากระโดดไปที่ไวเวิร์นและจากไป

 

นั่นโล่งใจ, ผมสามารถกล่อมเขา

 

“มาโกโตะ, มันโอเคที่จะพูดอะไรแบบนั้นเหรอ?” (ลูซี่)

 

“ทากัตซูกิ-คุง, นายเอาชนะลอร์ดปีศาจได้คนเดียวเหรอ?” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังพูด กังวล

 

“มันโอเค ชั้นไม่อยากสู้กับเกราลท์ ชั้นเลยพูดอะไรที่เข้ามาในหัวน่ะ” (มาโกโตะ)

 

ผมได้เหนื่อยกับความเจ็บปวดแล้ว

 

มากกว่านั้น, ผมอยากจะฝึกกับอันไดน์

 

แต่ผมไม่สามารถเรียกเธอได้เลยตั้งแต่ตอนนั้นมา

 

บางทีผมควรปรึกษากับโนอาห์-ซามะ…

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ, นายสนิทกับฮีโร่สายฟ้า-ซามะเหรอ…?” (นีน่า)

 

“เขาได้ยอมมีปัญหากับการตามเรา?” (คริส)

 

นีน่า-ซังและคริส-ซังที่ดูอยู่ในความสงสัย ในทิศที่เกราลท์-ซังได้บินไป

 

“เขาน่าจะมาเพื่อส่ง…” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังพึมพำ

 

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

เขาเป็นซึนเดเระ*?

TLN* ตัวละครปากไม่ตรงกับใจ พูดว่าไม่ชอบจริงๆแล้วชอบ มาจากคำว่า ซึน ดุ/เย็นชา กับ เดเระ หวาน/ชอบ

 

เออ๋, ตัวตนของนายเปลี่ยนไปนะ, เกราลท์-ซัง

 

◇◇

 

หลังจากซักพัก, การเดินทางที่สงบสุขบนฟ้าดำเนินต่อไป

 

“นี่คือทิวทัศน์บนเรือบิน…” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังมองไปของนอกพร้อมกับผมที่ยาวของเธอปลิวไปกับลม

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ผมไปที่ข้างเธอ

 

“เพราะทั้งหมดชั้นได้เกิดและโตที่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืด… ครั้งเดียวที่ชั้นออกจากประเทศ คือเมื่อประเทศแห่งแสงได้บังคับชั้นออกมา” (ฟูเรีย)

 

ภาพลักษณ์ของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

 

บางทีเธออยากจะกลับไปที่ประเทศของเธอเอง?

 

แต่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืดมีความสงบเรียบร้อยของประชาชนที่แย่ที่สุด, ดังนั้นมันไม่ใช่ที่ที่เธอจะสามารถกลับไปได้อย่างอิสระ

 

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, เธอถามผม

 

“เฮ้, อัศวินของชั้น, ที่แบบไหนที่นายโตขึ้นมา?” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

อธิบายเกี่ยวกับโตเกียว?

 

มันยากที่จะอธิบายกับคนในโลกนี้

 

“มันมีสิ่งก่อสร้างที่ สูงกว่าปราสาทไฮแลนด์ 3 เท่าแทบทุกที่, มันมีเครื่องจักรเหล็กใหญ่วิ่งไปรอบๆทุกที่ แล้วก็, มีตู้โดยสารที่สามารถมี่คนหลายร้อยอยู่ข้างในนั้น, พร้อมกับผู้ใหญ่ที่ดวงตาไร้ชีวิต, มาและไปทุกวัน” (มาโกโตะ)

 

“…มันค่อนข้างต่างกับที่ชั้นได้ยินจากเรียวซูเกะ” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อน

 

“เรียวซูเกะพูดว่ายังไง?” (มาโกโตะ)

 

“มันไม่มีมอนสเตอร์, มันสงบสุข, และนายไม่ถูกฆ่าจากการเลือกปฏิบัติจากเผ่าพันธุ์” (ฟูเรีย)

 

“……”

 

ยังไงซะ, นั้นจริง

 

ไม่มีเวทมนตร์, ไม่มีนักผจญภัย, และมันค่อนข้างน่าเบื่อ -ในความคิดเห็นของผม

 

“นั่นไม่จริง, ทากัตซูกิ-คุง! โตเกียวเป็นที่ที่มีของหวานอร่อยมากมาย!” (อายะ)

 

ซา-ซังกระโดดเข้ามาในการสนทนา

 

ดูเหมือน, สำหรับซา-ซัง, ความหวานของในโลกนี้นั้นไม่พอ

 

“เมื่อเธอมาพูดถึงแล้ว, เธอก็เป็นคนต่างโลกด้วย, ใช่มั้ย, นักรบ-ซัง?” (ฟูเรีย)

 

“นั่นใช่แล้ว! ยินดีที่ได้รู้จัก, เจ้าหญิง-ซามะ!” (อายะ)

 

ซา-ซังตอบอย่างสำราญ

 

“เธอไม่จำเป็นต้องเรียกชั้นว่าเจ้าหญิง เพราะทั้งหมดคนที่ชั้นทำสัญญาอัศวินผู้คุ้มกันคือกับมาโกโตะ” (ฟูเรีย)

 

“มันทำงานอย่างนั้นเหรอ?”, ซา-ซังเอียงหัวของเธอ

 

จริงเหรอ? มันมีกฎอย่างนั้น?

 

“งั้น, ชั้นควรจะเรียกเธอว่าอะไร? ฟูเรีย-ซัง?” (อายะ)

 

“ทุกคน, โปรดรอเดี๋ยว! มันจะอันตรายที่จะใช้ชื่อของฟูเรีย-โดโนะในมักกาเรน ชื่อของออราเคิลแห่งแสงนั้นดัง แค่เผื่อไว้, มันจะปลอดภัยกว่าที่จะใช้ชื่อปลอม-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังมาและเตือนเรา

 

เข้าใจแล้ว, เขามีเหตุผล

 

“ชื่อของชั้นมันเป็นที่รู้ขนาดนั้น?” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังพูด ไม่พอใจ

 

“ถ้าพวกเขาได้ยินชื่อของเธอด้วยหน้าตาแบบนั้น, ผู้คนจะเชื่อมต่อเธอกับออราเคิลแห่งความมืด” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังเข้ามาด้วย

 

มันจริงที่ว่าเธอเป็นคนสวยที่จะมี 10 คนใน 10 คนหันมา

 

ชื่อของออราเคิลแห่งความมืดรู้อย่างดี

 

มันจะถูกเปิดเผยในทันที

 

“มีนามแฝงดีๆมั้ย?” (ฟูเรีย)

 

“แม้ว่าเธอถามกระทันหัน…” (มาโกโตะ)

 

…หลังจากคิดซักพัก

 

“งั้น, ชั้นจะเลือกฟูริ” (ฟูเรีย)

 

“เข้าใจแล้ว, ฟู-จัง” (อายะ)

 

ซา-ซัง ทำลายชื่อของเธอทันที่

 

มันมีจุดหมายในนามแฝงด้วยวิธีการเรียกเธอแบบนั้นมั้ย?

 

“อะไร อะไร, พวกนายพูดอะไรกัน?” (ลูซี่)

 

“ลูซี่, จากวันนี้ไป, เจ้าหญิงฟูเรียจะเป็นเจ้าหญิงฟูริ” (มาโกโตะ)

 

“? นั่นอะไรน่ะ?” (ลูซี่)

 

“แล้วก็, ชั้นสมควรจะปกป้องขุนนางที่สำคัญของบางประเทศ” (มาโกโตะ)

 

นั่นเป็นค่าที่ตั้งเห็นว่า

 

ถ้าผมเรียกเธอเจ้าหญิง, นั่นควรจะดี

 

ผมอธิบายพื้นหลังของลูซี่

 

“เข้าใจแล้ว! มาสนิทกันเถอะ, ฟูริ!” (ลูซี่)

 

“ใช่, มาสนิทกันเถอะ, นักเวทย์-ซัง” (ฟูริ)

 

เจาหญิง-ซังไม่เรียกสหายของเธอด้วยชื่อ

 

เธอสร้างกำแพงอย่างตั้งใจเหรอ?

 

(ยังไงซะ, เธอใกล้ชิดกับคนอื่นได้อย่างช้าๆ) (มาโกโตะ)

 

ผมดูทิวทัศน์ภายนอกเรือบิน

 

ที่ทุ่งนายืดไปอย่างไกลและกว้าง

 

ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ขนาดใหญ่

 

ผมบอกได้ว่าประเทศแห่งแสงเจริญรุ่งเรือง

 

มันต่างจากโรเซสที่มีป่าและทะเลสาบ

 

ยังไงซะ, ผมยังชอบประเทศแห่งน้ำ

 

ในที่สุดผมก็สามารถกลับไปหามัน

 

◇

 

“มีปัญหาแล้ว…” (ฟูจิ)

 

เสียงของฟูจิ-ยังสะท้อนระหวางเรากินอาหารเย็นในห้องอาหารของเรือบิน

 

มีเครื่องสื่อสารเวทมนตร์บนมือของเขา

 

ข้างเขา, มีคริส-ซังที่หน้าซีด

 

“มีอะไรเหรอ, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

 

“ทักกิ-โดโนะ, ดูเหมือนการประชุมที่จะตัดสินลอร์ดศักดินาคนต่อไปของมักกาเรน จะจัดเร็วๆนี้” (ฟูจิ)

 

“นั่นกระทันหันจัง” (มาโกโตะ)

 

ลอร์ดศักดินาของมักกาเรนมีลูก 3 คน

 

พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้หญิง

 

คริสเตียน่า-ซังคือลูกคนที่สอง

 

“พี่สาวคนโตและน้องสาวคนเล็กต้องว่างแผนเรื่องนี้แน่ พวกเค้าคิดว่าที่เป็นโอกาสเพราะดันนะ-ซามะได้จากมานาน” (คริส)

 

คริส-ซังพูด เสียใจ

 

“กลับมักกาเรนเร็วๆเถอะ” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังดึงแขนเสื้อของคริส-ซัง

 

“ทักกิโดโนะ, ชั้นขอโทษ, แต่เราจะกลับไปที่มักกาเรนด้วยความเร็วสูงสุด, และเราต้องเตรียมสำหรับการประชุมการเลือกลอร์ดศักดินา เราอาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, ความช่วยเหลือของนาย, ทักกิ-โดโนะ…” (ฟูจิ)

 

“อย่าพูดเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้าที่นี่สิ, ฟูจิ-ยัง ชั้นจะทำทุกอย่างเพื่อนาย” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ…” “ฮีโร่-ซามะ”

 

แม้แต่นีน่า-ซังและคริส-ซังก็ได้ส่งสายตาของความขอบคุณมาที่ผม, แต่คำตอบผมมันธรรมชาติ

 

ผมติดค้างฟูจิยังสำหรับการเป็นพวกของผม แม้เมื่อรู้ว่าผมเป็นสาวกของเทพมาร

 

ผมต้องคืนหนี้อย่างเต็มที่

 

แต่การต่อสู้ระหว่างขุนนางเพื่อจะเป็นผู้สืบทอดฟังเหมือนมันจะมีปัญหา

 

ผมไม่รู้ว่าผมช่วยได้มั้ย

 

ผลของการที่บินไปด้วยความเร็วสูงสุด, เราสามารถกลับมาที่มักกาเรนในในครึ่งเวลา

 

“งั้นตอนนี้, เราจะไปแล้ว” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังและคนอื่นออกทันที

 

“ว่าแต่ไปแสดงตัวที่สมาคมนักผจญภัยมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผมหันกลับไปและเสนือกับ 3 คน

 

“ใช่ เราไม่ได้เจอแมรี่และเอมิลี่ซักพักแล้ว” (ลูซี่)

 

“ชั้นอยากกินไก่เสียบไม้ย่างที่แผง” (อายะ)

 

“ชั้นจะไปด้วยกันกับเธอ” (ฟูริ)

 

ดูเหมือนไม่มีข้อขัดค้าน

 

มันเป็นซักพักแล้วนะ, มักกาเรน!

 

ไปเจอผู้คนที่เราไม่ได้เจอมาซักพักแล้วกันเถอะ

 

◇มุมอง ฟูเรีย ไนอา ลาโฟรเอจ◇

 

(…ช่างเป็นเมืองที่สวยงาม)

 

ความประทับใจแรกที่ฉันมีกับเมืองนี้ที่เรียกว่ามักกาเรนคือเมืองที่น่าเบื่อหน่าย

 

เมืองที่มีการบำรุงรักษา

 

ทางน้ำได้ไหลที่ด้านข้าง

 

บ้านทำด้วยอิฐเรียงรายกันสวยงาม

 

ผู้คนเดินไปรอบๆมีมนุษย์, กึ่งสัตว์, และเผ่าอื่นมากมาย, ทุกคนเดินระหว่างที่สนิทสนมกัน

 

เด็กวิ่งไปรอบๆทั้งหมดมีรอยยิ้มบนหน้าของพวกเขา

 

(…นี่มันไม่แฟร์เลย มันต่างจากประเทศแห่งความมืดโดยสิ้นเชิง) (ฟูเรีย)

 

ซากปรักหักพังบ้านนอก, ที่ของประเทศแห่งความมืด, ลาโฟรเอจ

 

การระบายน้ำและขยะไม่ได้ถูกจัดการ, และผู้หญิงและเด็กไม่สามารถเดินตามลังพัง

 

ที่ที่ปลอดภัยที่สุดที่จะอยู่คือถนนใต้ดิน

 

ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่ในที่อยู่อาศัยใต้ดินที่สกปรกตั้งแต่ชั้นจำความได้

 

ผู้คนที่ดูแลฉันคือผู้คนที่ติดตามเทพธิดาแห่งความมืดอย่างเร่าร้อน

 

ฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่ของฉันเป็นใคร

 

ฉันไม่มีความสนุก, ฉันแค่ใช้ชีวิตของฉันเพียงแต่ผ่านไปแต่ละวัน

 

ทิวทัศของเมืองแห่งน้ำของมักกาเรนนั้นพราวตาของฉันมากไป

 

ฉันเดินด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง

 

(ถ้าฉันอยู่ในเมืองแบบนี้, ชั้นสามารถจะ…) (ฟูเรีย)

 

“นั่นอันตราย”

 

มือฉันได้ถูกจับอย่างกระทันหัน

 

“เอ๋?” (ฟูเรีย)

 

มาโกโตะดึงฉันไป

 

“อ้า” (ฟูเรีย)

 

ดูเหมือนฉันกำลังจะตกไปในทางน้ำโดยไม่สังเกต

 

มาโกโตะได้ดูฉันด้วยสายตาที่ว่า ‘เธอทำอะไรน่ะ?’

 

“ขอบคุณ…อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

 

“โปรดระวัง, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

 

เขาปล่อยมือของฉันทันที

 

เขาเดินต่อไปด้วยหลังของเขาที่หันเข้าหาฉัน

 

(เขาจับฉันโดยไม่มีความลังเล…) (ฟูเรีย)

 

ไม่มีใครในประเทศแห่งความมืดที่จะเข้าใกล้ฉันที่ถูกเรียกว่าออราเคิลต้องสาป

 

พวกเขาพูดว่ามันเป็นเกียรติมากเกินไป, แต่พวกเขาจริงๆแล้วต้องได้กลัว

 

เช่นเดียวกันกับผู้คนในประเทศแห่งแสง

 

 

พวกเขากลัวคำสาปของฉันและไม่มีใครเข้าใกล้ฉัน

 

นั่นทำไมฉันควบคุมพวกเขาทั้งหมดด้วยเวทมนตร์เสน่ห์

 

อัศวินของฉันต่างออกไป

 

เขาไม่ลังเลเมื่อจับฉัน

 

“มาโกโตะ, มันเป็นซักพักแล้วที่เรากลับมาในมักกาเรน!” (ลูซี่)

 

“ทากัตซูกิ-คุง! ไปที่บ่อน้ำพุร้อนด้วยกันเถอะ!” (อายะ)

 

ลูซี่และอายะกอดเขาจากทั้งสองด้าน

 

“อะ?! มันยากที่จะเดินแบบนี้!” (มาโกโตะ)

 

อัศวินของฉันมีสีหน้าที่แดงเล็กน้อย ขณะที่เขาพยายามจะหนีจากมัน

 

แม้ว่าเวทมนตร์เสน่ห์ไม่ได้ผลกับเขา

 

มันดูเหมือนเขาได้ลนเมื่อมันเกี่ยวกับสหายผู้หญิงของเขา

 

แม้ว่าเขาเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฉัน, เขาเดินข้างหน้าโดยไม่มองมาข้างหลัง

 

อ้า, เข้าหยุด

 

“เฮ้ยย, เจ้าหญิง, แค่ข้างหน้านี้, มีสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน” (มาโกโตะ)

 

เขาแค่หันหัวของเขาและมองตาของฉันเมื่อเขาพดสิ่งนี้

 

ฉันพยายามจะใช้เวทมนตร์เสน่ห์ในตาของฉันเพื่อจะดูว่าอะไรเกิดขึ้น, แต่เขาไม่แม้แต่จะสังเกตและหันหัวของเขากลับไป

 

เหมือนเขาไม่มีความสนใจ

 

(มันค่อนข้างสดใหม่…) (ฟูเรีย)

 

มาโกโตะและคนอื่นเข้าไปที่อาคารใหญ่

 

“เร็วสิ, ฟู-จัง” “ฟูริ, มาสิ”

 

ฉันได้ยินลูซี่และอายะเรียกฉัน

 

(…นี่อาจจะเป็นครั้งแรกสำหรับฉัน) (ฟูเรีย)

 

ฉันได้สูดหายใจลึกๆแล้วเข้าไปในสมาคมนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 111 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 500 บาท จากคุณ Parinya

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord