เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ – นักเวทย์ที่อ่อนแอที่สุดในเพื่อนร่วมชั้น - Clearing an Isekai with the Zero-Believers Goddess – The Weakest Mage among the Classmates (WN) - ตอนที่ 105 ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนีย (5)

105 ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนีย (5)

 

“พวกนี้มันอะไรวะ?! มันค่อนข้างแข็งแกร่ง!” (เกราลท์)

 

เกราลท์ได้ตัด มอนสเตอร์ 1,000 ปี ทีละตัวระหว่างพูดสิ่งนี้

 

โออ้! ผมดีใจที่เค้าโอเค

 

ด้วยดาบเวทมนตร์ (?) ของเขาที่มันทำเสียงเปรี้ยะๆ, มอนสเตอร์ได้ถูกตัดและไหม้เกรียมทุกครั้งที่มันแกว่ง

 

มันดูเหมือนมันจะไม่ต่างกันมากสำหรับฮีโร่สายฟ้า ที่มันเป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปี

 

“ดูเหมือนเค้าจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)

 

“อุมุ! อย่างที่คาดกับฮีโร่สายฟ้า!”

 

ดูเหมือนกัปตันอัศวินแห่งแสง-ซังก็โล่งใจดวย

 

แต่ไม่เหมือนกับทุกอย่างถูกแก้ไข

 

“มาสนับสนุนเกราลท์-ซามะ!”

 

“อะนิ*-ซามะ!”

*TLN มาจากคำว่า อะนิกิ aniki – ani คนที่รุ่นโตกว่า พี่ชาย หรือ รุ่นพี่

 

ร้อยโทคณะอากาศและหน่วยน้องสาวของเธอ ได้เคลื่อนไหวเพื่อช่วยฮีโร่สายฟ้า

 

มันจริงที่ว่าใส่ทุกอย่างให้เกราลท์ซังมันหนักเกินไป

 

“หน่วยนักเวทย์, ยิงสนับสนุนต่อไป”

 

กัปตันกองทหารที่ 2 ได้ออกคำสั่งต่อ

 

“แต่นักเวทย์ที่มานาหมดเริ่มมีออกมาแล้ว…”

 

“นี่มันแย่ หน่วยอัศวินและหน่วยนักบวชยังไหวอยู่, แต่…”

 

อัศวินมีการต่อสู้ทางกายภาพที่เข้มข้น

 

และนักบวชที่สนับสนุนพวกเขาจากแถวหลังได้เริ่มแสดงความล้า

 

มีความเหนื่อยปรากฏขึ้นมาในทั้งพื้นที่

 

เทียบกับสิ้งนั้น, มอนสเตอร์โจมตีด้วยการทิ้งตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

 

งั้นนี่มันเป็นการโจมตีของมอนสเตอร์ที่ถูกควบคุม, หือห์

 

มันเป็นการโจมตีที่น่ารังเกียจนะ, โบสถ์งู!

 

(…ทำอะไรดี?) (มาโกโตะ)

 

ผมชำเลืองมองที่นี่, และตาของผมสบกับเจ้าชายเลนเนิร์ดที่มองมาที่ผมอย่างไม่สบายใจ

 

“ม-มาโกโตะ-ซัง…ถ้าเป็นแบบนี้…” (เลนเนิร์ด)

 

พวกเราจะถูกดันก่อนกำลังเสริมจะมา

 

ถ้าประตูใหญ่ได้แตก, มันจะมีชาวบ้านมากกว่าร้อยเสียชีวิต

 

ผมรู้สึกถึงการมอง

 

อัศวินแห่งแสง และทหารของประเทศแห่งน้ำได้มองมาทางนี้

 

(‘ถ้าพวกเค้าเป็นฮีโร่, พวกเค้าอาจจะทำบางอย่างได้’ หรือเหมือนกับ, ซากุไร-คุงได้โดนปฏิบัติแบบนี้ตลอดเหรอ?) (มาโกโตะ)

 

ผมไม่เก่งกับการจัดการความสนใจแบบนี้

 

ผมตกใจที่เขาสามารถเล่นบทผู้กอบกู้เกิดใหม่ต่อไปได้

 

มาดื่มกันคราวหน้า, ซากุไร-คุง

 

ก่อนนั่น, เราต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้าเรา

 

{ผมทำอะไรได้ตอนนี้}

 

ผมตั้ง [โล่งจิต] ไปที่ 99% และถามตัวผมเอง

 

ผมไม่มีมานา

 

เพื่อที่จะใช้เวทมนตร์สปิริตอีกครั้ง, ผมต้องรออีกหน่อย

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดมีมานาเหลือนิดเดียว

 

ผมยืมไม่ได้อีกแล้ว

 

ถ้าเจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่…ไม่, เจ้าหญิงจะไมมาในสนามรบแบบนี้

 

อย่าไปพึ่งสิ่งที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

 

ถ้ามันมีอะไรบางอย่าง…

 

ไพ่ที่ผมใช้ได้…

 

“XXXXXXXXXXX (สปิริต-ซัง, โปรดให้ผมยืมพลังด้วยครับ…)” (มาโกโตะ)

 

ผมยืดมือขวาและพูดในภาษาสปิริตโดยไม่รู้ตัว

 

สปิริตสีน้ำเงินน้อยๆที่ลอยอยู่ตรงหน้าของผม

 

มือนั้นของผมจับความว่างเปล่า

 

ผมไม่สามารถสัมผัสสปิริตได้

 

ผมคิดว่าผมสามารถใช้จังหวะเดียวกันกับสปิริตได้, แต่…ถ้าผมไม่สามารถสัมผัสพวกเขา, มันเป็นไปไม่ได้, หือห์

 

“ม-มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)

 

เสียงที่สับสนของเจ้าชายเลนเนิร์ดมาถึงหูผม, แต่ผมทำต่อไป

 

“XXXXXXXXXXXXX (ถ้ามันมีอะไรที่ผมทำได้…ผมจะทำทุกอย่างครับ…)” (มาโกโตะ)

 

ผมพูดต่อด้วยมือที่ยื่นออกไป

 

ไม่มีการตอบกลับมา

 

(มันไม่ได้ผล, หือห์…) (มาโกโตะ)

 

{—ฟุฟุ}

 

ผมได้ยินเสียงหัวเราะในหูผม

 

มันไม่ใช่เสียงเด็กของสปิริตที่ปรกติจะได้ยิน?

 

เมื่อผมหันไป, มีสาวสวยที่ทั้งตัวเป็นสีน้ำเงิน

 

ผมสามารถเห็นด้วยการเหลียวมองว่าเธอไม่ใช่มนุษย์

 

“…สปิริต?” (มาโกโตะ)

 

มีสปิริตที่เหมือน-คนแบบนี้ด้วยเหรอ…?

 

ตัวของเธอค่อนข้างคล้ายกับโนอาห์-ซามะ

 

“XXXXXXXXX (ชั้นแค่ต้องช่วยนายใช่มั้ย?)”

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

สปิริตในร่างสาวจับมือของผม

 

ความรู้สึกถึงความเย็นที่เพลิดเพลินห่อมือของผม

 

ผ-ผมสามารถจับเธอ

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น…

 

{ผมสามารถใช้จังหวะเดียวกันกับเธอได้?}

 

◇ฮีโร่สายฟ้า: เกราลท์◇

 

มอนสเตอร์จำนวนเท่าไหร่แล้วที่ฉันตัดมัน?

 

ฉันหยุดนับเมื่อมันไปถึง 10, และแค่ตั้งสมาธิบนการจำกัดมอนสเตอร์เพียงอย่างเดียว

 

“เกราลท์-ซามะ!”

 

“อะนิ-ซามะ!”

 

ฉันสามารถเห็นคนจากคณะอัศวินอากาศทิศเหนือเข้ามาสนับสนุน

 

“พวกนาย, ไม่ต้องมาลึกเกินไป! สนับสนุนต่อไปเรื่อยๆ!” (เกราลท์)

 

ฉันสามารถบอกได้ดีจริง เพราะฉันสู้อยู่ตรงนี้

 

พวกนี้ไม่ใช่มอนสเตอร์ปรกติ

 

อัศวินระดับสูงธรรมดา จะไม่สามารถยืนกับมันได้

 

ฉันยืนยันสถานการณ์ระหว่างที่สู้ ฉันสามารถบอกได้ว่าคณะอากาศสู้อยู่ตรงกลาง, และกองทหารอัศวินแห่งแสงสู้ในทั้งสองข้าง

 

อัศวินเพกาซัสและนักเวทย์สู้มอนสเตอร์ที่บินอยู่, แต่…

 

(…แย่แล้วว่ะ) (เกราลท์)

 

พวกเราได้ถูกดันถอยหลังอย่างช้าๆ

 

(ไอเวรนั่นทำอะไรอยู่วะ?!) (เกราลท์)

 

ฉันเห็นตัวของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำที่มุมของตาฉัน

 

แก, ใช้เวทมนตร์ที่เอาชนะชั้นได้แล้ว!

 

แต่เขาไม่แสดงสัญญานที่จะใช้เวทมนตร์

 

“เวรเอ๊ย, ไอ้ขึ้ขลาด” (เกราลท์)

 

เขาได้กลัวกับกลุ่มของมอนสเตอร์เหรอ?!

 

ฉันตั้งสมาธิกับมอนสเตอร์ตรงหน้าฉัน

 

หลังจากซักพัก…

 

{ฉันได้ถูกโจมตีโดยแรงกดดันที่สิ้นหวัง ที่มันเหมือนมันสามารถแช่แข็งหลังฉันได้}

 

ในเวลาที่ฉันเป็นเด็กและสูกับมังกรตัวแรก

 

ในเวลาที่ฉันท้าทายอีแก่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แตะถูดซัดจนช้ำ

 

ในเวลาที่ฮีโร่แห่งแสงที่ปรากฏมากระทันหันจากต่างโลก และขโมยคู่หมั้นเพื่อนวัยเด็กไปจากฉัน

 

ผมรู้สึกว่านั่นเทียบได้กับสิ่งนั้น และหันกลับไป

 

“น-นั่นอะไร?” “เวทมนตร์…?” “ชั้นไม่เคยเห็นนี่มาก่อน…” “ว-วิ่ง! นายจะติดอยู่ข้างใน!”

 

อัศวินได้สร้างความวุ่นวาย

 

มียักษ์น้ำขนาดมโหฬารที่รู้สึกเหมือนมันจะเจาะสวรรค์ได้

 

“อะไร…?” (เกราลท์)

 

บางอย่างขนาดยักษ์ได้ปรากฏขึ้นกระทันหัน ทำให้ทหารประเทศแห่งแสงกลัว และแม้แต่มอนสเตอร์ด้วย

 

ยักษ์มองลงมาที่เรา…และได้กวาดแขนที่ยาวไปที่พื้น

 

“อว้าาา” “ช-ช่วยด้วย!!” “ช-ชั้นจะตายที่นี่—เอ๋?” “อะไร?” “ไม่ม่อะไรเกิดขึ้น?”

 

มันดูเหมือนมันโจมตีอย่างไม่เลือก, แต่มันได้โจมตีแค่มอนสเตอร์อย่างมีทักษะ

 

มอนสเตอร์ที่อยู่บนพื้น, มอนสเตอร์ที่บินอยู่, พวกมันทั้งหมดถูกกลืนเข้าไปในตัวของยักษ์

 

พวกมันถูกจับเข้าในในตัวยักษ์น้ำ มอนสเตอร์พยายามดิ้นรนที่จะออกมา, แต่ดูเหมือนว่ามันทำไม่ได้

 

(เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็นการเปลี่ยนของเวทมนตร์น้ำ: คุกน้ำแข็ง?) (เกราลท์)

 

แต่รูปร่างมันได้ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงนะ

 

““““““““““…….””””””””””””””

 

ทุกคนมองด้วยปากที่อ้ากว้าง

 

ยักษ์ที่จับมอนสเตอร์ทั้งหมดในตัวมัน ไปที่ทะเลอย่างช้าๆ

 

ฉันมองไปรอบๆและผู้คนได้ตะลึง, และเห็นไอเด็กเวรที่ฉันชินหน้ามัน

 

ฉันได้วิ่งไปที่ที่เขาอยู่

 

“เฮ้ย! เวทย์นี่เป็นการทำของฮีโร่ของโรเซสเหรอ?!” (เกราลท์)

 

“ใช่! มันเป็นเวทย์ของมาโกโตะ-ซัง!” (เลนเนิร์ด)

 

เด็กเวรพูดด้วยตาที่เป็นประกาย

 

ทำไมนายพูดมันอย่างมีความสุขวะ?

 

“นั่นมันจะโอเคกับนายเรอะ? ตั้วแทนของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำจะกลายเป็นเขานะรู้มั้ย?” (เกราลท์)

 

ผมบอกเค้าอย่างนั้น

 

“มาโกโตะ-ซังน่าทึ่งจริงๆ!” (เลนเนิร์ด)

 

ฮีโร่น้ำแข็งได้หน้าแดงและมีสีหน้าเหมือนหญิงสาว ฉันไม่รู้สึกว่าอยากจะพูดอะไรอีกแล้ว

 

“ชิ, ถ้าแกมีเวทย์แบบนั้น, ใช้นั่นตั้งแตกแรกสุดเลยสิวะ…” (เกราลท์)

 

ฉันดูเหมือนไองี่เง่าที่มาตรงนี้

 

“อะไร แม้ว่าเรามานี่เพื่อมอบกำลังเสริม, มันจบแล้ว”

 

“อุอ้า!” (เกราลท์)

 

“ปราชญ์ผู้หญิงใหญ่-ซามะ!” (เลนเนิร์ด)

 

นั่นทำให้ฉันกลัว

 

“จู่ๆก็อย่าโผล่มาสิ, อีแก่” (เกราลท์)

 

“หือห์?”

 

ฉันโดนต่อย

 

นั่นมันเจ็บ เวรเอ๊ย

 

“ช่างเป็นปากที่แย่ที่นักเรียนคนนี้ของชั้นมี ยังไงก็ตาม นั่นค่อนข้างเป็นเวทมนตร์ที่แปลก”

 

อีแก่มองยักษ์น้ำที่จากไปเหมือนประทับใจ

 

“เฮ้, นั่นเวทย์อะไร? แม้ชั้นรู้สึกแค่มานาเหมือน-ขยะมาจากไอฮีโร่ของโรเซสเหมือนเคย, ทำไมเค้าใช้เวทย์บ้าบอแบบนั้นได้ล่ะ?” (เกราลท์)

 

“{ชั้นไม่รู้}”

 

หือห์?

 

อย่าโกหกน่า

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่รู้ทุกอย่าง, ใช่มั้ย?

 

“มันคล้ายกับเวทมนตร์สปิริตที่จอห์นนี่ใช้, แต่…ทั้งหมดเพราะชั้นใช้เวทมนตร์สปิริตไม่ได้…”

 

“คนที่เธอเทียบคือนักเวทย์ในตำนาน, จอห์นนี่ วอล์กเกอร์

 

พวกพ้องของอีแก่ปราชญ์ผู้ยิงใหญ่ 1,000 ปีก่อน

 

หนี่งในสมาชิกของปาร์ตี้สี่คนในตำนาน

 

แม้แต่เธอก็บอกฉันว่าคล้ายกับเขา…

 

ฮีโร่ทุกคนของต่างโลกมันแค่…

 

“เฮ้ย, เกราลท์ ผู้ใช้สปิริต-คุงน่าจะหลุดการควบคุมแล้วตอนนี้ นายเลยต้องไปช่วยเค้า”

 

“หือห์?” (เกราลท์)

 

เธอพูดอะไรของเธอ?

 

มันเพิ่งจะลักพาตัวมอนสเตอร์เมื่อกี้นี้นะ, รู้มั้ย?

 

ไม่มีทางที่มันจะอยู่เหนือการควบคุม

 

“ยักษ์น้ำมันเซแล้ว เค้าอาจจะใช้เวทย์โดยไม่รู้ตัว ถ้ามันเป็นแบบนี้, ผู้ใช้สปิริต-คุงจะตกอยู่ในอันตราย เค้าต้องไม่ยั้งคิดเพื่อที่จะช่วยพวกนายของประเทศแห่งแสงนะ, รู้มั้ย”

 

“…”

 

ฉันรู้

 

มันจะอันตรายถ้าเป็นแบบนั้นต่อไป

 

ฉันจะไม่สามารถกำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมดได้คนเดียว

 

“ไปได้แล้ว”

 

อีแก่เตะหลังฉัน

 

“เจ็บโว้ย, อีแก่เวร!” (เกราลท์)

 

ผมใช้เวทมนตร์ลอยตัวเพื่อตามยักษ์ไป

 

เหี้ยเอ๊ย!

 

น่าปวดหัวว่ะ!

 

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

 

(…ฮึง…)

 

เวทมนตร์ยักษ์น้ำ

 

มีมอนสเตอร์มากมายถูกขังอยู่ในน้ำ

 

ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอะไรหลังจากนั้น, ดังนั้นผมไปที่ทะเลก่อนตอนนี้

 

“อาา…รู้สึกไม่ดีเลย” (มาโกโตะ)

 

มันเป็นความรู้สึกแปลกเหมือนกับผมดึ่มแอลกอฮอล์มากเกินไป

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำสิ่งนี้, แต่ผมรู้ว่าทำไม

 

มันเป็นการเมามานาที่ลูซี่รู้สึกบ่อยๆ

 

เมื่อผมมองไปข้างผม…

 

{—XXXXXXXXXX (ฟุฟุฟุฟุ, นี่มันสนุก)}

 

สาวสปิริตที่งดงาม

 

ไม่, ผมได้ยินชื่อเธอก่อนหน้านั้น

 

ชื่อของเธอคือสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, มันดูเหมือนเธอได้ชอบผมและให้ผมยืมความช่วยเหลือ

 

ตอนนี้ผมได้ใช้จังหวะเดียวกันกับอันไดน์อยู่

 

มานาได้เข้ามาที่ผมอย่างอุดมสมบูรณ์

 

สปิริตมี…มานาไม่จำกัด, ใช่มั้ย?

 

ผมสงสัยว่ามันคืออะไร…

 

ต่างจากเวลาที่ทำกับเจ้าหญิงโซเฟียและเจ้าชายเลนเนิร์ด, ผมบอกไม่ได้ว่าจะหยุดใช้จังหวะเดียวกันเมื่อไหร่

 

หืมม, ผมควรทำยังไงดีหลังจากที่ไปที่ทะเล?

 

—XXXXXXXXXX (เฮ้ เฮ้, ถ้าอย่างนี้นายมาเล่นกับชั้นตลอดไปมั้ย?)

 

สาวสวยที่ค่อนข้างคล้ายกับโนอาห์ซามะชวนผมด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่

 

ข้อเสนอนั้นน่าสนใจ, แต่…

 

หืม? บางอย่างได้พุ่งเข้ามาที่เรา?

 

ใครนะ? ชายผมทองด้วยตาที่ดู-ชั่วร้าย

 

อ้า, เขากระโดดเข้ามาในยักษ์น้ำ

 

“เฮ้ย! ไอเวร, กลับมามีสติสิวะ!” (เกราลท์)

 

ผมโดยต่อยกระทันหัน

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

“หลังจากนั้นเขาจับคอเสื้อและเขย่าผม, และ…{ผมได้กลับมามีสติ}

 

ในทันทีนั้น, ยักษ์น้ำได้พังทลายและมอนสเตอร์ได้ถูกโยนลงไปในทะเล

 

มันมีมอนสเตอร์บางตัวที่จะจมไปแบบนั้น, และบางตัวที่จะหนีไปในทะเลเปิด

 

อย่างไรก็ตาม, มันไม่มีซักตัวที่พยายามจะกลับไปที่ประเทศแห่งแสง

 

เมื่อผมสังเกต, สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์ได้หายไปแล้ว

 

(มันโอเคที่จะปล่อยมอนสเตอร์ไว้แบบนี้มั้ย…?) (มาโกโตะ)

 

แต่มันหนีไปในทะเลเปิด

 

ออกจากทางเพื่อไล่มันและกำจัดมันค่อนข้าง…

 

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้นด้วยจิตที่เมาของผม, ผมได้สังเกตกระทันหัน

 

(เฮ้? เดี๋ยวก่อนนะ ชั้นตอนนี้ลอยอยู่ในอากาศนี่?) (มาโกโตะ)

 

“เฮ้ย”

 

ผมได้ยินเสียงที่หงุดหงิดจากข้างบน

 

เมื่อผมมองขึ้นไปผมเห็นเกราลท์-ซังได้หิ้วผมกลาง-อากาศ

 

“ตื่นยังวะ?” (เกราลท์)

 

“ช-ใช่” (มาโกโตะ)

 

โอ้, ดูเหมือนผมได้ถูกช่วยโดยฮีโร่สายฟ้า

 

“ชั้นมานี่ตามคำสั่งของอีแก่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เธอพูดว่าเวทย์ของนายควบคุมไม่อยู่” (เกราลท์)

 

“เก่ะห์” (มาโกโตะ)

 

ครั้งที่สอง, หือห์

 

ไม่ดีเลย

 

ผมต้องบริจาคเลือดอีกเหรอ?

 

“เฮ้ย, เราจะกลับไปแล้ว นายใช้ลอยตัว, ได้ใช่มั้ย?” (เกราลท์)

 

“ไม่ได้” (มาโกโตะ)

 

“ทำไม?!” (เกราลท์)

 

เพราะลอยตัวเป็นเวทมนตร์ระดับกลาง

 

ฝึกหัดไม่สามารถใช้มันได้

 

“เวรเอ๊ย จับแน่นๆ” (เกราลท์)

 

ผมจบที่เกราลท์-ซังแบกผม

 

“อืม, ขอบคุณนะ, เกราลท์-ซามะ” (มาโกโตะ)

 

เขาเป็นลูกชายของแกร์นดยุคจากประเทศที่ใหญ่

 

ผมควรจะระวังกับคำพูดผม

 

แต่มันช้าไปนิดหน่อยแล้วนะ

 

“-ซามะไม่จำเป็น” (เกราลท์)

 

“อืม, เกราลท์-ซัง”

 

“-ซังก็ไม่จำเป็นด้วย ไม่ต้องใส่คำให้เกียรติ

 

เออ๋, แต่ผมไม่เก่งกับเรื่องนั้นนะ

 

“เกระ-ยัง” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นจะฆ่านาย” (เกราลท์)

 

เฮี้ยะ!

 

“ขอบคุณ, เกราลท์” (มาโกโตะ)

 

“……”

 

ไม่มีคำตอบ?!

 

ในท้ายที่สุดไม่มีการสนทนาหลังจากนั้น, และเขาหิ้วผมไปที่ประตูใหญ่ทิศเหนือที่เจ้าชายเลนเนิร์ด และคนอื่นรออยู่

 

“มาโกโตะ-ซัง!” (เลนเนิร์ด)

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดกอดผม

 

“ฮีโร่-โดโนะ! ช่างเป็นเวทมนตร์ที่เหลือเชื่อ!”

 

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันดูเหมือนจะโอเคด้วย

 

“ฮีโร่มาโกโตะ-ซามะ, นั่นมันงดงาม”

 

“ดูเหมือนเราเป็นคนที่ถูกช่วย, หือห์…”

 

กัปตันอัศวินแห่งแสงพูดมันด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว

 

“คนอื่นโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่, ต้องขอบคุณนาย คนที่บาดเจ็บสำหัสได้ถูกพาไปและรักษาแล้ว”

 

นั่นโล่งใจ แต่ผมไม่รู้ว่าความเสียหายมากแค่ไหนที่ผมลดได้นะ

 

“รายงานครับ! ประตูใหญ่ทั้ง 4 ของซิโฟเนียได้สู้มอนสเตอร์กลับสำเร็จแล้วครับ!”

 

“ได้ยินนั่นมั้ย?! การต่อสู้นี้เป็นชัยชนะของเรา!”

 

““““《ครับบบบบบบบ!!》”””””

 

ทหารส่งเสียงเชียร์กับคำพูดของกัปตันอัศวิน-ซัง

 

เข้าใจแล้ว, เราชนะ

 

นั่นโล่งใจ

 

พวกเราสนทนากันซักพักหนึ่ง, แต่…บางคนได้เข้าหาเรา

 

ผู้ชายที่ใส่ชุดเกราะสีทอง, ผมบลอนด์, และตาที่คม

 

คนนั้นมองไปรอบๆที่ทหารประเทศแห่งน้ำ, จากนั้นหันไปโดยไม่พูดอะไร

 

เอ๋? ไม่ใช่ว่าเขามีธุระที่นี่เหรอ?

 

“ฮีโร่ของโรเซส, คณะอัศวินอากาศทิศเหนือได้ถูกช่วยโดยเวทย์ของนาย” (เกราลท์)

 

เกราลท์พูดกับผมด้วงหลังที่หันไป

 

“อย่าเข้าใจผิดนะเว้ย! นายตอนนี้แข็งแกร่งกว่า! แต่ชั้นจะสู้กับนายใหม่ซักวันนึง, และในเวลานั้น, ชั้นจะเป็นคนที่ชนะ!” (เกราลท์)

 

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

 

แต่ผมไม่อยากสู้ใหม่นะ…

 

“นายช่วยเรา ชั้นขอขอบคุณนาย” (เกราลท์)

 

เขาจากไปหลังจากพูดสิ่งนั้น

 

เบจิต้า?

 

“มาโกโตะ-ซัง, กลับไปที่เน่-ซามะอยู่เถอะ เธอต้องกังวลแน่” (เลนเนิร์ด)

 

“ใช่, มาทำนั่นเถอะ, เจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)

 

ผมอยากจะเจอลูซี่และซา-ซังด้วย

 

พวกเขาโอเค, ใช่มั้ย?

 

“ในที่สุดมันก็จบแล้ว?”

 

ผมพยักหน้ากับตาแก่

 

“มา, กลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

อาา, นั่นลำบากมาก

 

ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนียในที่สุดก็จบแล้ว

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord