เคลียร์นะเฮีย! เป็น'เมีย'ผมนะ - ตอนที่ 67

เวลาผ่านไปสักพัก

แรงขยับที่ท้ายเรือทำให้ริวที่นั่งอยู่ใกล้ๆระกาหันไปมองคนที่ฟุบอยู่ทันที

“ มันตื่นแล้วครับนาย! “ รันตะโกนบอกกุนเสียงดังลั่นเพราะต้องพูดแข่งกับเสียงเรือที่กำลังแล่นมุ่งหน้าเข้าสู่เกาะร้าง

กุน นิและเมฆาเดินตรงเข้ามาหารันที่อยู่ท้ายเรือนิ่งๆ

“ ให้นิฉีดยาให้มันเลยมั้ยคะ “ นิชาถามกุนเสียงเครียด

“ ไม่ต้อง ปล่อยมัน “ กุนบอกเสียงเรียบ

“ พวกแกจับมันไว้ให้ดี อย่าให้มันหลุดออกมาได้ละ “ นิชาสั่ง ดิวและชายที่อยู่ข้างๆ

“ ครับพี่นิ “ ทั้งสองพยักหน้าตอบรับและเดินไปล็อกแขนระกาคนละข้าง

“ ถึงแล้วครับนาย “ จาพูดขึ้นเมื่อเรือจอดเทียบชายหาด

“ เอามันลงมา “ กุนสั่งเสียงเรียบ พร้อมกับลงจากเรือด้วยท่าทีนิ่งๆ ลูกน้องทั้งหมดก็เดินตามไปโดยกึ่งลากกึ่งดึงระกาให้เดินไปด้วย

“ มึงว่านายจะเอามันถึงตายมั้ยวะ “ ชายหันไปถามยิวที่แบกระกาอยู่

“ ยุ่งกับคนของนาย นายไม่เอามันไว้แน่นอน มึงเชื่อกูเหอะ “ ยิวบอก พร้อมกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ อึก! “ เสียงของระกาทำให้ทุกคนที่กำลังเดินอยู่หยุดชะงัก

มือหนาของระกาจับไปที่หัวของตัวเองด้วยความมึนไม่น้อย

“ พวกมึง..เป็น..ใคร “ ระกาหันซ้ายหันขวาถามดิวและชายเสียงแหบพร่า

“ เดินต่อ “ เสียงเข้มของกุนสั่งขึ้น โดยไม่หันไปมองระกาเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินในสิ่งที่ระกาถามตาม

ระกาที่พึ่งตื่นด้วยความงงก็เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอยภัยของตัวเอง

“ พวกมึงปล่อยกู! ปล่อยสิวะ!! “ ร่างแกร่งของระกาพยายามดิ้นหนีจากเงื้อมือของดิวและชาย แต่แรงของระกาในตอนนี้นั้นไม่สามารถที่จะหลีกหนีจากแรงของทั้งสองได้เลย

กุนที่ได้ยินเสียงโวยวายของระกาก็หยุดเดินทันทีพร้อมกับหันไปทางระกาแล้วจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ พอๆกับที่ระกานั้นจ้องไปที่ใบหน้าของกุนเช่นกัน

เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาระกาอย่างช้าๆ ดิวและชายก็ออกแรงจับระกาให้แน่นมากกว่าเดิม เพราะรู้ว่าต่อไปนี้อะไรจะเกิดขึ้น

ผลั่ก!!!

หมัดที่กระทบใบหน้าทำให้ระกาหันไปด้านข้างอย่างแรง

“ ถ้ายังโวยวายไม่เลิก..มันจะไม่ใช่แค่นี้ “

“ ถ้าไม่อยากถูกกระทืบตาย..ก็หุบปาก “ กุนพูดจบก็หันหลังเดินต่อ ชายและดิวกึ่งลากกึ่งดึงระกาตามเจ้านายตัวเองไปทันที โดยมีนิชาและเมฆาเดินอยู่ตามหลัง

ระกาได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธโดยไม่ได้พูดอะไรกลับไป

เมื่อมาถึงที่หมาย ซึ่งเป็นที่ที่ทุกคนต่างก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เพราะแต่ละคนก็ผ่านการใช้ชีวิตในที่นี่มาแล้วเพราะที่แห่งนี้คือที่สำหรับคนที่ทำผิด และทั้งหมดนั้นก็ไม่เคยมีใครไม่ทำผิดเลยสักคนเดียว ยกเว้นก็แต่กุน เพราะร่างสูงนั้นเป็นคนสร้างที่แห่งนี้เองกับมือและเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่ด้วยตนเอง

“ นายครับ “ เมฆาเดินเข้าไปใกล้กับกุนและทำท่าจะพูดบางอย่างแต่กุนยกมือห้ามเอาไว้ก่อน

“ ฉันขอคุยกับมันก่อน “

กุนเดินตรงไปเรื่อยๆจนมาถึงด้านใน ซึ่งภายในนั้นรายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ซึ่งแน่นอนว่าสถานที่ตรงนี้ไม่มีใครเข้ามาได้ง่ายๆและไม่สามารถกลับออกไปได้ง่ายๆเช่นกันถ้าไม่ได้มากับเจ้าของ

“ มึงมีอะไร! “ ระกาจ้องเขม็งไปที่กุนด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น

“ มึงชื่อระกาใช่มั้ย “ กุนหันมาถามระกาเสียงนิ่ง

“ เออ “

“ งั้นมึงก็คือคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของปี? “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

ระกาชะงักไปนิดเมื่อได้ยิน แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักเพราะเขาเองก็จ้องจะเล่นงานอีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน แต่มาพลาดท่าให้ถูกจับได้เสียก่อน แผนที่เขาวางไว้มันจึงต้องล้มเลิก

“ ……… “ ระกาไม่ได้ตอบอะไรกุนกลับไป เขายกยิ้มมุมปากใส่ร่าวสูงตรงหน้าอย่างกวนๆ

ผลัก!

ดิวต่อยเข้าไปที่ท้องของระกาอย่างแรง

“ นายกูถาม จะยิ้มทำเหี้ยอะไร ตอบนายกู!! “ ดิวตะคอกใส่ระกาเสียงดังลั่น

ระกาตัวงอเล็กน้อย แต่ริมฝีปากยังคงยิ้มออกมา

“ มึงก็รู้อยู่แล้วนี่ ถึงได้จับกูมา แล้วจะถามกูทำไม “ ระกาเลิกคิ้วใส่อย่างกวนๆ

“ งั้นก็ดี จะได้ตัดสินใจได้ง่ายหน่อย “ กุนจ้องหน้าระกานิ่งๆ สักพักก็ยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ ระกาชะงักไปนิดเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า

“ มึงจะทำอะไร “ ระกาจ้องหน้ากุนเขม็ง

“ ก่อนที่กูจะตอบคำถามมึง มึงต้องตอบคำถามกูก่อน ว่ามึงทำอะไรกับคนของกู “ กุนพูดจบก็ดึงนิชาเข้ามาใกล้ๆ นิชากัดฟันกรอดด้วยความแค้น

“ หึ! กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู อีนี่มันเป็นเมียกู กูจะทำอะไรมันก็ได้ “ ระกายิ้มมุมปากพร้อมกับทำหน้าเหนือๆ

“ อย่างงั้นหรอ.. “ รอยยิ้มของกุนหายไปทันทีที่ฟังจบ เขาหันไปมองดิวริวและชายพร้อมกับพยักหน้านิดเพื่อให้ลงมือ

ริวมายืนข้างหน้าระกา ระกาเองก็มองหน้าริวอย่างท้าทายกลับไปโดยไม่เกรงกลัว

“ อย่าให้มันตายละ “ นิชาบอกเสียงนิ่ง ดวงตาหวานจ้องมองไปที่ใบหน้าของระกาด้วยความรังเกียจ และที่เธอเอ่ยบอกห้ามออกไปก็ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงแต่อย่างใด แต่เพราะเธอรู้ว่าต่อไปนี้คนเลวแบบระกาจะต้องเจอกับอะไร

ผลัก! ผั๊วะ! ตุบ ตุบ! ผั๊วะ!!

ร่างของระกาล้มทั้งยืนทันทีที่เท้าของริวเตะเข้าไปที่ใบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่ริวต่อยไปที่ใบหน้าและท้องของระกาหลายทีอย่างแรง

กุนเดินเข้าไปใกล้กับระกา พร้อมกับนั่งลงตรงหน้า

“ กูไม่รู้หรอกนะว่าถ้ากูไม่เอาตัวมึงมา มึงจะทำเรื่องเลวระยำอะไรกับเมียกูอีก แต่ที่กูรู้ก็คือ..วันนี้มึงไม่รอดแน่ “ กุนยิ้มอย่างร้ายๆ

ส่วนระกานั้นก็ลืมตามองกุนนิ่ง แต่สีหน้าแล้วแววตาของระกานั้นไม่ได้มีความเกร็งกลัวอะไรในสิ่งที่กุนพูดเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเขาเองก็จะรู้ว่าอีกคนไม่ได้แค่พูดขู่เขาก็ตาม

“ ถุย! “ ระกาถุยน้ำลายที่ปนเลือดใส่หน้าของกุน

“ กูไม่กลัวมึงหรอกเว้ย! “

“ พูดกับนายกูดีดี! “ ริวเตะไปที่ลำตัวของระกาอย่างแรง

ผั๊วะ!

“ อึก! “ ระกาตัวงอด้วยความจุกและปวด

“ หึ กูคงใจดีมากไปสินะ มึงถึงยังปากดีอยู่แบบนี้ “ กุนใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตัวเองนิดๆแล้วลุกขึ้นยืน

“ พ่อแม่เมียกูต้องตายก็เพราะมึง เมียกูต้องรู้สึกแย่ก็เพราะมึง “ กุนมองหน้าระกานิ่ง แต่แววตานั้นเหมือนมีไฟที่กำลังรุกโชนอยู่ตลอดเวลา

“ เดี๋ยวกูจะให้มึงเล่นกับแมวของกูหน่อย บางที..มึงอาจจะชอบ “ กุนกระตุกยิ้มมุมปาก

เขาเงยหน้ามองชายและดิวพร้อมกับพยักหน้าเพื่อให้ลูกน้องไปจูงแมวที่เขาเลี้ยงไว้ให้มาที่นี่ ชายกับดิวพยักหน้ารับรู้พร้อมกับเดินตรงทางด้านหลัง

“ มะ..แมวอะไรของมึง “ ระกาถามกุนด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

“ หึ ทำไม? มึงคิดว่ากูจะเอาตัวอะไรมาให้มึงเล่นงั้นหรอ “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ มาแล้วครับนาย “ ริวเดินเข้ามาใกล้กุนแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ

“ เมียวๆ “ นิชาทักแมวน้อยของกุนยิ้มๆเมื่อหันไปเห็นร่างของเมียวๆเดินเข้ามาหาพวกเขา

“ มะ..หมาป่า! “ ระกาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหมาป่าตัวใหญ่ขนสีเทา ซึ่งใบหน้าของมันนั้นไม่มีมีความเป็นมิตรอยู่เลยแม้แต่น้อย แววตาของเมียวๆมองไปที่ระกาเหมือนเห็นเหยื่อและศัตรูอยู่ในคนคนเดียวกัน

“ หึหึ นี่แหละ แมวของกู อยากทักทายมันหน่อยมั้ย “ กุนยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปหาหมาป่าที่ตัวเองเลี้ยงเอาไว้

“ ………. “ ระกานิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะตอนนี้เขากำลังช็อกกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“ ไงมึง หึหึหึ อึ้งไปเลยหรอวะ “ ริวตบไปที่หน้าของระกาเบาๆพร้อมกับหัวเราะออกมานิดๆ

“ มึงบ้าไปแล้วหรอ!! เลี้ยงหมาป่าที่นี่เนี้ยนะ “ ระกาตะคอกถามกุนเสียงดังลั่น

กุนยกนิ้วชี้ไปที่ปากของตัวเอง

“ จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังมาก พอดีแมวของกูไม่ค่อยชอบคนแหกปากเสียงดังโวยวายเท่าไหร่ว่ะ ได้ยินทีไรอยากจะเข้าไปเล่นด้วยทุกที “ กุนหันไปลูบหัวของเมียวๆเบาๆ

“ มึงมันบ้าไปแล้ว!! “

“ ฮือออ “ เสียงขู่คำรามในลำคอของเมียวๆดังขึ้นทันที ระกาถอยห่างทันทีเมื่อเจอเสียงขู่ของหมาป่าตรงหน้า แต่ถอยไปไม่ได้เท่าไหร่ก็ต้องหยุดลงเพราะริวล็อกตัวของเขาเอาไว้ไม่ให้หนีไป

“ กูอยากจะถามอะไรมึงหน่อย ถ้ามึงตอบกูดีดี กูอาจจะไม่ให้ลูกแมวของกูไปเล่นกับมึงก็ได้นะ “ กุนพูดใส่ระกาด้วยท่าทีสบายๆพร้อมกับลูบหัวเมียวๆไปด้วย

“ ถะ..ถามเหี้ยอะไร! “ ระกามองกุนสลับกับหมาป่าด้วยความหวาดกลัว

“ มึงฆ่าพ่อกับแม่ปีทำไม “ กุนจ้องมองระกานิ่งพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ที่พื้นนิ่งๆ

“ เอามันขึ้นมา “ กุนสั่งริวที่จับตัวระกาอยู่ ริวกระชากระกาให้ขึ้นมายืนตรงตามคำสั่งทันที

“ ตอบกูมา “

ระกามีแววตาที่ฉายแววลังเลออกมาเล็กน้อย

“ กูจะให้เวลามึงสิบวิ แล้วตอบกู “ กุนพูดสั้นๆ แล้วจ้องหน้าระกานิ่งๆอยู่แบบนั้น ซึ่งมันก็เหมือนเป็นการกดดันระกาอยู่กลายๆ ระกากลืนน้ำลายลงคอนิดๆแต่พยายามเก็บสีหน้าที่หวาดกลัวของตัวเองเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะเก็บเอาไว้ไม่มิดเลยก็ตาม

.

.

“ หมดเวลา “ กุนพูดขึ้น เขาหันไปทางดิวแล้วชายที่จับเมียวๆอยู่ พร้อมกับเอื้อมมือไปจับโซ่ที่ดิวและชายได้ถือเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เมียวๆพุ่งตรงเข้าไปที่เป้าหมาย

“ กูใหโอกาสมึงแล้วนะ แต่มึงเลือกทางนี้เอง “ เสียงของกุนเริ่มเข้มขึ้น ระกาเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำลายของหมาป่าตรงหน้าที่ดูท่าแล้วเจ้าของของมันคงไม่ได้ให้กินอะไรมาก่อนแน่ๆ สีหน้ามันถึงพร้อมจะขย่ำเขาขนาดนี้

“ มะ..มึงไม่กล้าหรอก “ ระกาพูดท้าทายด้วยเสียงอันสั่นเทา กุนไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรอีกฝ่ายกลับไป เขาหันไปมองเมียวๆอีกครั้งพร้อมกับลูบหัวของสัต์เลี้ยวตัวเองเบาๆ

“ จัดการ! “ กุนปล่อยโซ่ออกทันทีที่พูดจบ

เมียวๆหรือหมาป่าสีเทาก็กระโจนไปข้างหน้าทันที พอๆกับที่ริวปล่อยมือออกจากตัวของระกา

“ อ๊ากกกกกกกกกก “ ระการ้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะหมาป่าตัวใหญ่ได้ตรงมากัดที่แขนขวาของเขาอย่างแรง

“ อ๊ากกกกเจ็บ! อ๊ากกกก “ ระกาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับร้องออกมาเสียงดังลั่น นิชายกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“ เมียวหยุด!! “ เสียงของกุนตะโกนบอกนักล่าของตัวเอง ซึ่งมันก็ทำให้เมียวๆที่กำลังลิ้มรสของเลือดอันหอมหวานที่ไหลมาจากแขนขวาของศัตรูนั้นต้องหยุดชะงักลงทันที มันค่อยๆปล่อยแขนของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระและเดินถอยหลังไปหานายของมันอย่างช้าๆ ดิวและชายก็จับโซ่ล็อกไปที่ปลอกคอของเมียวตามเดิม

ระกาทรุดตัวนั่งลงพร้อมกับจับแขนของตัวเองด้วยความเจ็บปวด

“ หึ มึงไม่อยากบอกกูก็ไม่เป็นไร แต่มึงต้องกราบขอโทษเมียกู! “ กุนจ้องหน้าระกานิ่ง พร้อมกับแผ่รังสีบางอย่างออกมา ซึ่งลูกน้องของกุนนั้นต่างก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาไม่น้อย

“ อึก! “ ระกากัดฟันเพื่อกลั้นความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

“ เม “ กุนเรียกชื่อคนสนิทที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างๆตัวเองพร้อมกับแบมือเพื่อขอโทรศัพท์

“ ครับนาย “ เมฆายื่นโทรศัพท์ให้กับกุน

“ กราบขอโทษเมียกู “ กุนยื่นกล้องไปตัวหน้าของระกา เพื่อให้คนที่เห็นคลิปได้มองใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“ กะ..กู อึก! กูขอโทษ “ ระกายกมือซ้ายขึ้นมาที่อกแล้วพูดขอโทษด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น กุนที่มองอยู่นั้นขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ

ผลั่ก!

ฝ่าเท้าของกุนถีบไปที่อกแกร่งของระกาอย่างแรง

“ โอ๊ยยยยยยยย อึก “ ระกากุมแขนของตัวเองแล้วร้องด้วยความเจ็บปวด

“ พ่อแม่มึงไม่เคยสอนหรอว่าเวลาจะขอโทษคนอื่น มันต้องยกมือไหว้ทั้งสองข้าง “ กุนเลิกคิ้วถามเสียงนิ่ง มือหนาก็ยังคงจับไปที่กล้องและถ่ายระกาอยู่แบบนั้น

“ จับมันขึ้นมา “ กุนสั่งเสียงเม ริวดึงคอเสื้อของระกาขึ้นมา ระกาได้แต่กัดฟันด้วยความเจ็บ

“ ขอโทษเมียกูใหม่ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ เพราะถ้ามึงยังไม่ไหว้ขอโทษเมียกูสวยๆอีกละก็..หึหึ “ กุนยกยิ้มมุมปากแล้วจ้องมองไปที่ร่างของระกาด้วยความดุดัน ระกาจ้องหน้ากุนด้วยสายตาอาฆาต

“ ขอ..โทษ “ ระกากัดฟันพูดออกไป

“ ขอโทษเรื่องอะไร “ กุนที่ถือโทษศัพท์เพื่อถ่ายวีดีโออยู่นั้น ขยับมาใกล้ระกานิดๆ

“ ขอโทษ…ที่กูไม่จับมึงทำเมียวันนั้นไง “ ระกาหันมายิ้มกว้างใส่กล้องโดยไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ

กุนกัดฟันกรอดเมื่อได้ยิน

“ มึง เลือก เอง นะ “ กุนพูดจบก็หยุดกล้องทันที

“ เมียวๆ “ กุเรียกเมียวเสียงนิ่ง ระกาเบิกตากว้างนิดๆ มองกุนสลับกับหมาป่าที่ดุร้ายไปมา เพราะเมื่อกี้เขามัวแต่อยากจะเอาคืนอีกฝ่ายจนลืมคิดไปว่าภัยอาจจะเข้ามาใกล้ตัว

ดิวและชายพาเมียวๆเดินเข้าไปใกล้กับกุน กุนเอื้อมมือมาจับโซ่เอาไว้

“ นายแน่ใจแล้วหรอครับ “ เมฆาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่เครียดไม่น้อย เพราะเขาไม่ค่อยชอบการทรมานหรือฆ่ากันแบบนี้เท่าไหร่นัก ถ้าหากไม่ได้ลงมือเอง

“ นิเอาเมออกไป “ กุนหันไปสั่งนิชาที่ยืนกอดอกมองระกาอยู่

“ มานี่มา “ นิชาเดินมาจับมือเมฆาให้มายืนอยู่ข้างๆตัวเอง

“ กูรู้ว่ามึงไม่กล้าหรอก “ ระกาเชิดหน้าบอกกุนอย่างท้าทาย

“ เพราะถ้ามึงทำอะไรกู อึก น้องปีของกู..คงไม่พอใจแน่ “ ระกากัดฟันบอกกุนออกไป ถึงแม้ว่าบาดแผลมันจะลึกมากแค่ไหนแต่ระกานั้นก็สามารถอดทนมันได้ เพราะเขาเองก็เคยผ่านความเจ็บปวดอะไรแบบนี้มาเหมือนกัน

กุนขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน

“ มึงไม่ต้องสงสัยไปหรอก กูจะบอกอะไรให้มึงรู้ไว้ ว่าน้องปีของกูเขาชอบกูมาก ชอบกูมาตั้งแต่เด็กแล้ว ส่วนคนนอกอย่างมึงไม่มีทางได้ใจปีหรอกเว้ย! ฮ่าๆๆๆ “ ระกาหัเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ริว ชายและดิวต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจไม่น้อย เพราะตอนนี้ระกานั้นมีอาการคล้ายๆกับคนสองบุคลิกไม่มีผิด

“ อ่อ แล้วมึงรู้อะไรมั้ย “

“ ตอนที่น้องปีเดินเข้ามาใกล้กูนะ แล้วกูเห็นขาขาวๆที่โผล่ออกมาจากกางเกง ของกูนี่แข็งไปหมดเลยว่ะอยากจะจับยัดของกูเข้าไปในตัวน้องปีแทบแย่แต่ติดตรงนี้ตรอนนั้นอายุมันยังไม่ถึง ฮ่าๆๆๆ ยังนะมึง ยังมีอีก กูยังเล่าความแรดของน้องปีไม่หมดเลย มึงอย่าพึ่งมองกูตาแข็งดิวะ “ ระกายิ้มกว้างจนตาหยี

“ แต่พอกุจะปล้ำมัน อีแก่สองตัวนั้นก็เข้ามาเสือก หึ! นี่ถ้ามันไม่เข้ามานะ ป่านนี้น้องปีได้ตกเป็นเมี.. “

ผลั่ก! ผั๊วะ! ตุบ!

หมัดและเท้าของกุนปะทะไปที่ใบหน้าและลำตัวของระกาทันทีที่ยังพูดไม่จบ เขากำหมัดตั้งแต่อีกฝ่ายเริ่มพูดถึงปีขาลตั้งแต่แรกแล้ว จนสุดท้ายความอดทนก็ขาดสะบั้นลงเพราะแรงโทสะที่ปะทุขึ้น

“ สัส! เด็กขาดความอบอุ่นอย่างมึงมีสิทธิ์เหี้ยไรมาพูดถึงเมียกูแบบนี้!! “ กุนชี้หน้าใส่ระกาแล้วมองด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ “ ระการะเบิดหัวเราะออกมาทั้งๆที่ยังนอนตัวงออยู่ที่พื้น ทุกคนต่างลอบมองหน้ากันด้วยความงุนงงและตกใจที่เห็นท่าทีของระกาเป็นแบบนี้

“ กูว่ากูคงปล่อยมึงมานานเกินไปแล้วละมั้ง “ กุนกัดฟันพูดเสียงเหี้ยม

“ ทำไม มึงจะทำอะไรกู “ ระกาลอยหน้าลอยตาถามอย่างกวนๆ

“ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก แต่กูจะให้แมวกูจัดการมึง เมียว ไป!! “ หลังจากพูดกับระกาเสร็จเขาก้ปลดโซ่เพื่อให้เมียวๆได้พุ่งตรงไปจัดการเหยื่อทันที

“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก “

และนี่คือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินจากบุคคลที่ชื่อว่า..ระกา

“ เอาเมียวๆไปเก็บที่เดิมและเตรียมตัวเอาเรือออก “ กุนสั่งเสียงเรียบแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ทันที

#มาช้ามากกกกกก แต่อยากบอกว่าเรื่องของระกาจบลงแล้วนะคะ ใครอยากรู้ลายละเอียดมากกว่านี้ ว่าตอนที่นิชาอยู่ที่นั่นเป็นยังไง แล้วโดนอะไรบ้าง สรุกแล้วนิชารู้สึกกับระกาแบบไหนกันแน่ แล้วคู่ของธนากับเมฆาจะเป็นยังไงต่อไป โปรดติดตามในอีบุ๊คนะคะ^^ซึ่งถ้าถามว่าอีบุ๊คได้เริ่มทำแล้วหรือยัง..คำตอบก็คือ ยังคร้าาาาแต่มีในอุ๊กแน่นอนนน

**ใครอ่านนิยายแนวพีเรียดมั่ง??ยกมืออออ พอดีเค้ามีแพลนว่าจะแต่งแนวนี้นะคะ แต่ขอเวลาแต่งให้ได้สักครึ้งเรื่องก่อนแล้วจะเอามาลงให้อ่านกันเต็มๆเน้ออ ^^