“ เป็นไงบ้างวะ มันว่าไงบ้าง “ ป้องถามนุเสียงเครียดเมื่อนุคุยกับกุนเสร็จแล้ว

“ จะเป็นไงละสัส กูฟังแล้วรู้เลยว่าอารมณ์แม่งเดือดแน่ มันมาไม่เกินสิบนาทีชัวกูมั่นใจ “ นุถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“ กูจาอาววเล่าาา “ ปีขาลยื่นมือคว้าอากาศ จนป้องที่นั่งอยู่ใกล้ๆต้องจับให้ปีขาลนั่งลงกับที่ดีดี

“ แดกน้ำเปล่าแก้แฮงค์ไป “ ฟางยื่นแก้วที่ใส่น้ำเปล่าให้ปีขาลได้ดื่ม เขาได้แต่มองน้องรหัสตัวเองแล้วส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ เพราะทุกคนที่อยู่ที่นี่แทบไม่มีใครเมาเลยสักคน มีเพียงปีขาลเท่านั้นที่ยกดื่มจนแทบไม่ได้พัก ทำให้ตัวของปีขาลเมามากขนาดนี้

“ กูอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ “ ป้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ เพราะเขาเองที่เป็นคนไปรับปีขาลมาที่นี่ ซึ่งกุนจะต้องมาเอาเรื่องเขาอย่างแน่นอน

“ อย่ามาป๊อดตอนนี้ไอสัสป้อง อยู่ด้วยกันนี่แหละ “ ฟิวพูดขึ้น

“ ฮึก! ฮืออออออออ “

ยังไม่ทันที่ป้องจะได้ตอบอะไรฟิวกลับไปจู่ๆปีขาลก็ปล่อยโฮออกมาจนคนรอบข้างต่างหันไปมองด้วยความตกใจ

“ เชี้ยละไง! แม่งร้องไห้ทำไมวะเนี้ยย “ ฟิวเกาหัวตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ

“ ไอเชี้ยกุนมาแม่งต้องถามแน่ว่าใครทำแฟนมันร้องไห้ “ นุลูบหน้าตัวเองอย่างเครียดๆ

“ ฮึก ฮืออออ ฮึก! ฮืออออ ฮืออออออ “ ปีขาลร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่น ทั้งๆที่ดวงตาปิดอยู่

“ ปี!! “ เสียงตะโกนของกุนดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ทุกคนหันไปมองทันที

กุนวิ่งเข้ามาหาปีขาลอย่างรวดเร็ว

“ เกิดอะไรขึ้น “ กุนจ้องไปที่ทุกคนเขม็งด้วยความโมโห

“ ฮึก! ครายยมาาา ฮือออ “ ปีขาลถามด้วยเสียงอ้อแอ้ พลางยกมือขึ้นปัดป่ายไปมาเหมือนพยายามที่จะคว้าอะไรสักอย่างจนกุนต้องรีบจับมือเล็กเอาไว้

“ ปีครับปี นี่กุนเองนะ “ กุนพูดกับร่างเล็กเสียงนุ่ม ซึ่งน้ำเสียงแตกต่างจากตอนแรกอย่างมาก

“ ปีร้องไห้ทำไม “ กุนหันไปถามป้องที่นั่งอยู่ใกล้เขา

“ อะ..เอ่อ..มันร้องของมันเองอ่ะ ไม่มีใครทำอะไรเลยนะ “ ป้องอธิบายอย่างรนๆ กุนขมวดคิ้วหันหน้าไปมองร่างบางอีกครั้ง ตอนนี้ใบหน้าของปีขาลยังมีน้ำตาเอ่อหนองอยู่เต็มหน้า กุนค่อยๆใช้มือเช็ดให้อย่างแผ่วเบา

“ ไม่มีใครทำอะไรแล้วปีจะร้องไห้ได้ไง “ กุนหันไปพูดกับป้องเสียงแข็ง

“ ใจเย็นก่อนไอกุน ไม่มีใครทำอะไรมันจริงๆ “ พอสพูดขึ้น เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องตรงหน้าเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว

“ แล้วทำไมปีมีสภาพแบบนี้ “ กุนถามพอสเสียงเข้ม

ปีขาลค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมาแล้วจับไปที่ใบหน้าคมของร่างสูงให้หันมามองตัวเอง

“ นี่ครายยยทามมายหล่อจางงง “

“ กุนเองครับปี “ กุนพูดเสียงนุ่มแล้วจับมือของปีขาลที่จับอยู่ที่ใบหน้าของเขา

“ กูว่ามึงพามันกลับห้องดีกว่ามั้ย “ นุพูดขึ้น กุนมองรุ่นพี่แต่ละคนนิ่งแล้วถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไป

“ ใครเป็นคนพาปีมาครับ “

ทุกคนต่างหันมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก โดยเฉพาะป้องที่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ

“ กะ..กูเอง “ ป้องค่อยๆยกมือขึ้น

“ ทำไมพี่ไม่โทรบอกผม “ กุนขมวดคิ้วถามป้องเสียงเข้ม

“ ก็..ก็กูนึกว่าพวกมึงคุยกันแล้วนี่หว่า ใครจะรู้ละว่ามันไม่ได้บอกมึงอ่ะ “ ป้องบอกเสียงอ้อมแอ้ม

“ ……….. “ กุนได้แต่ขมวดคิ้วจ้องไปที่ป้องเขม็ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเขารู้ว่าเรื่องนี้ป้องเองก็ไม่ผิด ส่วนคนที่ผิดก็คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้นี่แหละ

“ งั้นผมขอพาปีกลับก่อนแล้วกัน “ กุนพูดเสียงเรียบและอุ้มร่างบางในท่าเจ้าหญิง

“ กลับดีดีนะมึง “ ป้องโบกมือน้อยๆพลางยิ้มแห้งใส่กุน กุนมองไปที่ป้องนิ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปและหันหลังพาร่างบางเดินออกจากที่นี่ทันที

“ เชี้ยยยย สายตาแม่งน่ากลัวสัส กูนี่ขนลุกไปหมดเลยห่า “ ป้องร้องออกมาด้วยความโล่งอก

“ กูก็พึ่งเคยเห็นสายตาน่ากลัวแบบนั้นเหมือนกันว่ะ “ นัทพูดขึ้น

“ แม่งอะไรจะหวงขนาดนั้นวะ “ ฟิวบ่นออกมาเล็กน้อย

“ เป็นกูกูก็โมโห “ พอสพูดขึ้นเสียงนิ่ง

“ เบื่อพวกมีเมียเว้ยยย “ ฟางตะโกนขึ้นมาอย่างเซ็งๆ

“ หาสิครับไอสัส “ นัทพูดขึ้นยิ้มๆ

“ ถ้าหาง่ายกูก็มีไปนานแล้วครับ “ ฟางกรอกตามองบนนิดๆ

“ จะแดกกันต่อมั้ย “ นัทหันไปถามรุ่นน้องและเพื่อนของตัวเอง

“ แดกดิ “ ฟางพูดขึ้น

“ แดกต่อสิครับพี่นัท “ ฟิวพูดขึ้นยิ้มๆ

“ ผมว่าจะขอตัวกลับก่อน “ พอสพูดขึ้น ทำให้ทั้งหมดหันไปมองหน้าพอสทันที

“ มึงจะรีบกลับไปไหนของมึงวะไปพอส “ นุถามด้วยความสงสัย

“ เมียรอ “ พอสพูดสั้นๆแล้วลุกขึ้นยืน

“ สัสเอ้ยยย จะไปไหนก็ไปเถอะไอสัส “ นัทพูดอย่างเซ็งๆ

“ หวัดดีครับ “ พอสยกมือไหว้แล้วเดินออกไปทันที

“ ดีนะที่กูไม่มีเมียเหมือนพวกมัน “ ฟิวบอกอย่างภูมิใจ

“ ระวังไว้เถอะมึง มึงจะเป็นยิ่งกว่าพวกมันอีก “ นัทพูดขึ้นยิ้มๆ

“ ไม่มีทางเว้ยพี่ ระดับผมแล้วไม่มีทางมาตกม้าตายเพราะเมียตัวเองอย่างแน่นอน “ ฟิวยักคิ้วใส่นัทอย่างกวนๆ

“ กูเห็นปากดีแบบนี้ทีไรไม่แคล้วกลัวเมียทุกคน “ ฟางส่ายหน้ายิ้มๆ

“ หนึ่งในนั้นไม่ใช่ผมแน่ๆครับไอพี่ฟาง “

“ แล้วกูจะคอยดู “ นัทส่ายหน้าน้อยๆ