เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล - ตอนที่ 317 (1)

Sign in Buddha’s palm 317 (1)

ซูฉิน : แข็งแกร่งไม่เลว ถึงกับผลักดันร่างอวตารของข้าให้จนมุม

เปรี้ยง

พลังฟ้าดินระเบิดออก เหลยเฉียนจือถือดาบสายฟ้าเอาไว้มั่น รอบดาบสายฟ้านั่นบิดเบี้ยวไปหมด ปลดปล่อยสายฟ้าสีม่วงสดใส ส่งเสียงร้องครวญอย่างต่อเนื่อง ฉายพลังแห่งการทําลายล้างออกมา

แม้แต่เซียนเทพปฐพี่ที่ฝึกฝนวิถีสายฟ้าก็ไม่สามารถควบคุมสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้ แต่ด้วยดาบสายฟ้าเล่มนี้ที่สร้างขึ้นโดยผู้ทรงพลังถึงขีดสุด เหลยเฉียนจือจึงสามารถใช้พลังสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่สะสมอยู่ภายในได้โดยตรง

บรรพชนทั้งหลายที่รับชมการต่อสู้อยู่รอบๆ เมื่อได้เห็นฉากนี้พวกเขาต่างก็ครั่นคร้ามหวั่นเกรง

เมื่อเทียบกับเหลยเฉียนจือแล้ว เหล่าครึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพี่ทั้งเจ็ดที่รวมกําลังปิดล้อมสังหารซูฉินเป็นเหมือนเพียงอากาศธาตุ แม้ครึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพี่ทั้งเจ็ดจะอาศัยทักษะโจมตีประสาน แต่พลังของมันก็เพียงแค่แตะขอบประตูของขอบเขตเซียนเทพปฐพีเท่านั้น พลังก็ไม่มั่นคง จะมาเปรียบเทียบกับเซียนเทพปฐพี่ที่มีพลังเต็มเปี่ยมได้อย่างไร?

“มนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถังต้องการจะจับดาบสายฟ้าของเหลยเฉียนจือด้วยกายเนื้ออย่างนั้นหรือ?”

“พวกเจ้ารู้สึกว่ากลิ่นอายของมนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถังแปลกๆไปหรือไม่ มันเหมือนว่าอ่อนแอกว่าครั้งที่แล้ว?”

“บางทีอาจจะเป็นกลวิธีบางอย่างของเหลยเฉียนจือหรือเปล่า?”

จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าบรรพชนกวาดเข้าไปอย่างต่อเนื่อง จ้องมองไปยังสนามประลองอย่างใกล้ชิด

การต่อสู้ระหว่างเซียนเทพปฐพี่ทั้งสอง สถานการณ์กําลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ขนาดที่บรรพชนนิกายใหญ่ยังแทบจะจับตาดูไม่ทัน พวกเขาจึงไม่กล้าละสายตาไปแม้แต่นิดเดียว

ต่ง!!!

เสียงประหนึ่งระฆังทองสัมฤทธิ์ เลือดเนื้อของซูฉินเดือนพล่าน ราวกับมีดวงอาทิตย์แผดเผาภายในดวงตา หมัดที่ปล่อยออกไปก็กระแทกเข้าใส่คมดาบสายฟ้าที่เหลยเฉียนจือได้ฟันออกมา

ช่วงเวลาต่อมา

ท่ามกลางสายตาที่จ้องมองมาของทุกคน ดาบสายฟ้าที่เลื้อยมาเหมือนงูสายฟ้าสีม่วง ก็ถูกสะกดข่ม หดตัวลงในทันที กลับกลายเป็นรูปร่างดาบสายฟ้าอีกครั้ง และเหลยเฉียนจือถึงกับต้องถอยกลับไปหลายก้าวเพราะสิ่งนี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับเหลยเฉียนจือ ซูฉินถอยหลังไปถึงห้าก้าว ลมหายใจของเขาดูไม่คงที่ แม้ว่ามันจะสงบลงในทันที แต่ก็ไม่สามารถหลุดรอดไปจากการสังเกตของบรรพชนที่อยู่รอบนอก

ลมหายใจของเซียนเทพปฐพีนั้นกว้างใหญ่เพียงใด? ถึงแม้จะเป็นเพียงระลอกคลื่นจากลมหายใจ บรรพชนเหล่านี้ก็แทบจะรู้สึกเหมือนโลกได้พังทลายลงมา แต่ลมหายใจของซูฉินนั้นกลับไม่มั่นคงเลยสักนิด?

“ไม่ดีแล้ว”

“มนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถังเสียเปรียบจริงๆ หรือนี่?”

“เหลยเฉียนจือแข็งแกร่งเกินไป ด้วยการโจมตีครั้งแรกก็สามารถปราบปรามตัวตนอย่างมนุษย์สวรรค์อาณาจักรถังไว้ได้ สมควรแล้วที่เป็นเซียนเทพปฐพีในวิถีสายฟ้า!”

บรรพชนหลายคนเบิกตากว้าง ร่ําร้องภายในใจ

ตั้งแต่ที่ซูฉินโผล่ขึ้นมา เขาก็วางตัวยิ่งใหญ่เสมอ แม้จะเป็นครึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนเทพปฐพีเจ็ดคนที่รวมพลังกัน ซูฉินก็ยังสงบนิ่ง ใช้มือเดียวเข้าปราบปรามได้ ใครจะไปคิดว่าเหตุการณ์ดังกล่าวจะเกิดขึ้น?

เพียงแต่ว่าเมื่อเหล่าบรรพชนเห็นฉากนี้ พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเทียบกับการที่ซูฉินครองโลก พวกเขาเอนเอียงไปทางเหลยเฉียนจือมากกว่า ท้ายที่สุด เหลยเฉียนจือก็เป็นสมาชิกของนิกายเทพเจ้าสายฟ้าถือว่ามีมิตรภาพอันดีกับเหล่านิกายใหญ่

หากบังเอิญมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในแผ่นดินแห่งพลังยุทธฯ ในอนาคต บางที่พวกเขาอาจจะได้กินน้ําซุปบ้าง จะโดนผลักไสไล่ส่งไปบริเวณขอบของแผ่นดินใหญ่เหมือนอย่างซุฉินได้อย่างไร?

ในขณะนี้ แม้ว่าซูฉินจะเสียเปรียบแต่เขาไม่ได้ตื่นตระหนกเลย
“มาอีกครั้ง”

ซูฉินก้าวเท้าเหยียบอากาศลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ยืนอยู่เหนือน่านฟ้าหลายพันเมตร และเลือกที่จะไม่ต่อสู้ภายในเมืองฉางอันอีกต่อไป

จิตวิญญาณการต่อสู้ของเหลยเฉียนจือเดือดพล่าน ด้วยการ
เคลื่อนไหวเมื่อสักครู่ เหลยเฉียนจือพอจะจับความแข็งแกร่งของซูฉินได้เล็กน้อย แม้ว่าจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังอ่อนแอกว่าตัวเขาที่เคยอยู่ภายในหุบเขาสายฟ้าสัมบูรณ์มาเป็นเวลาสามร้อยปี
ชั่วพริบตา

ทั้งสองคนก็ต่อสู้กันอีกครั้ง

เลือดเนื้อของซูฉินลุกไหม้ ปกคลุมไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์สีแดงเพลิง เต็มไปด้วยพลังงานไฟอันร้อนแรงพร้อมเผาไหม้ทุกสิ่ง แต่เหลยเฉียนจือมีพลังมากกว่า และใช้ทักษะสายฟ้าออกมานับไม่ถ้วน ควบคู่ไปกับการใช้ดาบสายฟ้าคอยควบคุมพลังสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้า จึงกลายเป็นเหมือนกับเทพเจ้าสายฟ้าที่ไม่สามารถจ้องมองตรงๆ ได้

แม้ว่าซูฉินจะกระตุ้นพลังจากร่างกายหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถสะกดข่มเหลยเฉียนจือได้

ตรงกันข้าม ทุกครั้งที่เหลยเฉียนจือตวัดดาบสายฟ้าออกไป เขาสามารถบังคับให้ซูฉินถอยห่างได้หลายก้าว และรัศมีสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็ปกคลุมไปทั่ว น่าหวาดกลัวยิ่งนัก

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“มนุษย์สวรรค์แห่งอาณาจักรถัง เจ้าไม่นับเป็นตัวอะไรเลย”

“ถ้าตอนนี้เจ้าร้องขอความเมตตา ยอมมอบแผ่นดินแห่งพลังยุทธอันยิ่งใหญ่นี้มา ก้มหัวให้กับนิกายเทพเจ้าสายฟ้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

เหลยเฉียนจือหัวเราะร่า ชะลอการโจมตีชั่วคราว ไม่ได้บีบบังคับซูฉินมากจนเกินไป

แม้ว่าเหลยเฉียนจือจะอาศัยดาบสายฟ้าที่สร้างขึ้นโดยผู้ทรงพลังถึงขีดสุดเพื่อปราบปรามฉันด้วยสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าจนเกิดความได้เปรียบ แต่เขาก็ไม่รังเกียจที่จะพูดคุย

ตัวตนของเหลยเฉียนจือหาใช่บุตรสวรรค์อัจฉริยะผู้หยิ่งผยอง มีพรสวรรค์ล่าเลิศเป็นที่หนึ่งในหมื่นล้านสรรพชีวิตไม่? ถึงจะมองว่าเขาสามารถปราบปรามซูฉินได้ แต่หากรีบร้อนจนเกินไป เหลยเฉียนฉือจะต้องปวดหัวแน่หากซูฉินใช้ทักษะทุกอย่างด้วยความสิ้นหวัง

หากซูฉินต่อสู้อย่างเต็มที่สุดชีวิต เหลยเฉียนจือไม่คิดว่าเขาจะสามารถหยุดยั้งเอาไว้ได้โดยไม่ต้องสูญเสียสิ่งใด ในตอนนั้นเหลยเฉียนลือคงจะต้องใช้ทักษะต้องห้ามโจมตีออกไปด้วยความสิ้นหวัง แม้จะเอาชนะซูฉินได้ ในท้ายที่สุดก็คงเป็นดั่งสังหารศัตรูพันแต่สูญเสียไปหนึ่งร้อย

สําหรับการล้างแค้นให้ศิษย์สาวกของนิกายเทพเจ้าสายฟ้าที่ตกตายด้วยน้ํามือของซูฉิน…

แน่นอนว่าเหลยเฉียนจือไม่ลืมแน่ แต่นั่นก็อยู่ภายใต้พื้นฐานที่จะต้องรักษาตัวรอดไว้ให้ได้ก่อน มันจะไม่สายเกินไปที่จะแก้แค้นเมื่อเหลยเฉียนลือครอบครองแผ่นดินแห่งพลังยุทธฯ และใช้สถานที่นี้เพื่อก้าวหน้าต่อไป ในยามนั้นความแข็งแกร่งของเขาย่อมเหนือกว่าซูฉิน

“งั้นหรือ?”

ซูฉินกําหมัดและฉวยโอกาสที่เหลยเฉียนจือชะลอการโจมตีกระแทกเข้าใส่ดาบสายฟ้าโดยตรง ทันใดนั้นดาบสายฟ้าของเหลยเฉียนจือก็ส่งเสียงร้องออกมา กลิ่นอายของมันเริ่มอ่อนแอลง

แม้ว่าดาบสายฟ้าจะหล่อหลอมด้วยสายฟ้าสวรรค์เก้าชั้นฟ้า แต่หลังจากผ่านการต่อสู้มาเป็นเวลานานกับซูฉิน ปะทะเข้ากับเลือดเนื้อของซูฉิน มันย่อมได้รับความสูญเสียเช่นกัน ตอนนี้ที่มันรับหมัดของซูฉินเข้าไป ความเสียหายก็ยิ่งมากขึ้น

“มนุษย์สวรรค์อาณาจักรถัง เจ้าบังคับข้าเองนะ!”