เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 606 ช่วยเหลือ!
ตอนที่ 606 ช่วยเหลือ!
ถึงแม้ว่าจะตกอยู่ในเงื้อมมือของเย่เฉิน แต่ในฐานะที่เป็นคุณชายคนที่สามของตระกูลพัค เขาก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวแม้ว่าจะเผชิญหน้ากับเย่เฉิน!
“เหอะๆ จะฆ่าฉันเหรอ? กล้าหรือเปล่า? ถ้าแกฆ่าฉันจริงๆ ตระกูลเย่ของแกจะไปลงหลุมไปอยู่เป็นเพื่อนฉันทุกคนแน่! ฉันมีอะไรจะบอกเดี๋ยวอีกสองเดือนตระกูลเย่ของแกก็จะโดนเตะออกจากการเป็นหนึ่งในแปดตระกูลอย่างเป็นทางการแล้ว! ไม่ใช่แค่ตระกูลพัคของเรานะ แต่ตระกูลที่เหลืออื่นๆ ก็เห็นด้วยกันหมด! แล้วเดี๋ยวตอนที่นายไม่ได้เป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับ ไม่มีทรัพยากรที่ก้าวหน้าไปกว่าโลกหลายสิบปีตอนนั้นนายต้องยอมรับสภาพล่ะ! ตอนนี้นายควรต้องคุกเข่าอ้อนวอนฉันเผื่อถึงตอนนั้นจะได้ไม่สับนายเป็นชิ้นๆ!”
เย่เฉินโกรธจนวันออกหู เขาอยากจะยิงปืนฆ่าคนสารเลวคนนี้จริงๆ!
แต่ว่าเย่เฉินเองก็ไม่ใช่เด็กอายุ 18 ที่ไม่รู้ความ เขารู้ดีว่าทันทีที่ตนเองลงมือสังหารพัคซุงวูแล้ว ทั้งตระกูลเย่รวมไปถึงคุณปู่ บิดามารดา หรือว่าพี่ชายน้องสาว คนทั้งตระกูลเย่จะต้องเดือดร้อนเพราะเขา
เขาจะให้อารมณ์หุนหันของเขาทำให้คนทั้งตระกูลต้องตกที่นั่งลำบากไม่ได้
ความแข็งแกร่ง! อิทธิพล!
เย่เฉินเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ไม่มีสิ่งเหล่านี้!
ถ้าหากว่าตนเองมีสิ่งเหล่านี้ล่ะก็ แล้วเขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้อีกแต่สามารถลงมือฆ่าพัคซุงวูได้เลย!
แต่ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะลงมือฆ่าพัคซุงวูไม่ได้ แต่จะทรมานเขานั้นมีวิธีอีกมาก
เย่เฉินเล็งปลายกกระบอกปืนไปที่ขาที่เปื้อนเลือดของอีกฝ่ายแล้วกล่าว “พัคซุงวู นายพูดถูก ฉันฆ่านายไม่ได้ก็จริง แต่ว่านะฉันยิงขานายอีกสักรอบดีไหมนะ? อย่างไรเสียเทคโนโลยีทางการแพทย์ของตระกูลพัคนายเนี่ยก็ทันสมัยขนาดนี้ ถ้ายิงปืนซ้ำที่เดิมสามรอบจะรักษาหายไหมนะ?””
พัคซุงวูลนลานทันที “แก…แกจะทำอะไร! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”
พัคซุงวูหวาดกลัวขึ้นมา เขากลัวว่าเย่เฉินจะยิงเขาอีกๆ ขาของเขาโดนยิงไปสองรอบแล้ว ถ้าโดนนัดที่สามเกรงว่าจะไม่ไหว!
เย่เฉินระบายยิ้ม เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา “ห้ามฉันทำอะไรบ้าๆ เหรอ? แม่ยายของฉันโดนแกจับไปเนี่ย ฉันจะไม่บ้าได้ยังไง!”
เย่เฉินพูดพลางทำท่าทีเหมือนจะยิงปืนอีกรอบ!
“ฉันจะบอกให้นะ! แม่ยายแกเนี่ยอยู่บนเครื่องบินของฉัน! หล่อนไม่ได้เป็นอะไรสักนิดเดียว!”
พัคซุงวูตกใจจนตัวสั่นระริก รีบบอกข่าวคราวของจางเชี่ยนจือทันที
“ชิ” เย่เฉินแค่นเสียง “ยังไม่รีบพาฉันไปที่เครื่องบินของนายอีก!”
พวกของเย่เฉินไปถึงตำแหน่งที่ตั้งเครื่องบินของพัคซุงวูอย่างรวดเร็ว จากการนำทางของเขา
และเป็นไปอย่างที่เย่เฉินคาดเอาไว้ ยานพาหนะของพัคซุงวูเป็นเครื่องบินที่พรางตัวได้ ทำให้ไม่สามารถตามสืบข่าวคราวของพวกเขาได้
ถ้าหากไม่ได้เกอร์ธาช่วยล่อพัคซุงวูออกมา ต่อให้เย่เฉินตะลอนๆ หาเขาทั่วโลกก็คงหาตัวเขาไม่เจอ
เย่เฉินไม่ได้ตามพวกเขาไปข้างในเครื่องบินของพัคซุงวู เพราะกลัวว่าพวกเขาจะวางกับดักอะไรไว้ในนั้น
ตอนนี้เย่เฉินขู่พัคซุงวูได้ แต่ถ้าเข้าไปด้านในนั้นสถานการณ์อาจจะสลับกันไปเลย
เหมือนเหอเฟิงหมายเลข 3 ของเขาก็ออกแบบแบบนั้นเอาไว้เหมือนกัน
หลังจากที่คนนอกเข้ามาแล้วเป็นไปได้อย่างมากว่าจะโดนเย่เฉินฆ่า
“บอกให้คนของนายพาแม่ยายของฉันออกมา” เย่เฉินสั่งพัคซุงวู
พัคซุงวูหันมองลูกน้องคนที่ต่อยตีเก่งที่สุดคนนั้นแล้วกล่าว “ฮยุนพาตัวจางเชี่ยนจือออกมา”
ฮยุนเดินขึ้นเครื่องบินมาอย่างรวดเร็ว แล้วอุ้มจางเชี่ยนจือออกมา
พัคซุงวูอธิบาย “แม่ยายของแกกินยาเทวดาที่ช่วยเรื่องความสวยงามที่แพงที่สุดของตระกูลพัคเรา ตอนนี้ยังสลบอยู่ แต่ไม่ไมีผลเสียอะไรกับร่างกายแน่นอน!”
เย่เฉินเองก็รู้ว่าส่วนประกอบยาตัวนี้ของตระกูลพัคนั้นมียาที่ทำให้นอนหลับ
เย่เฉินเองก็รีบไปรับจางเชี่ยนจือจากฮยุนอย่างรวดเร็ว แล้วให้คนพาตัวอีกฝ่ายไปที่เครื่องบินตนเอง
เย่เฉินยังคงไม่ได้อยากจะปล่อยพัคซุงวูไป จึงกล่าวถามอีกฝ่าย “หลังจากที่แม่ยายของฉันสลบไปแล้ว พวกแกไม่ได้ทำอะไรหล่อนใช่ไหม?”
พัคซุงวูแค่นเสียงใส่เขาอย่างเย่อหยิ่ง “ฉันพัคซุงวูเป็นคนสูงส่งขนาดไหน? หลังจากที่พ่อฉันตายไปแล้ว ผู้หญิงทั้งโลกทุกคนเป็นของฉัน! ฉันมีวิธีเยอะแยะที่จะทำให้ผู้หญิงยอมติดตามฉันแต่โดยดี แล้วทำไมฉันต้องใช้วิธีที่มีแต่พวกผู้ชายต่ำช้าจะทำด้วย! แกดูถูกฉันให้มันน้อยๆ หน่อย!”
ฟังจากคำพูดของพัคซุงวูก็ไม่เหมือนว่าเขาโกหก
“ทางที่ดีให้เป็นแบบนี้ ถ้าหากว่าฉันรู้เข้าว่าแกล่วงเกินแม่ยายของฉัน ฉันจะตัดมือสองข้างของแกทิ้งเสีย!”
เย่เฉินกล่าวอย่างขึงขัง
พัคซุงวูเองก็โกรธมากเช่นกัน “ฉันไม่ได้ทำร้ายอะไรแม่ยายแกเลย! แต่กลับกันฉันยกยาที่ราคาแพงมหาศาลที่สามารถทำให้หล่อนสาวขึ้นได้ถึง 10 ปี! อีกทั้งคราวนี้ฉันโดนแกยิง คนที่เสียเปรียบคือฉัน ส่วนคนที่ได้กำไรน่ะมันพวกแกชัดๆ!”
เย่เฉินไม่สนใจเขา “อย่ามาพูดเลอะเทอะใส่ฉัน! ถ้าหากว่าแกไม่ใจกล้าแล้วมาจับคนของฉันไปล่ะก็ วันนี้แกก็คงไม่ต้องมารับกรรม ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแกทำตัวแกเอง!”
พัคซุงวูหาเหตุผลแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีเลยถาม “งั้นฉันถามแกหน่อย ทำไมแกถึงได้มาพรางตัวที่นี่ก่อนได้ล่ะ? เกอร์ธาบอกอะไรแกใช่ไหม? หรือว่าแกข่มขู่หล่อนให้ล่อฉันออกมา? แกไปเจอหล่อนในเกมแล้วพูดอะไรกับหล่อนบ้าง!!”
มองออกว่าพัคซุงวูสนใจเกอร์ธามากทีเดียว
เย่เฉินหัวเราะ “ฉันคุยอะไรกับหล่อนแล้วเกี่ยวอะไรกับแก?”
พัคซุงวูกล่าวอย่าไม่พอใจ “จะไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไง! เกอร์ธาคือว่าที่ภรรยาของฉัน! แกยิงฉันฉันยังทนได้ แต่ถ้าแกทรยศฉันแล้วไปอ่อยว่าที่ภรรยาของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่! โดยเฉพาะอย่างยิ่งแกถึงกับร่วมมือกับว่าที่ภรรยาของฉันเล่นงานฉัน!!”
ยิ่งพัคซุงวูพูดเขาก็ยิ่งโมโห เขาต้องรู้ความจริงให้ได้ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเกอร์ธา
เย่เฉินอยากจะห้ามแต่เขารู้ว่าต่อให้ห้ามเขาได้ในตอนนี้ เดี๋ยวพอเขากลับไปเขาก็โทรหาอีกฝ่ายอยู่ดี
ไม่สู้ให้เขาโทรต่อหน้าตนเอง มีอะไรเย่เฉินจะได้ช่วยพูดแทนเกอร์ธา
“ฮัลโหลเกอร์ธา ผมซุงวูเองนะ ทำไมคุณถึงต้องทำกับผมแบบนี้!”
ทันทีที่เด็กสาวรับสาย พัคซุงวูก็ทำราวตัวเองเป็นผู้ชายบอบบางที่เสียใจนักหนา โอดครวญโวยวาย
เกอร์ธาเป็นเด็กผู้หญิงที่ใสซื่อ หลังจากได้ยินแล้วก็เสียใจอย่างมาก “พี่ซุงวู คุณ…คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? พี่เย่เฉินรับปากฉันแล้วว่าจะไม่ทำร้ายคุณ”
พัคซุงวูกล่าวอย่างเสียใจ “คุณร่วมมือกับเขามาทำร้ายผมจริงๆ ด้วย! ผมก็คิดว่าคุณอยากจะนัดเดทกับผมจริงๆ รู้ไหมว่าผมชอบคุณขนาดไหน? คุณรู้ไหมว่าคุณทำแบบนี้ผมเสียใจขนาดไหน?!”
เย่เฉินที่ฟังอยู่ข้างๆ เริ่มทนไม่ไหว คนเจ้าชู้มีผู้หญิงเป็นกะตั๊กอย่างแกโอดครวญเหมือนตัวเองคลั่งรักอะไรอยู่ได้
หน้าตาเกอร์ธาเองก็ถือได้ว่าสะสวยอย่างมากในบรรดาหญิงสาวชาวยุโรป แต่พัคซุงวูกลับมาทำเหมือนตัวเองเป็นเหมือนคนคลั่งรักขนาดนี้ ไม่มีทางเพราะหน้าตาที่สะสวยของหญิงสาวแน่ๆ แต่เพราะสนใจครอบครัวของเจ้าหล่อนด้วย
ตระกูลสมิตซ์เก็บตัวเงียบ ได้ยินมาว่าเป็นตระกูลลึกลับที่สุดในแปดตระกูล ยิ่งลึกลับก็ยิ่งแข็งแกร่ง
ยุคนี้แล้วมีแต่คนไม่มีเงินเท่านั้นถึงจะต้องหาเพื่อน หาคู่ค้า พวกคนที่มีเงินจริงๆ จะเก็บตัวเงียบ เก็บเนื้อเก็บตัว
เกอร์ธาโดนซุงวูว่าแบบนี้ก็เสียใจ “ขอโทษนะคะ…”
ทันใดนั้นเองน้ำเสียงของพัคซุงวูก็อ่อนลง “ที่รักครับ ผมไม่โทษคุณหรอกนะครับ คุณเป็นเด็กผู้หญิงที่ใสซื่อและใจดีที่สุดในโลกนี้เลย คุณจะคิดร้ายกับผมได้ยังไง? จะต้องเป็นเพราะคนสารเลวเย่เฉินนั่นบังคับให้คุณทำแบบนี้ใช่ไหม? คุณบอกผมมาว่าเขาบังคับคุณยังไง!”