เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 603 เกอร์ธาต้องการจะออกจากบ้าน!
ตอนที่ 603 เกอร์ธาต้องการจะออกจากบ้าน!
เกอร์ธาจ้องหน้าเย่เฉินไม่กระพริบตา ในดวงตานั้นฉายแววตกตะลึงและซาบซึ้งใจ
หล่อนคิดไม่ถึงว่าคนที่เจอกันเพียงแค่สองครั้ง อีกทั้งเป็นแค่คนในเกมเท่านั้น จะเข้าใจจิตใจหล่อนจนทะลุปรุโปร่งขนาดนี้
“ทำไม…ทำไมคุณถึงได้…”
เกอร์ธาศรัทธาในตัวเย่เฉินอย่างเต็มเปี่ยม เพราะบางสาเหตุ ทำให้หล่อนไม่สามารถบอกความในใจกับคนนอกได้
ในใจของหล่อนคาดหวังอย่างยิ่งว่าจะมีคนผู้หนึ่งที่รู้ว่าหล่อนต้องการอะไร โดยที่ตัวหล่อนเองไม่ต้องเปิดปากเอ่ย
เย่เฉินระบายยิ้ม เขาศึกษาโจวอี้และโหงวเฮ้งบนใบหน้าคน ย่อมสามารถอ่านเด็กสาวตรงหน้าได้อย่างทะลุปรุโปร่งแค่มองเท่านั้น
จากหลักจิตวิทยาแล้วคนที่ติดเกม แล้วไม่ยอมใช้เวลาในโลกความจริงนั้น เป็นเพราะว่าโลกความจริงแล้วไม่เป็นไปดังที่หวังเลยทำได้แค่ไขว่คว้าหาความสุขจากเกม
แต่ว่าในสถานการณ์ปกติแล้วคนพวกนี้ก็คือคนจน
พวกคนรวยนั้นมีความสุขมากในชีวิตจริงๆ
ตามเหตุผลก็คือเกอร์ธาสามารถไปว่ายน้ำในสระของโรมแรมห้าดาวที่ไหนในโลกก็ได้ จะไปกับเพื่อนสาวที่ร่ำรวยเหมือนกัน หรือว่าแฟนหนุ่มก็ได้
อายุอย่างหญิงสาวเหงาจนต้องมาเล่นเกมคนเดียว เห็นได้ชัดว่าใในชีิวตจริงของหญิงสาวน่าจะเหงาและไม่มีความสุข
เย่เฉินเห็นเกอร์ธาเคาระพนับถือตนเอง ก็รีบฉวยโอกาสนี้บอกจุดประสงค์ของตนเอง
“เกอร์ธาคุณสนิทกับพัคซุงวูมากไหม?”
เกอร์ธาพยักหน้ารับ “พี่พัคซุงวูดีกับฉันมากค่ะ เขาจะชวนฉันคุย เดินเล่น สกีหิมะขับรถในเกม ส่วนในชีวิตจริงเขาก็จะส่งข้อความหาฉันตลอด”
พัคซุงวูนี่บริหารเวลาเก่งดีจริงๆ ในชีวิตจริงเขามีเหล่าแม่กระดังงาลนไฟที่พราวเสน่ห์รอรความรักจากเขา แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีเวลามาตามจีบเกอร์ธา
เย่เฉินกล่าว “ผมอยากขอให้คุณช่วยผมหน่อย คุณพอจะช่วยนัดพัคซุงวูให้ผมได้ไหม?”
“คะ?” เกอร์ธาสับสน
เย่เฉินอธิบาย “พูดตรงๆ นะ คนในครอบครัวผมโดนพัคซุงวูจับไป ตอนนี้ผมหาเขาไม่เจอ เลยแต่ผมรู้ว่าเขาตามจีบคุณ ถ้าคุณนัดเขา เขาจะต้องยอมมาเจอคุณแน่”
เกอร์ธามีท่าทีลำบากใจ ถึงแม้ว่าพัคซุงวูจะทำผิดที่จับคนในครอบครัวของเย่เฉินไปแต่เรื่องแบบนี้หญิงสาวก็แยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่
ยิ่งไปกว่านั้นเกอร์ธาก็รู้จักพัคซุงวูนานกว่าเย่เฉิน ย่อมต้องนิทสนมมากว่า
เกอร์ธากล่าวว่า “ต้องขอโทษจริงๆ นะคะคุณแน่ ตระกูลของฉันไม่ให้ฉันเข้าไปยุ่งกับเรื่องของตระกูลอื่นๆ ถ้าคุณอยากให้ฉันนัดเขาจริงๆ ฉันต้องขออนุญาตที่บ้านก่อน”
“อย่านะครับ!”
เย่เฉินคว้าแขนหญิงสาวด้วยอารามตกใจ
ถึงแม้ว่าเรือนร่างของเกอร์ธาจะไม่ได้เหมือนตัวจริงๆ ของหล่อนแบบเป๊ะๆ แต่มือของหล่อนก็นุ่มนิ่มอย่างมาก
เย่เฉินรู้ว่าทันทีที่เกอร์ธารายงานกับตระกูลสมิตช์แล้ว พวกเขาจะต้องไม่อนุญาตให้หล่อนช่วยเขาแน่
เหตุผลนั้นง่ายนิดเดียว ตอนนี้ตระกูลเย่เป็นตระกูลที่แย่ที่สุดในบรรดาพวกเขา และกำลังจะโดนเตะออกอยู่รอมร่อ
ถ้พวกเขาจะช่วยก็คงเลือกจะช่วยตระกูลพัค ไม่ใช่คนตระกูลเย่
“ขอโทษด้วย…”
เห็นเกอร์ธาหน้าแดงก่ำ เย่เฉินก็รีบร้อนสะบัดมือออก
ทั้งสองคนเจอหน้ากันไม่นาน แต่ความสัมพันธ์กลับมีพัฒนาการที่รวดเร็ว ท้ังจับมือ ทั้งจูบ
คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าเย่เฉินเป็นคนขี้ม่อ!
เย่เฉินกล่าว “เกอร์ธาผมรู้ว่าคุณคงลำบากใจถ้าให้คุณช่วยผมล่อพัคซุงวูออกมา คงจะไม่ดีนัก ถ้าคุณยินดีจะช่วยผมล่ะก็ ผมช่วยคุณเป็นการแลกเปลี่ยนเอาไหมล่ะ?”
เกอร์ธาถลึงตาโตกลมแวววาวสีฟ้าราวอัญมณีของหล่อนแล้วถาม “ช่วยฉันหนึ่งเรื่องเหรอคะ? ฉัน…ฉันไม่มีอะไรให้ช่วยหรอกนะคะ”
เย่เฉินระบายยิ้ม แล้วตอบอย่างมั่นใจ “ไม่ คุณมี ผมมองออกว่าคุรต้องการความช่วยเหลือ”
ใบหน้าใสซื่อและภาษากายที่ดูห่อเหี่ยวของเกอร์ธาบ่งบอกว่าเจ้าของร่างนี้กำลังอับจนปัญญา เย่เฉินที่เป็นผู้เชี่ยวชาญกว่าจะมองไม่ออกได้ยังไงกัน
เกอร์ธาเหมือนโกหกไม่เป็น “แต่ว่าเรื่องที่ฉันอยากจะทำมันยากมากเลยนะคะ…”
เย่เฉินกล่าวอย่างมั่นใจ “คุณสบายใจได้เลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยากมากขนาดไหน ผมก็ทำได้ทั้งนั้น คุณบอกมาเถอะว่าอยากให้ผมช่วยอะไรคุณกันแน่?”
เกอร์ธาก้มหน้าลง นิ้วมือน้อยๆ ของหล่อนเกี่ยวกระหวัดกัน ถูไปมาไม่หยุด
ผ่านไปครู่ใหญ่เกอร์ธาก็เงยหน้าขึ้นแววตาฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมา “คุณพาฉันออกไปจากสวิตเซอร์แลนด์ได้ไหมคะ? ก่อนที่ฉันจะครบ 18 ปีน่ะได้ไหม?”
“ออกจาสวิตเซอร์แลนด์เหรอ?”
เย่เฉินประหลาดใจเล็กน้อย เขายังคิดว่าเกอร์ธาจะยื่นข้อเสนอที่ยากเย็นอะไรนักหนา คิดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวแค่อยากออกจากบ้านตัวเองเท่านั้นเหรอเนี่ย?
เทพธิดาศักดิ์สิทธิ์จะพยศเกินไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง?
พอจะมองออกว่าตระกูลของหล่อนคงจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับหญิงสาวในวันที่หล่อนอายุครบ 18 ปี แต่เจ้าตัวกลับอยากหนีออกจากบ้านแทนเหรอเนี่ย?
เย่เฉินระบายยิ้ม “แน่นอน ง่ายจะตายไป!”
สีหน้าเกอร์ธายังคงเป็นกังวล “คุณแน่ใจเหรอคะ? มีคนคอยดูแลฉันอย่างเข้มงวดเลยนะ ตระกูลของฉันก็มีอุปสรรคเยอะแยะเลย ฉันกลัวว่าจะทำให้คุณลำบาก คุณมั่นใจจริงๆ เหรอคะ?”
เย่เฉินรีบร้อนกล่าว “นี่เกอร์ธาอย่าดูแคลนคนตระกูลเย่ไป ผมมีเครื่องบินเหอเฟิงหมายเลข 3 ที่พรางตัวได้ แค่บอกตำแหน่งคุณมา ผมเอาเครื่องบินที่พรางตัวได้ของผมบินไปหา แล้วไม่ถึงหนึ่งนาทีก็จะสามารถรับตัวคุณออกมาได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น!”
ใบหน้าเกอร์ธาฉายแววตื่นเต้น “จริงเหรอคะ? เครื่องบินของคุณโหดจัง!”
เย่เฉินพูดไม่ออก เครื่องบินพรางตัวของตระกูลพวกคุณเองก็มีไม่ใช่หรือไง?
จะต้องเป็นเพราะคุณอายุน้อยไม่เคยเห็นแน่นอน
เย่เฉินจึงกล่าวถาม “จริงสิ งานเลี้ยงครบรอบ 18 ปีของคุณคือเมื่อไร?”
เกอร์ธาตอบ “อีก 15 วัน”
ก่อนนี้ตอนที่เย่เฉินจับหล่อนมาจูบ ยังคิดว่าเด็กสาวบรรลุนิติภาวะแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงว่าตอนนี้หล่อนเพิ่งอายุ 17 ปีเท่านั้น
เย่เฉินกล่าว “ไม่มีปัญหา รอผมช่วยคนในครอบครัวจากพัคซุงวูได้ ผมจะบินไปรับคุณทันที ก่อนอายุครบ 18 ปีคุณได้หนีออกมาแน่!”
เกอร์ธาพยักหน้ารับอย่างตื่นเต้น แล้วผ้าขนหนูของเด็กสาวก็ร่วงลงมาอย่างไม่ทันรู้ตัว “คุณเย่…”
“คุณเรียกผมว่าพี่เย่เซวียนเถอะ”
“คุณน่าจะชื่อเย่เฉินนะคะ? คราวก่อนฉันได้ยินพี่พัคซุงวูด่าคุณก่อนเขาจะออฟไลน์ไป”
“…แค่ก จริงด้วย เรียกผมว่าพี่เย่เฉินเถอะ ถ้าคุณรู้สึกว่าชื่อจีนมันแปลกๆ ก็เรียกชื่อภาษาอังกฤษผมแล้วกันผมชื่อคริส”
เกอร์ธายิ้ม “ไม่เลยค่ะ ฉันว่าชื่อจีนก็รื่นหูดีนะคะ ฉันพูดจีนได้ด้วยน่ะ! คุณหล่อมาก คุณเป็นคนดี ขอบคุณค่ะ!”
เกอร์ธาพูดภาษาจีนออกมาหลายประโยค แต่สิ่งที่ทำให้แปลกใจก็คือ ภาษาจีนของเด็กสาวดีมาก ออกเสียงได้ถูกต้องที่เดียว
เย่เฉินกลับไม่ได้ประหลาดใจอะไรมากมาย แต่กล่าวชม “อืม พูดได้ดีมาก”
เหมือนอย่างเย่เฉินเองเขาก็พูดได้หลายภาษา ส่วนเกอร์ธาที่เป็นทายาทของตระกูลทั้งแปด จะพูดได้หลายภาษา ก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร ดังนั้นเย่เฉินเลยไม่ได้ถามเจ้าหล่อนว่าทำไมถึงพูดจีนได้
เกอร์ธาพูด “พี่เย่เฉิน พี่รับปากฉันได้ไหมคะว่าอย่าทำร้ายพี่พัคซุงวู เขาดีกับฉันมาก ถ้าฉันล่อเขาออกมาแล้วพี่ฆ่าเขา ฉันคงจะต้องเสียใจมาก!”