เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 583 ได้ยามาแล้ว!
ตอนที่ 583 ได้ยามาแล้ว!
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พวกขาจะทำก็ต่อเมื่อหญิงสาวที่เลือกนั้นในตอนสาวๆ มีหน้าตาสะสวย ถึงจะสามารถทำให้สวยเหมือนเดิมได้
นั่นก็คือพวกไม่ได้ศัลยกรรมให้สะสวย หรือว่าทำการลอกเลียนแบบหรือทำการศัลยกรรมตกแต่งให้สวยเหมือนรูปตอนสาวๆ แต่เป็นการทำให้คนกลับมามีสภาพเหมือนเมื่อสิบปีก่อนอย่างแท้จริง
แค่จุดนี้ก็น่ากลัวมากแล้ว!
แต่ไม่ว่าอย่างไรเย่เฉินก็ไม่ได้หลอกลวงพวกเขา รูปถ่ายใบนั้นเป็นรูปซูหลานตอนสาวๆ จริงๆ
ดังนั้นเย่เฉินจังกล่าวกับซูหลาน “คุณน้าครับ ลำดับต่อไปคุณน้าจะโดนใช้เครื่องจับเท็จ เพราะพวกเขาสงสัยว่ารูปถ่ายใบนั้นใช่ภาพคุณน้าหรือเปล่า คุณน้าตอบตามสัตย์จริงก็พอ”
ซูหลานพยักหน้ารับ
เย่เฉินเป็นล่าม และประสานงานให้การจับโกหก
ผลลัพธ์ออกมาปรากกฏว่าซูหลานไม่ได้โกหก
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ให้ซูหลานนอนลงบนเตียง แล้วทำการตรวจผิวหนังส่วนใบหน้าด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง
ทำงานวุ่นวายอยู่นาน แต่คอมพิวเตอร์ก็ตรวจวิคราะห์อยู่นาน กว่าจะยอมตัดสินว่าจะใช้ยากับซูหลานหรือไม่
“ใช้ยาได้แล้วหรือยัง?”
เย่เฉินที่รออยู่เริ่มหงุดหงิด
ถ้าไม่กลัวว่าการแย่งยาจะทำให้สัญญาณเตือนภัยดัง เย่เฉินคงจะลงไม้ลงมือแย่งยามาจากพวกเขาแล้ว
คุณหมอเชิงพยักหน้ารับ “ข้อมูลในแต่ละด้านเรียบร้อยแล้ว แม่ยายของคุณสามารถใช้ยาของเราได้ รบกวนคุณออกไปหน่อย เราจะเอายาแล้ว”
เย่เฉินสำรวจห้อนี้อย่าละเอียด เมื่อฟังจากคำพูดของคุณหมอเชิงแล้วแปลว่ายานี้อยู๋ในห้องงั้นเหรอ?
แต่ว่าห้องนี้ตกแต่งเรียบง่าย อีกทั้งไม่ได้มีของอย่างตู้ยาแต่อย่างใด
“หรือว่าซ่อนเอาไว้แล้วเหรอ?”
เย่เฉินรู้ว่าเทคโนโลยีที่ทั้งแปดตระกูลมีอยู่ ในตอนนี้นั้น สามารถซุกซ่อนสิ่งของที่เป็นชิ้นเป็นอัน ทำให้ตามองไม่เห็นได้
และในเวลานี้เองคุณหมออันก็กล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่ต้องให้เขาออกไปหรอก ต่อให้เขาอยู๋ในห้องเห็นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก คนหยาบอย่างเขาไหนจะเข้าใจเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าไปหลายสิบปีได้ล่ะ? ฮ่าๆ”
ในคำพูดของคุณหมออันเต็มไปด้วยคำดูถูกเย่เฉิน
ที่จริงแล้วจะโทษว่าพวกเขาไม่เห็นหัวใครก็ไม่ได้ ถ้าหากว่าเย่เฉินไม่ใช่คนในทั้งแปดตระกูล เขาก็คงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณหมออันจะทำหรอก
แล้วจึงเห็นคุณหมออันไปบริเวณข้างกำแพงทางทิศเหนือ ทำสัญญาณมือแปลกๆ สัญญาณมือก็ง่ายๆ เพียงแค่ประสานนิ้วชี้และนิ้วโป้งของมือซ้ายขวาเท่านั้นเอง
หลังจากนั้นก็เห็นคุณหมออันคว้าอะไรบางอย่างในอากาศ แล้วก็ปรากฏห่อยาสีแดงในมือเขา!
คุณหมออันมองเย่เฉินอย่างลำพองใจแล้วอวด “เป็นไงล่ะ ไอ้หนู น่าอัศจรรย์มากใช่ไหมล่ะ? ไม่เข้าใจล่ะสิว่าทำไมฉันถึงได้ยามาใช่ไหมล่ะ? ฮ่าๆคุณหมอเชิง ดูท่าทางงุนงงของเขาสิ บอกแล้วว่าไม่ต้องไล่เขาออกไปหรอก เสียเวลาเปล่าๆ เหมือนคนในยุคชิลลามาศตวรรษที่ 20 แล้วนายเอาคอมพิวเตอร์ให้เขาใช้แล้วเข้าจะใช้ได้เหรอ?”
คุณหมอเชิงกลับมีท่าทีระแวดระวังขึ้นมา “คุณหมออัน ยาประเภทนี้ ทั้งโลกใบนี้มีตระกูลพัคเราที่มียาประเภทนี้ ตระกูลอื่นๆ ล้วนแต่จับตาดูพวกเรา ต้องระวังๆ เอาไว้หน่อยน่าจะดีกว่า!”
คุณหมออันกลับไม่คิดอย่างนั้น อย่างไรก็ตามเย่เฉินก็ใกล้จะตาย ต่อให้รู้ว่ายาซ่อนอยู่ที่ไหนแล้วมันจะอย่างไร?
เขาจะแอบเอาออกไปได้หรือไง?
เย่เฉินไม่รีบร้อนไปเอายามา แต่ยืนมองซูหลานกินยาลงไป
ซูหลานตื่นเต้นเล็กน้อย ใจสั่นกลัวตายอย่างมาก เย่เฉินปลอบหล่อนอยู่นานกว่าเจ้าหล่อนจะยอมกลืนนยาลงคอ
แต่หลังจากที่กลืนยาลงคอไปแล้ว ซูหลานก็เป็นลมล้มพับไป
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ? ทำไมหล่อนเป็นลมไปล่ะ?” เย่เฉินถามอย่างลนลาน
คุณหมออันกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ยาฝืนธรรมชาติแบบนี้ จะส่งผลเปลี่ยนแปลงกับผิวพรรณและร่างกายของมนุษย์ ดังนั้นเราเลยผสมยานกล่อมประสาทลงไปด้วย นายสบายใจเถอะ หล่อนไม่เป็นไรหรอก หล่อนจะเป็นผู้หญิงของนายน้อยของเรา เราไม่ทำให้หล่อนตายหรอก ฮ่าๆ”
เย่เฉินหรี่จาลงเล็กน้อย เขากำหมัดแน่น เมื่อครู่หมอสองคนเพิ่งโดนตนสั่งสอนไปทำท่าทีว่าง่าย ทำไมตอนนี้ได้บ้าดีเดือดมาอีกแล้วนะ?
คุณหมอเชิงหันมองคุณหมออันด้วยใบหน้าตึงเครียด
คุณหมออันกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณหมอเชิง ไม่ต้องกลัวเขาหรอก ผมเรียกคนมาแล้ว!”
และในตอนนี้เองจู่ๆ ประตูก็เปิดออก แล้วชาวเกาหลีรูปร่างสูงใหญ่สี่คนก็บุกเข้ามา
“หมอนี่แหละ รีบมัดมือมัดเท้าเขาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย! คุณหมออันรีบบอกยามทั้งสี่คน
เย่เฉินแค่นเสียงเย็น แล้วกล่าวกับคุณหมออันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ที่แท้เรียกยามมานี่เอง น่าถึงได้กล้าท้าทายฉัน ฉันก็คิดว่านายไม่กลัวฉันหักแขนนายเสียอีก!”
คุณหมออันกล่าวพลางหัวเราะ “ถูกต้อง ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ บอกให้นะคนพวกี้ไม่ใช่ยามที่นายเจอทั่วๆ ไปหรอกนะ พวกเขาเป็นนักฆ่า! เมื่อครู่นี้ฉันจำใจต้องยอมอ่อนให้นายเพราะเห็นแก่งานใหญ่หรอก การต้องยอมขอโทษคนต่ำต้อยอย่างพวกแก เป็นความอับอายในชีวิตฉันเลย ตอนนี้ฉันขอสั่งให้แกคุกเข่าอ้อนวอน ฉันต้องการให้แกพูดว่าแม่ยายแกเป็นโสเภณี!”
“รนหาที่ตายจริงๆ!”
เย่เฉินหัวเสีย เขาตะคอกใส่คุณหมออัน “จากคำพูดนี้ของนาย อย่าได้มีแขนเลย!”
คุณหมออันรีบร้อนถอยหลัง “ใครก็ได้! รีบจับเขาไว้เลย!”
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ทั้งสี่คน พุ่งพรวดไปหาเย่เฉิน
เย่เฉินไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด “หึ ฉันเองก็อยากจะสั่งสอนยามของตระกูลพัคเหมือนกัน ว่าจะมีความสามารขนาดไหนเชียว!”
ตระกูลพัคเองก็เป็นตระกูลลึกลับเหมือนกัน บอดี้การ์ดของพวกเขาคนธรรมดารับมือไม่ไหว
เย่เฉินมือเปล่า ทั้งสี่คนก็ไม่มีอาวุธเช่นกัน
โครม ผลัวะ
ทั้งห้าคนต่อยตีตะลุมบอก ส่วนเย่เฉินเองก็โดนคนทั้งสี่ล้อมเอาไว้ หมัดจำนวนมากตะบันเขามาหาเขาไม่หยุด!
“ไม่เลวนี่ หมัดพวกแกแข็งแรงดี ต่อยฉันเจ็บเลยนะ”
เย่เฉินน่าจะพอสัมผัสได้เหมือกนันว่าคนพวกนี้พอเทียบกับนักเลงทั่วๆ ไปแล้ว ร้ายกาจกว่ามาก
ทว่าเย่เฉินฝึกวิชาป้องกันตัวตั้งแต่เด็ก นอกจากชิงหลง ไป๋หู่และจูเชว่แล้ว คนอื่นๆ แทบไม่ได้อยู่ในสายตาเขาด้วยซ้ำ !
โครม!
เพี้ยะ!
เย่เฉินฉวยโอกาสนี้ ซ้อมพวกเขา แต่ละหมัดนั้นต่อยพวกเขาจนลงไปกองกับพื้น ดูท่าแล้วแทบจะลุกขึ้นมาไม่ไหว
“อะไรนะ? ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”
หลังจากที่คุณหมออันและคุณหมอเชิงเห็นเข้าก็ตะลึงไป
โครม!
หมัดสุดท้ายของเย่เฉินจัดการคนสุดท้ายที่ยังรอดจนลองไปกองกับพื้น มือของเขาเปื้อนเลือด “คิดจะสู้กับคนจีนเหรอ? คนประเทศแกเคยมีปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ด้วยหรือไง? หึ ไปตั้งใจทำหน้าเถอะ!”
เย่เฉินม่ความเชื่อมั่นในตัวเองอย่างยิ่ง ในระหว่างที่ต้องเผชิญหน้ากับคนเกาหลี ไม่ว่าจะวิชาป้องกันตัวหรือความสามารถในการต่อยตีต่างๆ พวกเขาสู้ตนเองไม่ได้
ตระกูลพัตเองก็สู้ตระกูลเย่ไม่ได้เหมือนกัน!
คุณหมออันลนลานทำอะไรไม่ถูก ในตอนที่จะวิ่งไปตามคนมานั้น เย่เฉินก็ชิงปราดเข้ามา คว้าแขนเขาแล้วหัดแขนเขาทันที!
“อุ๊บๆ!”
เย่เฉินปิดปากคุณหมออัน เพื่อไม่ให้เขาร้องออกมา
คุณหมอเชิงตกใจจนลงไปคุกเข่ากับเพื้น “อย่าทำร้ายผมเลย!”
เย่เฉินแค่นเสียงแล้วซัดอีกฝ่ายจนสลบไป
หลังจากนั้นก็ฉีดยาให้บอดี้การ์ดสี่คนที่ล้มลงไปกองกับพื้น เพื่อให้พวกเขาสลบไสล
จากนั้นเย่เฉินก็เดินไปที่ผนังฝั่งเหนือ แล้วทำท่าเดียวกับคุณหมอ
ถึงแม้ว่าในครรลองสายตาว่างเปล่า มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น แต่เย่เฉินก็เหมือนจะเห็นวี่แววอะไรบางอย่าง ที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ
หลังจากนั้นเย่เฉินก็คว้าหมับกลางอากาศ แล้วก็ได้กล่องยามาหนึ่งกล่อง!
นี่ก็คือกล่องยาที่ทำให้คนอายุน้อยลงสิบปี!