เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 576 คุณไม่คู่ควรเป็นพ่อตาผม!
ตอนที่ 576 คุณไม่คู่ควรเป็นพ่อตาผม!
“เย่เฉิน!!”
หลังจากที่คุณนายหวัง หวังจื้อหย่วน ซูหลาน เห็นเย่เฉิน ก็ตกใจจนผุดลุกขึ้นยืนในทันที!
พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง พวกเขาคิดไปว่าเย่เฉินจะไม่เหยียบเข้าบ้านตระกูลหวังไปตลอดชีวิตเสียอีก
“โฮ่งๆ!”
เจ้าพุดเดิ้ลฮัวฮัวที่เย่เฉินเคยเลี้ยงเป็นระยะเวลาถึงสามปี พุ่งพรวดออกจากอ้อมกอดของคุณนายหวังตรงดิ่งไปหาเย่เฉิน
“ฮัวฮัว!”
เย่เฉินเองก็อุ้มตัวฮัวฮัวขึ้นมา เขาเองก็ผูกพันกับสุนับตัวนี้มากกว่าคนตระกูลหวังเสียอีก!
ฮัวฮัวเองก็ไม่ได้เจอหน้าเย่เฉินมานานแล้ว มันเลียหน้ากับมือของเย่เฉินไม่หยุด
คนตระกูลหวังเองตอนนี้อิจฉาสุนัขตัวนี้อย่างมาก ถ้าพวกเขาสามารถโถมตัวเข้าอ้อมกอดเย่เฉินได้โดยไม่ต้องสนใจอะไรแบบนี้ก็คงจะดี
คุณนายหวังตรงดิ่งมาหาอีกฝ่ายอย่างดีใจ หญิงชราคว้ามือสองข้าวของเย่เฉินเอาไปจับแล้วกล่าว “เย่เฉิน นี่สุดเธอก็กลับมาแล้ว! ครอบครัวเราคิดถึงเธอจะแย่แล้ว!”
หวังจื้อหย่วนและซูหลานที่อยู่ข้างๆ ก็สนับสนุน “จริงด้วยๆ เราคิดถึงเธอทุกวันเลย รอให้เธอกลับบ้าน!”
เย่เฉินแค่นเสียง “เหอะๆ คิดถึงผมเหรอ? ถ้าหากว่าผมเป็นเขยที่ไร้ประโยชน์แบบเมื่อสามปีก่อน พวกคุณจะคิดถึงผมไหม? เราเองก็รู้ไส้รู้พุงกันเป็นอย่างดีแล้ว ผมเองก็รู้ว่าพวกคุณเป็นคนยังไง ดังนั้นเลิกแสดงละครได้แล้ว!”
ความเย็นชาของเย่เฉินทำให้คนตระกูลหวังลนลาน
แล้วที่เย่เฉินมาที่บ้านครั้งนี้เพื่ออะไรกันแน่?
ทันใดนั้นเองซูหลานก็ตระโกนออกมา “เย่เฉินที่เธอมาครั้งนี้เป็นเพราะเจียเหยาเป็นอะไรหรือเปล่า?”
หวังจื้อหย่วนเองก็เกิดกังวลใจขึ้นมา เพราะท่าทางของเย่เฉินดูแล้วเหมือนจะมาล้างแค้นอย่างไรอย่างนั้น!
อีกทั้งพวกเขาเองก็รู้ว่าหวังเจียเหยาทำผิดต่อเย่เฉิน ไปอังกฤษครั้งนี้ใครจะรู้ว่าจะโดนคนตระกูลเย่เล่นงานหล่อนจนเกิดตายขึ้นมาหรือเปล่า!
เย่เฉินพูดไม่ออก คนตระกูลหวังนี่เลอะเทอะกันจริงๆ
เย่เฉินกล่าว “หวังเจียเหยาอยู่ที่อังกฤษสบายดีเชียวล่ะ ผู้หญิงชั่วๆ น่ะมักจะอายุยยืนอยู่แล้ว พวกคุณสบายใจเถอะนะ หล่อนอายุยืนแน่ ไม่เป็นไรหรอก”
พอได้ยินแบบนี้ซูหลานถึงได้สบายใจ
“งั้นเธอมาเพราะ?” หวังจื้อหย่วนแปลกใจขึ้นมา
ทันใดนั้นเองหวังจื้อเฉียงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ที่เสี่ยวเฉินมาครั้งนี้เพราะมาสู่ขอหยวนหยวนเหรอ? อย่างไรเสียพวกเธอเองก็เคยนอนด้วยกันแล้วไม่ใช่หรือไง?”
เย่เฉินอุ้มฮัวฮัวด้วยความรู้สึกเก้อเขินอย่างมาก หวังหยวนหยวนคนนี้นี่ เล่าเรื่องทั้งหมดระหว่างพวกเขาสองคนที่เกาหลีกับที่บ้านจริงๆ ด้วย!
เย่เฉินเองก็ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดี เขาเองกล้าทำกล้ารับ เย่เฉินหัวไปกล่าวกับหวังจื้อเฉียงผู้เป็นบิดาของหวังหยวนหยวน
“ใช่แล้วครับ ผมนอนกับหวังหยวนหยวน แต่ว่าหล่อนเป็นคนขอให้ผมทำเอง พวกคุณอย่าคิดนะครับว่าผมจะยอมแต่งงานกับหล่อนเพราะผมเกิดมีอะไรกับหล่อน ผมสามารถบอกทุกคนได้อย่างชัดเจนเลยว่า หล่อนไม่คู่ควรจะเป็นผู้หญิงของผม ส่วนคุณเองก็ไม่คู่ควรจะเป็นพ่อตาของผม!”
เย่เฉินน่าจะเป็นคนแรกในประเทศนี้แล้วที่นอนกับลูกสาวที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของคนอื่น แต่กลับกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าบิดาของหญิงสาว
ตอนนี้เขากำลังเอาความอับอายที่เขาได้รับในอดีตจกตระกูลหวังเอาคืนพวกเขาทีละน้อยๆ อย่างสาสม!
ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เย่เฉินหลับนอนกับหวังหยวนหยวนแล้วยังกล้าพูดแบบนี้ใส่หวังจื้อเฉียง จะต้องโดนคนตระกูลหวังก่นด่าและโดนลงโทษไปแล้ว
แต่ตอนนี้คุณนายหวังกลับพูดว่า “เสี่ยวเฉินพูดได้ดี และทำถูกด้วย! เจียเหยานี่เป็นเด็กนิสัยไม่ดีเลย ยกครั้งแรกให้กับไอ้ลูกหมาตระกูลฟาง หยวนหยวนยกครั้งแรกให้เย่เฉินก็ถือว่าสมเหตุสมผลแล้ว! เดิมเราควรทำแบบนี้เพื่อชดใช้ให้เสี่ยวเฉิน!”
หวังจื้อเฉียงเองก็ไม่กล้าจะโวยวายอะไร เขากล่าวพลางระบายยิ้ม “จริงด้วย เย่เฉิน หยวนหยวนได้เป็นผู้หญิงของเธอสักครั้งถือว่าโชคดีแล้ว นี่เป็นผลบุญที่หล่อนทำมาแปดชาติ ฉันเลอะเลือนเอง คิดไปเองว่าหล่อนกับเธอจะได้คบหากัน ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ!”
แล้วเป็นไปอย่างที่เขาเคยคิดคนที่มีเงินและมีอิทธิพลนั้นจะทำอะไรก็ถูกทั้งหมดในสายตาของพวกเขาที่เห็นแก่เงินแบบนี้!
เย่เฉินเองก็ไม่มีแก่ใจจะเสวนาเรื่องพวกนี้กับพวกเขาอีก เขาหันมองซูหลานแล้วกล่าว “คุณน้าซู ที่ผมมาที่นี่วันนี้เพราะผมมหาคุณโดยเฉพาะเลย”
ซูหลานงุนงงทันที “มา.. มาหาฉันเหรอ?”
เย่เฉินกล่าว “พอจะคุยกับผมส่วนตัวได้ไหม?”
เย่เฉินไม่อยากให้คนอื่นนอกจากซูหลานรู้เรื่องที่จะไปเกาหลีรอบนี้
คุณนายหวังชิงตอบแทนซูหลาน “ได้สิจ้ะ ได้เลย พวกเธอไปคุยในห้องชั้นสองเถอะ”
ซูหลานพาเย่เฉินไปที่ชั้นสอง ในห้องที่หวังเจียเหยาเคยอาศัย
ทันทีที่เดินเข้าไปด้านใน ก็ได้กลิ่นอันคุ้นเคยของหวังเจียเหยาลอยเข้าจมูก ทำให้นึกถึงเรื่องราวความรักแสนหวานในอดีตของเย่เฉินและหวังเจียเหยา…
เย่เฉินระบายยิ้มน้อยๆ คุณนายหวังนี่เจ้าแผนการจริงๆ ยังฝันหวานอยากให้เย่เฉินคิดถึงเรื่องราวในอดีต
เมื่อเข้าไปในห้อง ปิดประตูแล้วเย่เฉินก็โพล่งถาม “คุณน้าซู ผมขอรบกวนถามคุณน้าหน่อยครับ ตอนสาวๆ คุณน้าสวยไหม?”
ถ้าอยากจะเข้าไปในโรงพยาบาลส่วนตัวของตระกูลพัคให้ได้นั้นจำเป็นต้องพาผู้หญิงวัยกลางคนที่ได้มาตรฐานของพวกเขา
ตอนนี้ซูหลานดูไปแล้ว ก็เฉยๆ ทำให้เย่เฉินกังวลว่าตอนสาวๆ หล่อนจะสวยไม่พอ
แต่ว่าซูหลานกลับตอบอย่างมั่นใจ “ตอนฉันสาวๆ ฉันบอกเธอแบบนี้แล้วกันถ้าเธอเห็นฉันสมัยสาวๆ แล้วไปเห็นเจียเหยาเข้า เธอก็ไม่ชอบหล่อนหรอก!”
เย่เฉินหลุดหัวเราะออกมา ผู้หญิงที่เป็นแม่คนแบบ ซูหลานกับจางเชี่ยนจือ ทำไมถึงได้ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับลูกสาวนักนะ?
หนำซ้ำยังชอบชมว่าตัวเองสวยกว่าลูกสาวเสียด้วย ยอมใครก็ได้ แต่ไม่ยอมแพ้ลูกสาวตัวเองเนี่ยนะ…
บางทีพวกหล่อนอาจจะรู้สึกว่าหล่อนเป็นคนคลอดลูกสาวตัวเองออกมา ดังนั้นไม่ว่าจะจุดเด่นใดๆ ก็น่าจะมาจากพวกหล่อนหรือเปล่านะ?
เย่เฉินกล่าว “งั้นผมขอดูหน้าตาคุณสมัยสาวๆ หน่อยได้ไหม?”
ซูหลานช้อนตามองเย่เฉิน แล้วถามด้วยความสงสัย “เสี่ยวเฉิน ทำไมจู่ๆ เธอถึงได้…. สนใจฉันขึ้นมาแบบนี้ล่ะ?”
เย่เฉินพูดไม่ออก จางเชี่ยนจือก็มีปฏิกิริยาแบบนี้ ซูหลานเองก็เหมือนกัน!
เย่เฉินดูไปแล้วเหมือนผู้ชายที่ชอบสาวแก่หรือไงนะ?
ก็ได้ เขาก็ชอบจริงๆ นั่นแหละ
เย่เฉินตอบอย่างจริงจัง “คุณอย่าเพิ่งคิดเหลวไหล ที่ผมมาหาคุณครั้งนี้เพราะผมมีเรื่องสำคัญมาก หลังจากที่เห็นภาพถ่ายคุณ ผมจะบอกคุณเอง”
ซูหลานพยักหน้ารับ แล้วหยิบมือถือออกมาทันที “ฉันเก็บรูปถ่ายตอนฉันสาวๆ ที่สวยที่สุดในมือถือตลอดเลย เธอดูสิ”
พอซูหลานเจอภาพถ่ายก็ยื่นมือถือส่งให้เย่เฉิน
ในวินาทีที่เย่เฉินเห็นภาพถ่ายสมัยสาวๆ ของซูหลานก็ตกตะลึง
หญิงสาวในภาพเรือนผมสีดำขลับ สวมชุดสีแดง เรือนผมปลิวไสวกลางสายฝน แล้วหันมาส่งยิ้มให้กล้องอย่างเย่อหยิ่ง
ใบหน้า ความสะสวยไม่ว่าผู้ชายคนไหนๆ เห็นเข้าก็ต้องนึกถึงความรักครั้งแรกทั้งนั้น!
ถ้าหากเปรียบจางเชี่ยนจือตอนสาวๆ กับกวนจือหลินที่เป็นดาราแล้วล่ะก็ ซูหลานสมัยสาวๆ นั้นหน้าตาละม้ายคล้ายกับหลิวเจียหลิงตอนที่กำลังสวยที่สุด ตอนแสดงหนังเรื่องสายไม่ลับคังคังโป๊ยด้วยซ้ำไป!
เหมือนมากจริงๆ!
ที่จริงแล้ว ซูหลานก็ไม่ได้อายุห่างจากหลิวเจียหลิวเท่าไรนัก แต่ซูหลานในตอนนี้ไม่อาจเทียบเคียงกับอีกฝ่ายได้เลย
เย่เฉินมองรูปถ่ายแล้วกล่าวกับอีกฝ่าย “เวลาทำอะไรกับคุณบ้างนี่ย? ถ้ารู้ว่าคุณสวยขนาดนี้ตอนสาวๆ เมื่อสามปีก่อนตอนผมซักผ้าปรนนิบัติคุณคงรู้สึกดีกว่านี้เยอะ!”