เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 488 ปราสาทเย่อ้ายของตระกูลเย่!
ตอนที่ 488 ปราสาทเย่อ้ายของตระกูลเย่!
แต่ไหนแต่ไรมาหวังเจียเหยามักจะอ่อนน้อมถ่อมตัวเสมอยามอยู่ต่อหน้าซูมู่หลิน แถมยังมักจะปรนนิบัติเอาใจอีกฝ่ายสารพัดด้วย
แต่ว่าตอนนี้หวังเจียเหยากลับด่าซูมู่หลินอย่างรุนแรง
ซูมู่หลินเองก็เริ่มจะมีอารมณ์เหมือนกัน “หวังเจียเหยาเป็นบ้าไปแล้วเหรอ! คิดไม่ถึงว่าจะใช้ท่าทีแบบนี้พูดกับฉัน! แถมยังจะโยนของใส่ฉันอีก! ยังอยากจะเป็นเมียฉันอยู่ไหม!”
แต่หวังเจียเหยากลับกล่าวว่า “ฉันไม่อยากจะเป็นเมียน้อยของนายหรอกนะยะ! ฉันอยากนั่งรถม้าทองคำ ฉันอยากจะเป็นควีนออฟบาร์ของอังกฤษ!!”
ซูมู่หลินคว้าเสื้อผ้าที่หวังเจียเหยาโยนมาแล้วกระชากเสียง “คนแบบนี้น่ะเหรอจะนั่งราชรถทองคำ? หัดส่องกระจกดูตัวเองเสียมั่ง ดูว่าคู่ควรหรือเปล่า!”
หวังเจียเหยากล่าวอย่างขึงขัง “ฉันส่องกระจกทุกวัน! ฉันสวยมาก! สวยสุดยอดด้วย! ฉันไม่ด้อยไปกว่าซูมู่ชิงสักนิดเดียว! อีกอย่างฉันน่ะมีลูกชายให้เย่เฉิน ซูมู่ชิงมีแค่ลูกสาวเอง! ฉันจะต้องไปที่ปนะเทศอังกฤษ ไปหาคุณปู่เย่ ไปทวงความยุติธรรมจากเขา!”
หวังเจียเหยาจัดการเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วกล่าว “พรุ่งนี้เช้า ฉันจะหอมเอาลูกชายของฉันกับเย่เฉินไปอังกฤษ ส่วนนายดูแลลูกสาวอยู่ที่นี่นะ!”
พูดจบหญิงสาวก็ตั้งท่าเดินออกจากห้องของซูมู่หลินไป
“แก…นั่งแพศยากลับมาเดี๋ยวนี้นะ! ห้ามไปหาเย่เฉินที่อังกฤษสิ! เธอเป็นของฉันนะ!”
ซูมู่หลินเห็นหวังเจียเหยาเป็นแค่ผู้หญิงราคาถูก แต่ว่าตอนที่หญิงสาวจะจากไปนั้นเขากลับอาลัยอาวรณ์ในตัวเจ้าหล่อนเป็นอย่าางมาก
เห็นได้เลยว่าหวังเจียเหยาเองก็พอจะมีสเน่ห์อยู่บ้าง จนสามารถทำให้ผู้ชายทุกคนหวั่นไหว
……
ในเวลาเดียวกัน ณ ประเทศอังกฤษ เย่เฉินและซูมู่ชิงที่ยังนั่งบนรถม้าทองคำรับการเคารพจากทุกคน
หลังจากที่แยกกับเพื่อนๆ แล้วซูมู่ชิงก็กล่าวถาม “ที่รัก เราจะไปไหนกันคะ? โรงแรมเหรอ?”
เย่เฉินมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่แสนสวยงามตรงหน้าแล้วกล่าว “ไม่ไปโรงแรมหรอกครับ ไปที่บ้านของผม ไปพบคุณปู่ พ่อคุณตอนนี้ยังทานข้าวเย็นกับคุณปู่ผมอยู่เลย”
ซูมู่ชิงมีท่าทีกระวนกระวายทันที “แย่แล้วจะต้องพบคุณปู่คืนนี้เลยเหรอคะ? ไม่เอาล่ะ ฉันดื่มมาเยอะเลย ถ้าไปพบคุณปู่แบบี้เขาจะต้องคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีแน่เลย ที่รักคะ ฉันตื่นเต้น ฉันกลัวด้วย พรุ่งนี้ตอนเช้าเราค่อยไปพบท่านดีไหมคะ?”
เย่เฉินหัวเราะ “ที่รักต่อให้ดูไม่ดีเราก็ต้องไปพบพ่อแม่ผมนะครับ อีกอย่างคุณสวยขนาดนี้จะกลัวอะไร คุณปู่ของผมเป็นคนนิสัยดีมากนะครับ แล้วท่านก็เป็นคนหัวทันสมัย ดื่มเหล้าไม่เป็นอะไรหรอกครับ น้องสาวผมก็ดื่มกัน”
วัฒนธรรมในการดื่มเหล้าของในและต่างประเทศไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นที่ประเทศเราหากผู้หญิงไปอื่มเหล้าที่บาร์ก็จะถูกมองว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี
แต่ที่ต่างประเทศก็เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
ซูมู่ชิงยิ่งกระวนกระวายหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้ทิวทัศน์ตรงหน้าจะสวยงามมากขนาดไหนก็ตาม
เสียงกุบกับของม้าลากราชรถดังสม่ำเสมอ แล้วคนก็เริ่มบางตาลงจนไม่เหลือใครเมื่อเข้าไปยังพื้นที่เศรษฐีที่ให้ความสำคัญกับเรื่องความเป็นส่วนตัวอย่างยิ่ง
ทั้งสองคนเดินทางมาถึงสวนสาธารณะที่แสนสวยงามแห่งหนึ่ง ซูมู่ชิงหันมองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ “ที่รักคะ คุณปู่พักอยู่ที่นี่เหรอคะ? แหม สภาพแวดล้อมสวยดีจริงๆ”
เย่เฉินกล่าว “ยังไม่ถึงหรอกครับ ต้องผ่านพริมโรสฮิลล์นี่ไปก่อนถึงจะไปเจอปราสาทที่เป็นที่พักของคุณปู่ผม”
“ปราสาทเหรอคะ?”
ซูมู่ชิงตื่นเต้น อยากจะเห็นเหลือเกินว่าปราสาทที่สามีบอกจะมีหน้าตาเป็นยังไง!
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวมาที่นี่ แถมยังนั่งรถม้ามาด้วยดังนั้นตลอดทางที่ผ่านมาเย่เฉินจึงให้รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้าเพื่อให้ซูมู่ชิงได้ชมวิวสมใจ
วิวทิวทัศน์ของตลอดทางที่ผ่านงดงามจับใจ ทำให้ซูมู่ชิงดื่มด่ำไปกับธรรมชาติอันแสนงดงาม หญิงสาวใช้มือถือกดถ่ายภาพไม่หยุด
แล้วเมื่อเดินทางไปได้สักพัก จู่ๆ ซูมู่ชิงก็กล่าวว่า “โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเน็ตแล้ว”
เย่เฉินกล่าว “ถึงแล้วครับ ปราสาทที่คุณเห็นตรงหน้านี้ก็คือปราสาทอ้ายเย่ของตระกูลเย่เราครับ”
ซูมู่ชิงหันมองไปด้านหน้า ก็พบปราสาทสีเทาที่แสนโอ่อ่าปรากฏขึ้นตรงหน้า!
“ว้าว เป็นปราสาทที่สวยจังเลย! ชื่อปราสาทอ้ายเย่เหรอคะ? เย่ที่เป็นแซ่ของคุณน่ะเหรอ?” หญิงสาวกล่าวถาม
เย่เฉินตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่งั้นจะเป็นเย่ไหนล่ะครับ?!”
ซูมู่ชิงเขินอาย “คนบ้า”
เย่เฉินกุมมือหญิงสาวแล้วกล่าว “ลงรถเถอะ เราเข้าไปดูด้านในกัน”
“ค่ะๆ”
เย่เฉินและซูมู่ชิงจับจูงเดินเข้าไป เงาของทั้งสองที่ทอดยาวภายใต้แสงดวงดาราระยิบระยับอย่างมีความสุข
ปราสาทตรงหน้านี้ก็คือบ้านที่เย่เฉินแสนจะคุ้นเคย
แต่ว่าในวินาทีนี้เย่เฉินกลับคิดถึงใครคนหนึ่ง
ฉินหงเหยียน!
วงหน้าอันแสนงดงามของหญิงสาวปรากฏขึ้นในหัวสมองของเขา!
“เราก็คิดว่าคนที่เราพาจูงมือเดินมาที่นี่จะเป็นฉินหงเหยียน…”
ที่จริงแล้วเย่เฉินเองก็เคยจินตนาการถึงภาพที่ตนเองจะจูงมือผู้หญิงสักคนกลับมาบ้านด้วย!
ตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็หวังเจียเหยาที่กลับมากับตนเอง ต่อมาเขาก็คิดว่าคนๆ นั้นอาจจะเป็นฉินหงเหยียน
แต่ทำไมไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนแรกที่จะกลับบ้านมากับเขาจะเป็นซูมู่ชิง
คงไม่ต้องสาธยายถึงสาเหตุที่ไม่ใช่หวังเจียเหยา เพราะหล่อนทรยศเขา หล่อนไม่คู่ควรจะเข้ามาที่นี่!
แต่ว่าฉินหงเหยียน…
“หงเหยียน คุณรู้ไหมครับ ผมอยากให้คุณมาที่นี่กับผม ได้มาเห็นบ้านของผมขนาดไหน?”
เย่เฉินที่กุมมือซูมู่ชิงก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ!
“อ้าว! ที่นั่นมีคนนี่คะ!”
ทันใดนั้นเองซูมู่ชิงก็อุทานออกมา
หญิงสาวพบว่าที่ด้านนอกของสวนมีเงาคนอยู่
เย่เฉินยิ้มทักทายผู้หญิงคนนั้น “Hi”
ผู้หญิงคนนั้นค้อมตัวลงทักทายเย่เฉินและซูมู่ชิงน้อยๆ
เย่เฉินแนะนำ “นั่นคือคนดูแลสวนของตระกูลเย่ ที่ด้านนอกปรสาทเรามีสวนดอกไม้กับสวนผลไม้ครับ”
ซูมู่ชิงเห็นดอกไม้หลากสี ก็อดเพ่งมองอย่างละเอียดไม่ได้
“ว้าว ดอกไม้สวยจังเลยค่ะ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ พวกมันคือดอกอะไรบ้างหรอคะ? แล้วพวกผลไม้ในสวนฉันก้ไม่เคยเห็น กินได้หมดเลยเหรอคะ?”
เย่เฉินหัวเราะ “อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ เรามีเวลาเหลือเฟือ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณมาดูอย่างละเอียดเลย”
ในที่สุดพวกเขาก็เดินผ่านสวนดอกไม้และต้นไม้เข้าไปในปราสาท
บริเวณที่ประตูปราสาทมีราชองครักษ์อยู่
“ทำความเคารพ!”
เมื่อเย่เฉินและซูมู่ชิงเดินผ่านทั้งสองคนก็ทำความเคารพพวกเขา
ซูมู่ชิงพยักหน้ารับน้อยๆ แล้วเดินเข้าไปอย่างประหม่า
“ทำยังไงดีคะ ที่รัก ฉันตื่นเต้นจังเลย ที่บ้านคุณทำไมมีราชองครักษ์ด้วยล่ะคะ อย่บอกนะคะว่าควีนก็ทรงอยู่ปราสาทด้วยน่ะ?”
เย่เฉินกุมมือหญิงสาวแน่นแล้วเร่งฝีเท้า ต้องรีบให้หล่อนได้เจอคนในครอบครัวเขาเสียที ไม่อย่างนั้นหล่อนจะต้องตื่นเต้นจนประสาทเสีย
เมื่อเข้ามาด้านในก็พบกลับความมลังเมลืองที่ทำให้ซูมู่ชิงต้องอาปากค้าง
หล่อนไม่เคยเห็นปราสาทที่หรูหราแบบนี้มาก่อน
ซูมู่ชิงถามอย่างประหลาดใจ“คิดไม่ถึงว่าที่อังกฤษจะมีปราสาทที่หรูหราขนาดนี้? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?”
เย่เฉินอธิบาย “ก็คุณจะค้นหาข้อมูลของปราสาทอ้ายเย่ในอินเตอร์เน็ตไม่ได้ ใช้กูเกิ้ลเอิร์ธก็เสิร์ชไม่เจอ มีคนน้อยนิดมากครับที่รู้เรื่องที่นี่”
เย่เฉินจูงซูมู่ชิงมาถึงห้องรับประทานอาหารที่น่าจะใหญ่เท่าบ้านทั้งหลังของเจ้าหล่อน
“คุณปู่ครับ ผมพาภรรยาของผมมาพบแล้วครับ!”