เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] - บทที่ 1240 ดูเหมาะสมกันนะ

บทที่ 1240 ดูเหมาะสมกันนะ

บทที่ 1240 ดูเหมาะสมกันนะ

หลังจากสนทนาอย่างมีความสุข พวกเขาก็ต่างแยกย้ายกันขึ้นรถ

รัฐมนตรีต้วนจัดแจงให้คนไปส่งซูเสี่ยวเถียนถึงบ้านพร้อมของขวัญพิเศษ

ในตอนนั้นคุณย่าซูกำลังรออยู่

พอได้ยินเสียงรถ ท่านก็รีบวิ่งออกไป ทันเห็นสาวน้อยกำลังขนข้าวขนของรถจากรถอยู่

“เสี่ยวเถียน หนูเอาของฝากจากห้างในต่างประเทศกลับมาหรือ?” หญิงชราประหลาดใจมาก

คนขับมองคนมาใหม่ด้วยความแปลกใจเช่นกัน

ไม่คิดว่าผู้เฒ่าผู้แก่จะรู้เรื่องห้างสรรพสินค้าด้วย

มันเป็นธุรกิจที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองปีนี้เองน่ะ ในจีนยังมีไม่ค่อยเยอะหรอก

“เป็นของขวัญที่คนอื่นให้มาค่ะ ไว้ค่อยคุยกันนะ”

พวกเธอต้องใช้เวลาอยู่พักหนึ่งกว่าจะขนของเสร็จ

คุณย่าซูเชิญคนขับเข้ามาดื่มชาแต่เขาปฏิเสธ

ไม่นึกเลยว่าสาวน้อยที่ทำตัวธรรมดา ๆ จะมีฐานะเช่นนี้

สองปีที่ผ่านมาฐานะครอบครัวของทุกคนค่อย ๆ ดีขึ้น แต่มีไม่เยอะหรอกที่ฐานะทางบ้านเหมือนตระกูลซู มีโทรทัศน์ มีตู้เย็น คนกลุ่มนี้มีเงินมหาศาล

ไม่แปลกใจที่เก่งตั้งแต่ยังเด็ก ดูเหมือนครอบครัวนี้จะไม่ใช่คนธรรมดา ๆ สินะ

ฝ่ายคนขับปฏิเสธที่จะดื่มชา

หลังจากคุณปู่ซูและหลานชายเอ่ยขอบคุณ พวกเขาก็ออกไปส่งอีกฝ่ายด้วยความสุภาพ

ซูเสี่ยวเถียนเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งบนโซฟา

เหนื่อยจนไม่อยากขยับตัวไปไหนเลย

“คุณย่า หนูเหนื่อยมากเลย”

ถ้าไม่มีคนนอกอยู่ด้วย ซูเสี่ยวเถียนก็คือสาวน้อยน่ารัก ผู้ชอบออดอ้อนคุณย่า

เดินทางไปไหนมาไหนมันลำบากจริง ๆ นะ อาหารการกินไม่คุ้นเคย ไหนจะต้องทำงานหนักอีก

แล้วยังได้เจอเหตุการณ์ไม่เคยคาดฝันอีก สำหรับเธอแล้วมันเครียดมากจริง ๆ นะ

คุณย่าซูเห็นหลานสาวหมดแรงแล้วก็ปวดใจนัก

“เจ้าเด็กคนนี้ จริง ๆ เลยเชียว ทำไมมีสภาพแบบนี้เนี่ย?”

ปากบ่นแต่ไม่รอช้าหยิบผลไม้และชานมมาเสิร์ฟให้

เพราะรู้ว่าจะกลับวันนี้จึงเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อย ยังมีของโปรดอย่างอื่นอีกนะ

ซูเสี่ยวเถียนหรี่ตาหลังจากจิบชานม

อร่อยจัง

คุณย่าซูบ่นอีกครั้ง

“ไม่คุ้มเอาเสียเลย ทำไมเด็ก ๆ ต้องทำงานเหนื่อยแบบนี้ด้วยเล่า?”

งานแบบนี้ให้คนอื่นทำไปซี่ หลานรักจะได้นอนอยู่บ้านสบาย ๆ

บ้านเราก็ไม่ได้ลำบากสักหน่อย

ซึ่งในความเป็นจริงทุกอย่างกลับตรงข้ามกัน เสี่ยวเถียนเหนื่อยมาก และขยันกว่าพี่ชายเสียอีก

ธุรกิจส่วนใหญ่ของบ้านก็ได้เด็กคนนี้ทำให้ทั้งนั้น

เธอทำงานหนักเพื่อบ้านเราจริง ๆ

พูดได้เลยว่าถ้าไม่มีเสี่ยวเถียน บ้านเราคงไม่มีวันนี้หรอก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นั่งเครื่องบินนาน ๆ แล้วมันเหนื่อยน่ะค่ะ อาหารก็ไม่อร่อย อาหารที่ต่างประเทศก็ไม่อร่อย คิดถึงฝีมือย่า”

เธอรีบหาข้อแก้ตัวอย่างรวดเร็ว

แต่มีคือความจริงนะ แล้วก็มีปัญหาในเรื่องนี้ด้วย

เธอไม่ใช่คนชอบกิน แต่เพราะย่าทำอร่อยก็เลยชอบกินมาก

หญิงชราตื่นเต้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

“ย่าคิดไว้แล้วว่าหนูกลับมาต้องหิวแน่ ตอนบ่ายเลยไม่ได้ออกไปไหนเลยอยู่บ้านทำของกินให้ เดี๋ยวไปเอามาให้นะ จะได้รีบกินรีบอาบน้ำนอน”

สำหรับคนเฒ่าคนแก่ การได้กินอิ่มแล้วคือสิ่งที่มีความสุขที่สุด

คุณย่าซูผู้รักหลานสาวมากที่สุดหวังว่าหลานจะมีชีวิตที่มีความสุขเช่นกัน

ได้อยู่บ้านแล้วผ่อนคลายจริง ๆ ได้ย่าดูแล ได้กินของที่ชอบมีความสุขเหลือเกิน

อาหารบ้านเรายังอร่อยเหมือนเดิม

โดยเฉพาะอาหารที่คุณย่าซูปรุงด้วยความรักที่มีต่อหลานสาวยิ่งอร่อยขึ้นไปอีก

ทุกอย่างปรุงตามความชอบของเธอด้วย นี่สินะคือความสุขอันยิ่งใหญ่ในชีวิต

“ช่วงนี้พี่สี่อยู่กับคริสติน่าตลอดเลย ไม่รู้ทำอะไรกัน ไม่เคยอยู่บ้านเลย” คุณย่าพึมพำ

คริสติน่ามาจีนหรือ?

“คริสติน่ามาหรือคะ? มาเมื่อไรน่ะ?”

ไม่เห็นรู้เรื่องเลย

“มาวันที่สองหลังจากหนูไปแล้วน่ะ เห็นว่าจะเปิดห้างสรรพสินค้าอะไรนี่แหละ ตอนนี้อยู่กับพี่สี่เขาตลอดเลย”

“พี่สี่น่าจะเปิดห้างเหมือนกันนะคะ อาจจะร่วมมือกันก็ได้”

ในชีวิตนี้พี่สี่เป็นคนออกหน้าเปิดห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่

แต่ชีวิตก่อนเหมือนจะเป็นชาวต่างชาติ คริสติน่าอาจเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้

“ไหน ๆ ก็ไม่ได้เจอคริสติน่ามาสักพัก เธอมาทั้งทีหนูต้องพาไปเที่ยวให้ได้เลย” ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยขณะแทะซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน

“เด็กคนนั้นก็พูดเหมือนหนูเลย พอรู้ว่าหนูไปต่างประเทศก็เสียใจมาก ยังดีพี่สี่เขาพูดภาษาบ้านเขาเป็น”

คุณย่าซูไม่เข้าใจสักคำ แต่คริสติน่าเป็นเด็กร่าเริงมาก แค่เห็นก็ชอบแล้ว

“ไว้พี่สี่กลับมาหนูถามดีกว่าเพื่อนพักอยู่ที่ไหน”

เธอมีเวลาพักผ่อนหลายวัน พรุ่งนี้พาไปกินข้าวแล้วก็ไปเดินเที่ยวด้วยดีกว่า

คริสติน่าอาจจะอยู่สักพัก แต่ตัวเราหมดเวลาพักเมื่อไรก็ต้องทำงานต่อแล้ว ไม่รู้จะได้พักตอนไหนด้วย

“อยู่บ้านเรานี่แหละ พี่ ๆ เขาไม่ค่อยอยู่บ้านกัน ก็เลยให้เธอมาพักที่นี่ เดี๋ยวเย็น ๆ ก็ได้เจอแล้ว” คุณย่าซูยิ้ม “แล้วเจ้าเด็กคนนี้ก็ไม่ห่วงอะไรเลยนะ ได้อยู่บ้านแทนที่จะทำตัวสบาย ๆ ดันมาช่วยย่าทำงานอีก”

ซูเสี่ยวเถียนพลันเกิดความคิดมหัศจรรย์ขึ้น

หรือคริสติน่าจะถูกกำหนดมาให้เป็นสมาชิกในครอบครัวนะ?

งานแต่งพี่สี่ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย แล้วปู่ย่าก็พูดเรื่องนี้อยู่ตลอดด้วย

ถึงอายุพี่เขาจะไม่ถือว่าแก่เกินไป แต่สำหรับคนยุคนี้ก็แต่งงานกันไวอยู่แล้ว จะไม่ให้ย่าเป็นห่วงได้ยังไงล่ะ?

คิดแบบนั้นก็นึกไปถึงพี่ห้า

พอเขาเรียนจบก็ต้องเข้าร่วมกับกองทัพ ตอนนี้กำลังไปได้สวยเลย แต่ว่าทหารหญิงมีน้อยมาก ไม่รู้จะหาภรรยาได้เมื่อไร

คงไม่เป็นอย่างสองคุณอาบ้านปู่รองใช่ไหม?

คนหนึ่งหาคู่ครองได้แล้วเพิ่งแต่งไปเมื่อไม่นานมานี้เอง อีกคนยังโสดอยู่ ปู่รองย่ารองเอาแต่โมโหว่าเขาไม่ได้เรื่อง ไม่มีลูกมีเมียสักที

ถ้าอนาคตพี่ห้าเป็นแบบนั้น ย่าก็คงเป็นเหมือนย่ารองแน่

ซูเสี่ยวเถียนหัวเราะ

คุณย่าซูเห็นความซุกซนในแววตาหลานจึงเอ่ยถาม “หัวเราะอะไรเนี่ย?”

“ย่าว่าพี่สี่กับคริสติน่าเหมาะสมกันหรือเปล่า ถ้าได้สะใภ้เป็นชาวต่างชาติย่าจะดีใจหรือเปล่าคะ?”

เธอลองเชิงถาม

ถึงย่าจะชอบคริสติน่ามากแค่ไหน แต่คงไม่ได้ถึงขนาดต้องเอาเป็นหลานสะใภ้ ย่าคงไม่ตอบตกลงหรอก

ฝ่ายหญิงชรานิ่งไปทันใด

“พูดอะไรไปเรื่อย ย่าได้ยินว่าคริสติน่าเป็นลูกสาวตระกูลเศรษฐีไม่ใช่เรอะ เขาจะมาชอบคนบ้านเราได้ยังไง?”

ถึงจะอยู่เมืองหลวงมานาน แต่ท่านกลับรู้สึกว่าเรายังเป็นครอบครัวชาวนาที่หนานหลิ่งเสมอ

“งั้นถ้าคริสติน่าเห็นด้วย พี่สี่ก็ชอบเธอ ย่าจะเห็นด้วยหรือเปล่าคะ?”

“ย่าไม่เคยคิดหรอก แต่ย่าเป็นคนใจกว้าง ถ้าพี่สี่เขาชอบย่าไม่ค้านอยู่แล้ว”

หลังจากกินข้าว ซูเสี่ยวเถียนก็กลับมามีพลังอีกครั้ง

แต่ยังไงก็ต้องไปนอนก่อน

ต้องใช้ชีวิตด้วยสภาพจิตใจอ่อนล้ามาตลอดหลายวันเป็นอะไรที่ลำบาก ถึงเธอจะแข็งแกร่งแต่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ

ต้องนอนพักผ่อนให้สาแก่ใจ

“หนูขอไปนอนสักพักนะคะ พวกเขากลับมาแล้วเรียกหนูด้วยนะ”

หญิงชรารีบไล่ให้ไปนอน

พอตื่นอีกทีก็ถึงเวลากินข้าวแล้ว

“ย่าไม่เคยคิดหรอก แต่ย่าเป็นคนใจกว้าง ถ้าพี่สี่เขาชอบย่าไม่ค้านอยู่แล้ว”

หลังจากกินข้าว ซูเสี่ยวเถียนก็กลับมามีพลังอีกครั้ง

แต่ยังไงก็ต้องไปนอนก่อน

ต้องใช้ชีวิตด้วยสภาพจิตใจอ่อนล้ามาตลอดหลายวันเป็นอะไรที่ลำบาก ถึงเธอจะแข็งแกร่งแต่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ

ต้องนอนพักผ่อนให้สาแก่ใจ

“หนูขอไปนอนสักพักนะคะ พวกเขากลับมาแล้วเรียกหนูด้วยนะ”

หญิงชรารีบไล่ให้ไปนอน

พอตื่นอีกทีก็ถึงเวลากินข้าวแล้ว

คุณย่าซูเดินมาปลุกแต่ซูเสี่ยวซื่อและคริสติน่ายังไม่กลับ

ตอนนี้คนที่เหลือกลับมาที่บ้านกันแล้ว