เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่การประลองเมื่อวานสิ้นสุดลง ตัวเราในวันนี้ก็ตื่นขึ้นมาตั้งเเต่เช้าตรู่เพื่อมาเตรียมอาหารให้นายท่าน

เพราะเมื่อวานไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า เราเลยมีเเรงตื่นเเต่เช้า ไม่เหมือนเจ้านายจอมขี้เซาที่นอนไม่ตื่นเสียที

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เราก็กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“อ๊ะ !”

มาตอนนี้ก็พึ่งรู้สึกตัวว่าชุดเมดที่นายท่านหามาให้ มันใส่ยากซ่ะเหลือเกิน

“จะใส่เองก็คงไม่ไหว รอนายท่านตื่นก่อนคอยเปลี่ยนชุดล่ะกัน”

เราที่ใส่เเค่ชุดชั้นในเลยสวมผ้ากันเปื้อนทับอีกชั้น ก่อนจะตรงเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำข้าวเช้า

“ฮืม~”

เป็นเช้าที่ดี้ดี อากาษเเจ่มใส ลมก็เย้นเย็น  

เราฮัมเพลงพลางตระเตรียมวัตถุดิบต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ไข่ ผัก ไก่ กุ้ง

ขั้นตอนเเรกเริ่มจากเอาข้าวไปล้างน้ำซักสองรอบเเล้วค่อยเอาไปหุง

ซ่าๆๆๆ

จากนั้นก็ตอกไข่ลงไปในกระทะ ใส่น้ำมันเเค่เล็กน้อย เสร็จเเล้วก็พับทบไปทบมา

ระหว่างนั้นกุ้งที่ถูกหั่นเอาไว้เเล้วก็โปรยลงไปให้ทั่วจนเกิดเสียงซ่า~

ใช้เวลาประมาณสามนาที ไข่เจียวสีเหลืองฟูฟ่องสอดไส้กุ้งก็เสร็จสมบูรณ์

กลิ่มหอยฉุยชวนให้น้ำลายสอ เรารีดน้ำมันออกมาก่อนที่จะย้ายไปใส่ในจาน

เท่าที่สังเกตุดู ของโปรดของนายท่านคือไข่เจียวนั่นเเหล่ะค่ะ เป็นคนที่ชอบอะไรเรียบง่ายตามที่คิดเอาไว้เลย

ระหว่างจินตานาการถึงนายท่านตอนที่กำลังลิ้มรสอาหาร เราก็หั่นผักที่เตรียมเอาไว้ เสร็จเเล้วค่อยเทลงกระทะ

ซ่าๆๆๆ

ในตอนที่น้ำถูกไล่ออกมาจากผักเนื่องจากความร้อน เราก็ใส่เครื่องปรุงต่างๆลงไปผสม

น้ำตาลอย่างล่ะนิด น้ำปลาอย่างล่ะหน่อย เพราะนายท่านชอบกินเผ็ดเราเลยเเถมพริกให้ซัก 4-5 เม็ด

พอผัดไปผัดมาจนเสร็จ เราก็ค่อยตักผัดผักใส่จาน  

อาหารเช้าก็คงมีเเค่สองอย่างนี้ ส่วนอาหารกลางวันก็ต้องเตรียมอีกเมนู

“ฮืม~”

ฮัมเพลงไปทำอาหารไป ช่างเป็นเช้าที่สดใสอะไรขนาดนี้

เราหยิบกล่องข้าวมาเตรียมทั้งหมดสองกล่อง

พอเราเดินตรงไปที่หมอหุงข้าวเวทมนต์(หมอหุงข้าวที่ใช้หินเวทมนต์เป็นเชื้อเพลิง) ข้าวที่หุงอยู่ตอนนี้ก็สุกได้ที่

“ไม่เลวเลยเเฮะ”

เพราะประเทศนี้มีวัฒนธรรมคล้ายซีกโลกตะวันตกเมื่อชาติที่เเล้ว เราเลยคิดว่าที่เเห่งนี้จะมีเเต่ขนมปังให้ทานซ่ะอีก

เเต่นายท่านก็ได้บอกให้เรารู้ว่า พวกเราสามารถนำเข้าข้าวจากประเทศทางเหนือได้ เเม้มันจะมีราคาสูงก็ตาม

หากเทียบกับขนมปัง ข้าวเพียงมื้อเดียวก็คงมีราคาเท่ากับการกินขนมปังครบสามมื้อ ทว่าในด้านของจิตใจชาวเอเซีย การได้กินข้าวย่อมอร่อยกว่าขนมปังเป็นไหนๆ

ฟู่วววว

เราตักเมล็ดข้าวอวบขาวน่าลิ้มลองใส่ลงในกล่องข้าวทั้งสองกล่อง

เสร็จเเล้วเราก็ตรงไปที่กระทะ เพื่อทำไก่ผัดซอสเอาไว้กินในตอนกลางวัน

ซ่าๆๆๆๆ

ใส่ไก่ ใส่มะเขือเทศ เเล้วราดซอส

เเม้จะใช้เวลามากสุดเเละมีขั้นตอนวุ่นวายกว่าเมนูอื่น เเต่ถ้าทำสำเร็จรสชาติของมันก็จะอร่อยเหาะ

เราผัดส่วนผสมต่างๆให้เข้ากัน ที่เหลือก็เเค่รอเวลาให้มันสุก เพียงเท่านี้ไก่ผัดซอสก็จะเสร็จสมบูรณ์

เเต่ทว่า—

หมับ !

“อ๊ะ !?”

รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเเข็งๆโดนตัวอยู่

ลูบๆ

เเถมอะไรสากๆกำลังลูบเเขนทั้งสองข้างของเราอีกด้วย

“ไม่ไหวเลยน๊า มาเคียนี่ไม่ไหวจริงๆ”

“นะ นะ นายท่าน ?”

ลมหายใจอุ่นร้อนที่กระชิบอยู่ข้างหูทำให้เราค่อยๆหันไปข้างหลังอย่างเชื่องช้าด้วยรู้สึกความหวาดผวา

ท่าทางของเราคล้ายกับตุ๊กตาไขลานที่กำลังตะกุกตะกัก

เพราะนึกถึงสภาพของตัวเองในตอนนี้ได้ หน้าของเรามันก็ซีดไปเองโดยอัติโนมัติ

“ไม่ไหวเลย มาเคียไม่ควรทำเเบบนี้เลยน่ะรู้ไหม ?”

“นะ นะ นายท่าน คะ คะ คือว่า เรื่องนี้มีคำอธิบายอยู่”

“หรอ…เเต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ การที่เธอเเต่งตัวเเบบนี้ ไม่คิดว่าเป็นการทำเกินไปหน่อยหรอ?”

นายท่านสวมกอดตัวเราจากข้างหลัง จากนั้นก็พ่นลมหายใจรดต้นคอของเราจนรู้สึกจักกะจี้

“อรื๊อออ เดี๋ยวก่อน เรากำลังทำอาหารอยู่น่ะ”

“ขอโทษน่ะ ตอนนี้ผมทนหิวไม่ไหวเเล้ว”

นายท่านค่อยๆเลื่อนมือต่ำลงเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็ลูบต้นขาของเราด้วยฝ่ามือที่เเสนจะหื่นกาม

“คราวหน้าคราวหลัง อย่าใส่เเค่ชุดชั้นในเดินไปเดินมาเเบบนี้อีกล่ะ เเถมพอเธอใส่ผ้ากันเปื้อนทับเเค่ผืนเดียว มาเคียของผมก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่”

“ขะ ขะ ขอโทษค่ะ คราวหลังจะไม่ทำอีกเเล้ว ช่วยถอยออกไปก่อนจะดีมาก–“

ซ่าๆๆๆๆ

ทว่า ในขณะที่ไก่ในกระทะยังไม่สุก รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขของท่านก็ทำให้เราต้องพยายามสลัดตัวเองให้หลุดจากอ้อมกอดของเขาสุดความสามารถ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ขอบคุณสำหรับอาหารน่ะมาเคีย”

พร้อมกับที่ได้รับคำขอโทษ ช่วงล่างของเราก็รู้สึกเย็นวาบโดยทันใด

นายท่านอุ้มตัวเราที่ถือตะหลิวขึ้นมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็—-

“ฮี๊~ ไม่เอาน๊า !!!! ขอเวลานอกค่ะ !!! ขอเวลานอกด่วนๆเลยค่าาาาาาาาาาา”

ถึงจะพยายามขอตัวเลือกอื่น เเต่ผลสุดท้ายก็ทำไก่ไหม้จนได้ค่ะ กระซิกๆ(ร้องไห้)

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

“ฮึ่ม !”

หลังจากที่ต้องไปอาบน้ำใหม่เพราะไอ้เจ้าหมาป่าในคราบเเกะ เราก็กลับมานั่งกินข้าวอย่างอารมณ์เสีย

“น่าๆ มาเคียยังโกรธไม่หายอีกหรอ ?”

“เพราะนายท่านคนเดียว ไก่บางส่วนเลยไหม้เลยเห็นไหม ?”

พอเราชี้ไปที่ไก่ไหม้ๆซึ่งอยู่ในกล่องข้าวของนายท่าน นายท่านก็เกาเเก้มพลางยิ้มเจื่อน

“เเห่ะๆ เอาเถอะ ตราบใดที่มาเคียเป็นคนทำให้ ถึงจะไหม้ก็อร่อยหมดนั่นเเหล่ะ”

“ฮึ ! ไม่ต้องมาทำเป็นพูดยอเลยค่ะ”

เราเชิดหน้าหนีพลางตักข้าวเข้าปากเพื่อกลบความรู้สึกเขินอายที่ไม่ควรจะมี

ชิ ! อย่ามาพูดด้วยหน้าตายิ้มเเย้มเเบบนั้นจะได้ไหม ? เเบบนี้เราก็โกรธไม่ลงกันพอดีสิค่ะ

“อย่างน้อยตอนอาบน้ำ ผมก็ช่วยถูหลังให้เธอเป็นการไถ่โทษเเล้วไง เพราะงั้นช่วยให้อภัยผมหน่อยเถอะน่า”

“ไม่ค่ะ ! คิดว่าเเค่ขอโทษเเล้วเรื่องมันจะจบหรอคะ ?”

“เดี๋ยวช่วยถูหลังให้อีกวันเลยเอ้า”

“คำขอโทษเล็กๆน้อยๆเเค่นั้น มันพอที่ไหนกันล่ะคะ”

“งั้นผมเพิ่มให้ 10 เท่าเลยเป็นไง”

10 เท่า ? มากขนาดนั้นเลยหรอคะ ?

“เดี๋ยวจะช่วยขัดหลังตอนอาบน้ำให้อีก 10 วัน”

“ตกลงค่ะ !”

ก็น่ะ ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย  

อย่างน้อยได้รับการขอโทษเยอะๆ มันก็ดีกว่าการได้รับคำขอโทษเเค่ครั้งเดียวใช่ไหมล่ะ ! (ผู้เขียน : เเน่ใจน่ะว่า’การขัดหลัง’คือการขอโทษเเค่นั้นจริงๆ ?)

ถึงจะรู้สึกทะเเม่งๆ เเต่ตัวเลขที่เยอะขึ้น มันเป็นนิมิตรหมายอันดีค่ะ

ไม่เข้าใจว่านายท่านจะยิ้มเเปลกๆเเบบนั้นทำไม เเล้วก็ไม่รู้ว่าเราลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า

เเต่เเค่รับคำการขอโทษของนายท่านมา มันก็คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกมั้งเนอะ !

“เอ้า มาเคียม อ้ามมมม”

หือ ? นายท่านจะป้อนเราหรอค่ะ ?

ดีมากๆ ปรนนิบัติเราดีขนาดนี้ เเสดงว่าคงสำนึกผิดเเล้วสิเนอะ !

งับ !

หลังจากที่งับไข่เจียวที่นายท่านป้อนให้เราเสร็จ เราก็ตัดสินใจเเล้วว่าจะให้อภัยเรื่องที่เขาทำกับเราเมื่อเช้านี้

“มาเคีย—“

มาคราวนี้ นายท่านก็อ้าปากกว้าง อยากให้เราป้อนให้อย่างงั้นหรอคะ ?

ไม่ต้องชี้ปากตัวเองเเล้วทำหน้าจริงจังเเบบนั้นก็ได้ค่ะ

ก็เเค่ป้อนข้าวเฉยๆ เป็นเรื่องปกติของเจ้านายเเละข้ารับใช้อยู่เเล้วนิเนอะ

ใครๆเขาก็ทำกันอยู่เเล้วใช่ไหมล่ะ~

งับ !

เราก็เลยตักไข่ในจานเเล้วป้อนให้นายท่านบ้าง

พอได้เห็นเขายิ้มเเย้มเเล้วเคี้ยวเเก้มตุ่ยอย่างเอร็ดอร่อย หัวใจของเราก็รู้สึกชุ่มชื้นจนคิดว่าคุ้มค่าจริงๆที่วันนี้อุตส่าห์ตื่นขึ้นมาตั้งเเต่เช้า

“ขอบคุณนะมาเคีย อร่อยมากๆเลย ฮึก !”

“โธ่ๆ อะไรกัน เว่อไปเเล้วค่ะ”

อร่อยจนน้ำตาซึมเลย หมอนี่ชอบทำอะไรโอเว่อจริงๆค่ะ

เเต่ก็ไม่ได้เกลียดนายท่านที่เป็นเเบบนี้หรอกน่ะ

ไว้ถ้าพรุ่งนี้รอดชีวิตมาได้ ตัวเราจะตื่นมาทำให้อีกล่ะกัน

“ฮ่า…อิ่มจังเลย”

หลังจากนั้นประมาณ 30 นาที พวกเราทั้งคู่ก็กินอิ่มจนพุงกาง

นายท่านเอนตัวลงบนเก้าอี้ ส่วนเราก็เอาจานไปล้าง

“เตรียมของเรียบร้อยเเล้วใช่ไหมคะ ?”

“อื้ม ! เดี๋ยวผมจะช่วยล้างให้น่ะ “

ถึงจะรู้สึกเเปลกๆนิดหน่อยที่นายท่านมาช่วยล้างจาน เพราะอ่างล้างจานที่ค่อนข้างเล็กๆ มันทำให้ร่างของเราทั้งคู่เบียดเสียดกันในบางครั้ง

ทว่า พอได้เห็นนายท่านยิ้มเเย้มอยู่ข้างๆเเล้วมองมาที่เราเป็นระยะๆ

ถึงจะไม่ได้ชอบอะไรมาก เเต่เราก็ไม่ได้เกลียดช่วงเวลาเเบบนี้หรอกนะคะ

ยังไงล้างจานด้วยกัน มันก็สนุกกว่าล้างจานคนเดียวอยู่เเล้วนี่นา

“ไปกันเถอะ”

“ค่ะ ! นายท่าน !!!”

หลังจากนั้นพวกเราทั้งคู่ก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน

“อึก ! ขอโทษค่ะ”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ให้ผมอุ้มเเบบนี้ทุกๆวันก็ได้น่ะ”

น่าเศร้าจริงๆที่ร่างกายของเราอ่อนเเอเกินไปจนทำให้เดินจูงมือไปโรงเรียนด้วยกันไม่ได้

สุดท้ายก็ต้องลำบากให้นายท่านอุ้มไปส่งอีกวันซ่ะเเล้วสิ

เฮ้อ…น่าขายหน้าจริงๆค่ะ

๐๐๐๐๐๐๐

 

พอมาถึงที่โรงเรียน วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน

นายท่านตรงมาที่โต๊ะ ระหว่างทางก็กล่าวทักทายเพื่อนๆพอเป็นพิธี

“เมื่อวานสุดยอดมากเลยน่ะ ยูลิอุส”

“ใช่เเล้วค่ะ ! เมื่อวานท่านยูลิอุสเท่มากๆเลยค่ะ !!!”

“ต้องฝึกฝนขนาดไหนถึงจะเก่งเเบบนายได้กันเนี่ย ?”

“ขอบใจมาก ! คิดถูกจริงๆที่ลงพนันไว้ที่นาย”

เเม้จะมีเพื่อนๆเข้ามาทักอย่างมีอัธยาศัย เเต่นายท่านกลับตอบอย่างเฉื่อยชา ไม่เเคร์โลกเหมือนทุกครั้ง

“ขอบคุณครับ…”

เป็นคำตอบสั้นๆที่เเสนจะเย็นชา หลังจากนั้นผู้คนที่ล้อมรอบนายท่านก็ค่อยๆทยอยถอยห่างกันออกไป

“นายท่านๆ”

เราเลยดึงเเขนเสื้อของนายท่านเพื่อเรียกสติ

“มีอะไร ?”

“เย็นชาไปเเล้วค่ะ เพื่อนร่วมชั้นไม่ใช่หรอ ?”

“เฮ้อ…มันก็ใช่อยู่หรอก เเต่อย่าลืมสิว่า พวกเขาทุกคนคือขุนนาง”

เหมือนนายท่านจะมีคติพจน์เเปลกๆบางอย่าง

“มีการข้องเกี่ยวกับพวกขุนนางที่ไหน ที่นั่นย่อมมีเเต่ความวุ่นวาย”

— มันวางตัวยาก ก็เลยรำคาญน่ะ

นายท่านกล่าวเสริมเช่นนั้นด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

ถ้าไม่ใช่เพราะคำขอสุดท้ายของท่านเเม่ที่อยากให้เขาเข้าเรียน นายท่านก็บอกว่าตัวเองไม่มีทางมาอยู่โรงเรียนที่เเสนจะน่าเบื่อเเบบนี้เป็นอันขาด

“เอ๋~ ไหงงั้นล่ะคะ ?”

เราเงยหน้ามองนายท่านที่กำลังเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย

เพราะตัวเราในตอนนี้กำลังนั่งตักของนายท่านอยู่ การจะมองเห็นหน้านายท่านชัดๆ มันเลยเป็นเรื่องที่ยากลำบาก

“ถึงจะเป็นขุนนาง เเต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เป็นวัยรุ่นเหมือนนายท่านนะคะ”

คนอื่นๆอาจมองว่านายท่านเป็นพวกชอบความสงบ ไม่ค่อยชอบอะไรที่มันวุ่นวาย

มองเผินๆมันอาจจะเป็นเเบบนั้น เเต่สำหรับเราที่อยู่ตัวติดกับนายท่านมาหลายเดือน มีหรือที่จะไม่เข้าใจปัญหาชีวิตของนายท่าน

“เฮ้อ….อย่าหนีสิค่ะ”

จริงๆเเล้วนายท่านเป็นพวกขี้ขลาดต่างหาก !

“ชีวิตของวัยรุ่นคือการลองผิดลองถูกนะคะ ได้พบเจอเพื่อนฝูงหลายๆเเบบ อาจจะมีดีบ้างเลวบ้างปะปนกัน”

“………..”

“เเม้บางครั้งอาจจะเจอที่เลวร้ายมากกว่าที่ดี เเต่หากเจอเพื่อนดีๆซักครั้งหนึ่งในวัยเรียน เราก็คิดว่ามันคุ้มค่าที่จะเสี่ยง”

เเม้นายท่านจะมีพระเอกเกมอย่างเลออนเป็นเพื่อนสนิทอยู่เเล้ว เเต่เขาคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้ ดังนั้นตัวนายท่านจึงโดดเดี่ยว

จะว่าไงดีล่ะ ไอ้การหนีปัญหา ไม่ยอมเข้าหาคนอื่นเพราะกลัวเรื่องวุ่นวาย ถึงมันจะเป็นสิทธิของนายท่าน เเต่มันก็ไม่ดีสำหรับอนาคตของนายท่านหรอกนะคะ

“เราคิดว่าชีวิตวัยรุ่นคือช่วงเวลาอันมีค่า หากผ่านไปเเล้วก็จะย้อนกลับไปไม่ได้อีก ดังนั้นมันจึงเป็นช่วงเวลาที่เราต้องใช้ชีวิตให้เต็มที่”

“ผมขอเเค่มีมาเคียอยู่ข้างๆก็พอเเล้ว”

“อย่าใช้เราเป็นข้ออ้างสิค่ะ นายท่านไม่น่ารักเลยอ่ะ ! ในเมื่ออยู่โรงเรียนทั้งทีก็ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่ซ่ะหน่อยสิ  เป็นถึงผู้ที่ได้รับฉายาผู้สังหารมังกร เเถมหน้าตาก็หล่อเเท้ๆ มั่นใจในตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิค่ะ “

เเล้วก็อีกอย่าง—

“อุตส่าห์ได้มาโรงเรียนทั้งที เราก็อยากที่จะใช้ชีวิตวัยรุ่นให้สนุกสนานไปพร้อมๆกับนายท่านน่ะ”

“นี่เธอ ?”

“อย่ามาพูดว่าขอเเค่มีเราก็พอสิค่ะ ก็ดีใจอยู่หรอก เเต่นายท่านต้องมองโลกให้กว้างกว่านี้น่ะ จะใช้ชีวิตโดยที่ยึดติดกับคนๆเดียวไปตลอดไม่ได้น่ะ ห้ามทำร้ายตัวเองโดยใช้ข้ออ้างเเบบนั้นเด็ดขาดเลยนะคะ”

“เฮ้อ…ที่โน้มน้าวผมขนาดนี้ เธอคงคิดจะทำอะไรอีกเเล้วล่ะสิ”

“เเน่นอนค่ะ !”

เรายิ้มกว้างพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมา

“อยากเล่นไพ่ป๊อกเด้งค่ะ !”

เเต่เกมๆนั้น ยากที่จะเล่นด้วยคนเพียงสองคน

“อยากเล่นเกมเศรษฐีด้วยค่ะ”

เกมๆนั้น ถ้ามีซักสามคน มันคงจะสนุกมากกว่า

“เเล้วก็อะไรอีกน๊า ? รู้สึกว่าต่อให้พูดทั้งวัน มันก็คงไม่หมด”

บางครั้งเรื่องสนุกๆจะเกิดขึ้นมาได้ มันก็ต้องมีเพื่อนๆที่อยู่เคียงข้างเรา

“เฮ้อ….เข้าใจเเล้วๆ จะพยายามทำตัวให้เย็นชาน้อยลงก็ได้ครับ”

“อื้ม ! เข้าใจก็ดีเเล้วค่ะ ถึงนายท่านจะตอบไปส่งๆ เเต่เราก็ดีใจน่ะ”

“อึก !”

พอเห็นนายท่านที่ตกอยู่ในสภาพเขินอายด้วยรอยยิ้มของเรา เราก็ตัดสินใจเเล้วว่าจะช่วยทำให้ชีวิตวัยรุ่นของนายท่านเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

“เอ่อ..คือว่า”

ช่างประจวบเหมาะ เพราะตอนนั้นอยู่ๆก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเรา

“ขอโทษน่ะ คุณยูลิอุส พอสะดวกรึเปล่า ?”

ผมสีเขียวอ่อนทรงกะลาปกปิดใบหน้า รูปร่างผอมเเห้งเป็นขี้กาง มองเผินๆดูคล้ายกับพวกขาดสารอาหาร

เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนายท่าน

ชื่อของเขาคือ ลูอิส ชวอนเดว ลูกชายคนที่สิบหกจากตระกูลชวอนเดวซึ่งโด่งดังในเรื่องอาณาเขตที่ติดทะเล

“คะ คะ คือว่า เมื่อวานการใช้เวทย์ขอคุณยูลิอุสสุดยอดมากๆเลยครับ”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม เเม้จะเกร็งๆตอนที่พูดอยู่ก็ตาม

“คะ คะ คือ พอจะบอกเทคนิคได้บ้างรึเปล่า ว่าต้องทำยังไงถึงจะร่ายเวทย์โดยล่ะบทร่ายเหมือนคุณได้ ?”

“ขอโทษทีน่ะ มันยากเกินไปที่คนระดับผมจะสอนให้ เพราะอย่างงั้น–อุบ !”

เเต่ก่อนที่นายท่านจะพูดอะไรมากไปกว่านั้น เราก็รีบเอามืออุดปากเเล้วพูดเเทรก

“เข้าใจเเล้วค่ะ ! วันนี้หลังเลิกเรียน เดี๋ยวนายท่านจะสอนให้เอง !!!”

“—- !!!”

ดูเหมือนจะมีเพื่อนๆคนอื่นที่เเอบฟังบทสนทนาระหว่างนายท่านเเละลูอิส

พอได้ยินคำประกาศของเรา พวกเขาก็กรูกันมาที่โต๊ะของนายท่านราวกับฝูงซอมบี้

“จริงหรอ !? จะว่าอะไรไหมถ้าผมขอดูการสอนของพวกเธอหน่อย”

“สอนผมด้วยๆ ท่านผู้สังหารมังกร”

“ดะ ดะ ดิฉันจะขอเรียนกับท่านได้ไหมคะ ?”

ส่วนมากเป็นลูกคนเล็กของตระกูลที่ไม่มีสิทธิในการสืบทอดตระกูลไ ม่ก็พวกสาวๆที่โหยหาในร่างกายของนายท่าน

ดูเหมือนว่าการเเข่งขันของนายท่านเมื่อวานจะไปจุดประกายบางอย่างในใจของพวกเขา

“มาเคีย…”

เเม้มันจะทำให้นายท่านขมวดคิ้วเล็กน้อย เเต่เราก็เตรียมใจรับการลงโทษเอาไว้เเล้วค่ะ

ชะ ชะ ใช่เเล้ว เราไม่กลัวนายท่านที่มองเราด้วยสายตาเย็นชาเลยซักกะตี๊ดดดด  

“ไปใช้ชีวิตให้สุดเหวี่ยงกันเถอะค่ะ นายท่าน !”

เรายิ้มออกไปเเบบนั้น พร้อมกับเเผนการมากมายที่จะทำให้ชีวิตของนายท่านเต็มไปด้วยความเร่าร้อนจากจิตวิญญาณของวัยรุ่น

หลังจากนี้พวกเรามาสนุกกันดีกว่า เย้ !

“เฮ้อ…”

ถึงนายท่านจะถอนหายใจออกมา เเต่มันก็สายเกินไปเเล้วล่ะคะ !!!