“ทะ ทะ ทั้งหมดเป็นความผิดของยัยนี่ !”

หลังจากที่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป พี่ชายของนายท่านก็โบ้ยความผิดมาที่เรา

ส่วนนายท่านที่รู้ว่าเป็นเเผนของเราก็ชำเลืองมองมาที่เราด้วยสายตาโกรธเคือง

จึ๊ก !

โอ๊ย ! อย่าหยิกก้นสิค่ะ ! เจ็บๆๆ ก้นเเดงหมดเเล้วเจ้าค่ะ ! ปกติคนเค้ามีเเต่หยิกเเก้มกันไม่ใช่รึไงค่ะนายท่าน !?

เเบบนี้มันล่วงละเมิดทางเพศชัดๆเลยนะคะ !

“ข้าไม่ผิด ! ที่เป็นเเบบนี้ มันเป็นพราะทาสของเเกเองต่างหาก”

ส่วนอีตาพี่ชายก็เอาเเต่บ่นเเย้วๆ โดยที่นายท่านไม่คิดจะตอบโต้

“บ่นเสร็จรึยังครับ ? ถ้าเสร็จเเล้วก็ช่วยหยิบเงินเเล้วเดินออกไปซ่ะที “

นายท่านยังคงสงบนิ่งเเล้วเอ่ยไล่พี่ชายของตนด้วยท่าทางเหนือกว่า

“การที่ท่านพี่มาโวยวายเเบบนี้ มันรบกวนคนอื่นเขาน่ะครับ เเถมตอนนี้มันก็ใกล้จะได้เวลาเรียนเเล้วด้วย”

ได้ยินดังนั้น ท่านพี่ของนายท่านก็ส่งเสียงฮึดขึ้นจมูก

“เออๆ รู้เเล้วน่า ! งั้นเเกก็รีบส่งค่าเยียวยามาซ่ะที ข้าก็ไม่อยากจะมาอยู่ใกล้คนอย่างเเกนานนักหรอก”

“ผมส่งไปให้เเล้วนิครับ”

“ทำไมข้าต้องไปเก็บเศษเงินตรงพื้นเเบบนั้นด้วยว่ะ ! ข้าคือพี่ของเเกน่ะโว้ย ไม่ใช่ขอทาน “

ด้วยศักดิ์ศรีเล็กน้อยในฐานะขุนนาง ตัวเขาที่มีศักดิ์เป็นพี่ก็ไม่ยอมเก็บเงินที่ตกอยู่บนพื้น

ตราบใดที่ไม่ส่งถือมือก็ไม่รับ การต้องมาก้มหัวให้น้องของตัวเอง มันคือความเสื่อมเสีย

เพราะรู้เเบบนั้นดี เราเลยฉวยโอกาสโต้ตอบกลับไป

“เเต่ที่ทำกับนายท่าน มันก็ไม่ต่างกันเลยไม่ใช่หรอคะ ? มาขูดรีดกันเเบบนี้ เเย่ยิ่งกว่าขอทานซ่ะอีกค่ะ”

“เเก ! ว่ายังไงน่ะ !!!”

ก่อนที่นายท่านจะยื่นมือมาปิดปาก เราก็รีบพูดอย่างรวดเร็ว

“ทั้งๆที่ไม่มีปัญญาหาเงินเเบบนายท่านเเท้ๆ ยังมาทำตัวอวดเบ่งใส่เเถมยังขอเงินหน้าด้านๆอีก ความสามารถก็ใช้ว่าจะดีเด่นอะไรมากมาย นอกจากเรื่องที่มีอายุเยอะกว่าเเล้ว ท่านพี่ของนายท่านก็ไม่มีอะไรที่ดีกว่าตัวนายท่านเเม้เเต่อย่างเดียว”

“—- !!!”

อู้ๆๆๆ

พอเราพูดออกไปเเบบนั้น ใบหน้าของดันเต้(พี่ชายของยูลิอุส)ก็กลายเป็นสีเเดงก่ำจากความเดือดดาลที่เเอบซ่อนอยู่ข้างในจิตใจ

ความจริงเเล้วดันเต้นั้นเป็นพี่ชายคนรองของตระกูล อายุก็ห่างจากนายท่านเเค่ปีเดียว

ตัวเขาที่เป็นลูกคนรองไม่มีสิทธิสืบทอดตระกูลเพราะไม่ใช่ลูกชายคนเเรก เต็มที่ที่เขาได้รับจากตระกูลนี้มันก็มีเเค่ที่ดินซัก 10 % ที่ถูกเเบ่งไปให้ปกครอง

ถ้าถามว่าน้อยใจหรือเจ็บใจรึเปล่า ? ดันเต้ก็คงต้องรู้สึกทำนองนั้นเเน่ๆ

เพราะไม่เพียงเเต่การที่เกิดเป็นลูกคนรองจะทำให้เขาไม่มีสิทธิเป็นผู้นำตระกูล ตัวดันเต้เองในเรื่องการเรียนก็ใช่ว่าจะดีเด่น เเถมยังถูกพวกเปรียบเทียบกับพี่ชายคนโตอยู่บ่อยครั้ง

เเน่นอนว่า พอเจอเเบบนั้นเป็นประจำ ดันเต้ก็ต้องรู้สึกเก็บกดเเละเครียดเป็นธรรมดา

ทว่า เพราะมียูลิอุสอยู่ ดันเต้ที่เห็นยูลิอุสอยู่ในสถานะต่ำกว่าก็เลยตัดสินใจมาระบายความอัดอั้นที่ยูลิอุส ผ่านวิธีดูถูกต่างๆนานา

การที่ยูลิอุสไม่เป็นที่รักของพ่อเเละไม่มีใครต้องการ มันคือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองหนือกว่า  

พอรู้ว่ามีคนที่ต่ำกว่าตัวเอง ต่อให้ต้องเปรียบเทียบกับพี่ชายของตนมากเเค่ไหน ดันเต้ก็เเค่มองมายังยูลิอุสเเล้วปลอบตัวเองว่า มันยังมีคนต่ำกว่าตัวเองอยู่ก็เท่านั้นเอง

เเถมคนๆนั้นก็สามารถไประบายความโกรธใส่โดยที่ไม่ตอบโต้อะไรอีกด้วย

หากเป็นในเนื้อเรื่องเกม ยูลิอุสก็ต้องทนให้อีกฝ่ายดูถูกจนกระทั่งวันหนึ่งพระเอกของเกมอย่างเลออนเข้ามาห้ามเเล้วท้าประลอง

ทว่า ถ้าเป็นในโลกปัจจุบัน ยูลิอุสหรือก็คือนายท่าน ไม่ได้อ่อนเเอเหมือนเนื้อเรื่องเกม

เขามีราชาคอยหนุนหลังให้อยู่ เเถมยังมีพลังเเกร่งกล้าไม่เหมือนพี่ชายคนรองที่ดีเเต่ปาก

การจะยำไอ้เจ้าพี่ชายโง่ๆนี่ ในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องยากเเต่อย่างใด

เเต่ถึงจะเป็นอย่างงั้น นายท่านก็ไม่ทำซ่ะที

“เข้าใจเเล้วครับ ช่วยรับเงินนี่เเล้วออกไปได้เเล้ว”

เพี๊ยะ !

รอบนี้ถึงนายท่านจะให้เงินกับมือ ดันเต้ก็ไม่รับ

เขาปัดเหรียญที่นายท่านยื่นให้จนกระเด็นหลุดออกจากมือ

“งั้นก็เพิ่มอีก 1เหรียญ —“

“อย่ามาดูถูกกันน่ะโว้ย !!!”

การที่นายท่านจะเพิ่มเงินให้เเทนค่าปิดปาก มันกลับทำให้ดันเต้โมโหหนักยิ่งกว่าเก่า

เงินไม่ใช่ปัญหา เรื่องที่มีปัญหาคือศักดิ์ศรี

สายตาของดันเต้ที่มีเส้นเลือดปูดโปนบ่งบอกเช่นนั้น

“ถ้าเเกสังหารมังกรได้ ข้าก็ทำได้เหมือนกัน ! เเค่ฆ่ามังกรได้ตัวเดียว ก็อย่ามาทำเป็นอวดเก่งนักเลย !”

ความอ่อนเเอของนายท่านคือสิ่งที่ทำให้ชายผู้นี้รู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าผู้อื่น

การคงอยู่ของนายท่านผู้อ่อนเเอ มันก็ไม่ต่างจากเสาค้ำจุ้นชีวิตวัยเรียนของเขาที่เต็มไปด้วยการเปรียบเทียบกับพี่ชายคนโต

หากสูญเสียมันไปเเล้วล่ะก็ มันอาจจะทำให้เขาเสียความมั่นใจในการใช้ชีวิตไปก็ได้

เพราะงั้นดันเต้เลยพยายามดูถูกนายท่านเเละหลอกตัวเองต่อไปเรื่อยๆเพื่อพยุงจิตใจของตนเอาไว้

“ถ้าเเค่ทาสตัวเดียวยังไม่มีปัญญาสั่งสอนก็อย่าไปมีมันเลย ! ส่งมาให้ข้าซ่ะ ! ข้าจะสั่งสอนนังนี่เอง !!!”

“ขอโทษครับ….”

“นายท่าน ?”

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนรอบข้าง อยู่ๆนายท่านก็ก้มหัวเเนบชิดกับโต๊ะเเล้วเอ่ยคำขอโทษ

“ฮึ !”

กระนั้นเเล้ว พี่ชายของนายท่าน..ไอ้เจ้าดันเต้ มันก็ยิ่งเหิมเกริมเข้าไปใหญ่

“คิดว่าเเค่ขอโทษเเล้วมันจะจบเรอะ ?”

“…………”

“กล้าดูถูกพี่ชายของตัวเองให้เสียหน้าต่อคนหมู่มาก คิดว่าพอท่านพ่อรู้เรื่องนี้เเล้ว เขาจะยังส่งเสียเลี้ยงดูไอ้เด็กไม่มีเเม่อย่างเเกจนจบรึไง ?”

“เฮ๊ย ?”

“เกินไปเเล้วม้าง”

“ท่านดันเต้พูดเเรงเกินไปเเล้ว”

คำพูดของเขาทำให้คนที่อยู่รอบๆไม่ชอบใจ

“หนวกหูน่าพวกปี 1 ! นี่คือเรื่องระหว่างครอบครัว พวกเเกไม่ต้องยุ่ง !!! “

เป็นรุ่นพี่ที่ชอบวางก้ามซ่ะจริงๆ เห็นเเล้วรำคาญลูกตาสุดๆ

“สุดท้ายก็มีดีเเค่นี้สิน่ะ…”

“ไอ้เจ้าทาสนี่ ! เมื่อกี้ว่ายังไงน่ะ ?”

“เดี๋ยวก่อน ! มาเคีย— “

“ไม่ไหวเลยค่ะ เพราะตัวเองไม่มีอะไรดีซักอย่างก็เลยต้องใช้พ่อของตัวเองกับสถานะของนักเรียนปีสองเป็นโล่กับบัง ถ้าต้องให้คนเเบบนี้มาสั่งสอน เราขอยอมตายยังจะดีซ่ะกว่า”

เราไม่สนนายท่านที่พยายามห้ามเเล้วพูดออกไป

พอดันเต้ได้ยิน มันก็ทำท่างโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง

“ถ้าสู้กับนายท่านจริงๆคนอย่างคุณไม่มีทางชนะหรอกค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียนหรือเรื่องอื่นๆ มันก็เหมือนกันหมดทุกอย่าง”

“เเก !!!”

ดันเต้กัดฟันด้วยความโกรธเเค้น

ตัวเขาที่เลือดขึ้นหน้าตัดสินใจถอดถุงมือเเล้วขว้างลงมาที่โต๊ะ

เเป๊ะ !

ทันทีที่ถุงมือถูกวางลงตรงหน้าของนายท่าน มันก็คือการประการสงคราม

ในธรรมเนียมของขุนนาง การปาถุงหน้าใส่ผู้อื่น มันมีความหมายถึงการท้าสู้

“ข้าขอท้าเเก ! ยูลิอุส !!!”

— ตอนเย็นวันนี้ พวกเรามาประลองกัน !!!

หากนายท่านชนะ เขาจะไม่มายุ่งกับนายท่านอีก

เเต่ถ้านายท่านเเพ้ นายท่านก็ต้องรับผิดชอบที่ทำเสียให้เขาเสียหน้าโดยการมอบเราเเละบ้านที่อยู่ตอนนี้ให้กับเขา

ดันเต้เสนอมาว่าอย่างงั้น ช่างเป็นข้อเสนอที่ขี้โกงเเละน่าทุเรศซ่ะเหลือเกิน

“ถ้าเเกปฏิเสธล่ะก็ ข้าจะฟ้องร้องเรื่องที่นังเด็กนี่ดูหมิ่นข้า !!!”

เนื่องจากโลกใบนี้ ทาสมีสถานะไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยง

หากทาสไปทำร้ายใครหรือทำให้คนทั่วไปเสื่อมเสีย ทาสเเละเจ้าของทาสมีสิทธิที่จะถูกฟ้องร้อง

หากศาลตัดสินว่ามีความผิด ร้ายเเรงที่สุดคือทาสคนนั้นต้องถูกประหารเเละเจ้าของทาสคนนั้นจะไม่มีสิทธิซื้อทาสอีกต่อไป

เพราะพวกเขาถือว่าความผิดของทาสคือความผิดของเจ้านาย หากทาสทำตัวหยายคาย มันคือความผิดของเจ้านายที่ไม่สั่งสอนมารยาท

ด้วยกฎหมายดังกล่าว มันจึงทำให้โลกใบนี้เข้มงวดเเละสั่งสอนทาสอย่างโหดร้าย

ไม่ว่าใครก็ไม่อยากโดนเล่นงานด้วยกฎหมายข้อนี้

เเน่นอนว่าเราตั้งใจให้สุ่มเสี่ยงโดนฟ้อง ตั้งเเต่เเรกอยู่เเล้ว

ถ้าเป็นเเบบนี้ มั่นใจได้เลยว่านายท่านจะไม่มีทางปฏิเสธ

“…………..”

หลังจากที่นายท่านมองเราสลับกับพี่ชายของตัวเองได้พักนึง

สุดท้ายนายท่านก็รับคำท้า

“เข้าใจเเล้วครับ….”

“เป็นอันตกลง อย่าหนีไปไหนซ่ะล่ะ !!!”

หลังจากนั้นก็ได้เวลาเริ่มเรียน ดันเต้เดินออกจากห้องพร้อมกับกำชับให้มาเจอกันตอนเย็นที่สนามประลอง เเล้วก็บอกด้วยว่าเดี๋ยวตนจะไปขอใช้สนามให้เอง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเเละจบลงอย่างปุบปับทำให้ผู้คนรู้สึกคึกคัก

— จะได้เห็นการต่อสู้ของ’ผู้สังหารมังกร’เเล้ว !

นี่เป็นครั้งเเรกที่จะได้เห็นนายท่านประลอง มันเลยมีคนเตรียมที่จะไปดูการเเข่งขันของทั้งสองเต็มไปหมด

ทว่า หลังจากที่อาจารย์เข้ามา นายท่านที่หน้าบึ้งตึงก็ปล่อยให้เรานั่งเงียบๆบนตักโดยที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา

สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูหงุดหงิดสุดๆ

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

“เอาล่ะทีนี้ก็เหลือกันเเค่สองคนเเล้ว”

พอได้เวลาพักเที่ยง นายท่านก็ลากเรามาที่ดาดฟ้าพร้อมกับล็อคประตู

ปึ้ง !

หลังจากนั้นเขาก็เอามือยันกำเเพงโดยที่มีเราคั่นอยู่ตรงกลาง  

เเม้จะเป็นท่ายันกำเเพงในตำนานที่ชวนให้ใจเต้น

เเต่สีหน้าโมโหของนายท่านกลับทำให้ไม่มีอารมณ์ทำนองนั้นหลงเหลืออยู่ในหัว

“มาเคีย ? ทำเเบบนี้หมายความว่ายังไง ?”

มือของนายท่านสั่นเทาด้วยความหงุดหงิด

“ผมไม่ได้ขอร้องให้เธอปกป้องผม สิ่งที่เธอทำมันจะก่อให้เกิดปัญหาตามมาได้”

“ยังไงนายท่านก็อยากออกจากครอบครัวพรรคนั้นอยู่เเล้วนิค่ะ ทำเเบบนี้ไปไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ?”

“ก็ใช่อยู่ เเต่ผมอยากจะออกเเบบเงียบสงบที่สุด ไม่ใช่วิธีการเเบบนี้ !!!”

“ค่ะ เเต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า นายท่านจะต้องมาอดทนกับการกลั้นเเกล้งเเบบนั้นซักหน่อย”

“เเค่กลั่นเเกล้งเล็กน้อย ผมทนได้—“

“จะบ้าหรอค่ะ !”

ไอ้เจ้านายท่านงี่เง่านี่ มันจะทำตัวเห่ยเกินไปเเล้ว

พลังโกงก็มี เงินทุนก็หนา เเบ็คอัพก็เป็นถึงพระราชา

มาขนาดนี้จะมากลัวความวุ่นวายอะไรอีก

ชีวิตอันสงบสุขของนายท่าน มันวุ่นวายตั้งเเต่ปราบมังกรได้เเล้วว่ะค่ะ !

“การกลั่นเเกล้งไม่มีคำว่าใหญ่หรือเล็กน้อย จะทนได้หรือไม่ได้ การกลั่นเเกล้งดูถูกเเบบนี้ มันคือสิ่งที่ผิดๆๆ เเล้วก็ผิดเจ้าค่ะ ! ยิ่งไปกว่านั้น นายท่านยังอยากจะได้ชีวิตสงบสุขเนี่ยน่ะ ? บ้ารึเปล่าคะ ?”

เหมือนนายท่านจะยังเเยกเเยะความจริงบางอย่างไม่ออกนะคะ

“พลังย่อมมากับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง คนที่ปราถนาความสงบสุขในโลกอันเเสนวุ่นวายเเห่งนี้ มันไม่ได้ตายดีซักรายหรอกค่ะ คิดว่าราชาที่รู้ถึงความสามารถของนายท่าน มันจะไม่ใช้งานท่านในการทำสงครามกับจอมมารเลยรึไง ? คิดผิดคิดใหม่ได้นะคะ”

โลกใบนี้คือสังคมที่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก

“สิ่งที่นายท่านต้องมี อย่างเเรกมันก็คืออำนาจค่ะ ! โลกใบนี้ขุนนางคือผู้กดขี่ประชาชน หากไร้ซึ่งอำนาจนายท่านก็จะถูกผู้ที่เหนือกว่ากดขี่อย่างเเน่นอน ยิ่งมีความสามารถมากขนาดนี้ มันจะต้องมีหลายๆคนที่คิดจะใช้ประโยชน์ของนายท่านด้วยวิธีการบีบบังคับต่างๆนานา สำหรับโลกใบนี้ต่อให้อ้อนวอนขอพระเจ้า มันก็ไม่มีทางได้ชีวิตที่สงบสุขมาหรอกค่ะ โลกบัดซบพรรคนี้ คนที่ยังเพ้อเจ้อโลกสวยเเบบนายท่าน อยู่ได้ไม่นาน เดี๋ยวก็ตายห่าหมดนั่นเเหล่ะค่ะ “

เพราะอย่างงั้นเเล้ว—

“ดังนั้นนายท่านห้ามทำตัวอ่อนเเอเเล้วปล่อยให้ใครมาดูถูกเด็ดขาด ! จงทำตัวให้กร้านโลกเเละมองคนให้ออก อย่าได้เผยช่องว่างให้ใครใช้ประโยชน์จากตน เพราะทันทีที่เปิดช่องว่างให้เห็น มันก็มีคนที่พร้อมจะเสียบเข้ามาเพื่อหาผลประโยชนืจากนายท่านอยู่เสมอ”

“มาเคีย ผมว่าเธอคิดมากเกินไปเเล้ว ก็จริงที่โลกใบนี้มันโหดร้าย เเต่สิ่งที่เธอทำมันผิดชัดๆ ใช้วิธีเเบบขวานผ่าซากเเบบนั้น มันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา “

“งั้นท่านก็เลิกทำตัวเป็นสัตว์กินพืชเเล้วปล่อยให้คนอื่นมาดูถูกสิค่ะ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกโลกสวยจากมังงะซักเรื่องรึไง ? น่าจะเข้าใจดีตั้งเเต่เกิดใหม่เเล้วอยู่ในครอบครัวพรรคนั้นเเล้วไม่ใช่หรอ ? ทั้งๆที่ตัวเองต้องเสี่ยงตายเพื่อเอาชีวิตรอดจนมีพลังมากขนาดนี้ เเล้วมันมีเหตุผลบ้าอะไรจะต้องไปก้มหัวให้คนพรรคนั้นด้วยล่ะค่ะ”

น่าหงุดหงิดจริงๆค่ะ

“ถ้าไม่ทำถึงขนาดนั้น นายท่านก็ไม่ยอมสู้กลับสิค่ะ”

” เลิกคิดเออเองได้เเล้ว ! ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องมายุ่ง หยุดเอาเเนวคิดของเธอมายัดเยียดให้คนอื่นซ่ะทีเถอะ “

“ไม่ค่ะ  ! ขอปฏิเสธ ! ต่อให้ต้องยัดเยียดเเนวคิดให้จนนายท่านเกลียด เราก็จะทำ ต่อให้ไม่ต้องการเราก็จะยัดเยียดให้อยู่ดีค่ะ”

“เลิกบ้าซะที ! สิ่งที่เธอทำวันนี้ สุดท้ายเเล้วมันก็มีเเต่จะสร้างปัญหา”

“ผิดเเล้วค่ะ ! ยังไงปัญหานี้ก็จะเกิดขึ้นในซักวัน นายท่านต่างหากที่เอาเเต่ซุกมันเอาไว้ใต้พรหมเเล้วเเกล้งทำเป็นมองไม่เห็น..ถ้าอิงตามเนื้อเรื่องเกมล่ะก็ ปล่อยไว้เเบบนี้ซักวัน พี่ชายคนรองของคุณจะก่อกบฏในเขตเพื่อเเย่งชิงตำเเหน่งผู้นำตระกูล เเล้วทำให้มีผู้คนล้มตายจำนวนมากค่ะ”

“อึก ! เเต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ! เลิกทำอะไรตามใจชอบได้เเล้ว”

“ถ้าเราต้องรอขออนุญาตินายท่านทุกครั้งเวลาที่จะทำอะไร มันจะต้องมีเรื่องที่สายเกินเกิดขึ้นมาซักวันอย่างเเน่นอนค่ะ”

จากการที่ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่าหนึ่งเดือนมันทำให้เรามั่นใจได้อย่างหนึ่ง

“นายท่านคงสงสารพี่ชายตัวเองอยู่สินะคะ”

“— !!!”

ทำหน้าตกใจเเบบนั้น เเสดงว่าอีตาผู้ชายโลกสวยนี่คงคิดอะไรตื้นๆอีกเเล้ว

“ละ ละ เเล้วมันผิดรึไง ?”

เพราะทั้งชีวิตโดนเปรียบเทียบอยู่เสมอ ความกดดันเลยทำให้ดันเต้กลายเป็นคนเเบบนี้

เรื่องนี้เราเข้าใจ

เเน่นอนว่านายท่านผู้เเสนดีย่อมรู้สึกเวทนาพี่ชายของตัวเองเเละไม่อยากทำลายความมั่นใจของเขาทิ้ง

คงจะกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเกิดไม่โดนสังคมเปรียบเทียบ พี่ชายของตนอาจมีนิสัยที่ดีกว่านี้เหมือนพี่ชายคนโตที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลก็เป็นได้

“เเต่ถ้าปล่อยให้เป็นเเบบนี้ต่อไป โดยอ้างว่าสงสาร สิ่งที่นายท่านทำมันก็ไม่ต่างจากการทำร้ายพี่ชายของตัวเองหรอกค่ะ”

“…………”

“สุดท้ายเเล้วคนที่กลั่นเเกล้ง มันก็คือนายท่านเองไม่ใช่รึไง ?”

หลอกให้อีกฝ่ายคิดว่าตัวเองเหนือกว่า

ปล่อยให้อีกฝ่ายคิดว่าตัวเองมีค่าทั้งๆที่ไม่มีค่าอะไรเลย

“สุดท้ายพอออกจากโรงเรียนเเห่งนี้ไปเเล้วเติบโตเป็นผู้ใหญ่ สังคมของผู้ใหญ่ไม่ได้ใจดีหรืออ่อนโยนเเบบเด็กๆหรอกนะคะ ความผิดเเค่ครั้งเดียวทำให้ชีวิตจบสิ้นได้ง่ายๆ คำว่าขอโทษต่อให้พูดเป็นร้อยๆครั้ง ตราบใดที่ไม่ได้ผลลัพธ์ออกมามันก็ไร้ความหมาย”

หากพี่ชายของคุณที่ไม่ยอมรับข้อบกพร่องของตัวเองใช่ชีวิตเเบบนั้นในโลกของผู้ใหญ่

ในท้ายที่สุดเเล้ว ชีวิตของเขาก็จะจบสิ้นโดยที่เเม้เเต่เจ้าตัวก็ยังไม่ทันจะรู้สึกตัว

“เพราะงั้นสิ่งที่นายท่านทำไม่ใช่ความดีหรือความเมตตาหรอกค่ะ…เเล้วมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนดีๆเขาทำกันอีกด้วย”

เท่าที่เรารู้จัก สิ่งนั้นก็คือ—

“การกระทำของนายท่าน มันก็เเค่ความหยิ่งผยอง…นายท่านก็เเค่มั่นใจในพลังของตัวเอง จนไม่คิดจะเปลี่ยนวิธีคิดก็เท่านั้นเอง”

ถ้าหวังดีจริงๆ คุณก็ควรที่จะบอกให้พี่ชายของคุณรู้ว่ากำลังเดินไปในเส้นทางที่ผิด

ตอนนี้นายท่านไม่ได้พยายามหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย เเต่นายท่านกำลังกลัวความวุ่นวายต่างหาก

“เราอาจไม่เข้าใจหรือมีเเนวคิดขัดกับนายท่านในหลายๆเรื่อง”

“……………….”

“เเต่จุดประสงค์หลักที่เราทำ มันเป็นเพราะเราไม่ต้องให้นายท่านประสบปัญหาเดียวกับเรา”

เพราะมีพลังมากจนเกินไปเเละไม่ต่อต้าน ตัวเราจึงถูกทำร้ายตั้งเเต่เกิด

ถูกตัดปีก ตัดหาง ตัดเขา โดยฝีมือพ่อเเม่เเท้ๆของตัวเอง

ต้องถูกกักขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆถึง 13 ปี เเถมยังไม่มีใครมาคุยด้วยจนความเหงาเปล่าเปลี่ยว มันทำให้เราเกือบจะเป็นบ้า

ตัวคุณในตอนนี้ ยังเห็นมุมมืดของโลกใบนี้น้อยเกินไป

อ่อนโยนได้เเต่อย่าได้อ่อนเอ

ทันทีที่เเสดงความอ่อนเเอให้เห็น โลกใบนี้ก็จะรุมทึ้งนายท่านอย่างป่าเถื่อน

“ไม่ใช่นายท่านคนเดียวหรอกนะคะที่โกรธเป็น”

“มาเคีย…”

“เราไม่ชอบให้ใครมาว่าร้ายนายท่านของเรา ตัวนายท่านที่ไม่คิดจะขัดขืนอะไรเลย มันทำให้เราหงุดหงิดมากๆค่ะ”

เจ็บใจ

หงุดหงิด

โกรธเเค้น

ผู้ชายคนนี้..นายท่านก็คล้ายๆกับตัวเราในอดีต

ถูกครอบครัวรังเกียจ

ถูกครอบครัวรังเเก

เราจะไม่ยอมให้นายท่านต้องโดนเเบบเราเด็ดขาด

กิ๊งก่อง !

ทว่า ทันใดนั้นเอง เสียงบ่งบอกว่าหมดเวลาพักกลางวันก็ดังขึ้น

“หมดเวลาซ่ะเเล้วค่ะ”

“นั่นสิ…”

เฮ้อ…

นายท่านถอนหายใจก่อนเดินไปที่ประตู

“มาเคีย…ผมพอจะเข้าใจถึงความคิดหลายๆอย่างของเธอขึ้นมาบ้างเเล้วล่ะ”

“คะ…”

“เเต่การกระทำตามใจตัวเอง โดยไม่ถามความเห็นของทางนี้ ผมไม่ชอบเอาซ่ะเลย”

“รู้อยู่เเล้วค่ะ”

“คราวหน้าจะทำอะไรก็ช่วยถามก่อน”

“จะพยายามค่ะ….ถ้าเป็นไปได้ “

“เฮ้อ….”

นายท่านวางมือบนหัวของผมเเล้วยิ้มอย่างเอือมระอา

“อยากจะโกรธเเต่โกรธไม่ลงเเล้วเเฮ่ะ”

“……….”

“ขอบคุณที่โกรธเพื่อผม เเล้วก็เช็ดน้ำตาได้เเล้วล่ะ”

ค่ะ ? พูดอะไรของตานี่

ไอ้ที่ซึมๆเเถวขอบตา มันเป็นเพราะขี้ฝุ่นเข้าตาต่างหาก

คิดว่าเราจะโมโหที่นายท่านโดนดูถูกจนร้องไห้เลยรึไง ?

คิดว่าเราโกรธที่ทำให้นายท่านต้องไปกราบคนพรรคนั้นอย่างงั้นหรอ ?

ฮึ ! อย่าหลงตัวเองไปนักเลย

โครกกกก

ระหว่างที่นายท่านเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าของเราอยู่ ท้องมันก็ร้องขึ้นมา

จะว่าไปพวกเราก็ยังไม่ได้กินข้าวกันเลยนี่นา

“กินกันที่นี่ก่อนไหม ?”

“ไม่ได้ค่ะ ห้ามโดดเรียน”

ดังนั้นกว่าเราทั้งคู่จะได้กินข้าวเที่ยง มันก็เป็นคาบหน้าที่เป็นคาบว่างพอดี

หลังจากนั้นอีกสองชั่วโมง การประลองระหว่างนายท่านเเละพี่ชายของตัวเองก็ถูกจัดที่สนามฝึกขนาดใหญ่

เเน่นอนว่า มีผู้คนเข้าร่วมชมเป็นจำนวนมาก

 

 

— บันทึกประจำวันของมาเคีย—

มาเคีย :  นึกว่าจะพาไปดาดฟ้าเพราะเรื่องอื่นซ่ะอีก รอดเเล้วค่ะ !

ยูลิอุส :  นี่เธอเห็นผมผู้ชายเเบบไหนกันเเน่เนี่ย ?