เช้าวันใหม่ เราที่หมดสภาพเกือบจะหลับไม่ตื่น

ถ้าไม่ได้นายท่านมาปลุกคงนอนต่อไปยันตอนเที่ยงเเน่ๆ

โลกใบนี้หนึ่งสัปดาห์มี 7 วัน เเละเวลาก็เดินเท่าโลกก่อน

โดยนายท่านต้องไปโรงเรียนช่วงจันทร์ถึงศุกร์รวม 5 วัน เเล้วถึงได้พักวันเสาร์อาทิตย์

หากดูตามปฏิทิน วันนี้คือวันพุธ กว่าจะได้พักก็อีก 2 วัน …ไม่สิ วันเสาร์อาทิตย์สำหรับเรา มันคือวันที่ต้องทำงานหนักทั้งวันต่างหาก

“เเต่งตัวได้เเล้วมาเคีย”

เพราะวันนี้ตื่นสาย นายท่านที่เเต่งตัวเรียบร้อยเลยมาช่วยเราใส่เสื้อผ้า

ดูเหมือนจะสลับบทบาทกันหน่อยๆ เเต่ให้นายท่านช่วยใส่เสื้อผ้าให้ก็ไม่ได้เเย่ขนาดนั้น

ภาพใบหน้าเขินอายของนายท่านขณะช่วยเราใส่กระโปรง มันช่างน่าเอ็นดูซ่ะจริงๆ

“มาเคียเเก้มเเดงหมดเเล้วน่ะ”

“สะ สะ เเสงเเดดมันส่องเข้ามาต่างหากค่ะ !”

อีตานี้พูดอะไรของมัน ?

คิดว่าเเค่ถูกเห็นกางเกงนในเราจะอายรึไง ?

ฮึ ! เพ้อเจ้อน่า

“ไปทานข้าวกัน”

ส่วนพวกข้าวเช้า นายท่านก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อย

ยิ่งไปกว่านั้นรอบนี้ นายท่านยังเตรียมข้าวกล่องเอาไว้ให้อีกด้วย

“ปกติทานข้าวที่โรงอาหารไม่ใช่หรอ ?”

“วันนี้เธอมาด้วย เพราะงั้นการจะไปทานที่โรงอาหาร มันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่นั่นไม่มีที่นั่งสำหรับทาส”

เนื่องจากโลกใบนี้เเบ่งชนชั้นต่างๆอย่างชัดเจน

พวกทาสจึงไม่มีสิทธินั่งเก้าอี้ทัดเทียมกับเจ้านายของตน

“เดี๋ยวเราจะไปกินในห้องกัน”

รู้สึกผิดหน่อยๆ เเต่พอเเย้งไป นายท่านก็บอกไม่เป็นไร

“เบื่อใช่ไหมล่ะ ? อยู่เเต่ในบ้านหลังเล็กๆหลังนี้มาหนึ่งเดือนเเล้ว ลองออกมาสูดอากาศข้างนอกกับผมหน่อยดีกว่า”

ถ้านายท่านว่างั้นก็ตามนั้นก็ได้

การได้ไปโรงเรียนพร้อมกับนายท่านก็ถือเป็นเรื่องน่าสนใจไม่ใช่น้อย

หลังจากที่เตรียมตัวทุกอย่างเสร็จ พวกเราก็เดินออกจากบ้าน

เอี๊ยดด ปึ้ง !

พอปิดประตูเเล้วหันหลังกลับไปมอง เราก็พบบ้านสองชั้นหลังหนึ่งที่หน้าตาดูใหม่เอี่ยมอ่อง

พื้นที่ในรั้วมีตัวบ้านอยู่ 80% เเม้จะโดยรวมเนื้อที่จะไม่กว้างมาก เเต่อีก 20% ที่เหลือก็มีสวนดอกไม้ขนาดย่อมตั้งอยู่

หากอิงตามเนื้อเรื่องของเกม จริงๆเเล้วยูลิอุส(นายท่าน)ควรจะไปอยู่หอพักประจำที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้เเละกลายเป็นรูมเมทของพระเอกเกม

เพราะว่ายูลิอุสนั้นเป็นบุตรชายลำดับที่สามของดยุคท่านหนึ่งเเละดยุคท่านนั้นไม่ค่อยอยากส่งเสียงยูลิอุสซักเท่าไหร่

สาเหตุของมันเป็นเพราะว่า ยูลิอุส เป็นลูกที่เกิดจากภรรยาซึ่งเเต่งงานทางการเมือง หาได้มีความรักใดๆเกิดขึ้นระหว่างท่านพ่อเเละท่านเเม่ของยูลิอุส

พอท่านเเม่ของของยูลิอุสเสียชีวิตลง ยูลิอุสก็ได้รับเเค่การดูเเลขั้นพื้นฐานเเละถูกตัดออกจากกองมรดกของตระกูลโดยทันที เนื่องจากท่านพ่อของยูลิอุสไม่ค่อยชอบหน้าของเขาที่คล้ายกับผู้เป็นเเม่ เเถมตัวเขายังมีลูกชายลูกสาวที่เขารักจริงๆอยู่อีกตั้ง 5 คน

ถ้าไม่ติดว่าเป็นข้อตกลงระหว่างทางโรงเรียนขุนนางกับท่านเเม่ของยูลิอุสเมื่อนานมาเเล้ว ท่านพ่อของยูลิอุสคงไม่ส่งมาเรียนที่โรงเรียนขุนนางเเล้วด้วยซ้ำเพราะค่าเล่าเรียนมันเเพงมากๆ ที่ทำก็เพื่อรักษาหน้าของตัวเองล้วนๆ

เขาได้ตกลงกับยูลิอุสว่า หากตัวยูลิอุสเรียนจบเมื่อไหร่ก็ให้หาทางดิ้นรนใช้ชีวิตต่อด้วยตนเอง นอกจากนี้เงินที่ส่งมาก็ยังน้อยมากๆ

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ ยูลิอุสเเละพระเอกของเกมอย่างเลออนสนิทกันได้

พวกเขาทั้งคู่ต่างไม่ค่อยมีเงิน เลออนถูกขุนนางคนอื่นๆกลั่นเเกล้ง ส่วนยูลิอุสก็โดนพี่ชายที่อยู่ชั้นปีสูงกว่าดูถูกเป็นประจำ

คนที่เจออะไรคล้ายกันๆก็มักอยู่ด้วยกันได้อ่ะน่ะ สุดท้ายตามเนื้อเรื่องเกมทั้งสองก็เลยเป็นเพื่อนสนิทกัน โดยที่ยูลิอุสมักจะเป็นพ่อสื่อในการทำให้พระเอกจีบสาวๆในฮาเร็มได้สำเร็จ

ทว่า พอมาที่โลกเเห่งความเป็นจริง ณ ขณะนี้ มันก็ต่างจากในเกมอยู่บางส่วน

นายท่าน(ยูลิอุส) ยังคงสูญเสียเเม่ไปตั้งเเต่ยังเด็กเหมือนเดิม เเต่ในรอบนี้ตัวเขาไม่ได้มีปัญหาเรื่องการใช้เงินเนื่องจากออกไปเป็นนักผจญภัยตั้งเเต่เด็กๆ

ตั้งเเต่เป็นทารกก็พยายามฝึกใช้เวทมนต์ จนตอนนี้มีพลังเวทย์มหาศาล

สมัยอยู่ที่เขตปกครองของพ่อตัวเอง นายท่านก็ได้ไปสมัครเป็นนักผจญภัยเเล้วเผอิญปราบมังกรได้สำเร็จจนได้ฉายาว่า Drago Slayer

การกระทำในครั้งนั้นทำให้นายท่านมีชื่อเสียงดังมาถึงเมืองหลวง เเถมสมบัติที่เก็บมาจากรังมังกร มันยังมีจำนวนมหาศาล

เเทบจะเรียกว่ารวยข้ามคืนเลยทีเดียว

นั่นเลยทำให้ท่านพ่อของนายท่านไม่กล้าตัดเขาออกจากกองมรดก เพราะกะว่าจะใช้นายท่านเป็นกระเป๋าตังสำรองยามที่เขตปกครองของตนขาดเเคลนเงินทุน

ปัญหานี้สร้างความหนักใจให้นายท่านไม่ใช่น้อย จนนายท่านกะว่าพอตัวเองจบการศึกษาเมื่อไหร่ นายท่านจะเข้าเฝ้าองค์ราชาเเล้วขอให้ตัดชื่อตนออกจากตระกูลพ่อเเล้วตั้งตัวเป็นตระกูลขุนนางใหม่เเทน

ผลของการที่จัดการมังกรได้ มันทำให้นายท่านถูกราชาเพ่งเล็งเป็นพิเศษ ถึงขนาดที่กะจะให้มาเป็นจอมเวทย์ในพระราชสำนักหลังจากที่เรียนจบ

เอาง่ายๆก็คือนายท่านต่างจากยูลิอุสในเกม ตรงที่ตัวเองรวยเเละมีเส้นสายดีนั่นเเหล่ะ

เเน่นอนว่า บ้านที่พวกเราอยู่ตอนนี้ มันก็ซื้อด้วยเงินที่ได้จากการปราบมังกรนั่นเอง

ทว่า พอข่าวที่ว่านายท่านซื้อบ้านได้ยินไปถึงหูของตระกูล มันก็ทำให้พี่ชายของนายท่านซึ่งต้องอยู่หอทั้งสองคนรู้สึกอิจฉา

เห็นนายท่านเล่าว่าเจ้าพวกนั้นหน้าด้านมาขอเงินไปซื้อบ้านบ้าง เเต่นายท่านก็ปฏิเสธกลับไปอย่างไร้เยื่อใยจนสองคนนั้นโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง

“เเล้วทำไมถึงไปรู้จักเลออนที่เป็นพระเอกเกมได้ล่ะ ?”

“บางครั้งคนเราก็ต้องการความสงบบ้างน่ะ”

ข่าวเรื่องที่นายท่านปราบมังกรได้ทำให้มีตระกูลขุนนางบางตระกูลเล็งเห็นผลประโยชน์จากตัวของนายท่าน

มันเลยทำให้ช่วงเทอมเเรก นายท่านมีสาวๆมาจีบอยู่บ่อยครั้ง

“เเน่นอนว่าปฏิเสธไปทั้งหมด”

พอเห็นพระเอกของเกมมีเพื่อนน้อย ตัวเองก็เลยไปขอเป็นเพื่อนด้วยซ่ะเลย

“พอมีเพื่อนเป็นสามัญชน พิธีรีตองก็ไม่ค่อยมีมากซักเท่าไหร่”

นั่นก็จริง

โชคดีที่นายท่านคิดเเบบนั้น เนื้อเรื่องจึงต่างไปจากเดิมไม่มากนัก

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ”

หลังจากที่ครุ่นคิดเเละปะติดปะต่อข้อมูลเสร็จ นายท่านก็ยื่นมือมาหาเรา

“จับมือ ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ไม่ใช่เด็กๆเเล้วน่ะ”

“งั้นก็ไม่ต้อง”

“……………..”

เเต่พอมองไปยังถนนที่มีคนเดินขวักไขว่กันไปมาสลับกับนายท่านที่ทำหน้าเสียดาย

เราเลยยื่นมือไปคว้าฝ่ามือที่หยาบกระด้างของนายท่านเอาไว้

คงจะฝึกดาบมาหนักน่าดู มือถึงได้สากมากขนาดนี้

“?”

“คนเยอะค่ะ ถ้าหลงเเล้วจะมีปัญหา อย่าเข้าใจผิดว่าเราอยากจับมือด้วยสิ”

พออ้างไปเเบบนั้น นายท่านก็ไม่พูดอะไรออกมา นอกเสียจากจูงมือของเราเเล้วลดความเร็วลงให้ทันกับตัวเราที่เดินช้ากว่า

เป็นคนที่ชอบเอาใจใส่ไม่เปลี่ยนเลย ถ้าเอาข้อดีจุดนี้ไปเพิ่มตอนกลางคืนได้ด้วยก็คงดี

“มีสายตาเเปลกๆมองมาทางนี้เต็มเลย”

“ปกติไม่ค่อยมีใครเห็นทาสที่ไหนเเต่งตัวดูดีขนาดนี้เเล้วจูงมือเดินตลาดกลับเจ้านายตัวเองหรอกนะ”

“งี้นี่เอง ความน่ารักนี่เป็นบาปสิน่ะ”

ถึงว่าทำไมชอบมีคนมองมาที่คอของเราตลอด บางทีคงกำลังสงสัยปลอกคอทาสของเราอยู่เเน่ๆเลยค่ะ

เเต่สาเหตุผลักๆคือการที่เราเป็นสาวน้อยที่น่ารักสุดๆ

“เป็นความมั่นหน้าที่น่าหมั่นไส้จัง ถึงจะจริงก็เถอะ”

“ทำเป็นพูด นายท่านก็หน้าตาดีไม่ใช่หรอ เห็นเล่าว่าสาวๆเข้าหาเยอะเลยนี่นา”

“ถ้าเหตุผลมีเเค่เรื่องหน้าตาก็คงดี….”

ระหว่างที่กำลังคุยกันเรื่อยเปื่อย เราก็มองภาพทิวทัศน์ซึ่งรายล้อมอยู่รอบตัว

ข้างทางของเราเต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆมากมาย

เเต่ล่ะร้านค่อนข้างดูดีมีระดับ เหมือนกับมีไว้ให้ชนชั้นสูง

ซึ่งมันก็ไม่เเปลก เนื่องจากเมืองเเห่งนี้เป็นเมืองซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนประจำราชวงศ์เเถมยังเป็นศูนย์กลางการศึกษาของทวีปเเห่งนี้

มีเชื้อพระวงศ์เเละขุนนางทั้งจากในอาณาจักรเเละนอกจากอาณาจักรมาเรียนกันที่โรงเรียนในเมืองเเห่งนี้เต็มไปหมด ถึงขนาดที่ 30% ของเมืองเเห่งนี้คือคนชั้นสูง

โดยเมืองเเห่งนี้มีชื่อว่า เมือง ‘เอดูเชี่ยน’ หรืออีกชื่อคือนครเเห่งการศึกษา

ส่วนโรงเรียนประจำราชวงศ์ที่ทำให้เมืองเเห่งนี้เป็นที่โด่งดังมีชื่อว่า โรงเรียนอัลฟร็อด มันเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของทวีปยูโรเซียเเห่งนี้

อ้อ เกือบลืมบอกอีกอย่าง อาณาจักรของพวกเราในตอนนี้มีชื่อว่า อาณาจักรดูรันดัล ค่ะ

“เเฮ่กๆ”

เเต่จะว่าไงดีล่ะ

“อืออ…ไม่ไหวเเล้วค่ะ”

หลังจากที่เดินกันมาตั้งนาน มันก็ยังไม่ถึงโรงเรียนซ่ะที

“พวกเราพึ่งเดินกันมาเเค่สามร้อยเมตรเองน่ะ ? ราวๆ 5 นาทีเศษๆเองด้วย”

“ขอโทษค่ะนายท่าน ตลอด 13 ปีที่ผ่านมา เราเเทบไม่ได้เดินออกจากห้องสี่เหลี่มเล็กๆเลย”

ตอนถูกขังก็อยู่ในห้องเดี่ยว พอโดนจับเป็นทาสก็อยู่ในกรงขัง หลังจากที่นายท่านซื้อมาเราก็เเทบไม่ได้เดินออกจากตัวบ้าน

การที่เราตัวเล็กเพราะขาดสารอาหาร เเละไม่ค่อยมีเเรงจากการที่ไม่เคยออกกำลังกายมาทั้งชีวิต มันก็คงไม่เเปลก

สาเหตุที่หนีตายตอนถูกจอมมารอัลเฟอุสไล่ฆ่าได้ มันมากจากการฝืนร่างกายบวกกับความกลัวล้วนๆ

พอเป็นตอนนี้่ที่มีนายท่านอยู่เเละชีวิตปลอดภัย เผลอเเป๊ปเดียวขาที่เคยวิ่งเเค่ครั้งเดียวในชีวิตก็หมดเเรง

“ควรจะออกกำลังกาย เเฮ่กๆ บ้างซ่ะเเล้วสิ”

“เฮ้อ…ช่วยไม่ได้”

พอเห็นเราเกาะขาของนายท่านด้วยสีหน้าซีดเป็นไก่ต้ม

นายท่านก็เอามือช้อนก้นของเราขึ้นมาเเล้วเปลี่ยนให้เรานอนอยู่ในท่าอุ้มเจ้าหญิง

“อุก ! น่าอายค่ะ คนอื่นเขามองกันเต็มเลย”

“ช่วยไม่ได้ ขืนรอเธอกลับมามีเเรง คงเข้าเรียนสายพอดี”

เเม้นายท่านจะหน้าเเดงเเละเราจะใจเต็น เเต่นายท่านก็ทำเป็นเมินสายตาของคนรอบข้างเเล้วอุ้มเราเข้าโรงเรียน

จี่…….

เเน่นอนว่ามีสายตาอยากรู้อยากเห็นมองมาที่เราทั้งคู่เต็มไปหมด

“ดันเปิดตัวด้วยภาพลักษณ์เเปลกๆจนได้”

“หลังจากนี้ก็ฝึกออกกำลังกายซ่ะบ้างล่ะ”

“ค่ะ…”

ไม่สามารถเถียงนายท่านที่พูดอย่างจริงจัง

จะว่าไปที่ทำกันตอนกลางคืน ถึงจะถือว่าเป็นการออกกำลังกาย เเต่มันก็ไม่ใช่การออกกำลังกายสินะคะ

กึก !

หลังจากที่เดินผ่านฝูงนักเรียนได้ พวกเราก็มาถึงห้องเรียนของนายท่านซึ่งอยู่ห้อง D

หากเเบ่งตามลำดับชั้นของโรงเรียน สามารถเเบ่งออกเป็น 3 ระดับ 1 ,2 เเละ 3 โดยที่นายท่านนั้นยังเป็นนักเรียนปีหนึ่งเทอม 2

ส่วนห้องก็เเบ่งเเต่ล่ะชั้นปีออกเป็น A,B,C,D,E,F รวม 6 ห้อง ที่มีการจัดคล่ะห้องเพื่อความหลากหลาย

ทว่า ถึงจะมีเเค่ 6 ห้อง นักเรียนที่อยู่เเต่ล่ะห้องก็มีจำนวนกว่า 70 คน

ในห้องเรียนที่เรียนก็คล้ายกับในมหาลัยที่มีห้องเลคเชอร์รูมขนาดใหญ่หรือก็คือขนาดๆคล้ายกับพวกโรงหนัง

การเรียนในเเต่ล่ะวิชาไม่ได้บังคับเข้า เพราะคะเเนนทุกอย่างขึ้นอยู่กับการสอบ

ตราบใดที่ฉลาดก็ไม่ต้องเข้าเรียนเเล้วไปรอสอบจริงเอาทีเดียวก็ได้

เเต่ส่วนใหญ่ก็เข้ากัน เพราะต้องการผูกสัมพันธ์ระหว่างขุนนางเเละอาจารย์ที่สอนก็มีความสามารถสูง

ตึก !

พอนายท่านเปิดประตูเข้าไป ทุกๆคนในห้องก็มองมาที่เราทั้งคู่จนเกิดเสียงดังพรึ่บ !

เเน่นอนว่า มันย่อมเกิดคำถามมากมายตามมาเป็นธรรมดา

“นี่ๆ ท่านยูลิอุส เด็กคนนั้นคือทาสของท่านอย่างงั้นหรอ ?”

“ใช่เเล้วครับ…”

“ทั้งๆที่เคยบอกว่าไม่คิดจะหาข้ารับใช้เนี่ยน่ะ ?”

“ครับ…..”

“บ้าน่า ! เด็กสาวที่น่ารักขนาดนี้เเถมอายุน่าจะไม่เกิน 10 ขวบ”

จริงๆ 13 เเล้วค่ะ

“ท่านยูลิอุสมีรสนิยมเเบบนี้เองหรอ ? ถึงว่าไม่สนพวกสาวๆในห้องเลย”

“ครับ”

“จริงๆเเล้ว ท่านคือโลลิค่อนสิน่ะ !”

“ครับ”

เอ่อ..นายท่านเจ้าค่ะ ทุกๆคนเขาทำหน้าอึ้งกันหมดเเล้ว

ช่วยเลิกตอบสั้นเเล้วปฏิเสธซักนิดเถอะค่ะ

โดยเฉพาะไอ้ที่บอมรับว่าเป็นโลลิค่อนนี่ มันทำให้พวกสาวๆหน้าซึดกันหมดเเล้ว

“ท่านยูลิอุส เด็กคนนี้เป็นอะไรกับกับท่านหรอค่ะ”

“ทาสกามครับ”

“อะเฮื้อ ! “

“เเย่เเล้ว ! มีคนเป็นลม พาไปห้องพยาบาลที !!! “

มีสาวใจกล้าคนหนึ่งมาถามนายท่าน เเถมนายท่านยังตอบกลับไปตรงๆจนเธอสลบอีก

หมับ !

เราคว้าเเขนเสื้อของนายท่านเพื่อเรียกสติ ก่อนที่จะกระซิบให้นายท่านได้ยิน

“บอกเเบบนั้นไปจะดีหรอคะ ?”

“ไม่เห็นเป็นไร ยังไงผมก็ไม่สนผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธออยู่เเล้ว”

“อืม…เเบบนี้ มันจะมีปัญหาในหลายๆความหมายเลยนะคะ”

สำหรับขุนนางเเล้ว การมีภรรยาหลายคน มันถือเป็นเรื่องปกติที่ช่วยบ่งบอกถึงอำนาจเเละเป็นการกระจายอำนาจในกรณีที่ตระกูลใหญ่เกินกว่าที่คนไม่กี่คนจะดูเเลไหว

หลังจากนี้ถ้าให้ความสำคัญกับการก้าวหน้าทางการงาน การที่นายท่านเเต่งงานกับขุนนางสาวหลายๆคนเพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างตระกูล มันจะทำให้นายท่านได้ประโยชน์มากกว่า

การสนใจเเต่ความรักเเบบวัยรุ่นที่รักเดียวใจเดียวเเล้วดันมาให้ความสำคัญกับทาสที่ให้ผลประโยชน์อะไรไม่ได้ มันไม่ส่งผลดีต่องานในอนาคตเลยซักนิด ถ้าคิดตามหลักของโลกใบนี้

เเน่นอนว่า ถึงข้างในจะมีเเนวคิดของโลกก่อนที่ให้ยึดหลักผัวเดียวเมียเดียวอยู่ เเต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ หากเราไม่ทำตามคนส่วนมาก การใช้ชีวิตในหลายๆอย่าง มันจะเป็นปัญหาเอาได้

ต่อให้มีพลังโกงมากเเค่ไหน มันก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนเเปลงมุมมองของคนในสังคมได้

“อืม…..”

จะว่าไงดี…จริงๆก็ไม่ได้หวงขนาดนั้นหรอกค่ะ

ถ้านายท่านอยากจะมีหญิงอื่น เราก็ไม่มีสิทธิว่าอะไรอยู่เเล้ว

เอาจริงๆก็อยากให้นายท่านสร้างฮาเร็มให้มันจบๆ เราจะได้ไม่ต้องมีภาระตอนกลางคืนมากซักเท่าไหร่

ได้ใครซักคนมาช่วยเเบ่งเบาภาระเจ้าปีศาจบ้ากามนี่ มันก็คงไม่เลวเหมือนกัน

คิดไปคิดมา นอกจากเรื่องของตัวเอกเเล้ว เรามาลองสร้างฮาเร็มให้นายท่านดีไหมหว่า ?

ระหว่างที่คิดเบบนั้นอยู่ มันก็มีเสียงกระซิบดังมาให้ได้ยิน

“ไม่เป็นไรๆ เป็นเรื่องปกติ พอเเต่งงานกันเเล้ว ยังไงก็ต้องให้ความสำคัญกับภรรยาหลวงอยู่ดี”

“ก็เเค่ทาสกามเอง เดี๋ยวเบื่อก็คงขายทิ้งอยู่เเล้ว หรือพอเเต่งงานเเล้ว สุภาพบุรุษอย่างท่านยูลิอุสคงไม่เก็บเอาไว้หรอก”

“คิดไม่ถึงว่าท่านยูลิอุสจะทำเเบบนี้ เเต่พวกปีสองบางคนก็ทำคล้ายๆกันอยู่”

เราได้ยินสาวๆบางคนซุบซิบกันทำนองนั้น

หากเป็นโลกเก่าก็คงเเปลก เเต่สำหรับโลกใบนี้ที่ชายเป็นใหญ่มันคือเรื่องปกติ

“………..”

ทว่า ดูนายท่านจะไม่ชอบสิ่งที่พวกเธอพูดซักเท่าไหร่

“จะว่าไป เเล้วเลออนล่ะ ?”

พระเอกเกมอยู่ไหนหว่า

“ก็เธอบอกเองไม่ใช่รึไงว่า หมอนั่นไปทำภารกิจสำคัญ”

อ้อ จริงด้วยเกือบลืมเลย

ถ้าตามเนื้อเรื่องเเล้ว ในช่วงเวลานี้ เลออนที่เป็นพระเอกเกมกำลังไปทำภารกิจสำคัญที่เมืองของเผ่าปีศาจอยู่โดยโกหกว่าลาออกไปทำไร่ เพราะภารกิจนี้เลออนไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาได้รึเปล่า

เเต่จำเนื้อหาภารกิจไม่ค่อยได้เเล้วเเฮ่ะ เเย่จัง คุ้นๆว่าเกี่ยวข้องกับราชวงศ์เเละองค์ราชาสั่งให้ไปขโมยอะไรซักอย่างกลับมา

เอาเป็นว่ายังไงก็คงไม่ตายอยู่เเล้ว เพราะงั้นช่างมันเถอะ

หรือถ้าตายจริง เเม้จะรู้สึกผิดกับนายท่าน เราก็คงต้องปั้นพระเอกเกมภาค 2 ให้ไปปราบจอมมารเเทน

ตึก !

“อ๊ะ !”

พอรู้สึกตัวอีกที นายท่านก็ไปนั่งที่เเถวหลังสุดของห้องเรียน

“นายท่าน..คือว่า”

“มีอะไร ?”

สีหน้าของนายท่านดูหงุดหงิด

“ข้ารับใช้ต้องไปอยู่หลังห้องไม่ใช่หรอ ?”

เราชี้ไปยังหลังห้องที่มีพวกข้ารับใช้ของขุนนางไปยืนกันเป็นหน้ากระดานอย่างมีระเบียบ

มีทั้งสาวใช้ พ่อบ้าน รวมไปถึงอัศวินหุ้มเกาะ

ตามหลักเเล้วเพื่อไม่ให้รบกวนการเรียนพวกข้ารับใช้ควรจะไปอยู่ข้างหลัง

“สถานะของเธอกึ่งหนึ่ง สังคมมองเป็นเเค่สิ่งของ เพราะงั้นถ้าวางไว้ตรงนี้ก็ไม่เป็นอะไร”

เเต่ไอ้ไว้ตรงนี้ที่ว่ามันคือตักของนายท่านนะคะ

ดูสิ พวกสาวๆส่งสายตาอาฆาตรเเค้นมาให้เราเต็มไปหมดเเล้ว

“ไม่มีกฎระเบียบห้ามเอาทาสมานั่งตักนิ”

เอ่อ มันก็จริงอยู่หรอกค่ะ

“เป็นไม้กันหมาให้หน่อย”

“พูดอย่างงี้กับสุภาพสตรีท่านอื่น มันเสียมารยาทนะคะ”

เเต่ถึงเราจะพูดไปเเบบนั้น นายท่านก็ไม่ฟัง

เฮ้อ ลำบากใจจังค่ะ

ปึ้ง !

ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างรุนเเรง

“ยูลิอุส !!!”

มีผู้ชายผมทองท่าทางเกเรเดินเข้ามา อักษรที่ปักอยู่บนเสื้อทำให้รู้ว่าเขาเป็นนักเรียนชั้นปีสอง

“นี่มันหมายความว่ายังไง ?”

“มีอะไรหรอครับท่านพี่”

นายท่านกระซิบให้เราฟังว่า ผู้ชายที่เดินเข้ามาใกล้มีชื่อว่า ดันเต้ อิส ดูรัมเบิก

เขาเป็นพี่ชายต่างเเม่ของนายท่าน

“เเกไปซื้อทาสมาสิน่ะ !”

เขาชี้มาที่เราเเล้วมองมาด้วยดวงตาที่หยาบคาย

พี่ชายของนายท่านที่ชื่อ ดันเต้ ไม่สนสายตาของคนรอบข้างเเม้เเต่น้อย

“ถ้าใช่เเล้วจะทำไมหรอครับ ?”

“นี่เเกไม่เข้าใจมารยาทเลยรึไง !?”

ท่าทางเขาดูจะหัวเสีย

“เรื่องบ้านก็ทีหนึ่งเเล้วเเถมยังเรื่องทาสอีก ขนาดพวกพี่ชายของเเกยังต้องอยู่หอเเล้วไม่มีข้ารับใช้เลยเเท้ๆ เเต่เเกดันตัดหน้าทำเรื่องพวกนี้เนี่ยน่ะ ?”

สำหรับขุนนางเเล้วภาพลักษณ์ค่อนข้างมีความสำคัญ

พวกลูกคนรองไม่ควรโดดเด่นกว่าลูกคนหลัก ไม่งั้นจะทำให้ภาพลักษณ์ของผู้สืบทอดเสียหาย

มันคือมารยาททั่วไปที่ขุนนางทุกคนต่างก็รู้ดีค่ะ

“เเล้วจะทำไมหรอครับ ?”

เเต่นายท่านที่อยากจะตัดขาดจากตระกูลใจจะขาดก็พยายามยั่วโมโหพี่ชายของตัวเอง

“กรอด…ขนาดขุนนางชั้นปีอื่นยังไม่เอาทาสมานั่งเรียนด้วยเเท้ๆ ทำอย่างงี้มันเท่ากับหยามหน้าคนอื่่นๆที่ชั้นปีสูงกว่าเเกน่ะโว้ย”

เรียกง่ายๆว่าการทำตัวเด่นเกินหน้าเกินตาคนอื่น มันก็ไม่ต่างจากการดูถูกอีกฝ่าย

ขุนนางคือพวกคิดเล็กคิดน้อยจนห่วงภาพลักษณ์เกินจำเป็น

“ครับ เเต่ก็ไม่ได้มีกฎห้ามนี่นา เเถมผมไม่ได้เอาเธอมาเรียนด้วย”

พูดจบนายท่านก็เอาคางเกยหัวของเราด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

“เธอคนนี้คือหมอนหนุนส่วนตัวของผมต่างหาก”

ค่ะ ?

นายท่านพูดเเบบไม่สนใจ เเถมยังกอดตัวเราเเน่นยิ่งขึ้นไปอีก

พอเห็นเเบบนั้น ท่านพี่ของนายท่านก็โมโหเลือดขึ้นหน้า

“นี่มันจะมากเกินไปเเล้วน่ะโว้ย ! คิดจะหยามกันรึไง ?”

“………..”

“ข้าอุตส่าห์มาเตือนเเกด้วยความหวังดีเเท้ๆ”

ไม่อ่ะ…มองยังไงก็อิจฉาชัดๆค่ะ

“กะอีเเค่ปราบมังกรได้ เเล้วองค์ราชาถูกใจนิดหน่อย ก็อย่าทำกร่างให้มากนักเลย”

ไม่ค่ะ ไอ้ที่กร่างมันคุณเองต่างหาก อยู่ๆก็เข้ามาบ่นฉอดๆในชั้นเรียนของปีหนึ่งจนทุกคนพากันถอยหนีกันหมดเเล้ว

ถึงเป็นพี่ชาย การกระทำที่ทำให้น้องเสียหน้า มันก็ไม่ควรทำให้เกิดในที่สาธารณะค่ะ

ถ้าหวังดีจริงๆควรเรียกไปคุยในที่ลับตาคนต่างหาก

อีเเบบนี้ มันต้องตั้งใจทำให้เสื่อมเสียต่อหน้าคนหมู่มาก เพื่อหวังผลประโยชน์อะไรเเน่ๆ

“ต้องการอะไร ?”

พอนายท่านถามไปสั้นๆ อีตาพี่ชายก็เเสย่ะยิ้ม

“เเกควรจะรับผิดชอบที่ทำให้พี่ชายของเเกเสียหน้า”

“เฮ้อ…..”

พอเห็นอีกฝ่ายเเบมืออย่างกับขอทาน นายท่านก็ถอนหายใจด้วยความเอือมระอา

“เเค่นี้คงพอสิน่ะ…”

พูดจบนายท่านก็หยิบเหรียญทองออกมาหนึ่งเหรียญ

“เเค่นั้นคิดว่าพอสำหรับข้าเเละพี่ใหญ่รึ ?”

คะ ? อีตานี่เห่าอะไรออกมากันคะ ?

เเกร๊งๆ

เเต่ไอ้เจ้านายท่านของเรา มันก็ดันหยิบเหรียญทองมาเพิ่มอีกหนึ่งเหรียญ

อืม…ให้ตายเถอะ นี่มันขูดรีดกันชัดๆ

“พอใจเเล้วน่ะ”

“ฮึ ! ให้เเต่เเรกก็จบ–“

พี่ชายยิ้มอย่างพอใจ ส่วนนายท่านทำหน้ารำคาญ

ว่าเเล้ว นายท่านก็ค่อยๆหย่อนเหรีญทองลงไปบนมือของอีตาพี่ชาย

เเต่ทว่า —

ผัวะ !!!

ท่ามกลางสายตางุนงงของคนรอบข้าง

หัวของเราที่ถูกนายท่านเกยคางอยู่ๆก็ยกขึ้นมา

เอาง่ายๆก็คือ เราเอาหัวเสยคางนายท่านสุดเเรงเกิดนั่นเองค่ะ

เเรงกระเเทกที่เกิดขึ้นส่งผลให้นายท่านที่ค่อยๆหย่อนเหรียญทำเหรียญหลุดมือจนเหรียญทองทั้งสองกลิ้งไปตามทาง

“อะ อะ อะ “

หลายคนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันโดยไม่ทันรู้ตัว

ภาพที่เห็นคงประมาณ ทาสทำร้ายเจ้านายของตัวเอง

ทว่า จริงๆเเล้วมันไม่ใช่

เพราะในวินาทีต่อมา—

“ขอโทษค่ะ พอดีกล้ามเนื้อ มันเกิดชักกระตุกกระทันหัน”

เรายิ้มเเห้งๆพลางก้มหัวให้นายท่านที่กำลังลูบคางซึ่งเเดงขึ้นมานิดหน่อย

“เเล้วจะว่าไป—“

จากนั้นก็มองไปยังอีตาพี่ชายที่ริอาจขูดรีดเงินของนายท่าน

“ท่านพี่ของนายท่านไมรีบเก็บหน่อยหรอคะ ? …เหรียญมันตกอยูที่ ‘พื้น’ เเล้วค่ะ ถ้าไม่รีบก้มลงไปเก็บเงินที่นายท่านทิ้งให้ที่’พื้น’ เดี๋ยวเงินที่ตก’พื้น’ มันก็หายไปหรอกนะคะ”

ค่ะ ใช่เเล้วค่ะ

คนอย่างคุณที่ทำตัวเป็นขอทาน อย่างน้อยถ้าจะขอเงิน มันก็ต้องทำตัวให้สมกับสถานะหน่อยสิค่ะ

เอาหัวเเนบกับพื้นเเล้วพูดว่าได้โปรดให้เงินกระผมหน่อยครับ จากนั้นนายท่านผู้เมตตาก็โยนเหรียญลงไปบนพื้นให้เจ้าหมอนี่ไปก้มเก็บ

มันควรจะเป็นเเบบนั้นต่างหาก

“ฮึ !”

“นี่เเก….”

พอเห็นเรายิ้มเเบบนั้นใส่ อีตาพี่ชายโง่ก็มองเราด้วยสีหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

เเน่นอนว่านายท่านที่อยู่ข้างหลังก็ทำหน้ายุ่งยาก

“เป็นเเค่ทาสจะบังอาจมากไปเเล้ว !!!”

ฟ้าววววว

มือของเขาพุ่งมาที่เราหมายจะตบเเก้ม

ทว่า นายท่านที่เห็นดังนั้นก็รีบเอามือขึ้นมากั้น

สมเเล้วที่เป็นนายท่าน กะไว้เเล้วว่าต้องปกป้องเรา

ฮุๆ เเต่ว่า ขอโทษนะคะ เราน่ะเป็นพวกที่ชั่วร้ายกว่าที่นายท่านคิด

ฟุบ !

ก่อนที่นายท่านจะเอามือมากัน เราก็กดมือของนายท่านกลับไปที่เดิมพร้อมกับก้มหัวลง

มือของพี่ชายที่กะจะตบหน้าเรามันเลยฟาดลมเเล้วเลยไปที่ใบหน้าของนายท่านเเทน

เพี๊ยะ !!!

ท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของผู้คน รวมไปถึงใบหน้าเหวอของอีกฝ่ายเเละนายท่านที่โดนตบหน้าหัน

เราก็เอ่ยด้วยท่าทางงุนงงเล็กน้อยว่า—

“ไม่ทราบว่าที่โรงเรียนเเห่งนี้อนุญาติให้ทำร้ายร่างกายขุนนางด้วยกันเองได้หรอคะ ?”

— ด้วยคำพูดของเรา สถานการณ์มันเลยลุกลามเเละร้ายเเรงยิ่งกว่าเดิม

เเน่นอนว่ามันย่อมเป็นเรื่องที่ดี เพราะหลังจากนี้เราคงจะได้เห็นเรื่องสนุกๆเเล้วล่ะค่ะ