“มาเคียยยยย ไม่อยากไปโรงเรียนเลยอ่ะ”

เป็นอีกวันที่นายท่านบ่นด้วยเรื่องเดิมๆ

“อย่าขี้เกียจสิค่ะ….”

“ไม่เอา ! เค้าไม่อยากเเยกจากมาเคีย”

“เลิกทำท่าทางน่าทุเรศ เเล้วเเต่งตัวได้เเล้วค่ะ”

ให้ตายสิ ! ทำตัวอย่างกับเด็กๆ

เเทนที่จะได้ไปเเต่งตัว เราเลยต้องมาช่วยนายท่านใส่เสื้อผ้าอีกเเล้ว

ทั้งๆที่ตอนนี้เราคลุมร่างด้วยผ้าเช็ดตัวเเค่ผืนเดียวอยู่เเท้ๆ

พึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆก็ต้องมาเจอเรื่องชวนให้ปวดหัวอีกจนได้ ..เฮ้ออออ

เเล้วก็เลิกมองขาอ่อนของเราได้เเล้วค่ะ อีตาโลลิค่อน

ที่บ่นเเบบนี้บ่อยๆหลังเราอาบน้ำเสร็จ คงจงใจสินะคะ

ตุบ !

หลังจากที่ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ เราก็กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เสร็จเเล้วก็ค่อยกลับมาที่โต๊ะอาหาร เเน่นอนว่าอาหารทุกอย่าง นายท่านที่ตื่นเป็นคนเเรกได้เตรียมเอาไว้ให้หมดเเล้ว

ถ้าไม่ติดว่าเล่นงานเราจนหมดเเรง เราคงตื่นเป็นคนเเรกเเล้วเตรียมอาหารให้เเล้วเชียว ชิ !

“น้ำมันเยอะไปเเล้วค่ะ…”

เเถมนายท่านยังทำอาหารไม่ได้เรื่องอีก

“อุ๊ ! โทษที”

“คราวหลังเดี๋ยวช่วยสอน ครั้งนี้จะช่วยเหมาให้เอาบุญล่ะกันค่ะ”

เพราะเสียดายของล้วนๆ อย่าได้เข้าใจผิดไปซ่ะล่ะ

“อืมๆ ซึนดาเระสิน่ะ”

เสียดายของต่างหาก อย่ายัดเยียดคาเเรกเตอร์เเปลกๆให้เราสิค่ะ

เเล้วอีกอย่าง—

“นี่นายท่านจงใจกินข้าวให้เลอะปากใช่ไหมเนี่ย ?”

“ปะ ปะ ปล่าวซักหน่อย”

ทุกๆเช้า นายท่านชอบทานข้าวเสร็จโดยที่มีข้าวติดอยู่บนปากตัวเองสองสามเม็ดตลอด

เห็นเเล้วมันรำคาญสายตามากๆค่ะ

“เราว่านายท่านคงดูพวกละครหรืออนิเมะมากไปเเล้วล่ะ คงคาดหวังบทประมาณเเฟนสาวที่น่ารักช่วยหยิบข้าวที่ติดปากออกมาเเล้วกินกลับเข้าไปเเทนอยู่ใช่ไหมล่ะ ? คิดว่าเราจะทำเเบบนั้นรึไง ?”

“เอ่อ..ก็ไม่ขนาดนั้น”

นายท่านยิ้มเเห้งๆเเล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา

ควับ !

เราเลยตัดหน้าโดยการ เอานิ้วหยิบข้าวที่ติดริมฝีปากของเขามาเเล้วโยนเข้าปากของตัวเองเเทน

“เอ่อ..ผมไม่เคยคาดหวังเเบบนั้นจริงๆน่ะ…เเต่เธอทำเเบบนี้มารอบที่ 10 เเล้ว”

“เเค่เสียดายข้าวค่ะ”

เลิกเข้าใจผิดอย่างหลงตัวเองได้เเล้ว ไอ้เจ้าโลลิค่อน !

“………”

เรามองหน้าของนายท่านที่เเดงขึ้นด้วยความเขินอายอย่างสนุกสนานพลางตักข้าวเข้าปาก

เเม้จะรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนฉ่าขึ้นมาเล็กน้อย เเต่ถ้าเราทำให้นายท่านรู้สึกอายขึ้นมาได้ มันก็ถือว่าคุ้ม

ฮ่าๆ รอบนี้เราชนะค่ะ !

“จะว่าไป เเล้วพระเอกของโลกนี้อย่างคุณเลออนล่ะค่ะ ?”

— เลออน อาเรนเดีย

นั่นคือชื่อของชายหนุ่มสามัญชนที่เป็นตัวเอกของเกมนี้เเละเป็นเพื่อนกับนายท่าน

หากนับตามเวลาในปัจจุบัน เกมๆนี้ก็ดำเนินมาได้ถึง 20% เเล้ว

ตอนนี้ก็คงจีบสาวได้ไปคนสองคนเเล้วล่ะค่ะ

“อ่อ …ถ้าเจ้าหมอนั่นล่ะก็ ลาออกไปเมื่อวานนี้”

พรวด !!!

ได้ยินเเบบนั้น เราถึงกับพ่นน้ำใส่หน้าของนายท่านเต็มๆ

“ว่ายังไงน่ะ !?”

เดี๋ยวๆๆ ได้ไงเนี่ย ? ลาออก ? พระเอกของเกมมาลาออกตอนนี้เนี่ยน่ะ ?

ถึงตามรูทในเกมจะให้ตัวเลือกในการลาออกไปเป็นนักผจญภัยเพื่อจีบสาวๆเผ่าอื่นได้

เเต่เหตุการณ์นั้นควรจะทำก็ต่อเมื่อจีบลูกสาวขุนนางไปได้ประมาณ 5 คนเพื่อใช้เป็นคนเเบคอัพด้านเงินทุนซ่ะก่อน

การรีบออกจากโรงเรียนขุนนาง นอกจากจะทำให้เสียโอกาสในการสร้างความสัมพันธ์เเล้ว มันอาจจะทำให้ราชวงศ์ที่สนับสนุนด้านเงินทุนไม่พอใจอีกด้วย

ถ้าเกิดพระเอกปราบจอมมารทั้งหมดไม่ได้ Bad End ที่เกิดขึ้นคือมนุษยชาติพ่ายเเพ้สงครามเเล้วมนุษย์ทุกคนกลายเป็นทาส

เหตุการณ์ที่เกิดในตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเเล้วค่ะ

“ทำไมถึงไม่ห้ามล่ะ ! นายท่านเป็นเพื่อนสนิทของเขาไม่ใช่หรอ ?”

นายท่าน หรือก็คือยูลิอุส ฮาว ดูรัมเบิก เป็นเพื่อนสนิทจอมหื่นที่มักชวนพระเอกของเกมไปทำอะไรลามกบ่อยๆ

อย่างเช่นการเเอบดูสาวๆเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือชวนไปเที่ยวสถานเริงรมณ์ตอนกลางคืน

หากอิงตามเกมเเล้วไอ้หมอนี่คือจอมหื่นที่จะตายตอนเรื่องดำเนินไปได้ 80% เพราะโดนซัคคิวบัสล่อลวงไปสูบวิญาณจนตาย

ฉากจบของยูลิอุสคือภาพที่เขานอนเปลือยกายบนเตียงในสภาพเหี่ยวเเห้งพร้อมกับคำคมที่ว่า—

‘ตายคาเตียงยังดีกว่าตายคาสนามรบ’

เป็นไอ้หื่นโรคจิตตัวพ่อที่ตอนตายก็ยังขยำนมคุณซัคคิวบัสจนหยดสุดท้าย

เล่นเอาซ่ะ คุณซัคคิวบัสที่เสร็จกิจกับหมอนั่นไปหลายรอบ ถึงกับสำนึกผิดจนกลับใจไปเข้าฮาเร็มของพระเอกเลยด้วยซ้ำ

ยูลิอุสจึงเป็นตัวประกอบที่จำเป็นกับโลกใบนี้มากๆ

ทว่า พอกลับมาดูนายท่านตามความเป็นจริงเเล้ว นายท่านที่กลับชาติมาเกิดในร่างของยูลิอุสก็ดูไม่ได้หื่นขนาดนั้น

“……….”

“……….”

ไม่ล่ะ…ขอถอนคำพูดดีกว่าค่ะ

“ทำไมล่ะคะ ? โรงเรียนนี้ไม่ดีตรงไหน ??? เเล้วก่อนออกนี่จีบสาวๆไปได้กี่คนเเล้ว ?”

“คงเพราะโดนขุนนางคนอื่นเเกล้งบ่อยๆล่ะน่ะ…ส่วนเรื่องจีบสาวนี่—“

ว่าเเล้ว นายท่านก็ชูกำปั้นขึ้นมา

“สะ ศูนย์คน ?”

“ใช่เเล้ว…”

อุหวาาาาา ตายๆๆ ตายเเล้วเจ้าค่ะ

“เห็นหมอนั่นเดินออกไปด้วยเเววตาอันมุ่งมันพร้อมกับพูดว่า หลังจากนี้จะไปบุกเบิกทำไร่ที่เเถบชายเเดน …ผมเลยไม่กล้าห้ามน่ะ”

อะไรกัน ? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันค่ะ ?

What !?

ทำไร่เนี่ยน่ะ ?

อิหยังว่ะนั่น ? พระเอกเกม H ประเภทไหนกันค่ะ ถึงได้เปลี่ยนอาชีพจากราชาฮาเร็มเเล้วผลันตัวเข้าสู่วงการเกษตรกรรมเเทน

ไม่เห็นจะเข้าใจเลยเจ้าค่ะ !!!

“เป็นอารมณ์ทำนอง สุนทรีย์ของลูกผู้ชาย..หรือในอีกเเง่ก็เข้าใจสัจธรรมของชีวิต”

ถึงนายท่านจะอธิบาย เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดีค่ะ !!!

“น่าๆ ขนาดเธอยังเลี่ยง Death Flag มาได้เลยไม่ใช่หรอ ?”

“ไม่เหมือนกันซักหน่อย ! การสร้างฮาเร็มของเขา มันเดิมพันด้วยความเป็นความตายของคนทั้งโลกเลยน่ะค่ะ”

“เเต่ในฐานะเพื่อนสนิทเเล้ว ผมห้ามเขาไม่ได้หรอก”

นายท่านมองมาที่เราด้วยสายตาจริงจัง

“ไม่ว่าโลกใบนี้จะเป็นเกมหรือไม่ใช่เกมก็ตาม มันก็ไม่มีใครมีมีสิทธิไปกำหนดชะตาชีวิตของเขาทั้งนั้น…เส้นทางของหมอนั่น หมอนั่นจะเป็นคนกำหนดเอง”

” มะ มะ เเม้ว่านั่นจะทำให้โลกล่มสลาย ? “

“ถ้าโลกจะต้องล่มสลายโดยการที่ต้องเสียสล่ะความฝันของคนหนึ่งคน โลกที่เห็นเเก่ตัวพรรคนั้นพังๆไปซ่ะได้ก็ดี”

สายตาของนายท่านดูขึงขังมากๆ

อ่า…ถึงจะฟังดูเท่ก็เถอะ เเต่คำพูดของนายท่านโคตรไร้ประโยชน์เลยค่ะ

เฮ้อ…ยังไงก็เถอะ ในเมื่อเป็นเเบบนี้ก็ช่วยไม่ได้

“งั้นคงต้องพึ่ง คุณพระเอกจาก ‘อะจึ๋ยๆ ฮาเร็มเเฟนตาซี ของผู้กล้าสามัญชน สู่หนทางเเห่งราชาฮาเร็ม ณ ประเทศ อะจึ๋ยๆสุดขอบโลก 2’ เเล้วล่ะ”

“เดี๋ยวน่ะ มีภาค 2 ด้วยหรอ ?”

“ค่ะ…เป็นภาค IF ในกรณีที่พระเอกของภาคที่เเล้วตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเเล้วไปทำไร่ปลูกผักเเทน หลังจากนั้นวันหนึ่งพวกมอนเตอร์ก็บุกมาที่ไร่ของพระเอกเกมภาคเเรกเเละทำลายไร่ของเขาทิ้ง”

“เอ่อ เนื้อเรื่องมันเริ่มจะลงล็อคเเปลกๆน่ะ”

“จากนั้นพระเอกภาคที่เเล้วก็ตกอยู่ในห้วงเเห่งความเเค้น เขาตัดสินใจกลายเป็นหัวหน้าคณะปฏิวัติเพื่อโค่นล้มการปกครองของกษัติรย์องค์ปัจจุบัน”

“เดี๋ยวๆๆ ไหงหมอนั่นมันเข้าดาร์คไซค์เฉยเลยล่ะ !? เเค่ถูกทำลายไร่เเล้วไหง มันไปลงความโกรธที่ราชวงศ์ได้ล่ะนั่น ?”

“ไม่รู้หมือนกัน…เเต่พระเอกของภาค 2 ก็คือ นายท่านที่พยายามห้ามคุณเลอออนไม่ให้ทำการปฏิวัติ จนสุดท้ายการต่อสู้ของทั้งสองคนก็จบลงที่เเขนขาดทั้งคู่”

“ผมว่าพล็อตเรื่องเหมือนลอกมาจากอนิเมะซักเรื่องน่ะ เเล้วไอ้พระเอกภาคสองที่ว่า นี่มันตรูอย่างงั้นเรอะ !?”

“หลังจากนั้นทั้งสองที่กลับมาเป็นเพื่อนกันก็ช่วยกันโค่นจอมมารลงได้สำเร็จ จบเเล้วค่ะ ! Happy ending !!!”

“มันใช่เรอะ !?”

“หลังจากนี้ก็เชิญนายท่านสร้างฮาเร็มได้เลย เดี๋ยวเราจะช่วยสนับสนุนเต็มที่ เเล้วก็เรื่องที่เขนขาดตอนท้ายก็ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะหลังจากนั้นผ่านไปซักพัก นักเล่นเเร่เเปรธาตุที่เปิดประตูของเเก่นเเท้เพื่อพยายามชุบชีวิตเเม่ที่ตายจากไปจะเอาเเขนเหล็กมาให้เเล้วอัพคลาสนายท่านให้กลายเป็นนักเล่นเเร่เเปรธาตุของทางการ เเต่ก่อนอื่นนายท่านก็ต้องทำเควสหาร่างของนักเล่นเเร่เเปรธาตุคนนั้นที่ถูกเเก่นเเท้เเย่งชิงไปซ่ะก่อน–“

“หยุดก่อน !!!”

“หรือถ้าไม่ยอมทำเควสนั่น เดี๋ยวเราจะทำหน้าที่เป็นมือขวาให้นายท่านเเทนก็ได้…เเต่ขอบอกไว้ก่อนว่า เราทำเเทนได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่ต้องใช้เเรงชักขึ้นชักลงนะคะ”

“ไม่ต้องเปรียบเทียบให้ฟังก็ได้ ! เเล้วก็เลิกยัดเยียดให้ผมเป็นตัวเอกภาค 2 ซ่ะทีเถอะ !!!”

“งั้นต้องให้ตัวเอกภาค 3”

“ห่ะ ? ไอ้เกมอะจึ๋ยๆ อะไรซักอย่างเนี่ย มันมีกี่ภาคกันเเน่ ?”

“7 ภาคค่ะ”

“เยอะไปเเล้ว !!!”

“ค่ะ เพราะมีหลายรูทที่เกิดขึ้นหากตัวเองภาคเเรกล้มเหลว มันก็เลยมีตั้ง 7 ภาค ….ดังนั้นทางที่ดีที่สุดคือพยายามทำให้คุณเลออนกลับมาเป็นพระเอกต่อไปน่าจะดีกว่า ไม่งั้นต่อให้เป็นเราก็ยากจะคาดเดาเนื้อเรื่องหลังจากนี้”

ตึก !

“จะไปไหนหรอค่ะ ?”

“ไปตามไอ้งั่งนั่นกลับมา !”

“เมื่อกี้ยังบอกว่าช่างมันอยู่เลย”

“จะ จะ จำไม่เห็นได้เลยว่าเคยพูดเเบบนั้น”

“เฮ้อ…ค่ะๆ เเต่ป่านนี้คงไม่ทัน—“

“ไม่ ! ผมจะหามันให้เจอ ! ต่อให้ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลผมต้องหามันให้จงได้ !!!”

“เห็นภาค 8 ที่กำลังทำอยู่ ทางบริษัทบอกว่าอยากจะลองเอาใจสาววายโดยเปลี่ยนให้—“

“ไม่ๆๆ ไม่ต้องเล่า ! หยุดเล่าเดี๋ยวนี้ ! นี่คือคำสั่ง !!!”

“…………….”

“เดี๋ยวผมจะไปตามมันกลับมาเดี๋ยวนี้ล่ะ ! รออยู่ที่นี่ เข้าใจใช่ไหม ?”

“ค่ะ…”

พูดจบนายท่านก็รีบพุ่งออกไปจากห้อง

เเน่นอนว่า ในวันนั้นท่านก็ตัดสินใจโดดเรียนเเล้วเริ่มออกเดินทางเพื่อไล่ตามพระเอกไปอย่างรวดเร็ว

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

“เเล้ว…เป็นไงบ้างค่ะ ? “

ฟุบ !

ตกเย็น ประตูบ้านก็เปิดออกโดยมีนายท่านที่เหนื่อล้าเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

พอเราทักทายได้ไม่นานนัก นายท่านก็ทรุดร่างลงกับพื้นเเล้วพูดด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

“หาไม่เจอ ไม่มีใครรู้เบาะเเสเลยซักคน…..ทุกๆอย่างมันจบเเล้ว”

หวา ดูจิตตกสุดๆไปเลย

เราที่เริ่มเห็นใจเลยเดินไปตบบ่าของนายท่านด้วยความสงสาร

“เราเข้าใจค่ะ นายท่านพยายามเต็มที่เเล้ว”

“เเต่ว่า—“

“เอาเถอะ ยังไงตามเนื้อเรื่องของเกม มันก็มีช่วงหนึ่งที่ตัวเอกหลอกเพื่อนสนิทว่าจะไปปลูกไร่เเล้วส่งใบลาออกปลอมๆไปให้ทางโรงเรียน ทั้งที่ความจริงเเล้วพระเอกเกมเเอบไปทำภารกิจลับที่ดินเเดนของเผ่าปีศาจต่างหาก หลังจากนั้นถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าตะหาฮาเร็มเป็นปีศาจสาวกลับมาได้อีกด้วยค่ะ”

“หา ?”

“ใช่เเล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ มันต้องเป็นช่วงนั้นไม่ผิดเเน่ๆ”

“มาเคีย ?”

“ฮุๆ ก็สมเเล้วที่เป็นนายท่าน โดนเราต้มซ่ะเปื่อยเลย”

“……………..”

“ภาค 2 เเละ 3 เเน่นอนว่าต้องมีอยู่เเล้วค่ะ เราไม่ได้โกหก…. จริงๆเเล้วเกมนี้มี 5 ภาค เเละเป็น IF route ในกรณีที่พระเอกเภมภาคเเรก Bad End เเต่เนื้อหาที่เราเล่าไปตอนเช้าทั้งหมด มันคือเรื่องโกหกล้วนๆ”

“……………”

“ฮุๆ ไม่คิดเลยว่าจะเชื่อสนิท เเถมนายท่านยังข้ามน้ำข้ามทะเลไปตามหาคุณพระเอกเกมอย่างที่ว่าจริง รู้สึกขำซ่ะจน — ว๊าย ! ทำอะไรกันค่ะ !?”

อยู่ๆนายท่านก็จับขาของเราขึ้นมาจนตัวเราห้อยต่องเเต่งเฉยเลยค่ะ

เห็นกางเกงในหมดเเย้ว !

เราพยายามดิ้นเต็มที่ เเต่มันก็ไม่ได้ผล

“มาเคียยยยยยยยยยย”

“อุหวาาา อย่าจ้องเเบบกะจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างงั้นสิค่ะ เห็นนายท่านบอกว่าไม่อยากไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ ? เราเลยให้ไปออกกำลังกายเเทนเเล้วไง ละ ละ ละเเล้วก็จะได้รู้ซะทีน่ะว่า มันไม่มีอะไรที่สบายไปกว่าการเรียนในห้องเรียนอีกเเล้ว เพราะงั้น–“

พรึ่บ !

อ่า..ไฟดับอีกเเล้วเจ้าค่ะ

“เอ่อ..นายท่านค่ะ…จะทำทั้งๆที่ห้อยต่องเเต่งเเบบนี้…มันก็ออกจะ–“

“คิดซ่ะว่าเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่เลวน่ะครับ มาเคียที่น่ารักของผม”

ตุบ !

ว่าเเล้วนายท่านก็กดเราลงกลับโต๊ะในสภาพกลับหัว ขาสองข้างถูกจับชี้ขึ้นฟ้า

ลมเย็นๆที่พัดผ่านชวนให้รู้สึกหวิวๆเเปลกๆ

“นะ นะ นายท่านค่ะ”

“มีอะไรจะสั่งเสียไหม ?”

“ชะ ชะ ช่วยอ่อนโยนกับเราหน่อยก็ดี..ดะ ดะ ได้โปรด”

ตุบ !

“—- !!! “

 

หลังจากนั้น ขาโต๊ะก็สั่นหงึกๆราวกับเกิดเเผ่นดินไหวเลยทีเดียว

 

— บันทึกประจำวันของมาเคีย—

มาเคีย : ฮึก ! ไม่เอาเเล้ว ปวดหลังมากๆเลย ไม่เอาเเบบนี้อีกเเล้วค่ะ ! เค้าเเค่อยากให้นายท่านหัวเราะก็เท่านั้นเอง เเค่นั้นจริงๆน่ะ

ยูลิอุส : ฮ่าๆๆ (หัวเราะอย่างประชดประชันพร้อมกับลากโต๊ะที่พังเเล้วไปเก็บ ก่อนจะอุ้มเข้าห้องนอนต่อ)