หลังจากที่ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไป เราก็ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่โดยที่มีนายท่านนอนกอดอยู่ข้างๆ

พอเช็คสภาพผ้าปูที่นอนเเละเสื้อผ้าที่สวมดู ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดี ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเราจะปลอบนายท่านจนหลับไปด้วยกัน เเน่นอนว่าทั้งก่อนเเละหลังไม่มีการทำเรื่องอย่างว่า

นับเป็นคืนอันสงบสุขที่หาได้ยาก เเม้จะต้องเเลกกับการถูกนายท่านใช้เป็นหมอนข้างทั้งคืนก็ตาม

ด้วยเหตุนี้เอง เราจึงตื่นขึ้นมาอย่างกระปี้กระเป่าเเล้วตรงเข้าไปอาบน้ำเป็นคนเเรก

เเม้จะต้องเสียเวลาเเกะมือของนายท่านออกจากตัวเล็กน้อย เเต่มันก็ไม่เป็นปัญหา

ว่าเเล้วก็ถอดเสื้อผ้าเเล้ววางทิ้งไว้หน้าห้อง ระหว่างที่เปิดน้ำอุ่นลงไปในอ่างก็ไปเเปรงฟันล้างหน้าให้เรียบร้อย

ซ่าๆๆๆ

เสียงน้ำกระทบกัน พอหย่อนตัวลงไปในอ่างความเมื่อยล้าก็จางหายไปอย่างน่าอัศจรรย์

“อรื๊อออ สบายจังเลยน๊า”

ทว่า ในตอนที่ความสุขพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด มันก็มีเงารางๆปรากฎขึ้นที่อีกฟากของห้องน้ำ

เเกร๊ก !

“อ๊ะ !”

พร้อมกันนั้นก็มีเสียงล็อคประตูห้องน้ำดังขึ้นมา

ไม่น่าเลยจริงๆ ดูเหมือนเราจะลืมล็อคประตูห้องน้ำอีกจนได้ ซวยเเล้วไงค่ะ

เสียงล็อคประตูเเบบนี้ มันทำให้รู้สึกเดจาวูอย่างน่าประหลาด

“นะ นะ นายท่าน ?”

เมื่อมองขึ้นไป เราก็พบกับนายท่านที่ตอนนี้ตื่นเต็มที่

“คร่อกกกก”

“เอ๊ะ !”

ไม่สิ ? นายท่านกำลังหลับตาอยู่นี่นา

ถึงตอนนี้จะไม่ใส่อะไรเลยจนเห็น’ไอ้นั่น’ที่ตั้งตระหง่านเต็มสองตา เเต่นายท่านที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องน้ำก็กำลังสัปหงกอยู่ไม่ผิดเเน่ๆ

“อะไรกัน ละเมออยู่หรอเนี่ย ?”

ให้ตายสิ โตเเล้วน่ะ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้

เเถมยังอุตส่าห์ละเมอในรูปเเบบที่เหนือมนุษย์ อย่างการตามเรามาในห้องน้ำเเล้วถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นทิ้ง

ซ่าๆๆๆ

เเถมมาตอนนี้ นายท่านที่กำลังละเมออยู่ก็หย่อนตัวลงมาในอ่างที่เรากำลังเเช่อยู่ซ่ะอย่างงั้น !?

“อะเร็ะ !?”

เราพยายามเอามือไปสะบัดข้างหน้าเพื่อดูว่านายท่านหลับจริงไหม

อืม..ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ดูท่าจะละเมอจริงๆนั่นเเหล่ะค่ะ

“เฮ้อ…ตกใจเเทบเเย่”

ดีที่เเค่ละเมอ เพราะเวลานายท่านที่สติครบ 32 มาอาบน้ำกับเราทีไร มันก็เกิดเรื่องทุกที

อย่างครั้งที่เเล้วที่คึกตั้งเเต่เช้า มันก็ทำให้เราทั้งคู่ไปโรงเรียนสาย

เเต่จะว่าไปถึงจะเเค่ละเมอก็เถอะ สำหรับปีศาจมากตัณหาอย่างนายท่าน เราคิดว่าการวางใจอะไรง่ายๆคือความคิดที่โง่เขลา

ว่าเเล้ว เราจึงรีบลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ

หมับ !

“— !!!”

ทว่า ทันใดนั้นเอง ฝ่ามือที่หยาบกระด้างก็คว้าเเขนของเราเอาไว้

“อ๊ะ !”

ซ่า !!!

จากนั้นก็โดนนายท่านที่กำลังละเมอลากกลับลงน้ำซ่ะอย่างงั้น !?

อะไรกัน ? สังหรณ์ใจไม่ดีเลย

นี่มัน ! อย่าบอกน่ะว่า !?

“นะ นะ นายท่านค่ะ ตื่น–“

ตุบ !

“—– !!!”

ผลจากความผิดพลาดที่ลืมล็อคประตูห้องน้ำ มันทำให้เรารู้ว่าเเม้นายท่านจะยังละเมออยู่ เเต่นายท่านก็ยังฟิตปึ๋งปั๋งไม่เปลี่ยน

กลับกันเเล้วอาจจะรุนเเรงกว่าตอนที่มีสติครบ 32 ด้วยซ้ำ เป็นครั้งเเรกที่เราเข้าใจว่าจริงๆเเล้วนายท่านพยายามอ่อนโยนกับเรามาโดยตลอด

พูดมาขนาดนี้คงไม่ต้องถามเเล้วล่ะมั้งค่ะ ว่าหลังจากนั้น มันเกิดอะไรขึ้น

อึก !

บ้าเอ๊ย ! ปวดเอวไปหมดเเล้วค่ะ นี่เราใกล้จะกลายเป็นคุณยายเเถวบ้านไปเเล้วรึไงเนี่ย

ฮึ่ย ! ทั้งหมดเป็นความผิดของนายท่านคนเดียวเจ้าค่ะ !!! ถึงจะเเค่ละเมอก็ตามเถอะ !!!

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

“ค่ะ…ก็ตามที่ว่ามา ถึงจะใช้เวทย์รักษาเเล้ว มันก็ใช่ว่าเราจะหายเหนื่อยนะคะ”

“อึก ! ขอโทษ”

นายท่านก้มหน้าลงด้วยท่าทางสำนึกผิด ในขณะที่ตัวเราในตอนนี้นอนเเผ่ราบอยู่บนโซฟาอย่างหมดสภาพ

อุก !

ไม่ไหวๆ เเค่ขยับเอวก็ได้ยินเสียงลั่นดังกร๊อบเเล้วล่ะค่ะ

ไม่เอาเเล้ว ! คราวหน้าจะต้องสั่งห้ามไม่ให้นายท่านเล่นท่านั้นอีกเป็นอันขาด

ระหว่างที่เราตัดสินใจเช่นนั้น นายท่านก็ก้มหัวขอโทษเราอีกรอบ

“ขอโทษน่ะ มาเคีย”

“ค่าๆ อย่างน้อยครั้งนี้มันก็ทำให้เรารู้ว่าที่ผ่านมานายท่านพยายามอ่อนโยนกับเรามาโดยตลอด”

“มาเคีย…”

“เเล้วก็รู้ด้วยว่าเป็นปีศาจมากตัณหาที่เป็นอาวุธชีวภาพเดินได้เเละเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ในการทะลุทะลวงขั้นสูง”

“อึก ! “

“ขอตั้งชื่ออาวุธหลักของปีศาจตนนี้ว่า สไปรัลคาริเบอร์ เเล้วก็เเถมฉายาให้ด้วยว่า ไอ้เจ้าปีศาจขยี้พรหมจรรณ”

“มาเคีย…กำลังโกรธอยู่สิน่ะ”

“ถ้านายท่านตื่นช้าไปเเป๊ปเดียว เราคงหายใจไม่ทันเเล้วตายคาห้องน้ำเเน่เลยค่ะ”

พึ่งรู้เป็นครั้งเเรกว่าที่ผ่านมานายท่านใช้พลังเพียงเเค่ 50%

พอครั้งนี้นายท่านที่ละเมอใส่พลังของวัยรุ่นเข้ามาเเบบ 100% มันก็เล่นเอาซ่ะเรารับมือไม่ถูก

เเตกพ่ายอย่างสิ้นเชิง ถูกคุมเกมอยู่ฝ่ายเดียว จนรู้ตัวอีกทีก็ตาเหลือกไปเรียบร้อย

เกือบตายจริงๆค่ะ ไม่ใช่การเปรียบเปรยเเต่อย่างใด ถ้าช้าไปอีกซักนิดคงได้เสียสติคาห้องน้ำไปเเล้วเเน่ๆ

เพราะงั้นคิดว่าบางที หลังจากนี้คงต้องหามาตราการมารับมืออย่างเร่งด่วนเเล้วล่ะค่ะ

“เพราะสเตตัสเยอะไปสิน่ะ…มันก็เลยมีเเรงมากขนาดนี้ ดูท่าทางนายท่านจะหลุดพ้นจากความเป็นมนุษย์ไปซ่ะเเล้วสิ”

“ขอโทษครับ”

“เฮ้อ…พอเถอะค่ะ จริงๆเเล้วเราก็รู้อยู่หรอกว่านายท่านไม่ได้ตั้งใจ”

เเต่ถึงอย่างงั้นก็อดที่จะหงุดหงิดใส่ไม่ได้อยู่ดี

“จะว่าไป ถ้าคึกถึงขนาดนี้ได้ เเสดงว่าสภาพจิตใจคงดีขึ้นเเล้วสินะคะ”

“อืม…ถึงจะยังทำใจไม่ได้ เเต่คงต้องขอบคุณจริงๆที่มาเคียอุตส่าห์อยู่ข้างๆผม”

นายท่านยิ้มเเย้มอย่างสดใส

ความซาบซึ้งที่ปิดเอาไว้ไม่อยู่ทำให้ดวงตาของนายท่านเเทบจะยิงลำเเสงปิ๋วๆใส่หน้าเรา

เเถมรัศมีหนุ่มหล่อที่เจิดจ้า มันก็ทำให้เรายากจะมองฟันขาวๆของเขาที่สะท้อนเเสงเเดดใส่หน้าเราตรงๆ

เพราะงั้นเลยต้องเบือนหน้าหนี ถ้ามองตอนนี้คงได้ใจละลายกลายเป็นช็อคโกเเลตตอนหน้าร้อนเเน่ๆค่ะ

“ขอบคุณน่ะ !”

อ่า….ให้ตายเถอะค่ะ

ขี้โกง ! นายท่านขี้โกงที่สุด !!!

ยิ้มใส่เเบบนี้ ใครมันจะไปโกรธลง

รอยยิ้มของนายท่านใสซื่อเกินไปจนทำให้เรารู้สึกผิด ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดซักอย่าง

อย่าบอกน่ะว่า นายท่านกำลังใช้เวทย์สะกดจิตกับเราอยู่

นี่มันน่ากลัวมากๆค่ะ !

ไม่ผิดเเน่ๆ อีตานี่กำลังใช้เวทย์สะกดจิตกับเราอยู่เเน่ๆ ช่างชั่วร้ายซ่ะเหลือเกิน !

“มาเคีย…ผมไม่มีวันใช้ของเเบบนั้นกับเธอหรอกน่า”

“นั่นไง ! อ่านใจได้ด้วย !!! “

“ไม่น่ะ…เเค่เห็นสีหน้าของเธอ ผมก็รู้เเล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่”

“งั้นตอนนี้ล่ะ !”

“กำลังคิดว่า ‘นายท่านที่เป็นปีศาจบ้ากามเเถมยังเป็นโลลิค่อนไม่มีทางละเอียดอ่อนถึงขนาดเข้าใจจิตใจของสาวน้อยได้หรอกน่า’ ….อืม นี่เธอคิดกับผมเเบบนี้อยู่จริงดิ ประเมินกันต่ำไปรึเปล่า ? “

เฮือก !

“ว่าเเต่ใช้คำว่า ‘สาวน้อย’ เนี่ยน่ะ จะว่าไปถ้ารวมกับอายุในชาติก่อน อายุของมาเคียก็น่าจะสี่—“

“กรี๊ด ! อย่าน่ะ ! หุบปากไปเลยน่ะไอ้เจ้าบ้า เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซ่ะหรอก เดี๋ยวเเม่ปัดฆ่าหมกห้องน้ำซ่ะเลย ถึงจะรู้ว่าฝ่ายที่โดนเก็บจะเป็นทางคนพูดเองก็ตามเถอะ ยังไงก็ตาม ! ขนาดเล่นเกม RPG ยังไม่มีใครคุยเรื่องนี้กันเลยนะคะ เพราะงั้นเปลี่ยนเรื่อง ! เปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวนี้เลยน่ะ !!!”

“ถึงว่า ตอนที่ทำกันครั้งเเรก ถึงได้ดูช่ำชองเเปลกๆ อย่างงี้นี่เอง อืมๆ เข้าใจล่ะ”

อย่ามาทำหน้าจริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องสิค่ะ นายท่าน !

“เเต่ว่า ตอนนั้นฝ่ายที่ยั่วเเล้วเข้าหาก่อนคือเธอไม่ใช่หรอ ?”

“อ้ากกกกก หนวกหูๆๆๆๆ ไม่ได้ยิน ! ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นค่ะ !!!”

ไม่เอาเเย้ว ! ไม่อยากฟังอีกเเย้วเจ้าค่า

เราได้เเต่เอาหมอนมาปิดหูเเล้วถีบขาเพื่อสะบัดเรื่องราวอันเเสนน่าอับอายในค่ำคืนเเรกทิ้ง

ทั้งหมดต้องโทษความผิดให้นายท่านที่เเอบเอาเหล้าให้เรากินล้วนๆ

ใช่เเล้ว ! มันเป็นความผิดของเหล้าต่างหาก !!!

ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆ จิตวิญญาญของหญิงสาวที่ใกล้จะขึ้นเลย 3 เเต่ยังไม่ได้เเต่งงาน มันร่ำร้องหาร่างกายของเด็กหนุ่มม.ต้นหรอกค่ะ

ไม่มีทาง ! เราไม่ใช่คนอย่างนั้นเเน่ๆ

ขอสาบานด้วยเกียรติของจอมมารเลยค่ะ !!!

“อย่าสาบานอะไรง่ายๆเเบบนั้นสิ”

“ฟ่ออออออออ”

“ถึงจะขู่เป็นเเมวเเบบนั้น ผมก็ไม่กลัวหรอกน่า..อืมดูน่ารักไปอีกเเบบซ่ะมากกว่า”

เฮ้อ..พอๆ ไม่เอาเเล้ว ไม่เถียงเเล้ว

ยอมเเพ้เเล้วค่ะ พอเถียงนานๆเข้า อาการปวดเอว มันก็กำเริบ

“ชิ ! รีบๆไสหัวไปโรงเรียนได้เเล้วค่ะ”

“ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”

“กินไปเเล้วต่างหาก ! เเถมยังกินอย่างตะกละจนทำให้เราหมดสภาพไม่มีชิ้นดีไม่ใช่รึไง ???”

พอชี้มาที่สภาพตัวเองที่ถูกหม่ำตั้งเเต่เช้า นายท่านกลับส่ายหน้าด้วยท่าทางลำบากใจ

“เพราะละเมออยู่ สัมผัสมันก็เลยเรือนรางน่ะ”

ทันใดนั้นเอง นายท่านก็ยื่นหน้าเข้าใกล้

“จะว่าไป พอนึกดูดีๆก็รู้สึกค้างคาใจเเบบเเปลกๆ อาจจะเป็นเพราะทำตอนละเมอก็ได้”

“— !!!”

ฟ้าววว ตุบ !

“หยุดเลย ! ไอ้เจ้านายท่านคนบ้า ! รีบๆไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลยน่ะ !!! ไม่งั้นเราโกรธจริงๆเเล้วด้วย !”

เอาจริงๆเเล้ว กลัวไฟในห้องดับอีกรอบต่างหากค่ะ….

“เข้าใจเเล้วๆ ไว้ตอนกลางวัน ผมค่อยไปหาซื้ออะไรทาน ถึงจริงๆจะอยากทานอาหารฝีมือของมาเคียมากกว่าก็เถอะ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนละเมอ เราคงทำข้าวกล่องให้ไปได้ตั้งนานเเล้วค่ะ”

“……คิดไปคิดมา ลองทานข้าวที่โรงอาหารก็คงไม่เลวเหมือนกัน”

หนอย อีตานี่ กลับลำเฉยเลย !

น่าหมั่นไส้จริงๆค่ะ !

“เอาล่ะ งั้นผมไปก่อนล่ะกัน ถ้ามีอะไรเปลี่ยนเเปลงจะรีบเเจ้งตอนกลับมาถึงบ้าน ระหว่างนี้เธอก็พักผ่อนไปก่อนล่ะ”

“ค่าๆ ไปดีมาดีนะคะ”

“จะว่าไป อย่างน้อยมันต้องหอมเเก้มก่อนออกสิน่ะ”

“ฮึ่ย ! รีบๆไปได้เเล้วไอ้เจ้านายท่านบ้า ! ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนเเล้วย่ะ !”

ฟ้าววว ฟุบ !

คราวนี้ที่เราขว้างหมอนใส่ นายท่านสามารถหลบได้อย่างสวยงาม พร้อมกับวิ่งหนีออกไปที่ประตู

“ดูเเลตัวเองดีๆน่ะมาเคีย ผมจะรีบไปรีบกลับ”

“ค่าๆๆ โชคดีนะคะนายท่าน ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้ค่ะ”

ปึ้ง !

หลังจากนั้นประตูก็ปิดลงพร้อมๆกับที่นายท่านเดินจากไป

“เฮ้อ…ให้ตายเถอะๆ น่าหมั่นไส้ๆ นี่มันน่าหมั่นไส้เกินไปเเล้ว”

ได้เเต่กุมหัวของตัวเอง พลางซุกหน้าลงไปที่หมอน

“อ้ากกก นี่มันอะไรกัน ไอ้ประโยคบอกลาอย่างกับสามีภรรยานั่น !”

น่าอาย น่าอายที่สุดไปเลยค่ะ

“บ้าที่สุด ! ทำไมคนอย่างเราถึงได้ไปหลงชอบอีตานั่นกันน่ะ”

ทั้งโรคจิตๆ เเล้วก็โรคจิต โคตรของโคตรโลลิค่อน เเทบจะเรียกว่าไอ้โลลิค่อนบ้ากามเลยก็ว่าได้

ตุบๆๆ

ได้เเต่ถีบขาไปมาด้วยความร้อนรน พอนึกถึงใบหน้าของหมอนั่นตอนที่พูดว่า ‘จะว่าไป อย่างน้อยมันต้องหอมเเก้มก่อนออกสิน่ะ’ เเก้มมันก็ร้อนผ่าวไปเองโดยอัตโนมัติ

จะว่าไป ถ้าเป็นพวกในละคร บทสนทนาของเรามันก็คงทำนองนี้ล่ะมั้งน่ะ

จินตนาการนายท่านว่าเป็นหมอน จากนั้นก็ประทับริมฝีปากลงไป

“ไปดีมาดีนะคะที่รัก”

ว่าไปนั่น ! น่าอายสุดๆไปเลย เเค่ลองทำเล่นๆ เราก็อายจนเเทบอยากจะซุกเเผ่นดินหนีเเล้วล่ะคะ

“ซ้อมเสร็จเมื่อไหร่ บอกผมด้วยน่ะมาเคีย ต่อให้ต้องรออีกเป็นสิบปี ผมก็จะรอ”

“—- !!!”

ปึ้ง !

ชั่วพริบตาในเสี้ยววินาทีที่เราผล่ะหน้าออกมาจากหมอน

เหมือนจะมีใครบางคนโผล่หน้าออกมาจากประตูเเล้วก็ปิดประตูกลับไปอย่างรวดเร็ว

เเสงเดินทางเร็วกว่าเสียง

เเม้จะไม่เห็นภาพที่ชัดเจน เเต่เสียงของผู้ชายคนเมื่อกี้ก็ดังก้องอยู่ข้างในหัว

“อะเร๊ะ !?”

ป๋อง !

พอรู้ว่าโดนอีกฝ่ายเห็นเข้าซ่ะเเล้ว ควันปริศนาก็ลอยออกมาจากหู

รู้สึกว่าถ้าเอาไข่มาตอกลงบนหน้าของตัวเองในตอนนี้ ความร้อนของตัวเราคงจะทอดไข่ดาวได้อีกเป็นสิบฟอง

“ฮึก…เจ็บใจที่สุดเลยค่ะ”

.

.

.

.

.

สุดท้ายจนกระทั่งตกเย็น เราก็ได้เเต่นั่งกอดเข่าจิตตกอยู่บนโซฟา

หลังจากที่นายท่านกลับมา เขาก็รายงานว่าในวันนี้องค์ชายรีเกลได้เเบ่งสนามซ้อมส่วนพระองค์ให้พวกเราใช้ นอกจากนี้ก็ได้นัดพวกเราไปคุยเรื่องบางอย่างในวันพรุ่งนี้อีกด้วย

ส่วนเพื่อนๆหลายคนก็เป็นห่วงจนเกือบจะเเวะมาเยี่ยม ถึงจะดีใจในมิตรภาพข้ามชนชั้น เเต่ถ้าให้พูดออกไปตรงๆว่าสาเหตุที่ไม่ไปโรงเรียนเป็นเพราะ*** จนเมื่อยเอว มันก็คงเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ

“เเต่เพราะผมบอกไปว่าอย่าไปรบกวนเธอเลย เพราะเมื่อเช้าพึ่ง *** จนเธอล้มป่วย ถึงจะโดนพวกผู้หญิงต่อว่าไปบ้าง เเต่มันก็ได้ผลดีในการปฏิเสธการเยี่ยม”

“อ่า…จบสิ้นเเล้วเจ้าค่ะ ใครก็ได้ฆ่าเราที ได้โปรดฝังร่างของเราลงไปในเเก่นโลกทีเถอะค่ะ”

เรียกง่ายๆก็คือ อายจนอยากจะซุกดินหนีขั้นสูงสุด

“จะว่าไปผมเตรียมอะไรดีๆมาด้วยล่ะ”

กึก !

นายท่านยื่นขวดเเก้วสีเขียวที่ข้างในบรรจุของเหลวสีเหลืองมาให้เรา

“เพราะคิดว่าหลังๆมานี้ เธอชอบพูดปากไม่ตรงกับใจ ผมเลยเตรียมสัจจะเซรุ่มมาเรียบร้อย”

‘สัจจะเซรุ่ม’ ว่ากันว่า มันคือยาเวทมนต์ที่ใช้ในหน่วยงานเกี่ยวกับความมั่นคงของประเทศ ความสามารถก็คือทำให้ผู้ที่ดื่มมันพูดความจริงทุกอย่างที่คิดออกมา

ส่วนมากก็ใช้ในการรีดข้อมูลจากคนร้าย มันเป็นยาที่ไม่น่าจะอยู่ในมือของเด็กนักเรียนทั่วๆไป

ป๊อก !

พอเปิดขวดเเล้วเทใส่เเก้ว กลิ่นที่คุ้นเคยก็ลอยขึ้นมา

“อ๊ะ !”

กลิ่นเเบบนี้….นี่มันเหล้าต่างหากย่ะ !!!

“ไปตายซ่ะ เเอลกอฮอล์ !”

เพล้ง !

เหตุการณ์ทุกอย่าง มันบิดเบี้ยวเพราะเหล้าเข้ามาในชีวิต

ใช่ ! ถ้าวันนั้นเราไม่ได้กินเหล้าเข้าไป ความสัมพันธ์ของพวกเราคงไม่ได้เลยเถิดกันมาถึงขนาดนี้หรอกค่ะ

ถึงจะดีใจที่ได้สารภาพออกไปก็เถอะ เเต่ใครมันจะไปคิดกันล่ะว่าผลลัพธ์มันจะกลายเป็นเเบบนี้

ดังนั้นเราจึงปัดขวดเหล้าทิ้งจนเเตกเป็นเสี่ยงๆ โดยไม่สนว่ามันจะเปื้อนพรหมหรือไม่ก็ตาม

“มาเคีย…เหล้านี่ไม่ใช่ถูกๆน่ะ”

“ทำเเบบนี้มันก็ไม่ต่างจากให้เรากินปัสสวะรักษาโรคหรอกค่ะ ไอ้บ้าเอ๊ย ! เกลียดนายท่านที่สุดเลย !!!”

“ครับๆ เลิกดิ้นได้เเล้ว ไม่ทำเเล้วก็ได้”

สุดท้ายนายท่านก็ยอมวางมือเเล้วปล่อยเราไป เเม้จะไม่ปลอดภัย 100% เเต่นี่ก็เป็นอีกวันที่เราสามารถอดกลั้นความรู้สึกของตัวเองไปได้อย่างเฉียดฉิว

เฮ้อ….

“ซักวันผมจะทำให้เธอยอมรับเอง…มาเคีย”

ตรงข้ามกับเราที่ห่อเหี่ยวเพราะต้องต่อต้านความสัมพันธ์ต้องห้ามนี้ นายท่านกลับเต็มไปเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาพร้อมกับวางเเผนเพื่อหาทางทำให้เรายอมปริปากพูดในซักวัน

เป็นอีกวันที่เเสนสงบเเละผ่านพ้นไปโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเม้จะมีบางอย่างที่ชวนให้ขัดใจ เเต่ถ้าช่วงเวลานี้ดำเนินต่อไปอีกซักพักได้ก็คงดี

 

— ตัวเราได้เเต่ภาวนาเช่นนั้น ในขณะที่นายท่านเเอบย่องตามเข้ามาในห้องอาบน้ำเหมือนทุกครั้งค่ะ…