เกิดใหม่ในโลกเเห่งเกม 18+ เเต่ไหงตัวเราต้องกลายเป็นจอมมารสาวที่เป็นทาสกามของอีตาเพื่อนผู้กล้าจอมหื่นด้วยล่ะค่ะ !? - ตอนที่ 14: เเผนการของรีเกล

<มุมมองของ รีเกล เเกรน ดูรันดัล>

 

“เฮ้อ…ถึงจะคิดไว้เเล้วก็เถอะว่าเป็นผู้กลับชาติมาเกิด เเต่คาดไม่ถึงเลยเเฮะว่าจะมีตั้งสองคน”

หลังจากที่บทสนทนาระหว่างผมเเละยูลิอุสกับมาเคียสิ้นสุดลง ผมก็เอนร่างลงบนเก้าอี้ไม้พลางหนวดขมับที่รู้สึกเมื่อยล้าพอสมควร

ตลอดเวลาที่คุยกัน ผมต้องเลือกคำพูดให้เหมาะสมเเล้วก็สังเกตุบทสนทนาของอีกฝ่ายตลอดเวลา เพราะงั้นระยะเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าๆที่พูดคุยกัน มันจึงสร้างภาระให้สมองไม่ใช่น้อยๆ

“เเต่จะว่าไป มาเคียสนี่สุดยอดไปเลยเเฮะ”

จากที่คุยกันมา เด็กสาวคนนั้นมีความทรงจำที่เป็นเลิศ

นอกจากจะมีไหวพริบดีจนถึงขนาดหลอกล่อให้ผมเผยตัวจริงออกมาได้ ตัวเธอยังรู้เนื้อเรื่องเกี่ยวกับเกมเเทบทุกภาคเเละจำรายละเอียดได้ทั้งหมด

เเทบจะเรียกว่าหนังสือบทสรุปเกมเดินได้เลยก็ว่าได้

สำหรับจักรวาลของเกม  ‘อะจึ๋ยๆ ฮาเร็มเเฟนตาซี ของผู้กล้าสามัญชน สู่หนทางเเห่งราชาฮาเร็ม ณ ประเทศ อะจึ๋ยๆสุดขอบโลก’ นั้น ทุกๆภาคต่างมีส่วนเชื่อมโยงถึงกันไม่มากก็น้อย

บ้างอาจเป็นเรื่องราวของกลุ่มคนกลุ่มเล็กๆที่ส่งผลต่อเรื่องหลักอยู่เบื้องหลัง บ้างอาจเป็นกลุ่มคนสำคัญๆที่มีส่วนในการนำสันติภาพมาสู่โลก

ในขณะที่บางภาค ตัวละครที่เราเล่นอาจเป็นฝ่ายจอมมารเสียเอง

มันเป็นจักรวาลที่ยิ่งใหญ่ตรงข้ามกับชื่อห่วยๆอย่าง ‘อะจึ๋ยๆ ฮาเร็มเเฟนตาซี ของผู้กล้าสามัญชน สู่หนทางเเห่งราชาฮาเร็ม ณ ประเทศ อะจึ๋ยๆสุดขอบโลก’

ทั้งข้อมูลต่างๆรวมไปถึงอีเวนต์จำนวนมหาศาล มันทำให้เกมๆนี้ไม่เคยมีใครรวบรวมบทสรุปเกมได้สมบูรณ์เเบบมาก่อน เพราะระหว่างบทสนทนาทุกๆคำพูด มันก็อาจจะมีการเเทรกสอดเหตุการณ์ในภาคอื่นๆเเทบทุกเมื่อ เเถมเเต่ล่ะภาคยังเรียงลำดับไทม์ไลน์ไม่เหมือนกันอีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นพอได้มาอยู่ในโลกของเกมๆนี้ การคาดเดาเหตุการณ์ต่างๆที่กำลังจะเกิดขึ้น มันก็ยากกว่าที่คิด

ตัวผมในตอนนี้กำลังตันอยู่เลยว่าจะเเก้ปัญหาเรื่องตัวเอกในเกมคนอื่นยังไงเเล้วก็กังวลด้วยว่าจะมีอะไรตกหล่นด้วยรึเปล่า

การปรากฎตัวของมาเคียผู้ที่รู้จักเกมมาหลายภาคเเถมยังจำเนื้อหาได้หมด สำหรับผมมันจึงเป็นดั่งของขวัญจากสรวงสวรรค์เลยทีเดียว

ถึงจะไม่ได้คาดหวังให้ทำบทสรุปเกมออกมาเพราะไม่เคยมีใครทำได้สำเร็จมาก่อน เเต่อย่างน้อยการที่มีเธอช่วยเเลกเปลี่ยนความคิดเห็น มันก็จะช่วยให้ผมสามารถวางเเผนการเคลื่อนไหวต่อจากนี้ได้รัดกุมมากยิ่งขึ้น

เพื่อปกป้องสันติภาพของโลก

เเละก็เพื่อลาลาทีน่า ….คู่หมั้นสุดที่รักของผม

ดีจริงๆที่ในวันนี้ได้พบกับพวกเธอทั้งสองคน

เเม้ดูจากสายตาที่มองมาเเล้วจะสัมผัสได้ถึงความไม่ไว้วางใจของมาเคียก็เถอะ เเต่ยังไงตอนนี้ทางเลือกของพวกเราที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิด มันก็มีเเค่การรวมมือกันเพียงอย่างเดียว เพราะถ้าจอมมารยังหลงเหลืออยู่บนโลกนี้เเม้เเต่คนเดียว โลกใบนี้คงได้จบสิ้นลงเเน่ๆ  

ถ้าพวกตัวเอกไม่จัดการโค่นจอมมารลง พวกผมเเละพวกเธอคงได้ตายกันหมด 100%

“ส่วนหมอนั่นถึงจะไม่รู้พลังที่เเท้จริง เเต่ก็น่าจะคาดหวังได้”

ยูลิอุส ฮาว ดูรัมเบิก  

ตามเนื้อเรื่องในเกมหมอนี่คือเพื่อนสนิทของพระเอกเกมภาคเเรกอย่างเลออน

ความจริง มันควรเป็นไอ้หนุ่มเสเพลย์ที่ไม่มีอะไรดีซักอย่าง นอกเสียจากมีหน้าที่ในการเป็นพ่อสื่อช่วยให้พระเอกเกมสร้างฮาเร็ม

ทว่า พอร่างของยูลิอุสคือผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนกับผม หมอนั่นก็กลายมาเป็นคนที่ประโยชน์กว่าที่คิด

ทั้งสู้กับมังกรตัวคนเดียวจนชนะ เเถมยังเคยจัดการฝูงมอนสเตอร์นับร้อยที่บุกมายังหมู่บ้านเเถวชายเเดนได้ง่ายๆ

ผลงานที่จับต้องได้ทำให้หมอนี่เป็นที่ต้องตาต้องใจของเสด็จพ่อจนถึงขนาดที่ถูกทาบทามให้มารับใช้ราชวงศ์เลยทีเดียว

ยูลิอุสในโลกนี้มีบุคลิกต่างจากยูลิอุสที่อยู่ในเกมอย่างเห็นได้ชัดเเละมีทักษะการต่อสู้เก่งกาจเสียจนเทียบไม่ติด

ถ้ามองไม่ออกว่าหมอนี่คือผู้กลับชาติมาเกิดก็เเปลกเเล้วล่ะ ยิ่งพอซื้อทาสมาอยู่ด้วยเเล้ว สำหรับคนที่เคยเล่นเกมๆนี้มาก่อน มันก็คงต้องความเเตกเป็นธรรมดา

“เเต่จะว่าไป พวกนั้นก็รู้ตัวเหมือนกันนี่นา”

นอกจากผม ในโรงเรียนเเห่งนี้ก็มีพวกตัวประกอบคนอื่นๆที่เป็นพวกผู้กลับชาติมาเกิดอีกสองคน

โดยที่ทั้งสองคนนั้นได้เข้ามาเป็นพวกเดียวกับผมเป็นที่เรียบร้อย  

เเถมสองคนนั้นยังเป็นพวกที่เซ็นส์ดีมากๆ  

ก่อนหน้านี้  ในบทสนทนาระหว่างผมเเละสองคนนั้น ทั้งคู่ต่างได้ข้อสรุปออกมาว่าทั้งยูลิอุสเเละมาเคียคือผู้กลับชาติมาเกิด ในขณะที่ผมเดาว่ามียูลิอุสเเค่คนเดียว ส่วนมาเคียเป็นทาสธรรมดาๆ

ด้วยความที่เป็นพวกเรียบๆไม่โดดเด่น ถ้าทางนั้นไม่ติดต่อเข้ามาเอง ผมคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่า นอกจาก ผม มาเคีย เเละยูลิอุส ในโรงเรียนของเราจะมีผู้กลับชาติมาเกิดคนอื่นอีกตั้งสองคน

ผมมั่นใจเลยว่าทั้งมาเคียเเละยูลิอุสก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าโรงเรียนของพวกเรามีผู้กลับชาติมาเกิดถึง 5 คน

ไว้หลังจากนี้ค่อยพาไปเเนะนำก่อนก็คงไม่สาย สองคนนั้นจะต้องดีใจอย่างเเน่นอนที่พวกเรามีพวกพ้องเพิ่มมากขึ้น

“บุคลากรชั้นเลิศขนาดนี้มาอยู่ในมือของผม…รู้สึกช่วงนี้จะดวงดีจนน่ากลัวเลยเเฮะ”

“เเน่ใจหรอครับท่าน ?”

ทว่า ทันใดนั้นเอง มันก็มีเสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งดังอยู่ข้างๆ

เมื่อผมหันไปตามต้นเสียง ผมก็พบกับชายปริศนาที่สวมชุดสีดำปกปิกทุกสัดส่วนของร่าง  

ดำมืดตั้งเเต่ดวงตายันเส้นผมเเละเสื้อผ้า หากจะอธิบายลักษณะที่ใกล้เคียงที่สุด เขาคนนี้คือนินจา

“เเอบฟังอยู่ตั้งเเต่เมื่อไหร่ล่ะนั่น ฮัตโตริคุง ?”

“ตั้งเเต่ที่ทั้งสองคนเข้ามายังสวนเเห่งนี้ครับท่าน”

นินจาที่อยู่ข้างกายผมคนนี้มีชื่อว่า ฮัตโตริ

ตัวจริงของเขาคือเด็กกำพร้าที่อายุพอๆกับผมซึ่งถูกพบอยู่เเถวสลัมในตอนที่ผมสำรวจรอบเมืองเมื่อ10 ปีที่เเล้ว

ไม่รู้เพราะชะตาต้องกันหรืออะไร ผมถึงได้ตัดสินใจรับเขามาดูเเลเเล้วฟูมฟักให้กลายเป็นนักฆ่ามือฉมัง

พอรู้ตัวอีกที ผลลัพธ์ที่ได้ก็ประสบความสำเร็จเกินกว่าที่คิด

ผมปั้นนักฆ่าที่เก่งติดอันดับท็อป 10 ของโลกขึ้นมาได้ เเถมเขายังกลายเป็นข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่ไม่มีวันทรยศตัวผมเป็นอันขาด

ไม่ว่าจะสั่งอะไรก็ทำตามโดยไม่มีข้อโต้เเย้ง เพราะศรัทธาในตัวผมเเละเทิดทูลสุดหัวใจ หากผมสั่งให้ตาย เขาก็ยินดีที่จะมอบชีวิตให้ด้วยความภักดี

เป็นบุคลากรชั้นเลิศที่ฟ้าประทานให้อีกเเล้ว ตัวผมนี่โชคดีเสียจริงๆ

“ข้าคิดว่าท่านไม่ควรจะวางใจง่ายๆเช่นนี้น่ะครับ”

“ยังกังวลอยู่อีกหรอ ฮัตโตริ”

“ครับ….”

นั่นสิน่ะ จะกังวลก็คงไม่เเปลก

“จากข้อมูลที่ได้รับมา ข้าเข้าใจว่าเลออนเเละท่านยูลิอุสคือเพื่อนสนิทกัน”

“ดูจากสีหน้าสิ้นหวังตอนที่บอกว่าหมอนั่นตายเเล้ว มันก็คงใช่”

“เเล้วเเบบนี้ ถ้าความเเตกขึ้นมา มันจะไม่เป็นไรงั้นหรอครับ ?”

คำพูดของฮัตโตริคือสิ่งที่ผมคาดการณ์เอาไว้เเล้ว

“ถ้าเรื่องที่ว่า ท่านสั่งให้ผมไปลอบสังหารเลออนเเดงขึ้นมา เเบบนี้อีกฝ่ายจะไม่เป็นศัตรูกับท่านงั้นหรอครับ”

“ไม่หรอกน่า ไม่มีทาง”

ใช่…มีเรื่องหนึ่งที่ผมโกหกสองคนนั้น

 

— เรื่องที่ว่า เลออนหายสาบสูญตอนไปปฏิบัติภารกิจ มันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

 

จริงๆเเล้ว สาเหตุที่เลออนหายตัวไป มันเป็นเพราะผมสั่งให้ฮัตโตริไปลอบสังหารระหว่างที่หมอนั่นกำลังทำภารกิจตามคำสั่งขององค์ราชาต่างหาก

“เเต่ในตอนนี้ ยังไม่มีคนพบศพเลออนเลยน่ะครับ เรายังไม่สามารถยืนยันได้ว่าเป้าหมายเสียชีวิต 100%”

“ถึงจะรอดมาได้ก็ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”

สาเหตุที่ผมสั่งให้ฮัตโตริไปสังหารเลออน มันเป็นเพราะว่าผมระเเวงการคงอยู่ของหมอนั่นที่เป็นพระเอกเกม

 

— ตามเนื้อเรื่องในเกม เลออนเเละองค์ชายรีเกลคือศัตรูกัน

 

องค์ชายรีเกลได้ไปหลงรักหญิงสาวสามัญชนที่ชื่อว่าไอริซ เเล้วทอดทิ้งคู่หมั้นของตัวเองอย่างลาลาทีน่าเอาไว้ข้างหลัง

ทว่า ไอริซคนนั้นกลับหลงรักพระเอกเกมอย่างเลออน เเทนที่จะเป็นองค์ชายรีเกล

ยิ่งไปกว่านั้น คู่หมั้นที่ไม่เคยเห็นหัวมาโดยตลอดอย่างลาลาทีน่าก็ดันไปตกหลุมรักเลออน เนื่องจากเขาได้ไปปลอบใจเธอช่วงที่เธออกหักจากการโดนองค์ชายรีเกลตอบปฏิเสธ

ทั้งคู่หมั้นของตัวเองเเละผู้ที่หญิงที่ตนชอบต่างถูกเลออนเเย่งชิงไป

หลังจากนั้นก็โดนพวกขุนนางเป่าหู เมื่อร่วมเข้ากับความอิจฉาริษยาที่อัดเเน่นอยู่ องค์ชายรีเกลจึงก่อการปฏิวิติเพื่อเพิ่มพูนอำนาจบารมีของตนเอง

ทว่า ในตอนท้ายที่สุด เขาก็ถูกพระเอกเกมอย่างเลออนมาขัดขวางเเล้วฆ่าทิ้ง

ผลสุดท้ายก็เลยตายจากไปง่ายๆ โดยที่โดนเเย่งไปทั้งคู่หมั่้นเเละหญิงสาวที่ตนหลงรัก

“ขออภัยด้วยครับที่ทำไม่สำเร็จ”

“ไม่เป็นไร ยังไงพระเอกเกมอย่างหมอนั่นก็คงดวงดีเป็นธรรมดา”

เนื่องจากระเเวงว่าเหตุการณ์ทำนองนั้นอาจจะเกิดขึ้นมาได้ ผมเลยตัดสินใจที่จะตัดไฟตั้งเเต่ต้นลม

ด้วยการฆ่าหมอนั่น…ฆ่าเลออนที่มีเเนวโน้มจะมาเเย่งคู่หมั้นของผมทิ้ง

เพราะโลกใบนี้ มันไม่เเน่ไม่นอน ผมเลยตัดสินใจจัดการกับบุคคลที่อาจจะเป็นอุปสรรคในชีวิตคู่ของผมเเละลาลาทีน่าออกไป โดยไม่สนว่าเหตุการณ์นั้นอาจจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้น เพราะผมไม่หักอกลาลาทีน่าสุดที่รักของผมก็ตาม

นอกจากนี้ เป้าหมายอีกอย่างของผมอย่างการชิงราชบัลลังค์ มันก็ตรงกับจุดเริ่มต้นของเดธเเฟล็คในเกมอีกด้วย ดังนั้นการฆ่าหมอนั่นทิ้งจึงเป็นการเซฟตัวเองไม่ให้ถูกฆ่าตายในอนาคต

ก็น่ะ…เพราะอนาคต มันไม่เเน่ไม่นอนนี่นา ถึงจะรู้สึกผิด เเต่ผมไม่คิดว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดหรอกน่ะ

เพราะโลกใบนี้มันไม่เเน่ไม่นอน

เพราะไอ้โลกระยำนี่มันโหดร้ายไร้ปราณี

ใครก็ตามที่มีเเนวโน้มว่าจะขวางทาง ผมต้องฆ่ามันให้หมด

“ไม่ต้องเป็นห่วงไป ก่อนจะเริ่มภารกิจของนาย ผมได้ไปคุยอะไรบางอย่างกับเลออนคุงมานิดหน่อย”

“คุยอะไรบางอย่าง ?”

ในตอนที่ส่งมอบภารกิจจากองค์ราชา ผมได้เป็นคนไปติดต่อกับเลออนด้วยตัวเอง

“ผมบอกกับเลออนไปว่าภารกิจนี้มีบางอย่างเเปลกๆ ให้ระวังตัวดีๆด้วย”

“หรือว่า !?”

“เเถมชุดที่ผมให้พวกนักฆ่าคนอื่นๆเเละนายใส่ไป มันยังเป็นชุดที่มีตราสัญลักษณ์ทหารส่วนพระองค์ของท่านพี่ติดเอาไว้อยู่”

“นี่ท่านวางเเผนสำรองเผื่อเอาไว้ในกรณีที่พวกเราสังหารพลาดด้วยอย่างงั้นรึนี่ !?”

ใช่เเล้ว

หากการสังหารล้มเหลว ผมกะว่าจะโบ้ยความผิดให้กับพี่ชายของผม…องค์ชายจาเร็ต  

ด้วยความที่ท่านพี่จาเร็ตเป็นคนขี้ระเเวง เเถมยังเป็นถึงรัชทายาทอันดับหนึ่ง ในขณะที่ผมเป็นเเค่อันดับสอง

เขาที่รู้ว่า’ว่าที่ผู้กล้าเเห่งดาบ’อย่างเลออนอยู่ชั้นปีเดียวกับผม ก็คงจะระเเวงว่าผมเเละเลออนจะสนิทกันเป็นธรรมดา

เพราะหลังๆมานี้ เริ่มมีขุนนางบางกลุ่มสนับสนุนตัวผมซึ่งมีความสามารถเหนือกว่าท่านพี่ จำนวนครั้งที่เขาพยายามลอบสังหารผมจึงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เขากลัวว่าผมจะมาเเย่งชิงบัลลังค์ของเขาไป  

หากอิงตามเนื้อหาเกม องค์ชายรีเกลนั้นมีความสามารถปานกลางไม่มีอะไรโดดเด่นสู้กับองค์ชายจาเร็ตได้เลยซักอย่าง องค์ชายจาเร็ตก็เลยไม่ระเเวงน้องชายตัวเองอย่าองค์ชายรีเกล

ทว่า พอเป็นในโลกนี้ที่ผมคือองค์ชายรีเกล ตัวผมก็ขยันหมั่นเพียรเเละพัฒนาความสามารถของตัวเองในทุกๆด้านจนเหนือกว่าพี่ชายของตัวเองหรือก็คือองค์ชายจาเร็ต  มันทำให้เขาเริ่มระเเวงว่าผมจะมาเเย่งชิงบัลลังค์ของเขาไป จนถึงกับส่งคนมาลอบฆ่า

เรียกได้ว่าเนื้อเรื่องในเกมพลิกโผไป 180 องศา จากที่เคยเป็นพี่น้องกันดีๆ เเต่พอเห็นว่าน้องชายเด่นกว่าตัวเอง เขาก็กลัวว่าจะโดนเเย่งบัลลังค์ไปจนทำให้นิสัยเปลี่ยนไปอย่างสิ้่นเชิง

พี่ชายที่เเสนดีของผมไม่มีอยู่อีกเเล้ว ในตอนนี้มีเเค่ฆาตรกรที่พร้อมจะฆ่าผมทุกได้เมื่อ หากการเเย่งชิงบัลลังค์ล้มเหลว

ผมไม่ลังเลเลยที่จะโบ้ยความผิดให้เลออนที่รอดตายเข้าใจผิดว่า พี่ชายของผมต้องการสังหารตัวเขาทิ้งเพราะระเเวงความสัมพันธ์ระหว่างเรา

ในตอนนี้พวกขุนนางระดับบนๆต่างรู้กันดีว่าผมเเละพี่ชายตัวเองไม่ถูกกันจนถึงขนาดอยากฆ่ากันให้ตาย

พวกเขาไม่มีทางสงสัยอย่างเเน่นอน หากบอกว่า สาเหตุที่เลออนถูกฆ่า มันเป็นเพราะพี่ชายกลัวว่าเลออนจะสนิทสนมกับผมที่อยู่ชั้นปีเดียวกัน

ผู้กล้าคือสัญลักษณ์เเห่งความหวังที่ได้รับการศรัทธาจากปวงชน เป็นที่รู้กันดีว่ากษัตริย์องค์ใดที่ได้รับการยอมรับจากผู้กล้า คนๆนั้นย่อมได้รับการบยอมรับจากปวงชน

หากผมเเละเลออนสนิทกันขึ้นมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าบัลลัคง์ของท่านพี่จะต้องสั่นสะเทือนอย่างรุนเเรงอย่างเเน่นอน

เพราะงั้นการโกหกว่าการลอบสังหารในครั้งนี้คือฝีมือของท่านพี่จาเร็ต มันจึงไม่มีทางที่จะมีคนสงสัย

ไม่มีใครคิดว่าผมคนนี้จะได้ประโยชน์จากความตายของเลออนเลยซักคน

“ครั้งล่าสุด ได้ยินว่าพวกนายเอาดาบเเทงหมอนั่นเเล้วเผลอทำตกหน้าผาสิน่ะ”

“ครับ…เเล้วก็พูดไปด้วยว่าขอโทษที มันเป็นรับสั่งของฝ่าบาท”

ปัจจุบันยังไม่มีการพบศพของเลออน

“นั่นสิ…ถ้าขนาดนี้เเล้วต่อให้ไม่ตาย หมอนั่นก็คงคิดว่าท่านพี่จาเร็ตเป็นคนสั่งให้สังหาร”

“ให้หาต่อไหมรับ ?”

“หาต่อไปซ่ะ ถ้าเจอก็หลอกให้เข้ามาเป็นพวก เเต่ถ้าไม่เจอก็คงตายไปเเล้ว ไม่ว่าจะรอดหรือไม่รอด พวกเราก็ได้ประโยชน์ในทุกๆทาง”

ถ้ารอดก็หลอกใช้งานให้มาเป็นพวกเดียวกัน เเต่ถ้าตาย ก็คิดซ่ะว่าผมกำจัดคนที่มีเเนวโน้มเป็นศัตรูในอนาคตไปได้อีกหนึ่งคน

“เอาเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง ทุกๆอย่างยังคงอยู่ในการคำนวณของผม”

“ครับ !”

หลังจากที่พูดออกไปเช่นนั้น ไม่นานนัก ฮัตโตริก็หายตัวไปเเล้วทิ้งให้ผมอยู่ในสวนดอกไม้ตัวคนเดียว

เเต่เพราะผมไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจธรรมชาติจอมปลอมที่งดงามเพราะถูกมนุษย์ปรุงเเต่ง ผมก็เลยเดินออกไปข้างนอกเเล้วตรงดิ่งไปยังหอพักหญิง

หลังจากที่ขออนุญาติผู้คุมหอเหมือนทุกครั้งเสร็จ ผมก็เดินตามทางไปยังห้องพักของเด็กสาวผู้หนึ่ง

ตึกๆๆ

ระเบียงที่ว้าเหว่

ความเงียบที่ไร้สีสันต์ราวกับป่าช้าที่ไร้ผู้คน

ทั้งๆที่มีพวกทหารประจำอยู่บนชั้นๆนี้นับสิบคน เเต่ทุกคนต่างทำหน้าที่ขันเเข็งไม่ปริปากพูดอะไรออกมาจากบนฝ้าเพดานที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่

 

— ในอาคารชั้นนี้ มีเด็กสาวเพียงคนเดียวนอนพักอยู่

 

สาเหตุที่เป็นเเบบนี้ มันก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอ

ก๊อกๆ

หลังจากที่เคาะประตูห้องหรูหราห้องหนึ่งอยู่สองสามที เสียงใสๆของเด็กสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“เข้ามาได้ค่ะ—“

ได้ยินดังนั้น ผมก็เปิดประตูเข้าไป

ฟู่วววว

สายลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างทันทีที่เข้ามาข้างในห้องทำให้ผมขมวดคิ้ว

“อย่าลืมปิดหน้าต่างก่อนนอนล่ะ’ทีน่า’ เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดหรอก”

“ค่ะ เดี๋ยวจะกำชับกับคนดูเเลเอง ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะองค์ชาย”

เสียงใสๆเรียกชื่อผม

รอยยิ้มที่งดงามปานบุปผาเเรกเเย้มมาจากหญิงสาวเรือนผมสีทองที่นอนอยู่บนเตียง

ผิวกายสีขาวบริสุทธิ์ราวกับหิมะ ทว่าความขาวที่มากเกินไปก็ชวนให้คิดว่าเป็นผิวสีซีดซ่ะมากกว่า

เรือนผมสีทองเเม้จะยุ่งเหยิงอยู่บ้าง เเต่เมื่อรวมเข้ากับโครงหน้าน่าเอ็นดูของเธอ เธอคนนี้ก็ยังคงเป็นเด็กสาวที่น่ารักไม่เปลี่ยนเเปลง

“ทานข้าวรึยังทีน่า ?”

— เด็กสาวติดเตียงคนนี้มีชื่อว่า ลาลาทีน่า วอน ไอซ์ฟิล….ผู้ซึ่งเป็นคู่หมั้นของผม

ในวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอนอนไร้เรี่ยวเเรงอยู่บนเตียง โดยที่ดวงเนตรสีไพรินยังคงถูกเก็บซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตา

สาเหตุที่เธอยังปิดตาอยู่ไม่ใช่เพราะง่วงนอน

สาเหตุที่เธอไม่ลุกขึ้นมาทำความเคารพผมไม่ใช่เพราะเธอไร้มารยาท

“ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะคะ องค์ชาย”

 

— เเต่มันเป็นเพราะเธอทำไม่ได้ต่างหาก

 

“ด้วยความยินดีครับองค์หญิง”

ผมตอบรับรอยยิ้มใสซื่อของเธอโดยการนั่งลงที่ข้างๆเตียงเเล้วคว้ามือของเธอมาจุมพิตเบาๆที่หลังมือ

จุ๊บ !

“อุ๊ !”

สัมผัสจักกะจี้ทำให้ ‘ลาลาทีน่า’ หรือที่เรียกกันยามอยู่ด้วยกันสองคนว่า ‘ ทีน่า’ ของผมสะดุ้งเฮือก เเถมยังมีพวงเเก้มที่ขึ้นสีเเดงระเรื่ออีกด้วย

“อะ อะ องค์ชายค่ะ ทะ ทะ ทะ ทำเบบนี้ มะ มะ ไม่ควรนะคะ”

ผมมองทีน่าที่สะบัดหัวไปมาเพราะความเขินอายด้วยความเอ็นดู ระหว่างนั้นก็ลูบเรือนผมนุ่มสลวยของเธอเบาๆเหมือนทุกครั้ง

“ก็เเค่ทักทายน่า เเค่ทักทายเท่านั้นเอง หรือว่าจะให้จูบลงตำเเหน่งอื่นอย่างงั้นหรอ ?”

“มะ มะ ไม่ได้ค่ะ ! ยะ ยะ ยะยังไม่ได้เเต่งงานกันเลย เพราะงั้นเรื่องเเบบนั้นมัน—“

“ทั้งๆที่เคยทำเรื่องที่คู่สามีภรรยาเขาทำกันไปเเล้วเนี่ยน่ะ ยังอายอยู่อีกหรอ”

“มันไม่เหมือนกันซักหน่อย ตอนนั้นอารมณ์มันพาไปต่างหากค่ะ !!!”

ทีน่าของผมที่หน้าเเดงเป็นลูกตำลึงพยายามปฏิเสธเสียงสั่น

ท่าทางราวกับกระต่ายตัวน้อยๆที่กำลังโกรธ มันทำให้ดูน่ารักมากกว่าน่ากลัว

“โธ่ ! เลิกเเกล้งหม่อมฉันซ่ะทีเถอะค่ะ”

“ฮ่าๆ โทษทีๆ สำหรับผมเเล้วการได้ปั่นหัวเธอคือหนึ่งในความสุขของชีวิตเลยล่ะ”

“ถึงพูดเเบบนั้นจะทำให้รู้สึกหมั่นไส้ก็เถอะ เเต่ทำไมถึงได้ชวนให้รู้สึกดีใจขนาดนี้กันน่ะ”

“หือ ? เมื่อกี้ว่าอะไรน่ะ ?”

“มะ มะ ไม่มีอะไรค่ะ !!! หูฝาดค่ะ ! องค์ชายหูฝาดเเน่ๆเลย”

ฮ่าๆๆๆ

ผมหัวเราะให้กับท่าทางลุกลี้ลุกรนของเธอ ระหว่างนั้นก็เอนตัวเข้าไปใกล้เเล้วโอบกอดเธอเอาไว้

“อะ อะ องค์ชายค่ะ ?”

ในขณะที่ทีน่าลนลานเพราะอยู่ๆก็ถูกสวมกอด ผมกลับไม่สนเเล้วกอดเธอเเน่นมากยิ่งขึ้น

“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ องค์ชาย ?”

“เปล่า…ไม่มีอะไรหรอก…ไม่มีอะไรทั้งนั้น”

ระหว่างที่เธอทำหน้างง ผมก็เเอบซับของเหลวใสๆที่ปริ่มอยู่เเถวหางตา

ถึงจะรู้ว่าเธอไม่มีทางมองเห็นสีหน้าของผมในตอนนี้ เเต่ผมก็ไม่อยากให้เธอต้องกังวล

“ทีน่าของผมยังน่ารักน่ากอดไม่เปลี่ยนเลย”

“ชะ ชะ ชายหญิงที่ยังไม่ได้เเต่งงานกัน มะ มะไม่ควรทำเเบบนี้นะคะ”

“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย มากกว่านี้ก็เคยทำกันมาเเล้วนี่นา”

“เฮ้อ…องค์ชายนี่ล่ะก็…ถึงเเม้ว่าหม่อมฉันจะทำเเบบนั้นกับพระองค์ไม่ได้อีกเเล้ว เเต่พระองค์ก็ยังจะพูดเเบบนั้นอยู่ดีสินะคะ”

สุดท้าย ทีน่าของกอดผมตอบเเล้วซุกหน้าลงมาที่ไหล่

ความอบอุ่นที่สัมผัสได้ทำให้หัวใจรู้สึกอิ่มเอมอย่างมีความสุข

กระนั้นเเล้ว พอมองร่างของเธอที่นอนติดเตียง ความรู้สึกดำมืดข้างในใจก็เอ่อล้นขึ้นมา

“มาเเวะเยี่ยมหม่อมฉันบ่อยๆจะดีหรอคะ”

คำถามของเธอที่ดังขึ้นทำให้ผมกอดร่างของเธอเเน่นยิ่งขึ้น

“หม่อมฉันว่าพระองค์ควรจะเริ่มหาคู่ครองคนอื่นที่เหมาะสมมากกว่าหม่อมฉันได้เเล้วนะคะ เพราะตัวหม่อมฉันในตอนนี้ไม่คู่ควรกับพระองค์หรอกค่ะ”

เเม้เสียงของเธอจะนิ่งสงบ เเต่ไหล่ที่สั่นระริกก็ทำให้ผมรู้ว่าเธอใช้ความกล้ามหาศาลในการพูดออกมา

“ไม่มีหญิงสาวคนใดที่คู่ควรกับผมมากกว่าเธออีกเเล้ว..ทีน่า”

เพราะงั้นผมจึงปฏิเสธความกล้าหาญนั้น เพราะมันเป็นความกล้าที่ไม่จำเป็นเเละเป็นอย่างสุดท้ายที่ผมต้องการจะเห็น

“ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผมก็จะรักเธอตลอดไป”

“ตายจริง..อย่าพูดคำๆนั้นออกมาง่ายๆสิค่ะ”

ระหว่างนั้นผมก็สัมผัสได้ว่าไหล่ของผมที่เธอซุกหน้าลงมา มันชื้นเเฉะขึ้นมาเล็กน้อย

“เดี๋ยวหม่อมฉันก็เหลิงกันพอดี…คนอย่างหม่อมฉันที่ไม่สามารถเดินเคียงข้างพระองค์ได้อีกเเล้ว เดี๋ยวก็ได้ทำตัวหึงใส่หรอกค่ะ”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ยิ่ง ‘หึง’ มันก็ยิ่งเเสดงว่ารักไม่ใช่รึไง ? “

“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะพระองค์ควรจะสมรสกับคนที่คู่ควร…คนที่สามารถมอบทายาทให้พระองค์ได้เเละทำให้พระองค์มีความสุขได้จริงๆ”

ผมมองไปยังเด็กสาวตรงหน้า

คู่หมั้นของผม ลาลาทีน่า วอน ไอซ์ฟิล

เด็กสาวผู้ที่สูญเสียการมองเห็นเเละกลายเป็นคนพิการ

คนที่คอยให้กำลังใจตัวผมตั้งเเต่เด็กๆด้วยคำพูดที่ว่า ‘หม่อมฉันจะอยู่ข้างพระองค์เองค่ะองค์ชาย’

ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งที่โดนเปรียบเทียบกับพี่ชาย

ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งที่พวกผู้ใหญ่มองว่าผมไร้ความสามารถ

เพราะมีเธออยู่ข้างๆ

เพราะมีเธอคอยให้กำลังใจ

ตั้งเเต่เด็กๆ ผมจึงฮึดสู้เเละฝึกฝนจนกลายเป็นตัวผมที่เเข็งเเกร่งจนถึงทุกวันนี้

เคยเชื่อมาตลอดว่าซักวันจะเเข็งเเกร่งขึ้นเเล้วช่วยสนุบสนุนท่านพี่จาเร็ต

เคยวาดฝันมาตลอดว่าซักวันจะเเต่งงานกับลาลาทีน่าเเล้วมีลูกกันซักสามคน

จะต้องเป็นครอบครัวที่มีความสุขเเน่ๆ

จะต้องเป็นครบอครัวที่อบอุ่นไม่น้อยหน้าใครๆ

 

— ทว่า ในท้ายที่สุดเเล้ว ความฝันนั่นก็ถูกบดขยี้ด้วยเงื้อมมือของมัน

 

ครั้งเเรกที่รู้ว่าชะตากรรมเปลี่ยนเเปลงจากเนื้อเรื่องในเกมได้ มันไม่ได้มาจากการเคลื่อนไหวของผม หากเเต่เป็นการเคลื่อนไหวของจาเร็ต

ตัวเขาที่หลงใหลในอำนาจ

ตัวเขาที่สันดานต่ำช้าจนถึงขนาดปองร้ายน้องชายเเท้ๆของตัวเอง

ในวันนั้น ตัวผมที่เชื่อใจพี่ชายของตัวเองมาตลอดได้ถูกมันทรยศ

 

— จาเร็ต มันได้วางยาพิษในน้ำชาเพื่อที่จะสังหารตัวผมทิ้ง

 

ทว่า ด้วยความโชคร้าย ในตอนนั้น ทีน่าที่อยู่ด้วยกันก็ดันเผลอหยิบสลับเเก้วเเล้วดื่มเเก้วที่มียาพิษเข้าไปเเทน

เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เธอเกือบตาย ในขณะที่ผมจับมือใครดมไม่ได้เพราะสาวใช้ที่เตรียมน้ำชาให้พวกเราดันฆ่าตัวตายหนีความผิดไปซ่ะก่อน

ผลสุดท้าย ถึงเธอจะรอดมาได้ เเต่ทีน่าของผมก็ต้องสูญเสียการมองเห็นเพราะยาพิษ เเถมยังมีร่างกายที่อ่อนเเอลงจนยากจะเคลื่อนไหว

ทั้งเเขน ขา รวมไปถึง หัวใจ เเละกะบังลม อวัยวะที่มีกล้ามเนื้อเป็นส่วนประกอบต่างทำงานได้ย่ำเเย่ลงเรื่อยๆ

เเค่ใช้ชีวิตติดเตียงต่อไปได้ มันก็โชคดีจะเเย่อยู่เเล้ว

ในปัจจุบัน หนทางในการรักษาเธอยังหาไม่พบ เเต่ผมก็จะหาต่อไปเรื่อยๆ เเม้ว่ามันจะสิ้นหวังเเค่ไหนก็ตาม

ในขณะเดียวกัน ไอ้เวรจาเร็ตที่ทำให้ทีน่าของผมกลายเป็นเเบบนี้ ซักวันผมจะทำให้มันได้รู้ซึ้งถึงนรกที่เเท้จริง

ต่อให้มือข้างนี้ต้องเปื้อนเลือดหรือต้องลากคนบริสุทธิ์ไปพัวพันด้วย ผมก็จะทำ

จะฆ่ามัน..จะไม่มีวันยกโทษให้มันเป็นอันขาด

เเต่มีเเค่ตอนนี้..มีเเค่ตอนที่อยู่ใกล้ๆเธเท่านั้น ที่ความเเค้นของผมไม่ปะทุออกมาเเม้เเต่น้อย

“ทีน่า…อีกไม่นานจะถึงวันเกิดของผมเเล้วน่ะ”

“ค่ะ….เตรียมรอของขวัญจากหม่อมฉันได้เลยค่ะ”

ผมส่ายหน้าเเล้วลูบเเก้มของเธอเบาๆ

“อืม…ผมจะคอยะ”

เเต่จะไม่ให้ก็ไม่เป็นไร

“ทีน่า”

“คะ ?”

“ของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับผมก็คือเธอ…เพราะงั้นช่วยอยู่ข้างๆผม…ช่วยอยู่ข้างๆผมตลอดไปด้วยเถอะน่ะ”

“ระ ระ รู้เเล้วค่ะ ! มะ มะ ไม่ต้องบอกหม่อมฉันก็จะทำอยู่เเล้ว”

ลมหายใจที่รวยริน  

ร่างกายที่ออนเเอ เพราะเพียงเเค่ลุกขึ้นมายังหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

ถึงจะยิ้มเเย้มออกมาได้ เเต่มันก็ปกปิดสภาพร่างกายที่ย่ำเเย่ของเธอเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี

“รักที่สุดเลยทีน่า”

“ค่ะ..หม่อมฉันก็เหมือนกัน”

ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า

เงารางๆของใบหน้าสองเราก็ค่อยๆซ้อนทับกันเเล้วกลายเป็นหนึ่งเดียว

เเม้ช่วงเวลานี้จะเเสนสั้นเพราะร่างกายที่บอบซ้ำ

กระนั้นเเล้วหรับเราทั้งสองที่ผูกพันกันด้วยด้ายเเดงเเห่งความรัก ช่วงเวลาที่เเลกเปลี่ยนริมฝีปากของกันเเละกัน มันกลับยาวนานเเล้ววิเศษจนถึงขนาดที่ต่อให้วันนี้จะเป็นวันสิ้นโลกก็ไม่เป็นไร

ไม่มีอะไรต้องเสียใจ

ไม่มีสิ่งใดต้องอาวรณ์

การได้พบกับเธอคือความหมายในการมีชีวิตของผม

เพราะงั้น เรื่องราวต่อจากนี้ไป เเม้ผมจะต้องด่ำดิ่งลงสู่หนทางที่ดำมืดมากเเค่ไหน ผมก็จะไม่มีทางสับสนอย่างเเน่นอน

 

— ทั้งหมดเพื่อหญิงสาวที่ผมรักยิ่งกว่าใครๆ…ทีน่า ของผม

 

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

ณ ตรอกซอยเเคบๆเเห่งหนึ่งภายในนครเเห่งการศึกษา

“โธ่เว๊ย ! ไอ้บ้าเอ๊ย ! บัดซบ !!!”

ชายคนหนึ่งกำลังเตะกำเเพงด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำด้วยความโกรธ

“ทั้งหมดเป็นเพราะเเก ! เป็นเพราะเเกคนเดียวไอ้เจ้ายูลิอุส  !!!”

ผู้ที่กำลังด่าทอสาปเเช่งยูลิอุสคือ ดันเต้ ….คุณพี่ชายที่พึ่งพ่ายเเพ้ให้กับเขาในการประลองเมื่อไม่นานมานี้ง

ผลของอารมณ์ชั่ววูบในวันนั้นทำให้เขาโดนพ่อของตัวเองเรียกไปตำหนิเเละสั่งกักบริเวณถึงสองสัปดาห์

เเถมพอกลับมาเรียนได้อีกครั้ง เขาก็กลายเป็นหมาหัวเน่าที่ถูกพวกขุนนางคนอื่นๆคอยดูถูก

ทั้งขุนนางที่เคยสนับสนุนตัวเอง เเละพวกขุนนางระดับล่างที่เคยเป็นฝ่ายดูถูก

คราวนี้กลับเป็นตาของเขาเสียเองที่ไม่มีใครคบเเละถูกผู้คนรังเกียจ

สังคมขุนนางก็เเบบนี้เเหล่ะ ไม่มีใครอยากคบกับผู้ชายที่ไร้เกียรติถึงขนาดไปขูดรีดเงินจากน้องชายของตัวเองทั้งๆที่ตัวเองอ่อนเเอกว่า

ถ้ามีความเเข็งเเกร่งให้สมกับเป็นฝ่ายขูดรีด มันก็อาจจะมีพวกขุนนางที่ทำเหมือนๆกันยอมรับอยู่บ้าง เเต่ความล้มเหลวครั้งล่าสุดของดันเต้ มันน่าทุเรศมากเกินไป

“ไอ้เชี่ยเอ๊ย !”

ปึ้ง !

เเต่เพราะตัวเขากลายเป็นเช่นนี้ มันจึงเข้าทางกลุ่มคนบางกลุ่ม

“ดันเต้ อิส ดูรัมเบิก—“

“ใครว่ะ ?”

ทันใดนั้นเองก็มีบุคคลปริศนาโผล่ขึ้นมาข้างหลัง

คนๆนั้นมีเสียงทุ้มต่ำเเละปกคลุมร่างทั้งร่างด้วยผ้าคลุมสีเทา

นอกจากนี้ทั่วร่างของมันยังเปล่งออร่าสีดำน่าขยะเเขยงออกมา

“อยากได้พลังรึเปล่า ?”

“อะไรของเเก ?”

มันยื่นมือมาข้างหน้าราวกับกำลังเชื้อเชิญ

“จะปล่อยให้พวกที่ดูถูกมีชีวิตอยู่ต่อไปเเบบนี้ มันจะดีอย่างงั้นหรอ”

“หา !?”

“เเบบนี้มันยุติธรรมสำหรับเเกเเล้วอย่างงั้นรึ ?”

การเชื้อเชิญของปีศาจ บางทีการใช้คำๆนี้คงเหมาะสมที่สุด

“มาร่วมมือกับพวกเราสิ ดันเต้ เอ๋ย—“

 

— พวกข้าจะเเสดงให้เห็นเองว่า ตัวเจ้าไม่ได้เป็นหมาขี้เเพ้ เพราะพวกเข้าจะดึงพลังที่เเท้จริงของเเกออกมาให้เอง

 

“อึก ! ถ้าทำเเบบนั้นได้…ไอ้เจ้ายูลิอุสมันก็จะ–“

“หึๆ ครั้งหน้าเจ้าจะต้องชนะอย่างเเน่นอน”

“—- !!!”

 

โดยที่ไม่มีใครได้ทันรู้สึกตัว เงื้อมมือของปีศาจก็ได้เบนเป้าไปหาชายหนุ่มคนหนึ่งเป็นที่เรียบร้อย

นี่จึงเป็นอีกชะตากรรมที่ถูกเปลี่ยนเเปลงไปจากในเกมเพราะการเคลื่อนไหวของมาเคีย

ทว่า กว่าจะรู้ถึงปัญหานี้ ทุกๆอย่างก็คงสายเกินเเก้ไปเรียบร้อย