“รู้สึกว่าจะเป็นทางนี้สิน่ะ”

เย็นวันถัดมา หลังจากที่พวกเราสูญเสียสนามฝึกของพวกเราไป

ตัวเราที่เดินไปตามทางเดินก็มีนายท่านเดินตามมาติดๆ

“เเฮ่กๆๆ”

เเต่เดินปร๋อได้ไม่นานนัก ตัวเราก็หอบเเฮ่กๆเพราะความเหนื่อยล้า

“เฮ้อ อย่าฝืนตัวเองนักซิ”

“ต้องให้นายท่านอุ้มอีกเเล้ว น่าอับอายจริงๆค่ะ”

“เเต่ดูเหมือนจะดีใจอยู่ไม่ใช่รึไง ?”

“คิดไปเองค่ะ…”

เราตอบปฏิเสธพร้อมกับซุกหน้าลงไปบนหน้าอกของท่านที่อัดเเน่นด้วยกล้ามเป็นมัดๆ

อ่า…ช่างเป็นกล้ามเนื้อที่น่าเชื่อถืออะไรได้ขนาดนี้

เเค่โดนกอดก็รู้สึกเหมือนกับได้รับการปกป้องเเล้วล่ะค่ะ

ไม่เเปลกใจเลยว่าทำไมนายท่านที่สุดคูลขนาดนี้ถึงได้เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ

“……….”

“???”

เเต่ถ้าพวกเธอรู้ว่าจริงๆเเล้วนายท่านคืออสูรกายจอมลามก ไม่รู้ว่าจะยังหลงใหลในตัวอีตานี่กันอยู่รึเปล่า ?

“มีอะไรรึเปล่า ?”

“นายท่านสนใจฮาเร็มไหมคะ ?”

“เฮ้อ เรื่องนี้อีกเเล้วหรอ ผมก็บอกไปเเล้วไงว่าผมน่ะรักเธอเเค่คนเดียว”

อุก !

อย่ามาพูดอะไรเองเออเองในที่สาธารณะเเบบนี้สิค่ะ

เดี๋ยวก็ได้หัวใจวายกันพอดี ไม่อยากให้นายท่านเเละคนอื่นๆเห็นหน้าของเราในตอนนี้เลยค่ะ

“มาเคีย ?”

พอเห็นเราซบหน้าลงบนไหล่ของนายท่าน นายท่านก็เลยถามต่อด้วยความสงสัย

“จะว่าไปผมยังไม่ได้ฟังคำตอบจากเธอเลยน่ะ”

“เกลียดนายท่านที่สุดเลยค่ะ เกลียดซ่ะจนอยากเกลียดเเบบนี้ไปตลอดชีวิต เพราะงั้นห้ามปล่อยตัวเราลงไปเด็ดขาดเเล้วช่วยหันไปทางอื่น จากนั้นก็ช่วยกอดเราเอาไว้เงียบๆเเบบนี้ตลอดไป จะดีมากๆเลยค่ะ…ขอร้องล่ะค่ะ”

“งั้นหรอ…”

ถึงจะไม่เห็นหน้า เเต่รู้สึกว่านายท่านกำลังอมยิ้มอยู่

ตึกๆๆ

หลังจากนั้นก็ไม่รู้ผ่านไปนานเเค่ไหน ที่โถงทางเดินอันเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงเท้าเเละเสียงหัวใจของเราทั้งสองคน

ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจของนายท่านเต้นอย่างเป็นจังหวะที่อบอุ่น การได้ฟังเสียงหัวใจของนายท่านในสภาพเช่นนี้ มันก็ไม่ได้เเย่อะไรเท่าไหร่หรอกนะคะ

จะว่าไปพอลูบไปบนฝ่ามือของนายท่านก็พบว่ามันค่อนข้างสากพอสมควร นี่จะต้องเป็นผลลัพธ์จากการฝึกไม่ผิดเเน่ค่ะ

“มาเคีย ? เเน่ใจรึเปล่าว่าเขาคนนั้นจะมา”

“ต้องมาอยู่เเล้วสิค่ะ ก็เพราะนี่น่ะเป็นคำขอของผู้สังหารมังกรที่ราชาคนนั้นพอพระทัยเลยนะคะ”

“ถ้ามาเคียมั่นใจขนาดนั้น มันก็คงใช่”

กึก !

เเน่นอนว่า ผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่ว่ามาจริงๆ

ทันทีที่พวกเรามาถึงสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ที่รอบข้างรายล้อมด้วยดอกไม้หลากสีสันเเลดูตระการตา

ที่ตรงกลางของสวนดอกไม้หลังโรงเรียนซึ่งเป็นที่นิยมของพวกขุนนางระดับสูง ณ ตำเเหน่งตรงนั้นก็มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาวบริสุทธิ์

เขาคนนั้นมีเรือนผมสีทองตัดสั้นเข้าคู่ใบหน้าหล่อเหลาซึ่งเสริมเเววความฉลาดเฉลียวด้วยดวงเนตรสีมรกตอันคมกริบ

เเม้สายตาจะดูเฉียบคมราวกับจะมองทะลุทุกอย่าง เเต่ข้างในนั้นกลับเเฝงความอ่อนโยนเอาไว้เล็กน้อย

หน้าตาจัดว่าดูดี ส่วนรูปร่างก็สมส่วนพอๆกับนายท่าน

รูปลักษณ์คล้ายๆกับองค์ชายในนิทาน ซึ่งจริงๆเเล้ว เขาคนนี้ก็คือองค์ชายจริงๆนั่นเเหล่ะ

“มากันเเล้วสิน่ะ…”

เมื่อเห็นการปรากฎตัวของพวกเรา บุรุษผู้สูงส่งก็หันตัวมาทางนี้

เเผ่นหลังเหยียดตรง รอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยมารยาทถูกมอบให้เเก่เราทั้งสองคน

“เพราะเป็นการพบกันครั้งเเรก ถึงจะฟังดูงี่เง่าไปหน่อย เเต่พวกเธอช่วยเเนะนำตัวกันก่อนได้ไหม ?”

ได้ยินดังนั้น นายท่านก็วางเราลงกับพื้น ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะคุกเข่าให้กับชายผมทอง

“กระหม่อม ยูลิอุส ฮาว ดูรัมเบิก บุตชายลำดับที่สามของตระกูลดูรัมเบิก …ขอพระองค์ทรงพระเจิรญพะยะค่ะ องค์ชายรีเกล”

ตามมารยาทเเล้วขุนนางชั้นผู้น้อยจะต้องเเนะนำตัวก่อนขุนนางชั้นผู้ใหญ่

หลังจากนี้ ผู้ชายตรงหน้าก็ควรจะเเนะนำตัว ทว่า ตัวเขากลับมองมาที่ตัวเราซ่ะก่อน

“เเล้วเธอล่ะ ทาสสาวของผู้สังหารมังกร”

“ค่ะ ! นามของเราคือ มาเคีย เป็นทาสรับใช้ของนายท่าน…ขอพระองค์ทรงพระเจิรญพะยะค่ะ องค์ชายรีเกล”

เเม้จะผิดคาดที่เขาถามชื่อของตัวเราที่เป็นเเค่ทาสซึ่งควรจะถูกปฎิบัติไม่ต่างจากสิ่งของ เเต่เราก็รีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

จะว่าไปนอกจากนายท่านเเล้ว เขาก็คงเป็นมุนษย์คนที่สองล่ะมั้งที่ถามชื่อของเรา

กึก !

พอฝั่งพวกเราทั้งคู่ที่ยศต่ำกว่าเเนะนำตัวเสร็จ ชายผมทองท่าทางดูดีคนนี้ก็ยืนขึ้นมาเเล้วทาบฝ่ามือเอาไว้บนอก

“ชื่อของผมคือ รีเกล เเกรน ดูรันดัล องค์ชายลำดับที่สองของอาณาจักรดูรันดัลเเห่งนี้ ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอทั้งสองคน ……..เเล้วก็ในเมื่อเเนะนำตัวกันเสร็จเเล้ว เเม้อาจจะทำให้พวกเธอลำบากใจเล็กน้อย เเต่ผมอยากจะให้พวกเธอพูดคุยกับผมธรรมดาๆ ไม่ต้องมากพิธี จะได้ไหม ?”

“”ค่ะ ! / ครับ!!!””

พวกเราขานรับคำขอของเขา…องค์ชายลำดับที่สองของประเทศ ‘รีเกล เเกรน ดูรันดัล’

หากอิงตามเนื้อเรื่องในเกม ชายผู้นี้คือตัวร้ายที่จะต่อสู้กับพระเอกของเกมในอนาคตค่ะ

“มาเคีย ?”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ”

เเม้นายท่านจะเป็นกังวลเเต่เราก็ช่วยพยักหน้าให้ด้วยความมั่นใจ

จะว่าไงดีล่ะ ก่อนอื่นก็คงต้องเล่าถึงความเป็นมาของตัวละครตัวนี้เสียก่อน

เริ่มตั้งเเต่เรื่องที่ว่าประเทศเเห่งนี้มีรัชทายาทซึ่งมีสิทธิสืบทอดตำเเหน่งกษัตริย์อยู่สองพระองค์ ได้เเก่องค์ชายรีเกลคนนี้ซึ่งเป็นองค์ชายลำดับสอง เเละพี่ชายของเขา องค์ชายจาเร็ตซึ่งเป็นองค์ชายลำดับหนึ่ง

โดยความเกี่ยวข้องของเขากับเกม ‘อะจึ๋ยๆ ฮาเร็มเเฟนตาซี ของผู้กล้าสามัญชน สู่หนทางเเห่งราชาฮาเร็ม ณ ประเทศ อะจึ๋ยๆสุดขอบโลก’ มันจะเริ่มตั้งเเต่ตรงที่ องค์ชายรีเกลมีคู่หมั้นอยู่คนหนึ่ง

เธอเป็นหญิงสาวผู้เลอโฉม หากเเต่มีนิสัยหยิ่งทะนงไม่ฟังใคร เธอคนนั้นเป็นถึงลูกสาวของหนึ่งในสี่ดยุคซึ่งมีอำนาจเป็นรองจากองค์ราชาเเละถูกจับหมั้่นกับองค์ชายรีเกลตั้งเเต่เด็กๆ

— ลาลาทีน่า วอน ไอซ์ฟิล

นั่นคือชื่อของเธอ หนึ่งในตัวละครจีบได้ของเกมซึ่งเป็นคู่หมั้นขององค์ชายรีเกล

ส่วนสาเหตุที่เธอคนนี้เป็นตัวละครจีบได้ มันเป็นเพราะตามเนื้อเรื่องเกม องค์ชายรีเกลไม่ค่อยชอบหน้าผู้หญิงคนนี้ซักเท่าไหร่

ถึงจะงดงาม เเต่ก็เป็นพวกผู้ดีมีชาติตระกูลที่เย่อหยิงเเละดื้อด้าน สำหรับองค์ชายรีเกลที่ชอบความสบายๆเเล้ว เขาไม่ค่อยถูกกับเธอซักเท่าไหร่ ตรงข้ามกับลาลาทีน่าที่รักองค์ชายรีเกลสุดหัวใจ

นั่นจึงทำให้หลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่โรงเรียนเเห่งนี้ องค์ชายรีเกลก็ไม่สนใจลาลาทีน่าเเล้วไปตกหลุมรักตัวละครจีบได้อีกคนซึ่งเป็นสามัญชนธรรมดาๆ

เธอคนนั้นที่เขาตกหลุมรักคือสาวเรียบร้อยเเสนอ่อนหวานซึ่งเป็นนักเรียนทุนอีกคนของโรงเรียนนอกจาเลออนที่เป็นพระเกม

— ไอริซ

นั่นคือชื่อของเธอ(สามัญชนไม่มีนามสุกล) ตัวละครจีบได้อีกคนที่มีความสำคัญกับเนื้อเรื่องเกม เนื่องจากพลังเวทย์ในการรักษาของเธอมีความสามารถสูงในการช่วยซัพพอร์ตปาร์ตี้

หากจะให้พูดกันตามตรงความสัมพันธ์ของ องค์ชายรีเกล คู่หมั้นลาลาทีน่า เเละ สามัญชนอย่างไอริซ มันคือความรักที่คล้ายๆกับเรื่องราวในโอโตเมะเกม

โดย องค์ชายรีเกล คือพระเอก

ไอริซ คือนางเอก

ส่วนลาลาทีน่า คือนางร้าย

เรื่องราวของทั้งสามก็จะมาในทำนอง องค์ชายรีเกลตกหลุมรักไอริซเเละพยายามถอนหมั้นกับลาลาทีน่า

ในขณะที่ลาลาทีน่าก็จะพยายามกลั้นเเกล้งไอริซเพื่อบีบบังคับให้หญิงสาวออกห่างจากคู่หมั้นของตน

ถ้าพล็อตมาในเเนวโอโตะเมะเกม ลาลาทีน่าก็จะถูกเปิดโปงความชั่วร้ายเเล้วโดนบีบบังคับให้ออกจากโรงเรียน หลังจากนั้น องค์ชายรีเกล เเละไอริซ ก็จะเเต่งงานเเล้วอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

ทว่าพอมาอยู่ในเกม’อะจึ๋ยๆ ฮาเร็มเเฟนตาซี ของผู้กล้าสามัญชน สู่หนทางเเห่งราชาฮาเร็ม ณ ประเทศ อะจึ๋ยๆสุดขอบโลก’ ซึ่งเป็นเกม H Game ที่เจาะกลุ่มพวกผู้ชาย พล็อตของทั้งสามคนกลับเป็นไปในทิศทางตรงกันข้าม

องค์ชายรีเกล หลงรัก ไอริซ เเต่เธอไม่รักตอบ

ในขณะเดียวกันลาลาทีน่าที่ถูกปฏิเสธรักก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวจนกระทั่งพระเอกของเกมอย่างเลออนมาพบเเล้วปักธงใส่เธอ จากนั้นก็ลากเข้าฮาเร็ม

ส่วนไอริซที่ถูกขุนนางคนอื่นๆกลั่นเเกล้งเนื่องจากตัวเธอที่เป็นสามัญชนถูกรังเกียจ สุดท้ายก็ได้รับความช่วยเหลือจากเลออนเเล้วถูกลากเข้าฮาเร็มไปอีกราย

ผลของการ’นก’ทำให้องค์ชายรีเกลพยายามหาทางฆ่าเลออน จนนำไปสู่บทสรุปของเรื่องราวที่เลออนเเละองค์ชายรีเกลต้องห้ำหั่นกันใ หลังจากที่องค์ชายรีเกลสังหารพี่ชายของตนเพื่อทำการตั้งตัวเองเป็นกษัตริย์องค์ใหม่

เเน่นอนว่า หลังจากที่รูทดังกล่าวสิ้นสุดลง เลออนก็จะสังหารองค์ชายรีเกลทิ้งเเล้วเเต่งงานกับองค์หญิงคนเล็กของประเทศนี้เเล้วตั้งตัวเองเป็นราชาฮาเร็มเเทน

หากจะเรียกว่า องค์ชายรีเกล ที่อยู่ตรงหน้าพวกเราทั้งคู่คือคุณตัวร้ายที่ถูกปักเดธเเฟล็คเอาไว้ตั้งเเต่เเรก มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่เกินจริงเเต่อย่างใด

“เเล้วสาเหตุที่พวกเธอขอพบกับผมมันคืออะไรอย่างงั้นหรอ ?”

เมื่อเช้านี้ เราได้ขอให้เพื่อนในห้องที่สนิทกันช่วยเอาจดหมายลับมาส่งให้องค์ชาย

โดยในจดหมายได้กล่าวเอาไว้ว่า พวกเราทั้งคู่ต้องการที่จะพบกับองค์ชายเย็นวันนี้ที่สวนดอกไม้หลังโรงเรียน

นั่นจึงนำมาสู่การเผชิญหน้าของพวกเราทั้งสองฝ่ายก่อนที่ตะวันจะลับขอบฟ้าในอีก 2 ชั่วโมง

“ครับ พอดีพวกเรามีเรื่องที่จะถามอะไรนิดหน่อย เเต่ก่อนอื่นเลย–“

ว่าเเล้วนายท่านก็ชูกระดานหมากรุกที่ทำเอาไว้ตั้งเเต่เมื่อคืนขึ้นมา

“— !?”

องค์ชายรีเกลที่เห็นกระดานหมากรุกในมือของนายท่านก็มีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

“พอดี ผมสร้างเกมการละเล่นที่น่าสนใจเกมหนึ่งขึ้นมาได้ เพราะงั้นก็เลยอยากที่จะชวนท่านมาลองเล่นด้วยซักหน่อย จะได้ถือโอกาสทำความรู้จักเเละเชื่อมสัมพันธ์ระว่างกันภายในตัว”

“หืม ? สร้างขึ้นมางั้นหรอ…เเล้วก็เชื่อมสัมพันธ์สิน่ะ”

องค์ชายรีเกลครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าสองสามทีเเล้วตอบตกลง

“ความจริงผมก็สนใจพวกเธออยู่เหมือนกัน …เข้าใจเเล้ว จะลองเล่นดูก็ได้ เเต่ช่วยบอกกติกาให้ผมที “

เช่นนั้น นายท่านก็อธิบายกฎกติกาของหมารุกอย่างรวดเร็ว

เพราะโลกใบนี้ไม่ค่อยมีสื่อบันเทิงซักเท่าไหร่ หากอิงตามเนื้อเรื่องเกม สิ่งที่เรียกว่า ‘หมากรุก’ จึงไม่มีอยู่บนโลกใบนี้

การที่’หมากรุก’ ปรากฎขึ้นมาบนโลก นี่อาจจะเป็นครั้งเเรก โดยฝีมือของเราทั้งสองที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิดก็ว่าได้

“เริ่มจากเกมนี้มีทั้งหมด 8 ช่อง เเละจะจบลงเมื่อผู้เล่นเสียตัวหมากไปทั้งหมด—“

นายท่านเริ่มอธิบายกฎกติกาทั้งหมดให้กับองค์ชายรีเกลที่ไม่น่าจะรู้จักเกมๆนี้

“ควีนกินได้ทุกทิศทาง เเต่มีระยะการเดินที่จำกัด”

“ไม่เลว น่าสนใจมากๆ พวกเธอทั้งสองเป็นคนคิดเกมที่วิเศษนี้ขึ้นมาสิน่ะ สุดยอดไปเลย”

ระหว่างที่นายท่านกำลังอธิบาย องค์ชายรีเกลก็ฟังอย่างตั้งใจ

เขาพยักหน้าทุกๆครั้งที่นายท่านพูด มีบางครั้งที่เขามองมาที่เราเป็นระยะๆด้วยเหตุผลอะไรซักอย่าง ?

เเต่ทว่า—

“เเล้วก็เรือ ความสามารถของมันคือเดินตรงเเล้วกิน–“

“อ๊ะ !”

เราอุทานเเทรกก่อนที่นายท่านจะพูดจบ

“มีอะไรหรอ ?”

“นั่นมัน คุณไอริซที่เป็นนักเรียนทุนอีกคนนี่นา ! “

เราชี้ไปยังที่มุมหนึ่งของส่วน

ตรงบริเวณนั้น ปลายสายตาของพวกเราก็พบกับเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่มีเรือนผมสีเกาลัดเเละกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่มุมหนึ่งของสวน

— ไอริซ อีกหนึ่งตัวละครที่จีบได้ ดูเหมือนเธอจะมาที่สวนดอกไม้เเห่งนี้โดยบังเอิญ

“คงมารดน้ำต้นไม้นั่นเเหล่ะ ว่าเเต่เธอมีอะไรกับคุณไอริซอย่างงั้นหรอ ?”

“เปล่าค่ะ…”

เเต่จะว่าไป ในเมื่อองค์ชายถามเราเเล้ว เราก็ขอถามกลับบ้างล่ะกัน

“ว่าเเต่องค์ชายคิดยังไงกับคุณไอริซงั้นหรอคะ ?”

“คิดยังไง ? “

พอได้ยินที่เราถามองค์ชายก็ทำหน้างง

“ก็คิดว่าเป็นเด็กที่มีความสามารถน่าดู ถ้าในอนาคตดึงตัวมาช่วยงานได้ก็คงดี”

เขาตอบกลับมาเเบบนั้นด้วยท่าทางซื่อๆ

ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดจากเนื้อเรื่องของเกมเเล้วล่ะคะ

“………..”

นายท่านมองมาที่เรา เราจึงพยักหน้า

“เเห่ะๆ ขอโทษที่ขัดนะคะ งั้นเชิญนายท่านเเนะนำตัวหมากม้าต่อเลยค่ะ “

“โอเค งั้นก็มาที่ม้า–“

ว่าเเล้ว นายท่านก็เเนะนำม้าต่อโดยทันทีตามที่เราบอก โดยที่อีกฝ่ายไม่เฉลียวใจ

“เอาล่ะ ในเมื่อจบเเล้ว เรามาเริ่มกันเลยดีไหม ?”

หลังจากที่เเนะนำจบ การเล่นหมากรุกระหว่างทั้งสองจึงเริ่มขึ้น

“จะว่าไป เธอฝึกใช้เวทมนต์ตั้งเเต่เด็กเลยสิน่ะ”

ระหว่างนั้นก็มีคุยอะไรกันนิดหน่อย

“ใช่ครับ “

“สุดยอดไปเลยเเฮ่ะ หลังเรียนจบ สนใจจะมาทำงานให้ผมหน่อยไหมล่ะ?”

เเม้จะมีบางครั้งที่องค์ชายรีเกลเดินหมากผิด เนื่องจากความไม่คุ้นชิน กระนั้นเเล้วบทสนทนาระหว่างทั้งสองก็ลื่นไหลเป็นอย่างดี

“ขอบพระคุณครับองค์ชาย เเต่ว่า–“

“เรียกรีเกลเฉยๆก็ได้ พอมีคำว่าองค์ชายนำหน้าในช่วงเวลาเช่นนี้ มันน่าอึดอัดน่ะ”

“เข้าใจเเล้วครับ”

นายท่านเดินตัวควีนไปข้างหน้า

“เรื่องที่ขอมาเมื่อกี้ คงต้องขอปฏิเสธครับ”

“ทำไมล่ะ ?”

หลังจากนั้นม้าของรีเกลก็กินควีนตัวนั้นทิ้ง

“กะไว้ว่าพอเรียนจบจะย้ายไปอยู่ที่ชนบทเเล้วทำการค้าครับ”

“ไหงงั้นล่ะ ? เธอเป็นถึงคนที่ท่านพ่อให้ความสนใจเลยน่ะ ไม่อยากได้ตำเเหน่งสูงๆหน่อยหรอ”

ต่อจากนั้น ม้าของรีเกลก็ถูกหมากของนายท่านกิน

“ไม่ครับ ผมอยากใช้ชีวิตสบายๆมากกว่า”

“เเบบนั้นน่าเบื่อเเย่เลยน่ะ”

ทันใดนั้นเอง เรือของรีเกลก็เริ่มเคลื่อนไหว

“ไม่หรอกครับ ตราบใดที่มีเธอคนนั้นอยู่ด้วย ชีวิตของผมก็ไม่มีทางน่าเบื่ออย่างเเน่นอน”

“เธอคนนั้น ? อย่าบอกน่ะว่า—“

กึก !

เรือของรีเกลเคลื่อนไหวไปสามช่องเเล้วกระโดดงับหมากของนายท่านโดยทันที

ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่สิ้นเปลืองเหมาะกับมือใหม่

เเต่ตามที่เราคิด การเคลื่อนไหวของเรือที่รีเกลใช้ มันไม่ควรจะเกิดขึ้น

“อยากได้ลูกสาวซักคนน่ะครับ เพราะงั้นก็เลยกะว่าจะย้ายไปชนบทเเล้วเเต่งงานกัน “

คะ ? นายท่านกำลังพูดถึงใครหรอคะ ?

เพราะอยู่ๆนายท่านก็พูดเรื่องเหลือเชื่อขึ้นมา เราเลยพลาดจังหวะที่จะจับผิดอีกฝ่าย

“งี้นี่เอง ส่วนทางผมก็อยากได้ลูกสาวเเละลูกชายอย่างล่ะหนึ่ง เเต่คุณคู่หมั้นของผมดูเหมือนจะอยากได้มากกว่านั้น”

“ไม่คิดจะตามใจฝั่งนั้นหน่อยหรอครับ ?”

กึกๆๆๆ

พริบตาเดียว ม้าของนายท่านก็กระชั้นเข้าหาคิงของรีเกล

“ก็อยากอยู่หรอก เเต่เธอก็น่าจะรู้ดีน่ะว่า บางครั้งทายาทเยอะ มันก็จะมีปัญหาเรื่องการเเบ่งทัรพย์สมบัติ”

“นั่นสิ ผมเห็นด้วยเลย ไม่เข้าใจขุนนางของโลกนี้เลยจริงๆ ยิ่งมีภรรยาเยอะ มันก็ยิ่งมีชีวิตที่วุ่นวาย ถ้าเป็นขุนนางเเบบนั้นเเล้วไม่มีความสุข ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นไปทำไม ?”

“ฮ่าๆ ผมพอจะเข้าใจนิสัยของเธอขึ้นมาบ้างเเล้วล่ะ ยูลิอุสคุง”

กึก !

ทันทีที่เสียงหมากกระทบกระดาน คิงของรีเกลก็ถูกม้าของนายท่านกินไปในที่สุด

การจบเกมในครั้งนี้ เป็นไปตามที่คาดเอาไว้

เเม้ฝั่งรีเกลจะเข้าใจเกมๆนี้อย่างรวดเร็ว เเต่สุดท้ายนายท่านก็ชนะขาดลอยอยู่ดี

“เฮ้อ..อยากให้ใครซักคนที่พยายามยัดเยียดให้ผมมีฮาเร็มเข้าใจจังน๊า”

“เอ๋ ? นายท่านกำลังพูดถึงใครอยู่หรอค่ะ ?”

“ก็เเค่บ่นลอยๆน่ะ ถ้าผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลกคนนั้นเข้าใจก็คงดี”

“งี้นี่เอง เราว่า ถ้าเกิดผู้หญิงที่นายท่านรักได้ยินเข้า เธอจะต้องดีใจอย่างเเน่นอนค่ะ”

เราเเกล้งเมินนายท่านที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยน เพราะไม่อยากให้ความรู้สึกอายจนเเทบจะมุดดินหนีในตอนนี้มารบกวนการทำงานซักเท่าไหร่

“หน้าเเดงใหญ่เลย คุณทาสของยูลิอุสคุงชื่อมาเคียสิน่ะ ? นี่เธอเป็นไข้อยู่รึเปล่า ?”

“ตายจริง…ดูเหมือนนายท่านกับองค์ชายจะเข้ากันได้ดีนะคะ”

น่าหมั้นไส้อีตานี่จังค่ะ

หน้าตาน่าโบกหัวเหมือนนายท่านไม่มีผิด

ถึงสายตาจะดูเจ้าเล่ห์เเละไว้ใจไม่ได้ก็เถอะ เเต่ความกวนโอยกวนบาทา มันอยู่ในระดับที่พอๆกับนายท่านเลยนะคะ

“จริงๆเเล้ว ผมว่าคนที่ชอบเเกล้งเมินความรู้สึกของคนอื่นเเล้วกวนโมโหมันฝั่งมาเคียมากกว่าน่ะ”

“หนวกหูค่ะ นายท่าน !”

“อ่า….ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลยเเฮะ คืนนี้คงต้องสอนเรื่องมารยาทใหม่ซ่ะเเล้วสิ”

“……………”

เราพยายามเมินนายท่านที่ขยับมืออย่างหื่นกามเเล้วมองไปที่รีเกล จากนั้นก็มองสลับไปที่กระดาน

“สำหรับคนบนโลกนี้ เกมๆนี้ที่ไม่เคยมีมาก่อนก็คิดว่าน่าจะตีตลาดได้ค่ะ”

“โลกนี้ ?”

รีเกลทำหน้าสงสัย

“การเดินหมากที่หลากหลายนำพาไปสู่ทางเลือกหลายล้านรูปเเบบที่นับไม่ถ้วน”

ว่าเเล้วเราก็หยิบหมาก’เรือ’ ตัวหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็กลิ้งมันไปหารีเกล

กรุกๆๆ

หลังจากที่มันไปหยุดอยู่ที่ปลายนิ้วของรีเกล เราก็จ้องไปที่เขาด้วยสายตาอันคมกริบ

“ช่างน่าประทับใจมากๆค่ะองค์ชาย”

ใช่เเล้ว วิเศษมากๆค่ะ

“ทั้งๆที่เป็นการเล่นครั้งเเรกเเท้ๆ เเต่องค์ชายกลับสามารถเล่นได้ไหลลื่นมากขนาดนี้”

“ฮ่าๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ถึงจะจำวิธีเดินได้ เเต่สุดท้ายก็ตามความคิดของยูลิอุสคุงไม่ทันจนโดนกินไปหลายรอบอยู่ดี”

“ค่ะ ! เเต่สำหรับมือใหม่ยังไงก็สุดยอดอยู่ดี”

ว่าเเล้วเราก็จัดตัวหมากกลับไปใหม่โดยเอาเรือเเละหมากตัวอื่นๆกลับไปไว้ที่จุดเดิม

“สุดยอดมากๆ น่าประทับใจจนเเทบไม่อยากจะเชื่อเลยล่ะค่ะ”

“………….”

“ฮุๆ จะว่าไปเเล้ว ทั้งๆที่ตอนนั้นพูดขัดเเท้ๆ ทั้งๆที่ตอนนั้นเเกล้งทั้งสองคนเเท้ๆเชียว”

ในตอนนั้น ตอนที่นายท่านกำลังอธิบายความสามารถของ’เรือ’อยู่

“เเต่คุณก็ยังอุตส่าห์รู้อีกนะคะว่าเรือมันเดินยาวเเละกินยาว ได้ทั้งเเนวตั้งเเละเเนวนอน”

“………..”

“นี่องค์ชายมีพลังอ่านใจหรือล่วงรู้อนาคตรึไงค่ะ น่าประหลาดใจจริงๆค่ะ”

ใช่เเล้วค่ะ ตอนนั้นที่เราพูดขัดทั้งสองคนโดยอ้างถึงคุณไอริซ เราไม่ได้ขัดขึ้นมาเล่นๆ

‘เเล้วก็เรือ ความสามารถของมันคือเดินตรงเเล้วกิน–‘

ก่อนที่นายท่านจะพูดประโยคดังกล่าวจบ เราพูดเเทรกจากนั้นก็ค่อยให้นายท่านเริ่มอธิบายต่อ

‘เเห่ะๆ ขอโทษที่ขัดนะคะ งั้นเชิญนายท่านเเนะนำตัวหมากม้าต่อเลยค่ะ ‘

ทว่า ทั้งคู่ก็ไม่รู้เลย ว่าการสนทนาเกี่ยวกับคุณไอริซ เราทำขึ้นมาเพื่อบีบให้องค์ชายลืมไปว่าประโยคที่คุยกันก่อนหน้านี้สิ้นสุดลงที่ตรงไหน

พอเราบอกข้ามให้เเนะนำ’ม้า’ต่อ เเทนที่จะเเนะนำ’เรือ’ให้จบ รีเกลกลับไม่รู้สึกตัว

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงจะเเกล้งทำเป็นเดินไม่เก่ง เเต่องค์ชายกลับสามารถเดินหมาก’เรือ’เพื่อกินหมากตัวอื่นได้ ทั้งๆที่นายท่านยังไม่ได้บอกวิธีกินของมันเลย

ดังนั้น ปรากฎการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า มันจึงสามารถอธิบายได้เเค่อย่างเดียว

“เฮ้อ…ตั้งเเต่เมื่อไหร่กันเนี่ย ?”

รีเกลกุมขมับเเล้วส่ายหัว

“เป็นเเผนที่ชาญฉลาด สมเเล้วที่เป็นมาเคียของผม”

นายท่านชม เเต่เราก็ไม่ดีใจหรอกค่ะ

“ม้วนผมเล่นอีกเเล้ว..”

ยุ่งน่า ! ก็คนมันอายนี่นา ช่วยอย่าชมเราด้วยใบหน้าซื่อๆเเบบนั้นจะได้ไหม !?

“ฮ่าๆ เข้าใจเเล้วๆ พวกเธอนี่มันประมาทไม่ได้เลยจริงๆ”

มาคราวนี้ องค์ชายที่ยิ้มอย่างอบอุ่นมาโดยตลอดก็ค่อยๆเปลี่ยนท่าที

“ชนะเเล้ว รอบนี้พวกเธอชนะ…”

ดวงเนตรสีมรกตหรี่ลง ริมฝีปากฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

จากองค์ชายที่อ่อนโยนอย่างใสซื่อ มาตอนนี้เขาคือองค์ชายที่ดูกร้านโลกอย่างน่าประหลาด

“ชื่อของเธอคือมาเคียสิน่ะ”

“ใช่เเล้วค่ะ !”

รีเกลยักไหล่เล็กน้อย ก่อนที่จะถามเราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มปลอมๆ

“มีอะไรจะถามผมรึเปล่า ?”

“เเน่นอนว่ามีอยู่เเล้วค่ะ !”

เรายิ้มตอบจากนั้นก็เคาะลงบนหมาก’คิง’ของรีเกล

“รุกฆาตรค่ะ คุณคือผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนพวกเราสินะคะ องค์ชายรีเกล ?”

— หลังจากที่ได้ยินคำถามของเรา รีเกลก็ไม่เอ่ยคำพูดใดๆ นอกเสียจากพยักหน้าเบาๆเเล้วฉีกยิ้มกว้าง

“ส่วนทางนั้นก็สองคนเลยสิน่ะ จะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ”

“นั่นสินะคะ”

ฮ่าๆๆๆๆ

ฮุๆๆๆๆๆ

เราทั้งคู่หัวเราะข่มใส่กันเเละกัน

โดยที่นายท่านมองพวกเราด้วยสายตาเอือมระอา

“ช่วยเลิกเก๊กกันเเล้วเข้าประเด็นได้รึยัง หลังจบงานนี้พวกเราทั้งคู่มีธุระสำคัญรออยู่น่ะ”

“อะ อึก ! นายท่านคนบ้า !!!”

ได้เเต่ตอบกลับนายท่านด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำ

พอรีเกลหัวเราะตัวเราที่เป็นเเบบนั้น มันก็ทำให้เราเกลียดความตรงไปตรงมาของนายท่านซ่ะเหลือเกิน

“ไม่หรอก ถ้าตรงไปตรงมาจริง ผมคงพูดทำนองว่าอยาก*** กับเธอจัง ไม่ก็คืนนี้จะ *** จนเช้าเลย”

“ฮ่าๆๆ พวกเธอสองคนนี้น่าสนใจจริงๆด้วย”

“……………….”

หลังจากที่ล้อเล่นกันเสร็จ มันก็ได้เวลาจริงจังกันซักที

“มาเริ่มกันเลยดีไหมค่ะ องค์ชาย ?”

“เรียกรีเกลเฉยๆก็ได้”

ว่าเเล้วเราทั้งคู่ก็มองหน้ากันจนเเทบจะเกิดประกายไฟขึ้นมาระหว่างพวกเราทั้งสองฝ่าย

“มิตรหรือศัตรู ?”

“พวกเธอคืออย่างไหนกันเเน่ ? “

การเจรจาระหว่างผู้กลับชาติมาเกิดทั้งสองฝ่ายจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยประการฉะนี้ค่ะ