ชีวิตของคนเรานี่มันช่างไร้ซึ่งความเเน่นอนซ่ะเหลือเกินค่ะ

หลังจากที่ถูกคุณทรัคซังชน รู้ตัวอีกทีก็ถูกส่งมาเกิดใหม่จนได้

เเถมโลกที่เรามาเกิดใหม่ มันดันเป็นโลกในเกม 18+ หรือที่เรียกกันว่า H – Game อีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ชื่อของเกมๆ มันก็คือ ‘อะจึ๋ยๆ ฮาเร็มเเฟนตาซี ของผู้กล้าสามัญชน สู่หนทางเเห่งราชาฮาเร็ม ณ ประเทศ อะจึ๋ยๆสุดขอบโลก’

เเค่ชื่อก็บ่งบอกถึงความอีปิคในหลายๆความหมายเเล้วค่ะ

ทั้งๆการใช้คำว่า ‘อะจึ๋ยๆ’ ฟุ่มเฟื่อย เเถมยังตัวเกมที่กินสเปคคอมมากๆเนื่องจากตัวละครสาวที่จีบได้มีให้เลือกไม่ต่ำกว่า 100 คน

เเถมเนื้อเรื่องยังเเยกย่อยออกไปเป็นจำนวนมหาศาล ทั้งรูทหลักเเละรูทรอง

นอกจากนั้นมันก็ยังอุตส่าห์มีระบบกาชาให้ใช้ หลังจากที่ซื้อเกมตัวเต็มไปเเล้วอีกด้วย

ช่างเป็นการกระทำที่หน้าเลือดซ่ะเหลือเกินค่ะ ไอ้เจ้าบริษัทสร้างเกมงี่เง่านั่น

เเต่ถึงอย่างงั้น พวกโอตาคุผู้ชายหลายๆคนก็ยินดีเปย์เพื่อซื้อคอสตูมย์สวยๆให้ตัวละครที่ชอบ

อืม…เอาเข้าจริงๆเเล้ว โดยภาพรวมถ้าตัดตรงจุดนั้นออกไปได้ เนื้อเรื่องของเกมนี้ก็ค่อนข้างดี มีความดาร์คนิดหน่อย สมกับที่เป็นเกมเเนว 18+

ทางด้านกราฟิคนั้นดีเยี่ยม ระบบเกมก็ใช้ได้

เซ็ตติ้งของโลก มันคือโลกเเฟนตาซีที่ยังมีระบอบการปกครองเเบบกษัตริย์-ขุนนาง

เผ่าพันธุ์ต่างๆนั้นมีมากมาย ไม่ว่าจะเอลฟ์ ดรอฟว์ มนุษย์ เเละเผ่าปีศาจ

โดยเนื้อเรื่องหลัก มันก็จะเกี่ยวกับ ตัวเอกที่เป็นสามัญชนเเล้วไปเรียนในโรงเรียนของขุนนางเพราะตัวเขามีพลังเวทย์มหาศาลจนได้รับทุนสนับสนุนจากราชวงศ์

เเม้ช่วงเเรกชีวิตของเขาจะเต็มไปด้วยความยากลำบากเพราะโดนพวกขุนนางกลั่นเเกล้ง เเต่หลังจากนั้นเขาก็เริ่มปักธงใส่พวกสาวๆลูกขุนนาง

พอพวกเธอหลงรักเเละให้การสนับสนุน ชีวิตของเขาก็จะค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ ประกอบกับการบุกจู่โจมของเผ่าปีศาจที่เป็นศัตรูกับพวกมนุษย์ มันก็ทำให้เขามีโอกาสได้สร้างผลงาน

เพราะหลังจากทำภารกิจปราบเผ่าปีศาจสำเร็จหลายๆครั้ง พระเอกของเกมก็จะได้รับการพระราชทานยศจากองค์ราชาทำให้เขามีสิทธิในการสู่ขอสาวๆเเต่งงานเเล้วสร้างฮาเร็มของตนขึ้นมา

พอเวลาผ่านไปเรื่อย พระเอกก็ต้องปราบจอมมารที่เหลืออยู่ทั้ง 6 ตนทิ้งเพื่อนำพาฮาเร็มของตนไปสู่ฉากจบเเบบ Happy Ending

ถ้าทำสำเร็จก็จบสวย พระเอกสร้างครอบครัวกับสาวๆเเล้วใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข

เเต่ถ้าทำไม่สำเร็จก็ Bad End พระเอกจะต้องตาย เเถมสาวๆยังถูกพวกขุนนางไม่ก็พวกปีศาจ NTR ไปข่มขืนจนท้องอีกด้วย

เป็นตอนจบที่น่าอนาถใจเเละชวนให้ปวดใจมากๆค่ะ

ส่วนสาเหตุที่ตัวเรารู้เกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆในโลกนี้ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงเเละไม่น่าจะเล่นเกมเเบบนี้ มันเป็นเพราะว่าหนึ่งในทีมงานที่ช่วยสร้างฉาก CG ต่างๆ มันก็คือตัวเราผู้นี้นี่เเหล่ะค่ะ

เพราะงั้นก่อนจะสร้างฉากวาบหวิวพาขึ้นสวรรค์เหล่านั้นได้ ตัวเราก็ต้องทำความเข้าใจกับเนื้อเรื่องเสียก่อนเป็นธรรมดา

เฮ้อ…เเต่ใครจะไปคิดกันล่ะค่ะว่า บั้นปลายชีวิตของเราเเค่ถูกทรัคซังชนตาย มันจะยังไม่พอ

ตัวเราดันโดนส่งมาเกิดใหม่เเบบงงๆใน H – Game ที่ตัวเองมีส่วนในการสร้างอีก

เเล้วก็ๆ นอกจากจะมาอยู่ในโลกที่อันตรายพรรคนั้นเเล้ว ตัวเรายังมาเกิดใหม่เป็นตัวละครที่โดนปักธงตายไปก่อนตั้งเเต่เนื้อเรื่องยังไม่เริ่ม

เป็นตัวละครอันเเสนน่าสงสารที่ถูกกล่าวถึงในเรื่องช่วงหนึ่ง เเม้ว่าจะตายไปนานเเล้วก็ตาม

— มาเคีย สวอน อัลเฟอุส

นั่นคือชื่อของเราค่ะ

จอมมารคนที่ 7 ซึ่งถูกจอมมารคนอื่นสังหารทิ้งตั้งเเต่ยังอายุเเค่ 13 ปี เนื่องจากพวกเขาหวาดกลัวพลังเวทย์อันมหาศาลของตัวเราที่คาดคะเนกันว่าจะเเข็งเเกร่งที่สุดในโลก

ทว่า จริงๆเเล้วก่อนที่ 1 ใน 7 จอมมารอย่างจอมมารผู้เหี้ยมโหด….จอมมารอัลเฟอุสจะสังหารเรา

ในหมู่บ้านปีศาจที่เราถือกำเนิดขึ้นมา พวกเขาก็เกรงกลัวพลังของตัวเรามาตั้งเเต่เป็นทารกเเล้ว

ซึ่งสิ่งที่พวกคนในหมู่บ้านทำกับเรามันช่างโหดร้ายซ่ะเหลือเกิน

ทั้งตัดหางเเละเขาที่เป็นศูนย์รวมพลังเวทย์ เเถมยังตัดปีกทิ้งทำให้บินหนีไปไหนไม่ได้

นอกจากนั้นก็ยังกักขังตัวเราอยู่เเต่ในห้องมืดๆเเล้วให้กินอาหารเหลือๆตั้งเเต่ยังเป็นเด็ก

เป็นชีวิตที่ยากลำบากเเละโรยรา ตัวเราในตอนนั้นสามารถที่จะตายได้ทุกเมื่อ

เเม้จะมีความทรงจำจากในชาติก่อนติดตัวมาบ้าง เเต่ทันทีที่เกิดมา พวกเขาก็ทำร้ายเราเเล้วนำเราไปกักขังในห้องมืดๆโดยทันที

พอเป็นเเบบนั้นเเล้ว ต่อให้มีความรู้มากเเค่ไหน เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

เราได้เเต่อยู่ในห้องมืดๆอย่างเดียวดาย ไร้ซึ่งเเสงสว่าง

รอคอยวันตายไปเรื่อยๆอย่างไร้ความหวัง

ความรู้สึกในตอนนั้น มันช่างทุกข์ทรมานเเละชวนให้อึดอัด

เเถมอยากตายก็ทำไม่ได้อีก เพราะการอดอาหารหรือกลั้นหายใจคือสิ่งที่ทรมานยิ่งกว่าความตายค่ะ

เเล้วเพราะเป็นเเบบนั้น เราที่ไม่มีทางเลือกจึงรอเวลาจนกระทั่งอายุครบ 13 ปี เพื่อที่เราจะได้หาโอกาสเเอบหนีออกมา

เราได้ตั้งเป้าเอาไว้ว่า เราจะหนีออกจากหมู่บ้านในวันที่จอมมารอัลเฟอุสบุกมาทำลายหมู่บ้านๆพร้อมๆกับฆ่าเราทิ้ง หลังจากที่เขาได้รับคำทำนายว่าจะมีจอมมารที่เเกร่งกล้าเกิดขึ้นมาในหมู่บ้านนี้เเล้วตามมาสังหารตน

สาเหตุที่เขามาฆ่าเราหลักๆมันก็เพราะคำทำนาย

ส่วนสาเหตุที่คนในหมู่บ้านเก็บเราเอาไว้ มันก็เพราะพวกเขาคิดว่าตัวเราที่สูญเสียงพลังเวทย์เเต่กลับมีดวงตาวิเศษอย่าง ‘เนตรวินิจฉัย’ จะใช้ประโยชน์ได้

เนตรวินิจฉัยก็คือดวงตาวิเศษที่ใช้มองค่าสเตตัสต่างๆในโลกใบนี้ค่ะ

อารมณ์ก็เหมือนกับในเกมที่ถ้าอยากดูสเตตัสของตัวเอง เเค่กดคลิกหน้าต่างก็จะโผล่ขึ้นมา

เพียงเเต่พลังของเนตรวินิจฉัยก็จะดีกว่าตรงที่ ตัวเราสามารถส่องดูค่าสเตตัสคนอื่นได้นั่นเอง

จะว่าไงดีล่ะ

เพราะความโลภที่เสียดายดวงตาของเราล่ะมั้ง หมู่บ้านเเห่งนี้ถึงได้ถูกทำลาย

ถ้าฆ่าเราไปตั้งเเต่เเรก จอมมารอัลเฟอุส ก็คงไม่บุกเเล้วเเท้ๆ

เฮ้อ เเต่ก็เพราะเเบบนั้นเเหล่ะ เราเลยมีโอกาสหนีรอดออกมาได้

 

“ทุกคน ! จับมันเอาไว้ !!!”

 

— ในวันที่การป้องกันหล่ะหลวมเพราะจอมมารบุกมาทำลายหมู่บ้าน

เราอาศัยโอกาสที่ห้องขังของเราโดนลูกหลงจากการโจมตีเเล้วเกิดรูโหว่เพื่อทำการหนีออกมา

“ฮึบ !”

เราลากร่างที่สะบักสะบอมเเถมยังอ่อนเเรงไปตามป่าเขาที่อยู่ไม่ไกล

วิ่งๆๆ วิ่งหนีต่อไปเรื่อยๆให้ไกลที่สุดอย่างไร้จุดหมาย

เเต่ในท้ายที่สุด ตัวเราซึ่งได้ทานข้าวเเค่วันล่ะมื้อก็มาถึงขีดจำกัด

“ไม่ไหวเเล้ว….”

เราทรุดร่างลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวเเรงเเล้วรอความตายอยู่ตรงนั้น

หนังตาปิดสนิท จากนั้นก็ผลอยหลับไปเอง เเม้ว่าจะพยายามฝืนเเล้วก็ตาม

ทว่า พอตื่นขึ้นมาอีกที สถานที่เเห่งนั้นกลับไม่ใช่โลกหลังความตาย

สถานที่ที่เราถูกย้ายมา มันดันกลายเป็นโรงค้าทาสของมนุษย์ซ่ะอย่างงั้น

ดูเหมือนว่าพวกพ่อค้าทาสที่เป็นมนุษย์จะมาเจอเรานอนสลบอยู่กลางป่า พวกเขาก็เลยจับตัวเรามาขายเป็นทาสซ่ะเลย

เพราะตัวเราในตอนนี้ไม่เหลือลักษณะของเผ่าปีศาจซักเท่าไหร่ หางก็ขาด เขาก็ถูกตัด เเถมปีกยังไม่มี

พอพรากสิ่งสำคัญเหล่านั้นไปตั้งเเต่ยังเป็นทารก ร่างกายที่เยาววัยก็ซ่อมเเซมส่วนที่เสียหาญได้ดีจนตอนนี้รอยเเผลพวกนั้นหายไปหมดเเล้ว

พอส่องกระจกดู เราถึงได้รู้ว่าตัวเราในตอนนี้หน้าตาคล้ายกับมนุษย์มากๆ

“..นะ นี่มัน ?”

เด็กสาวร่างเล็กผู้มีผิวขาวกายสีขาวบริสุทธิ์ราวกับหิมะ

ทั้งส่วนสูงที่ไม่มากเเละหน้าอกที่เเบนราบ เเสดงให้เห็นถึงความเป็นโลลิที่พวกหมีๆบางคนต่างชื่นชอบ

เเถมผมสีเงินก็ยังยาวสลวยเเละลื่นมือราวกับผ้าไหม

ยิ่งไปกว่านั้นดวงเนตรสีทับทิมยังงดงามราวกับอัญมณี

ด้วยเหตุนี้เองเราจึงถูกนำไปขายในตลาดค้าทาสในราคาปานกลางที่ไม่ถูกจนเกินไป เเม้ว่าผู้คนจะไม่นิยมเอาพวกปีศาจสาวๆไปเป็นทาสกามก็ตาม

พูดเองก็ยังไงอยู่ เเต่ตอนที่เราอยู่ในโรงค้าทาส เราก็คงต้องยอมรับจริงๆนั่นเเหล่ะว่าเพราะมีหน้าตาเเบบนี้ ตัวเราเลยกลายเป็นทาสกามไปซ่ะเเล้ว

เเน่นอนว่าเราก็คงไม่ขัดคืน เพราะพวกเขาใช้ปลอกคอทาสกับเราอยู่

ปลอกคอทาสคืออุปกรณ์เวทมนต์ที่ใช้เวทย์คำสาปร้ายเเรงบังคับให้ทาสฟังคำสั่งของเจ้านาย หากขัดขืนจะต้องทุกข์ทรมาน คำสาปจะทำให้ทาสทุกข์ทรมานราวกับตายทั้งเป็น

เพราะงั้นตัวเราที่รู้ว่าสู้ไปก็เปล่าประโยชน์จึงไม่คิดจะขัดขืน

เราทำตัวเรียบร้อยอยู่ในกรงเเล้วรอให้ซักวันมีคนดีๆมารับเราไปเป็นทาส

จะว่าไงดี ชีวิตของเราในตอนนี้ไม่เหลือะไรจะให้เสียอีกเเล้วล่ะมั้ง

ทั้งถูกพรากหลายสิ่งหลายอย่างมาเป็นเวลา 13 ปี เเถมตอนนี้ยังต้องเสียศักดิ์ศรีโดยการถูกจับเเก้ผ้าเเล้วนั่งเงียบๆอยู่ในกรง

ไม่มีศักดิ์ศรีใดๆเหลืออยู่ ไม่มีความสุดใดๆหลงเหลือในชีวิตอีกเเล้ว

สิ่งเดียวที่ไม่ต้องการคือความตายอันทุกข์ทรมาน…นั่นล่ะคือความรู้สึกของเราในตอนนี้

“อ๊ะ !”

ท่ามกลางวันคืนที่ผ่านไปพร้อมๆกับลุ้นว่าจะมีคนดีๆมาซื้อเราไปรึเปล่าหรือจะต้องตายอย่างเดียวดายอยู่ที่นี่

ในวันนั้น…วันที่เรานั่งรอความตายอยู่ในกรงขัง

‘เนตรวินิจฉัย’ ของเราก็บังเอิญไปตรวจเจอสเตตัสของชายผมดำหน้าตาดูดีเเถมยังเเต่งตัวราวกับขุนนางคนหนึ่งซึ่งเด่นผ่านหน้าเราพอดี

 

ชื่อ : ยูลิอุส ฮาว ดูรัมเบิก (มุราชากิ ยูกิ)

อาชีพ : นักดาบเวทย์

ฉายะ : รูคกี้อัจฉริยะ , ผู้สังหารมังกร, ผู้กลับชาติมาเกิด

 

ทันทีที่อ่านถึงเเค่นั้น ยังไม่ได้ไปต่อถึงค่าสเตตัสซึ่งมีเเต่ค่าที่เยอะเเยะเว่อวังเต็มไปหมด เราก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาคือผู้กลับชาติมาเกิด

เเถมยังเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกับเราอีกด้วย

“เอ่อ…ขอโทษนะคะ”

เพราะงั้นก็เลยทักทายด้วยภาษาญี่ปุ่นไปซ่ะเลย

“คุณชื่อจริงชื่อ ยูกิ ใช่ไหมค่ะ ?”

” ภาษานี่มัน !?”

ตอนเเรกที่ได้ยิน เขาก็เเสดงท่าทีตกใจอกตกใจยกใหญ่

เเต่พอเราอธิบายเรื่องราวต่างๆให้ฟัง ทั้งเรื่องความเป็นมาของเรารวมไปถึงเรื่องราวของโลกใบนี้ เขาก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“อย่างงี้นี่เอง เพราะมี ‘เนตรวินิจฉัย’สิน่ะ เธอถึงเห็นค่าสเตตัสของผมได้”

จากที่คุยกันมันทำให้เรารู้ว่าเขาก็ถูกทรัคซังชนตายมาเหมือนกัน

ให้ตายเถอะ เป็นคุณทรัคซังที่สร้างปัญหามากๆค่ะ

ดูเหมือนเขาจะยังไม่รู้ว่าโลกที่พวกเราอยู่ มันก็คือโลกของ H – Game เเถมร่างที่เขามาเกิดใหม่ยังมีส่วนสำคัญกับเนื้อเรื่อง

— ยูลิอุส ฮาว ดูรัมเบิก คือชายที่อยู่ตรงหน้าเราเเละเป็นหนึ่งในตัวละครของเกมที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอกนั่นเองค่ะ

“อืม…อย่างงี้นี่เอง เข้าใจล่ะ”

พอคุยกันมากๆเข้า เขาก็ตัดสินใจอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

“เห็นเเก่ที่เป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกัน เพราะงั้นฉันจะช่วยเธอเอง !”

ค่ะ หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เราเลยได้ที่ซุกหัวนอน เเถมด้วยนายท่านคนใหม่เรียบร้อยค่ะ

 

 

.

.

.

.

.

“มาเคียยยยยย ขอกอดหน่อยยยยยยย”

อืม หลังจากนั้นชีวิตของเราก็พลิกโผในเเบบที่คาดไม่ถึงเลย

นอกจากนายท่านจะให้ที่อยู่เเถมด้วยอาหารครบ 3 มื้อ รวมไปถึงเสื้อผ้าต่างๆนาๆ

นายท่านยังดูเเลเเละเอาใจใส่ตัวเราที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิดอย่างดีเยี่ยม

ดีมากๆ จนบางทีก็คิดว่าดีเกินไปจนน่ารำคาญเลยล่ะค่ะ

“อุ๊ !”

อยู่ๆ นายท่านก็อุ้มเราไปกอดเฉยเลย

เเถมเพราะเราตัวเล็กก็เลยไม่มีเเรงขัดขืนเเม้เเต่น้อย

“เอ่อ คือว่า…ตอนนี้กำลังทำความสะอาดห้องอยู่นะคะ”

“อ้อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ไม่เป็นไร..เอ้า Clean !”

พูดจบนายท่านก็ร่ายเวทย์ Clean ..เวทย์ทำความสะอาดที่จัดการสิ่งสกปรกจนหมดสิ้น

เเถมยังร่ายเเบบสั้นๆ โดยไม่ต้องมีบทร่ายอย่างที่คนปกติเขาต้องพูดกันก่อนอีกด้วย

เพียงพริบตา งานที่เราต้องทำประจำวันก็หายไปหมดเกลี้ยงเลยค่ะ

ชิ ! เเบบนี้ก็ไม่มีข้ออ้างหนีเเล้วสิค่ะ

“อื้มมม ยังน่าย้วยไม่เปลี่ยนเลย หุฟุๆ”

อย่าเอาเเก้มสากๆมาถูสิค่ะ เดี๋ยวเเก้มของเราก็เเดงกันพอดี

จะว่าไปตั้งเเต่เมื่อไหร่กันน่ะที่นายท่านหัวเราะยังกับตาลุงเเบบเนี๊ยะ

“ฮ่า…วันนี้เหนื่อยชะมัด”

“ค่ะ..ลำบากหน่อยนะคะ”

นายท่านนั่งอยู่บนโซฟเเล้วกอดเราเอาไว้เเน่น

ถึงจะไม่ได้เกลียดที่ต้องทำเเบบนี้ เเต่อย่างน้อยช่วยไปอาบน้ำก่อนที่จะทำเเบบนี้ก็ดีค่ะ

“นายท่านอายุตั้ง 16 ไม่ใช่เด็กๆเเล้วนะคะ เลิกทำอะไรเเบบนี้ซ่ะทีเถอะค่ะ”

“งั้นต้องทำอย่างอื่นที่เป็นผู้ใหญ่กว่านี้สิน่ะ—“

“ไม่เป็นไรค่ะ ! ชะ ชะ เชิญกอดต่อตามสบายได้เลยเจ้าค่ะ !!!”

ชิ ! ไอ้เจ้าโลลิค่อนนี่

“อืม..เหมือนได้ยินเสียงใครซักคนเดาะลิ้นเลยเเฮะ”

“เหนื่อยมาทั้งวันคงจะหูฝาดเเน่ๆค่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะไปชงชามาให้ ระหว่างนี้ก็พัก–“

“ไม่เอา”

ชิ !

“เมื่อกี้เดาะลิ้นสิน่ะ ?”

“หูฝาดค่ะ หูฝาด”

เเย่ล่ะ เเบบนี้เเย่เเน่ๆค่ะ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีเอาซ่ะเลย

ข้ออ้างที่ว่าจะทำความสะอาดบ้านโดนไอ้หมอนี่จัดการไปซ่ะเเล้ว

นายท่านพึ่งกลับมาจากโรงเรียนเหนื่อยๆคงต้องการอะไรซักอย่างเพื่อช่วยฟื้นฟูกำลังใจ

สำหรับวัยรุ่นกลัดมันเเล้ว สิ่งที่ช่วยเยียวยาหัวใจของพวกเขาได้ มันจะต้องเป็นเรื่องเเบบนั้น ….มันต้องเป็นเรื่องอย่างว่าเเน่ๆค่ะ

— พอนึกถึงความทรงจำอันดำมืดในวันนั้นได้ เราก็รู้สึกว่าอุณหภูมิใบหน้าของตัวเองมันลดต่ำลงนิดหน่อย

ทั้งๆที่สัปดาห์เเรกยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษดีอยู่เเท้ๆ

เเต่พอผ่านไปได้ 7 วัน หางของนายท่านก็โผล่ขึ้นมาเเบบยาวเฟื้อย

เเถมวิธีการที่ใช้ยังชั่วร้ายมากๆ

“ชิ !”

ไอ้การเเอบใส่เหล้าลงไปในเครื่องดื่มจนเราเผลอทำตามใจตัวเอง ทำให้สุดท้ายรู้ตัวอีกทีก็ไปตื่นที่เตียงนอนของนายท่าน

เราไม่มีทางลืมความรู้สึกตอนที่เห็นผ้าปูที่นอนชื้นๆเเละหยดเลือดที่ซึมอยู่เเน่ๆค่ะ

นอกจากจะไร้ความโรมันติคเเล้ว มันยังเป็นการทำให้เราสมยอมด้วยวิธีที่โหดร้ายสุดๆ

ถึงความทรงจำจะเลือนราง เเต่วันนั้นเราต้องพูดเรื่องน่าอายออกไปเเล้วเเน่ๆ

เราประมาทเกินไปจริงๆ ไม่น่าเลยค่ะ

ลืมคิดไปเลยว่า สาเหตุที่วัยรุ่นอย่างเขาจะไปร้านค้าทาส มันจะมีวัตถุประสงค์เเค่อย่างเดียว

“อะ เอ่อ คือว่า..นายท่านค่ะ”

“มีอะไรหรอ มาเคีย ?”

“คือตรงนั้น…มันโดนอยู่…”

เเถมเรากำลังนั่งตักอยู่ด้วย เป็นความรู้สึกที่ขอล่ะไว้ในฐานที่เข้าใจค่ะ

พรึ่บ !

“อ๊ะ ! อยู่ดีๆก็ไฟดับเฉยเลย”

“อ่า….เเต่ยังดีอยู่ที่ตอนนี้ยังไม่ค่ำ”

ทว่า เพราะปิดหน้าต่างจนหมด ห้องนั่งเล่นที่พวกเราอยู่มันเลยมืดสนิท

ซวบ !

เเถมเสียงบางอย่างที่หล่นลงบนพื้น รวมไปถึงลมที่พัดโกรกช่วงล่างมากขึ้น มันก็ทำให้เรารู้สึกใจคอไม่ค่อยดี

“คะ คะ คือว่า นายท่านค่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ถ้าข้าวเย็นผมกะว่าจะไปกินกับเธอที่ร้านเเถวนี้”

“ตะ ตะ เเต่ว่าเราเป็นทาสน่ะ เพราะงั้นให้เราเตรียมข้าวเย็น—“

“ไม่เป็นไร กินสดๆเลยก็ได้”

อุหวา รุกเเบบดื้อรั้นอีกเเล้ว ไม่ยอมฟังเหตุผลเลยจริงๆ ไอ้เจ้าโลลิค่อนนี่

“ยังไม่ได้ซื้อ—“

“ถ้าอันนั้นล่ะก็ ซื้่อเตรียมมาเรียบร้อย กว่าจะหาขนาดที่พอดีเจอก็เล่นเอาลำบากเลยทีเดียว”

เอิ่ม…ใช่เรื่องที่น่าพูดอย่างภูมิใจไหมเนี่ย ?

“เพราะงั้นเเล้ว—“

“เดี๋ยวก่อนค่ะ !”

ในเมื่อพยายามสู้จนหยดสุดท้ายไม่ได้ผล เราก็ต้องพยายามลดความเสียหายให้มากที่สุด

“ตอนนี้เตรียมน้ำร้อนไว้ให้เเล้วค่ะ”

“……….”

“ดะ ดะ เดี๋ยวเราถูหลังให้เจ้าค่ะ !”

ควับ !

โดยที่นายท่านไม่ตอบหรือพูดอะไรออกมา ตัวเราที่เบาหวิวก็โดนนายท่านอุ้มเข้าห้องน้ำโดยทันที

เเกร๊ก ….

เเละเเล้วประตูห้องน้ำก็ปิดลงพร้อมกับเสียงล็อคประตูที่ดังขึ้น

หลังจากนั้นเสียงน้ำในอ่างกระฉอกก็ดังต่อเนื่องในวินาทีถัดมา

 

 

 

— บันทึกประจำวันของมาเคีย—

มาเคีย : สุดท้ายก็ลืมกินข้าวเย็นไปจนได้ นายท่านคนโกหก !

ยูลิอุส : โทษที พอดีเพลินไปหน่อย