เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 760 ไห่หรงเทียน เราหย่ากันเถอะ!
บทที่ 760 ไห่หรงเทียน เราหย่ากันเถอะ!
ยามค่ำคืน
ในลานเล็ก ๆ ของบ้านหลังหนึ่งในตรอกอวี๋ชู่
เจี๋ยไห่เสียจัดการเก็บกวาดจนทั่วทุกซอกทุกมุม
เธอจัดเตรียมโต๊ะเล็ก ๆ ตัวหนึ่งไว้ในลานบ้าน พร้อมกับวางเก้าอี้ตัวเล็กไว้เคียงข้าง
ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในสวน เพลิดเพลินกับสายลมที่พัดโชยมา
ฤดูร้อนปีนี้ดูจะร้อนอบอ้าวเป็นพิเศษ ลานบ้านไม่มีพัดลม แค่ขยับตัวก็เหงื่อออกแล้ว
โชคดีที่หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน อากาศในลานบ้านก็เย็นสบายขึ้นมาก
เจี๋ยไห่เสียจิบชาอย่างสบายใจ บนโต๊ะข้าง ๆ วางวิทยุไว้
ขณะนี้วิทยุกำลังเล่นละครวิทยุเรื่อง ‘เมืองฮาร์บินใต้เงามืด’
ขณะที่เจี๋ยไห่เสียกำลังฟังอย่างเพลิดเพลิน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เจี๋ยไห่เสียคิดว่าเป็นเจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิงมาหา จึงลุกขึ้นไปเปิดประตู
เธอพูดไปพลางเดินไปพลางว่า “ฟ้ามืดขนาดนี้แล้ว พวกเธอสองคนมาที่นี่ทำไมเหรอ?!”
“หว่านหว่าน เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาลควรจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านนะ จะห่วงอะไรกับหญิงแก่อย่างฉันนัก…”
ยังไม่ทันพูดจบประโยค เธอก็เปิดประตูออก
เจี๋ยไห่เสียเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ตกตะลึง
เป็นไห่หรงเทียน
เพียงไม่กี่วัน ไห่หรงเทียนดูซูบผอมลงมาก เคราสีดำขึ้นอยู่เต็มคาง
เจี๋ยไห่เสียรู้เรื่องที่เขาถูกพักงานแล้ว เธอจึงเงียบไป ก่อนจะหลีกทางให้เขาเข้ามา
ไห่หรงเทียนเดินเข้ามา มองดูการจัดแต่งในลานบ้านและร่องรอยแห่งความทรงจำ
“ลานบ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย!”
เจี๋ยไห่เสียส่ายหน้า “ไม่หรอก มันเปลี่ยนไปแล้ว คุณตาไม่อยู่ที่นี่แล้ว!”
ไห่หรงเทียนนิ่งเงียบไป
ทั้งสองคนนั่งลงที่ลานบ้าน เจี๋ยไห่เสียถามขึ้นว่า “ได้ยินว่าคุณถูกพักงาน มันร้ายแรงมากไหม?”
ไห่หรงเทียนไม่ตอบคำถาม แต่กลับจ้องมองใบหน้าของเจี๋ยไห่เสีย
“ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นผมทำผิดเอง!”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้น “ผมก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมครั้งแรกที่เห็นเฉียวเหลียนเฉิงถึงได้รู้สึกถูกชะตา”
“เหมือนกับได้เห็นลูกชายของเรา!”
แน่นอนว่าสำหรับไห่หรงเทียนแล้ว ไห่จิ่งลูกชายของเขาคือความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต
ดังนั้น ทุกครั้งที่พูดถึงไห่จิ่ง เขามักจะพูดถึงด้วยความภาคภูมิใจ
ไห่หรงเทียนพูดต่อ “ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับเรา ผมแค่รู้สึกอยากดึงเขาเข้ามาอยู่ใต้ปีกของผม และคอยสั่งสอนเขาให้ดี!”
“ตอนนั้นผมคิดว่าเขาคือคนที่ฟ้าส่งมาให้ มันช่างเป็นเหมือนกับโชคชะตา!”
เจี๋ยไห่เสียยิ้มอย่างขมขื่น “คอยสั่งสอน? น่าจะเรียกว่าการฝึกมากกว่านะ!”
“คุณคงจะเตรียมหลอมเขาให้เป็นดาบเหล็กกล้าด้วยการตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”
“เหมือนกับที่คุณเคยฝึกลูกชายของเราไง!”
ไห่หรงเทียนหัวเราะเบา ๆ “ใช่ แต่ผมคิดว่ามันคุ้มค่า ชายชาตรีควรพึ่งพาตนเอง ผู้ชายควรผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงเพื่อที่จะเติบโตขึ้น!”
“แบบนี้ถึงจะประสบความสำเร็จได้!”
เจี๋ยไห่เสียเงียบงัน ไม่มีอะไรจะพูด สำหรับเรื่องการเลี้ยงดูลูกชาย ถึงเธอจะรู้สึกสงสารลูก แต่เธอก็เห็นด้วยกับมุมมองของสามี
ไห่หรงเทียนพูดต่อว่า “สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็คือ เขาจะเจอเรื่องราวมากมายหลังจากนั้น ทั้งถูกแจ้งความ ถูกพักงาน เข้าคุก แล้วยังฆ่าคนอีก!”
“ตอนนั้นผมโกรธจนหน้ามืด คิดอะไรไม่ออก แต่ที่รู้สึกมากกว่าคือความเสียดาย!”
เจี๋ยไห่เสียรับช่วงต่อ “คุณคิดว่าเฉียวเหลียนเฉิงไม่ควรเป็นคนแบบนี้ จากนั้นพอสืบหาความจริงก็พบว่าทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากเขาแต่งงาน”
“คุณจึงโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะเจียงหว่าน คิดว่าเฉียวเหลียนเฉิงถูกเจียงหว่านชักนำให้เดินทางผิด!”
“คุณไม่ได้สืบหาต้นตอของปัญหา และตามืดบอดมองข้ามความจริงไป!”
ไห่หรงเทียนยิ้มอย่างขมขื่น “ใช่ ตอนที่พ่อชื่นชอบเจียงหว่าน ผมยังไม่อยากเชื่อเลย!”
“ผมคิดว่าพ่อแก่แล้ว จึงสายตาฝ้าฟางมองอะไรไม่ชัดเจน!
“แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ลูกสาวจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังทุกสิ่งทุกอย่าง!”
จริง ๆ แล้วก็มีสัญญาณเตือนมาตั้งแต่แรกแล้ว ไห่หนิงซวงพยายามทำร้ายเฉียวเหลียนเฉิงโดยไม่ลังเลมาตลอด
ทำไมถึงเป็นเธอ การแก้ตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า น่าจะทำให้ไห่หรงเทียนเอะใจบ้าง
แต่ไม่เลย เขาไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลย!
เขามีเพียงความคิดที่ยึดติด และอคติเท่านั้น
เจี๋ยไห่เสียถอนหายใจเบา “คุณไม่ควรมาหาฉัน แต่ควรไปหาเฉียวเหลียนเฉิงกับเจียงหว่าน คุณยังติดค้างคำขอโทษพวกเด็ก ๆ อยู่!”
ไห่หรงเทียนส่ายหน้า เขาจะไม่ยอมก้มหัวหรอก!
เจี๋ยไห่เสียถาม “แล้วคดีของไห่หนิงซวงเป็นยังไงบ้าง?”
ไห่หรงเทียนตอบ “เธอสารภาพผิดบางข้อหา แต่เธออ้างว่าเฉินผิงเป็นคนวางแผนเพื่อใส่ร้ายเฉียวเหลียนเฉิง”
“เธอติดสินบนฉินหู่กับถานหย่งให้ฆ่าเจียงหว่านและเฉียวเหลียนเฉิง แต่เธอก็โยนความผิดให้สองคนนั้น!”
“เธอบอกว่า เธอถูกกลั่นแกล้ง จนรู้สึกไม่พอใจ เลยบ่นไปบ้าง สองคนนั้นได้ยินก็อาสาจะแก้แค้นให้เธอเอง!”
เจี๋ยไห่เสียขมวดคิ้ว “ถานหย่งกับฉินหู่ตายแล้วทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ?”
ไห่หรงเทียนพยักหน้า “อืม พวกเขาตายไปแล้ว!”
“เฉินผิงก็ตายแล้วเช่นกัน จึงไม่มีหลักฐานอะไร”
เจี๋ยไห่เสียนิ่งเงียบไป ไห่หริงเทียนก็เช่นกัน
ถ้าแค่คนเดียวคงบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญได้ แต่จะเป็นเรื่องบังเอิญทั้งสามคนเชียวหรือ?
เพียงแต่ว่า ทั้งสองคนไม่มีใครพูดประโยคนี้ออกไป
พวกเขากลัวว่า บางทีลูกสาวที่พวกเขาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก อาจจะเป็นปีศาจร้ายก็ได้
ไห่หรงเทียนมองเจี๋ยไห่เสีย “กลับบ้านเถอะ ลูกชายของเรากลับมาแล้ว!”
“ลูกกำลังจะแต่งงานแล้ว คุณจะไม่สนใจเลยเหรอ?”
“จะให้ลูกสะใภ้และครอบครัวเธอหัวเราะเยาะหรือไง?”
เจี๋ยไห่เสียยังคงเงียบ
เธอหนีออกจากบ้านเพราะทนกับความคิดชายเป็นใหญ่ของไห่หรงเทียนไม่ไหว
ในอดีตเธอเคยอดทนอย่างจำนน แต่ตอนนี้ลูก ๆ โตกันหมดแล้ว และเธอก็ตระหนักได้ว่าชีวิตนั้นช่างไร้ความหมาย
ถ้าเจียงหว่านไม่ปรากฏตัว เธอก็คงไม่สนใจเรื่องนี้ เพราะผู้หญิงหลายร้อยล้านคนในประเทศล้วนมีชีวิตแบบเธอทั้งนั้น!
ทว่าเจียงหว่านได้ปรากฏตัวขึ้น ทำให้เจี๋ยไห่เสียเห็นความสดใสร่าเริง ความมีชีวิตชีวา และความเป็นอิสระในตัวหญิงสาว
เธอรู้สึกตัวขึ้นมาทันใดว่า ผู้คนเองก็ยังสามารถใช้ชีวิตแบบนี้ได้
ปีนี้เธออายุเกือบห้าสิบ ชีวิตผ่านมาครึ่งทางแล้ว และอาจจะเหลือเวลาไม่มากนัก
ในยุคสมัยนี้ คนอายุยืนถึงเจ็ดสิบถือว่าหายาก
ลองมองย้อนดูเธอเหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่แล้ว
และตอนนี้เธอก็เหนื่อยมาก ต่อไปเธอแค่อยากใช้ชีวิตเพื่อตัวเองสักครั้ง
แต่ดูเหมือนว่ากระทั่งตอนนี้ ไห่หรงเทียนก็จะไม่เข้าใจอะไรเลย!
เมื่อเห็นเธอไม่พูด ไห่หรงเทียนก็รู้สึกร้อนใจ
“ไห่เสีย เราเป็นสามีภรรยากันมาทั้งชีวิตแล้ว เลิกงอนเถอะ คนในเขตทหารเขาจะหัวเราะเยาะเอา!”
เจี๋ยไห่เสียอึ้งไปชั่วครู่ หัวเราะเยาะงั้นเหรอ?
ใช่แล้ว เธอใช้เวลาทั้งชีวิตภายใต้คำพูดที่ว่า ‘ผู้คนจะหัวเราะเยาะ’
ด้วยคำพูดนั้น เธอถึงได้เริ่มทิ้งความฝันของตัวเองไป มุ่งมั่นทำตัวเป็นเพียงภรรยาของไห่หรงเทียน
แม้ว่าเธอจะได้เข้าร่วมสหภาพอะไรนั่นก็ตาม
แต่มันไม่ใช่อาชีพอะไรเลย ความจริงก็แค่ไปวนเวียนเซ็นชื่อเท่านั้น
ท่ามกลางความซ้ำซากจำเจวันแล้ววันเล่า ความทะเยอทะยานของเธอก็ถูกกัดเซาะจนหมดสิ้น เหลี่ยมคมทื่อจนใช้ไม่ได้
ตอนนี้เธอยังเหลืออะไรอีก? แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังจะใช้คำพูดที่ว่า ‘ผู้คนจะหัวเราะเยาะ’ เพื่อกักขังเธออีกครั้ง!
เจี๋ยไห่เสียหัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น “ไห่หรงเทียน คนที่กลัวจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะก็คือตัวคุณนั่นแหละ!”
ไห่หรงเทียนตกตะลึง
เขาไม่ได้หมายความแบบนั้น และไม่ได้กลัวว่าจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะด้วย เขาแค่อยาก…
เขาพูดออกไปไม่ชัดเจน!
เขาจ้องมองไปที่สีหน้าเด็ดเดี่ยวของเจี๋ยไห่เสีย ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม จู่ ๆ ในใจของเขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
เหมือนว่ามีบางสิ่งกำลังจะจากเขาไป
เขาพูดโน้มน้าวด้วยความตื่นตระหนก
“ไห่เสีย! หยุดสร้างปัญหาเถอะนะ”
หัวใจของเจี๋ยไห่เสียเจ็บปวดอย่างรุนแรง ดวงตาที่มองไห่หรงเทียนแดงก่ำ เธอถาม
“คุณคิดว่าฉันกำลังสร้างปัญหาอยู่งั้นหรือ?”
YOU MAY ALSO LIKE
