เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 580 อู่เยี่ยเปิดฉาก น้องสาวไปไหนแล้ว?

บทที่ 580 อู่เยี่ยเปิดฉาก น้องสาวไปไหนแล้ว?

เสี่ยวติงยอมแพ้โดยสมบูรณ์ เขาเอาข้าวของของตัวเองภายในบ้านออกมาโดยใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ

ก่อนจะเดินออกไป เขาก็ไม่ลืมที่จะเอากุญแจลานมอบให้เจียงหว่าน

และด้วยเขากังวลว่า ‘หลัวนีน่า’ จะไม่คุ้นชินกับการนอนที่นี่ เขาจึงไปซื้อผ้าห่มใหม่สองสามผืนจากชาวบ้านมาฝากด้วย

“ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนี้เลย!” เจียงหว่านลอบเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายห่วงใยแบบนี้

เสี่ยวติงโบกมือ “ไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับ ผิวผู้หญิงอ่อนโยน จะตาย ไม่เหมือนกับผิวหยาบ ๆ อย่างพวกเรา”

เจียงหว่านมองเฉียวเหลียนเฉิงผู้มีผิวบอบบางและอ่อนนุ่ม…

เฉียวเหลียนเฉิงพลันหันศีรษะไปจ้องมองทางอื่น ความเขินอายปรากฏขึ้นในแววตาของเขา

พอออกจากลานบ้านที่ยกให้เสี่ยวเจียง เสี่ยวติงก็มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารเพื่อขอซื้ออาหารอีกครั้ง

เฉียวเหลียนเฉิงปลอมเป็นหลัวนีน่า ตอนนี้เขาต้องอยู่ในลานลำพัง ส่วนเจียงหว่านออกไปข้างนอก เธอพูดคุยกับอู่เยี่ย

พอเธอกลับมา เธอก็เห็นว่าบ้านสะอาดขึ้นมาก

สภาพแวดล้อมที่สบายตาทำให้เจียงหว่านประหลาดใจ

“นายกำลังทำตัวเป็นภรรยาที่ดีเหรอ?”

เฉียวเหลียนเฉิงเหลือบมองเธอ ก่อนจะตอบกลับ “ผมคุ้นเคยที่จะจัดการสิ่งต่าง ๆ ให้มันสะอาดเรียบร้อยนี่”

เดิมทีที่แห่งนี้เป็นบ้านของพวกผู้ชาย จึงไม่เพียงแต่มีก้นบุหรี่ทิ้งเกลื่อน แต่ยังมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเล็ดลอดออกมาจากทุกหนแห่ง

เจียงหว่านเองก็รู้สึกว่าทนไม่ได้เช่นกัน แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่อย่างนั้นทุกคนจะมองว่าเธอไม่มีความเป็นชาย!

ตอนนี้พอเฉียวเหลียนเฉิงทำความสะอาดหมดแล้ว เจียงหว่านก็รู้สึกผ่อนคลาย …ดีจริง ๆ ที่มีเฉียวเหลียนเฉิง

เจียงหว่านอารมณ์ดีมาก เธอกระโดดไปหาเฉียวเหลียนเฉิงพร้อมหอมแก้มเขาฟอดใหญ่

ปลายหูของเฉียวเหลียนเฉิงกลายเป็นสีแดงก่ำขึ้นมาทันที

“นี่กลางวันแสก ๆ นะ”

เจียงหว่านยิ้ม “กลางวันแล้วทำไมล่ะ? ไม่มีใครอยู่ที่นี่สักหน่อย!”

เฉียวเหลียนเฉิงผลักเธอออก ก่อนจะพูดเสียงหนักแน่น

“รอให้ถึงคืนนี้ก่อนเถอะ ผมจะจูบคุณให้หนำใจเลย!”

เจียงหว่านสวนกลับทันที “ไร้สาระ คืนนี้เราต้องแยกกันนอน!”

เฉียวเหลียนเฉิงเหลือบมองเธออย่างลึกซึ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ตกกลางคืน เจียงหว่านชวนเฉียวเหลียนเฉิงไปที่ห้องด้วยกัน

เฉียวเหลียนเฉิงลังเลอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไม่แตะต้องแม้แต่ผ้าห่ม นี่มันถ้ำเสือ คงไม่เหมาะหากเขาจะทำอะไร

สามวันต่อมา คนที่ออกไปส่งสินค้าจะกลับมาแล้ว แต่เฉียวเหลียนเฉิงยังไม่รู้เลยว่าบัญชีรายชื่ออยู่ที่ไหน

และวันนี้ อู่เยี่ยก็เรียกเจียงหว่านมาหา ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ฉันรวบรวมคนทั้งหมดให้พี่แล้ว เดี๋ยวเสี่ยวติงจะพาคนพวกนี้ไป!”

แต่เจียงหว่านยังไม่ต้องการจะจากไป เธอพูดขึ้นด้วยความลังเล

“ถ้าฉันไปที่นั่นแล้วคงจะยุ่งมาก กลัวว่าจะดูแลน้องสาวไม่ดีพอ เพราะงั้น…ฉันขอให้น้องสาวอยู่ที่นี่ต่อได้ไหม!”

ก่อนที่อู่เยี่ยจะได้พูดอะไร เสี่ยวติงก็ยิ้มกว้าง “พี่เสี่ยวเจียง น้องสาวของพี่สวยขนาดนี้ มาอยู่ในถ้ำเสือแบบนี้จะดีเหรอ?”

“ไม่กลัวโดนใครย่องเข้าหากลางดึกหรือไง!”

เจียงหว่านแทบจะสำลัก

“ก็ได้! ฉันจะออกเดินทางพรุ่งนี้!”

อู่เยี่ยโล่งอกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตอบรับ

หลังจากกลับมาที่ลาน เจียงหว่านก็เผยความกังวล

“เรายังไม่ได้บัญชีรายชื่อเลย แล้วเราจะทำยังไงถ้าทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเลี่ยงจือไม่ได้?”

เฉียวเหลียนเฉิงเงียบ

เจียงหว่านพยายามเค้นสมองอย่างหนักเพื่อหาวิธี

ไม่นาน เธอก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“มันสงบเกินไป เราต้องสร้างความวุ่นวายสักหน่อย!”

เฉียวเหลียนเฉิงหันมอง “ความวุ่นวาย? คุณอยากจะให้คนเข้ามาสร้างสถานการณ์เหรอ?”

เจียงหว่านพยักหน้า “ใช่ ให้ใครสักคนเข้ามาสร้างสถานการณ์ ถ้ามีความวุ่นวายเกิดขึ้น เราน่าจะฉวยโอกาสทำอะไรได้บ้าง!”

เฉียวเหลียนเฉิงเงียบ “อืม คุณไปนอนพักเถอะ ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย!”

เจียงหว่านไม่ได้ถามว่าเขาจะไปไหน เพียงแต่ล้มตัวลงนอนอย่างเชื่อฟัง

เฉียวเหลียนเฉิงจึงใช้ประโยชน์จากความมืดย่องออกไปทางหน้าต่าง

แต่ไม่นานหลังจากที่เขาจากไปแล้ว เสียงของเสี่ยวติงก็ดังขึ้นจากด้านนอก

“พี่เจียง พี่หลับแล้วเหรอ?”

เจียงหว่านขมวดคิ้วพลางคิดในใจว่า…ทำไมอีกฝ่ายถึงมาหลังจากเฉียวเหลียนเฉิงออกไปได้ไม่นานแบบนี้

เธอรีบปรับเสียงก่อนจะตะโกนตอบ

“หลับแล้ว มีอะไร!”

เจียงหว่านเดินออกมา เธอแสร้งทำตัวสับสน และน้ำเสียงก็แสดงถึงความงัวเงีย

เสี่ยวติงยืนอยู่ในลาน สายตาจ้องมองเสี่ยวเจียง

“อู่เยี่ยมีบางอย่างจะคุยกับพี่ เขาขอให้ผมมาเรียกพี่ไปพบที่บ้าน”

เจียงหว่านเงียบ ก่อนจะถาม “ตอนนี้เลยเหรอ?”

เสี่ยวติงพึมพำ “อื้ม พรุ่งนี้ผมจะไม่อยู่”

เจียงหว่านครุ่นคิดสักครู่ แล้วตอบรับ

“อื้ม รอฉันแต่งตัวสักเดี๋ยว!”

เสี่ยวติงเข้าใจ แล้วเขาก็พลันพูดขึ้น “แล้วถ้าไม่ติดขัดอะไร ให้น้องสาวของพี่ไปที่นั่นด้วยก็ได้!”

ใจของเจียงหว่านถึงกับเต้นรัว …เฉียวเหลียนเฉิงหายตัวไปแล้ว นี่อะไรกัน? ทั้ง ๆ ที่ปกติเสี่ยวติงกับคนอื่น ๆ ไม่เคยวุ่นวายกับเฉียวเหลียนเฉิงเลยแท้ ๆ

อีกอย่างเฉียวเหลียนเฉิงก็ปลอมตัวเป็นผู้หญิง ถามถึงบ่อย ๆ แบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ

ก่อนหน้านี้เหมือนพวกเขาจะรู้ตัวดีว่าตนเป็นกลุ่มชายฉกรรจ์ จึงไม่ต้องการสร้างความสงสัย แล้วทำไมตอนนี้ถึงพูดแบบนี้!

ที่สำคัญนี่เกิดขึ้นหลังจากเฉียวเหลียนเฉิงจากไป…

สิ่งนี้ทำให้เจียงหว่านคิดมากจนหัวแทบระเบิด

เธอจงใจถ่วงเวลาไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกมาพร้อมหรี่ตามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีสงสัย

“น้องสาวของฉันหลับแล้ว อย่ากวนเธอจะดีกว่า!”

เสี่ยวติงได้ยินอย่างนั้นก็ลอบมองเข้าไปด้านในเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกัน

เป็นเพราะเจียงหว่านและเฉียวเหลียนเฉิงอยู่ในลานบ้านข้าง ๆ ตามลำพัง ในลานบ้านอีกหลังจึงเต็มไปด้วยผู้คน

ทันทีที่เจียงหว่านมาถึง ก็เห็นว่ามีคนมากห้าถึงหกคนนั่งอยู่ภายในห้อง

พอเจียงหว่านเข้ามา พวกเขาทั้งหมดก็ลุกออกไป ตอนนี้จึงเหลือเพียงอู่เยี่ย เสี่ยวติง และเจียงหว่านเท่านั้น

ทั้งสามนั่งลง แล้วเจียงหว่านก็ถามอู่เยี่ยทันที

“เกิดอะไรขึ้น!”

อู่เยี่ยยิ้ม “พรุ่งนี้พี่จะต้องออกเดินทางตามที่ฉันบอกเอาไว้!”

แล้วเขาก็พูดเรื่องอื่น ๆ อีกมากมาย

แต่ที่แปลกคือ พวกเขาพูดถึงแต่เรื่องเก่า ๆ วนไปจนครบ กว่าจะหมดเรื่องพูดก็กินเวลาไปมากโข

เจียงหว่านจึงสับสน ความจริงเธอระมัดระวังตัวตลอดเวลา เพราะอู่เยี่ยทำตัวผิดปกติมาก

ปกติแล้วเขามักจะเป็นคนจริงจัง และไม่พูดพล่ามเรื่องไร้สาระ

แม้จะพบเจอกันก็ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรมากมาย แต่คืนนี้เขากลับพูดไม่หยุด?

กระนั้นในเมื่อพวกเขายังไม่ลงมือทำอะไร เจียงหว่านก็ทำได้เพียงแสร้งโง่เขลา ทว่าความจริงเธอตั้งรับอยู่ตลอดเวลา

สักพักผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงส่ายศีรษะส่งสัญญาณ

สีหน้าของอู่เยี่ยถึงกับแปรเปลี่ยน เขาหันมองเจียงหว่านพร้อมถามเสียงหนักแน่น

“เสี่ยวเจียง น้องสาวของพี่อยู่ที่ไหน?”

หัวใจของเจียงหว่านเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งทันที

“น้องสาวของฉัน? เธอก็นอนอยู่ในบ้านนั่นไง!”

อู่เยี่ยตะคอกกลับทันที “ลูกน้องของฉันไปหาเธอเมื่อครู่ แต่ไม่มีใครอยู่ในบ้าน!”

ใบหน้าของเจียงหว่านซีดลง ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง

“อู่เยี่ย นี่มันหมายความว่ายังไง? หลังจากฉันออกมาแล้ว นายส่งคนเข้าไปหาน้องสาวของฉันในบ้านเหรอ? นายคิดจะทำอะไร?!”

อู่เยี่ยพลันตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เสี่ยวเจียง กล่าวโทษฉันแบบนั้นไม่ได้นะ เด็ก ๆ ของฉันจะติดตามคุณไปในวันพรุ่งนี้ พวกเขาก็แค่กลัวว่าจะถูกหลอก!”

“คืนนี้พี่น้องของฉันออกไปทำธุระ และพอกลับมา เขาก็เห็นว่ามีคนกระโดดออกมาทางหน้าต่างแล้วหายตัวไป ซึ่งคน ๆ นั้นก็ดูเหมือนน้องสาวของพี่!”

“พี่น้องของฉันเลยต้องไปสำรวจที่ลานบ้าน และเห็นว่าน้องสาวของพี่ไม่อยู่!”

“เสี่ยวเจียง มันสายเกินไปที่จะแก้ตัว น้องสาวของพี่อยู่ที่ไหน?”

หัวใจของเจียงหว่านเต้นไม่เป็นจังหวะ

แต่สีหน้าภายนอกยังคงสงบนิ่งเช่นเคย เจียงหว่านตอบกลับไปอย่างเรียบเฉยว่า

“อู่เยี่ย ฉันเคยพูดไว้แล้วว่าเราเป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเจ้านายกับลูกน้อง เพราะงั้นฉันไม่จำเป็นต้องบอกว่าน้องสาวของฉันไปไหน”

“ฉันยังไม่สนใจเรื่องของนายเลย แต่นายกลับมายุ่งวุ่นวายเรื่องของฉัน แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

อู่เยี่ยตะคอกทันที “พี่จะพูดอะไรมันก็ไม่สำคัญ! นั่งรออยู่ที่นี่ซะ รอจนกว่าน้องสาวของพี่จะกลับมา!”

“หลังจากที่พวกเรารู้ว่าน้องสาวของพี่หายไปไหน หากมันไม่กระทบกับพวกเรา แผนการก็จะดำเนินต่อไป!”

“แต่! ถ้าเธอไม่ยอมบอกว่าเธอหายไปไหนมา เราคงต้องคุยกัน!”