เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 533 ผู้เฒ่าไห่ได้ฟังบันทึกแล้ว

บทที่ 533 ผู้เฒ่าไห่ได้ฟังบันทึกแล้ว

บนสนามหญ้าที่ไม่กว้างใหญ่นัก มีสวนดอกไม้ที่ด้านหน้า และสวนผักที่ด้านหลัง สนามหญ้าเล็ก ๆ ส่วนใหญ่อยู่บนชั้นสอง และแม้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่ได้ดูใหม่ แต่ก็สะอาดและเรียบง่าย

ตามข้อมูลของมู่เหย่ ผู้เฒ่าไห่มักจะมาตกปลาที่บ่อ

อีกทั้งไปแบบไม่มีผู้ติดตาม

เจียงหว่านจึงต้องการคว้าโอกาสนี้ไว้

ก่อนที่จะมา เจียงหว่านถามมู่เหย่ว่า ‘ผู้เฒ่าไห่หน้าตาเป็นยังไง?’

มู่เหย่ตอบแบบไม่ใส่ใจ ๆ “ตระกูลไห่ก็หน้าตาเหมือนกันหมด”

เจียงหว่านคิดว่าความคล้ายคลึงกันระหว่างไห่จิ่งกับเฉียวเหลียนเฉิงก็เป็นเช่นนั้น

ตอนนั้นเป็นวันเสาร์ เจียงหว่านมาถึงบ่อน้ำแต่เช้า และได้เบ็ดตกปลามาหนึ่งคัน

ทว่าวันนี้กลับไม่มีใครมาตกปลา

เมื่อเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว เจียงหว่านจึงตัดสินใจกลับ เธอคิดจะมาใหม่ในวันรุ่งขึ้น

ทว่าจังหวะที่เธอหันหลังกลับ เธอก็เห็นชายชราท่าทางดูแข็งแรงคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับเบ็ดตกปลา

ชายคนนั้นแต่งตัวเรียบง่าย และเสื้อผ้าของเขาก็ยังมีรอยเปื้อนอยู่

เธอมองดูใบหน้านั้น เขาดูไม่เหมือนคนวัยหกสิบเลยสักนิด รู้สึกเหมือนว่าอยู่ในวัยห้าสิบต้น ๆ เท่านั้น

แต่เจียงหว่านไม่ได้ใส่ใจ และหันจากไป

ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านชายคนนั้น จู่ ๆ งูพิษก็กระโดดออกมาจากพงหญ้า

งูพิษพุ่งตรงไปหาและกำลังจะกัดชายชรา

เจียงหว่านจึงรีบเดินไป ยกไม้ในมือของเธอ ไล่งูแทบจะทันที

เพียงชั่วพริบตา งูพิษก็กระเด็นออกไป และตกลงไปแน่นิ่งบนพื้นหญ้า

เจียงหว่านรู้สึกประหลาดใจ “เพิ่งเมษาเอง งูมาจากไหนกันเนี่ย?”

ชายคนนั้นดูเหมือนจะตกใจ เขาหันมองเจียงหว่าน

“ขอบคุณนะสาวน้อย!”

เจียงหว่านส่ายหัว “ฉันไม่เห็นงูพิษมาทั้งวัน แล้วตอนนี้ก็ยังเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ แมลงยังไม่ออกมาเลย แล้วทำไมถึงมีงูก็ไม่รู้นะคะ!”

ชายชราเงียบและยิ้มให้ “เธออาศัยอยู่แถวนี้หรือเปล่า”

เจียงหว่านส่ายหัว “เปล่าค่ะ ฉันมาหาใครบางคนเฉย ๆ”

เขาถามด้วยรอยยิ้ม “โอ้ มาหาใครล่ะ?”

ตอนแรกเจียงหว่านไม่อยากบอก แต่คิดว่าพวกเขาอาจจะรู้จักกัน ดังนั้นเธอจึงตอบไป

“ฉันมาตามหาไห่อวิ๋นหลง ผู้เฒ่าตระกูลไห่ค่ะ!”

อีกฝ่ายตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และเงยหน้าขึ้นมองเธอ “มาตามหาไห่อวิ๋นหลงทำไมเหรอ?”

เธอส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่มาทวงหนี้เฉย ๆ!”

ชายชราเงียบไป ดูเหมือนกำลังใช้ความคิดและลังเล

เมื่อเห็นว่าชายชรายังคงเงียบ เจียงหว่านจึงถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ผู้เฒ่า คุณรู้ไหมคะว่าไห่อวิ๋นหลงจะมาเมื่อไร?”

เขาส่ายหัวแทนการตอบว่าไม่รู้

เจียงหว่านจึงถอนหายใจเบา ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ฉันค่อยมาใหม่!”

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็หยิบคันเบ็ดขึ้นมาแล้วจากไป

ทว่าก่อนเธอจะออกจากบ่อน้ำ ก็กลับมีคนในเครื่องแบบหลายคนปรากฏตัวแล้วเข้ามาขวาง

“มานี่ มาให้เราตรวจก่อน!”

เจียงหว่านตกตะลึง

“ตรวจอะไร ฉันมไม่ได้ทำอะไรนะ แค่มาจับปลาเฉย ๆ!”

เธอส่ายหน้าด้วยความสับสน ก่อนจะพบว่าชายคนที่เธอเพิ่งพบเมื่อกี้นั้นหายไปแล้ว

เจียงหว่านลังเลเล็กน้อยที่จะตามหาพวกเขาไป และคนในทีมรักษาความปลอดภัยทุกคนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ทักษะการต่อสู้ของพวกเขาเกือบจะเทียบเท่าเฉียวเหลียนเฉิงทีเดียว

ไม่มีทางที่เจียงหว่านจะสามารถหลบหนีได้

ด้วยเหตุหลนี้ เธอจึงตามคนตรงหน้าไปยังสถานีตำรวจ

แล้วเจียงหว่านก็ถูกพาไปที่ห้องแยก

“เกิดอะไรขึ้น?” แม้ว่าจะถูกขังไว้ แต่เธอก็สามารถได้ยินเสียงจากภายนอกได้ชัดเจน

“วางกับดักงูพิษไว้ที่สระน้ำ และทำเป็นออกมาช่วยเหลือผู้บัญชาการ!”

“นี่มันมุกเก่าจัด ๆ ทำไมเธอถึงคิดจะใช้มัน!”

“มีคนอย่างน้อยหลายสิบคนที่ใช้วิธีนี้เพื่อเข้าใกล้ผู้บัญชาการทุกปี”

“ผู้หญิงคนนั้นมาตกปลาตอนกลางวันงั้นเหรอ? ผมของเธอเหมือนทอมเลย และเธอก็ดูไม่ใช่คนดีด้วย!”

“โคตรโง่เลย!”

ในห้อง ใบหน้าของเจียงหว่านมืดมนลงและดวงตาของเธอก็แดงก่ำเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้…

เธอตั้งตารอไห่อวิ๋นหลงอยู่ตลอดทั้งวัน และตอนนี้เธอก็ง่วงมากจนตาแทบจะปิดแล้ว

ในหัวยังคงมีความคิดว่า มู่เหย่ไม่ได้บอกว่ามีใครดูแลบ่ออยู่นี่นา!

เวลาผ่านไป กระทั่งตกกลางคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครมาสอบปากคำเจียงหว่าน ดังนั้นเจียงหว่านจึงนั่งอยู่คนเดียวในห้องเล็ก ๆ โดยไม่กินหรือดื่มอะไรทั้งนั้น

ตอนแรกเธอรู้สึกเศร้าและเป็นกังวล

สิ่งที่เธอไม่รู้คือหลังจากที่เธอถูกจับ ทรัพย์สินของเธอถูกยึดและตรวจสอบ

ในขณะนี้ มีการวางเครื่องบันทึกเสียงและเทปไว้บนโต๊ะของไห่อวิ๋นหลง

“สิ่งนี้หมายความว่ายังไง?”

บ้านแถวนี้ถูกครอบครองโดยคนระดับผู้นำ ดังนั้นจึงมีคนจำนวนมากที่มาที่นี่โดยมีจุดประสงค์แอบแฝง

ซึ่งไห่อวิ๋นหลงจะไม่สนใจหรอก

แต่คราวนี้ สิ่งที่วางไว้ตรงหน้าเขาดึงดูดความสนใจมาก

เขาดูแล้วดูอีกถึงสองสามครั้ง

จนหลิวเหิงก้าวมาข้างหน้าและเปิดเทปเสียงนั้น

และทันใดนั้น เสียงของหลี่หงเหมยกับเจียงหว่านก็ดังออกมาจากเทป

‘หมายความว่าอะไร ที่ว่าเฉียวเหลียนเฉิงถูกจับ?’

‘ฉะ ฉันแค่อยากจะสั่งสอนเขา ฉันไม่เคยคิดจะให้เขาโดนจับจริง ๆ สักหน่อย’

‘ไห่หนิงซวงเหรอ? หรือที่เธอให้เงินคุณสองร้อยหยวนก็เพื่อการนี้?’

เมื่อเสียงในนั้นกล่าวถึงไห่หนิงซวง การแสดงออกที่ไม่แยแสของไห่อวิ๋นหลงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิวเหิง

หลิวเหิงก็โบกมือให้เขาฟังต่อ

แล้วเสียงสนทนาก็ดังมาจากเครื่องบันทึกเสียงอีกครั้ง

‘เธอรู้ได้ยังไง?’ มีเสียงผู้หญิงถามขึ้น

เจียงหว่านหัวเราะ ‘ไห่หนิงซวง สาวสวยชั้นสูงจะมาเหยียบที่ที่ห่างไกลเมืองอย่างเกากวนจวงทำไม? คุณคิดว่าทุกคนตาบอดหรือไง?’

‘ฉันรู้ตั้งแต่วันแรกที่เธอมาแล้ว!’

‘เฉียวเหลียนเฉิงจะได้รับโทษมากแค่ไหน? เขายังเป็นทหารได้อยู่หรือเปล่า?’

‘ฉันทำงานหนักเพื่อเลี้ยงมันมา ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่มันจะต้องตอบแทนฉันสิ ตอนนี้มันไม่ใช่ทหารแล้ว มันจะตอบแทนฉันยังไง’

เจียงหว่านหัวเราะเยาะ ‘อย่าทำเป็นพูดดีหน่อยเลย เลี้ยงดูเขางั้นเหรอ?’

‘คุณเลี้ยงเขาแบบไหนกันเชียว ให้นมเขาเต็มปากหรือยังเถอะ!’

‘ใครกันที่บังคับเด็กที่ยังเรียนอยู่ให้ลาออกจากโรงเรียนมาทำอาหารให้ครอบครัว และคอยดูแลน้องชาย!’

‘ใครที่รังแกและเอาเปรียบเฉียวเหลียนเฉิงมาตลอด!’

‘หลี่หงเหมย ในฐานะแม่ คุณไม่รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้เลยเหรอ?’