เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 359 การเอาชนะความกลัวของเถียนเถียน

บทที่ 359 การเอาชนะความกลัวของเถียนเถียน

เจียงหว่านลากเถียนเถียนไปซื้อของ

ที่นี่มีห้างสรรพสินค้าอยู่ไม่ไกล แต่มันมีขนาดเล็กและเป็นแค่ตึกสองชั้น

ตลอดการเดินทางเธอไม่ได้พูดเรื่องในวันนี้ แค่จับมือเถียนเถียนที่ไร้เดียงสาเดินไปด้วยกันเรื่อย ๆ

เธอซื้อกิ๊บติดผมให้เถียนเถียน และยังให้เด็กหญิงซื้อไอศกรีมได้อีกหนึ่งแท่ง

ใบหน้าของเถียนเถียนเป็นสีแดง อดไม่ได้ที่จะถามเจียงหว่าน “คุณป้าคะ ทำไมไม่พาผิงอันออกมาเดินเล่นด้วยกันล่ะคะ”

เจียงหว่านบอกอย่างหงุดหงิด “เดินเล่นมีไว้สำหรับผู้หญิง จะพาผู้ชายมาทำไม? น่ารำคาญจะตาย!”

เถียนเถียนตกตะลึง ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอถึงรู้สึกสบายใจ

แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ

แต่ความสง่างามของคุณป้ายังคงส่งมาถึงเธอ

ทั้งสองคนออกมาจากห้างสรรพสินค้า เจียงหว่านเห็นป้ายรถประจำทางอยู่ไม่ไกล เธอจึงถามเถียนเถียน

“เถียนเถียน เธอเหนื่อยไหมที่เดินเที่ยวตลอด!”

เถียนเถียนงุนงง

เจียงหว่านจึงชี้ไปที่รถประจำทาง “เราขึ้นรถประจำทางสักคัน จะได้ไปที่ต่าง ๆ ได้ง่าย ๆ แล้วอยากลงที่ไหนก็ลง ทำแบบนั้นกันดีไหม?”

เถียนเถียนกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง

เจียงหว่านไม่รอคำตอบของเด็กหญิง เธอจับมือเถียนเถียนพาไปที่ป้ายรถทันที

ขณะนั้นเอง รถประจำทางคันหนึ่งก็เข้ามาจอดพอดี หญิงสาวจึงจับมือเถียนเถียนขึ้นรถ

ห้านาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ลงจากรถตรงสวนสาธารณะ

เถียนเถียนรู้สึกแปลกใหม่มาก แต่ในใจกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด

“คุณป้า เคยมาที่นี่เหรอคะ”

เจียงหว่านส่ายหัว

เถียนเถียนจึงถามอีก “ไม่กลัวเหรอ?”

เจียงหว่านหัวเราะ “กลัวอะไรล่ะ ชีวีตคนเราเต็มไปด้วยความแปลกใหม่ บางครั้งไม่ลงมือทำก็ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไงนะ!”

“เธอดูสิ ถ้าพวกเราไม่ขึ้นรถมาก็คงไม่รู้ว่ามีสวนสาธารณะที่สวยขนาดนี้อยู่ด้วย!”

เถียนเถียนตกตะลึงราวกับว่าเข้าใจอะไรสักอย่าง แต่อีกด้านก็ยังไม่เข้าใจอะไรเลย

เจียงหว่านพาเธอเดินเล่น พลันเธอหันไปเห็นต้นไม้ใหญ่ขนาดเท่าผู้ใหญ่สองสามคนโอบ

บนต้นไม้นี้มีโพรงไม้ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติอยู่

เจียงหว่านพาเถียนเถียนเดินไปที่โพรงไม้ พลางพูดกับเธอว่า

“ตอนฉันยังเป็นเด็กก็ไม่กล้าเหมือนเธอนั่นแหละ เพราะว่าทุกครั้งที่พ่อของฉันดื่มเยอะก็จะเริ่มตีคนอื่น ฉันกับแม่มักจะโดนตีประจำ นานวันเข้า ฉันก็กลายเป็นคนที่ไม่กล้าพูด ไม่กล้าทำและไม่กล้าทำความรู้จักคนอื่น”

เถียนเถียนตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “แล้วทำไมตอนนี้คุณป้าถึงกล้าหาญขนาดนี้ล่ะคะ?”

เจียงหว่านหัวเราะ และพูดว่า “เพราะว่าฉันมีอาวุธลับอย่างนึงไง นั่นก็คือหาโพรงไม้ให้เจอ แล้วก็นำปัญหาที่ไม่กล้าพูดมาบอกกับโพรงไม้ พอทำแบบนั้นแล้ว ฉันก็จะหายกลุ้มใจ!”

เถียนเถียนตาเป็นประกายราวกับได้ฟังเรื่องแสนวิเศษ

เจียงหว่านจึงถามขึ้น “เธออยากจะลองทำไหม ก็แค่พูดกับโพรงไม้ ฉันจะอยู่ไกล ๆ ไม่ได้ยินหรอก”

“โพรงไม้พูดไม่ได้ ดังนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องกลัวที่จะพูด!”

เถียนเถียนคิดอยู่สักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า

เจียงหว่านจึงขยี้ผมของเด็กหญิงเบา ๆ แล้วปล่อยให้เธออยู่ตามลำพัง ส่วนตัวเองก็ถอยออกมา

เถียนเถียนเห็นเจียงหว่านเดินออกไปแล้ว เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองโพรงไม้ แล้วเริ่มพูด “คุณลุงโพรงไม้ หนูพูดกับคุณได้ไหมคะ?”

เมื่อเห็นโพรงไม้ไม่ตอบ เถียนเถียนก็รู้สึกว่าได้รับการอนุญาต เธอจึงพูดขึ้นอย่างกล้าหาญ

เถียนเถียนโดนรังแกมาตั้งแต่เด็ก จึงกลายเป็นคนไม่กล้าพูด เวลาจะบอกว่าเกลียดใครก็ไม่กล้าพูดออกมา และยังต้องยิ้มให้พวกเขา จนตัวเธอรู้สึกอึดอัดมาก

หลังจากพูดเรื่องต่าง ๆ อยู่นาน ในที่สุดเธอก็พูดว่า “คุณลุงโพรงไม้ จริง ๆ แล้ว วันนี้หนูเห็นยาของคุณลุงถูกคนเอาอะไรไม่รู้ใส่ลงไป ผู้ชายสวมชุดสีดำที่อยู่ในห้องนั้นเป็นคนทำค่ะ”

“แต่หนูไม่กล้าพูด เขาถือกรรไกรขู่หนู ถ้าหนูพูดออกมาเขาก็จะแทงตาของหนูให้บอด ถ้าหนูตาบอดทุกคนก็จะเกลียดหนู”

“นะ หนูกลัว หนูไม่กล้าพูด”

พอพูดถึงตรงนี้ ความเศร้าของเถียนเถียนที่ระงับไว้ในใจก็ทะลักล้นออกมา เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

หลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล เจียงหว่านที่เดินไปเดินมา ได้ยินคำพูดของเด็กหญิงอย่างชัดเจน

เธอใช้วิธีการมากมายเพียงเพื่อทำให้เถียนเถียนพูดสิ่งที่เห็นออกมา

ตอนนี้ ในที่สุดมันก็สำเร็จ

แต่ภายในใจของหญิงสาวกลับไม่มีความสุขเท่าไหร่ เธอมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด ผู้ชายคนนั้นคือใคร แล้วทำไมต้องอยากทำร้ายเฉียวเหลียนเฉิง

เจียงหว่านกลับมาคิดอย่างถี่ถ้วน ผู้ชายคนนั้น อ๊ะ! เหมือนจะเคยเจอมาก่อน วันนี้เขามาหาโม่หยาง และตอนนั้นโม่หยางก็อยู่ที่ห้องยา

ถ้าหากโม่หยางไม่ได้ร่วมมือกับคนคนนั้น แบบนั้นก็แสดงเขาพุ่งเป้าไปที่เฉียวเหลียนเฉิง

โม่หยางเป็นคนเหยียนจิง พุ่งเป้าไปที่เฉียวเหลียนเฉิง…

เหมือนเธอจะเห็นคำตอบแล้ว!

เพราะเถียนเถียนร้องไห้มากพอแล้ว เจียงหว่านจึงค่อย ๆ เดินออกมา แล้วถามเด็กหญิงด้วยรอยยิ้ม

“พูดเสร็จแล้วรึยัง?”

เถียนเถียนพยักหน้า

เจียงหว่านก้าวไปข้างหน้า จับมือเธอ และพากันเดินออกไป

แต่เพราะเจียงหว่านเป็นจอมหลงทาง ดังนั้นทั้งสองคนจึงขึ้นรถผิดคัน กว่าจะกลับมาถึงที่พัก ท้องฟ้าก็มืดเสียแล้ว

พอข้าห้องมา เจียงหว่านก็พบกับเฉียวเหลียนเฉิงและผิงอันที่มีสีหน้าไม่พอใจ

“ถ้าคุณยังไม่กลับมา ผมจะไปแจ้งสถานีตำรวจแล้วด้วยซ้ำ” เฉียวเหลียนเฉิงพูดอย่างกลุ้มใจ

เจียงหว่านหัวเราะเบา ๆ “ฉันหลงทางน่ะ เป็นอุบัติเหตุ ทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ แล้วนี่พวกนายกินข้าวแล้วใช่ไหม?”

เฉียวเหลียนเฉิงส่ายหน้าแทนคำตอบว่า ไม่ได้กิน เขาไม่กล้าออกไปข้างนอก เพราะกลัวเจียงหว่านกลับมาแล้วจะไม่เจอเขา

“งั้นไปกันเถอะ พวกเราไปกินข้าวนอกบ้านกัน”

ทั้งสี่คนไปหยิบกระเป๋าเป้ที่อยู่ในห้อง หยิบเอาเงิน และออกไปข้างนอก

พนักงานต้อนรับหน้าประตูสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกเขาออกไป “สหาย พวกคุณอย่าออกไปตอนนี้เลยค่ะ ที่ตรอกนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่”

เจียงหว่านรู้สึกประทับใจในตัวหญิงสาวร่างเล็กคนนี้ เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกเราแค่จะไปหาบะหมี่กินน่ะ”

เมื่อเห็นว่าโน้มน้าวไม่สำเร็จ หญิงสาวก็ยืนคิดสักพัก แล้วเธอก็เดินไปหยิบกระบองที่อยู่ข้างหลังตู้ออกมา

“พวกคุณถืออันนี้ไปด้วยนะคะ ถ้าระหว่างทางเจอคนไม่น่าไว้ใจก็ใช้มันป้องกันตัว!”

เจียงหว่านยิ้ม “ไม่ต้องใช้หรอกค่ะ พวกเราพกมาแล้ว!”

เธอพกไม้นวดแป้งติดตัวตลอด อีกทั้งเฉียวเหลียนเฉิงก็เป็นอาวุธที่ดีที่สุดอยู่แล้ว

อีกอย่าง เด็กทั้งสองคนก็คงยกกระบองไม่ไหว ดังนั้นมันจึงไม่จำเป็น

หญิงสาวที่เป็นพนักงานต้อนรับยังคิดว่าพวกเขาไม่เชื่อตัวเอง หล่อนจึงกระวนกระวาย

แต่ก็ทำได้เพียงมองพวกเจียงหว่านเดินออกไป

ตรอกที่ตั้งโรงแรมไม่ยาวมาก มีระยะทางเพียงประมาณเจ็ดสิบแปดสิบเมตร และตรงปากตรอกก็มีร้านขายบะหมี่กับเกี๊ยวอยู่

ตอนนี้เจียงหว่านหิวไส้แทบขาดแล้ว อยากจะรีบกินบะหมี่ร้อน ๆ สักชาม

ด้านนอกร้านมีการจัดโต๊ะไว้ ทั้งสี่คนจึงสั่งบะหมี่สี่ชามและออกมานั่งข้างนอก

แต่ก็ต้องรอนานเล็กน้อย ทว่าพอครึ่งชั่วโมงต่อมา บะหมี่สี่ชามก็ถูกยกออกมาเสิร์ฟ

ร้านนี้ให้เส้นบะหมี่เยอะมาก เยอะจนเกือบเต็มชาม นอกจากมีบะหมี่เส้นสีขาวแล้วยังมีไข่ดาวหนึ่งฟอง โรยผักชีกับต้นหอมสับ และในน้ำซุปก็มีความมันเล็กน้อย ทำให้ทุกคนรู้สึกอยากอาหารมาก

เมื่อได้กลิ่นบะหมี่ร้อน ๆ เจียงหว่านก็มีความสุขจนทนไม่ไหว ยกชามขึ้นมาซดน้ำซุปก่อน ซุปร้อน ๆ ที่ไหลลงท้อง ยิ่งทำให้รู้สึกสดชื่น

เธอรีบหยิบตะเกียบขึ้นมา เตรียมพร้อมจะใช้ตะเกียบคีบเส้น

แต่ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่โผล่ออกมาจากด้านข้าง และตบเข้าที่หน้าของเจียงหว่าน

เพียะ!

“เธอคือเจียงหว่านใช่ไหม?”

เจียงหว่านคิ้วขมวด เงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ “นายเป็นใคร!”

เวลานี้ใครที่เรียกชื่อเจียงหว่าน ต่างก็เป็นศัตรูทั้งนั้น!

ซึ่งคนที่มาเป็นผู้ชายรูปร่างผอมสูง อายุประมาณสามสิบปี และเขาก็ถือมีดอยู่ด้วย

เมื่อเห็นเจียงหว่านมองมา มีดในมือก็สั่นทันที “ฉันคือคนที่จะเอาชีวิตเธอไง!”

เพียงพูดจบ เขาพลันฟันมีดใส่เจียงหว่าน