เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 347 พัดความซวยไปให้เจียงหว่าน

บทที่ 347 พัดความซวยไปให้เจียงหว่าน

ในใจของเขา เจียงหว่านเป็นอาชญากรที่ชั่วร้ายและมีไหวพริบ

น่าเสียดาย ก่อนที่จะสอบสวนได้เพิ่มเติม กลับมีคนรายงานเข้าว่าจะมีการดักปล้นรถโดยสารที่มุ่งสู่ตัวเมือง

ว่ากันว่ามีคนร้ายประมาณสามหรือสี่คนหนีออกมาจากที่อื่น และพวกมันก็ฆ่าคนไปสองคนแล้ว

เหลียงเจี้ยนกั๋วจึงทำได้เพียงวางทุกอย่างที่เขาทำอยู่ และนำทีมมาสกัดกั้นคนร้ายพวกนี้

แต่เมื่อเขาเห็นเจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิงอยู่ในรถ เขาก็เกือบจะกล่าวหาโดยสัญชาตญาณเลยว่า โจรพวกนั้นอยู่บนรถคันนี้แล้ว

แต่เขาดันเห็นเด็กสองคนอยู่ข้าง ๆ สองคนนั้น

ความสงสัยของเขาจึงลดฮวบลงไปมาก

เขาไม่คิดเลยว่าตนจะมองผิดไปในครั้งนี้

ในเวลานั้นเองพวกอันธพาลก็เริ่มตามล่าผู้โดยสารในรถ

ทุกวันนี้ใคร ๆ ก็ไม่มีเงิน ดังนั้นแค่เงินไม่กี่สิบหยวน มันก็ถือเป็นเงินก้อนใหญ่

หลังจากที่ผู้โดยสารส่วนใหญ่รวมเงินแล้ว ยอดรวมจึงน้อยกว่า 300 หยวน

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าไม่พอใจ และเริ่มสาปแช่ง

“ฉันโชคร้ายอะไรขนาดนี้ ทำไมต้องมาเจอพวกสัมภเวสียาจกด้วยวะ!”

เขาเตะเหลียงเจี้ยนกั๋วที่นอนอยู่บนพื้น และยืนพิงขาเก้าอี้ด้วยความโกรธเกรี้ยว

“นี่ ไอ้ตำรวจ มีเงินมั้ย เอาเงินออกมาซะ!”

เหลียงเจี้ยนกั๋วเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นด้วยใบหน้าซีดเซียวและเย้ยหยัน

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “ให้ตาย แกคิดว่ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ กล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะฉัน ทั้ง ๆ ที่สภาพแกเป็นแบบนี้!”

“รู้ไหมว่าเป็นเกียรติของแกมากนะ ที่มาอยู่ในเงื้อมมือของพี่เตาวันนี้”

เมื่อพูดอย่างนั้น พี่เตาก็ตบหน้าเหลียงเจี้ยนกั๋ว

ถ้าไม่กลัวจะเดือดร้อนจากข้อหาสังหารเจ้าหน้าที่ เขาคงฆ่าเหลียงเจี้ยนกั๋วไปนานแล้ว

เหลียงเจี้ยนกั๋วไม่โกรธแม้จะถูกตบ เขาเพียงมองไปที่พี่เตาและพูดว่า

“ฉันหัวเราะที่แกโง่ เลือกปล้นคนไม่เลือก ผู้โดยสารพวกนี้ก็เป็นคนธรรมดาจะมีเงินสักเท่าไหร่เชียว”

พี่เตาขมวดคิ้วและถามอย่างสงสัย “หมายความว่าแกรู้ว่าใครรวยใช่ไหม!”

เหลียงเจี่ยนกั๋วพยักหน้าและชี้ไปที่เจียงหว่านในแถวหลัง

“ดูผู้หญิงคนนั้นสิ เธอดูอ้วนนะ ทุกวันนี้คนเราจะอ้วนขนาดนี้ได้ยังไง”

พี่เตาหันศีรษะไปเหลือบมองเจียงหว่าน ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“จริงด้วย ดูเหมือนแกะอ้วนเลย”

“เสี่ยวลิ่วจื่อ ไปหานังอ้วนนั่นแล้วเอาเงินมันมา!”

“ครับ!” ชายคนนั้นตอบรับแล้วเดินไปแถวสุดท้ายของรถ

คนที่อยู่ด้านหลังรถยังไม่ถูกค้นตัว เมื่อพวกเขาเห็นเสี่ยวลิ่วจื่อเข้ามาใกล้ ก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

ในเวลานี้เจียงหว่านและเฉียวเหลียนเฉิงเห็นเสี่ยวลิ่วจื่อกำลังมา

ตอนนี้ในรถค่อนข้างวุ่นวาย มีเสียงร้องขอความเมตตาระงม

เจียงหว่านจึงไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างพี่เตากับเหลียงเจี้ยนกั๋วชัดเจนนัก

เธอเห็นแค่พอทั้งสองคุยกัน พี่เตาก็มองมาที่เธอ และในไม่ช้าเสี่ยวลิ่วจื่อก็เข้ามา และเธอก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เจียงหว่านหรี่ตาลง เธอมองผ่านเสี่ยวลิ่วจื่อไปที่เหลียงเจี้ยนกั๋ว ทว่าดวงตากลับมีแต่ความเย็นชา

เธอถามเขาด้วยสายตา ‘พอตัวเองสู้ไม่ได้ ก็เลยโยนให้คนอื่นเหรอ?’

เพื่อไม่ให้น้อยหน้า เหลียงเจี้ยนกั๋วจึงตอบด้วยสายตา ‘พวกเธอก็เป็นแค่หมาลอบกัด ฉันจะนั่งอยู่บนภูเขาเพื่อดูเสือกัดกัน!’

ตอนนี้รังสีอำมหิตของเจียงหว่านแผ่กระจายไปทั่ว

เฉียวเหลียนเฉิงสังเกตเห็นความโกรธของภรรยา “อย่าโกรธเลย ยังไงเราก็หนีไม่พ้น”

แม้ว่าเธอจะคิดแบบนั้น แต่เธอถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจทรยศแบบนี้ มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกโกรธจริง ๆ

เธอจ้องมองเหลียงเจี้ยนกั๋วอย่างไม่พอใจ

ปมนี้เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว รอดูได้เลย!

ขณะนี้เองเสี่ยวลิ่วจื่อก็เข้ามาใกล้ขึ้นทุกที

เฉียวเหลียนเฉิงที่นั่งอยู่ด้านนอกจึงหันหน้าไปมองเสี่ยวลิ่วจื่อ

เสี่ยวลิ่วจื่อเพิกเฉยต่อเขา แต่ยื่นกะละมังไปตรงหน้าเจียงหว่าน

“เร็วเข้า!”

เจียงหว่านยิ้ม ปลอบใจเถียนเถียนที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนและกล่าวกระซิบ

“เถียนเถียน เธอกับผิงอันอยู่ที่นี่ รอดูนะว่าฉันจะเอาชนะคนชั่วได้ยังไง”

เถียนเถียนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น เธอกระซิบ

“คนพวกนั้นน่ากลัว พวกเขาจะทุบตีคุณนะ!”

เจียงหว่านยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม วางเถียนเถียนไว้ข้าง ๆ ผิงอัน แล้วพูด

“ไม่สำคัญว่ามันน่ากลัวไหม ตราบใดที่เราแข็งแกร่งกว่า ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว!”

ขณะที่เธอพูด เธอกำลังจะลงมือ แต่เฉียวเหลียนเฉิงกลับหยุดไว้

“คุณปกป้องเด็ก ๆ ไว้ ยังมีเด็กหลายคนอยู่ในนี้ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของผมเอง!”

เจียงหว่านเงียบ และมองดูแขนของเขาอย่างกังวล

เฉียวเหลียนเฉิงกล่าวว่า “ไม่เป็นไรน่า พวกเหลือขอพวกนี้ไม่คู่ควรที่ผมจะใช้มือซ้ายหรอก!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็คว้ากะละมังในมือของเสี่ยวลิ่วจื่อมา และก่อนที่อีกฝ่ายจะทันโต้ตอบ

ปัง!

เสี่ยวลิ่วจื่อถูกกะละมังฟาดใส่หัวเต็ม ๆ

อีกฝ่ายตะโกนลั่น

“พี่เตา หมอนี่ตีผม!”

ก่อนที่จะพูดจบ เฉียวเหลียนเฉิงก็เยาะเย้ย “ไม่ใช่แค่ตี ฉันจะเตะแกด้วย!”

เขาเตะเสี่ยวลิ่วจื่อจากท้ายรถกระเด็นไปหน้ารถ

เสี่ยวลิ่วจื่อกระแทกเข้ากับกระจกหน้าของห้องโดยสารทันที และศีรษะของเขาก็แข็งพอที่จะทำให้กระจกหน้าแตกทั้งหมด

ชายหนุ่มเวียนหัวมากจนล้มลงกับพื้นและเป็นลมไป

ผู้คนตกใจกันทั้งรถ

จากนั้นพวกเขาต่างก็มองไปข้างหลัง

พลันก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อผมรองทรงยืนอยู่ด้านหลังอย่างไม่หวาดกลัว

“พี่เตา ผมรองทรงแบบนี้ หมอนี่เป็นทหาร!”

ผู้ชายสมัยนี้มักไว้ผมแบบสบาย ๆ และหลาย ๆ คนก็ยังมีผมยาวประบ่า มีเพียงทหารเท่านั้นที่ตัดผมรองทรง

ไม่มีอะไรสามารถยืนยันตัวตนเขาได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

พี่เตาแค่นหัวเราะ “ทหารแล้วยังไง? เรามีกันหลายคนจะกลัวอะไร พี่น้อง เรามาร่วมมือกันจัดการหมอนี่ซะ!”

“ไม่ต้องกังวล ทหารไม่ทำร้ายประชาชนหรอก เพราะพวกมันจะถูกลงโทษ หมอนี่ไม่กล้าโจมตีเราแรง ๆ หรอก”

ต้องยอมรับเลยว่าพี่เตาสมแล้วที่เป็นหัวหน้า เข้าใจสถานการณ์ได้เร็วจริง ๆ

ด้วยคำพูดของเขา เหล่าพี่น้องก็เริ่มอวดเก่ง และรีบวิ่งไปพร้อมกับมีดในมือ

เฉียวเหลียนเฉิงหัวเราะเยาะ เขาโจมตีแรงไม่ได้ แต่เขากระชากแขนพวกนี้ออกได้

เขาเชี่ยวชาญทักษะนี้ดีและเชี่ยวชาญมาก

ดังนั้นไม่กี่นาทีต่อมา ขณะที่ผู้โดยสารในรถยังคงสับสน พวกเขาก็ได้ยินเสียง

พลั่ก พลั่ก

พร้อมเสียงกรีดร้องอันน่าสังเวช

จากนั้นก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อโดนลูกน้องอันธพาลพุ่งไปใส่ ทว่าทุกครั้งที่พวกมันพุ่งเข้าไป ก็จะร่วงลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น และส่งเสียงโหยหวน

ผู้โดยสารต่างตกใจและสับสน

เหลียงเจี้ยนกั๋วเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ทันใดนั้น จู่ ๆ เขาก็เริ่มสงสัย

เป็นไปได้ไหมว่าเขาเดาผิดมาตลอด?

เมื่อดูจากความแข็งแกร่งของชายคนนี้ เขาก็ไม่เหมือนทหารธรรมดา ๆ เลย

และเขาก็สามารถหักแขนพวกนั้นได้ง่าย ๆ โดยไม่ทำร้ายใครที่ไม่เกี่ยวข้อง นี่มันปรมาจารย์ชัดๆ

ในขณะที่เหลียงเจี้ยนกั๋วยังคงสงสัย จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคำรามดังมาจากตรงหน้า

“หยุด อย่าขยับ ไม่งั้นฉันจะฆ่านังนี่!”

เขาเงยหน้าขึ้นมอง ไม่ไกลนักจากด้านคนขับ พี่เตาจับเด็กหญิงอายุประมาณสิบสี่สิบห้าปีไว้ และเอามีดจ่อคอเด็กหญิงอยู่