เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 345 ในที่สุดเธอก็กู้เงินจนได้!

บทที่ 345 ในที่สุดเธอก็กู้เงินจนได้!

เฉียวเหลียนเฉิงกล่าวว่า “นั่นคือโรงงานที่ภรรยาของหัวหน้ากองพันที่สามกัวฮ่าวเปิดกับน้องสาวของเธออีกสองสามคน”

“ผมได้ยินจากเจียงเฉิงว่าในเวลานั้นกัวฮ่าวเอาชื่อแบรนด์มากมายมาให้ทุกคนเลือก และเขาก็เลือกเป็นชื่อแบรนด์ชิงโหรว”

หลังจากหยุดพูดไปชั่วครู่ เขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“เห็นเมื่อไม่กี่วันก่อนเมียเขาหมุนเงินไม่ทัน หัวหน้าฮ่าวเลยชวนให้เราซื้อเสื้อผ้าของเมียเขา”

“เขาบอกว่าจะลดให้ครึ่งนึง”

เจียงหว่านได้ฟังก็ถามด้วยความประหลาดใจ “เมื่อไหร่?”

เฉียวเหลียนเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบ “เมื่อวานซืน”

เจียงหว่านเงียบไป

ห้างสรรพสินค้าที่นี่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลินเฉิง หากเสื้อผ้าของหลินชิงโหรวมาอยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าเธอต้องกู้เงินมาแน่ ๆ

ถึงแม้จะขายเพียงครึ่งราคาก็อาจไม่มีประโยชน์อะไร

ไม่มีทางที่เธอจะสามารถทำกำไรจากการกู้เงินจากกู้ซานเยี่ยได้ เพราะแม้แต่เจียงหว่านเองยังไม่รู้เลยว่าเขาคำนวณดอกเบี้ยยังไงกันแน่

“ทำไมเหรอ? คุณก็สนใจเสื้อผ้าเหรอ?” เฉียวเหลียนเฉิงถามอย่างสงสัย

เจียงหว่านส่ายหัว “เปล่า ฉันแค่ถามเฉย ๆ รีบไปเถอะ เดี๋ยวรถจะออกแล้ว!”

การเดินทางจากสถานีขนส่งในเมืองไปยังเมืองหลวงใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วโมง และมีรถโดยสารเพียงสองคันต่อวัน

เมื่อเจียงหว่านและคนอื่น ๆ มาถึงสถานีขนส่ง รถบัสก็เต็มไปแล้วครึ่งหนึ่ง

หลังจากมีคนซื้อตั๋วและขึ้นรถบัสไปไม่กี่คน พวกเขาก็ไปซื้อตัว ขึ้นรถ และเลือกนั่งแถวสุดท้าย เพราะเป็นแถวเดียวที่คนสี่คนสามารถนั่งติดกันได้

เด็กสองคนนั่งอยู่ข้างใน ขณะที่เจียงหว่านและเฉียวเหลียนเฉิงอยู่ข้างนอก

หลังจากรออีกครึ่งชั่วโมง เมื่อรถกำลังจะออก ก็มีชายอีกสี่คนขึ้นมา

ทันทีที่คนเหล่านี้ขึ้นรถมา ตาของเจียงหว่านก็หรี่ลง

“บังเอิญจัง” เจียงหว่านกระซิบ

เฉียวเหลียนเฉิงก็เห็นคนเหล่านั้น เขาพูดเบา ๆ

“อย่าไปสนใจเลย พวกนั้นเหมือนจะมาจากสถานีตำรวจ”

พวกเขาดูเหมือนคนธรรมดา แต่ท่าทาง นิสัย และการแสดงออกของทุกคนไม่ธรรมดาเลย

ชายที่เดินนำมาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหลียงเจี้ยนกั๋ว ซึ่งเคยขัดแย้งกับเจียงหว่านมาก่อน

ขณะที่เจียงหว่านมองเหลียงเจี้ยนกั๋ว เขาก็บังเอิญมองมาพอดี และทั้งสองก็สบตากัน

มันยากที่จะทำเป็นไม่สนใจ

เหลียงเจี้ยนกั๋วขยิบตาให้เพื่อนร่วมงานสองคนของเขา

เพื่อนร่วมงานทั้งสองก็เดินเข้ามาหาเจียงหว่าน ยืนห่างจากเจียงหว่านเพียงครึ่งเมตร

เจียงหว่านยิ้มหยัน และกระซิบกับเฉียวเหลียนเฉิง

“ดูเหมือนเขาจะยังสงสัยฉันอยู่ ตอนนี้ฉันเป็นคนร้ายในสายตาเขาแล้วล่ะมั้ง”

เฉียวเหลียนเฉิงหัวเราะเบา ๆ “ยืดอกเข้าไว้ ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกน่า”

ในที่สุดรถก็สตาร์ตและมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง

ถนนเข้าเมืองหลวงยังคงเป็นทางหลวงที่มีการซ่อมแซมอยู่ตลอด แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเป็นหลุมเป็นบ่ออยู่มาก เด็กทั้งสองเกือบกระเด็นออกจากที่นั่งหลายครั้ง

เจียงหว่านรีบจับเถียนเถียนไว้ในอ้อมแขน และเฉียวเหลียนเฉิงก็จับผิงอันไว้

รถขับมาชั่วโมงกว่า พลันก็เบรกกะทันหัน แล้วจอดลง

หลายคนบนรถกำลังหลับ แต่เพราะการเบรกกะทันหันทำให้รถกระแทกอย่างรุนแรง พวกเขาจึงตื่นขึ้นทันที

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ ๆ รถถึงหยุด?”

“ใช่ ขับยังไงวะเนี่ย จะฆ่ากันรึไง?!”

คนในรถบ่นระงม ส่วนเจียงหว่านก็หัวกระแทกเช่นกัน เฉียวเหลียนเฉิงดึงแขนเสื้อของเธอ และชี้ให้เธอมองไปที่คนเหล่านั้น

เมื่อเจียงหว่านมองไป เธอเห็นว่าเหลียงเจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆ มีสีหน้าเคร่งขรึมราวกับว่ามีบางสิ่งที่สำคัญเกิดขึ้น

ทั้งคู่มองหน้ากันและรีบวางเด็กทั้งสองคนลงบนที่นั่ง และกำกระเป๋าไว้ในมือ

เจียงหว่านหยิบไม้นวดแป้งออกมาอย่างเงียบ ๆ และวางให้อยู่ในระยะที่หยิบออกมาได้ง่าย

มีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน

ทันใดนั้นประตูรถก็เปิดออก พลันมีชายสวมหน้ากากหัวหมูสี่คนขึ้นมา

“อย่าขยับ นี่คือการปล้น!”

“เอาเงินมาให้หมด ใครกล้าซ่อนไว้ ฉันจะตบให้หัวทิ่ม!”

ชายทั้งสี่คนนี้ตัวสูงทุกคน และพวกเขาดูน่ากลัวมาก

เมื่อคนในรถเห็นดังนั้นก็หดตัวเป็นนก พลันก็มีกระซิบขึ้น

“ฉันได้ยินมานานแล้วว่าจะมีโจรปล้นระหว่างทางไปเมืองหลวง ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องจริง!”

“ไม่ใช่แค่การปล้นนะ ไม่นานมานี้แม่ม่ายสาวในหมู่บ้านของเราก็เจอโจรบนรถบัสขบวนนี้นี่แหละ เธอไม่มีเงินติดตัวเลยถูกคนร้ายแทงจนตาย”

เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมา คนในรถก็ตัวสั่นอีกครั้ง

เหลียงเจี้ยนกั๋วและเพื่อนคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ประตูหน้า ส่วนเพื่อนร่วมงานอีกสองคนก็อยู่ข้างหน้าเจียงหว่าน

เมื่อเห็นโจรขึ้นมา ทั้งสี่ก็มองหน้ากัน และเดินเข้าไปหาโจรทั้งสี่

เจียงหว่านเห็นดังนั้นจึงหยิบไม้นวดแป้งออกมาบ้าง

นอกจากนี้เธอยังกอดเถียนเถียนไว้ในอ้อมแขน เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กหญิงล้ม

เฉียวเหลียนเฉิงที่อยู่ด้านข้างมีท่าทีนิ่งสงบ ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับผิงอัน ผิงอันจึงเข้าไปหลยใต้ที่นั่ง แล้วเขาก็ยัดกระเป๋าใส่มือเด็กชายไว้

ในกระเป๋ามีไข่และอาหารบางส่วนที่เสี่ยวไช่เตรียมให้ รวมถึงเสื้อผ้าที่เอาไว้เปลี่ยน

เฉียวเเหลียนเฉิงกับเจียงหว่านคิดแบบเดียวกัน เหลียงเจี้ยนกั๋วเป็นตำรวจที่มีความสามารถ พวกอันธพาลทั้งสี่คนนี้เทียบเขาไม่ติดเลย

รอดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ครั้งนี้เธอมีเด็กน้อยสองคนมาด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่ควรผลีผลาม

ในเมื่อมีตำรวจอยู่ที่นี่ ก็ยังไม่ถึงคราวของพวกเราจะต้องออกโรง

เมื่อเห็นว่าผู้โดยสารไม่ให้ความร่วมมือ โจรคนหนึ่งก็ตะโกน

“เอาเงินออกมาเร็ว ๆ ไหน ใครบ่นอะไร? พูดออกมาเลย!”

หลังจากที่เขาคำราม ก็มีเสียงดังขึ้นทันที

“ฉันมี!”

เป็นเสียงของเหลียงเจี้ยนกั๋ว

ทันทีที่สิ้นเสียง เพื่อนร่วมงานอีกสามคนก็พุ่งไปหาพวกอันธพาลทั้งสี่ทันที

พวกอันธพาลทั้งสี่ไม่รู้ว่ามีตำรวจอยู่ในรถ เมื่อเห็นคนมาตอบโต้จึงโกรธมาก

ตำรวจทั้งสี่คนเข้าขากันเป็นอย่างดีราวกับว่าพวกเขาได้ตกลงกันมาล่วงหน้าแล้วว่า ตำรวจหนึ่งคนต่อโจรหนึ่งคน

ไม่ผิดแผนเลยแม้แต่นิดเดียว

คนร้ายกร่นด่าด้วยความโกรธ และใช้มีดในมือฟันอีกฝ่าย

แต่สำหรับเหลียงเจี้ยนกั๋วและคนของเขาแล้ว การต่อสู้ในระดับนี้ก็เหมือนอยู่ในสนามเด็กเล่น

ผู้โดยสารบางคนถึงกับกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อเห็นตำรวจกระชากมีดออกมาจากคนร้าย และฟาดเขาล้มลงกับพื้น

จากนั้นจึงใส่กุญแจมือไว้ที่ข้อมือของโจร

ทั้งสี่คนถูกจับกุมและผู้โดยสารในรถก็ดีอกดีใจกันยกใหญ่ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแรกที่ปรบมือ แต่ไม่นานรถทั้งคันก็เต็มไปด้วยเสียงปรบมืออย่างต่อเนื่อง

“คุณเป็นตำรวจสินะ เก่งจริง ๆ!”

“สหาย คุณสุดยอดมาก ถ้ามีพวกคุณอยู่ที่นี่เราก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกปล้นอีกแล้ว”

“คุณมาจากสถานีตำรวจใช่ไหม เราจะไปมอบป้ายรางวัลให้คุณ!”

ผู้โดยสารต่างชื่นชมยินดี

เหลียงเจี้ยนกั๋วโบกมือให้ทุกคนสงบ “ทุกคนไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ นี่คือสิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างพวกเราควรทำอยู่แล้ว”

“ทุกคนนั่งประจำที่ไว้ เราจะจัดการกับเรื่องนี้เอง”

จากนั้นเหลียงเจี้ยนกั๋วก็มองไปยังคนขับที่ตัวสั่นอยู่ข้างหน้า “ผมรู้ว่าคุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำสิ่งนี้ ไม่ต้องกลัว ขับต่อไปเถอะ!”

คนขับพยักหน้า หันกลับไปที่หน้ารถ แล้วเตรียมตัวออกรถต่อไป