เกิดใหม่เป็นภรรยาอ้วนของหัวหน้ากองพันสุดฮอต ยุค 80 - บทที่ 326 เจอสิ่งที่หน้าตกใจตรงแยกบันได

บทที่ 326 เจอสิ่งที่หน้าตกใจตรงแยกบันได

ในห้องน้ำหญิง

ตอนที่เจียงหว่านเข้ามา เฉียวเหลียนเฉิงก็รออยู่ข้างในแล้ว

เมื่อเห็นเธอมา เขาก็รีบพูด “ผมจะกระโดดลงไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะรอรับคุณอยู่ข้างล่าง”

เจียงหว่านพยักหน้า เฉียวเหลียนเฉิงรับกระเป๋าที่อยู่ในมือเธอมา เพราะว่ากระเป๋าหนังและกระเป๋าเป้หนักเกือบหนึ่งร้อยจิน ถ้ากระโดดลงไปพร้อมกันจะทำให้น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น

การเคลื่อนไหวของเฉียวเหลียนเฉิงว่องไวมาก เขากระโดดขึ้นไปบนขอบหน้าต่างโดยถือของไว้ และกระโดดลงไปทันที

เจียงหว่านก้มหน้ามองตามไป พอเห็นเฉียวเหลียนเฉิงกระโดดลงไปบนป้ายที่อยู่ข้างล่างตึกอย่างปลอดภัย

เธอก็ปีนขึ้นขอบหน้าต่างและกระโดดตามลงไปบ้าง

หลังจากทั้งสองคนกระโดดลงมา ป้ายขนาดใหญ่ข้างล่างตึกก็พังถล่ม

เจียงหว่านหันไปมอง คิดว่าถ้าหลัวชิงซานกับหลัวนีน่าคิดจะกระโดดลงมาตรงนี้ พวกเขาคงไม่เจอป้ายขนาดใหญ่แล้ว

พอคิดถึงภาพนั้น…

เธอก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก สีหน้าฉายแววคาดหวัง

“ไปเร็ว!” เฉียวเหลียนเฉิงเรียกเธอ

ตอนนี้ท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิท และที่นี่ไม่ใช่ใจกลางเมืองจึงไม่มีไฟตรงถนน รอบข้างจึงมืดมาก

มีตำรวจอยู่ด้านหน้าลาน และก็มีเสียงดังโวยวายไม่ขาด

เจียงหว่านหยุดเดิน เธอดึงเฉียวเหลียนเฉิงไว้ แล้วบอกว่า

“นายถือกระเป๋าสองใบนี้ออกไปก่อน”

เฉียวเหลียนเฉิงขมวดคิ้ว “คุณจะทำอะไร?”

“ข้างในคนเยอะขนาดนั้น คุณห้ามกลับไปนะ!”

เจียงหว่านส่ายหน้า “ฉันไม่ได้จะเข้าไป ตำรวจมาแล้ว ฉันแค่จะไปดูอยู่ข้างนอก เวลามีอะไรสำคัญจะได้ช่วย”

“นายวางใจได้ ฉันไม่กลับเข้าไปเสี่ยงหรอก!”

เฉียวเหลียนเฉิงได้ยินอย่างนั้นก็พูดว่า “งั้นผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ!”

เจียงหว่านปฏิเสธ

“นายเป็นทหาร ถ้าถูกพบ ถึงแม้ว่านายจะไม่มีความเกี่ยวข้อง แต่นี่ก็อธิบายยากอยู่ดี”

“นายเอาเงินกลับไปหาเหอซานไห่กับจินกังก่อนเถอะ”

“แล้วจำไว้ว่าเย็นวันนี้นายไม่ได้มาที่นี่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย”

เฉียวเหลียนเฉิงยังคงนิ่งเงียบ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากจะจากไป

เจียงหว่านกังวล “ไปสิ ไห่หนิงซวงตั้งใจจะทำร้ายนายนะ ครั้งก่อนที่ไปหาหลี่หงเหมย เธอก็อยากให้หลี่หงเหมยรายงานนายต่อกองทัพ”

“ถ้าถูกเธอจับได้ ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมวางมือยุติเรื่องง่าย ๆ แน่นอน”

เฉียวเหลียนเฉิงเงียบไป ก่อนจะถามย้ำ “คุณจะไม่เข้าไปจริง ๆ ใช่ไหม!”

เจียงหว่านพยักหน้า “อื้ม ฉันจะไม่เข้าไป จะแค่ดูอยู่ตรงนี้”

เมื่อเห็นว่าเฉียวเหลียนเฉิงยังคงไม่ขยับ เจียงหว่านหายใจเข้าลึก ๆ และพูดจากใจจริง

“เฉียวเหลียนเฉิง เชื่อฉันสิ!”

ในที่สุดเฉียวเหลียนเฉิงก็ยอมพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก แต่ก่อนจะจากไป เขาก็เข้ามาจูบเธออย่างไม่ทันให้ตั้งตัว

หูของเจียงหว่านอื้ออึงราวกับเป็นใบ้ พอผละออก เฉียวเหลียนเฉิงก็กระซิบบอก

“คุณต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ รู้ไหม? ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตคุณ”

เจียงหว่านพยักหน้า

เฉียวเหลียนเฉิงไม่พูดอะไรอีก ถือกระเป๋าเดินและหมุนตัวเดินหายไปในความมืด

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินไปไกลแล้ว เจียงหว่านก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอใช้แขนเสื้อเช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้า แล้วกลับมาเป็นเจียงหว่าน

หลังจากนั้นเธอก็ซ่อนตัวอยู่ในความมืด จ้องมองสถานการณ์ตรงหน้าอยู่ตลอด

จากมุมนี้ เธอมองเห็นแสงสว่างจากชั้นสองของตึก ข้างในเป็นฉากโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้าสลดของกลุ่มคนที่ทำร้ายกันอย่างบ้าคลั่ง

เธอต้องพูดเลยว่าหลัวชิงซานโหดเหี้ยมมากจริง ๆ!

หากเธอไม่รู้ความจริงโดยบังเอิญ และเปิดเผยคำโกหกของเขา การประมูลก็คงจบลง และแผนของหลัวชิงซานก็คงสำเร็จ

ไม่! เธอไม่ต้องการให้การประมูลจบลง ขอแค่รออีกเพียงครึ่งชั่วโมง

เมื่อยาออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว คนพวกนั้นคงหนีไม่รอด จนถึงพรุ่งนี้เช้าที่นี่อาจมีศพหลายศพ

แต่ในเมื่อคนพวกนั้นไม่มีใครเชื่อเธอ และไม่เต็มใจที่จะต่อสู้กับเธอเพื่อออกมา ดังนั้นก็สมควรตาย!

เจียงหว่านเฝ้ามองอยู่สักพัก บนตึกก็เหมือนจะเงียบลง อย่างน้อยเสียงตะโกนก็ไม่ดังเท่าก่อนหน้านี้ และเสียงที่ดังออกมา ก็เป็นเสียงของสหายตำรวจมากกว่า

ตอนนั้นเอง เจียงหว่านก็เห็นว่ามีคนกำลังกระโดดลงมาจากตรงห้องน้ำหญิงบนชั้นสองของตึก

แต่ว่าข้างล่างไม่มีอะไรขวางกั้นไว้แล้ว และดูเหมือนคนคนนั้นจะไม่ได้เตรียมความพร้อมมาสำหรับเหตุไม่คาดฝันนี้ พอกระโดดลงมา ขาของเขาก็กระแทกกับพื้นโดยตรง จนขยับไม่ได้

“อึก!” แม้เอยากจะกรีดร้อง แต่หลัวชิงซานก็ต้องกลั้นเอาไว้

เจียงหว่านแอบยิ้ม และค่อย ๆ เดินออกมาจากเงามืด

“เถ้าแก่หลัว แหม บังเอิญจัง!”

หลัวชิงซานเงยหน้ามองเจียงหว่าน รูม่านตาของเขาหดลงทันที

“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แกเป็นคนแจ้งตำรวจใช่ไหม?”

หลัวชิงซานอยากจะพุ่งตัวไปต่อยเจียงหว่าน แต่ก็ต้องล้มอย่างแรง ทำให้ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะร้องขอชีวิตออกมา

หลัวชิงซานพุ่งตัวต่อยเจียงหว่านอย่างทุลักทุเล

เจียงหว่านไม่คิดจะหลบ พอเห็นหลัวชิวซานเข้ามาใกล้ เธอก็เตะหน้าของอีกฝ่ายสวนไป

“อั่ก!”

หลัวชิงซานล้มลงจนฟันและกรามกระแทกพื้น เหมือนสุนัขกินอึ

เจียงหว่านถึงกับถอนหายใจออกมา “อย่าพยายามดิ้นรนเลย ตอนนายไม่ได้รับบาดเจ็บก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว นับประสาอะไรกับตอนนี้!”

“อีกอย่าง ฉันไม่ได้แจ้งตำรวจ! ฉันได้ยินว่าเย็นวันนี้จะมีการประมูลเลยแค่วางแผนจะมาดูความคึกคักก็เท่านั้น”

“แต่เงินในมือมีไม่พอก็เลยไม่ได้เข้าไป คิดไม่ถึงว่าจะเป็นการช่วยชีวิตของตัวเองไว้ได้!”

หลัวชิงซานมองเธออย่างเคียดแค้น ลุกขึ้น และหมุนตัวเดินจากไป

เจียงหว่านไม่ได้ขวาง เธอกอดอกพูดเสียงเย็นยะเยือกอยู่ข้างหลังเขา

“อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณนะ ถ้าคุณเดินออกจากตรอกนี้แล้วไม่ถูกกู้ซานเยี่ยฆ่าตายก็คงถูกตำรวจจับ”

หลัวชิงซานตกตะลึง “แกพูดอะไร กะ กู้ซานเยี่ยก็มาเหรอ!”

เจียงหว่านพูดโกหก “ใช่ พอกู้ซานเยี่ยได้ยินว่าคุณมีเงินจากการเปิดการประมูล เขาก็วิ่งมาด้วยความโกรธเลยล่ะ”

“คุณยังไม่รู้สินะ ถ้ากู้ซานเยี่ยไม่รู้ข่าว ฉันจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไงล่ะ?”

หลัวชิงซานได้ยินก็ตัวสั่น ในใจร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุข

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีแผนสำรอง เขากับหลัวนีน่าวางแผนทั้งหมดไว้แล้ว ถ้าหากแผนไม่สำเร็จก็จะหนีไป

รวมไปถึงเขายังเตรียมรถไว้ที่นอกเมืองแล้วด้วย เพียงแค่ไปที่รถก็สามารถหนีไปที่ชายแดนได้

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่มีเงินติดตัว แต่ยังมีอีกหลายพันหยวนอยู่ที่บ้าน อย่างน้อยการหลบหนีก็ไม่ใช่ปัญหา

แต่ถ้ากู้ซานเยี่ยดักรออยู่ เขาคงไปไหนไม่ได้

เพราะตำรวจมา สถานการณ์จึงวุ่นวายมาก เงินที่อยู่ในห้องประมูลก็นำออกมาไม่ได้ เงินที่บ้านก็ไม่มีวิธีไปเอา

หากกู้ซานเยี่ยหาเขาเจอและจับเขาไป เขาไม่รอดแน่!

หลัวชิงซานลนลาน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี

พอเจียงหว่านเตือนเสร็จ เธอก็ทำเหมือนไม่สนใจอะไรอีก หันหลังเตรียมเดินออกไป

เมื่อเห็นเธอกำลังจะเดินไป ใจของหลัวชิงซานก็รู้สึกกังวล จึงรีบเรียกเธอไว้

“เดี๋ยว!”

เจียงหว่านมองอย่างสงสัย พร้อมทำหน้าสับสน “อะไร? ฉันเตือนทุกคนที่เป็นเพื่อนกับมู่เหย่ คุณยังต้องการอะไร?”

หลัวชิงซานรีบส่ายหน้า “คิดดูแล้ว จริง ๆ พวกเราก็ไม่ได้มีเรื่องขัดแย้งกันนี่นา”

“อาจจะมีเรื่องไม่ลงรอยกันบ้าง แต่เพื่อหน้าของมู่เหย่ คงจะดีกว่าถ้าเราลืมเรื่องไม่ลงรอยทั้งหมดไป!”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอ แต่ในเมื่อเธอแจ้งตำรวจมาจับฉัน เธอก็ต้องมีวิธีช่วยฉันสิ”

“ถ้าเธอช่วยฉัน ทำให้ฉันออกไปได้ และให้เงินสดฉันอีกห้าหมื่น ข้าวพวกนั้นเธอเอาไปได้เลย!”

เจียงหว่านหรี่ตาลง “ห้าหมื่น? เหอะ ถ้าฉันมีเงินห้าหมื่น ฉันก็เข้าร่วมการประมูลไปแล้วสิ ยังจะอยู่พูดไร้สาระกับคุณที่นี่เหรอ?”

เธอหัวเราะเยาะเย้ย แล้วหันหลังเดินออกไป

“งั้นสามหมื่น เธอให้ฉันสามหมื่นก็ได้!” หลัวชิงซานตะโกนบอก

แต่เจียงหว่านไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง “ไม่มี ทั้งหมดที่ฉันมีคือหมื่นหยวน ก่อนหน้านี้ฉันเอาเงินพวกนั้นไปซื้อเสบียงแล้ว”

“ธัญพืชที่ฉันต้องการ ฉันก็มีเกือบครบทุกอย่างแล้ว มีพอ ๆ กับคุณด้วย”

“คุณรีบหนีไปเถอะ!”

หลัวชิงซานกระทืบเท้าด้วยความโกรธ สุดท้ายก็ยอมตะโกนออกไป “ได้ หนึ่งหมื่น!”